*Een dagboek fragment 15/10/2010* Toen de rust periode er in september zat aan te komen was ik blij weer even te kunnen herademen. Ik had duidelijk een moment van verpozen nodig en was maar al te blij even met andere dingen bezig te kunnen zijn. Mijn conditie was -zoals uit de inspanningstesten bleek- nog steeds zeer goed en zat zelfs hoger dan toen ik mijn eerste koers won in het voorjaar. Mentaal begon het me zuurder op te breken. Hoewel ik de rust aanvankelijk goed gewoon kon worden bleek ik na twee weken af te stevenen op een hyperactiviteit crisis. Ik bleek plots de grootste moeite te hebben met stil zitten hoewel ik voordien altijd de rustige leerling was geweest. De sprintjes die ik op de trap omhoog deed, waren verre van voldoende om mijn energie kwijt te geraken. Ik weet dat rusten belangrijk is om mijn lichaam volledig te laten regenereren van het voorbije seizoen maar een volledige maand?! Ik twijfel er niet aan, het is de gangbare gang van zaken om niets te doen. Rusten is de belangrijkste training heb ik eens ergens op gevangen. Hoewel intervalletjes of zware uithoudings trainingen als lastig ervaren worden en de veer meestal hier breekt schijn ik een simpele rust periode maar met moeite door te komen. Ik loop de muren op van verveling, lees boeken om de tijd te doden en kuiste ondertussen al enkele keren mijn fiets die nu niet meer properder kan worden. Rust schijnt de zwaarste training om vol te houden...
22/10/2010 Een week verder. Ik leer mezelf te beheersen en heb alle moeite van de wereld om niet aan sport te doen. Toen deze week de veer brak nam ik mijn fiets en reed richting skeelerpiste van Heverlee. Mijn skeelers staan al een tijdje op kot te wachten tot ik ze eindelijk nog eens ga aantrekken. De geplande training is pas voor volgende week maar het moest. Na een kwartier fietsen kwam ik aan op de afgesloten piste. Jaarlijks onderhoud... 't was te denken. Met de rood-geel gegrafiteerde fiets crosste ik terug richting Leuven. Stormde de trap op en viel op bed. Afgesloten, weer geen sport vandaag. Ik was om te ontploffen. Piste gesloten, lopen te ver, fiets in Mechelen, zwemgrief in Mechelen, ... Geen sport vandaag. Geen sport deze week. Bevende handen, 't is een drugs, onmogelijk om van af te kicken. Als een verslaafde geef ik me over aan de wetten van het afzien. Volgens de wet van behoud van Energie gaat energie niet verloren, energie verdwijnt niet maar wordt enkel doorgegeven. Mijn lichaam creëert de energie maar geeft ze niet af. Besef eens wat dat doet! Boem hé! Volgende week is het zover.
Dan wordt er hier wel eens iets geschreven over zinnige fiets gerelateerde items. :) Eveline,
Door het toch wel puike seizoen met de 2 zéér belanrijke zeges was er toch enige interesse van enkele "ELITES" dames ploegen. Hierdoor zou ik met enige weemoed de ploeg van de "Dijlespurters" gaan verlaten, maar ja, zulke kans wordt er niet ieder jaar aangeboden en naar het volgende seizoen toe kreeg ik via deze transfert de mogelijkheid om aan enkele grotere wedstrijden deel te nemen.
Hierbij werd door m'n begeleider (Dré) wel de eis geplaatst om volledige vrijheid betreffende de keuze van deze grotere wedstrijden zodat het lichaam op een rustige manier naar dit zwaarder werk kan toegroeien.
Het nieuwe team zal zijn "SENGERS LADIES CYCLING TEAM" dit met ondersteuning van zeer ervaren en bekwame mensen uit de wielerwereld en hierdoor zal de druk voor mijn directe omgeving een stuk verminderen. Daarom was het bijna onmogelijk om deze stap niet te zetten, maar hoop nog veel in contact te kunnen blijven met mijn club van oorsprong. Nu de beslissing genomen is, valt de druk even weg en kunnen we vanaf november terug beginnen opbouwen naar het volgende seizoen, maar dit zal dan zijn bij de "GROTE DAMES" .
Een jaarverslag is de balans die een renner voor zichzelf op het einde van een seizoen opstelt. Ik zoek uit wat dit jaar mij bracht, wat de werk punten voor volgend jaar zullen zijn en hoe ik alles ervaren heb.
Aan het begin van het seizoen stelde ik mezelf een aantal doelstellingen. Toen club trainer Bert mij in november vroeg wat ik dit jaar wilde presteren antwoordde ik kort; "bwa goed rijden en misschien wel eens een koers winnen". Afgaand op vorig seizoen stelde ik geen al te hoge eisen. Ondanks de strenge winter kwam ik de koude periode vlot door en begon met een goede conditie aan het seizoen. Gemotiveerd als ik was trainde ik goed. Ambitie? Een goed jaar! "En als ik het in mijn kopje heb, zit het niet in m'n gat" Ik werd clubkampioen in februari, maar het koers seizoen opende ik eigenlijk met een 8ste plaats, de trend was gezet voor mijn doelstelling.
Clubkampioenschap Boom
In mei boekte ik zeer buiten alle verwachtingen in mijn aller eerste overwinning. Een provinciale titel, een droom. Daar had ik m'n doelstelling, nog voor half seizoen.
Pk Nieuwmoer- Kalmthout
Ik verlegde mijn doelstellingen. Trainer Dré vroeg minstens 10 top 10 plaatsen. 10?! U vraagt, ik rijd. Het einde van het seizoen nadert en ik kan terug kijken op 10 top 10 plaatsen op de weg. Een snelle resumé... ACHT podium plaatsen waaronder vier overwinningen, twee op de weg, twee op de piste. één tweede plaats en 3 derde plaatsen. Her en der top 10 plaatsen die ik voornamelijk aan mijn sprint te danken heb en mooie ere plaatsen bij de elites en nieuwelingen jongens.
