Kate Ryan, pseudoniem van Katrien Verbeeck (Tessenderlo, 22 juli 1980) is een Vlaamse zangeres, met Nederlandse ouders.

In het café van haar ouders "De Oude Post" in Tessenderlo playbackte Ryan onder meer Sandra Kim en Madonna. Vervolgens entertainde ze een schoolpubliek met covers van onder meer Alanis Morissette en 4 Non Blondes. Haar professionele carrière begon met het toeren met de "Soapband" als achtergrondzangeres.

In 2000 kwam ze in contact met Phil Wilde, wat resulteerde in de in het voorjaar van 2001 uitgebrachte debuutsingle Scream for More. Dit werd de best verkochte dancesingle van dat jaar in België. Op het eind van dat jaar overleed haar moeder. Ze scoorde in de zomer van 2002 haar eerste megahit met Désenchantée. Dit nummer - een dancecover van de gelijknamige hit van Mylène Farmer begin jaren '90 - was goed voor platina in eigen België. Behalve in West-Europa kende zij hiermee ook bekendheid in de Verenigde Staten en Zuid-Afrika. Mon Coeur Résiste Encore ("Scream for More"), Libertine en La Promesse ("The Promise You Made") behaalden vervolgens de top van de hitlijsten. In 2005 kampte ze met eetstoornissen.

De zangeres behaalde twee TMF-Awards voor "Beste videoclip" en "Beste Vlaamse zangeres".

Haar nummer Je t'adore, geproduceerd en geschreven door de Zweden Niklas Bergwall en Niclas Kings won in februari 2006 de finale van de Belgische voorronde voor het Eurovisiesongfestival 2006. De thematiek van het nummer gaat over een gevoel dat ieder ander gevoel overstemmen kan: verliefd zijn. Een opvallend onderdeel uit de choreografie van Je t'adore was de kniezwengel, bedacht door Kristof Goffin, wat in Vlaanderen zorgde voor een echte hype. Ryan behaalde dankzij de doorslaggevende punten van het kijkerspubliek een eerste plaats met 76 punten, wat haar voor La Sakhra (62 punten) en Belle Perez (57 punten) bracht in de einduitslag.

Ze heeft België vertegenwoordigd op de halve finale van het 51e Eurovisiesongfestival, dat op 18 mei 2006 in de Griekse hoofdstad Athene plaatsvond. Ondanks alle hoge verwachtingen haalde ze de finale op 20 mei niet. Ze behaalde de twaalfde plaats in de halve finale, terwijl alleen de eerste 10 zich kwalificeerden. Ze behaalde 69 punten, slechts 7 punten te weinig om naar de finale te gaan (VJR Macedonië behaalde 76 punten en was tiende in de halve finale). Er waren toen even geruchten dat dit slechte resultaat te danken was aan een fout in het systeem. De hele waaier aan drogredenen werd weer opengetrokken: vriendjespolitiek, de Balkanlanden zouden aan de basis hebben gelegen aan de zwakke score. Critici beweren echter dat haar slechte resultaat was te wijten aan een chaotische en rommelige choreografie. De choreografie werd voor het songfestival volledig omgegooid en was totaal verschillend van de choreografie tijdens de nationale voorronde; dit werd haar niet in dank afgenomen.

Je T'Adore haalde de eerste plaats in de Ultratop 50 en kwam ook voor in de rest van de Europese hitparades. In Bulgarije was het al een radiohit voor het Eurovisiesongfestival, net zoals bij sommige Duitse radiozenders.

Nog in 2006 scoorde Kate Ryan een hit met Alive. Haar gelijknamige album kwam uit in september 2006. De fans mochten zelf de titel van dat album kiezen, waarbij ze kozen voor "Alive". De volgende single werd All For You, de hitnotering was bescheiden te noemen.

