Op de foto: de meidoorn







Een beetje laat: maar hier komt mijn (of beter gezegd van Guido Gezelle) meigedicht.

De Meiboom

De meiboom voor

De deure staat,

Zoo zoet is hij

Als honinkraat,

Die, lekende uit

De korven, laat

Zijn zoetigheid mij troosten;

De mei is daar,

Met gers en groen,

Met ’t kouten, zoo

De veugels doen,

Van nesten en

Van eiers broeên:

De mei zit in den oosten

De meiboom, voor

De deure, en is

Zoo jong niet meer

Als loof en lisch,

Ontloken in

De lavenis

Der zoete zonnestralen;

De mei is half

Voorbij, voortaan,

De bruilofte en

’t gedans gedaan,

het orgel-, ’t harpe-

en ’t trommelslaan

der nuchtere nachtegalen.

De meiboom voor

de deure is weg,

de vogels zijn,

in hage en heg,

Nu neerstig aan

Den eierleg;

Het groen is al bestoven …!

Ach, mochte ’t mij

Hier onbekend,

Eens meie zijn,

Die nooit en endt,

De Moeder en

De Maagd omtrent,

Die land en lieden loven!

Guido Gezelle

Tot ziens, beste lezer.