Ik ben 'peizerke', 37 jaar. Peizerke staat voor 'nadenken'... en dit lijkt mij dé plaats om mijn zieleroerselen kwijt te raken. Hopend op wat reacties... want in het dagelijks leven heeft men nauwelijks nog tijd om te praten !
Net één week thuis van het
kortverblijf... krijgt mijn moeder telefoon vanuit het ziekenhuis dat
ze terug moet opgenomen worden. Vanuit de dialyse hebben ze in
het bloed een bacterie ontdekt.
Maandagnamiddag was de opname en natuurlijk was mijn moeder ferm
ongerust. Ook ik was wat ongerust, maar we moesten
een reeks onderzoeken afwachten om te weten om welk soort bacterie het
ging.
Donderdagvoormiddag was ik net op bezoek geweest en de dokter was
langsgeweest en vermoedde dat de bacterie vanuit de wonde op haar voet
kwam. Ik was eigenlijk een stuk gerustgesteld. Er was
namelijk kans dat de ontsteking vanuit de liesstreek kwam en daar zit
een stuk kunststof om een overbrugging te maken. Het stuk weefsel
rond de kunststof was al eens ontstoken en dat was toen gelukkig
opgelost met antibiotica, maar er was geen 100% zekerheid dat die
ontsteking zou wegblijven. Als die terugkomt, staat er een heel
erg zware operatie op het programma en die was niet zo vanzelfsprekend.
Maar toen ik het nieuws kreeg dat de bacterie in de voet zou zitten...
was ik dus gerustgesteld. Een paar uur later werd ik via mijn
broer op de hoogte gebracht dat haar voet + onderbeen dringend
geamputeerd zou worden. Ik reageerde eigenlijk verdoofd...
Ik moest niet huilen om wat er zou moeten gebeuren. Ik had er nog
niet aan gedacht, maar had er wel al van gehoord dat dit in sommige
gevallen nodig is...
Toen ik deze morgen vroeg mijn moeder kon bezoeken (want ik moest
gisterenavond werken en kon dus niet langs gaan...) stond ik al van in
de lift te huilen... Ze heeft al zoveel meegemaakt en nu nog dit
erbovenop... Ze is een heel sterke vrouw... Echt beresterk
!!! Zoveel onderzoeken, operaties en al 8 maand ziekenhuis achter
de rug.
Het ziet er naar uit dat kerst en nieuwjaar ook in het ziekenhuis gevierd zullen worden...
De dokters hebben gisteren al onmiddellijk van een prothese
gesproken. Daar schrok ik dus wel even van, want ik had al een
idee dat mijn moeder altijd in een rolwagentje zou moeten
zitten... Met onmiddellijk de achterliggende gedachte dat ze niet
meer naar huis zal kunnen en dat zal haar heel erg veel pijn
doen.
Deze namiddag gebeurt te operatie. Vanavond mag ik gelukkig nog
langs gaan... ongeacht het uur van de operatie... Het was dus
héél dringend...
Jeetje jeetje jeetje !!! Ik heb echt heel veel verdriet om
haar... Ze maakt zoveel mee en ziet zoveel af
!!! ZUCHT.
En wat als ze niet meer wakker wordt ???
Na een heel druk weekend (voor mij althans...) kreeg
ik deze morgen telefoon van het ziekenhuis. Mijn moeder moet
vandaag terug opgenomen worden. Door bloedonderzoek in de dialyse
is duidelijk geworden dat er een bacterie in het bloed zit. Er
moet nu via baxter antibiotica in het bloed gebracht worden...
Meer nieuws hebben we nog niet, maar het ziet er niet goed
uit... Zucht... Ik hoop dat ze niet veel pijn heeft
en dat de ziekenhuisopname van heel korte duur is !
Deze morgen ging ik op bezoek. Ik hoopte een
ietwat betere toestand aan te treffen. Maar... toen ik er om half
10 aan kwam, zag ik dat mijn broer nog maar pas de ontbijttafel gedekt
had en dat mijn moeder ongelukkig keek en was. Er liep vanalles
verkeerd dus. Bovendien had mijn moeder heel veel last van haar
voet (waar open wonden zitten van diabetes). Allemaal niet
aangenaam en heel erg pijnlijk.