Voyage Voyage is de nieuwe single van Kate Ryan. Het is een cover van de hit die Desireless er in 1986/1987 mee scoorde. Het nummer weet hoog te scoren en wordt vaak op de radio gedraaid. Op de single staat ook het nummer We All Belong. Dit nummer heeft ze opgenomen omdat ze ambassadrice is van de Euro Games 2007, te Antwerpen, een evenement (Spelen) voor holebi's. De single deed het prima, het werd een van Ryan's grootste hits, getuige de top 3-notering in de hitlijst. Men mag dus duidelijk zeggen dat Kate één van de succesvolste ex-Songfestival-deelneemsters is in Vlaanderen. Behalve Clouseau (1991) behaalden maar weinig ex-deelnemers nog de top 50, laat staan de top 10.

Op 6 oktober 2007 gaf Ryan haar eerste soloconcert in de Antwerpse Lotto Arena. Tijdens dit concert stelde ze haar single L.I.L.Y. (Like I Love You) voor die in Maart 2008 op de markt kwam.

James Joseph Brown (Barnwell, 3 mei 1933 — Atlanta, 25 december 2006) was een Amerikaanse zanger. Hij was een van de belangrijkste muzikanten van de 20e eeuw en had een belangrijke invloed op de ontwikkeling van gospel en rhythm and blues in soul en funk. Zijn bijnaam was de "Godfather of Soul".
Brown zou geboren zijn in Barnwell in 1933, maar sommige bronnen noemen 1928 als zijn geboortejaar en Pulaski (Tennessee) als zijn geboorteplaats. Hij groeide op in een bordeel, in de crisisjaren '30 in Augusta (Georgia). Op 16-jarige leeftijd werd hij veroordeeld voor een gewapende overval. Na drie jaar werd hij op voorspraak van Bobby Byrd vrijgelaten op voorwaarde dat hij zich niet meer in Augusta zou laten zien en dat hij een baan zou zoeken. Na een korte sportcarrière in boksen en baseball zocht hij zijn heil in de muziek.

Gedurende zijn carrière heeft hij veel muzikanten beïnvloed. In de jaren '60 werd hij door andere artiesten geïmiteerd. Halverwege de jaren '70 verlieten diverse muzikanten zijn band en gingen meer de funkkant op, à la George Clinton. In de late jaren '70 en jaren '80 was Brown een inspiratiebron voor rap, breakdance en hiphop, dj's als Grandmaster Flash gebruikten veelvuldig samples van Browns werk. Met de Egyptische zanger Hakim zong hij 'Leila' (2004).

James Brown werd ook wel The Godfather of Soul, Soul Brother Number One en Mr. Dynamite genoemd. Hij was vier keer gehuwd; hij trouwde met zijn huidige vrouw Tommie Rae Hynie in 2002 na het overlijden van zijn derde vrouw Adrienne Rodriguez, met wie hij twaalf jaar getrouwd was geweest. Daarvoor was hij al tweemaal getrouwd geweest, met Deidre Jenkins en met Velma Warren (1954 - 1969).

Op 23 januari 1986 werd Brown opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame en op 14 november 2006 in de UK Music Hall of Fame.

In december 2004 bleek hij ziek te zijn, er werd prostaatkanker geconstateerd. James Brown overleed op 73-jarige leeftijd op eerste kerstdag 2006 om 07:45 uur CET, nadat hij een dag eerder in het ziekenhuis was opgenomen met een longontsteking. De doodsoorzaak was congestief hartfalen veroorzaakt door de longontsteking. In maart 2007 werd bekend dat het lichaam van James Brown bijgezet is in een crypte bij het huis van een van zijn dochters in Columbia (South Carolina).

Hoe een blank jongetje een zwarte soulgod werd...

 Kenners noemen de stem van Günther ‘doorleefd’. Wel, ze hebben gelijk. Want voor hij aan de top stond, heeft Günther gezongen in muffe repetitielokalen, geschreeuwd tegen te luid afgestemde gitaren, geknokt om lallende toogklanten te overstemmen. Hard gewerkt dus.

