Het is 6.00 en nog midden in de nacht wanneer ik opsta. Ik ben (gaap) al is het enigszins tegen mijn zin (gaap) solidair met mijn zoon die in examenperiode is.

Het is mijn dag voor mijn wekelijkse pil tegen het krimpen, kromtrekken  en het breken van mijn botten. Zo’n pil waarna je het eerste half uur niets mag eten en om het verhaal nog vrolijker te maken, vooral niet mag gaan liggen, want het werkzame zuur zou de slokdarm wel eens kunnen verbranden. (n.v.d.r. maar het lijkt wel te helpen, uw jonge gedachtespinnendevijftigster heeft tot nu toe alleen maar haar hart een paar keer gebroken.)
 
In afwachting dat de pil zijn weg zoekt en ik mag ontbijten, doe ik de strijk. Mijn zoon vertrekt naar zijn school in Mons na mij eerst nog gevraagd te hebben of ik zijn treinabonnement soms heb gezien. Ik vraag, of hij zijn hoofd niet heeft vergeten, als antwoord krijg ik een geïrriteerd kijkende zoon.  (uw jonge gedachtespinnendevijftigster leert het ook nooit.)

Hoewel ik veel zin heb om terug in mijn bed te kruipen om de hele dag te verslapen en te jeremiëren over de saaiheid van mijn bestaan, vervrouw ik mij en besluit om die verongelijkte Calimero die constant zeurt over die zielige vrouw zonder toekomst een schop onder haar kont te geven. Ik ga iets nuttigs doen. Ik verdwijn in de badkamer waar ik douche met zalig ruikende Haman olijvendouchegel en mijn lichaam scrub tot het tintelt en helemaal rood ziet en smeer het in met een net zo zalig ruikende bodycrème waarna ik mij bijna als herboren voel.  Ik verzorg mijn gezicht en mijn ogen met grote nauwkeurigheid.  Bekijk mij zelf in de spiegel en doe aan self-fulfilling prophecy “Hey leuke meid, wat zie je er vandaag weer geweldig uit!” waarna ik een kus blaas naar mijn spiegelbeeld en warempel zij lacht terug! Vervolgens ga ik naar beneden……En ik begin aan weeral een nieuwe dag.

10-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Naar aanleiding van een vorig logje over de eerste dag op de kleuterschool van mijn kleinzoon en de reactie van een paar lezers die zelf niets meer wisten van hun eerste dag ben ik eens in mijn eigen jeugdherinneringen gedoken.

Op mijn vierde ging ik voor het eerst naar de kleuterschool. Het was geen dag waarop juf mij moest losrukken uit de armen van mijn moeder. Ik had wel zin in dat avontuur. Ongeduldig stond ik thuis in het halletje ongeduldig trappelend te wachten op mijn moeder die nog eerst van alles moest doen. Eindelijk waren wij klaar om weg te gaan. Mijn moeder was die dag gekleed in een blauwgrijze jurk met zwarte amforen motiefjes. In het klasje van juffrouw Voorbrood moest ik plaats nemen aan een tafeltje met een groen tafelblad en kreeg ik een houten doos met gekleurde houten blokken voorgezet. Daarna verdween mijn moeder uit beeld en sindsdien ken ik het verschil tussen groen, oranje en rood, maar pas vele jaren later heb ik begrepen dat zelfs de mooiste bouwwerken instorten wanneer de fundamenten niet echt solide zijn….  

09-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Vandaag met de stofzuiger bezig geweest in alle hoekjes en gaatjes en de loodzware bank, na maanden weer eens verschoven.

De buit: behalve wat stof en wat kruimels, 1 stoffen bal in felle kleurtjes, 1 koffielepel, en 1 playmobil politieagent met helm, 5 potloden: 1 oranje, 1 bruin, 1 zwart, 1 groen, 1 roze, en 1 oranje, 1 kleurboek, 1 foldertje van een “spectacle de lutin Plop” (u weet wel, die kabouter) dat doorging in oktober, 1 papiertje met een quality control tag met het nr PON77206 van iets dat gemaakt is bij Amav in Israel. Na even gegoogeld te hebben weet ik dat ze daar speelgoed maken, wat me op de een of andere manier geruststeld, verder vond ik 1 tube Zwitsal zinkzalf waarvan ik me al een tijdje afvroeg waar die kon zijn.. 