Jammer maar helaas waren er ook de gebruikelijke crashes. Drie om precies te zijn.
Een whiplash+ hersenschudding, een gebarsten pols en een hoop schrammen en builen. Er is al voldoende over gezegd en geschreven, ik werd er alleen maar sterker van. Ook ik kende de gebruikelijk hoogte en diepte punten, maar kan ik ontkennen dat ik meer pieken dan dalen heb gekend? Met als grootste hoogte punt het BK uiteraard. Aanvankelijk geen doel, maar wie wil daar niet schitteren? Alles voor het kwartiertje eeuwige roem. Ondertussen kent iedereen de afloop, en vierde ik mijn tweede succes van het jaar. Een overvloed aan geluk, kon mijn seizoen nu nog stuk?
Het Bk uiteraard.
MAAR bepalen enkel de prestaties een goed seizoen? Neen! Prestaties, allemaal goed en wel, maar hoe je het ook draait of keert, een renner doet het niet alleen. Ik heb dit seizoen ervaren dat de mensen uit mijn omgeving een onuitwisbare afdruk achter lieten op mijn resultaten. Zonder twijfel kan ik hen alleen maar dankbaar zijn voor de steun, de wijze raad en het altijd klaar staan om mij over elk obstakel te helpen. In eerste plaats mijn ouders en broer die ik wekelijkse mee sleepte naar de koers. Ik moet hen vaak op de zenuwen gewerkte hebben toen ik na de koers ontplofte. Ze mopperden zelden en dat maakt het voor mij een pak gemakkelijker. Trainer Dré deed zijn uiterste best om mij de kneepjes van het vak bij te brengen. Als coach, trainer, mekanieker, ... stond hij steeds voor me klaar .Alles werd voor mij gedaan, waardoor ik alleen nog maar hoefde te trappen. Wat een luxe. Er waren de trouwe supporters en de familie, steeds in voor een babbeltje over de koers. De "hup, hup" berichtjes deden me ontzettend goed. Mijn trainingsmaatjes, die me meesleurden op training. De ploegleider die me onvoorwaardelijke steun bood en me voor het Bk mentaal klaar maakte. De club voor de kansen. Iedereen die ik vergeet. Voor dit alles, alleen maar een welgemeende DANK JULLIE WEL!!
En als woorden niets doen, zeg het dan met bloemen... Bedankt!
Mijn verslag is redelijk oppervlakkig toch wil ik nog enkele mooie wielermomenten aanhalen van het voorbije seizoen. De stage met de wielerschool en die in Spanje, wekelijkse (soms eenzame) clubtrainingen (en de terrasjes), de trainingen op de piste in Elewijt waar ik ontzettend veel leerde en genoot van het afzien, het (h)echte team gevoel dat ik opbouwde met Nele doorheen het seizoen. Het kunnen geven en nemen, een belangrijke waarde. Waardering durven uitspreken voor mensen die dat verdienen...
Ik sakkerde vaak over de staat van het parcours, de blunders van de koers kregen bijna een vaste rubriek in mijn verslagen. Mijn blog is mijn uitlaatklep, de plaats waar ik vaak kleine frustraties van me afschrijf. Toch waren de commentaren die ik gaf op mensen, dingen, organisaties, vooral opbouwend bedoeld. Mijn oprechte excuses als dat vaak niet zo overkwam.
Vandaag kijk ik terug op 2010 en ben een meer dan tevreden meisje. Als ik had geweten wat ik kon verwachten, dan had ik onmiddellijk getekend. Ik besef dat ik een mooi jaar heb gehad.
Wielrennen is als een tekening die je zelf kleurt, een wielrenner is een kunstenaar die er het beste van moet maken met dat wat hij heeft. Ik kleurde mijn seizoen, -enja ook wel eens buiten de lijntjes- maar ik ben tevreden met m'n tekening en heb volgens mij gecreëerd waarvoor ik hard gewerkt hebt.
De kans dat ik dit nog eens meemaak is relatief klein. De "wanne be" coureur in mij zal het volgend jaar niet gemakkelijk hebben om te bevestigen wat ze het afgelopen jaar liet zien gezien de nakende overstap naar de elites. Het zal hoe dan ook wel zwaar worden maar ik beloof dat ik m'n best zal doen. Altijd. De boodschap is stevig te blijven trainen zeker? En misschien een beetje meer discipline om net iets vroeger te gaan slapen... ("Zegt ze met schaamrode wangetjes") Ik heb dit seizoen alvast ontzettend veel geleerd zowel over de koers als over de psyche van rensters. Aanvankelijk twijfelde ik vorig jaar ontzettend toen ik de overstap maakte vanuit de skeeler wereld naar het wielrennen. Het was niet de gemakkelijkste beslissing maar ondertussen heb ik nog geen moment spijt gehad. Mijn balans... is absoluut positief! :D
Vandaag trok ik richting Rotselaar voor de laatste -nieuwelingen- koers van het seizoen. Ik had ambities voor vandaag die ik niet onder stoelen of banken stak. TOP 10 het moet, het zal. "En als het in het koppeke zit, dan zit het niet in mijn gat." Ik zag de dreigende wolken richting Leuven drijven en voelde me meer en meer in m'n nopjes. Mijn weer kwam er aan. Ik had er zin in!
