Vandaag zaterdag weg van de fjorden, en de terugweg ingezet.
We hadden iendelijk eens wat meer normale weg; nog wel wat op en neer maar minder steil, en vooral minder bochtig. Het ging dus vandaag iets vlotter vooruit.
Eerst hebben we een erg dorre streek doorkruist, ook totaal geen dorpen en ook weinig schapen of enig ander vee; en dat gedurende meer dan 100km; het deed wat aan de Karoo in zuid afrika denken.
Bij nog een paar meren hadden we mooie vergezichten op de Zuidelijke Alpen en Mt Cook in het bijzonder.
We zitten nu in Geraldine, zo'n 100km ten zuiden van Christchurch. Morgen hopen we tot Kaikoura te rijden, en daar blijven we dan 3 dagen; wat naar walvissen en dolfiijnen kijken (hopelijk) en wat zonnen of niksen.
Morgen moet je van ons niks nieuws verwachten, er zal vermoedelijk niet al te veel te zien zijn. Dat kan ook eens gebeuren.
We amuseren ons best kostelijk; de tijd vliegt voorbij.
Gisteren dus naar Milford Sound geweest. We hebben niet zelf gereden, en dat was maar goed ook want ik weet niet of onze camper sommige van de helling opkon. Met de bus mee dus; niet zo maar een bus trouwens. Eentje die speciaal voor de tocht is ontworpen. De zetels staan een beetje naar buiten gekeerd, en de opeenvolgende rijen staan telkens een beetje hoger dan de vorige zodat iedereen een goed zicht heeft. De ruiten zijn extra groot, en ook in het plafond aan de buitenzijde zijn ruiten aangebracht, zodat je goed het landschap om je heen kan aanschouwen.
Eerst langs het Wakaptipu meer, waar Queenstown aanligt. Dat is met zijn 70km lengte en 1 tot 2 km breedte een behoorlijke plas water. Aan een kant lopen de rotsen steil omhoog, en dus ook onder water even steil. Dus erg diep en koud water.
De weg naar het zuiden doet wat aan de schotse highlands denken, maar dan met veel hogere rotsen en dichter op mekaar.
Onderweg ook ontzettend veel schapen, met de duizenden. In de lagere weiden zitten vooral de lammeren; de merino's zitten in de bergen. Ook heel veel herten. Daar zzit een wat bijzonder verhaal aan vast. De herten werden om de jacht ingevoerd, maar gedijden zo goed dat ze een echte pest werden; ze werden dan ook massaal afgeschoten, to iemand erachter kwam dat daar op andere plekken vraag naar was. De beesten worden dus nu gevangen en gekweekt; het slachtvlees gaat vooral naar Europa en meer bepaald naar Duitsland. Dus als jullie nog eens reerug kopen, kan die goed uit NZ komen.
Vanaf Te Anau gaat het flink omhoog, eerst nog enigsins open maar hoe langer hoe sterker door de bergen omgeven. Eerst ook enorme beukenbossen ( de NZse exemplaren dan), daarna regenwoud.
Bij de Homer pas ga je door een tunnel omdat de rots daar zo'n 1000m omhoog gaat en geen andere doorgang mogelijk. Aan de andere kant steil omlaag naar de fjord. Daar de boot op voor een rondvaart van 2.5uur. Prachtig. De wanden van de fjord gaan letterlijk honderden meter steil op vanop de rand van de fjord. En met de boot ga je tot op een paar meter van de wand; dat kan omdat het water er erg diep is (die rots houdt immers niet op bij het water, maar gaat nog een paar honderd meter verder onder water). Op vele plaatsen ook watervallen, en die worden gevoed door de vele regen die daar neerplenst. Onderweg nog wat pinguins en zeehonden gezien ook.
Leuke tocht dus, en dus heel veel foto's gemaakt (ik zit al aan 500 trouwens).
Queenstown geeft zich graag uit voor de avonturenhoofdstad van de wereld. En het is werkelijk onwaarschijnlijk wat hier allemaal te doen is, weliswaar tegen vaak forse prijzen. Je kan het zo gek n iet bedenken of het wordt hier aangeboden: rafting, benji jumpen, jetboaten, parasailing, mountainbiken; helikopter en normale vluchten, boothuur en -uitstappen, en ga zo maar . De winkels die al dat moois aanbieden zijn trouwens om 7 uur 's ochtends al open, de andere winkels ook trouwens, en dat 7 dagen per week.