Het was 1 vruchtbare dag.

Oeps: wat klopt er niet?

08-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Vandaag was het een bijzondere dag in het leven van de ouders van Simon. Simon is immers 2 ½ jaar en mag naar het allereerste kleuterklasje. Met zijn zelf uit gekozen gloednieuwe rugzakje met daarin zijn gloednieuwe boterhammendoos, stapte Simon, zonder vrees  aan zijn mama’s hand de school en het klasje van mademoiselle Sabrina binnen. Na de kennismaking met de juf werd zijn aandacht meteen getrokken door een heleboel nieuwe en al bekende dingen in het klaslokaal en kon zijn mama met toch wat ietsiepietsie gemengde gevoelens afscheid nemen van haar kleine vent. Rond 10.00 kwam Simon er ineens achter dat hij toch eigenlijk wel in een voor hem vreemde omgeving was, met een vreemde mevrouw en allemaal vreemde kinderen  en toen heeft hij even een keel op gezet. “Uw zoontje heeft karakter” zei de juf, toen mijn dochter mijn kleinzoon aan het eind van deze eerste schooldag weer kwam halen. Mààr….. dàt wisten wij al!

Simon vindt de school leuk en is enthousiast over zijn eerste dag!

Doe zo voort lieve schat en dat je het de komende 15 jaar nog even leuk mag blijven vinden.

07-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het is zaterdagmiddag en ik lig onder een plaid op mijn bankje, Ik voel mij al een paar dagen beroerd, de nasleep van de feestdagen dacht ik.  De hoofdpijn is nu naar mijn nek, mijn schouders en mijn rug afgezakt, ik voel mij hondsberoerd, doodmoe en ik heb het koud. Ik voel mij een beetje een softie en het huilen staat mij nader dan het lachen, wanneer ik zielig, en vol zelfmedelijden, denk aan het nadeel van het weer single zijn. Niemand die even dingetjes voor je doet of even je pijnlijke nek en je rug masseert. “Misschien is het de griep, want die heerst” oppert mijn buurvrouw, die ik deze morgen op de markt tegenkwam waar ik even was voor even wat frisse lucht.(n.v.d.r. want dat hebben ze daar, net als, wel zo gemakelijk, reeds gebraden kip...) Wat het ook is, ik heb het gevoel dat ik voor eeuwen kan slapen. Thuisgekomen kruip ik onder mijn plaid op de bank, tot ik tureluurs word van de constant blaffende hond van de buren en mij erger aan een stel dommig schreeuwende puber jongens juist voor mijn huis.

 De rommel op tv op een zaterdagmiddag ontweken en even op Facebook gekeken naar waar mijn vrienden zich zoal mee bezig houden. Eén van hen, gaat dood, 22 van zijn vrienden liken dit. Iedereen gaat dood, maar als er min of meer al bijna een datum is geprikt, dan is het echt, voor echt. Ik ken hem, als een nog midden in het leven staande jonge vijftiger met een bijzondere aanstekelijke vrolijkheid. Hoe k u t en hoe onvoorspelbaar is het leven….

Nu beschrijft hij moedig en met dezelfde vastberadenheid als waarmee hij het leven behapte,  zijn ervaringen, de bijverschijnselen van de chemo en zijn lichamelijk aftakelen. Ik moet niet klagen, alles is relatief…maar toch…

06-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ach, die goed voornemens, waar je overal over hoort en leest in deze tijd van het jaar en die ik niet heb, omdat ik niet rook, niet te veel drink of aan andere drugs ben, mijn Chocotoff en mijn dropverslaving heb ik, zoals héél trouwe en nijvere lezertjes wel zullen weten (maar veel waarschijnlijker niet) al tijden onder controle, diëten moet ik niet echt, want dàt komt vanzelf allemaal goed, wanneer de zon weer schijnt, de sterren en de maan goed staan en de wind uit de juiste richting waait waardoor ik weer zin krijg om weer meer te gaan bewegen. Een knoop doorhakken door een relatie te verbreken, juist op 1 januari, ook niet nodig, want ik ben geen voetbalvrouw... en bovendien, ik heb geen relatie die ik zo 1,2,3 per se zou willen verbreken.