Aan de inschrijvingstafel kreeg ik het nr 13 toegewezen. Ik heb nog nooit met dat nummer gekoerst en weet dus niet of het effectief ongeluk brengt. Ik nam het zekere voor het onzekere en spelde het nummer omgekeerd op mijn nog nieuwe Dijlespurters pak. Ja het moest maar eens waar zijn. Verder schonk ik er niet veel aandacht aan. Wat zou nummer 13 voor mij toch betekenen?...
Van de benen van een coureur kan je zijn ambities aflezen heb ik ondervonden. ( Eigenlijk ergens gehoord). Niet de opliggende aders en welgevormde kuiten maar de sinecure waarmee de beentjes geschoren zijn vertellen soms veel over de plannen van de renner. Omwille van het grillige weer en de daaraan verbonden lange broeken en beenstukken kon ik bij het losrijden niet uitmaken wat het zou worden maar bij de start zag ik dat er eigenlijk niet te veel ambitie aanwezig was. Ja, ik kijk naar renners benen, ik moet tenslotte toch weten hoe het met de concurrentie gesteld is. ;) Mijn beentjes waren trouwens deftig...
Iedereen stond nog rustig te babbelen aan de start toen plots het startsein gegeven werd. Ik was m'n bril nog aan het oppoetsen trouwens! Verrassing! Vertrek maar. Veel succes jongens... en meisjes? 10 ronden moesten we doen en het duurde niet lang voor een groepje kon wegrijden. Geen definitieve beslissing zou blijken want een hele tijd later werden ze weer gegrepen door het rusteloze peloton. De regen bleef niet uit en kwam met bakken uit de lucht gevallen. Yes regen, mijn weer. De andere blikken keken grimmig voor zich uit maar ik, ik lachte stilletjes en geniepig.
De koers was hard en trager dan 40 werd er zelden gereden. Ik was er niet kwaad voor want alles zat goed. -Gezien mijn tekst opbouw verwacht u een knal prestatie, ik zal u teleur stellen. Helaas.- Nuja, het peloton stevende af op een massasprint. Ondanks dat ik een meisje ben voelde ik me gesterkt door het grotere verzet dat ik mag draaien. De 52-14 bewees meermaals zijn nut. In de laatste rechte lijn, (een van een goeie km) zat ik redelijk goed vooraan en wist me daar wonderwel ook te houden. Een gekkerd zette van ver aan. Ik gaf hem geen schijn van kans het vol te houden tot op de streep maar die knaap hield bijster goed stand. Langs alle kanten kwamen ze plots maar ik stond m'n mannetje. Ik trok aan mn stuur, draaide de 14 in gang. Ik zette me recht en zat al even snel terug neer. Waar is die STREEP!? Eindelijk. Een zucht. Een deel ontgoocheling, een deel opluchting.
13e. Dertiende hé! pff, geen top 10. Wat is dat met die 13 vandaag? 13 betekend vandaag meer voor mij dan ik ooit had voor mogelijk gehouden. Ik reed een 13e plaats met nummer 13 op m'n poep. Ik behaalde 13 top 10 plaatsen dit seizoen.13,13,13... Genoeg voor vandaag. De opluchting omdat ik toch weer veilig over de streep was gereden en ik dit seizoen zeker en vast positief afsluit. Een dertiende plaats, toch niet zo slecht. ( Dat wil zeggen dat er nog 38 jongens achter mij waren, voor de statistieken hé ;)). De honger naar nog een koersje is er wel. Geen zin om er al mee op te houden eigenlijk. Maar het is goed geweest. Ik trek een lijn onder het geslaagde 2010 een hoop voor volgend jaar het zelfde te kunnen brengen. Bedankt voor de onvoorwaardelijke steun van mijn geweldige supporters! :D
BEDANKT, en hopelijk tot op de koersen volgend seizoen! (Of ondertussen nog ergens anders)
Binnen enkele dagen kan u ook mijn jaarverslag verwachten...
De meeste mensen weten ondertussen dat ik me de laatste maand toch naar het seizoens einde aan het slepen was. Er was plots veel recuperatie nodig voor lichte trainingen en ik had niet meer het goede gevoel dat ik daarvoor altijd had op de fiets. Een weekje relatieve rust bood raad, en zaterdag zat ik terug goed op de fiets. (De triatlon uiteraard). Ik zag snel terug het plezier in van m'n fiets en zag het niet langer als een marteltuig. Ik ga echter mijn seizoens einde niet te veel meer uitstellen. Het is een mooi jaar geweest. (Daar ga ik niet over uitwijken want mijn jaarverslag volgt later) Ik zet een punt achter het jaar nadat ik zaterdag a.s. in Rotselaar bij de nieuwelingen mijn laatste koers km's gereden heb. Ik kies voor Rotselaar omdat hier mijn seizoen eigenlijk begon. Toen ik ergens begin maart in koude omstandigheden aan de start stond, stond ik met knikkende kniën te kijken naar de stevig getrainde jongens. Ik had toen nog nooit een nieuwelingen koers uitgereden, maar deed dat die dag wel. Met een gemiddelde snelheid van 39 km/u, kwam ik aan ergens in het peloton, doelstelling bereikt. Met de bagage die ik dit seizoen heb opgedaan stel ik m'n doelstelling voor dit weekend iets breder dan uitrijden. Afhankelijk van het gevoel, zou ik toch wel eens graag goed vooraan in het peloton binnenrijden... Maar dat zien we dan wel weeral.
Technische informatie: Een koers van 69km, start op de provincie baan (ter hoogte van nr 18) 3110 Rotselaar. De start is om 15:00u!
Foto's van 27/03/2010 toen armstukken nog een must waren.
Allen daarheen want het is... De dag van de allerlaatste kans.
