Dag beste lezer,

Zoals je kunt zien heb ik mijn blogpagina een beetje opgefleurd met foto’s van mijn woning en zoals je kan horen heb ik een streepje Chopin (Nocturne opus 9 n° 1)toegevoegd.

Het is een beetje weemoedige muziek, morgen wordt het wellicht een vrolijk deuntje uit de oude doos. Dezelfde gemoedsgesteltenis treft men terug in de mooie Portugese fado’s en het werk van Stijn Streuvels.

Mijn dochters gaan voorzeker luid protesteren maar mij doen terug keren naar de huidige “moderne” muziek zal toch niet meer lukken. “Weemoed is de zacht-treurige stemming van het gemoed”, zo zegt Vandale’s Groot Woordenboek van de Nederlandse Taal.

Ook de natuur kan zulke gemoedsstemming opwekken, zoals bijvoorbeeld een uitbloeiende pluimhortensia. Het heeft ook, volgens mij, te maken naar heimwee naar het verleden, het loslaten van mooie dingen die voorbij zijn.

Heimwee doet ons hart verlangen
Naar de heimat onzer jeugd,
Naar de bronzen klokkenzangen
Zwaar van rouw of hel van vreugd,
Zangen uit de oude toren,
Hij die waakt en verre schouwt,
Over 't dorpje droomverloren
Kronkelend aan zijn voet gebouwd.

(Jozef Simons)

En met dit weemoedig gedichtje, getoonzet door Armand Preud’homme glijden wij de avond in. Morgen is de lente weer een dag verder...