  Misschien moeten we allemaal maar wat liever voor elkaar zijn las ik ergens op een blog. Ik… liever? Nòg liever dan ik al ben?  Ik dacht het niet!  Ik wil alleen nog maar héél lief zijn voor mijzelf! Mijn eigen grenzen stellen! Gewoon, omdat ik het waard ben! Nah!

04-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Zo, we hebben het weer gehad. We zijn nu drie dagen in het nieuwe jaar en ik heb nog steeds een beetje een katergevoel, ik voel mij opgeblazen, moe en geestelijk volkomen uitgedoofd, maar dat komt vast wel weer goed, eens… in de lente… of zo…

 De wereld is uiteindelijk toch niet vergaan,  ik heb kerstmis gevierd in huiselijke kring. De Fyra nogmaals getrotseerd en zonder problemen op mijn bestemming gekomen. Aan kleffe oliebollen ontsnapt en ontlopen aan het lichtspektakel in Amsterdam, dat door de knallen en de rook vaak meer weg heeft van een kleine burgeroorlog dan van een vuurwerk, door op oudejaarsdag weer naar huis te komen om er de jaarwisseling te vieren dans un trou dans le fin fond van de Borinage waar ik was uitgenodigd en waar ze niet aan vuurwerk doen, maar wel aan "Ah Ah Ah loeiharde muziek" zodat met niet meer kon zien wat men zei en andere verplichte gezelligheid (uw jonge gedachtespinnendevijftigster kreeg er verdorie bijna onregelmatige hartkloppingen van èn ademnood èn de kriebels en ook nog het rambam en even dreigde zij in paniek te raken.) Ik verlangde naar stilte en naar mijn bankje thuis, waar ik fijn kon zappen tussen de verschillende cabaretiers en alle andere vrolijk bedoelde onzin dat men op zo’n avond te bieden heeft. Maar thuis hadden mijn zoon en zijn Marie het huis bezet en zaten bij kaarslicht romantisch te wezen.

Na middernacht werd ik er ook nog besprongen door mij compleet vreemde individuen die mij een gelukkig nieuw jaar wensten.

Toch nog één “goed voornemen” gevonden. Volgend jaar blijf ik thuis! Gezworen!

03-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Om precies 9.00 werd het startschot gegeven en werd de meute los gelaten. Kerst boodschappen. Niets anders dan een noodzakelijk kwaad, waarbij je een eindeloos geduld moet hebben. Wachten soms tot je iets uit de schappen kunt pakken. Verkeerd geparkeerde winkelwagentjes, winkelwagens tegen je hielen. Vriendelijk glimlachen. Heel veel pardons. En vooral RUSTIG blijven! Heel even werd ik bevangen met het gevoel van wild om me heen te gaan slaan. Ondertussen klonk “And so this is Christmas. I hope you have FUN!!!” uit de luidsprekers. En dan was er nog de rij aan de kassa! Om 11 uur, 11 minuten en 11 seconden precies verlieten wij volgens het kasticket deze super supermarkt. Tijd om een wens te doen.....

Ik ga er weer even tussenuit en hierbij wens ik alle bezoekers van mijn blog een prettig kerstfeest en een fantastisch, spetterend en vooral gezond 2013!

24-12-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

En ineens bleek ik gehackt en was mijn Loewiesa email adres door Microsoft geblokkeerd vanwege misbruik door iemand anders. (n.v.d.r. Uw jonge gedachtespinnendevijftigter is er nog niet goed van en nog steeds aan het bekomen.)Waarom? Wat had ik misdaan? Verbazing, boosheid, ergernis toen het niet lukte om mijn email adres via Microsoft weer te deblokkeren. Want ik was niet ik volgens hen, terwijl ik er zeker van ben dat ik... ik ben en verdorie ik zal het toch zeker zelf wel weten als ik het ben of wanneer ik het niet ben?  Daarna volgde de berusting...dat het waarschijnlijk nooit meer goed zal komen. Dus mocht u vreemde berichtjes van mij in uw mailbox krijgen: Ik ben het niet!

