In het café van haar ouders "De Oude Post" in Tessenderlo playbackte Ryan onder meer Sandra Kim en Madonna. Vervolgens entertainde ze een schoolpubliek met covers van onder meer Alanis Morissette en 4 Non Blondes. Haar professionele carrière begon met het toeren met de "Soapband" als achtergrondzangeres.
In 2000 kwam ze in contact met Phil Wilde, wat resulteerde in de in het voorjaar van 2001 uitgebrachte debuutsingle Scream for More. Dit werd de best verkochte dancesingle van dat jaar in België. Op het eind van dat jaar overleed haar moeder. Ze scoorde in de zomer van 2002 haar eerste megahit met Désenchantée. Dit nummer - een dancecover van de gelijknamige hit van Mylène Farmer begin jaren '90 - was goed voor platina in eigen België. Behalve in West-Europa kende zij hiermee ook bekendheid in de Verenigde Staten en Zuid-Afrika. Mon Coeur Résiste Encore ("Scream for More"), Libertine en La Promesse ("The Promise You Made") behaalden vervolgens de top van de hitlijsten. In 2005 kampte ze met eetstoornissen.
De zangeres behaalde twee TMF-Awards voor "Beste videoclip" en "Beste Vlaamse zangeres".
Haar nummer Je t'adore, geproduceerd en geschreven door de Zweden Niklas Bergwall en Niclas Kings won in februari 2006 de finale van de Belgische voorronde voor het Eurovisiesongfestival 2006.
De thematiek van het nummer gaat over een gevoel dat ieder ander gevoel
overstemmen kan: verliefd zijn. Een opvallend onderdeel uit de choreografie van Je t'adore was de kniezwengel, bedacht door Kristof Goffin,
wat in Vlaanderen zorgde voor een echte hype. Ryan behaalde dankzij de
doorslaggevende punten van het kijkerspubliek een eerste plaats met 76
punten, wat haar voor La Sakhra (62 punten) en Belle Perez (57 punten) bracht in de einduitslag.
Ze heeft België vertegenwoordigd op de halve finale van het 51e Eurovisiesongfestival, dat op 18 mei 2006 in de Griekse hoofdstad Athene
plaatsvond. Ondanks alle hoge verwachtingen haalde ze de finale op 20
mei niet. Ze behaalde de twaalfde plaats in de halve finale, terwijl
alleen de eerste 10 zich kwalificeerden. Ze behaalde 69 punten, slechts
7 punten te weinig om naar de finale te gaan (VJR Macedonië
behaalde 76 punten en was tiende in de halve finale). Er waren toen
even geruchten dat dit slechte resultaat te danken was aan een fout in
het systeem. De hele waaier aan drogredenen werd weer opengetrokken:
vriendjespolitiek, de Balkanlanden
zouden aan de basis hebben gelegen aan de zwakke score. Critici beweren
echter dat haar slechte resultaat was te wijten aan een chaotische en
rommelige choreografie. De choreografie werd voor het songfestival
volledig omgegooid en was totaal verschillend van de choreografie
tijdens de nationale voorronde; dit werd haar niet in dank afgenomen.
Je T'Adore haalde de eerste plaats in de Ultratop 50 en kwam ook voor in de rest van de Europese hitparades. In Bulgarije was het al een radiohit voor het Eurovisiesongfestival, net zoals bij sommige Duitse radiozenders.
Nog in 2006 scoorde Kate Ryan een hit met Alive. Haar
gelijknamige album kwam uit in september 2006. De fans mochten zelf de
titel van dat album kiezen, waarbij ze kozen voor "Alive". De volgende
single werd All For You, de hitnotering was bescheiden te noemen.
Voyage Voyage is de nieuwe single van Kate Ryan. Het is een cover van de hit die Desireless
er in 1986/1987 mee scoorde. Het nummer weet hoog te scoren en wordt
vaak op de radio gedraaid. Op de single staat ook het nummer We All Belong. Dit nummer heeft ze opgenomen omdat ze ambassadrice is van de Euro Games 2007, te Antwerpen, een evenement (Spelen) voor holebi's.
De single deed het prima, het werd een van Ryan's grootste hits,
getuige de top 3-notering in de hitlijst. Men mag dus duidelijk zeggen
dat Kate één van de succesvolste ex-Songfestival-deelneemsters is in
Vlaanderen. Behalve Clouseau (1991) behaalden maar weinig ex-deelnemers
nog de top 50, laat staan de top 10.
Op 6 oktober 2007 gaf Ryan haar eerste soloconcert in de Antwerpse
Lotto Arena. Tijdens dit concert stelde ze haar single L.I.L.Y. (Like I
Love You) voor die in Maart 2008 op de markt kwam.
nooit is iets definitief of is nooit iets definitief is er iets definitief is niets defintief nooit is iets definitief want toen ik je leerde kennen was het net alsof ik stier en recht in de hemel belande want jij doet me lachen door dikke tranen heen hoe moet ik zeggen dat heel mijn hebben en houden aan jou denkt want jij bent als de maan die waakt over de nacht en ik de zon die eenzaam op je wacht voor mij hoef je niet volmaakt te zijn en zonder gebrek want ik hou alleen van jou want jij brengt warmte waar ik ben afgekoeld van jou mogen houden en jou mogen beminnen mijn ziel met jou delen een thuis voor jou zijn mijn diepste verlangen voor jou mogen leven en van jou mogen houden
Julien Clerc (Parijs, 4 oktober1947) is een Franse zanger. Hij werd als Paul-Alain Leclerc geboren. Zijn moeder is afkomstig uit het overzeese Guadeloupe.