Naast al deze aktiviteiten heb je natuurlijk al de restaurants, met naast de locale vooral aziatische; hier komen dan ook zo'n 150.000 japanners en 100.000 chinezen per jaar.
Gebouwd wordt hier aan de lopende band; alle groete hotels hebben hier wel 1 of 2 vestigingen; Accor zelfs 4.
Aan de andere kant van het meer is zopas een nieuw project gestart; eens dat af is zullen daar 1800 huizen staan, een countryclub, een 18 hole golfbaan, enz.
Toerisme is hier dus BIG business. Het valt trouwens op dat ook nu nog bijna alles is volgeboekt.
Op de campsite (uitgebaat door een nederlands koppel) was gelukkig nog wel plaats.
Bij campsite moeten jullie trouwesn heel wat anders voorstellen dan in Europa; het is meestal een combinatie van vakantiebungalows, stacaravans, campervan en tentsites, met daarbij heel goede faciliteiten. Niet alleen kraaknette sanitair, maar ook een volledig uitgeruste keuken + eetzaal, een wasplaats, een TV lounge, en internet.
Gisteren zoals al gemeld een dagje uitgeblazen. Lekker relax; zat winkelen, wat zonnen aan het meer, wat zwemmen in dat meer, een biertje drinken. Het water van het meer viel heel goed mee, helemaal geen ijskoude toestanden, ik zou denken een 22-23 graden.
Vandaag opweg hierheen een paar oude goudstadjes bezocht; die houden ze voor de bezoekers in stand. In Arrowtown is ook een Chinese setlement; daar kwamen de Chines gatsarbeiders terecht tijdens de goudkoorts van 1870. Piepkleine huisjes.
De streek rond Cromwell bloei geweldig op, dankzij de wijnbouw die er een grote uitbrieding neemt dank zij het warme microklimaat daar.
De Kawarau gorge is weer zo'n stuk onverwachte natuur; daar in de buurt wordt ook serieus aan bungi jumpen gedaan (wedr daar trouwens uitgevonden). We hebben dat zo een poosje bekeken maar waren zelf te bang om dat ook zelf te gaan doen.
Zijn dan nu in Queenstown, en dan kom je ineens in een andre wereld, dat van het internationale massatoerisme. Het wordt hier behoorlijk volgebouwd, en van alles is er te beleven (tegen vaak forse prijzen). Morgen gaan we een hele dag met de bus naar de Milford Sound. Voor de kiwis is dat het 8ste wereldwonder; benieuwd dus wat dat wordt.Meer nieuws daarover morgen of overmorgen.
Alle petten zijn nu gekocht; Felix kan dus op zijn 2 oren slapen. Cindy we hebben je bericht nu gelezen.
Vooraleer te vertrekken uit de gletsjerstreek gongen we nog even lanfs Lake Matheson; een niet zo groot meer, maar gekend vanwege zijn foto's met Mt Cook in de achtergrond. We gingen eigenlijk maar tegen beter weten in, want het had s'nachts geregend en de mist hing er 's morgens nog. Maar in de verte bespeurden we streepjes blauw; dus je weet maar nooit.
Busladingen vol aan het meer; maar we kennen dat al, die gaan niet verder dan het eerste het beste uitzichtpunt. Wij natuurlijk niet. Tegen de tijd dat we het uiteinde van het meer hadden bereikt was de lucht opgeklaard, en lagen Mt Cook en Mt Tasman in de zon te blaken. Grandioos zicht met het meer in de voorgrond; alleen nog niet perfect, want al shet meer helemaal stil is, reflecteren die bergen ook nog in het meer zelf; dubbel zicht voor de prijs van een. 10 min later was de mist weer voor de bergen geschoven en was het voor de volgende bezoekers uit met de pret. Reizengeluk gehad dus.
De weg van de gletsjers naar de westkust loopt door een subtropisch regenwoud; door de vele regen (natste deel van NZ) groeit alles hier weelderig. Vooral de varens en de palmen, maar dat had ik jullie al verteld.
Bij Haast weg van de westkust. Door het Mt Aspiriing Nat Park, met vele stops voor foto's. Je kunt hier blijven trekken; besneuwde bergen, watervallen, bergrivieren. Tot aan de Haast pas zeer weelderige begroeiing; daarover verandert het landschap plots volledig; het wordt veel opener, de bergen zijn er minder hoog en vooral er groeit daar bijna niets meer. Plaats dus voor de schapen. Die zijn er hier massaal, zo'n 62 miljoen om precies te zijn naar het schijnt.
Doch dat wil echter nog niet zeggen niet mooi, want we worden alweer getrakteerd op 2 meren, Lake Wanaka en Lake Hawea. Kristalblauw water.
In Wanaka zijn we dan maar gestopt, het was wel geweest, en dat plaatsje ligt er zo mooi bij, dat we hier vandaag maar een rustdag hebben ingelast. De camping ligt op 200 m van het meer. Het stadje op 500m lopen. Gisteren zijn we daar een hapje gaan eten en wat biervocht aan onze droge levers gaan toevoegen. Vanop het terras een niet onaardig zicht op meer en bergen.
Vandaag gaan we dus niet te veel uitrichten; wat op het strand liggen. Voor ons het meer (hoplelijk niet te koud om te zwemmen), links en rechts de heuvels (toch tot een 1500m hoog) en voor ons de besneuwde bergen van Mt Aspiring; meer moet dat niet zijn. Straks nog een paar biertjes kopen en de droogte doorspoelen.
Morgen richten de fjorden. Tot dan. Dikke smakken van mij en Erna.
Vandaag een heel mooie dag gehad bij de gletsjers. Vanmorgen hadden we voor het eerst regen, maar dat was al bijeen niet erg, want we moesten toch een dikke 130km rijden vooraleer we aan de gletsjers waren; tegen die tijd was de regen ook over.
Eerst een bezoek aan de Franz Jozef gletsjer (zowaar genaamd naar de duitse keizer). Je kan tot een goede 500 m van de gletsjer komen , na een dik uur stappen. Je kijkt dan tegen een ijsmuur van zo'n 500m aan; heel indrukwekkend. Maar het uitzicht boven was niet zo goed, er hing nog steeds een mist. Dus wij dan maar wachten. De meeste toeristen waren toen al vertrokken, moesten waarschijnlijk hun bus halen, of hun lunch. De mist trok heel langzaam op, er kwam hier en daar een streepje zon. Na een dik uur was de hele gletsjer te zien, en de bergen er omheen. De moeite van het wachten waard dus.
Daarna nog naar de Fox gletsjer. Daar kan je tot vlak aan de wand geraken, en kijkje dus tegen een echte ijsmuur aan. Naarmate je dichter bij de gletsjer kwam werd het ook aanzienlijk kouder. Je zag het ijswater ook letterlijk uit de gletsjer stromen, wit van de kou.
Carolien, jouw beer (we noemen hem poefje) is al op een paar plaatsen getrokken; fotogeniek ventje!
Zo, we gaan nu wat kokerellen in de campingkeuken.
De campings zijn hier trouwens allemaal heel goed verzorgd. Ook uitgerust met grote keukens, met alles erop en eraan; we hoeven dus helemaal niet in onze camper te koken.
Gisteren hebben we een bericht blijkbaar twee keer verstuurd.
Ik had op de campsite waar we verbleven voor een half uur internet betaald. Net toen mijn bericht helemaal af was, en ik het wou versturen, zegt dat knullige apparaat dat mijn tijd verstreken is. En volgens de eigenaar ( een hollander dan nog wel!) is dan alles weg. Ik natuurlijk pisnijdig. Ik had geen zin om daar nog eens geld te spenderen.
Ben dan maar destad ingetrokken en heb daar nog eens ge-internet. Bijna hetzelfde bericht, maar toch iets anders. Toen ik dat verzonden had, bekeek ik even de blog, en jawel hoor, ook het eerste bericht stond erop. Tweemaal prijs dus.
Ik heb jullie nog vergeten te vertellen van de kewa. De wat hoor ik jullie zeggen. De western kewa om juist te zijn. Dat is een vogel; lijkt wat op een parelhoen. Is even raar als een kiwi en is bijna niet te zien. Gisteren bij de wandeling aan Cape Foulwinds liep er plost zo'n exemplaar naast onze geparkeerde auto. Ik dacht eerst dat het een roepiroepi was, maar hij maakte geen geluid; bij nazoeken bleek het dus een kewa.