Vandaag stond er eens iets anders dan koersen gepland in de agenda. Triatlon. Nuja, het is eigenlijk niets anders, want ik zou het fiets onderdeel voor mijn rekening nemen. Zuiver op de graad blijft het dan gewoon een wielerkoers. Allen is het tegen de mannen. Echte mannen hé! Geen jongetjes van 15-16 jaar, neen, mannen met dijen zo breed als de straat(handig om uit de wind te zitten, maar verder geen voordelen). Oneerlijk, maar wel een uitdaging! We stelden aanvankelijk een dijlespurters ploeg op. Jonathan kreeg echter jammer genoeg klierkoorts en moest dus verstek geven voor de 20ste editie van de Dimarco business triatlon. In zijn plaats vond ik toch nog een andere wielrenner bereid, de 8.5km voor zijn rekening te nemen nl, ex-dijlespurter Tom Dezwarte.
Een triatlon begint echter met een zwemonderdeel en daarvoor hadden we topzwemmer Victor Campenaerts. Op voorhand is het gissen naar wat het zal worden en welke prestatie iedereen zou kunnen behalen. Iedereen staat in de wisselzone te wachten op zijn zwemmer, een zenuwslopend gedoe. 12 minuten passeerden en de eerste zwemmers kwamen uit het water. nr 1 loste af, nr 2 ook... een minuut na de eerste passage kwam onze zwemmer de wisselbox als 6de binnen gespurt. NU AL? aaaah! Een hectische wissel, maar wel de 7de snelste wissel van al de wissels. AHA!
Ik sprong op mijn fiets en begon als een razende gek te rijden. Ik passeerde de streep waar het publiek enkele rijen dik stond. Mijn naam hoorde ik door de luidsprekers galmen, aanmoedigingen langs de kant. Papa riep, 't is maar 1 minuut, da's wel overbrugbaar. Jaja, allemaal goed en wel als er een toerist op kop rijdt die een jaar zijn fiets niet heeft gezien, 150 kg weegt, en 20 per uur rijdt. Maar Bart Arenouts even inhalen leek mij geen optie. Ik wachtte het eerst volgende groepje op, maar het razende tempo van 50-55 per uur kon mijn junioren verzetje niet aan. (en mijn benen ook niet hoor). het tweede groepje va 4 renners reed een aanvaardbaarder tempo. Ik pikte in en draaide mooi mee rond. Naar mate de koers vorderde werd onze groep groter. Een renner of 15 draaide goed rond en de snelheid werd opgedreven naar 45-50 per uur. Snelheden die ik op koers niveau niet gewoon ben. Gelukkig was de wisselzone in zicht. En als ik de streep riek, ben ik niet meer te houden. Ik draaide in het pelotonnetje voor de 10de plaats de wisselzone in. 17e over de streep. (van de 225)
Een goede wissel, maar niet de beste. Tom vatte zijn 8.5 km aan. Ik stond uitgeput naast mijn fiets na te hijgen. Ja, ik had serieus afgezien, maar het was oh zo leuk geweest. Toen ik even later gerecupereerd was en even rond keek zag ik een zo goed als lege wisselzone. Waar was iedereen? Stomverbaasd merkte ik dat we bij de eersten waren. Loper Tom deed zijn uiterste best, zag af maar leek goed stand te houden. Hij finishte uiteindelijk als 34ste. Een mooie prestatie voor een wielrenner. (Want wielrenners kunnen toch niet lopen?) We finishten als 8ste mixed team. (Das top 10 hé !!) We waren van de 225 ploegen ongetwijfeld ook een van de jongsten, zoniet hét jongste team.
Ik ben ongetwijfeld zeer tevreden. Het was een fijne ervaring. Zeker voor herhaling vatbaar. Ook nog even het team bedanken dat zich ontzettend inzette om een pracht prestatie neer te zetten. Ook de mensen aan de kant voor het super goed supporteren! (Want ik had het ontzettend zwaar!) Ik heb niets dan positieve woorden gehoord over onze ploeg.
Vandaag vatte ik de koers aan te Waarloos. Aanvankelijk stond ik aan de start boordevol ambitie om een van de laatste keren te kunnen schitteren in mijn Belgische tricolore trui. Ik had echter na 500m al door, dat het met de gezondheid vandaag niet pluis zat. Mijn benen deden pijn mijn longen leken te verschroeien. De torenhoge ambitie zakte al snel in mijn schoenen. Het was aanklampen en harken om te kunnen bijblijven. (Nu ik toch dramatisch doe, doe ik ineens te goei hé)
Focus bij de start.
Ik was blij na 19 toeren de bel te horen die de laatste ronde aankondigde. Douchen, en lekker in de auto zitten, ging er door m'n hoofd. Strijden voor de hoofdprijs zat er op dat moment al niet meer in, want Bo Carless was op dat moment al aan een solo tocht begonnen. Ik probeerde in de laatste ronde alsnog voorin het peloton te komen maar op de smalle baantjes scheen niets te baten. Tot overmaat van ramp gingen nog zo'n 3 meisjes op 300 van de streep tegen de grond. Ik moest zelf vol in de remmen, stond volledig stil en moest dan maar weer relanceren. De koers is dan natuurlijk al lang gereden. Ondanks dat ik eigenlijk al te ver zat om nog te winnen, was dit wel een ferme tegenslag.
Afzien tijdens een passage aan de streep.
Ik kan het kort samenvatten als een slechte dag, eentje om snel te vergeten. Ik laat het hoofdje niet hangen hoor en ben best nog wel blij dat ik uiteindelijk mijn koers toch uitreed. Het was een les in afzien en doorbijten. Die lessen zijn vaak nog beter dan een koers waar ik eenvoudig, zonder problemen zou kunnen uitrijden. En zo heeft elk nadeel z'n voordeel :) (Ja soms moet je al ver gaan zoeken naar die voordelen, maar ze zijn er dus ;)).