22-12-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Omaatje dreigde al snel door haar knietjes te zakken en gooide haar vrachtje af.  Er werd  overgegaan tot serieuze zaken en het locomotiefje voorzien van een vers batterijtje, werd met alle zeven wagentjes op het spoor gezet. De trein ontspoorde al gauw doordat het machinistje doodleuk op de rails stapte en niet goed aan de wieletjes had gedraaid. Het locomotiefje met de nog steeds draaiende wieltjes werd vervolgens het onderwerp van een nauwkeurig onderzoek. Hier bij behoorde ook een triltest, eerst op zijn handjes en vervolgens hield hij de draaiende wieltjes schaterlachend tegen zijn gezicht. Oma moest ook even voelen….het kriebelde een beetje en ik maakte een rare griezel beweging en draaide eens met mijn ogen, waardoor Simon nog meer moest lachen.

Even later gebeurde het, terwijl ik bezig was de rails die door de ontsporing zwaar beschadigd was weer in elkaar te steken begon mijn kleinzoon ineens hard te gillen. Simon had het locomotiefje op zijn hoofd gezet, zijn krullen sponnen zich om de draaiende wieltjes (n.v.d.r. of omgekeerd). “jongetje toch, wat heb je nu gedaan?” vroeg ik naar de bekende weg en zette om te beginnen…..(n.v.d.r. uw jonge gedachtespinnendevijftigster is soms best slim)…… het locomotiefje stop, maar zijn haar zat vast en voorzichtig los trekken ging niet zonder nog meer gebrul. Dus kwam er een schaar aan te pas. De traantjes waren direct verdwenen en de schade aan zijn krullebol viel uiteindelijk nog mee.  Een uurtje later heb ik mijn kleinzoon, met iets minder haar, maar voor de rest helemaal compleet en redelijk intact en naar ik hoop met een nog steeds ongeschonden zieltje aan zijn ouders terug gegeven.

21-12-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik heb het druk gehad de laatste dagen, eerst mijn vader trachten te animeren, zonder veel succes. Woensdag was het de beurt aan mijn jongste  kleindochter, zij mij animeren of ik haar animeren wij doen allebei ons best. Mijn kleindochter Chloé is twee en zij zingt, ze heeft ondertussen een heel repertoire.  Broeder Jacob, maar dan in het Frans en wanneer ik zachtjes inval in het Nederlands kijkt zij blij en verbaast maar gaat door en het klinkt fantastisch.  Met Sinterklaas heeft ze een paar sinterklaasliedjes geleerd, de Sint heeft ondertussen zijn voeten al gelicht, maar maakt niet uit. Mijn kleindochter zingt nog steeds “En strooi dan wat lekkers in een of andere hoek… Koekoek!”.  Woensdag om 17.00 zij wordt afgelost door haar neefje Simon, ook twee jaar. Simon zingt niet. Simon heeft iets met dieren. Hij ziet wanneer een dolfijn een dolfijn is en een orka een orka. Momenteel zijn het de dinosauriërs, maar hij houdt ook van koeien, schapen en varkens. Na de kerstboom en de drie glazen heel fragiele vogels, die mijn moeder, als klein meisje nog van haar vader, mijn opa heeft gekregen, geïnspecteerd te hebben en zijn eigen inbreng heeft aangebracht door een speelgoed koe op een tak te klemmen, gaan wij de doos met het treintje waarmee mijn zoon, toen misschien ietsje ouder dan mijn kleinzoon nu mee speelde van de zolder halen.  Eerst moet de rails worden uitgelegd. Op de grond, op mijn knieën naar voren steunend op mijn voorarmen, puzzel ik, de rails in elkaar. Dan klinkt het “paardje, paardje oma” en Simon klimt op mijn rug….  

20-12-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Vrijdag heen en maandag terug, de nieuwe Fyra treinverbinding tussen Brussel en Amsterdam  eens uitgetest. Het scheen dat de ene helft van de treinen niet reed,  te laat vertrok of veel te laat aankwam. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster zat in de andere helft…....