 

Walter’s Verjaardagsshow

 Günther begint zijn carrière in 1985 bij een bigband als percussionist. Al snel staat hij zelf achter de microfoon. Rond 1990 combineert hij de muziek met zijn andere passie: auto’s. Hij werkt als verkoper in een grote garage. “De manager wist dat muziek mijn zwakke plek was: als ik niet genoeg verkocht, nam hij de radio uit mijn auto”, lacht Günther. Maar als na een opgemerkte passage in ‘Walter’s Verjaardagsshow’ plots platenfirma’s en artiesten aan zijn deur staan, doet Günther de sprong. Hij neemt bij Polygram de single ‘Ik laat me gaan’ op en schiet meteen naar de Vlaamse top tien. ‘Hier in dit land’, zijn eerste full cd, bewijst dat hij er staat: zelden werden pop, jazz, bigband, funk en ballad zo mooi tot één brok Vlaamse power samengesmolten. De plaat wint in geen tijd goud. De tweede cd, ‘Stop de tijd’ (1993), bevat ‘Koud is de pijn’, ‘Ik blijf bij jou’ en ‘Meer dan een vriendin’. Voor de tekstschrijfster wordt dat laatste ook realiteit: Tanja Van Sebroeck, de liefde van Günthers leven, wordt mevrouw Neefs.

 

Günther op speciale aanvraag

 In 1994 is Günther genomineerd voor “Het Gouden Oog”, de verkiezing van de meest verdienstelijke media-en showbizz-persoonlijkheden. Tijdens de live-uitzending stelt hij zijn derde album “Tien miljoen dingen” voor. “Special Request I” is een selectie van 14 tijdloze grooves en ballads van blanke en zwarte stemmen uit diverse genres. De cd haalt moeiteloos platina; de tournee wordt een ongezien succes en de smaakvolle tv-special met Kerst een topper in de kijkcijfers van dat jaar.
Een opvolger kan niet uitblijven. Onder het oog van duizenden enthousiaste toeschouwers, wordt “Special Request II” in september 1997 aan de wereld voorgesteld. Günthers innemende versies van “The Sun Ain’t Gonna Shine Anymore” en vooral “Satisfaction Guaranteed” worden dikke radiohits. In het Casino van Beringen wordt opnieuw een swingende tv-special ingeblikt. 
Voor het nieuwe millennium aanbreekt, doet Günther het internationale avontuur nog één keer over. In 1999 verzamelt hij, op algemeen verzoek, de meest romantische smaakmakers uit eerdere liveshows. Op “The Love Album” versmelt zijn warme stem met 14 klassiekers uit de 3 voorafgaande decennia: van “Cry me a river”, over “Just the way you are” tot “Laughter in the rain”. Met een uitgelezen ploeg filmers trekt Günther naar Cyprus voor de opnames van een bijbehorende tv-show. De cd kampeert intussen verscheidene weken in de Top 5 van de albumcharts.

 

Van Engels naar Nederlands en terug

 Met zijn zesde album “Bij jou” keert Günther terug naar het Nederlandstalige oeuvre. De plaat swingt de zomer in. Voor de titelsong ontvangt hij tijdens Zomerhit 2000 de prijs voor het beste Nederlandstalige lied.

Ook in 2000 brengt Günther, met o.a. Raymond van het Groenewoud, Rob de Nijs en Toots Thielemans, eerbetoon aan zijn vader op de cd “Louis Neefs 20 jaar later”, met een indrukwekkend concert in het Antwerpse Sportpaleis, vereeuwigd in een tv-special die zelfs op de Nederlandse televisie druk werd bekeken.
In 2002 borrelt Günthers heimwee naar the big band feeling weer op: met een keur aan sessiemuzikanten duikt hij de studio in voor de plaat “Swing is the thing”. Topproducers als Steve Willaert en Bob Porter tekenen voor de frisse arrangementen van 14 evergreens uit pop, soul en rock. Günther verrast zelfs zijn trouwste fans met onverwachte versies van “I want you to want me”, “Route 66” of Blondie’s “Call Me”. De cd prijkt maandenlang in de nationale lijsten en de liveoptredens bieden een stomende set swingplezier op een goedgevuld podium. 
Sedertdien komt Günther nog enkele keren verrassend uit de hoek. Wanneer hij met Stef Bos de bijna olympische hymne “Goud, zilver en brons” schrijft, bijvoorbeeld. En wat dan gezegd van “As gau paust”, Günthers meest onwaarschijnlijke hit ooit? Een onzinnige tekstlap van Günthers kornuit Mark Uytterhoeven, bovendien in ongekuist Mechels. De reacties na zijn live-optreden in “De laatste show” waren zò overweldigend, dat de grol op cd-single werd gereleast.

