Zieleroerselen van een dochter...

Ik ben 'peizerke', 37 jaar.  Peizerke staat voor 'nadenken'...  en dit lijkt mij dé plaats om mijn zieleroerselen kwijt te raken.  Hopend op wat reacties... want in het dagelijks leven heeft men nauwelijks nog tijd om te praten !


Foto


Inhoud blog
  • stabiele situatie ?
  • Dagen na de operatie...
  • operatie achter de rug... en nu...
  • Het kan verkeren...
  • Ziekenhuis

    Zoeken in blog


    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     

    over het leven van moeder...
    30-11-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het kan verkeren...
    en hoe...

    Net één week thuis van het kortverblijf... krijgt mijn moeder telefoon vanuit het ziekenhuis dat ze terug moet opgenomen worden.  Vanuit de dialyse hebben ze in het bloed een bacterie ontdekt.
    Maandagnamiddag was de opname en natuurlijk was mijn moeder ferm ongerust.  Ook  ik was wat ongerust, maar  we moesten een reeks onderzoeken afwachten om te weten om welk soort bacterie het ging. 
    Donderdagvoormiddag was ik net op bezoek geweest en de dokter was langsgeweest en vermoedde dat de bacterie vanuit de wonde op haar voet kwam.  Ik was eigenlijk een stuk gerustgesteld.  Er was namelijk kans dat de ontsteking vanuit de liesstreek kwam en daar zit een stuk kunststof om een overbrugging te maken.  Het stuk weefsel rond de kunststof was al eens ontstoken en dat was toen gelukkig opgelost met antibiotica, maar er was geen 100% zekerheid dat die ontsteking zou wegblijven.  Als die terugkomt, staat er een heel erg zware operatie op het programma en die was niet zo vanzelfsprekend.
    Maar toen ik het nieuws kreeg dat de bacterie in de voet zou zitten... was ik dus gerustgesteld.  Een paar uur later werd ik via mijn broer op de hoogte gebracht dat haar voet + onderbeen dringend geamputeerd zou worden.  Ik reageerde eigenlijk verdoofd...  Ik moest niet huilen om wat er zou moeten gebeuren.  Ik had er nog niet aan gedacht, maar had er wel al van gehoord dat dit in sommige gevallen nodig is...
    Toen ik deze morgen vroeg mijn moeder kon bezoeken (want ik moest gisterenavond werken en kon dus niet langs gaan...) stond ik al van in de lift te huilen...  Ze heeft al zoveel meegemaakt en nu nog dit erbovenop...  Ze is een heel sterke vrouw...  Echt beresterk !!!  Zoveel onderzoeken, operaties en al 8 maand ziekenhuis achter de rug.
    Het ziet er naar uit dat kerst en nieuwjaar ook in het ziekenhuis gevierd zullen worden...
    De dokters hebben gisteren al onmiddellijk van een prothese gesproken.  Daar schrok ik dus wel even van, want ik had al een idee dat mijn moeder altijd in een rolwagentje zou moeten zitten...  Met onmiddellijk de achterliggende gedachte dat ze niet meer naar huis zal kunnen en dat zal haar heel erg veel pijn doen. 
    Deze namiddag gebeurt te operatie.  Vanavond mag ik gelukkig nog langs gaan... ongeacht het uur van de operatie...  Het was dus héél dringend...
    Jeetje jeetje jeetje !!!   Ik heb echt heel veel verdriet om haar...  Ze maakt zoveel mee en ziet zoveel af !!!    ZUCHT.
    En wat als ze niet meer wakker wordt ??? 



    30-11-2007, 12:36 geschreven door peizerke

    Reageer (0)
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    26-11-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Ziekenhuis
    Na een heel druk weekend (voor mij althans...) kreeg ik deze morgen telefoon van het ziekenhuis.  Mijn moeder moet vandaag terug opgenomen worden.  Door bloedonderzoek in de dialyse is duidelijk geworden dat er een bacterie in het bloed zit.  Er moet nu via baxter antibiotica in het bloed gebracht worden...  Meer nieuws hebben we nog niet, maar het ziet er niet goed uit...    Zucht... Ik hoop dat ze niet veel pijn heeft en dat de ziekenhuisopname van heel korte duur is !

    26-11-2007, 10:17 geschreven door peizerke

    Reageer (0)
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    23-11-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De emoties laaien hoog op...
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Deze morgen ging ik op bezoek.  Ik hoopte een ietwat betere toestand aan te treffen.  Maar... toen ik er om half 10 aan kwam, zag ik dat mijn broer nog maar pas de ontbijttafel gedekt had en dat mijn moeder ongelukkig keek en was.  Er liep vanalles verkeerd dus.  Bovendien had mijn moeder heel veel last van haar voet (waar open wonden zitten van diabetes).  Allemaal niet aangenaam en heel erg pijnlijk. 