17-12-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De dag begonnen met een onhandige beweging waarbij, een  pot confituur op de grond viel, een geluk bij een ongeluk, het was een volle pot, zodat het ruimen van het puin beperkt bleef.

Puin: Volgens paniekzaaiers zou de aarde deze maand vergaan. Nu geloof ik van dit soort voorspellingen geen bal. Maar toch, het opent perspectieven of misschien zeg ik beter, het einde der tijden is op zijn minst, een inspirerend iets. Gedaan met afwasmachine problemen en achterstallige klussen. Ik hoef mijn kasten niet meer op te ruimen, de ruiten niet meer te doen. Geen zorgen meer over maanden die langer zijn dan de donatie die ik maandelijks ontvang. Geen zorgen over de toekomst en gedaan met de eenzaamheid. Mijn kunstkerstboom, die zo goed is nagemaakt, dat hij zijn naalden verliest, hoef ik niet van de zolder te halen. De kerstlichtjes, die zomers wanneer de mussen dood van het dak vallen en uw jonge gedachtespinnendevijftigster van haar tuin geniet, door nijvere pestkopkabouterhandjes in de knoop worden gebracht hoef ik niet meer te ontwarren.......

De volgende "laatste" dagen maak ik mij nergens meer over druk. Ik ga levensgenieten en de liefste mensen in mijn leven eens vertellen, hoeveel ik van ze hou.

13-12-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het komt in de beste families voor en ach ze zijn nog jong. Sinds een paar weken zit er een fameuze haar, ergens, in de boter of in de soep, tussen mijn zoon en zijn Marie. Mijn zoon bromt, gromt en trapt tegen openstaande deuren en uw jonge gedachtespinnendevijftigster die niet eens weet waar het precies om gaat, mag het allemaal opvangen.

Ach mijn zoon, slim, grappig, sportief, meestal lief en Ô zo charmant, vaak heel slordig. Nog steeds lijkt  hij het verschil niet te kennen tussen de vloer van zijn kamer en de wasmand, hij doet aan telepathie en denkt nog steeds dat zijn kleren vanzelf in die mand terecht komen en is verbaast wanneer hij op een gegeven moment niks meer heeft om aan te trekken. Ook is hij er van overtuigd dat gebruikte borden en kopjes vanzelf in de afwasmachine komen en dat ik mij de hele dag bezig hou met het verstoppen van dingen, zijn dingen, zoals de oortjes van zijn muziekdingetje en zijn huissleutels die hij altijd en eeuwig kwijt lijkt te zijn, de eeuwige klager, net als zijn opa, zou het dan toch iets genetisch zijn?  Klaagt dat er nooit iets is om te eten en over de graten in de graatloze vis, over het groen van de spinazie en de rode kleur van de rode kool en maakt mij bij momenten helemaal stapel gek of zot (maakt niet uit, ik word e/o ben beiden!)

“Heb geen schrik!” roept mijn zoon mij toe,  na de zoveelste uiting van machtsvertoon “ik blijf zeker tot ver na mijn 40^e nog bij jou!” Helemaal blij met dàt vooruitzicht en weer even geconfronteerd met mijn eigen existentiële crisis heb ik het even helemaal gehad en het is dat uw jonge gedachtespinnendevijftigster niet rookt, anders rende zij gillend weg, uit zelfbehoud!…..Effe om sigaretten…..! (Of zoiets) 

09-12-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Bloggen is leuk. Een over weinig of niets gaand stukje van een paar honderd woorden schrijven en aan het world wide web toevertrouwen, dat door redelijk wat mensen wordt gelezen en dan overwegend positieve reacties te krijgen. Ik kan wel zeggen dat mijn ego daarvan wordt gestreeld.

Alleen….  ik heb momenteel helemaal niks om over te schrijven. Ooit in een eenzaam, verveel, frustratie moment met dit blog begonnen en het is niet zo dat ik momenteel niet gefrustreerd ben, integendeel, maar schrijven over mijn grootste frustratie leent zich nu eenmaal niet voor dit blog. En dat is frustrerend!