Ik vroeg mijn broer wanneer hij er volgende week zou zijn, zodat ik mijn planning kon opmaken en hij wist het
absoluut nog niet en hij was bovendien héél erg kort tegen mij. Daar
had hij helemaal geen reden toe... want ik was er al die 8 maanden
altijd én ik moest mij altijd schikken naar hem. Hij liet niet
weten wanneer hij kwam en ging bovendien ook 2 keer op reis.
Toen ik de sleutel van het huis vroeg, werd mijn moeder opeens
agressief. En hoe... Ze beweerde hoog bij laag dat ik nog
een sleutel had en begon zelfs te slaan op tafel. (Ze maakt er
een probleem van dat ze niet weet waar de sleutels zijn. Bij mijn
weten heb ik echt geen sleutel van de voordeur meer....) In elk
geval ben ik ineens zelf ontploft. Ik heb gezegd : als het zo
zit, dan hoef ik helemaal geen sleutel meer, en ik ben weggelopen met
een slaande deur !
Een eind later heeft mijn moeder mij opgebeld en was verdrietig omdat
ze zo boos geweest was. Ik begrijp het allemaal wel... eigenlijk,
maar ik was ook heel erg boos op mijn broer. Ik heb het haar
verteld en ineens kwam mijn broer toen zelf aan de telefoon en heb ik
hem de waarheid gezegd.
Dat hij niet eerlijk is, weet ik al
langer. Maar dat hij mij dan nog eens verwijt dat hij niet weet
wanneer ik ga naar mijn moeder en zo voort, dan liegt hij. En dat
ben ik meer als moe. Ik heb hem dan maar heel mooi gezegd dat
hij nooit interesse heeft getoond welke oplossingen we moesten zoeken
voor haar als hulpverlening. En ja, toen had hij niets meer te
zeggen. Ik heb boos de hoorn neergelegd en wil hem niet meer
spreken. Bah !!!
Ik kan sowieso dit weekend niet naar mijn moeder op bezoek omdat
ik vast zit met het werk. Het wordt dus afwachten én ja... ik
weet dus niet wanneer mijn broer er is hé volgende week. Het
wordt nog leuk !
De afbeelding geeft weer hoe ik me de ganse dag voelde...
Ik ben vandaag pas voor het eerst naar huis gegaan,
waar ik mijn moeder in de keuken aantrof. Gisteren moest ze naar
de nierdialyse en moest ik nadien werken, zodat ik niet kon
langsgaan. Vanmorgen bracht ik een bezoek en ik was enigszins
ontgoocheld over hoe ik het huis aantrof. Mijn broer had voor
haar gezorgd maandagavond en dinsdag. De keuken was één rompslomp
van medicijnen, afval, vuile borden, kranten, boekjes, kledij en
wasgerief. Mijn moeder was heel blij dat ik orde op zaken
kwam stellen. In een uur tijd had ik de ganse keuken
opgeruimd. Ik was teleurgesteld dat mijn broer niet wat beter
zijn best gedaan had voor haar. Ik had in zijn plaats toch
gezorgd dat ze bij haar thuiskomst niet een halve mesthoop zou
vinden. Temeer omdat ze zelf niet uit de voeten kan en alles moet
vragen... Nu ja, ... ik ben hij niet en hij is mij niet... Ik zal
maar denken dat hij binnen zijn mogelijkheden zijn best doet.
Hmmm, maar ik was er niet echt welgezind door en mijn moeder vond
zichzelf vervelend omdat ze mij constant alles vroeg om op te
ruimen. Ik maakte er geen punt van... integendeel. Ik was
ergens in de ene zin wel fier... Zo zie je maar, de jongste dochter met
4 oudere broers, die allemaal universitaire studies gedaan hebben, en
uiteraard die dochter niet... Wel, net die dochter zal het klaren
! Voila, dat mag ook eens gezegd zijn, toch ?!!!
Het leven telt niet door het aantal keren dat je
adem hebt gehaald, maar door het aantal adembenemende momenten.
Dit last ik op qualitytime
Prachtig gewoon. Ik werd zelfs wat melancholisch bij de muziek die ik er hoorde.