In 1969 brak Clerc door in Frankrijk met een Franse versie van de musical Hair. Later vergaarde hij ook in Nederland grote bekendheid door hits als Si on chantait, Ce n'est rien en This melody, dat zelfs een nummer 1 hit werd in Nederland.
Samen met zijn ex-vrouw Sylvette Herry heeft hij één dochter: Jeanne (1978).
Leo Sayer, geboren als Gerard Hugh Sayer (Shoreham-by-Sea, 21 mei1948) is een Brits zanger. Eind jaren '60 was hij lid van de Terraplane Blues Band uit Londen.
In 1971 formeerde hij de band Patches met drummer Dave Courtney. Courtney had ook gespeeld met de bekende popster Adam Faith. Deze begon begin jaren '70 een management voor artiesten. Sayer was een van de eerste artiesten die hij een contract aanbood.
In 1973 bereikte Sayers tweede single The show must go on de nummer 1 positie in de Engelse hitlijst. Zijn doorbraak in Nederland kwam in 1974 met de hit Long tall glasses. Andere grote hits waren When I need you, You make me feel like dancing, More than I can say en Orchard Road. In 1978 won Leo Sayer een Grammy voor het liedje You make me feel like dancing in de categorie Best R&B Song.
Vanaf 1984 werd het stil rond Sayer. Een comeback begin jaren '90 mislukte.
In 2006 maakt DJ en producer Meck uit Los Angeles een remix van Sayers plaat Thunder in my heart (1977).
Meck was geïntrigeerd geraakt door het verhaal bij deze plaat. Sayer
had het lied geschreven nadat hij met zijn vriend Tom Snow in Los
Angeles met hun limousine over Sunset Boulevard reed en keek naar alle
mooie dames die daar op straat rondliepen. Sayer is erg enthousiast
over de nieuwe versie van Meck. Meck gaf er de naam Thunder In My Heart Again aan.
Begin deze maand ging op de Berlinale in Berlijn
de Stones-documentaire 'Shine a Light' in première. Het was de drukst
bezochte openingsfilm ooit in Berlijn. Regisseur Martin Scorsese filmde
voor deze prent de Stones-concerten van 29 oktober en 1 november 2006
in het Beacon Theatre in New York. Sinds woensdag kunnen we de
concertfilm ook bekijken in de Belgische bioscoop.
HLN.BE geeft
5 duofilmtickets weg om naar 'Shine a Light' te gaan kijken in een
bioscoop naar keuze. En we hebben 10 albums met daarop de soundtrack
van de film - het nieuwe live album van de Rolling Stones - te geef.
Stuur voor vrijdag 6 juni een mail naar win@hln.be
met als onderwerp het antwoord op de vraag: Hoe heette de tournee waar
de film over gaat? Vermeld in de mail duidelijk je naam en adres en
misschien belt de postbode binnenkort wel bij jou aan met één van onze
prijzen in zijn hand.
Uitslaande brand bij Universal studio's in Hollywood
Uitslaande brand bij Universal studio's in Hollywood
In de studio's van filmmaatschappij Universal Studios in Hollywood is
vanochtend omstreeks 04.45 uur plaatselijke tijd een uitslaande brand
uitgebroken. Zowat honderd brandweermannen bestrijden het vuur met
behulp van helikopters.
Explosie Het
vuur ontstond volgens brandweercommandant Frank Reynoso aan een
geluidspodium van de filmstudio's. Het vuur veroorzaakte ten minste één
explosie, aldus deze verantwoordelijke volgens de Britse BBC.
Aanpalende gebouwen vrijwaren Er
zijn geen berichten over slachtoffers. Op het omvangrijke domein werden
legendarische films als King Kong en The War of the Worlds opgenomen.
Ten minste één gebouw is nagenoeg volledig vernield, aldus James Barnes
van de brandweer van Los Angeles County. De brandweer probeert nu in de
eerste plaats de aanpalende gebouwen te vrijwaren.
"Veel geluk gehad" Volgens
Ron Meyer, de ceo van Universal Studios, is vooral de videotheek
beschadigd. "Onze hoofdreserve, waar zich de negatieven van de films
bevinden, is gevrijwaard." Ook de opnamesets en de geluidsstudio's
bleven gespaard van onherstelbare schade. "Niets onmisbaars is verloren
gegaan. We hebben veel geluk gehad. Het had veel erger kunnen zijn",
aldus Meyer. De studio's liepen eerder in 1990 zware schade op bij een
brandstichting. De schade beliep toen 50 miljoen dollar.
