De wind en de regen hebben het leven in hun greep, zij trekken mij over de streep van haasten, lopen, rennen en vliegen tot stilstand en rust naar een wiegen in mezelf.
Zo-even stond ik roerloos naast een regenplas zonder muts, zonder sjaal of jas, zonder haasten, lopen, rennen, vliegen koos ik heel bewust mee te wiegen met mezelf.
De wind streek door mijn haar en de regen streelde mijn huid, Ik was hun prooi , hun zachte buit zonder haasten, lopen, rennen, vliegen werd ik stil gekust bij het wiegen in mezelf.
De wolken vol van regen wegen zwaar op de daken zij en ik we wachten zonder haasten, lopen, rennen, vliegen op het stil ontwaken van de zon die ergens ligt te wiegen in een bed van rozen. Ik vluchtte het huis in en ik lachte naar mijn spiegelbeeld waarin ik stond te blozen....
De ochtend kriebelt aan mijn neus. Ik nies de nacht uit mijn gedachten.
In de diepzee van mijn gevoelens zwem ik
blindelings en op de tast maar doelbewust.
Vandaag verwent men alle moeders En dat is ook verdiend. Maar toch wil ik even denken en ook wat aandacht schenken aan die vrouwen zonder kinderen. Dat mag ons niet verhinderen ook zij hadden moeder kunnen zijn even goed. Het zit in iedere vrouw haar aders en haar bloed.
Alleen het lot heeft het zo bepaald dat sommigen het moederschap niet hebben gehaald. Ook diegene die terug hebben moeten geven, een ongeboren leven. Voor haar doet het extra pijn om kinderloos, een moeder te zijn. Ook moeders die door overmacht hun kind te grave hebben gebracht.
Daarom wil ik even zeggen Ik wil voor jullie ook een bloempje leggen.
)