    Ik vroeg mijn broer wanneer hij er volgende week zou zijn, zodat ik mijn planning kon opmaken en hij wist het  absoluut nog niet en hij was bovendien héél erg kort tegen mij. Daar had hij helemaal geen reden toe... want ik was er al die 8 maanden altijd én ik moest mij altijd schikken naar hem.  Hij liet niet weten wanneer hij kwam en ging bovendien ook 2 keer op reis. 

    Toen ik de sleutel van het huis vroeg, werd mijn moeder opeens agressief.  En hoe...  Ze beweerde hoog bij laag dat ik nog een sleutel had en begon zelfs te slaan op tafel.  (Ze maakt er een probleem van dat ze niet weet waar de sleutels zijn.  Bij mijn weten heb ik echt geen sleutel van de voordeur meer....)  In elk geval ben ik ineens zelf ontploft.  Ik heb gezegd : als het zo zit, dan hoef ik helemaal geen sleutel meer, en ik ben weggelopen met een slaande deur ! 
    Een eind later heeft mijn moeder mij opgebeld en was verdrietig omdat ze zo boos geweest was.  Ik begrijp het allemaal wel... eigenlijk, maar ik was ook heel erg boos op mijn broer.  Ik heb het haar verteld en ineens kwam mijn broer toen zelf aan de telefoon en heb ik hem de waarheid gezegd. 

    Dat hij niet eerlijk is, weet ik al langer.  Maar dat hij mij dan nog eens verwijt dat hij niet weet wanneer ik ga naar mijn moeder en zo voort, dan liegt hij.  En dat ben ik meer als moe.   Ik heb hem dan maar heel mooi gezegd dat hij nooit interesse heeft getoond welke oplossingen we moesten zoeken voor haar als hulpverlening.  En ja, toen had hij niets meer te zeggen.  Ik heb boos de hoorn neergelegd en wil hem niet meer spreken.  Bah !!!

    Ik kan sowieso dit weekend niet naar mijn moeder op bezoek omdat ik vast zit met het werk.  Het wordt dus afwachten én ja... ik weet dus niet wanneer mijn broer er is hé volgende week.  Het wordt nog  leuk !

    De afbeelding geeft weer hoe ik me de ganse dag voelde... 


     


    23-11-2007, 21:32 geschreven door peizerke

    Reageer (0)
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    21-11-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Huis- en keukenarrangementen.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Ik ben vandaag pas voor het eerst naar huis gegaan, waar ik mijn moeder in de keuken aantrof.  Gisteren moest ze naar de nierdialyse en moest ik nadien werken, zodat ik niet kon langsgaan.  Vanmorgen bracht ik een bezoek en ik was enigszins ontgoocheld over hoe ik het huis aantrof.  Mijn broer had voor haar gezorgd maandagavond en dinsdag.  De keuken was één rompslomp van medicijnen, afval, vuile borden, kranten, boekjes, kledij en wasgerief.   Mijn moeder was heel blij dat ik orde op zaken kwam stellen.  In een uur tijd had ik de ganse keuken opgeruimd.  Ik was teleurgesteld dat mijn broer niet wat beter zijn best gedaan had voor haar.   Ik had in zijn plaats toch gezorgd dat ze bij haar thuiskomst niet een halve mesthoop zou vinden.  Temeer omdat ze zelf niet uit de voeten kan en alles moet vragen...  Nu ja, ... ik ben hij niet en hij is mij niet... Ik zal maar denken dat hij binnen zijn mogelijkheden zijn best doet.  Hmmm, maar ik was er niet echt welgezind door en mijn moeder vond zichzelf vervelend omdat ze mij constant alles vroeg om op te ruimen.  Ik maakte er geen punt van... integendeel.  Ik was ergens in de ene zin wel fier... Zo zie je maar, de jongste dochter met 4 oudere broers, die allemaal universitaire studies gedaan hebben, en uiteraard die dochter niet...  Wel, net die dochter zal het klaren !  Voila, dat mag ook eens gezegd zijn, toch ?!!!

    21-11-2007, 22:03 geschreven door peizerke

    Reageer (0)
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    20-11-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.2 keer kort naeen in het ziekenhuis...
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Het leven telt niet door het aantal keren dat je adem hebt gehaald, maar door het aantal adembenemende momenten.  Dit last ik op qualitytime
    Prachtig gewoon.  Ik werd zelfs wat melancholisch bij de muziek die ik er hoorde. 