De successerie Ugly Betty (de Amerikaanse versie van Sara) wordt
bewerkt tot een musical. Dat meldt de Los Angeles Times maandag op zijn
website.
De
musicalversie van de televisiekomedie over een lelijk meisje dat zich
staande probeert te houden op de redactie van een hip modeblad moet
binnen afzienbare tijd op Broadway te zien zijn.
Acteurs Het
plan verkeert nog in een vroeg stadium, maar is wel serieus, bevestigt
acteur Micheal Urie, die in de serie de homoseksuele voetveeg van één
van de redactrices speelt. De bedoeling is dat een aantal acteurs uit
de serie ook in de podiumversie te zien zal zijn.
Bovendien zal
in seizoen 3, dat volgend jaar op de Amerikaanse televisie te zien is,
ook een speciale aflevering zitten die helemaal als musical wordt
gezongen. Eerder werd dit ook al eens gedaan in de serie Buffy The
Vampire Slayer.
De Belgische dichter, romanschrijver en psychoanalyticus Henry Bauchau
is voor zijn boek 'Le Boulevard périphérique' bekroond met de Prix du
Livre Inter 2008, de literatuurprijs toegekend door de luisteraars van
France Inter, zo heeft de Franse radiozender vandaag meegedeeld. De
prijs heeft vaak een belangrijke commerciële impact.
De
jury, samengesteld uit 24 luisteraars van France Inter en voorgezeten
door romanschrijver Alberto Manguel, verkoos 'Le boulevard
périphérique' boven 'Mon traître' van Sorj Chalandon.
De
95-jarige Bauchau is sinds 1990 lid van de Académie royale de
littérature de la Communauté française de Belgique (Koninklijke
Literaire Academie van de franstalige gemeenschap in België). In 2002
had hij reeds de Prix International Union Latine de Littératures
Romanes gewonnen.
Johnny Depp en 'Transformers' winnaars MTV Movie Awards
Johnny Depp en 'Transformers' winnaars MTV Movie Awards
De actiefilm 'Transformers' is bij de MTV Movie Awards verkozen tot
beste film. De robotfilm liet hiermee gisteravond andere bioscoophits
als 'Juno' en 'I am legend' achter zich.
Beste komiek en beste slechterik Johnny
Depp mocht het podium in Los Angeles tweemaal betreden om gouden
popcornbekers in ontvangst te nemen voor beste komiek en beste
slechterik.
Joint niet op tv Tijdens de
uitreiking van de publieksprijzen, op slechts enkele honderden meters
afstand van een grote brand in Universal Studios, zorgden Jonah Hill en
James Franco voor opschudding. De twee acteurs hadden besloten de prijs
voor beste zomerfilm tot nu toe uit te reiken terwijl ze een joint
rookten. Toen ze de drugs tevoorschijn haalden, zoomden de MTV-camera's
uit, waardoor de televisiekijkers verstoken bleven van het tafereel.
Bedwelmend Franco
vertelde later dat het idee van de zender kwam, die het plan vervolgens
op het laatste moment wilde afblazen. Maar volgens de acteur was het
toen te laat om terug te krabbelen en besloot het tweetal het script te
volgen. Robert Downey jr., die de prijs in ontvangst nam voor de film
'Iron man', was duidelijk beduusd door de actie. "Dank je wel jongens,
voor deze bedwelmende introductie", zei hij met de award in zijn hand.
Ellen Page en Will Smith Ellen
Page sleepte voor haar rol in 'Juno' de award in de wacht voor beste
actrice. Het publiek vond Will Smiths vertolking in de horrorfilm 'I am
legend' de beste acteursrol. Disneyster Zac Efron was de winnaar in de
categorie beste doorbraak voor zijn rol in de musical 'Hairspray'.
Beste gevecht, beste zoen Jaarlijks
worden ook onderscheidingen weggegeven voor het beste gevecht in een
film en de beste filmzoen. Vechtersbazen Sean Faris en Cam Gigandet
werden gelauwerd voor hun knokpartij in 'Never back down'. De
hoofdrolspelers uit 'Step up 2', Briana Evigan en Robert Hoffman,
deelden volgens het publiek de beste filmzoen.
De beroemde modeontwerper Yves Saint Laurent is zondagavond op
71-jarige leeftijd overleden. Dat meldt de Fondation
Bergé-Saint-Laurent.
Yves-Mathieu
Saint Laurent werd in augustus 1936 geboren in Oran (Algerije). Op
17-jarige leeftijd trok hij naar Parijs, waar hij in 1954 in de leer
ging bij Christian Dior (1954). Na diens dood in 1957 volgde hij hem
op.
De jonge modeontwerper kende vanaf zijn eerste defilé in
1958 veel succes dankzij zijn vernieuwende stijl. In 1961 begon hij
zijn eigen modehuis in samenwerking met Pierre Bergé.
In 2002 zegde Yves Saint Laurent de actieve modewereld gedag.
