ik ben Loewiesa ik ben belgo-néerlandaise of neder-waalse Ik woon in "Le Hainaut" In dit blog probeer ik te schrijven over dingen die mij aan het denken zetten dingen die mij aan het lachen maken dingen waarover ik me zorgen maak en dingen die ik gewoon uit mijn duim zuig
Als je je beperkingen kent, kun je daarbinnen, onbeperkt te werk gaan
Jules Deelder
schrijver,dichter
Don't walk behind me I may not lead Don't walk in front of me I may not follow Walk beside me That we may be as one
I'm Out Of Estrogen
AND I HAVE A GUN!
gedachtespinsels, dagelijkse onzin en andere beslommeringen van een jonge vijftigster
Loewiesa
20-04-2010
Over de mier en de eekhoorn
Op een ochtend zat de eekhoorn op de tak voor zijn deur en schreef een brief aan mier.
Beste mier, Het stuk schors waarop ik schrijf is maar klein, maar toch wil ik je graag een br
Na het woord "br" was het stuk berkenschors vol. De eekhoorn kon zijn naam er ook niet onder zetten. Hij las de brief een paar keer over en vroeg zich af wat de mier van de brief zou vinden. Zou hij wel begrijpen dat een br geen br is, maar een brief? dacht hij. Hij aarzelde. Maar hij vond het zonde om de brief niet te versturen en gooide hem in de lucht. En de wind voerde hem mee. Even later las de mier de brief van de eekhoorn. Toen hij hem uit had, pakte hij een klein stukje berkenschors en schreef.
Beste eekhoorn, Dank je wel voor je br
Hij zette zijn naam er niet onder en verstuurde hem meteen. Niet lang daarna las eekhoorn die brief. Zijn hart bonsde en er verschenen dikke rimpels op zijn voorhoofd. Hij wist dus dat het mijn brief was, dacht hij. Maar wat zou hij met je br bedoelen? Misschien wilde hij wel schrijven: "Dank je wel voor je brief, maar ik wil je nooit meer zien." Of: "Dank je wel voor je brabbeltaal, maar schrijf me voortaan een echte brief of anders niets."Of: "Dank je wel voor je brutale onzin." De eekhoorn kreeg het koud en rilde. En haastig zocht hij in al zijn laden en hoeken tot hij nog één, heel klein stukje berkenschors vond. Daarop schreef hij:
Mier, kom je langs? Eekho
Dat ben ik, dacht hij. Dat moest hij begrijpen. Maar hij voelde zich niet helemaal gerust. Want misschien bestond de eekhobor wel, of de eekhozewezel. Er zijn zoveel dieren die ik niet ken, dacht hij. Even later woei er een klein snippertje berkenschors naar hem toe. Ah, dacht de eekhoorn. Hij las het snippertje:
Ja. Mi
stond erop Dat is van hem, dacht de eekhoorn. Dat is van hem! En hij sprong op en haalde de grootste pot beukennotenhoning uit zijn kast en begon alvast een bord voor de mier vol te scheppen. Want het zou niet lang duren voor zij naast elkaar zouden zitten en elkaar duizend en een dingen zouden vertellen die je toch nooit kon schrijven.
uit "Na aan het hart", van Toon Tellegen Dierenverhalen vol vriendschap
Het is Paasvakantie, en kleindochter Camille is een paar dagen bij mij. Zij gaat sinds december naar het eerste kleuterklasje, en dat is goed te merken. Hoewel haar mama en ik het volhouden om uitsluitend Nederlands met elkaar en tegen haar te praten heeft het Frans dat hier de dagelijkse spreektaal is de overhand gekregen,Het is ongelofelijk hoe snel een kind een taal kan aanleren, zonder beschaamd te zijn om fouten te maken.Weg is mademoiselle non van een jaar geleden. Op de kleuterschool zijn er nieuwe uitdagingen, meer prikkels, er is meer te doen en te beleven dan in de crèche. Haar poppen worden heel streng toegesproken en voor het minste geringste in de hoek gezet. Binnen het uur, is mijn woonkamer veranderd in het slagveld van Attila, hebben we getekend en gekleurd, ben ik op mijn vingers getikt, wanneer ik Mickey een groene broek geef i.p.v. een rode ooooh domme oma,schudt ze haar hoofd om zoveel domheid. In discussie gaan met mijn kleindochter en zeggen dat de rode broek in de was is, heeft geen zin, en ik geef het op, Mickey krijgt als nog een rode broek. Daarna wordt er geboetseerd met Play Doh, gekleurd boetseerplezier met een raar luchtje uit een potje Papa .il est faché, il nest plus mon copain verteld ze me ineens onder het rollen van iets dat op het lijf van een roze olifant moet gaan lijken. Waarmee mijn aandacht meteen is getrokken en de boosaardige schoonmoeder in mij even wakker maakt, want wie weet wat voor leuks ik hier nog te horen krijg ;-) Waarom is papa boos en waarom is hij je vriend niet meer? vraag ik haar. Hij wil niet naar het .zand, met mama en mij klaagt zij , maar dan in het Frans..Ik begrijp dat ze met zand, het strand bedoeld, Misschien vind papa het nu nog een beetje te koud, en het is heel, heel ver rijden met de auto, weet je? probeer ik te bemiddelen. Bovendien ga je binnenkort naar Plopsaland en dat is ook vlakbij de zee (want daar had ik haar mama en papa laatst over gehoord) .Doe ik er onpedagogisch nog een schepje bovenop en ze begint meteen te roepen: Plop, Plopperdeplop kabouterdans, kabouterdans!!! Maar wat is binnenkort, als je een klein meisje van bijna 3 bent? En wanneer is het nu juist die ene zomerse, zonnige kabouter Plopdag? Papa is lief hè oma? zegt ze,content op zn Frans Eén probleempje is voorlopig opgelost.
Mijn moeder maakte al haar kleding, en die van mij vroeger zelf.Vaak ging het om creaties, gemaakt uit heel donkere stoffen, materiaal dat over was van kleding voor mijn omas, die ze oppimpte** met kleurige patchwork applicaties en kraaltjes. Het zullen best artistieke hoogstandjes geweest zijn, maar vaak haatte ik die zelfgemaakte frutsels, want als onzeker kind wil je nu eenmaal niet anders zijn dan de meeste van je klasgenoten.Ze lagen er nog, in de kast van mijn moeders naaihoekje, de doosjes metallerhande glinster dingetjes, gekleurde biesjes, restjes wol, dozen vol knopen en andere frutsels en daar tussen de zakjes met gekleurde kraaltjes lag een mysterieus zakje met een al even mysterieus wit poedertje. Djiezus mam, waar hield jij je nog mee bezig? Flitste het even door mij heen. Zou ik er eens aan proeven? Zoals ze wel doen in films, niet goed wetend wat je dan eigenlijk moet proeven. Het smaakt bitter had ik ooit gehoord. Of kieperde ik het mysterieuze goedje maar meteen door de wc ..? En toen zag ik hem in een hoekje, verdekt opgesteld achter in de kast . De rokspuit .
Wehadden een meisjesdag ingelast. Mijn twee zwangere dochters, kleindochter Camille en ik. Mijn oudste, die nu7 maanden ver is, begint last van nestdrang te krijgen en zat er eventjes helemaal door. Hun pas aangekochte huis is een bouwput en lijkt in de verste verte nog niet op wat zij in het oog hebben. De toestemming voor de verbouwing aan de voorgevel heeft op zich doen wachten. En dan was er die sneeuw afgelopen winter waardoor er niet gewerkt kon worden. Een aannemer die af en toe, Oeps, een afspraak vergeet. Thuis wordt er alleen nog gesproken over betonvloeren, allerlei soorten mortel, dragende muren, isolatie, afvoerbuizen, een of twee polige schakelaars, en hoog rendement glas Bovendien is er een paar weken geleden ingebroken in hun huidige woning in Bergen, toen ze een paar uurtjes weg waren om ergens een pizza te gaan eten. Het idee dat je komen en gaan blijkbaar wordt geobserveerd, en dat iemand in je spullen zit te graaien en je veilige huis eigenlijk helemaal zo veilig niet blijkt te zijn, is niet echt aangenaam. Er is overigens maar 200 euro verdwenen uit een la. Waarschijnlijk is de dief, want men gaat er van uit dat het er maar één was, betrapt, en op de vlucht geslagen, omdat ze redelijk vroeg weer terug waren. Afspraak dus in Bergen bij mijn oudste dochter, waar wij zouden gaan shoppen, en ons alleen maar met babyspulletjes en andere vrouwvriendelijke dingetjes zouden bezig houden. Maar eerst moest mijn kleindochter Camille het beginnend buikje van haar mama vergelijken met het al wat dikkere buikje van tata. En toen keek ze naar mijn buikje dat ik expres eens extra naar voren duwde, Omaaaaaaaaaaa bébéééééééééé????Vandaag heb ik geen tijd!!!! En ik heb nog van die lekkere paaseitjes over, maar morgen..... misschien... dat ik dàn weer eens een paar buikspieroefeningetjes zal doen
Het zal in de jaren 60 geweest zijn, dat mijn moeder zich dit stukje vernuft aanschafte. Het merk bestaat al lang niet meer en is ondertusseneen soort van collectoritem geworden. Een Italiaanse super-de-luxe- naaimachine, waar je zon beetje alles mee kan doen, behalve espressos maken en nog een paar andere functies die mij wel van pas zouden komen. Maar eerst moest er een nieuwe stekker aan, want in Nederland zit de aarde aan de zijkant van het stopcontact en niet zoals in België met een uitstekend pinnetje. Bij het aanzetten van de machine begon het ding ook nog eens vreselijk te roken en zag ik mijn toekomstige hobby al letterlijk en figuurlijk in rook opgaan. "Oh jeetje!" Het ding was immers in geen jaren meer gebruikt. Maar zou volgens mijn vader nog prima werken. Misschien was het stof?Of wie weet; was er een muizenfamilie ingetrokken en had er hun vaste verblijfsplaats van gemaakt? En was ik ze, (och arme) door het aanzetten van de machine aan het uitroken. Of het kon nog erger, straks zat ik met een nest geschroeide muizenkadavertjes. Het bleek gelukkig alleen maar om een rubberen ring te gaan, die versleten en volledige gerafeld was en waarmee ik naar een lokale naaimachineboer trok. Het euvel is opgelost. En ik ben vertrokken ..de gebruiksaanwijzing bij de hand! Mijn moeder heeft vroeger regelmatig, pogingen gedaan om van mij een handig meisje te maken. Maar ik had een zware voet. Met 150 km per uur vloog ik door de bocht. rustig, rustig, recht stikken! riep mijn moeder dan wanhopig, maar ik had geen geduld en zij had geen geduld. En zo is mijn carrière als naaister gestopt nog voor ze begonnen was.
En dan eindelijk de overgordijnen gestikt, die ik verleden zomer op maat geknipt en provisorisch definitief geregen en zo opgehangen had. Ze hingen toen al goed, maar nu hangen ze toch een ietsiepietsie beter.
De machine, die U, Mevrouw, hebt aangeschaft, is een pronkstuk, een prachtig product van de hoogontwikkelde Italiaanse industrie.*** Ook aan het uiterlijk, de vorm en de kleuren, is door de beste ontwerpers op het gebied van industriële vormgeving de grootst mogelijke zorg besteed. Wij feliciteren U met Uw keuze! Zo begint de gebruiksaanwijzing van wat sinds kort mijn nieuwe hobby is. En nu is het maar hopen dat, na het bestuderen van de aanwijzingen in het bijhorende boekje en alle geheimen en technische mogelijkheden van ditvernuftige machientje te hebben doorgrond. Zodat ik alweer volgens de gebruiksaanwijzing: mijn eigen vindingrijkheid en fantasieop de vrije loop kan laten en mijn scheppende geest nu eindelijk eens kan ontwikkelen en tot uitdrukking kan laten komen!!! *** se non è vero, è ben trovato!.... Nou, ik ben benieuwd
De laatste weken waren er dagen dat ik mij met moeite mijn bed uit sleepte , en was ik het liefst onder mijn dekbed blijven liggen. Gewoonstil blijven liggen met gesloten ogen en wachten tot het weer over zou gaan.Eerst was er mijn lief die mijn lief niet meer is en die ik bij momenten nog vreselijk miste. Dan was er de ziekte en uiteindelijk de dood van mijn moeder, het immense verdriet van mijn vader, en dan was er ook nog die ene vriend, in wiens vriendschap ik een tijdje geloofd had ............Heel langzaam gaan mijn ogen weer open, na een lange onrustige winterslaap . De struiken en bomen staan weer in knop, de krokusjes in mijn tuin zijn ondertussen al weer uitgebloeid, en is het nu de tijd van de narcissen .
Er zijn van die dagen ..Dat de inspiratie, of wat daar voor door gaat, s morgens om half 7 al helemaal als vanzelf tot aan je voeten stroomt.Toen ik deze morgen mijn keuken binnen kwam voor mijn dagelijks ochtendritueel in de vorm van een kopje wakkermaakkoffie voelde ik het direct; natte voeten! De schuldige, stond in al zijnonschuldige witheid, net te doen of er niks aan de hand was, maar verraadde zich zelf door de abnormale laag water in zijn binnenste. Na de machine leeg gepompt te hebben, het filter onder aan de machine schoongemaakt en de nog steeds druppende toevoerkraan naar het apparaat afgesloten te hebben (want het is nu eenmaal een feit dat het een stuk lekkerder dweilt als iemand de kraan even dicht doet) in de hoop het euvel hiermee opgelost te hebben. Heb ik mijn zoon, die nog lag bij te komen van dat ene gestrekenhemd van de vorige dag, zijn bed uitgetrommeld. Want op dit soort momenten trekt mijn geëmancipeerde ikke zich weer heel even terug! Onder een luid protesterend Moet dat nu echt? Ik begin vandaag een uurtje later!. Deze dag dus begonnen met het versleuren van diverse huishoudelijke apparaten om al dat water te hozen. De keuken in "Huize Loewiesa" lag er om half 8 deze morgen in ieder geval weer eens proper bij
Met mijn vader gaat het zoals het gaat met mannen die nog niet zo heel lang geleden hun partner hebben verloren na er bijna een mensenleven mee samen geweest te zijn. Af en toe verzucht hij: waarom heeft Hij daarboven het nodig gevonden haar al tot zich te roepen? Zij had toch nog hier kunnen blijven, hier bij mij, dan waren we later samen gegaan
Hij vult zijn dagen met het maken van de onafgemaakte kruiswoordpuzzels in de boekjes van mijn moeder en heeft het, volgens zijn zeggen, druk met na te denken wat hij die dag zal gaan eten. Ik heb me hier vroeger nooit mee bemoeid, verteld hij mij. Zoals de meeste mensen van zijn generatie waren de rollen strikt verdeeld en zorgde mijn vader alleen voor de centen, was in mijn herinnering, wel eens een enkele keer met een schroevendraaier of een hamer in de weer.Tekende mijn meestal slechte schoolrapporten en kwam mij, als mijn persoonlijke lijfwacht vaak veel te vroeg ophalen van schoolfeestjes. Mijn moeder hield zich dan weer uitsluitend bezig met het tot in de perfectie reilen en zeilen van de huishouding. Ineens vraagt hij mij, als ik zijn overhemden sta te strijken, hoe het strijkijzer werkt. Niet dat ik van plan ben om te gaan strijken zegt hij meteen geschrokken, wanneer ik hem voorstel het eens met een zakdoek te proberen.
Weer thuis, komt mijn 19 jarige zoon aan met één van zijn hemden. Hij is uit geweest afgelopen vrijdagavond en heeft voor het weggaan 4 hemden gepast, gekeurd, getest, weer uitgetrokken en alles op een keurig hoopje voor zijn kast laten liggen. Mam, kun je die even strijken? Het is wat gekreukeld! probeert zoonlief, die ondanks het feit dat ik hem, toen hij 4 jaar was, (net als zijn twee zusjes) al zak en theedoeken liet strijken, onder het motto: "jong geleerd is oud gedaan" Dezelfde, waarschijnlijk toch genetisch bepaalde trekjes als zijn opa bezit.Zijn vraag is echter tevergeefs, want ik ben wel goed, maar nog niet helemaal gek."Je weet waar de strijk attributen staan! wuif ik naar hem, terwijl ik mij op de bank voor de televisie installeer met een lekker kopje thee en begin te zappen
Als je op het Brusselse Zuidstation een internationaal treinkaartje wilt bemachtigen. Moet je eerst naar de daarvoor bestemde balie van internationale reizen. Om te beginnen mag je de taal kiezen. Hiervoor druk je op een van de schermen die bij de ingang van dit lokaal opgesteld staan. Daarna kies je de bestemming van je reis, waarna het apparaat vervolgens een volgnummertje uit spuugt, waar mee je, goed oplettend, op de steeds wisselende volgnummers op de schermen boven de balie, het best op een strategische plaats in de ruimte voor de loketten gaat staan. Hoewel ik zelf in redelijke vorm ben en niet belast ben met allerlei kwalen waardoor ik niet goed uit de voeten kom. Lukte het mij afgelopen vrijdag niet om vanuit mijn strategische positie, mij binnen de 1 seconde (???) naar de balie van de internationale verbindingen te begeven.U ben te laat!!! U moet sneller komen zei de internationaletreinkaartjesverkoper die er duidelijk plezier in had: Ga terug naar start! U krijgt geen treinkaartje! -klonk het nog net niet- .... Maar het scheelde niet veel
Het wordt weer eens tijd voor een logje. Ik was heel blij met de reacties en met de leuke mailtjes die ik de afgelopen weken van een paar van mijn virtuele vrienden heb gekregen, met als belangrijkste doel mij weer aan de praat te krijgen.Want waarom zou ik in hemelsnaam stoppen met iets dat ik leuk vind?
De laatste maanden reis ik regelmatig per trein van Brussel naar Amsterdam. Heel toevallig ben ik laatst eens in een stiltecoupé terecht gekomen. Op de ramen zijn stickers geplakt "Silence S Stilte. Die duidelijk moeten maken dat hier niet gepraat mag worden. Er mag ook niet geritseld worden met kranten en elke kuch, proest of hoest en ook de passage van de man met de kartonnenkoffiesmaakkar kan rekenen op kwade, verstoorde blikken van sommige medepassagiers.
Dat het een stiltecoupé was kwam ik pas te weten, toen mijn gsm in mijn tas begon te zoemen. Het was mijn zoon, die ik, die morgen, toen ik in alle vroegte vertrok nog niet had gezien. Hij vroeg waar ik zat en of alles goed ging. Want het was in die week na de treinramp bij Buizingen. Heel de dorsale Wallonne was in de war, en ik had er bijna 4 uur over gedaan om van mijn woonplaats in "Le Hainaut" in Brussel te raken. Op de bank naast mij zat een man gebaren naar mij en het raam achter mij te maken. Eerst dacht ik nog, dat er misschien een of ander griezelig buitenaards wezen of iets anders van dien aard achter mij zat. Toen ik de "S" op de ruit zag, viel langzaam mijn Eurootje! Ik belje straks wel even terug fluisterde ik, toch wat geschrokken, naar mijn zoon. Mij voornemend om de volgende keer goed op te letten waar ik ging zitten. Want het gebep van andere reizigers hindert mij niet en kan bovendien soms zeer inspirerend zijn. Ik keek nog eens naar de man die met een chagrijnig gezicht zijn ogen had toegedaan. Zijn geschoeide voeten ongegeneerd op de bank voor hem . Nog tot twee stations verder, net gedaan... of ik me niet zat te ergeren ..
Bloggen, ik ben er vandaag op de kop af 540 dagen geleden op een eenzaam verveel moment aan begonnen. Ik wilde een life-log, een blog uit mijn leven gegrepen, recht uit mijn hart. Een dagboek op internet is niet hetzelfde als een papieren dagboek onder je hoofdkussen waar verder niemand anders in leest. Door mijn blog heb ik onverwachte spannende en leuke maar ook minder leuke dingen meegemaakt. Dingen die niet zouden zijn voorgevallen mocht dit blog er nooit zou zijn geweest. Toch heb ik vandaag besloten om (om persoonlijke reden) met dit blog te stoppen. Misschien dat ik hier ooit eens terugkom. Want zeg nooit nooit.........Voorlopig laat ik mijn blog staan, want ook al is het dan mààr een blog, het is per slot van rekening toch een héél klein stukje van mijn leven. Ik bedank al mijn blogbezoekers: voor jullie geduld, jullie trouwe bezoekjes en jullie vriendschap.
Mijn moeder had me toen ze in augustus in het ziekenhuis lag en ze haar eindje voelde naderen al eens gezegd:Je moet eens kijken bij mijn juwelen. Als er iets is dat je mooi vind dan neem je het maar mee. Dat bekijken we samen wel eens als je straks weer thuis bent antwoordde ik toen. Want mijn moeder ging niet dood. Zij had immers het eeuwige leven. Juwelen zijn persoonlijk en vaak beladen met emoties. Aan sommige zit een verhaal dat ze mij ooit eens verteld heeft. Anderen had ze zelf gekocht. Mijn moeder was een wijze vrouw. Als je iets wilt in het leven, moet je er zelf voor zorgen heeft zij vroeger eens tegen mij gezegd. De troela ketting van mijn oma, die ik zo had gedoopt, na dat ik, als 3 jarige mijn opa (plagend?) tegen mijn oma had horen zeggen dat zij een troela was! Mijn Oma had vanaf die dag niet alleen een troela ketting, ze had ook nog eens troela haar, troela kleren, troela schoenen en een troela bril!...... Een maansteen (die vruchtbaarheid zou bevorderen) Een ring, en een ketting met echte parels. Parels zijn tranen, zei eens mijn lief (die mijn lief niet meer is) Ooit kreeg ik van hem een ring met Valentijn. Gisteren heb ik die ring, bijna ingegroeid in mijn vinger, afgedaan, en in een doosje gestopt, bij mijn trouwring en een ring die ik kreeg bij de geboorte van mijn zoon. Zoals een" zwarte weduwe" die haar zegeningen telt. Afscheid nemen en loslaten, knoppen omdraaien en gewoon weer verder gaan met ademhalen. Juwelen met emoties. En wie weet, later als ik dood ben en mijn kinderen mijn spullen gaan opruimen......
Ik voelde het meteen deze morgen toen ik wakker werd. Het was niet eens de moeite om in de spiegel te kijken; Niet dat ik dat ooit doe, zo ' s morgens meteen bij het opstaan, wil ik de dag niet meteen in mineur beginnen. Mijn gezicht, gloeide en kriebelde en trok. En nee, ik ben niet veranderd van dag of van nacht crème, en ook niet van wasmiddel, en nee, ik gebruik geen wasverzachters. En nee, ik heb ook geen kat meer, geen hond, geen paard, geen konijn, geen hamsters, zelfs geen man die op mijn zenuwen werkt. Ik heb het gras niet gemaaid, en er vliegen momenteel geen pollen door de lucht. Wel lig ik 's nachts met een aan zekerheid grensende hoogstwaarschijnlijkheid, met miljoenen andere levende wezens* in mijn bed. Ranzige gedrochten die alles behalve aantrekkelijk zijn als je hun foto ziet, en die ook nog eens over een compleet spijsverteringsorgaan blijken te beschikken en waar je dus best niet al te lang bij stil blijft staan wil je je zelf niet de een of andere fobie aanpraten. En ja, het is koud, berenkoud en ben ik gisteravond naar het zwembad geweest, waar het lekker warm was en waar ik een paar keer met mijn hoofd onder water geweest ben, en daarna weer naar buiten, de vrieskou in! Het zal dat dus wel zijn. Of..... ik ben gewoon allergisch aan mijzelf!!!!
Maar er gebeuren en gelukkig maar- ook leuke dingen in mijn leven. Mijn oudste dochter en haar partner verwachten in juni hun eerste kindje, ik word dus oma voor de 2e keer en ik mag dus weer breien! Als tenminste... ik vroeger op de lagere school niet had zitten klieren, tijdens de handwerklessen die wij wekelijks hadden. Pannenlappen breien, monogrammen borduren in kruissteekjes, voor je uitzet!!! En babykleertjes naaien. Pannenlappen, ik weet het nog goed, insteken, omslaan, af laten glijden, vier recht en vier averecht. Alles trok strak en werd groezelig onder mijn zweethandjes. Ik heb ze laatst terug gevonden in de kast van mijn moeder, die pannenlappen, gele dingen met een groen gehaakt randje erom. Je ziet goed het verschil waar ik ben begonnen, en de veel lossere steken van mijn moeder die het werkje thuis voor mij afmaakte.
Roze of blauw? Dat zal nog een verrassing zijn, want ze willen het niet weten.
Ik heb zo naar gedroomd zei mijn vader, toen ik hem vroeg hoe hij zich voelde vandaag. Ik droomde dat je mama en ik met vakantie gingen, met een bus. Maar eerst moest ik het hier nog een beetje opruimen, zei ze nog, voor ze instapte. En dan reed de bus weg. Het ergste was dat ze geen tekens deed naar de chauffeur om de bus te doen stoppen, en daar stond ik.....
Typisch gevalletje bus gemist, probeerde ik nog leuker te zijn dan de deurknop. Want ik ben niet goed in die dingen. En; er zal nog wel een bus komen... later! Zij maakt alles daar vast voor je in orde. En ach paps, je weet hoe het gaat, met die onregelmatige reistijden......
Prinses zoekt prins op wit paard, Prinses zoekt prins om verzorgt te worden, Dominant moedertypje zoekt mannelijk laat maar typje, Dominant vrouwmens zoekt dominant manmens om samen mee te bekvechten, Leeuwinnetje zoekt zachte stevige hand om zich te laten strelen, zweverig typje zoekt berg om rond te zweven......
Weet je, je moet niet te lang wachten met een nieuwe partner raadde mijn bevriende buurvrouw mij aan na het leuke weekend in "de Panne"* van een paar maanden geleden. Voor je het weet zit je vast in je eigen gewoontes en is er voor niemand nog plaats meer.
Inmiddels heb ik een lijstje gemaakt met 100 voorwaarden waar een eventuele kandidaat aan moet voldoen.......
dit blog ondersteunt oude spelling nieuwe spelling oude nieuwe spelling onnodig Frans onnodig Engels verkeerd geplaatste leestekens stijl en spelfouten
OVER VRIJE MENINGSUITING!
"Het mooie van vrije meningsuiting is dat je altijd weer verrast wordt door de schaamteloosheid van degenen die haar willen beknotten"
THEO VAN GOGH (VERMOORDE COLUMNIST EN CINEAST)
OVER LIEFDE
"LIEFDE IS DAT JIJ HET MES BENT
WAARMEE IK IN MIJZELF WROET"
May the sun. Bring you new energy bij day. May the moon. Softly restore you by night. May the rain. Wash away your worries. May the breeze. Blow new strenght into your being. May you walk. Gently through the world and know. Its beauty all the days of your life.
En ik heb nog van die lekkere paaseitjes over, maar morgen..... misschien... dat ik dàn weer eens een paar buikspieroefeningetjes zal doen
Mijn moeder had me toen ze in augustus in het ziekenhuis lag en ze haar eindje voelde naderen al eens gezegd:Je moet eens kijken bij mijn juwelen. Als er iets is dat je mooi vind dan neem je het maar mee. Dat bekijken we samen wel eens als je straks weer thuis bent antwoordde ik toen. Want mijn moeder ging niet dood. Zij had immers het eeuwige leven. Juwelen zijn persoonlijk en vaak beladen met emoties. Aan sommige zit een verhaal dat ze mij ooit eens verteld heeft. Anderen had ze zelf gekocht. Mijn moeder was een wijze vrouw. Als je iets wilt in het leven, moet je er zelf voor zorgen heeft zij vroeger eens tegen mij gezegd. De troela ketting van mijn oma, die ik zo had gedoopt, na dat ik, als 3 jarige mijn opa (plagend?) tegen mijn oma had horen zeggen dat zij een troela was! Mijn Oma had vanaf die dag niet alleen een troela ketting, ze had ook nog eens troela haar, troela kleren, troela schoenen en een troela bril!...... Een maansteen (die vruchtbaarheid zou bevorderen) Een ring, en een ketting met echte parels. Parels zijn tranen, zei eens mijn lief (die mijn lief niet meer is) 
Ik heb het gras niet gemaaid, en er vliegen momenteel geen pollen door de lucht. Wel lig ik 's nachts met een aan zekerheid grensende hoogstwaarschijnlijkheid, met miljoenen andere levende wezens* in mijn bed. Ranzige gedrochten die alles behalve aantrekkelijk zijn als je hun foto ziet, en die ook nog eens over een compleet spijsverteringsorgaan blijken te beschikken en waar je dus best niet al te lang bij stil blijft staan wil je je zelf niet de een of andere fobie aanpraten. En ja, het is koud, berenkoud en ben ik gisteravond naar het zwembad geweest, waar het lekker warm was en waar ik een paar keer met mijn hoofd onder water geweest ben, en daarna weer naar buiten, de vrieskou in! Het zal dat dus wel zijn. Of..... ik ben gewoon allergisch aan mijzelf!!!!
Als tenminste... ik vroeger op de lagere school niet had zitten klieren, tijdens de handwerklessen die wij wekelijks hadden. Pannenlappen breien, monogrammen borduren in kruissteekjes, voor je uitzet!!! En babykleertjes naaien. Pannenlappen, ik weet het nog goed, insteken, omslaan, af laten glijden, vier recht en vier averecht. Alles trok strak en werd groezelig onder mijn zweethandjes. Ik heb ze laatst terug gevonden in de kast van mijn moeder, die pannenlappen, gele dingen met een groen gehaakt randje erom. Je ziet goed het verschil waar ik ben begonnen, en de veel lossere steken van mijn moeder die het werkje thuis voor mij afmaakte. 