Al de eer voor deze mooi foto's bij Nele's broer Tim Seghers
Copyright Tim Seghers
Tot slot nog een welgemeende merci aan fotograaf van dienst, Tim Seghers. :)
Zoals de titel al doet vermoeden heb ik het een en ander te bekennen. Eerder deze week liet ik weten dat ik dit weekend niet zou rijden omwille van externe omstandigheden. Die externe omstandigheid was een volleybal toernooi waar ik vorig jaar ook aan deelnam. Ik besef dat, nu ik het zeg, daar wel weer kritiek op zal komen en dat mensen die zogezegd "professioneel met hun sport bezig zijn" zich niet met zulke dingen moeten inlaten. Volledig akkoord!
Maar ik had het beloofd en belofte maakt schuld. Het was trouwens leuk, en ik heb er geen blessures aan overgehouden. Gezien ik uit de ervaring van vorig jaar weet, dat ik de dag nadien best niet te veel kan uitsteken wegens stramme spieren besliste ik zelf niet te gaan koersen.
Deze beslissing was echter tegen Dré's wil en dus kon ik vandaag starten bij de nieuwelingen jongens te Onze-Lieve-Vrouw Waver. Ik had er niet veel van verwacht eerlijk gezegd want mijn benen voelden deze ochtend tijdens het losrijden al aan als lood. Toen ik de deelnemerslijst van 44 starters zag steeg mijn "moed metertje" lichtjes. Het positieve nieuws werd echter snel te niet gedaan want ik constateerde dat ik in mijn haast mijn puffer was vergeten. Joepie.
Maar ik vatte de koers aan, zoals ik dat altijd doe. Vol goede moed en energiek. Het tempo dat er nog niet in zat werd er in de eerste ronde al onmiddellijk uitgehaald. Mijn benen voelden plots heel wat beter dan verwacht. Ik zag de rondes weg tikken en de aanvallen frequenter worden. Niets scheen te baten en het peloton stevende af op een massasprint. Ik legde beslag op de elfde plaats en was daar best tevreden mee. Ondanks dat ik in de sprint ingesloten zat en maar geen opening vond om door te kruipen, is 11de niet slecht bij de jongens denk ik.
Ik sluit het weekend af met een positief gevoel. Daar waar ik vorig jaar na 1 ronde gelost werd door ziekte, rijd ik vandaag uit, met stramme spieren... Das koers. De quote van de dag: "Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. " Eveline"
Het seizoeneinde doet zich gevoelen en door veel overtuiging van mijn mechanieker/coach laat ik mij overhalen om het jaar vol te maken.
Vandaag stond de 4de en laatste manche van de beker van Vlaanderen voor dames jeugd op het programma in Tremelo. Ik zal het redelijk kort houden; het was een koers zoals een ander, demarrage, tussensprint, demarrage, ... massasprint. Ik vertrok met een bang hartje, want 2 weken rust kruipt niet in de koude kleren. Niet tegen staande had ik vandaag eigenlijk wonder wel hele goede benen! Ik had het moeilijk voorin te komen, maar toen ik daar in de laatste ronden dan eindelijk raakte, bleef ik er ook. Ik draaide bij de eersten het rechte stuk op, en finishte als 5de junior. Een echte sprint zat er niet meer in, de kracht was totaal uit de benen weggevloeid.
Maar door dit resultaat verbeterde ik m'n klassement, van plaats 8 naar 6 hierdoor sluit ik het seizoen af dicht bij de kannonen, ondanks de 2 slechte resultaten in het begin van 't seizoen. Nu begrijp ik waarom Dré er zo op doorhamerde om deze wedstrijd nog met een behoorlijke uitslag te betwisten.
Dit weederop treden had ik mij gans anders voorgesteld! Eindelijk een beter gevoel om terug te gaan koersen, ondanks het snakken naar het seizoenseinde, toch met veel moed en overtuiging aan de wedstrijd begonnen. Nu bleek dit uiteindelijk nogal flink mee te vallen de benen waren duidelijk terug in orde dus was de boodschap niet te gek doen en mij nog eens uitleven in de sprint. Doch het lot besliste er anders over, net over half koers, op het ogenblik dat ik aan't drinken was verloor er plots 2 plaatsen voor mij een collega de controle over haar stuur en jawel de helft van het al kleine peloton was uitgeschakeld. Daar mijn stuur volledig vervrongen was kon ik nog amper over de meet rijden om nog een klassement te hebben en de koers was over! Dit is duidelijk een seizoen met "UP & Downs"
Gisteren trok ik na een koers vrije week terug de fiets op. Ik stond met 23 andere meisjes aan de start van de 60km lange koers in Lebbeke. De wind waaide hard, en de staat van het parcours bestond voornamelijk uit kloven en putten. Ergens in the middle of no where is dat niet echt verwonderlijk natuurlijk. Papa was niet te spreken over de afwezigheid van een café... De koers werd aangevat en het begin tempo lag naar mijn gevoel onder de 30 km/u. De wind zal daar wel voor gezorgd hebben. Na enkele ronden werden de debatten dan eindelijk geopend en kon ik aan mijn job beginnen. "Rijd je zot".
Ik reed vijf van de 10 ronden aandachtig mee en sprong zo ongeveer op alles wat bewoog. Na vijf ronden kreeg ik eindelijk de kans even te drinken toen ze voor mij hard tegen de grond kletterden. Ik zou -indien ik mijn twee handen aan het stuur had gehad- wel over gesprongen zijn, maar gezien dat niet het geval was, vloog ik er gewoon los op. Geen ontkomen meer aan. Shauni Corthout die na haar bekken breuk in Steenokkerzeel (zie archief) eindelijk voor het eerst terug aan de start stond had de pech er ook weer bij te liggen. Gelukkig zonder veel erg (n.v.d.r). Ik vermoed dat de vijf meisjes die vielen ook weer terug op de fiets konden, maar tegen dan waren de vogels natuurlijk al gevlogen en zat de koers er op...