Ik heb ook best aardige buren, dus van die kant ook niks te melden en het klinkt misschien een beetje vreemd, maar ik heb (de hemel zij dank!) geen enge, bijzondere of zelfs geen mode ziekten, geen ernstige stoornissen of zelfs maar een beetje plein of smetvrees. Over mijn pentheraphobia heb ik in het verleden al eens geschreven en daar ben ik ondertussen overheen gegroeid. Mijn drop en chocotof verslaving  zijn latent maar onder controle. Mijn bloeddruk is perfect en ik ben zelfs niet eens ge-con-sti-peerd. Voor mijn eigen persoonlijke financiële crisis heb ik een plan B of un système D. Wanneer ik, een probleem heb met Belgacom, hoef ik helemaal niet lang in de rij, wordt mijn probleem direct begrepen en in no time opgelost en verder zijn mijn rimpels, sinds ik die nieuwe crème gebruik in drie maanden met zéker 20 % verminderd. (stelt u zich eens voor hoe dat over een jaar zal zijn!)

Okay, toch nog iets gevonden,  ik heb het begin van een hallux valgus, soms best pijnlijk, (maar als je een tijdje doorloopt, voelt het eigenlijk best lekker aan (en nee, ik ben geen maso ) Er is ook nog helemaal niks te zien en dus niet opereerbaar. “Smeer er maar een beetje zalf op” zegt de dokter “of groene klei  en trek soepele schoenen aan.”

Dat gaat wat worden met de feestdagen. MOI! In een mooie jurk, met mijn baskets! (dat zie je van hier!)

06-12-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Opzij van het Gravensteen, waar men (als men dat zou willen) de zalen van de vroegere graven, de kelders, de kerkers en de “donjon” kan bezoeken, betraden wij via een steeg het Patershol  een oude middeleeuwse wijk met een bijna doolhof van kleine straatjes en gezellig uitziende eethuisjes.  Bij het Oudburg, een straat met wederom een mix aan restaurants en kleine winkeltjes liepen wij het Patershol weer uit, wij daalden de trappetjes aan de overkant af en liepen langs het water van de Leie (n.v.d.r. alwaar zij de aanwezigheid van 1 eenzame (wilde) vrouwtjes eend opmerkten) verder richting het Sluizeke.  Mijn Brugse vriendin had een adresje gekregen van een goed Turks restaurant dat zich daar zou bevinden en met onze toffe gezamenlijke vakantie nog in het achterhoofd besloten wij dat eens te gaan proberen. 

En terwijl wij genieten van het aperitief van het huis (want wij laten ons graag verrassen)  en smikkelen van het bij geleverde schaaltje met pepers, Turkse kaas en olijven, wijden wij ons aan serieuze en ernstige zaken waarbij al onze geliefde (en ook minder geliefde) onderwerpen de revue passeren. Als hoofdschotel kiezen wij voor lamsvlees, dat wordt geserveerd op zwaardachtige spiezen, met sla, rijst en een in zilverpapier gepofte aardappel. Het eten was smakelijk maar het had voor ons best wat Turkser mogen zijn en bovendien de bediening, hoewel erg vriendelijk een ietsje te traag naar onze zin, want wij wilden ook nog naar het stadhuis en langs de flikken.... 

Na de lange zit lopen wij (verandering van plan) het Oudburg in richting de Oude Vismijn op het Sint Veerleplein. Via de grote barokke toegangspoort met het beeld van Neptunes gaan wij naar beneden en lopen nogmaals langs de Leie, vandaar heb je een mooi zicht op een eindje verder de graslei,via het bruggetje lopen wij naar de Jan Breydelstraat, hier gaan wij naar rechts, richting de Burgstraat  en via het Gewad, wandelen wij naar het Nieuw Begijnhof. 

Terwijl mijn Brugse vriendin hier nog wat foto’s neemt slenter ik wat rond met warempel weemoedige gedachten, van hier uit is het niet zo heel ver van het huis van mijn ex. Herinneringen van de mooie momenten, vóór de teloorgang van de liefde, herinneringen, die ik het afgelopen jaar allemaal had weggeduwd leken even een opleving te krijgen.

