Felix, Spijtig het slechte nieuws over Karamel te horen. We weten wat het betekent een lief beest te verliezen. Met Max hebben we een tweetal maanden geleden hetzelfde meegemaakt. We denken er nog steeds aan. Veel moed en tot binnenkort
Moeke en Papi; we zullen ook blij zien jullie allemaal terug te zien Kusjes
Alweer 3 dagen geleden sinds het laatste nieuws. Het begint dus stilaan op te geraken.
Donderdag zijn we weer de Cook straat overgestoken, van zuid naar noord deze keer. Woensdagavond dachten we dat het een ruwe oversteek zou worden, regen en wind. Maar donderdagmorgen was de zon alweer van de partij. Vermits we pas na de middag vaarden, hebben we eerst nog wat de omgeving verkent. Prachtig daar rond de Marlborough Sound. Waikawa Bay is in volle ontwikkeling; overal worden prachtige huizen gebouwd, met uitzicht over baai met alles eroip en eraan. Een niet onaardige jachthavben ook; ik schat dat er zo'n stuk of 600 boten lagen te glimmen in de zon.
Toen we de Cook Straat een paar weken geleden overstaken, was er niet veel te zien, te slecht weer. Gelukkig nu niet. Wat een spectakel om zo langs die fljord met zijn omliggende bergen en de vele baaien te varen. Het leek wel een cruise.
Wellington hebben we deze keer maar snel achetr ons gelaten. We dachten die dag nog een flink stuk op te schieten, maar dat was zonder de files gerekend. Wegenwerken en dus een dik uur aanschuiven.
Het is die avond voor het eerst donker geworden vooraleer we een logement vonden.
Gisteren dan in een ruk naar Rororua gereden, een 350km; een van onze lange ritten hier. We zijn daarbij weer de vulkaanstreek rond Tongariro gepasseerd, maar langs de andere kant van de berg. Door wat heet Desert Road; niet echt een woestijn, maarwel gedurende ruim 50km dorre hoogvlakte, metuiteraard een goed zicht op de vulkanen. Die hebben zich ook nu stilgehouden; maar goed ook.
Zitten dus nu in Rotorua, het vulkanisch en geothermisch centrum van NZ. Overal spuit de stoom hier uit de grond. Op de meeste plekken is het water zo heet dat je er niet aan of omtrent kunt.
Vananvond gaan we naar een Maori show en hangi maaltijd. Echt toeristisch dus, maar dat hoort er nu eenmaal ook bij.
Maandag vullen we de blog nog een keertje bij voordat we de vlieger opstappen. 36uur onderweg, amai.
Vandaag zijn we van Kaikoura naar de wijnstreek rond Blenheim gereden. Van de natuur niets speciaals te melden. Wel heel droog en opnieuw redelijk bergachtig.
In Blenhiem zijn we de Hunters Winery gaan bezoeken. We hadden de baas daarvan in Italie ontmoet bij onze laatste doortocht daar verleden jaar oktober. Hadden hem beloofd om langs te komen.
Hij heeft ons eerst een rondleiding in de wijngaarden en de wijnmakerij gegeven, en vervolgens hebben we ter plaatse een lekkere lunch genuttigd, overgoten met enkele van hun wijnen. Lekker intermezzo.
We zitten thans in Wanaka, vlakbij Picton, en dus klaar voor de overtocht naar het noordeiland morgen. Daarna nog een 4-tal dagen en de tocht zit er weeral op. Wat gaat het toch snel.
Op onze strooptocht op de stranden rond K hebben we heel wat interessante schelpen gevonden. Prachtexemplaren die je bij ons niet ziet.
Zo onder andere de paua schelpen. Een soort grote mossel. Als je ze vindt ziet ze er meestal niet uit, maar als je eenmaal de harde kosrt eraf haalt, komt er een prachtige blauw-groen-paarse schelp te voorschijn. Daar worden hier overal juwelen van gemaakt. We hebben onze voorraad ingedaan.
Daarnaast hebeen we voor Pieter een paar skeletten of stsukken ervan gevonden; een van een vis, een stuk tand van een walvis en een stuk geraamte van een possum denken we. Zien iof we dat heel terug in Belgie krijgen.
De walvisvaarders streken hier neer rond 1850 en deden hun job zo goed dat er bijna geen walvissen meer overbleven. Van armoede trokken ze dan maar weer weg.
Maar er blijven nog een aantal mannelijke "sperm whales" over in de buurt, genoeg om d ehele toeristen-industrie te ondersteunen. (Een pint voor wie ons kan vertellen waarom men die exemplaren spermwhales noemt).
Wij dus de boot op samen met een 50-tal andere walvisvaarders. Op hoop van zege. En jawel na een 15-tal minuten werd een exemplaar aan de opppervlakte gesignaleerd; onze snelle catamaran daar dus als een speer naartoe. vanop een 50-tal meter kan je dan zo'n exemplaar bekijken, tot zijn parkeermetervtijd verstreken is, want dan gaat hij weer duiken. De begeleiders van de boot weten dat duiken perfect aan te geven. Dat is inderdaad een prachtig zicht; eerst reusachtige kop omhoog, dan het hele lijf en vervolhgens gaat de reuze staart de lucht in. Alle camera's natuurlijk in de aanslag, ook de onze. ik denk wel dat het een stel mooie foto's zijn.
We hebben daarna nog 2 zulke zeemonsters gezien. Zeer de moeite waard. Daarna hebben we nog wat dolfijnen, zeehonden en een paar albatrossen gezien. We hadden niet zoveel geluk als de campers naast ons; die gingen gsiteern en die zagen een groep dolfijnen van wel 100 stuks groot, en van alle kunstjes doen; Dolfinarium op volle zee dus.
Na de walviscruise hebben we een lekkere steack op de BBQ gegooid en die met een fles merlot doorgespoeld. Dat was genoeg voor een dag.
Gisteren hebben we eht een daje rustig aan gedaan in Kaikoura; de steerk wat verkennen, wat zwemmen en rusten. Zwemmen in zee is er echter niet bij; veel te koud en een strand dat het midden houdt tussen een schelpenstrand en de rocky mountains; niet echt zo erg geschikt om te liggen dus.