11 meisjes stormden door en vochten voor de overwinning die in de sprint beslist werd. Het pleit werd beslecht in het voordeel van Lisa Bogaert voor Shana Van Glabbeke en Morgane Van Lierde. Proficiat daarvoor.
Na een nachtje slapen meet ik nu de schade van gisteren op. Blauwe plekke, paar kleine schrammetjes en stijve spieren, maar mijn fiets kreeg er harder van langs. Het stuur staat helemaal krom, en vol met krassen. Dat geeft mij de gelegenheid maandag nog eens te gaan shoppen bij Van Eyck. :D (En zo heeft elk nadeel z'n voordeel).
Vandaag tracht ik de stijve spieren los te krijgen en zal ik weer op de koers te vinden zijn, aan de kant weliswaar....
Jammer maar helaas moet ik voor de zoveelste keer dit seizoen de supporters voor dit weekend teleur stellen. Het wisselvallige weer van de voorbije dagen en weken zorgde andermaal voor een stevige verkoudheid. Keelpijn, hoesten, en snotteren, beetje spierpijn...en bovenal GEEN STEM MEER!! Mijn lichaam geeft rood licht als het aankomt op koersen dit weekend. Hierbij dus de melding dat ik dit weekend niet zal koersen, en eens goed ga uitrusten. Hopelijk sta ik dan volgende week weer fris aan de start van een nieuwe koers. Meer nieuws later.
Gezien ik niet het recht heb om op mijn blog groffe dingen te vermelden over -de weinige- personen die ik niet kan uitstaan, hou ik voor mezelf over elke koers en elk akkefietje een ongecensureerde versie van het verslag bij. Vaak dingen die me erg storen vermeld ik dan, en die dingen herinneren me in de toekomst dat ik nog iets recht te zetten heb. Ik ben niet revanche gezind, dus u hoeft geen extreme dingen te verwachten in volgend verslag. Gezien ik te lui ben om een tweede verslag te schrijven vandaag, en de tekst "er wel mee door kan", hier een ongecensureerde versie van mezelf.
De blunders van de koers en een zootje ongeregelde délégués.
Ik startte vandaag in Rumst. Organisatie van onze eigen dijlespurters dus afwezig zijn was vandaag geen optie. Ik voelde mij voor de koers al niet goed. Allicht door de koers in de regen die ik dinsdag reed bij de elites. Hoewel ik weinig renners verwachtte door het BK TR stonden er toch zo'n 70 rensters aan het vertrek. Tot daar het "so far so good" gedeelte. De délégués, ze zijn zo goed meneer. HAHA. "Iedereen achteraan aansluiten, niet voordringen, Dames". Ja allemaal normaal. Bk wordt naar voren geroepen, neemt haar attentie in ontvangst, "en ga nu maar vanachter staan". Zonder pretentieus te willen zijn maar sinds wanneer mag ik hier niet meer vooraan starten? De Nederlandse meisjes op de eerste rij keken ook eens vreemd naar meneer de délégué. "Huh?"
Maar ik laat me niet zot maken, ik kies achteraan een plekje in het pak, en kijk lachend toe hoe de -ondertussen meer zat als nuchtere- man zich verder belachelijk maakt en de blunders blijft opstapelen. Het was nota bene toch wind op, dus wat kan mij die start plaats uitmaken?
Uiteindelijk starten we dan toch, en besef ik al snel -hoe pijnlijk ook- dat ik zelf ook geblunderd heb. Puffer vergeten. "Wat de kop vergeet, moeten de benen uitzweten" zeggen ze hier bij ons. Dus moest ik maar wat harder afzien als gewoonlijk. Moest daar ook nog moeders' natuur maandelijkse cadeautje bij komen en nog een hoop buikpijn. Het was in het kopje al snel dik tegen de goesting. 7 Ronden zag ik af, maar ik kon al die supporters toch niet teleur stellen? Ik beet door, en de laatste 500m kwam ik er door. De streep was immers in zicht. Ik voelde me beteren en beteren. De eerste 5 plaatsen waren al weg, maar de peloton sprint winnen zou ook al wel mooi geweest zijn. Op 200m trok ik me in gang, op 150m van de meet brak m'n ketting, en mijn koers zat erop. Ik zat perfect in positie en zonder blozen, of pretentieus te zijn, ik zou het wel gehaald hebben- denk ik-. Als renner vloek je dan eens maar dat is koers.
De technologie die er anders voor zorgt dat ik mooie prestaties aflever, liet het vandaag afweten. Dat is koers. Het had misschien vermeden kunnen worden, maar dat zijn vijgen na Pasen. Het kan zeker de beste mekaniekers overkomen. En hoewel Dré dat zelf misschien zal ontkennen, zie ik dit niet als een blunder. Hij vloekte minstens 10x zo hard als dat ik dat deed. Maar hé, volgende week terug koers hoor! Koers in zijn essentie terug gebracht. 5 minuten balen, en dan terug een lach. Gelukkig is het MAAR koers, en kan het nu alleen maar beter gaan. Een les die we geleerd hebben, een fout die we niet meer zullen maken.
Vandaag startte ik bij de Elites in Brasschaat. Toevallig het pk, maar geen stress, daar had ik me nu eens niet op toegelegd.