Vannacht voelde weer als voorheen Vannacht met je armen om me heen Je ogen spraken boekdelen Je ogen kunnen mijn hart volledig stelen Je handen waren overal Je handen waarmee je mijn onschuldigheid stal Je kussen zo lief, zo zacht Je kussen leren mij waar ik op wacht
In het café van haar ouders "De Oude Post" in Tessenderlo playbackte Ryan onder meer Sandra Kim en Madonna. Vervolgens entertainde ze een schoolpubliek met covers van onder meer Alanis Morissette en 4 Non Blondes. Haar professionele carrière begon met het toeren met de "Soapband" als achtergrondzangeres.
In 2000 kwam ze in contact met Phil Wilde, wat resulteerde in de in het voorjaar van 2001 uitgebrachte debuutsingle Scream for More. Dit werd de best verkochte dancesingle van dat jaar in België. Op het eind van dat jaar overleed haar moeder. Ze scoorde in de zomer van 2002 haar eerste megahit met Désenchantée. Dit nummer - een dancecover van de gelijknamige hit van Mylène Farmer begin jaren '90 - was goed voor platina in eigen België. Behalve in West-Europa kende zij hiermee ook bekendheid in de Verenigde Staten en Zuid-Afrika. Mon Coeur Résiste Encore ("Scream for More"), Libertine en La Promesse ("The Promise You Made") behaalden vervolgens de top van de hitlijsten. In 2005 kampte ze met eetstoornissen.
De zangeres behaalde twee TMF-Awards voor "Beste videoclip" en "Beste Vlaamse zangeres".
Haar nummer Je t'adore, geproduceerd en geschreven door de Zweden Niklas Bergwall en Niclas Kings won in februari 2006 de finale van de Belgische voorronde voor het Eurovisiesongfestival 2006.
De thematiek van het nummer gaat over een gevoel dat ieder ander gevoel
overstemmen kan: verliefd zijn. Een opvallend onderdeel uit de choreografie van Je t'adore was de kniezwengel, bedacht door Kristof Goffin,
wat in Vlaanderen zorgde voor een echte hype. Ryan behaalde dankzij de
doorslaggevende punten van het kijkerspubliek een eerste plaats met 76
punten, wat haar voor La Sakhra (62 punten) en Belle Perez (57 punten) bracht in de einduitslag.
Ze heeft België vertegenwoordigd op de halve finale van het 51e Eurovisiesongfestival, dat op 18 mei 2006 in de Griekse hoofdstad Athene
plaatsvond. Ondanks alle hoge verwachtingen haalde ze de finale op 20
mei niet. Ze behaalde de twaalfde plaats in de halve finale, terwijl
alleen de eerste 10 zich kwalificeerden. Ze behaalde 69 punten, slechts
7 punten te weinig om naar de finale te gaan (VJR Macedonië
behaalde 76 punten en was tiende in de halve finale). Er waren toen
even geruchten dat dit slechte resultaat te danken was aan een fout in
het systeem. De hele waaier aan drogredenen werd weer opengetrokken:
vriendjespolitiek, de Balkanlanden
zouden aan de basis hebben gelegen aan de zwakke score. Critici beweren
echter dat haar slechte resultaat was te wijten aan een chaotische en
rommelige choreografie. De choreografie werd voor het songfestival
volledig omgegooid en was totaal verschillend van de choreografie
tijdens de nationale voorronde; dit werd haar niet in dank afgenomen.
Je T'Adore haalde de eerste plaats in de Ultratop 50 en kwam ook voor in de rest van de Europese hitparades. In Bulgarije was het al een radiohit voor het Eurovisiesongfestival, net zoals bij sommige Duitse radiozenders.
Nog in 2006 scoorde Kate Ryan een hit met Alive. Haar
gelijknamige album kwam uit in september 2006. De fans mochten zelf de
titel van dat album kiezen, waarbij ze kozen voor "Alive". De volgende
single werd All For You, de hitnotering was bescheiden te noemen.
Voyage Voyage is de nieuwe single van Kate Ryan. Het is een cover van de hit die Desireless
er in 1986/1987 mee scoorde. Het nummer weet hoog te scoren en wordt
vaak op de radio gedraaid. Op de single staat ook het nummer We All Belong. Dit nummer heeft ze opgenomen omdat ze ambassadrice is van de Euro Games 2007, te Antwerpen, een evenement (Spelen) voor holebi's.
De single deed het prima, het werd een van Ryan's grootste hits,
getuige de top 3-notering in de hitlijst. Men mag dus duidelijk zeggen
dat Kate één van de succesvolste ex-Songfestival-deelneemsters is in
Vlaanderen. Behalve Clouseau (1991) behaalden maar weinig ex-deelnemers
nog de top 50, laat staan de top 10.
Op 6 oktober 2007 gaf Ryan haar eerste soloconcert in de Antwerpse
Lotto Arena. Tijdens dit concert stelde ze haar single L.I.L.Y. (Like I
Love You) voor die in Maart 2008 op de markt kwam.