Gisteren
is mijn ma dus terug thuisgekomen. Ze was héél erg moe en wou
eigenlijk het liefst slapen en waarschijnlijk alleen zijn. De
komende dagen zal duidelijk worden wat het inhoudt om terug thuis te
zijn... Het zal moeilijk worden, maar hopelijk lukt het...
Toen
ze een weekend in intensieve zorgen geweest was en een aantal dagen in
een gewone kamer lag, kreeg ze de melding dat ze terug naar huis
mocht. Er was een trombose in het been geweest en eerst moest het
been ontzwellen... Haar hartritme was een week gevolgd geweest en
er waren geen grote onregelmatigheden aangetroffen. Ik was vooral
al heel erg opgelucht dat het zo snel voorbij leek te zijn. Maar
na 2 dagen, kreeg ik midden in de nacht telefoon van mijn ma, dat ze
zich zo slecht voelde. Ze had gelukkig ook de huisarts
opgebeld. Ik ben snel naar haar toegereden en samen met de
huisarts zijn we naar het ziekenhuis gereden. Opnieuw was de
hartslag boven de 140 in rust. Met de medicatie werd die naar
beneden gehaald. Opnieuw ging ze naar de intensieve zorgen en
deze keer voor een 2-tal weken. 3 keer per dag een half uurtje
bezoek. Het waren angstige dagen, maar de toestand bleef stabiel.
Na 8 maanden ziekenhuis en kortverblijf terug naar je eigen
huis kunnen.Hoe zou jij je daarbij
voelen ?8 Maanden afzien, van de ene
operatie naar de andere en dan nog veel pijn hebben.Ik ben nog jong maar voor iemand die de 70
al een eindje gepasseerd is, moet het toch zwaar zijn om te dragen ?Niet eens meer doen waar je zin in hebt,
altijd maar in bed liggen en dan uiteindelijk niet meer kunnen wandelen of
niks.Nu gaat het gelukkig ietsje beter,
maar wandelen blijft moeilijk.Heel
moeilijk.De eerste dagen thuis zullen
emotioneel heel lastig zijn.Ineens zal
duidelijk worden wat mijn ma al niet meer zal kunnen.Maar we zorgen voor haar.De eerste week mijn ene broer en dan zal het
wat afwisselen worden.Zo goed als ik
kon, heb ik voor haar gezorgd.Ik moest
af en toe eens wat gas terugnemen om er zelf niet aan onderdoor te gaan.Ik voelde me er niet echt slecht bij toen ik
er eens iets minder was voor haar.Uiteindelijk was overeind blijven het belangrijkste en als ik zelf met
een lang gezicht bij haar moet zitten dan maar liever niet.Uiteindelijk zullen de komende dagen voor
haar weer een enorm grote aanpassing zijn.En op lange duur moeten we ons gaan afvragen of ze in dat huis wil
blijven wonen of niet
Hallo allen, Hoewel ik zelf nog geen 50 ben, waag ik me toch bij de seniorenblogs... Dit voornamelijk omdat ik van alles wil vertellen over mijn moeder. Zij is er nu 77 en heeft 7 maanden ziekenhuis achter de rug... Na één maand revalidatie in een kortverblijf mag zij nu volgende week naar huis. Na 8 maanden terug naar het huis waar ze zoveel heeft meegemaakt... Over alles wat gebeurd is, wil ik vertellen... Ik hoop dat ik hier wat luisterende oren vind, want van nature uit ben ik een gesloten persoon... die niet gauw veel vertelt. Ik ben namelijk nogal wat teleurgesteld in vriendschappen en deze weg lijkt voor mij toch een uitlaatklep. Ik heb zoveel te vertellen dat ik nauwelijks weet waar te beginnen. Mij lijkt dat de eerste ziekenhuisopname een goeie start zal zijn. Ik wil er helemaal geen medisch uitgebreid verhaal van maken, maar voornamelijk ook praten over de emoties die eruit voortkwamen... En bij deze... zijn we gestart... !
Het leven telt niet door het aantal keren dat je
adem hebt gehaald, maar door het aantal adembenemende momenten.
Dit last ik op 