De 97 dames vertrokken op een droog parcours voor een koers van 80km. Ik vertrok op de laatste rij maar zocht al in de eerste ronde een plekje in de voorste gelederen van het peloton. Het tempo lag doorgaans -naar mijn mening- redelijk hoog. Daar zal de snerige demarrage van Belgisch kampioene Liesbet De Vocht en Zweeds kampioene Emma Johannson wel voor iets tussen gezeten hebben. De twee vertrokken toen er nog zo'n zeven ronden te rijden waren. Er werd hard achter het duo gereden, maar niets scheen te werken. De vogels waren gaan vliegen. De rest van de vluchters die nog een tevergeefse poging deden waren vogels voor de kat. Uiteindelijk sprintte het peloton (n.v.d.r) voor de 10e plaats, i.p.v voor de 3de plaats zoals ik eerder al zei.
Ondertussen was het na enkele ronden ook hevig beginnen regenen. Eerst wat miezer, maar dat leidde al snel tot een klets natte baan en gladde kasseien. Bij mijn weten is er niemand gecrasht *-ahnee, ik ben niet gevallen-* gelukkig. Wat mij opviel aan deze grote koers is de fobie voor witte lijnen. Als het aankomst is kunnen ze allemaal niet snel genoeg aan de lijn zijn, maar owee als er een witte streep op het parcours ligt! REMMEN! Tegen 5 per uur door de bocht rijden of tegen 25, onderuit gaan kan altijd hoor! Mijn jeudig enthousiasme en waaghalzerij zorgden er vaak voor dat ik in één bocht 20(!) plaatsen kon opschuiven. Gek? Ik? Nee, kleine kader en ongeloofelijk wendbaar...
Ik strande uiteindelijk ergens rond de 32ste plaats. Mijn "sprint" die eigenlijk geen sprint was, omdat ik dacht dat de meet nog verder lag *kuch kuch* kon weer niet op tegen de zwaardere verzetten. Ik ga hier uiteraard niet beweren dat ik mits een groter verzet top 20 had gerden, -verre van-. Maar dichter bij had zeker mogelijk geweest.
Soit, als puntje bij paaltje komt, ben ik toch tevreden over mijn koers. Wetende dat zeker 30 rensters de rol moesten lossen hoef ik toch niet te klagen he? Wie nu uiteindelijk de koers won weet ik niet zeker maar de Belgische kampioene is ook provinciaal kampioene geworden. Congrats ;)
NB: we legden onze 80km af in 2h 02 min. Net geen 40km/u gemiddeld.
Gisteren ben ik gaan koersen in Izegem. Een koers waar ik ongelooflijk naar uitgekeken had gezien mijn goede prestatie van vorig jaar.
Voor 34(!) ronden gingen we met 25 junioren van start. De koers werd van in het begin hard gemaakt door verscheidene aanvallen. Ik opende zelf de debatten door in de eerste ronde het tempo er in te brengen, met het oog op de tussensprint. Elke ronde was er een premie sprint waar prijzen in natura werden uitgedeeld. Ik heb me daar voornamelijk op geconcentreerd. Met een hoop t-shirts, lichtjes, potjes, bekertjes en nog een hoop prulletjes kon ik huiswaarts keren.
De koers zag er uit zoals gewoonlijk. Aanvallen, terug toe rijden, massasprint. Ik liet me in de aanloop naar de sprint een beetje achteruit dringen, waardoor ik niet meer de kans kreeg me helemaal voorin te plaatsen. Ik moest nog eens in de remmen in de laatste bocht, 200m voor het einde, omdat een meisje bijna uit de bocht vloog. Tijd voor een remonte was er niet meer en ik strandde uiteindelijk op de 6de plaats. Een evenaring van mijn prestatie vorig jaar.
Eveline
(ps, bedankt aan de supporters van de "concurrenten" die ook supporterden voor mij als in "hup kampioen"... Zeer sportief toch! :D)
Vandaag reed ik mijn eerste koers van het jaar bij de Elites, in Kortrijk. Op voorhand had ik redelijk wat schrik voor wat komen zou. Je weet maar nooit hoe snel ze daar wel rijden he. Tot slot hoorde ik nog dat er een bergje op het parcours lag waardoor de schrik er nog meer in zat.
Voor 63km km vertrokken zo'n 68 dames voor een mooie koers. Onder de deelnemers ook een hoop junioren die in de elite koers wat snelheid kwamen op doen. Ik voelde mij vanaf ronde een direct redelijk goed. Ik had op voorhand dat bergje nog niet gezien. Bij de eerste passage viel ik bijna van mijn fiets van het verschieten. Plots doemde er een monster op in de verte. Een kleine paniekaanval deed mij zelfs twijfelen aan het feit of ik überhout wel boven zou geraken. Als bij wonder kwam ik bij de eersten boven op de 200m lange kuitenbijter. Doorheen de koers hield ik me goed in het peloton, aanvankelijk was het moeilijk me voorin te handhaven gezien het hevige gewring maar naar het einde van de koers toe vond ik mijn plaatsje in de groep en kon ook ik me meer vooraan houden.
De koers bleef niet gesloten, Zeven meisjes bleven op de streep uit de greep van het peloton. Voor de rest werd het een lange peloton sprint. De aankomst zone was licht aflopend waardoor iedereen diende te sprinten op een groot verzet. Als junior is dat geen sinecure met dat mini verzetje dat voor ons is toegelaten. Ik eindigde uiteindelijk ergens in het peloton. De uitslag zal ik vanavond ergens op internet moeten zoeken maar volgens papa zou ik rond de 25ste plaats gezeten hebben.
Een resultaat waar ik toch al bij al best tevreden mee ben. (zeker gezien het bergje, dat me blijkbaar beter lag dan verhoopt!)
Vandaag reed ik dus, zoals gezegd, mijn eerste koers na het BK in Wielsbeke vorige week. Ik had er oorspronkelijk veel zin in, gezien ik al wist hoe het parcours er uit zag. Mijn redelijk goede prestatie van vorig jaar (10e) deed alvast het beste verhopen.Vandaag zou de koers er voor mij echter anders uitzien. Het andere truitje zou er zowiso voor zorgen dat ik een van de meest bekeken rensters in het peloton zou worden.Ik merkte het al voor de start, dat de mensen langs het parcours opmerkingen maakten als "hé, kijk daar, de Belgische kampioene". "En is dat dan zo speciaal, dat die ook koerst?" vroeg ik me af.
In de koers voelde ik mij vanaf de eerste ronde redelijk slecht. Het bochtige parcours en het vele optrekken zijn duidelijk niets voor mij. De eerste ronden hield ik me afzijdig, hoewel de trainer me op voorhand had opgedragen goed mee koers te maken en zeker zelf ook iets te proberen. Mijn benen deden pijn, en ik had het gevoel vandaag helemaal geen conditie te hebben.
Na enkele ronden kwam ik er door en begon ook ik me te moeien in de debatten. Hier en daar een gat toe rijden en zelf iets proberen. De trui tonen, zoals Dré dat noemt. Toen het nog drie ronden was raakte ik -op miraculeuze wijze- voorop met Sofie Leemans. De sprong naar de solist had me veel krachten gekost en ik was al ontzettend tevreden even te kunnen uitpuffen in het wiel van Sofie. 1 ronde heeft ons avontuur geduurd. Toen kwam het peloton als een stoomtrein opzetten.
Het koers verhaal leek weer naar de klassieke massasprint te gaan. Tot een Nederlands meisje daar anders over besliste. Zij schreef alleen het einde van het verhaal en kon alleen vieren op de streep. De rest moest dan maar vechten voor de tweede plaats. Een oorlog die al woede van in de eerste ronde werd beslecht in de sprint. Ik eindigde als 8ste junior. Ingesloten tussen de andere strijdsters vocht ik mijn eigen strijd uit richting de streep. Meer kon ik er blijkbaar niet uithalen.
Al bij al ben ik toch tevreden. Ondanks het zware afzien reed ik mijn koers goed uit. Ik koerste en reed voor wat ik waard was ondanks dat ik op voorhand eigenlijk al wel bloemen gekregen had bij de start. Aan de supporters die weer talrijk opgekomen waren, een dikke merci!
Gisteren avond werd er in Elewijt de tweede manche van de supercup gereden. Voor mij de eerste, want ik was dinsdag niet aanwezig op de openings koers in Oostende. Gezien ik geen klassements ambities heb voor deze cup neem ik enkel deel aan de koersen in de buurt nl Elewijt, Wilrijk en Hulshout.
Gisteren stond er een 500m gepland, een scratch, puntenkoers en achtervolging. Ik zag het allemaal goed zitten, tot ik zag aan welke kant van de piste ik moest starten voor mijn 500m. Ik had de wind 2 stroken vol op de kop, de meisjes die aan de andere kant mochten starten, hadden twee stroken wind mee en 1 stroken wind op kop. Serieus in mijn nadeel dus. Dit was ook duidelijk te zien aan de tijden. Meisjes die de wind mee hadden stonden duidelijk vooraan in het klassement. De meisjes aan mijn kant, stonden verder naar achteren geklasseerd. Maar ach, dat is koers zeker? De vorige keer heb ik mijn koers ook nog kunnen redden ondanks een slechte 500m.
Vol goede moed begon ik aan de scratch van 21 ronden. Een gesloten koers, waar elke aanval snel geparreerd werd. Ik zette mijn sprint van heel ver in, (300m) maar kon gelukkig stand houden tot op de streep.
Voor de puntenkoers zag het er dan ook wel redelijk goed uit. Ik moest enkel mijn naaste concurrenten duidelijk in het oog houden. Evelien Deltombe zette de aanval in, en nam een ronde op het kleine pelotonnetje. Ploegmaat Nele zette de tegenaanval in en pakte daardoor nog een hoop punten mee. Ik heb geen idee waar ik zelf uiteindeiljk gestrand ben. Ik vermoed op de derde plaats omdat ik toch nog een hoop van de resterende puntjes wist weg te kapen.
Na deze puntenkoers stond ik eerste in het klassement met één punt voor op Lotte Kopecky en Steffie Van Den Haute. Ik wist op voorhand dat het heel moeilijk zou zijn, de koers alsnog te winnen gezien ik helemaal geen tijdrit in de benen heb. Ondanks dat ik de laatste tijd een hoop geinvesteerd heb in tijdrit trainingen weet ik dat ik allicht nooit hoge toppen zal scheren in het rijden tegen de klok. De goede conditie van de laatste dagen deed echter verhopen dat ik dit maal wel een tijd zou kunne rijden, die me toch tussen de mensen zou kunnen brengen.
Ik moest tot het laatste wachten om te kunnen starten. De spieren waren ondertussen al helemaal afgekoeld, maar hetzelfde gold ook voor Steffie die tegen mij zou rijden. Ze had aanvankelijk wel het voordeel van de wind, maar op een koers van 2 km maakt dat niet meer zo veel uit. Na anderhalve ronde voelde ik de verzuring optreden. De derde ronde verzwakte ik redelijk fel waarna ik in de laatste twee ronden toch terug op snelheid kwam. Ik plaatste me op de vierde plaats. Een goede klassering dus voor een niet tijd-rijder. Ik klokte 3:17:.. daarmee doe ik 54 seconden beter als vorige keer in Hulshout. Zeker een hoopgevend gegeven.
Algemeen werd ik in de stand derde, met gelijke punten als Lotte Kopecky die tweede werd geplaatst gezien zij de snelste achtervolgig reed. Steffie Van Den Haute won de koers en is nu ook de nieuwe leidster in het klassement.