James Joseph Brown (Barnwell, 3 mei1933 Atlanta, 25 december2006) was een Amerikaanse zanger. Hij was een van de belangrijkste muzikanten van de 20e eeuw en had een belangrijke invloed op de ontwikkeling van gospel en rhythm and blues in soul en funk. Zijn bijnaam was de "Godfather of Soul". Brown zou geboren zijn in Barnwell in 1933, maar sommige bronnen noemen 1928 als zijn geboortejaar en Pulaski (Tennessee) als zijn geboorteplaats. Hij groeide op in een bordeel, in de crisisjaren '30 in Augusta (Georgia). Op 16-jarige leeftijd werd hij veroordeeld voor een gewapende overval. Na drie jaar werd hij op voorspraak van Bobby Byrd
vrijgelaten op voorwaarde dat hij zich niet meer in Augusta zou laten
zien en dat hij een baan zou zoeken. Na een korte sportcarrière in boksen en baseball zocht hij zijn heil in de muziek.
Gedurende zijn carrière heeft hij veel muzikanten beïnvloed. In de jaren '60 werd hij door andere artiesten geïmiteerd. Halverwege de jaren '70 verlieten diverse muzikanten zijn band en gingen meer de funkkant op, à la George Clinton. In de late jaren '70 en jaren '80 was Brown een inspiratiebron voor rap, breakdance en hiphop, dj's als Grandmaster Flash gebruikten veelvuldig samples van Browns werk. Met de Egyptische zanger Hakim zong hij 'Leila' (2004).
James Brown werd ook wel The Godfather of Soul, Soul Brother Number One en Mr. Dynamite genoemd. Hij was vier keer gehuwd; hij trouwde met zijn huidige vrouw Tommie Rae Hynie in 2002 na het overlijden van zijn derde vrouw Adrienne Rodriguez, met wie hij twaalf jaar getrouwd was geweest. Daarvoor was hij al tweemaal getrouwd geweest, met Deidre Jenkins en met Velma Warren (1954 - 1969).
In december 2004 bleek hij ziek te zijn, er werd prostaatkanker geconstateerd. James Brown overleed op 73-jarige leeftijd op eerste kerstdag 2006 om 07:45 uur CET, nadat hij een dag eerder in het ziekenhuis was opgenomen met een longontsteking. De doodsoorzaak was congestief hartfalen
veroorzaakt door de longontsteking. In maart 2007 werd bekend dat het
lichaam van James Brown bijgezet is in een crypte bij het huis van een
van zijn dochters in Columbia (South Carolina).
Kenners noemen de stem van Günther doorleefd. Wel, ze hebben gelijk. Want voor hij aan de top stond, heeft Günther gezongen in muffe repetitielokalen, geschreeuwd tegen te luid afgestemde gitaren, geknokt om lallende toogklanten te overstemmen. Hard gewerkt dus.
Walters Verjaardagsshow
Günther begint zijn carrière in 1985 bij een bigband als percussionist. Al snel staat hij zelf achter de microfoon. Rond 1990 combineert hij de muziek met zijn andere passie: autos. Hij werkt als verkoper in een grote garage. De manager wist dat muziek mijn zwakke plek was: als ik niet genoeg verkocht, nam hij de radio uit mijn auto, lacht Günther. Maar als na een opgemerkte passage in Walters Verjaardagsshow plots platenfirmas en artiesten aan zijn deur staan, doet Günther de sprong. Hij neemt bij Polygram de single Ik laat me gaan op en schiet meteen naar de Vlaamse top tien. Hier in dit land, zijn eerste full cd, bewijst dat hij er staat: zelden werden pop, jazz, bigband, funk en ballad zo mooi tot één brok Vlaamse power samengesmolten. De plaat wint in geen tijd goud. De tweede cd, Stop de tijd (1993), bevat Koud is de pijn, Ik blijf bij jou en Meer dan een vriendin. Voor de tekstschrijfster wordt dat laatste ook realiteit: Tanja Van Sebroeck, de liefde van Günthers leven, wordt mevrouw Neefs.
Günther op speciale aanvraag
In 1994 is Günther genomineerd voor Het Gouden Oog, de verkiezing van de meest verdienstelijke media-en showbizz-persoonlijkheden. Tijdens de live-uitzending stelt hij zijn derde album Tien miljoen dingen voor. Special Request I is een selectie van 14 tijdloze grooves en ballads van blanke en zwarte stemmen uit diverse genres. De cd haalt moeiteloos platina; de tournee wordt een ongezien succes en de smaakvolle tv-special met Kerst een topper in de kijkcijfers van dat jaar. Een opvolger kan niet uitblijven. Onder het oog van duizenden enthousiaste toeschouwers, wordt Special Request II in september 1997 aan de wereld voorgesteld. Günthers innemende versies van The Sun Aint Gonna Shine Anymore en vooral Satisfaction Guaranteed worden dikke radiohits. In het Casino van Beringen wordt opnieuw een swingende tv-special ingeblikt. Voor het nieuwe millennium aanbreekt, doet Günther het internationale avontuur nog één keer over. In 1999 verzamelt hij, op algemeen verzoek, de meest romantische smaakmakers uit eerdere liveshows. Op The Love Album versmelt zijn warme stem met 14 klassiekers uit de 3 voorafgaande decennia: van Cry me a river, over Just the way you are tot Laughter in the rain. Met een uitgelezen ploeg filmers trekt Günther naar Cyprus voor de opnames van een bijbehorende tv-show. De cd kampeert intussen verscheidene weken in de Top 5 van de albumcharts.
Van Engels naar Nederlands en terug
Met zijn zesde album Bij jou keert Günther terug naar het Nederlandstalige oeuvre. De plaat swingt de zomer in. Voor de titelsong ontvangt hij tijdens Zomerhit 2000 de prijs voor het beste Nederlandstalige lied.
Ook in 2000 brengt Günther, met o.a. Raymond van het Groenewoud, Rob de Nijs en Toots Thielemans, eerbetoon aan zijn vader op de cd Louis Neefs 20 jaar later, met een indrukwekkend concert in het Antwerpse Sportpaleis, vereeuwigd in een tv-special die zelfs op de Nederlandse televisie druk werd bekeken. In 2002 borrelt Günthers heimwee naar the big band feeling weer op: met een keur aan sessiemuzikanten duikt hij de studio in voor de plaat Swing is the thing. Topproducers als Steve Willaert en Bob Porter tekenen voor de frisse arrangementen van 14 evergreens uit pop, soul en rock. Günther verrast zelfs zijn trouwste fans met onverwachte versies van I want you to want me, Route 66 of Blondies Call Me. De cd prijkt maandenlang in de nationale lijsten en de liveoptredens bieden een stomende set swingplezier op een goedgevuld podium. Sedertdien komt Günther nog enkele keren verrassend uit de hoek. Wanneer hij met Stef Bos de bijna olympische hymne Goud, zilver en brons schrijft, bijvoorbeeld. En wat dan gezegd van As gau paust, Günthers meest onwaarschijnlijke hit ooit? Een onzinnige tekstlap van Günthers kornuit Mark Uytterhoeven, bovendien in ongekuist Mechels. De reacties na zijn live-optreden in De laatste show waren zò overweldigend, dat de grol op cd-single werd gereleast.
My Soul
Met de 4Band, een compact en veelzijdig kwartet vrienden-muzikanten, rijgt hij in het jubileumjaar 2005 de optredens aan mekaar. Eind augustus, wanneer de voorbereidingen voor het grote feest stilaan hun climax bereiken, verschijnt Laat liefde regeren. In een handomdraai haalt de single de hoogste rotatie bij diverse Vlaamse radiozenders. Als hoogtepunt van dit feestjaar zijn er de meer dan succesvolle verjaardagsconcerten door Vlaanderen en de release door Universal België van de dubbel CD + DVD 15 met alle Nederlandse en Internationale muzikale hoogtepunten uit Günthers carrière.
In januari 2008 verschijnt My Soul, Günthers tiende full cd. Günther brengt indringende versies van Ill Be There, Aint No Mountain (High Enough) en I Heard It Trough The Grapevine. Als artiest is hij compleet geworden: zijn stem klonk nooit beter. En de warmste stem van Vlaanderen heeft nog grote plannen voor de toekomst: Muziek brengt mensen bij mekaar. Huidskleur, taal, religie spelen geen rol. Ik kan niet functioneren zonder muziek.
Shirley Bassey rust uit in haar huis in Monaco, nadat ze vorige week
werd geopereerd aan haar onderbuik. Verwacht wordt dat de 71-jarige
zangeres binnen korte tijd weer helemaal de oude is, zo meldt een
woordvoerder aan het Britse BBC News.
Waarvan Bassey last had,
blijft onduidelijk. Als ze spoedig herstelt, staat de diva eind
volgende maand weer op het podium in het Londense Hyde Park. Bassey
hoort bij de artiesten die 27 juni optreedt tijdens een concert ter
gelegenheid van de negentigste verjaardag van Nelson Mandela.
De
artieste scoorde hits met nummers als 'Big spender' en 'History
repeating'. Ze zong de titelsongs voor drie James Bond-films:
'Goldfinger', 'Diamonds are forever' en 'Moonraker'.
De internationale media kunnen niet wachten tot Angelina Jolie is
bevallen van haar tweeling. Dat bleek vrijdag, toen de Amerikaanse
zender Entertainment Tonight van de daken schreeuwde dat de actrice
twee meisjes had gebaard.
Een woordvoerder ontkende het
gerucht al snel. Jolie vindt het geen probleem om nog even rond te
lopen met een dikke buik. "Ik vind het heerlijk", zegt ze in het
julinummer van Vanity Fair. "Het is fantastisch om een beginnend leven
in je te voelen."
Partner bepaalt Dat ze
lekker in haar vel zit, heeft volgens de 32-jarige filmster te maken
met haar vriend Brad Pitt. "Ik denk dat sommige vrouwen het anders
beleven door hun partner", vertelt ze in het Amerikaanse maandblad, dat
vanaf volgende week in de kiosk ligt. "Ik ben toevallig met iemand
samen die zwangerschap heel sexy vindt. En daardoor voel ik me dan weer
heel sexy."
Kinderen zonder ouders In het
openhartige interview, waarvan Vanity Fair enkele delen openbaar heeft
gemaakt, praat Jolie ook over de adoptie van haar kinderen Maddox (6),
Pax (4) en Zahara (3). "Toen ik opgroeide wilde ik al adopteren, omdat
ik me ervan bewust was dat er kinderen waren zonder ouders", legt ze
uit. "Het is geen humanitaire daad, omdat ik het niet als een
opoffering zie. Het is een geschenk."
Wonderlijke keizersnede In
2006 kregen Jolie en Pitt hun eerste biologische kindje, dochter
Shiloh. Die gebeurtenis staat in het geheugen van de 'Tomb
Raider'-actrice gegrift. "We waren in een klein ziekenhuis in Afrika
toen Shi werd geboren", vertelt ze. "Ik kreeg een keizersnee en ik vond
het fascinerend." Het lijkt erop dat de actrice de beschikking had over
goede pijnstillers. "Ik vond het geen pijnlijke ervaring maar een
wonder".
Kasteel Jolie en Pitt namen
onlangs met hun kinderen intrek in een villa in het zuiden van
Frankrijk. Het sterrenkoppel bezocht deze maand samen het filmfestival
van Cannes.
Holly Hunter is vereeuwigd in de bestrating van Hollywood Boulevard.
Vrijdag werd haar ster onthuld op de Hollywood Walk of Fame. De
Oscarwinnares vond het een 'ongelooflijke eer' om haar naam te zien op
een plek waar ook filmgrootheden als Marlon Brando en Steven Spielberg
vermeld zijn.
Spielberg
was bij de ceremonie aanwezig. Hij regisseerde Hunter in de romantische
dramafilm 'Always'. De 50-jarige actrice won in 1994 een Oscar voor
haar rol in 'The piano'. Ze heeft ook films als 'Copycat', 'Crash' en
'Thirteen' op haar naam staan.
Hunter is de 2363e persoon die is onderscheiden met een ster op de befaamde boulevard in Hollywood.
Haar artiestennaam is bijna een echte naam geworden, want de naam
staat bij de burgerlijke stand geregistreerd. Ze heet daar: Willy
Albertina Verbrugge, zich noemende Willeke Alberti.
Eind 1965 trouwde Willeke met Joop Oonk, basgitarist bij The Jumping Jewels. Uit het huwelijk werd een dochter geboren, Daniëlle, die later zou trouwen met voetballer John van 't Schip. Het huwelijk van Alberti en Oonk eindigde in 1974. Later, (op 24 juli1976), huwde ze met John de Mol, uit welk huwelijk op 12 januari1979 zoon Johnny de Mol werd geboren. Ook dit huwelijk hield niet lang stand en strandde uiteindelijk in 1980. In 1983 trouwde ze met met de Deense voetballer Søren Lerby, uit welk huwelijk opnieuw een zoon, Kaj, werd geboren. Lerby en Alberti gingen in de jaren negentig uit elkaar.
Op 11-jarige leeftijd debuteerde Alberti in de musical Duel om Barbara. Haar eerste plaatje dateerde uit 1958, Zeg pappie ik wilde u vragen. Alberti zong daarop een duet met haar vader. In 1963 verscheen haar eerste hit: Spiegelbeeld, goed voor een gouden plaat. Dit nummer is een bewerking van een nummer van George Jones genaamd "Tender years".
In de jaren zestig was Alberti vooral bekend als zangeres. Hits als De winter was lang en Mijn Dagboek klonken door de Hollandse huiskamers. Morgen ben ik de bruid, uit 1965, kan autobiografisch genoemd worden.
Van 1965 tot 1969 had zij samen met haar vader een eigen televisieshow.
In 1970 speelde Alberti een rol in de televisieserie De kleine waarheid, een succesvolle Nederlandse productie van regisseur Willy van Hemert. Zij speelde de titelrol in de speelfilm Rooie Sien (1975). Daarin zingt ze o.a. " Telkens weer".
Nadat zij een aantal jaren uit de schijnwerpers was, keerde Alberti in 1987 terug, en opnieuw werden haar platen met goud bekroond. Een hit uit deze tijd was "Samen zijn", een liedje uit de kinderserie "Pompy de Robodoll". Ook verscheen Alberti weer op televisie en had zij een eigen theaterprogramma. Alberti werkte samen met onder andere Paul de Leeuw, André van Duin en Jos Brink. Alberti deed in 1994 mee met het Eurovisie Songfestival, met het lied Waar is de zon. Ze eindigde zo laag, dat Nederland het jaar daarop alleen mocht toekijken.
In 2004-2005 toerde Alberti met Jos Brink in de musical Hello Dolly door Vlaanderen en Nederland. In hetzelfde jaar kreeg ze de Radio 2 zendprijs uitgereikt in theater Carré.
Begin 2008 maakte Alberti bekent dat ze vanaf 26 mei te zien zal zijn in de langstlopende soapserie van Nederland, Goede tijden, slechte tijden. Ze vertolkt hierin de rol van Josephine van Wickenrode. Het is niet bekend hoelang Willeke te zien zal zijn.
CHIC is een Amerikaanse disco/funk band die in 1976 werd gevormd door gitarist Nile Rodgers en bassist Bernard Edwards. Ze zijn vooral bekend geworden door hun disco songs, waaronder Dance, dance, dance (Yowsah, yowsah, yowsah) (1977), Everybody Dance (1977), Le Freak (1978), I want your love (1978), Good Times (1979) en My forbidden lover (1979).
Nile Rodgers en Bernard Edwards ontmoetten elkaar in 1970. Al snel vormden ze een rock band, The Boys geheten (later The Big Apple Band).
Ondanks veel interesse voor hun vroege demo's kregen ze geen
platencontract. Platenmaatschappijen haakten af zodra ze erachter
kwamen dat de bandleden zwart waren; in die dagen werden zwarte
artiesten niet geacht rockmuziek te spelen.
Onverschrokken gingen Edwards en Rodgers door. In 1977 werd Tony Thompson, voormalig drummer van LaBelle en Extacy, Passion & Pain
gevraagd om deel uit te gaan maken van de band. Een tijdlang speelden
ze als trio voornamelijk covers op kleine optredens. Tot enige tijd
later Norma Jean Wright
zangeres van de band werd. Zij zong vanaf dat moment op de demo tapes,
en op alle nummers van het later dat jaar verschenen eerste album
(simpelweg "Chic" geheten).
Het debuutalbum en de singles Dance Dance Dance en Everybody Dance
werden onmiddellijk een succes, en Chic trad op als kwartet tot
februari 1978. Rodgers en Edwards dachten dat een tweede zangeres zowel
visueel als geluidstechnisch beter zou zijn voor de live optredens, en
op suggestie van Wright werd haar vriendin Luci Martin in de vroege lente van 1978 lid van de band.
Meteen na de sessies voor hun debuut album werkte Chic aan Norma
Jean Wright's eerste solo album. Dit werd uitgebracht in 1978 en het
nummer Saturday werd een hit in de Clubs. Het solo project was
bedoeld om naast haar Chic werk te doen, maar contractproblemen
(Wright's solo album was uitgebracht voor een ander platenlabel)
noopten haar de band te verlaten.
Tegen het einde van 1978 bracht de band het album C'est CHIC uit, met daarop het nummer Le Freak.
Dit nummer werd als single uitgebracht en was een enorm succes. Het
haalde de eerste plaats in de Amerikaanse hitlijsten en er werden meer
dan 6 miljoen exemplaren van verkocht.
Het daarop volgende jaar bracht de groep het album Risqué uit, en de single Good Times,
een van de belangrijkste singles uit die tijd. Samples van het nummer
werden onder meer gebruikt door Grandmaster Flash in "Adventures on the
Wheels of Steel" en door de Sugarhill Gang in hun single "Rapper's
Delight", die de doorbraak van de hiphop betekende. Het nummer is later
nog talloze malen gesampled door diverse hiphop en dance acts.
In de tachtiger jaren werden nummers van de band weinig uitgezonden
op de radio, hetgeen uiteindelijk leidde tot het opheffen van de groep.
Rodgers en Edwards produceerden afzonderlijk platen voor een groot
aantal artiesten. Zo was Rodgers in 1983 de producent van David Bowie's zeer succesvolle album "Let's Dance" en Madonna's doorbraakalbum "Like a Virgin" (1984). Edwards produceerde in 1985 het album van de supergroep Power Station, waarin Thompson drumde en die verder gevormd werd door Duran Duran leden John Taylor en Andy Taylor en zanger Robert Palmer (wiens solo album Riptide
het volgende jaar ook door Edwards geproduceerd zou worden). Ook
Rodgers was zijdelings betrokken bij het Power Station project. In 1986
produceerde hij (en speelde gitaar op) het album "Notorious" van Duran
Duran.
Na een verjaardagsfeest in 1992, waar Rodgers, Edwards, Paul Shaffer
en Anton Fig oude Chic nummers speelden voor een dolenthousiast publiek
organiseerden Rodgers en Edwards een reünie van de band. Ze namen een
nieuw album (CHIC-ism) en single (Chic Mystique) op die beide de hitparades haalden en toerden over de hele wereld, met zowel kritische bijval als zeer enthousiaste fans.
In 1996 werd Rodgers geëerd als "Top Producer in de wereld" door Billboard Magazine. Dat jaar trad hij samen met Bernard Edwards, Sister Sledge, Simon Le Bon en Slash
op in een serie herinneringsconcerten in Japan, die een overzicht van
zijn werk gaven. Helaas overleed Edwards gedurende de reis aan een
longontsteking. Chic toerde wel verder, met nieuwe muzikanten.
In 2002 overleed ook Thompson, aan kanker. Hij werd 48 jaar oud.
.
.
.
.
.
.
.