 

My Soul

 Met de 4Band, een compact en veelzijdig kwartet vrienden-muzikanten, rijgt hij in het jubileumjaar 2005 de optredens aan mekaar. Eind augustus, wanneer de voorbereidingen voor het grote feest stilaan hun climax bereiken, verschijnt “Laat liefde regeren”. In een handomdraai haalt de single de hoogste rotatie bij diverse Vlaamse radiozenders. Als hoogtepunt van dit feestjaar zijn er de meer dan succesvolle verjaardagsconcerten door Vlaanderen en de release  door  Universal België  van de dubbel CD + DVD  ‘15’ met alle Nederlandse en Internationale  muzikale hoogtepunten uit Günther’s carrière.
 

 

In januari 2008 verschijnt  ‘My Soul’, Günthers tiende full cd. Günther brengt indringende versies van ‘I’ll Be There’, ‘Ain’t No Mountain (High Enough)’ en ‘I Heard It Trough The Grapevine’. Als artiest is hij compleet geworden: zijn stem klonk nooit beter. En de warmste stem van Vlaanderen heeft nog grote plannen voor de toekomst: “Muziek brengt mensen bij mekaar. Huidskleur, taal, religie spelen geen rol. Ik kan niet functioneren zonder muziek.”

Shirley Bassey rust uit in haar huis in Monaco, nadat ze vorige week werd geopereerd aan haar onderbuik. Verwacht wordt dat de 71-jarige zangeres binnen korte tijd weer helemaal de oude is, zo meldt een woordvoerder aan het Britse BBC News.

Waarvan Bassey last had, blijft onduidelijk. Als ze spoedig herstelt, staat de diva eind volgende maand weer op het podium in het Londense Hyde Park. Bassey hoort bij de artiesten die 27 juni optreedt tijdens een concert ter gelegenheid van de negentigste verjaardag van Nelson Mandela.

De artieste scoorde hits met nummers als 'Big spender' en 'History repeating'. Ze zong de titelsongs voor drie James Bond-films: 'Goldfinger', 'Diamonds are forever' en 'Moonraker'.

Free Souffriau, de populaire actrice die de rol van superheldin Mega Mindy vertolkt, en componist en muzikant Miguel Wiels zijn de trotse ouders geworden van hun eerste kindje, Wolf. Dat heeft productiehuis Studio 100 bekendgemaakt. Souffriau is bevallen "van een flinke jongen". Hij weegt 3,720 kilogram en is 51 centimeter groot.

Moeder en kind stellen het zeer goed, en papa Miguel Wiels is helemaal in de wolken met zijn zoontje. "We hebben allebei erg uitgekeken naar dit moment en zijn dan ook totaal overdonderd door het intense geluk dat zo'n klein wonder met zich meebrengt. Dit is ongetwijfeld het mooiste wat ons ooit overkomen is", aldus de trotse ouders.

Amy Winehouse heeft haar Portugese fans vrijdag een halfuur laten wachten. Nadat de Britse zangeres eindelijk op het podium was verschenen van het festival Rock in Rio Lisboa, speelde ze een set van 55 minuten en kwam niet meer terug voor een toegift. Het optreden in Lissabon was haar eerste sinds haar meest recente opname in een afkickkliniek.

Toen ze uiteindelijk haar gezicht liet zien, excuseerde ze zich tegenover de negentigduizend toeschouwers voor haar schorre stem. De 24-jarige Winehouse zong enkele van haar hits, waaronder 'Rehab', en verschillende soulklassiekers en reggaenummers.

Naast Winehouse zijn op het vijfdaagse Rock in Rio Lisboa, dat vrijdag van start ging, artiesten te zien als Alanis Morissette, Bon Jovi, Metallica en Rod Stewart.

Diane Earle (Diana) Ross (Detroit, Michigan, 26 maart 1944) is een Amerikaanse soulzangeres. Ze werd bekend met The Supremes en heeft daarna een uiterst succesvolle solocarrière gehad

Ze werd geboren als tweede in een gezin met zes kinderen. Dochter van Fred Ross (overleden, 19 november 2007). Samen met Mary Wilson, Florence Ballard en Barbara Martin vormde ze The Primettes in 1959. Nadat ze in 1960 een contract kregen bij Motown, veranderden ze de naam van de groep naar The Supremes in 1961. Barbara Martin verliet de groep kort daarna. In 1967 werden ze Diana Ross and the Supremes. Florence Ballard verliet de groep, waarna Cindy Birdsong erbij kwam en ze weer weer een zingend trio vormden. De groep nam 12 grote hits op in deze periode.

In oktober 1969 verliet Ross de groep en begon aan een solocarrière die ook succesvol bleek. Haar eerste grote hit was het lied Ain't No Mountain High Enough in 1970. Daarna speelde ze in een verfilming van het leven van Billie Holiday, Lady Sings the Blues en kreeg een Oscarnominatie voor die rol.

Ze bracht een album met duetten uit met Marvin Gaye in 1973, met de titel Diana and Marvin en scoorde een aantal grote hits. In 1975 kwam ze terug op het witte scherm in de film Mahogany en de titelsong Do You Know Where You're Going To werd een nummer 1 hit. Haar tweede, zelfgetitelde album kwam in de top 10 terecht.

Haar duet met Lionel Richie, Endless Love, uit 1981 bleek de bestverkopende single uit haar carrière te zijn en was haar laatste hit op het Motown label. Ze had hierna een contract met RCA en na een paar succesvolle, en wat minder succesvolle albums keerde ze eind jaren '80 weer terug naar Motown, waar ze tot 2001 een contract mee had.

Martha & The Vandellas, ook wel Martha Reeves & The Vandellas genoemd, was een Amerikaanse band die vooral populair was in de jaren zestig. Ze waren lid van platenlabel en hitmachine Motown. Ze werden in 1995 geïntroduceerd in de Rock & Roll Hall Of Fame.
Rond het einde van 1960 ontmoette toekomstig leadzangeres van één van Motowns grootste hitmakers Martha Reeves één van de twee toekomstige bandleden. Dit was Rosalind Ashford. Deze twee meiden werden uitgenodigd door Gloria Williamson en Annette Beard om bij hun in de groep te komen zingen. Zo ontstonden de Del-Phis. Toen de meiden geen hits produceerden verliet in 1961 Williamson de groep. Het over gebleven drietal veranderde hierna hun naam in The Vells. Nadat ze op zoek waren gegaan naar een nieuwe platenlabel werden ze door William "Mickey" Stevenson gevraagd om bij Motown te werken. Daar kreeg Reeves een baantje als secretaresse aangeboden. Toen op een gegeven moment er achtergrondzangeressen nodig waren voor singles voor het platenlabel werd het drietal hiervoor gevraagd. Ze wilden wel meewerken en zo begon hun zangcarrière bij Motown. Ze fungeerden als achtergrondzangeressen bij onder andere Marvin Gaye en Mary Wells. Toen de laatste genoemde er een keer niet was voor een opname werd het trio gevraagd het nummer "I'll Have To Let Him Go" in te zingen. Toen dit gebeurd was, was Motown er zo blij mee dat ze een professioneel contract als een van de belangrijkste groepen van de maatschappij aangeboden kregen. The Vells accepteerden dit en veranderden hun naam in Martha & The Vandellas. The Vandellas is van twee namen afkomstig. "Van" is de naam van een straat die in de buurt van de straat van Reeves lag. "Della" is afgeleid van Della Reese, Martha's favoriete zangeres.
In 1963 begon het succes voor Martha & The Vandellas. Hun productieteam was het drietal Holland-Dozier-Holland. Het eerste nummer geproduceerd door hun was "Come And Get These Memories". Het haalde nummer 29 op de Amerikaanse Toplijst en nummer 6 op de R&Blijst. Hun volgende hit was "(Love Is Like A) Heatwave". Dit nummer haalde nummer 4 op de Amerikaanse Toplijst en nummer 1 op de R&Blijst. Zo voegden ze zich bij The Marvelettes, Mary Wells en Marvin Gaye als hitsellers. In 1964 verliet Beard de groep, omdat ze zwanger en was en ging trouwen. Ze werd vervangen door Betty Kelley, ex-zangeres van The Velvelettes. Na deze personeelsveranderingen ging de groep wel door met hits maken. Hun grootste hit was "Dancing In The Street" uit datzelfde jaar. Het haalde de nummer 2 positie op de Amerikaanse Toplijst, nummer 4 op die van het Verenigd Koninkrijk en nummer 8 op de R&Blijst. Het nummer is onder andere gecoverd door Mick Jagger en wordt sommigen gezien als het beste nummer ooit geproduceerd door Motown. Dit liedje was overigens geen HDH-productie maar geproduceerd door Mickey Stevenson en eveneens geschreven door hem samen met Marvin Gaye en Ivy Jo Hunter. Na dit grote succes volgden nog hits als "Nowhere To Run", "Jimmy Mack" en "I'm Ready For Love". Echter, rond het eind van de jaren zestig nam de populariteit van girlgroups af en dus ook dat van Martha & The Vandellas.Betty Kelley verliet de groep en werd vervangen door Martha's zus Lois Reeves. De naam van de groep werd toen veranderd in Martha Reeves & The Vandellas. Even later verliet ook Ashford de groep. Zij werd vervangen door Sandra Tilley. Vanaf de jaren 70 maakte de groep zo goed als geen hits meer. In 1973 werd de groep opgeheven en ging Reeves verder met een solocarrière. Deze was echter ook niet zo succesvol als de hitjaren Martha & The Vandellas.

Dido Florian Cloud De Bounevialle Armstrong (Londen, 25 december 1971) is een Britse zangeres. Ze staat bekend onder haar artiestennaam Dido (door haarzelf uitgesproken als Daaide).

Dido begon haar muziekcarrière toen ze 5 jaar was met het stelen van een blokfluit van school. Een jaar later werd ze toegelaten tot de Guildhall School of Music in Londen. Toen ze 10 was, speelde ze naast blokfluit ook al piano en viool. Haar tienerjaren waren een mix van het stelen van haar broers platen en het toeren door de UK met haar klassieke muziek-gezelschap.

Toen ze 16 was was ze helemaal gek van Ella Fitzgerald. Ze begon in verschillende bands in en rondom Londen te zingen, ondanks dat haar broer Rollo (DJ en producer bij de succesvolle groep Faithless) haar zei niet haar dagelijkse baan op te geven, en was te horen op het debuutalbum van Faithless in 1995. De volgende 2 jaar toerde Dido met Faithless, en elke keer als ze terug in Londen was, nam ze ook demo's van haar eigen liedjes op.

Zo begon de opname van haar debuutalbum No angel. De combinatie van Dido's liefde voor warme akoestische klanken en haar broers fascinatie voor beats en alles wat elektronisch is maakt het album zowel nieuw als klassiek tegelijk. De grote doorbraak bereikte ze toen Eminem een gedeelte van haar nummer Thank you gebruikte voor zijn hit Stan. Hierna bereikten ook enkele singles van No angel de hitparades. Haar nummer Here with me werd gebruikt als themamuziek voor de televisieserie Roswell High.

In 2003 kwam Dido terug met haar album Life for rent. Dit album werd nog succesvoller dan het vorige en ging wereldwijd miljoenen malen over de toonbank. De eerste singles White flag en Life for rent werden grote hits. Ook de singles Don't leave home en Sand in my shoes kwamen van dit album, maar werden minder grote hits.

In 2004 maakte Dido bekend dat ze in 2005 een jaar rust zou nemen, maar ze was toch weer te zien op het Live 8-festival. Dido is al een tijd in Los Angeles bezig met de opnames en het schrijven van nummers voor haar derde album. Op Dido's officiële site vertelt ze dat dit album in 2008 uit zal komen.