    Gisteren is mijn ma dus terug thuisgekomen.  Ze was héél erg moe en wou eigenlijk het liefst slapen en waarschijnlijk alleen zijn.  De komende dagen zal duidelijk worden wat het inhoudt om terug thuis te zijn...  Het zal moeilijk worden, maar hopelijk lukt het...

    Toen ze een weekend in intensieve zorgen geweest was en een aantal dagen in een gewone kamer lag, kreeg ze de melding dat ze terug naar huis mocht.  Er was een trombose in het been geweest en eerst moest het been ontzwellen...  Haar hartritme was een week gevolgd geweest en er waren geen grote onregelmatigheden aangetroffen.  Ik was vooral al heel erg opgelucht dat het zo snel voorbij leek te zijn.  Maar na 2 dagen, kreeg ik midden in de nacht telefoon van mijn ma, dat ze zich zo slecht voelde.  Ze had gelukkig ook de huisarts opgebeld.  Ik ben snel naar haar toegereden en samen met de huisarts zijn we naar het ziekenhuis gereden.  Opnieuw was de hartslag boven de 140 in rust.  Met de medicatie werd die naar beneden gehaald.  Opnieuw ging ze naar de intensieve zorgen en deze keer voor een 2-tal weken.  3 keer per dag een half uurtje bezoek.  Het waren angstige dagen, maar de toestand bleef stabiel.




    20-11-2007, 11:13 geschreven door peizerke

    Reageer (0)
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (1 Stemmen)
    19-11-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Terug naar huis !
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Na 8 maanden ziekenhuis en kortverblijf terug naar je eigen huis kunnen.  Hoe zou jij je daarbij voelen ?  8 Maanden afzien, van de ene operatie naar de andere en dan nog veel pijn hebben.  Ik ben nog jong… maar voor iemand die de 70 al een eindje gepasseerd is, moet het toch zwaar zijn om te dragen ?  Niet eens meer doen waar je zin in hebt, altijd maar in bed liggen en dan uiteindelijk niet meer kunnen wandelen of niks.  Nu gaat het gelukkig ietsje beter, maar wandelen blijft moeilijk.  Heel moeilijk.  De eerste dagen thuis zullen emotioneel heel lastig zijn.  Ineens zal duidelijk worden wat mijn ma al niet meer zal kunnen.  Maar… we zorgen voor haar.  De eerste week mijn ene broer en dan zal het wat afwisselen worden.  Zo goed als ik kon, heb ik voor haar gezorgd.  Ik moest af en toe eens wat gas terugnemen om er zelf niet aan onderdoor te gaan.  Ik voelde me er niet echt slecht bij toen ik er eens iets minder was voor haar.  Uiteindelijk was overeind blijven het belangrijkste en als ik zelf met een lang gezicht bij haar moet zitten… dan maar liever niet.  Uiteindelijk zullen de komende dagen voor haar weer een enorm grote aanpassing zijn.   En op lange duur moeten we ons gaan afvragen of ze in dat huis wil blijven wonen of niet…

    19-11-2007, 15:44 geschreven door peizerke

    Reageer (1)
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (1 Stemmen)
    16-11-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.de start...

    Hallo allen,
    Hoewel ik zelf nog geen 50 ben, waag ik me toch bij de seniorenblogs...  Dit voornamelijk omdat ik van alles wil vertellen over mijn moeder.  Zij is er nu 77 en heeft 7 maanden ziekenhuis achter de rug...  Na één maand revalidatie in een kortverblijf mag zij nu volgende week naar huis.  Na 8 maanden terug naar het huis waar ze zoveel heeft meegemaakt...
    Over alles wat gebeurd is, wil ik vertellen... Ik hoop dat ik hier wat luisterende oren vind, want van nature uit ben ik een gesloten persoon...  die niet gauw veel vertelt.   Ik ben namelijk nogal wat teleurgesteld in vriendschappen en deze weg lijkt voor mij toch een uitlaatklep. 
    Ik heb zoveel te vertellen dat ik nauwelijks weet waar te beginnen.  Mij lijkt dat de eerste ziekenhuisopname een goeie start zal zijn.
    Ik wil er helemaal geen medisch uitgebreid verhaal van maken, maar voornamelijk ook praten over de emoties die eruit voortkwamen...
    En bij deze... zijn we gestart... !

    16-11-2007, 09:16 geschreven door peizerke

    Reageer (1)
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (3 Stemmen)
    Foto

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Foto

    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !

    Archief per week
  • 10/12-16/12 2007
  • 03/12-09/12 2007
  • 26/11-02/12 2007
  • 19/11-25/11 2007
  • 12/11-18/11 2007


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!