05-12-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Wij liepen verder, van de Korenmarkt, waar net als in Amsterdam, het oude postkantoor omgebouwd is als winkelgalerij, naar de Groenselmarkt, die vroeger een vismarkt was en waar het oud vleeshuis staat (n.v.d.r. Roep maar indien u niet kunt volgen!) over de Korte Munt, waar bij Tierenteyn, de mosterd kan worden gehaald, en langs het kraam met de Gentse neuzekes, de Lange Munt in. Aan het eind van deze winkelstraat even een blik geslagen op het groot kanon, de Dulle Griet. Verder op de Vrijdagmarkt, een van de oudste pleinen van Gent omringd door gildehuizen en in vroegere tijden een soort van evenementenplein, staat Jacob Van Artevelde, de opperhoofdman van Gent, op zijn sokkel uit te kijken over zijn stad.

Wij liepen het straatje in, links van de twee imposante gebouwen van de socialistische beweging en stopten nog even voor het uitstelraam van 3 bekende Belgische kleding designers (n.v.d.r. uw jonge gedachtespinnendevijftigster en haar Brugse vriendin keken elkaar aan na dat zij de gezichtsloze pop met de rok en de bloes en de laarsjes en de daarbij behorende prijskaartjes hadden geïnspecteerd en kwamen tot dezelfde conclusie…....het zou wel aan ons liggen, maar wij zagen “het” er niet aan af !)  Toen gingen wij over de Zuivelbrug , richting Kraanlei, waar de best gekende gevels van Gent staan en slaakten vervolgens verraste kreetjes (n.v.d.r. Moet je dat eens zien….! En… dàt hadden wij vroeger ook nog!) Bij het zien van de Retro collectie van Priem, de koning van de Gentse behangwinkels.  Aan het eind van de Kraanlei, tegen de gevel, juist boven een deur, staat daar het Gentse Manneke. “Hij plast niet!” merkte mijn Brugse vriendin, die over een  bijzondere opmerkingsgave beschikt op.  

04-12-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Wij liepen verder in de richting van de Sint Baafs, een van de mooiste kerken van dit land, maar wij hadden geen van tweeën de behoefte hier binnen te gaan want wij waren die dag immers al in een kerk geweest en wij moesten niet overdrijven,  want zo héél erg kerk zijn uw jonge gedachtespinnendevijftigster en haar Brugse vriendin nu ook weer niet. “Het Lam Gods” geschilderd door de gebroeders hier boven, hadden wij trouwens ook al eens aanschouwd.

Voorbij het Belfort, op het Emiel Braunplein aangekomen, riepen wij allebei verbaasd.....Beuh? Heel even dachten wij zelfs in een andere stad te zijn, bij het zien van een bouwsel dat deed denken aan 1 schaapstal. Er was ook een groot nieuw terras, dat aan de oever van een recreatievijver zeker niet zou misstaan…  Kennelijk hadden wij iets gemist. Het nieuws , de opschudding en het daarop volgende protest over dit bouwwerk, dat de nieuwe stadshal bleek te zijn, hadden de Gentse grenzen blijkbaar niet overschreden. Wij zouden alles over dit bouwsel, dat op zichzelf niet echt lelijk is, maar enigszins vreemd aandoet op deze plek, thuis wel opzoeken op het internet… later!  

Nu was het tijd voor uw jonge gedachtespinnendevijftigster en haar Brugse vriendin om zich te wijden aan Serieuzere en Ernstiger Zaken, wij gingen aperitieven…

29-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

En toen klonk er een stem uit het donker: “Vrees niet..........!” En Uw jonge gedachtespinnendevijftigster  schrok zich een hoedje en vreesde met grote vrezen en dreigde een heel klein moment over te gaan tot geestelijk dwalen en onbestemd wensdenken……En daar in het donker stond een grijze baardman, gekleed in een blauwe sallopet, zijn tandeloze mond een scheve grijns grijnzend, klaar om een laddertje te beklimmen om wat nieuwe (spaar)lampen in te draaien. En toen was er licht!  En daar was ook haar Brugse vriendin..... en zo kwam alles nog goed (of niet) en konden zij eindelijk de stad gaan verkennen. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster kent de weg.

27-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa