Ik wens je geen overmaat aan dingen, ik wens je alleen wat de meeste mensen niet hebben, Ik wens je tijd.... tijd om te genieten en te lachen, tijd om na te denken, tijd niet alleen voor je zelf, maar ook voor de anderen.
Ik wens je tijd... niet om je te haasten en te rennen, maar tijd om tevreden te kunnen zijn.
Ik wens je tijd.... om naar de sterren te kijken te hopen en lief te hebben. Ik wens je tijd voor jezelf, tijd om elke dag, elk uur als geluk te ervaren. maar vooral IK WENS JE TIJD OM TE LEVEN
Of je het nu wil of niet: je zàl reflecteren over het voorbije jaar en vooruitblikken op het volgend, al dan niet gestimuleerd door talrijke hoopvolle kerstwensen.
De eindejaarssprint komt er aan maar voor je die sprint inzet, is het zinvol nog even de tijd te nemen voor reflectie. Zie jezelf eens als een huis en probeer door de ramen van buiten naar binnen te kijken. Wat zie je dan? Het wordt ook wel omschreven als met een helicopter view naar jezelf kijken, hang stil boven jezelf en neem waar. Elk jaar zo rond het einde van december kijk ik terug op het afgelopen jaar.
En elk jaar besef ik meer dan ooit hoe snel een jaar voorbij is. Vroeger kon een jaar niet snel genoeg gaan. Maar nu denk ik af en toe meer dan ooit "stop gewoon de tijd"!
Terugdenken aan het afgelopen jaar brengt zowel positieve als negatieve herinneringen terug. December vind ik altijd donker en te druk met teveel verplichtingen en te weinig tijd, maar dan.....een heel nieuw jaar!!! Het kan nog alle kanten op, een onbeschreven blad!!!
Oudejaarsavond wordt nog leuker als je het oude jaar tevreden afsluit en het nieuwe jaar met een schone lei begint.
Wat heeft 2011 voor ons in petto? Geen mens zal het kunnen vertellen wel kan ik een verlanglijstje bedenken.
Verder bedank ik iedereen die ik hier op mijn blog tegenkwam, voor de reacties die jullie nalieten en ik hoop minstens om in 2011 hier een handvol nieuwe, boeiende mensen te mogen ontmoeten. Ik wens dat al die dingen die in onze welvaartsmaatschappij vaak als evident beschouwd worden - dingen zoals een goede gezondheid, s avonds een lekker bord eten voor je neus, een warm bed om in te slapen, familie en vrienden om je heen die je graag zien - dat al die elementaire behoeften vervuld mogen blijven ook voor hen bij wie het eventjes niet zo vlotjes gaat.
Is er nog plaats op jullie interne schijf om nog een beetje " kennis" te verwerken of zorgen de eindejaarsfeesten voor de melding " geheugen volledig bezet"?
Waaraan denken jullie bij het woord kerstster?
Je kan je daar twee fenomenen bij voorstellen. nl de ster in het Oosten die de mens al 2000 jaar bezig houdt of de bloem die rond deze periode van het jaar verkocht wordt.. Allereerst de ster.
Het is mogelijk dat de kerstster een supernova was, een ster die aan het einde van haar leven uit elkaar spat en daarbij een zeer helder licht verspreidt, dat met het blote oog te zien is. Maar ...het kan ook een komeet geweest zijn, een enorme brok ijs met daarin allerlei gassen en stofdeeltjes. Als een komeet te dicht bij de zon komt, begint ze te verdampen en zien we de zogenaamde " komeetstaart". Een derde mogelijkheid is de conjunctie of samenstand van twee planeten. Ze staan dan zo dicht bij elkaar dat het licht dat ze uitstralen verbazingwekkend helder is!
Maar een kerstster als bloem kent ook een hele geschiedenis.
Volgens een oude legende van de Azteken vindt de plant met de felrode schutbladen zijn oorsprong in een tragische liefdesgeschiedenis. Uit de bloeddruppels van het gebroken hart van een Aztekengodin groeide de kerstster. De Azteken apprecieerden de plant, die het tropische hoogland in de korte winterdagen siert, eerder om praktische redenen dan om zijn louter decoratieve waarde. In hun taal noemden ze de kerststerCuetlaxochitl. Uit de schutbladen trokken zij een rood pigment dat werd gebruikt om textiel en cosmetica te kleuren. Het melkachtige sap van de kerstster werd verwerkt tot een koortswerend medicijn.
In het subtropische klimaat van haar thuisland groeit de kerstster in struikvorm en kan deze tot vier meter hoog worden. Het was deze vorm die ervoor zorgde dat Joel Poinsett rond 1828 viel voor de charme van de wilde kerstster. Poinsett, ambassadeur in Mexico voor de V.S., arts en gedreven botanicus, nam de kerstster mee naar huis. Om hem te eren werd de plant naar hem genoemd: poinsettia. Meer zelfs, in de V.S. vieren ze al sinds het midden van de 18de eeuw Poinsettia Day, op 12 december, de sterfdag van Poinsett. De mensen geven elkaar dan kerststerren - een fijne gewoonte die ook in Europa almaar aan populariteit wint. Europa maakte pas aan het begin van de 19de eeuw kennis met de opvallende winterbloeier.
Voor diegenen bij het wie het woord kerstster voor een wirwar aan twinkeling zorgt, vrees ik dat de oorzaak wellicht bij een " teveel " van verkwikkend sap ligt en daar hoeft geen uitleg bij!!
Vandaag wordt door de kerk het feest van de onnozele kinderen gevierd. Het is de herdenking van de moord op alle jongetjes onder de 2 jaar in Bethlehem op bevel van Herodes. Deze laatste hoorde van de wijzen uit het Oosten dat er in Bethlehem een nieuwe koning was geboren. Hij vreesde dat dit het einde van zijn macht zou betekenen en beval alle jongetjes onder de twee jaar in Bethlehem en omstreken te vermoorden. Hij hoopte zo ook Jezus, de nieuwe koning, uit de weg te ruimen, maar deze opzet is niet geslaagd.
Dit is dus het gruwelijke vervolgverhaal na het Kerstverhaal.
Er zijn helaas nog veel Herodussen in de wereld, dergelijke gruweldaden gebeuren nog steeds. De kranten staan er bol van: onschuldige kinderen worden vermoord, verkracht, ontvoerd...... of ze lijden een ellendig bestaan door honger, ziekte, oorlog. Niet echt iets om te vieren of te herdenken dus. De geschiedenis herhaalt zich op diverse manieren.
Maar vandaag kan ook op een ludieke manier bekeken worden..
Om te bewijzen dat sneeuw niet noodzakelijk het summum is voor kinderen laat ik hier opa aan het werk op het terras, op het dak...Een kinderhand is rap gevuld
Zeg nu zelf een betere bewaker aan de voordeur kunnen we toch niet hebben hé en in de tuin staat er nog zo'n " gendarme"
Mijn mijmeringen had ik mooi opgeschreven, maar mijn proza verdween als sneeuw voor de zon. Ik klikte "toevoegen" aan en hup ik werd uit de blogwereld gesmeten. Na de tweede keer was ik behoorlijk gefrustreerd en ik heb mijn gedachten even in de ijskast gezet. Het is niet leuk wanneer je na een uur schrijven, je mijmeringen verloren ziet gaan. Ik probeer dan in mijn geheugen terug te gaan over hoe en wat ik geschreven heb, maar het is nooit zo goed meer als de eerste poging, de meest spontane.
Enfin, alles gaat voorbij, dus frustraties ebben ook wel weg en Kerstmis ligt ook alweer achter ons.. Even een beschouwing van de laatste weken: Het was dit jaar wellicht het laatste traditionele Sinterklaasfeest van de oudste kleinzoon, want hij zal zo stilaan wel beseffen dat de goede, heilige man die hem met de vele mooie cadeautjes verblijdt, in de hemel woont en zijn dubbelgangers stuurt. Nochtans is het zalig om die stralende oogjes te zien waarmee zo´n kind geschenkjes ontdekt. Volgend jaar is Milan 9 jaar en dan is hij te groot geworden om nog aan het spel mee te doen.....
En zo is het ook met ons, grote mensen, stilaan worden we ieder jaar ouder en doorgronden we het spel van het Leven ook meer en meer. Zo ook het spel rond Kerstmis. Het is één grote mallemolen geworden van winkelende mensen. In de kranten zal straks weer uitgebreid geschreven worden over hoeveel elektronische betalingen er verricht zijn, hoeveel iemand uitgeeft per persoon, zoveel aan de zoon, zoveel aan de dochter en iets minder aan de schoonmoeder... . Op het Internet worden dan weer nutteloze kerstcadeaus te koop aangeboden.... Waar zijn we toch mee bezig?
Voor de dierenwereld is het ook een slechte tijd. De aura rond de wereld moet vervuld zijn van hun doodsgeschrei... OK, eerlijk gezegd. Ik doe ook mee aan dit spel. Ik ben geen kluizenaar en sta meestal nog met mijn twee voeten in deze wereld. Ook ik heb lekker gegeten, een stukje kalkoen bij het kerstdiner en we dronken er een lekker glaasje wijn bij en ook ik heb mijn elektronische kaart gebruikt om geschenken te kopen voor de mensen rondom mij om te laten zien dat ik ze graag zie en dat ik blij ben dat we samen Kerstfeest kunnen vieren!
De 3 wijzen die destijds het "Kindeke Jezus" kwamen begroeten waren 3 astrologen. Zij volgden de sterren en wisten dat er een heel speciaal kind geboren was. Dat hebben we toch allemaal geleerd niet? Maar Kerstmis is behalve een christelijk feest, ook een heidens feest nl het Zonnewende-feest waarin de mensen van toen de terugkeer van het zonlicht vierden. Vanaf 21 December kwam er weer meer licht in de duisternis. De dagen lengden. En met het lengen van de dagen, met het klein beetje meer licht dat naar de aarde toestroomt, komt er hopelijk ook wat licht in de breinen van onze politici en blijven we hopen op een betere wereld.. Nog even geduld en we dan mogen alle mensen een vrede -en liefdevol 2011 wensen!.
We zitten midden in een politieke crisis waar maar geen oplossing voor gevonden wordt. Ik word dat stilaan beu en vond het nuttig om te zoeken naar een economische oplossing voor deze crisis! En zie.. ik botste zomaar op een eenvoudige oplossing . Lees maar even mee.
Het is augustus in een dorpje aan de kust van de Zwarte Zee. Het regent en het dorpje lijkt verlaten. Het is een moeilijke tijd. De inwoners zitten allemaal in de schuld en leven op krediet. Plots verschijnt een rijke toerist ter plaatse en stapt het enige hotel van het dorpje binnen. Hij legt een bankbiljet van 100 Euro op de balie en gaat naar de eerste verdieping om een kamer uit te zoeken. De hotel eigenaar pakt de 100 Euro en gaat naar de slager om zijn schuld te betalen. De slager pakte die 100 Euro aan en gaat spoorslags naar de varkensboer om zijn schuld te betalen. Die op zijn beurt rent naar de verpachter en betaalt zijn schuld af. De verpachter haast zich naar de enige prostituee in het dorp die vanwege de crisis haar diensten op krediet aanbiedt en hij betaalt aan haar zijn schuld. De prostituee haast zich naar het hotel en betaalt aan de hotelier de kamerhuur voor de nacht waar zij haar werkzaamheden heeft verricht. De hotelier legt de 100 Euro terug op de balie. Op dat moment komt de rijke toerist naar beneden, neemt de 100 Euro van de balie omdat hij niet tevreden is over de kamer. Niemand heeft iets verdiend, er is niets veranderd maar het hele dorp is wel schuldenvrij . De economie teruggebracht tot de basics natuurlijk in de veronderstelling dat er geen communautair probleem is. Moet je daar nu jaren voor naar de universiteit?
Zesendertig jaar geleden in wat men noemt de donkere dagen tussen Kerst en Nieuwjaar - maar door omstandigheden ondervonden we dat niet - scheen in ons appartement een helder licht : er werd een kindje geboren, ons dochtertje, het mooiste meisje van de wereld.
Gelukkige verjaardag lieve, grote dochter en straks zetten we jou met ons allen in de bloemetjes !
EN.... ik wil vandaag ook aan al die lieve mensen die ik hier als mijn blogvrienden ben gaan zien - en ik ga de lijst van namen hier niet aan toevoegen uit angst toch maar iemand te vergeten.. maar de mensen die mij nauw aan het hart liggen, weten wel wie ik bedoel dus aan jullie allemaal zeg ik merci voor de vele bezoekjes en warme reacties en vooral een welgemeende Kerstknuffel!
Om daar een antwoord op te krijgen is het belangrijk om het één en ander te weten over de Kerstman .
Wetenschappers zijn al enkele jaren met onderzoek bezig om er achter te komen hoe die naam in de wereld is gekomen. Zover is men al dat de Kerstman geen persoon is, maar dat hij valt onder de 'fenomenen'. Het meest opvallende van alles is dat elk land zich in het verleden een eigen Kerstman heeft aangemeten. In de landen waar het religieuze leven een belangrijke factor is, wordt hij aangeduid als Sancta. Dat dit in België niet het geval is komt omdat wij al een figuur hebben in de vorm van Sint Nicolaas. Nu weet iedereen dat de echte heilig Sint Nicolaas vieren een aflopende zaak is. Dit heeft te maken met het feit dat de moderne, zelfdenkende mens zich niet zo gauw meer iets op de mouw laat spelden. Was het vijftig jaar geleden nog een hele normale zaak dat wat de pastoor verkondigde over christelijke feestdagen wet was, nu is dit niet meer het geval. Heiligen liggen niet meer zo goed in de markt.
In de jaren zestig al heeft men heel voorzichtig de 'Kerstman' gelanceerd. Dit heeft, vooral in het begin bij de christenen, veel paniek veroorzaakt. De angst, dat het kerkbezoek op een laag pitje zou komen te staan, was de grote boosdoener. Kerkgangers waren een goede bron van inkomsten voor de kerkelijk organisaties. De 'Kerstman' zou een te grote concurrent worden van St. Nicolaas. Maar achter de schermen werd er al hard gewerkt om het kerstfeest niet enkel nog te bestempelen als een christelijk feest maar het moest een sociaal gebeuren worden. Een heel netwerk van organisaties stortte zich op deze bron van inkomsten. Het bedrijfsleven kwam met kerst gratificaties. De politiek had het over kerstreces en de horeca adverteerde met betaalbare kerstdiners voor het hele gezin. Maar het allerbelangrijkste was de kinderen voor zich te winnen. Het al oude gezegde, wie de kinderen heeft, heeft de toekomst, was en is nog steeds de slogan van de onzichtbare 'Kerstman'. Een vernuftige constructie die zweeft tussen Sinterklaas en een sprookjes figuur de kabouter, is het resultaat geworden wat wij kerstfeest noemen. Ieder kind accepteert, zonder lastige vragen, dat die man op een arrenslee rondrijdt, cadeautjes weggeeft en nooit straft. De 'Kerstman' hoeft niet zo nodig voor hen een vaste woonplaats te hebben. De meeste volwassenen onder ons vinden dat iedereen een 'Kerstman' kan zijn en dat hij te vinden is op alle plaatsen waar hij nodig is.
Omdat de inspiratie op een laag pitje staat - het jaar loopt op zijn einde en mijn " vat" ook - een parabel over een boom die ontevreden is met zichzelf . Iets om even bij stil te staan...en het sluit perfect aan bij één van mijn vorige logjes!
Vriend Boom en ik hadden weer een gesprek.
"Heb je dat ook niet af en toe," vroeg ik hem, "dat je bepaalde dingen aan jezelf zou willen veranderen?" Boom schudde zijn takken heen en weer, een teken dat hij nadacht. Een paar bladeren vielen op de grond. "Je bedoelt dat ik zou willen dat mijn takken wat dunner of dikker zouden zijn of dat mijn bladeren een andere vorm zouden moeten hebben?" vroeg hij uiteindelijk. "Inderdaad, zoiets." Hij schudde bedachtzaam het hoofd. "Ik kan me niet heugen dat ik daar ooit bij heb stilgestaan," zei hij. "Maar er bestaat een verhaal van een boom die dat soort gedachten wel had. Hij leefde in een bos hier niet zo ver vandaan en toen hij van twijg was uitgegroeid tot een flinke boom, kreeg hij op een dag een slanke berk in de gaten die aan de overkant stond. Vanaf dat moment leek het wel alsof hij bezeten was van de mooie vormen van de berk, hij zaagde maar door over de slanke vormen en de elegante bewegingen. We werden er allemaal nogal moe van, kan ik je vertellen." Boom zweeg. "Ja, en toen?" vroeg ik ongeduldig, "wat gebeurde er verder?" "We probeerden hem allemaal ervan te overtuigen dat hij goed was zoals hij was, dat het nou eenmaal niet de bedoeling is dat we er allemaal precies hetzelfde uitzien." " Dat had zeker geen effect?" vroeg ik. Boom keek mij even aan en ik kon hem bijna horen denken. "Dat klopt," vervolgde hij zijn verhaal. "Het werd nog erger toen hij op een gegeven moment zichzelf kon zien in het beekje dat zich vlak naast hem bevond. De hele dag maakte hij zich druk over zijn buitenkant waardoor hij als het ware vergat te leven. Het gevolg was dat hij er steeds slechter uit ging zien, zijn bladeren verloren langzaam hun glans en kleur." ""Wat is er van hem geworden?" vroeg ik nieuwsgierig. "Het werd herfst en zijn bladeren vielen van hem af. De bladeren bedekten het beekje en hij kon zichzelf niet langer zien. Hij werd tegen wil en dank geconfronteerd met de naakte waarheid: zichzelf. Zijn aandacht verplaatste zich van de buitenkant naar de binnenkant, want het zou niet lang meer duren voordat de winter zijn intrede zou doen en hij moest zien te overleven. Dat zat nou eenmaal in zijn natuur." Ik kon als het ware de wijze glimlach zien die door de woorden van Boom heen klonk. "Toen het weer lente werd, was hij de berk allang weer vergeten. Hij was trots op de hernieuwde kracht van zijn grove takken en op zijn glanzend groene bladeren. Vanaf dat moment stond hij alleen maar zichzelf te wezen in dat bos." " Mooi verhaal," zei ik peinzend. "Ik heb het toch al vaker gezegd," grinnikte Boom. "Groen is geen kleur, het is een zienswijze." En hij strooide vrolijk nog wat bladeren in het rond.
Er zat eens een bok in de bomen heel ver zou hij daar toch nooit komen zijn geitje dat wacht want het was bijna nacht maar zijn geitje zag hij in zijn dromen.
De trouwe Steenbok heeft een sterke wil. De Latijnse naam van het sterrenbeeld Steenbok is Capricornus. De Steenbok is een praktisch ingesteld persoon. Voor hem telt eigenlijk alleen de werkelijkheid. Het ongrijpbare, fantasie of jezelf mooier voordoen dan je bent - het interesseert hem niet of weinig. Het is voor hem van belang dat zaken zin of nut hebben. Hij is geïnteresseerd in tastbare resultaten. Eenmaal volwassen, hecht hij veel waarde aan status en aan de resultaten die zijn werk opleveren. Om zijn ambities te verwezenlijken werkt hij hard. Alhoewel hij ieder het zijne gunt, staat het hem tegen als een ander zaken in de schoot geworpen krijgt. Doordat hij het leven zeer serieus neemt, legt ditzelfde leven een zware druk op hem. Hij heeft een apart gevoel voor humor, waarmee hij zijn eigen ernst wat kan afzwakken: hij is vaak zelf het slachtoffer van zijn eigen grappen.
Niet tante Kaat maar wel mijn Nederlandse vriendin die wilde ons allemaal een hart onder de riem steken en omdat ik het met jullie heel goed meen laat ik jullie delen in die raad
Heerlijk gedichtje !
Toen de eerste rimpels kwamen was ik nogal in paniek, ik heb mijn face toen laten liften in een prijzige kliniek.
Nou, mijn man vond het fantastisch, mijn gezicht was weer elastisch. Niks geen rimpels, niks geen vouwen, net zo glad als bij ons trouwen.
Tot mijn vriend zei : "het is gek... maar je kop past niet meer bij je nek".
Ach het was een kleine ingreep, want ze trekken dit dus strak en ze geven hier een sneetje, anders krijg je dáár een zak.
Nou mijn man was heel tevreden over wat ze met me deden,
Maar de plastisch chirurg zat nog met iets in z'n maag, mijn borsten, die zaten volgens hem toch veel te laag.
Toen ze waren opgehesen, leken ze een beetje klein, maar met siliconenvulling mochten ze er best weer zijn.
Nou, ik zag mijn man ontvlammen, want ik had dus zulke reuzeprammen. Toen op een avond na het vrijen, keek hij peinzend naar mijn dijen. En al had ie geen kritiek ik ging toch weer terug naar de kliniek.
Ik had trouwens ook een buikje, dus na enig overleg liet ik dat meteen ontvetten, ze zuigen dat in no-time weg. Om tegelijkertijd mijn billen minstens zóóó'n stuk op te tillen.
Ik was op ieder feestje weer in tel want zat onderhand terug heel strak in mijn vel.
Mijn man voelde zich naast mij niet meer zo op zijn gemak, want op straat riepen jongens "ga je lekker ouwe zak!".
Nou toen kocht ie een toupetje en een veel te strak korsetje. Hij ging wandelen en trimmen en in het fitnesscentrum gymmen.
Maandenlang volgde hij een rigoureus dieet, tot hij zomaar in de sauna overleed!
Nou, daar stond ik mooi te wezen aan zijn graf, maar nu hij me niet meer zien kan is de aardigheid eraf.
Nu laat ik alle kwabben zwellen en zal ik u eens wat vertellen...
Dames laat je niet verlakken, laat de boel toch rustig zakken. Want met gladgestreken nekken valt het leven niet te rekken!
Koester buik en onderkinnen, want uw schoonheid zit van binnen! Vertel dat dus maar aan uw man, anders komen er alleen maar ongelukken van!
Donderdag was één van mijn Nederlandse vriendinnen uit lang vervlogen dagen jarig. Ze werd 60 en zou dat op een originele manier vieren. We zijn al heel wat gewoon van haar , ze is een hartelijke, ondernemende, vitale spring-in-'t-veld , zelfs op haar leeftijd, soms zelfs nog te onstuimig, getuige... haar voet was juist uit de gips na een te enthousiast tennis partijtje!!! Soit , ik had het over haar feestje! Toen er hier een uitnodiging voor een LADIES LUNCH in de bus viel, was ik helemaal niet verrast. Donderdag heb ik dan maar de weergoden getart en ben naar Nederland vertrokken want ik was de enige Belgische gaste en ik wilde ons " vaandel" hoog houden. Ik voelde mij wel eventjes in een ' kippenren' gegooid tussen zo'n 80 tal Nederlandse, kakelende " grieten" maar je kent onze noorderburen hé die hebben allemaal hetzelfde GEN nl " the gift of the gab" wat zoveel is als rad en vlot van tong! Ik voelde mij echter direct opgenomen en er werd wat afgelachen en herinneringen bovengehaald. Er waren vriendinnen uit de tijd toen ze nog in Brazilië en Nigeria woonden, uit de tennisclub, hockey club, werkvriendinnen, schoolvriendinnnen .. ja waar haal je zo'n 80 vrouwen bijeen? En weet je wat zo gezellig was? We hadden allemaal dezelfde rimpeltjes en kwaaltjes en kinderen en kleinkinderen talk en .. een gezamenlijke vriendin die wonderwel de boel in de hand had. Er was wel één haan in de bende die - als het nodig was - eventjes voor "rust" zorgde nl haar lieve man!
Het was al na 16u toen we het uitgebreid buffet achter de rug hadden en dan volgde nog de " toetjestafel". Maar dan begon het ook te sneeuwen. Er werd wel even gezegd dat ik niet wist wat ik zou missen toen dat voor mij het sein was om op te stappen want ik moest nog zo'n 65 km terug met de auto . Gelukkig ben ik veilig thuisgekomen . Mijn ventje had al even gecheckt waar ik zat en of het verkeer meeviel toen het donker werd want hij was " moeten " thuisblijven!!
En bij zo'n "bende" kan je je de vraag stellen: " Wat is een vriend of vriendin en wanneer ben je een goede kennis"? Waar ligt het subtiele verschil? Vriendschap blijkt iets heel persoonlijks, erg betrekkelijk en niet echt meetbaar te zijn. Vriendschap is voor mij wel heel essentieel en ik probeer heel zorgvuldig om te gaan met het woord vriendschap. De mooiste definitie die ik ken is van de Griekse filosoof Aristoteles:
'Ware vriendschap is de liefde voor de ander, omwille van de ander.'
Al met al ben ik blij met de vrienden en vriendinnen die ik ken. Ik ben heel blij met dat handvol mensen die ik vrienden en vriendinnen noem en die voor mij zo bijzonder zijn dat ze met kop en schouder boven de vele kennissen uitsteken. Zo iemand is ook die Nederlandse vriendin.
Waarmee ik wilde staven dat echte vriendschap en warmte zo'n deugd doet zelfs in dit winterweer!
Heb je de borden met "Ik BOB jou " ook al opgemerkt langs de snelwegen? Een mooi initiatief maar het kan nog ludieker...Luister
Rond sluitingstijd staat een agent bij een café te wachten om te zien of hij nog wat mensen kan bekeuren, die met een slok teveel op achter het stuur willen kruipen. Op een gegeven moment strompelt een vent de kroeg uit, struikelt over de drempel, zwalkt wat rond over de parkeerplaats, probeert zijn sleutel op 5 verschillende auto's uit voor hij zijn eigen auto gevonden heeft en is nog zeker 10 minuten bezig om zijn sleutel in het contactslot te krijgen. Alle overige bezoekers zijn intussen al lang vertrokken. Eindelijk lukt het hem de auto te starten en hij wil wegrijden. De agent laat de bestuurder stoppen en laat hem een blaastest ondergaan. Zelfs na meerdere pogingen geeft het apparaat 0,0 promille aan. De agent vraagt verbaasd aan de man hoe dat mogelijk is, waarop de man antwoordt ineens nuchter en met een lachje: "Vanavond was ik Bram." Agent: "Bram?" "Ja, Bewust Rijdend Afleidings Manoeuvre...!"
Even tijd maken voor een grap want een dag niet gelachen is een dag niet geleefd.
Een Engelse toerist neemt een taxi om van de luchthaven in Zaventem naar z'n hotel in Brussel te gaan. Ze rijden voorbij het Atomium en de passagier achter in de taxi wil de chauffeur wat vragen over het imposante bouwwerk, dus tikt hij de man even op z'n schouder om de aandacht te trekken.
De taxichauffeur geeft een geweldige schreeuw en verliest de macht over het stuur.
Het voertuig mist op een haartje na een tram, ramt bijna een huis, alvorens op het trottoir tussen tientallen driftig fotograferende Japanners tot stilstand te komen.
Het is even stil in de taxi.
Dan zegt de chauffeur: "Meneer, wilt u dat nooit meer doen. Ik ben me dood geschrokken." De passagier zegt dat hij niet had geweten dat de chauffeur zo zou schrikken van een klein tikje op z'n schouder.
Waarop de bestuurder zegt: "Het is uw schuld niet hoor meneer.
Maar vandaag is mijn eerste dag als taxichauffeur.
Hiervoor heb ik 25 jaar lijkwagens gereden".
" Leg een knoop in je zakdoek", hoorde je vroeger nogal eens zeggen als je iets echt niet mocht vergeten. Knopenmagie vond ik dat toen want inderdaad het werkte! Als je naar dat knoopje staarde , probeerde je je met alle macht te herinneren waarvoor dat ook weer stond en meestal kwam de situatie waarin je hem gelegd had terug en... wist je het! Het is een oud, klein gebruik uit grootmoederstijd dat stilaan meer en meer op de achtergrond verdwijnt want wie legt er tegenwoordig nog een knoop in een zakdoek? Het lijkt misschien alsof het geen "echte" geheugentip is, maar de aloude wijsheid van de "knoop in je zakdoek" is dat wel degelijk . Een " knoop in je zakdoek" werkt dus absoluut en kan je ook in het digitale tijdperk nog steeds van dienst zijn, maar er zijn nu ook andere manieren waarop 'extern geheugen' je van dienst kan zijn, zelfs zonder dat je iets verandert, zoals het leggen van een knoop in je zakdoek en dan denk ik aan je mailbox, GSM, ipod...je zet die aan en daar verschijnt jouw reminder! Maar daar wilde ik het niet over hebben. Waarover dan wel? Euh,... even mijn zakdoek bovenhalen...
Nu weet ik het weer... Waar komt die gewoonte om een knoop in je zakdoek te leggen vandaan?
Die gewoonte is afkomstig uit China en werd duizenden jaren geleden uitgevonden. Voor de uitvinding van een schrijftafel uit was of klei, ongeveer 3000j voor Christus, bewaarde men de herinnering aan belangrijke feiten door knopen in lange doeken te leggen. Door een verscheidenheid aan vormen en aantal kon men een hele woordenlijst samenstellen. Toen de Chinese letters werden uitgevonden, werd het knopenschrift afgeschaft. De knoop in een zakdoek is het enige overblijfsel uit die verre tijden. ( De Druivelaar)
En toch .. ik blijf hangen bij de magie van die knopen in het algemeen en weet je waarom?
In de katholieke kerk was het de gewoonte om een knoop te leggen als men een heilige aanriep voor hulp. De knoop diende er voor om de heilige aan zich te binden totdat de hulp was ingewilligd. In vele culturen was het gebruik om knopen los te maken als een vrouw moest bevallen. Knopen zouden de bevalling bemoeilijken. Zo ook als er iemand op zijn doodsbed lag. Het ontdoen van knopen zou het lijden verlichten en het loslaten van het leven vergemakkelijken.
De sluier die een bruid draagt was oorspronkelijk een geknoopt netje om haar te beschermen tegen het kwaad. In de middeleeuwen verkochten zogenaamde knopenblazers windknopen aan zeemannen. Ze knoopten drie knopen in een doek of touw terwijl ze spreuken prevelden en over de knoop bliezen. Als de zeeman eenmaal op zee één knoop los maakte zou hij een zacht windje krijgen, twee kopen een sterke wind, drie knopen een storm.
Zelf in onze taal zijn " die knopen" doorgedrongen... De knoop door hakken (Een beslissing nemen om door te kunnen gaan)
Een knoop in je zakdoek leggen om iets niet te vergeten.
Raar maar waar hoe kouder het wordt hoe beter de zelfgemaakte pannenkoeken smaken of is het de geur die de keuken vult die de smaakpapillen extra prikkelt? Terwijl ik zaterdag namiddag pannenkoeken aan het bakken was, dacht ik hoe het vroeger thuis was! Veel tijd had ons ma niet maar af en toe was er toch een gaatje om ons te verwennen met heerlijke, goudgele pannenkoeken. Terwijl we ons huiswerk aan het maken waren, had ma ondertussen een stapel pannenkoeken gebakken die we dan opaten met veel bleekbruine suiker en daarbij een kop warme chocolade melk. Echte chocolademelk, geen poeder in een glas melk. Als we al een paar keer pannenkoeken gekregen hadden, was het : "ma ga je ook nog eens wafels bakken?" . Zij zuchtte dan eens ,want daar was wel meer werk aan. Zij maakte meestal in het weekend wafeldeeg. In de namiddag werd het deeg klaargemaakt ( want het moest nog rijzen ) en tegen de vooravond werd het zwart, ijzeren wafelijzer uit de kelder gehaald en op het vuur gelegd en dan bedoel ik het letterlijk
.
De kachels hadden een gat waarin de kolen gegoten werden en dat was afgesloten met een deksel. Als je het deksel afnam, paste het wafelijzer precies in dat gat. Soms wilden we ook wel eens een pollepel deeg op één kant van het wafelijzer gieten. Dat werd iedere keer een knoeiboel. Of we goten te weinig deeg in of teveel. En dan hadden we ofwel een halve wafel of in het andere geval liep het deeg sissend uit het ijzer. Ma bakte er telkens een hele stapel zodat we er 's anderendaags ook nog konden eten. Koud waren ze zelfs nog lekkerder , met bruine suiker en uit het vuistje . Later werd het oude wafelijzer vervangen door een elektrisch wafelijzer .Dat ging al stukken vlugger om een stapel wafels te bakken en met minder geknoei van onze kant want dat moest niet meer gedraaid worden..
En de geschiedenis herhaalt zich. Als de kleinkinderen hier zijn wordt er ook al eens een pannenkoek of een wafel gebakken. Alleen is het niet meer met enkel bleekbruine suiker. Iedereen kiest wat hij graag eet: poedersuiker, witte, bleekbruine of donderbruine suiker. Een ferme dot slagroom daar bovenop en als er aardbeien zijn worden er op de wafels of op de pannenkoeken aardbeien gelegd. Dikwijls smeren ze ook wat van oma's confituur erop...
Nog een tip voor wafels: als je geen zin hebt om een stapel wafels te bakken dan kun je in Aveve ( de boerenbond) uit de diepvries een pak rechthoekige wafels halen. Heb je een toaster waar een dikke boterham in kan ? Stop de bevroren wafel erin en die springt er na een tijdje warm en krokant uit! Succes verzekerd.
Sinterklaas is alweer vertrokken naar Spanje. We zitten nu in de donkere dagen voor Kerst. Dan komt automatisch bij iedereen de vraag: hoe breng ik mijn woonkamer in een gezellige kerstsfeer zonder dat het overdreven druk is?
Er wordt een boom uitgezocht en naar huis gesleept of de namaakboom wordt samen met de kerstversiering uit de verste hoek op zolder geplukt en naar beneden gebracht. Dat laatste is hier ook het geval. Een paar jaren terug heb ik nog samen met ma - toen ze hier logeerde - een imitatie kerstboom gekocht die dicht de realiteit benadert. Daarom blijf ik nu bij die boom zweren! Eén van de dingen die we in de kerstboom hangen, zijn mooie ,glimmende kerstballen. Het koste mij even wat moeite om de oorsprong van de kerstbal terug te vinden, maar het is toch gelukt.
Er zijn twee soorten kerstballen. De ene soort is van transparant glas en er is een soort dat gemaakt is van glas maar voorzien van een reflecterende laag in verschillende kleuren. Deze ballen bestaan al lang, vooral de transparante soort, deze dateert van meer dan 300 jaar geleden. Toen waren deze ballen bekend onder de naam: 'heksenbal'.
Heksenballen waren erg populair in de 18e eeuw in Engeland, maar hun eigenlijke oorsprong is veel ouder. Al meer dan 300 jaar worden glazen ballen voor de ramen gehangen om vervloekingen, boze geesten en ongeluk af te weren. Het doel van het ophangen van deze ballen is een voorbijgaande
boze geest die een mogelijk gevaar vormt voor de harmonie in huis, af te leiden. De geest raakt dan gehypnotiseerd door de schittering van de bal. Als de geest de bal aanraakt wordt hij geabsorbeerd en raakt gevangen in de bal.' Dus de ballen in onze kerstboom zijn eigenlijk een overname van een Keltisch ritueel om boze geesten te verdrijven.
Als de ballen mooi verspreid in de boom hangen, komen de slingers en de lichtjes en opnieuw ben ik benieuwd of er ook een betekenis schuilt achter het opgangen van de kerstverlichting? Daarom nog maar eens gegoogeld en dat is wat ik vond: De kerstverlichting heeft iets te maken met de Winterzonnewende. In onze streken (en in andere oudere culturen van het noordelijk halfrond) vierde men vóór de kerstening van Europa rond 21 december de winterzonnewende, ook bekend als Yule, of Joel, trouwens nog steeds de naam van Kerstmis in Scandinavië. Er werd dan gevierd dat de dagen weer gingen lengen en dat het licht, orde en voorspoed langzaam terugkeerden naar de wereld. Vandaar de vele lampen en lichtjes en het veelvuldig gebruik van vuur tijdens de festiviteiten.
Ook die traditie hebben we in een modern kleedje gestoken en eindelijk stond hij er dan : Onze kerstboom!
Nu alleen nog de stekker in het stopcontact, en zie.... NIETS. In die hele slinger kerstboomlampjes
zat er dus ééntje los of was er ééntje kapot. Wat een ellende. Het werd dan ook zoeken naar de dader. Normaal worden de lichtjes eerst gecheckt voor we ze ophangen maar " biebie" was er zeker van dat ze ok waren want na vorige kerst in prima staat weggestoken!!. Gelukkig is T een man met veel geduld en werd het probleempje snel opgelost en nu kunnen we beginnen met de pakjes er onder te leggen maar daar wacht ik nog even mee want met 6 kleinkinderen en 6 volwassenen is het een hele lading!
Ook in de zendmast van T hangt een lichtboom. We hebben dat jaren terug eens geprobeerd en nu vragen de buren elk jaar wanneer de lichtjes er terug hangen, zorgt voor sfeer, zeggen ze. Hoe lang we dat nog doe, weet ik niet want het is een hele karwei en... nogal prijzig ook want elk jaar zijn er lampjes stuk!! Maar jullie zullen zien waarom we het blijven doen! Weet je, volg "de sterre tot waar ze blijft stille staan.".. en welkom!
Het hebben van een huisdier heeft zo zijn voor-en nadelen.
Vanmorgen na het wakker worden in een warm bed keek ik door het raam en zag een aantal mensen voorbijlopen, diep weggedoken in hun mantel omdat het trouwe huisdier na een nacht nodig naar buiten moest om een plasje en zo te doen. Ik was blij dat ik mij nog even mocht omdraaien. Ik dacht aan mijn kleinkinderen die naar school moesten, aan mijn kinderen die aan het werk waren en aan alle kinderen en mensen die nu opgeslorpt werden door het moordend ritme van de moderne maatschappij. Als opgejaagde konijnen razen die jongeren door het leven. Hen wordt geen rust gegund...Presteren, presteren, geld verdienen en liefst direct weer consumeren opdat de grote bazen nog rijker en machtiger zouden kunnen worden.
Hola, kan jij er niet tegen? Krijg je van dit alles een maagzweer of een ferme depressie omdat je als senior uit die raceboot valt en het enkel moet stellen met een uitkering? Je krijgt toch jouw brood en spelen, zoals eindeloze TV herhalingen, ellenlang aanslepende soaps, al dan niet uitgestelde voetbalmatchen of gedrogeerde wielerkoersen, oververmoeiende debatten of er nu wel dan niet een regering komt en niet te vergeten de lotto die je ooit hoopt te winnen en die jou dan waarschijnlijk gelukkig zal maken! Meer nog, doorgaans is je buikje (te)goed gevuld en je hersenen worden gebrainstormd door de media en perslui die op hun beurt ook weer hun oren naar de "grote bazen" laten hangen!
Wat zeg je? Dat je als senior aan de kant staat. Je kijkt naar de maatschappij machteloos, sprakeloos, troosteloos, wezenloos. Niemand neemt je au serieux, je weet er niets van, je moet niet zo gek doen, je bent oud en versleten, aftands, uitgeteld, misschien al een beetje Alzheimer?
Hier stop ik!! Ben je terug alert en laat een opkomend protest jouw brein stilaan terug op volle toeren draaien? Goed zo! Dat was juist de bedoeling van dit logje , eventjes een klein bommetje gooien om te voorkomen dat iedereen te vroeg aan de winterslaap begint want het is toch maar slapjes in bloggenland hoor!! Gelukkig zijn er nog uitzonderingen, niet Mus?
Staan we wel voldoende stil bij de impact die internet, face book, twitter enz op ons leven kunnen hebben? Die vraag heb ik mij al een paar keer gesteld na wat er recent gebeurt met WikiLeaks. Voor diegenen die absoluut nieuwsvreemd zijn even kort schetsen:
WikiLeaks is een in 2006 opgezette website die bedoeld is als een plaats waar klokkenluiders uit overheidsinstellingen en bedrijven, waar ook ter wereld, anoniem documenten kunnen plaatsen (lees: lekken) teneinde misstanden aan de kaak te stellen. Uiteraard moet het kunnen dat er klokkenluiders zijn die wantoestanden en doofpotoperaties aan de kaak stellen, fouten moeten openbaar gemaakt worden. Alleen blijf ik wel even met de vraag zitten: met welk exact doel doet Wilikeaks dat? Willen ze zo ijveren voor een betere wereld dan is dat ok , is het enkel de bedoeling om bepaalde mensen te verbranden want niet alles wat onlangs gepubliceerd werd, is onschuldig of gaat het hier ook weer om het grote geld?
Hoe dan ook, dat er op zere tenen getrapt werd is duidelijk. Terwijl WikiLeaks nog steeds een stroom nieuwe documenten publiceert, neemt de weerstand toe. Directeur van PayPal, Osama Bedier, heeft toegegeven dat ze onder druk van de Amerikaanse regering hebben besloten om WikiLeaks te weren en dat is niet de enige geldschieter die zich terugtrekt. Een typisch staaltje van Amerikaanse wereld dominantie. . Als je iets doet wat BB onwelgevallig is, pakken ze je.en dat heeft de grote baas achter WikiLeaks letterlijk ondervonden. Nu is hij opgepakt ( heeft zichzelf aangeboden) wegens vermeende verkrachting van twee Zweedse vrouwen. Aanvankelijk waren die niet van plan om aangifte te doen bij de politie maar toen ze erachter kwamen dat ze beiden het bed deelden met de op dit moment meest besproken man ter wereld besloten beide vrouwen uit angst voor gelachtsziekten- toch maar naar de politie te stappen. Ik zou uit angst voor geslachtsziekten naar een dokter gaan in plaats van naar de politie, maar dat is wellicht zeer naïef gedacht van mij.
Maar mij gaat het erom om nog eens aan te stippen welk een krachtig mediamiddel internet geworden is. Vandaag werden we er in ons eigen kippenland nog eens mee geconfronteerd toen een e-mail van Frank Vandenbroucke uitlekte en een bom legt onder de al zo moeilijke gesprekken!. Is het dan ook niet te begrijpen dat ook in bloggenland veel mensen niet echt voor hun mening durven uitkomen uit schrik om een sticker opgeplakt te worden?
Tot zover internet en BB.
Hebben jullie gisterenavond ook naar God en klein Pierke gekeken?
God en klein Pierke was een prachtige reportage van zeer hoog niveau van Martin Heylen, waarin Ex kardinaal Danneels niet gespaard werd. Na zijn gesmaakte odysseeën door Amerika, Siberië en China is Martin Heylen voor zijn nieuwe programma 'God en klein Pierke' maar eens in eigen land gaan zoeken. Een jaar lang stalkte hij acht bekende Belgen en daaronder ook Godfried Danneels.
Heylen kreeg af en toe de mens achter de sfinx Danneels te zien, een mens die zegt dat hij veel pijn heeft maar blijft volhouden dat hem weinig schuld treft! Danneels oogde nooit zo kapot als in dat stukje televisie. Hij was in mijn ogen een zeer integer man, en dat sierde hem. Ooit was het een man van aanzien, nu mag hij mee in de poel van het verderf zwemmen samen met zijn maat Vangeluwe en die andere deugnieten. Ik ben katholiek opgevoed maar heb dat intussen naast mij gelegd. Ik balanceerde dan ook tussen medelijden met een oude man en ontgoocheling dat hij die unieke kans niet aangreep om excuses te vragen of een mea culpa te slaan. Neen , er kwam zelfs geen woord over een inschattingsfout over zijn lippen. Gelukkig had hij met Heylen niet de journalist die in een interview iemand hard aanpakt! Helemaal op het einde verloor de schijnbaar onverstoorbare kardinaal zowaar even zijn geduld en ging zijn stemtimbre even de hoogte in omdat Heylen toch maar bleef doorbomen over het misbruik in de kerk! "We moeten een beetje ophouden met over die pedofilie nog verder te doen. Op het einde word je daar zo moe van.. reageerde Danneels .
Moet er nog zout zijn?
Absoluut want we zitten blijkbaar in sommige gemeente al aan het einde van onze reserves en de winter moet nog beginnen!!
Is de Sint geweest? Hij ging ons huisje voorbij nochtans zijn er hier geen stoute....
Misschien hoorde hij ook mijn vraag niet?
Twee zestigers praten met elkaar over ouder worden. Zegt Antoon :
'Het probleem bij vrouwen is dat ze weigeren te aanvaarden dat ze ouder worden Ze gebruiken allerlei trucjes om het te verbergen.'
'Je hebt het bij het rechte eind,' zegt Grad.
'Ik ken een middel om hen te ontmaskeren. Als je wilt weten of je vrouw hardhorig wordt, ga dan op tien meter van haar vandaan zitten en stel een vraag. Als ze niet antwoordt ga je op vijf meter afstand zitten en stel de vraag opnieuw, dan op twee meter en tenslotte op één meter.'
Antoon vindt het een schitterend idee en thuis gekomen neemt hij meteen de proef op de som. Terwijl vrouwlief in de tuin de was ophangt, gaat hij op een tiental meter van haar vandaan zitten en vraagt:
'Schat , wat eten we deze middag?' Er komt geen antwoord. Hij verkleint de afstand met ongeveer de helft en stelt de vraag opnieuw:
'Schat , wat eten we deze middag?' Er komt geen antwoord. Hij komt nog dichterbij zitten en vraagt:
'Schat, wat eten we deze middag?'
Opnieuw geen antwoord. Hij begrijpt er helemaal niets van, gaat naast haar staan en vraagt luid en klaar:
' Schat, wat eten we deze middag?'
De vrouw draait zich om, kijkt hem geërgerd aan en antwoordt: 'Voor de vierde keer, kip met friet!'
Een vader vertelt aan zijn zoon over Sinterklaas. Zegt de zoon: "Ach, schei toch uit pa met je Sinterklaas .Ik heb alles gevonden in de kelder, het kostuum, een baard en die staf. Ik geloof allang niet meer in Sinterklaas! " En,"zegt hij veder: "nu we toch kerels ondereen zijn, met die ooievaar kan je ook wel inpakken." Zegt z'n vader: "O ja, weet je dan hoe 't wel gaat?" "Ja," zegt hij, "Kinderen worden geboren en ik zal net zo lang zoeken tot ik die boor ook gevonden heb."
Het was nog vroeg. De opritten waren nog niet schoongeveegd. De sneeuw op de straat droeg sporen van fietsers op weg naar school of naar het werk en van kattenpootjes. Het laagje sneeuw op de huizen, straatstenen, boomtakken die nu tot het fijnste twijgje wit waren, de grijze lucht, het even opflikkeren van de sneeuwkristallen in het straatlicht, de gedempte geluiden, het gaf mijn geliefde straat iets onwezenlijks.
Het kraken van de sneeuw onder mijn schoenen toen ik de krant uit de brievenbus haalde, deed me ineens terugdenken aan snoep uit mijn kindertijd. Samengeperst wit poedersuiker onder een dun laagje chocolade, bestrooid met weer poedersuiker, niet voor niets heetten ze sneeuwballen. Ken je ze nog , ze stonden vroeger op iedere toonbank bij de kruidenier!
Als kind kon ik niet wachten tot ik dik ingeduffeld in de sneeuw mocht gaan spelen. Na een tijdje kwam ik dan weer naar binnen lopen met koude, rode, tintelende handen en - nadat ik wat warme melk had gedronken - huppelde ik onmiddellijk weer naar buiten om een sneeuwman te rollen en er de versleten klakke van mijn grootvader op te zetten. Het was ook mijn grootvader die van een oude, omgekeerde bierbak een sleetje ineen timmerde voor mij, er een stevig touw aan bevestigde en me zo over de bevroren weiden trok.
Dit alles flitste door mijn hoofd toen ik vanmorgen de eerste dikke sneeuwlaag bezoedelde om de krant uit de bus te halen. Heerlijk toch hé die vervlogen herinneringen. Ik geniet ervan zolang Mr Alzheimer zich er niet mee moeit!
Een blik op de kalender vertelt mij dat de feestdagen weer in aantocht zijn met als eerste Sinterklaas! De kranten staan al en tijdje weer barstens vol met spullen die je aan Sinterklaas of de Kerstman moet/kan vragen. Voor sommigen is het eenvoudig, ze zeggen: Wij doen niet aan Sinterklaas, wij doen HET met Kerstmis." Tja ,dan probeer ik iets te bedenken wat deze mensen met HET bedoelen. In feite is het toch alleen maar de datum verzetten en in plaats van een goedheilig man een ongelovige Kerstman op laten draven?
Ik ben een grote voorstander( ster) om die feesten in ere te houden. Natuurlijk weet ik wel dat ik jaren lang bedonderd ben .en wat dan nog. Dat geldt echt niet alleen voor het Sinterklaasfeest en de Kerstman. Als jullie eens wisten wat ze mij vroeger op de mouw gespeld hebben over waar de kinderen vandaan komen. En laat ik het dan maar niet hebben over de godsdienst lessen. Diep in ons hart weten we allemaal dat wij af en toe een beetje in de maling worden genomen. De tegenstanders van het Sinterklaasfeest vinden dat wij als volwassenen eerlijk moeten zijn naar de kinderen toe. Volgens hen gebeuren al zoveel onwaarheden om de hummeltjes heen, zodat wij hun tere zieltjes niet meer mogen belasten. Dan denk ik, dikke prietpraat. Ik heb er ,naar mijn weten, niets aan over gehouden.
Toevallig kwam ik een paar dagen geleden een kennis tegen en het gesprek kwam op de aankomende feestdagen. Natuurlijk kwam de Sint ter sprake. Martin, dat is zijn naam, probeerde mij op andere gedachten te brengen. In de praktijk is hij één of andere therapeut. Volgens hem moet ik mij toch onbewust belazerd gevoeld hebben. Ik vertelde hem dat ik later echt wel wist dat de één of andere buur met een sprei om voor Sinterklaas speelde. Maar Martin was vast in zijn overtuiging dat ik vanaf het moment dat ik er achter kwam dat Sint en Piet niet echt waren, ik een klein percentage vertrouwen in de mensheid ben kwijt geraakt. Op het moment dat hij zo zat te "zwammen" dacht ik, ga jij maar naar een "collega peut " toe.
Nu denken jullie natuurlijk dat ik gezegd heb, Ik doe niet aan Sinterklaas, ik doe HET met Kerstmis." Maar niet hoor, want ik fluisterde hem lachend in het oor dat ik nog steeds in Sinterklaas geloofde maar hevig twijfelde aan de Kerstman. Wedden dat het peutje verwacht dat ik een afspraak met hem maak om over de twijfel heen te komen?
Oud mogen worden is een zegen, maar t zijn de jaren die wegen. Het geheugen laat het weten, men begint alles te vergeten.
t Gehoor, t gezicht is aangetast, en iedere beweging zorgt voor last! Slapen zoals voorheen, vergeet dit maar meteen. Want slapeloze nachten, dat staat u te wachten!
En medicijnen die worden voorgeschreven, dat is voor gans uw verder leven. Begin maar iedere morgen, met u goed te verzorgen!
U mag ook niet vergeten, wat u niet meer mag eten. En voor het drinken, wat zal het zijn? Altijd en alleen nog vogelwijn!
Over de vermoeidheid spreek ik niet, het volstaat dat u ons goed beziet! Trappen werden vroeger op en af gelopen, nu is het eerder op en af gekropen! Reizen, feesten, t was een lust. Nu zoekt men alleen nog rust! Winkelen of wandelen, gaan of lang recht blijven staan, is ook al uit den boze, t zorgt voor pijn, t is artrose! Dit alles en nog meer Zorgt voor last en dat doet zeer! Dit noemt men de schone ouden dag Laat mij even toe dat ik eens lach
Gelukkig is het hier nog niet zo erg maar de eerste symptomen zijn er.... .
Sinterklaas is terug in het land. Populairder dan ooit. Reeds jaren lang probeert de Kerstman hem de loef af te steken, maar de kranige bisschop laat zich niet in een hoekje drummen. Tot groot jolijt van de kinderen natuurlijk. Bij zijn aankomst in ons landeke heeft Sinterklaas het op de televisie verkondigt : Er zijn dit jaar géén stoute kinderen. Zo zie je maar, de jeugd van tegenwoordig is nog niet zo slecht. Er is nog hoop voor de toekomst. Nu kan het zijn dat er her en der wel ergens een kindje is dat een heel klein beetje stout is geweest. Maar Sinterklaas stoort zich niet meteen aan pietluttigheden. Meer zelfs, Sinterklaas is een ruimdenkend man die helemaal mee is met z'n tijd, luister....
Onlangs kwam ik Zwarte Piet tegen, hij was vergezeld door enkele van z'n hulp Pieten. Ze hadden dolle pret. Ze giechelden en lachten en wiebelden op sexy wijze met hun kontjes. Even later kwam Sinterklaas aangesnord op een blitse scooter. Hij stopte vlakbij zijn Pieten. Met een elegant gebaar nam de hoofdpiet plaats achterop de scooter en nam Sinterklaas stevig om z'n middel vast, terwijl "zij" haar boezem stevig tegen hem aandrukte. Sinterklaas gaf gas, Zwarte Piet zwaaide nog eens vrolijk naar de hulp Pieten die een tikkeltje jaloers achterbleven... en weg waren ze.
Dit tafereeltje toont duidelijk aan dat Sinterklaas een man is met een jeugdige visie. Sinterklaas is modern. Dat geeft hem een streepje voor op de Kerstman. De Kerstman is niet modern. Die rijdt nog rond met slee en rendier. Dat is belachelijk ouderwets.!!!
Soms kan ik last hebben van mijn onderrug. Ik voel me dan net een "oude schuur", bij tijd en wijle met "lekkend dak", als ik vanwege een opspelende verkoudheid ook nog eens de hele dag loop te snotteren. Afin, last van mijn rug, daarom heb ik vandaag de inhoud van mijn tas maar eens nader bekeken, want die is best zwaar....Onlangs vroeg mijn kleinzoon zelfs: Oma ,waarom is je handtas altijd zo dik? Natuurlijk een originele manier om te horen of er toevallig geen verrassing inzit! Ik vertelde hem dat oma van alles meesleurt en thuisgekomen heb ik dat logge ding eens aan een onderzoek onderworpen.
Ik bespaar jullie wat er allemaal in zon handtas kan, ik vermoed dat de meesten dat ook wel kennen. Maar ik bewaar er ook een agenda in die meer als notaboekje fungeert dan als agenda.
Van het teruglezen van die mooie zinnen word ik elke keer blij. Zo staat mijn agenda vol met zinnen en stukjes uit boeken, tijdschriften of wat iemand me ooit vertelde, zoals:
"Vooruit is niet altijd rechtdoor".
"We hebben onszelf van alles aangeleerd in het leven en op een gegeven moment denk je dat je dat bent. Maar dat is een jas die je hebt aangetrokken. Zonder die jas voel je je kaal. Toch is het belangrijk dat je durft te ontdekken wat eronder zit". Marten Toonder
" Ik ben een tobber, maar vind het mijn morele plicht optimistisch te zijn". Martin Bril
" Als je de mensen de maan wilt laten zien, dan hoop je dat ze naar de maan kijken. Niet naar degene die wijst". Dries Verhoeven
Het geeft beelden in mijn hoofd en zin in nieuwe logjes maar eerst moet er nog één en ander uit de voeten gedaan worden en met die verdomde rug is het soms " langzaam" aan geblazen!
We dobberen verder
...en verder...en zo dobberen we stilletjes aan november uit en dat wil zeggen december binnen, bijna kerst, bijna het eind van het jaar , bijna 2011.. Als je het zo bekijkt is het net of het is nog maar pas kerst geweest en 2010 is nog maar net begonnen ..
Wat gaat het toch snel. Neen, soms geloof ik mijn eigen ogen niet als ik naar de kalender kijk of in mijn agenda, of om het even waar. Als water dat door je vingers wegloopt, zo glipt de tijd ook weg. Snel, geruisloos, onvatbaar.
En dan te bedenken dat je als kind elke dag aftelde naar je verjaardag toe, naar sinterklaas toe, naar kerst toe, naar de vakanties toe...en dat de dagen soms maar niet vooruit te branden waren, als je begon te tellen. Onoverkomelijk leek de tijd toen wel, ondraaglijk lang leek het te duren vooraleer de langverwachte dagen zich aankondigden.
En nu......nu is een maand in een wip voorbij, een week lijkt net één tel te duren en een dag is als een seconde op je stopwatch. Een jaar is weer bijna om alsof een blad in een boek werd omgeslagen, nog niet goed gelezen, nog niet de hele inhoud ervan bekend, maar toch alweer voorbij, zonder dat je kan herlezen of terug kan bladeren..... Al die mijmeringen, zouden dat de winterblues zijn die er zitten aan te komen?
Maar vandaan gaan we de verjaardag van ons hummeltje vieren want gisteren was ze op school, dan gaan die winterblues zo over!!
De laatste in de reeks van de kleinkinderen ,ons zorgenhummeltje , is vandaag drie jaar en speciaal voor haar deze gedachte.
Lieve, kleine schat,
Als jij je hand legt in de mijne
dat kleine knuistje, wonderbaar
omfloersen zacht mijn mijmeringen
een glansflits op je blonde haar.
Geen enkel woord, enkel die warmte
voorzichtig druk ik je dicht tegen me aan,
je warme lijfje en voelbaar bonzend hartje laten voor mij eventjes de tijd stilstaan.
Je neusje, mondje, grijpgrage handjes,
jouw blauwe ogen en zo gulle lach, mijn kleine, lieve bijdehandje, ik ben zo blij dat ik je knuffelen mag.
Nu we het toch over kippen hebben ( zie vorig logje) viel het mij ook op dat in onze taal veel uitdrukkingen met kip of haan erin voorkomen. Even jullie geheugen opfrissen?
* een lekker kippie: een aantrekkelijke vrouw of aantrekkelijk meisje
* er als de kippen bij zijn: er snel bij zijn om ergens een voordeel uit te behalen * met de kippen op stok gaan: vroeg gaan slapen
* kippenborst: een borst waarvan het borstbeen sterk naar voren steekt; ook: spotnaam voor een nauwelijks gespierde borstkas * kippenvel: huid waarbij de haren door de kou overeind staan, zodat de huid eruit ziet als die van een pas geplukte kip
* praten als een kip zonder kop: veel praten, maar weinig zinvols vertellen
* kip, ik heb je: het was lastig, maar het is gelukt
* de kip met de gouden eieren slachten: iets wat goed rendeert voor de korte termijn verkopen
* er is geen kip te zien: er is niemand te zien.
* zich kiplekker voelen: zich erg lekker voelen
* hanengedrag: gedrag als van een macho
* zijn haan koning laten kraaien: de baas spelen
* daar kraait geen haan naar: er is niemand die er iets om zal geven
* haantje de voorste zijn: vaak vooraan staan * de haan kraait koning als zijn hen er niet is: de man is baas in huis als de vrouw even weg is
* met de hennen op het rek en met de haan er weer af: 's avonds vroeg naar bed en er 's morgens er weer op tijd uit
* kip, het meest veelzijdige stukje vlees, kip!: kip is ook te eten (kip is eigenlijk geen vlees, maar gevogelte)
* hij heeft het zo druk als de kippen vóór Pasen: hij heeft het buitengewoon druk.
* als de vos de passie preekt, boer pas op je kippen: als een sluw persoon mooie praatjes verkoopt, voert hij wat in zijn schild
* een kale kip kun je niet plukken: van een arm persoon kan je geen geld krijgen
Toen ik vorige week ons kleindochtertje hier had, keken we samen in boekjes en daar moest oma bij vertellen. Bij de kip bleven we wat langer staan want onze driejarige weet al alles over de " tok tok en eitjes" haha. Dat herinnerde me aan een artikel dat ik onlangs las:
Wetenschappers zijn formeel: zonder kip geen ei.
Ik ben het terug gaan opzoeken want was de uitleg weeral vergeten!
Het is al eeuwenlang het ultieme raadsel. Wat was er eerst: de kip of het ei? Het mysterie lijkt eindelijk een oplossing te krijgen. Het is een vraag die mensen al eeuwenlang bezighoudt en waarover verschillende theorieën bestaan. Britse wetenschappers zijn er nu in geslaagd om een antwoord te formuleren. Hun besluit is dat de kip wel degelijk eerst was.
Onderzoekers van de universiteiten van Sheffield en Warwick ontdekten dat een eierschaal enkel gevormd kan worden op basis van een bepaald soort proteïne. Die proteïne wordt enkel geproduceerd in de eierstokken van de kip. Dat betekent dus dat een ei enkel kan bestaan als het in een kip heeft gezeten. Met behulp van Hector, een supercomputer die ingezet wordt voor academisch onderzoek, hebben de wetenschappers de moleculaire structuur van een eierschaal blootgelegd. Ze ontdekten daarbij dat er een proteïne is dat de vorming van de schaal versnelt. Die harde schaal is essentieel om de eierdooier te beschermen terwijl het kuiken zich ontwikkelt.
"Er werd lang vermoed dat het ei eerst kwam, maar we hebben nu het wetenschappelijke bewijs dat het eigenlijk de kip is die er eerst was", aldus professor Colin Freeman van de Universiteit van Sheffield. "De proteïne was al langer geïdentificeerd, net als haar link met de eivorming, maar door de proteïne van dichtbij te bestuderen, hebben we gezien hoe die het proces controleert."
Met de ontdekking is dus niet alleen een eeuwenoud raadsel opgelost, ze kan ook worden gebruikt om nieuwe materialen te ontwikkelen. "Begrijpen hoe kippen eierschalen maken, is fascinerend, maar het kan ook aanwijzingen geven om nieuwe processen te ontwikkelen", zegt professor John Harding.
Geen simpele uitleg voor wie dat verwachtte. De natuur heeft vernuftige oplossingen gevonden voor allerlei problemen. We kunnen er nog veel van leren.
Blijft natuurlijk de vraag: hoe is dan die eerste kip ontstaan, die het eiwit produceerde?
En we zijn weer weg .
Wat hadden jullie nu gedacht dat het antwoord simpel zou zijn???
Er was eens een schutter uit Komen een schoonheid bestond in zijn dromen een pijl naar haar hart dat was dan de start van de liefde die hem was ontnomen.
De temperamentvolle Boogschutter is een overmoedig persoontje. De Latijnse naam van het sterrenbeeld boogschutter is Sagittarius. De Boogschutter is een positief en opgewekt persoon, vriendelijk en nieuwsgierig. Mensen zijn graag bij hem in de buurt en hij is altijd op zoek naar mensen: hetzij om mee te spelen, hetzij om antwoorden te krijgen op zijn vragen. Vindt hij de antwoorden niet bij mensen, dan neust hij in boeken die hem kunnen helpen bij zijn zoektocht naar kennis. Daarbij is hij niet altijd zorgvuldig genoeg: soms trekt hij te vroeg conclusies. Hij heeft de beschikking over een grote hoeveelheid energie, die hij kwijt moet kunnen, hetzij in het spelen van spelletjes, hetzij in activiteiten buiten de deur. Kan hij niet naar buiten, dan dreigt het gevaar dat hij wat stil wordt.
Hij vindt het soms lastig om binnen de grenzen die door anderen aan hem opgelegd zijn, te leven. Zijn sterke vrijheidsdrang speelt hem dan parten. Hij wil in ieder geval vrij zijn in het sluiten van vriendschappen: daarin neemt hij zeker geen "bevelen" aan. Hij is een gedisciplineerd persoon, met een grote zelfbeheersing.
Naar aanleiding van de dag van de natuur even een paar herfstimpressies voor de winter zijn intrede doet
Windstille dagen, grijs en kil door hardnekkige mist, strakblauwe luchten vol vogelgeluiden. Kleurenpracht van herfstbladeren. Vormenrijkdom van vruchten en zaden. Bizarre creaties in de paddenstoelwereld. Ragfijne draden van herfstspinnetjes. Dreigende onweerswolken en hevige herfststormen. Briljante parelsnoeren van bedauwde spinnenwebben Massaliteit op spreeuwenslaapplaatsen. Verstijfde dieren in hun winterslaap,
gevleugelde wintergasten uit het hoge noorden. Herkenbaar?? Als je er nog weet ,voeg maar aan toe......
Mijn nieuwe dag begon met een goeie morgen van mijn ventje, het lezen van de krant, een paar roepende eksters in de tuin en het smullen van een zelfgebakken granenbroodje. Een nieuwe dag, vol gebruis en herfstgeuren kondigt zich aan. Misschien bestaat deze dag voor jou wel uit een uitzicht over een mooie mistige wei, misschien kondigt hij zich aan als een dag met een karakterloos weertje zoals hier hoewel..de zon probeert er door te komen. Misschien sta je nu in de file, hoewel op zaterdag? Misschien hoor je wel vrolijk getrappel van de kleinkinderen, misschien ben je nu koffie aan het drinken, misschien ben je al druk aan het werk, of struikel je over een berg wasgoed die klaarligt om gewassen te worden? Een nieuwe dag, met honderden nieuwe mogelijkheden. Misschien is mijn dag vandaag ook wel een beetje jouw dag? Wie weet komen we elkaar vandaag wel ergens tegen? In ieder geval een gezellige zaterdag en geniet er van en als afsluiter even een glimlach..
Een verliefde kater die voor zijn poes een delicatesse meebracht kreeg te horen: " Schat wat maak je mij toch altijd weer zo blij met een dode mus."
Zo zie je maar veel is er niet nodig om content te zijn!!
Let op: vanwege de complexiteit en moeilijkheidsgraad van de lessen, zal
elke cursus maximaal 8 cursisten accepteren.
De cursus is verdeeld over 2 dagen en zal de volgende onderwerpen omvatten:
DAG 1
HOE GEEF IK DE PLANTEN WATER
? Stappenplan en diavoorstelling
TOILETROLLEN- GROEIEN ZE ZELF WEER AAN?
Groepsdiscussie
VERSCHILLEN TUSSEN DE WASMAND EN DE VLOER
.Oefenen met verschillende soorten wasmanden (visualisatietraining)
IS HET GENETISCH GEZIEN MOGELIJK STIL TE ZITTEN ALS ZIJ PARKEERT?
Rij-simulator
DE AFSTANDSBEDIENING.
De afstandsbediening loslaten: telefonische hulplijn en diverse praatgroepen
HOE KUN JE DINGEN VINDEN?Training in het zoeken op de goede plek in plaats van schreeuwend het hele
huis overhoop te halen.
Open forum
DAG 2
:
LEGEMELKPAKKEN: KOELKAST OF PRULLENBAK?
Groepsdiscussie en rollenspel
BLOEMEN MEEBRENGEN VOOR HAAR IS NIET SCHADELIJK VOOR JE
.PowerPoint presentatie
ECHTE MANNEN VRAGEN DE WEG ALS ZE VERDWAALD ZIJN
.Waargebeurd verhaal van de man die het eens probeerde
DE VAAT/ SERVIESGOED: VLIEGEN ZE ZELF NAAR HET AANRECHT/ AFWASMACHINE?
Debat met enkele experts
BASISVERSCHILLEN TUSSEN JE MOEDER EN JE PARTNER.
Praktijkles en rollenspel
HET IDEALE WINKELMAATJE ZIJN
.Ontspanningsoefeningen, meditatie en ademhalingstechnieken
BELANGRIJKE DATA ONTHOUDEN &
BELLEN ALS JE LATER THUIS KOMT
.Neem agenda/ PDA mee naar de cursus
LOSLATEN: ERMEE LEREN LEVEN DAT JE TOCH NOOIT GELIJK HEBT.
Persoonlijke begeleiding mogelijk
Stuur dit zo snel mogelijk door, des te sneller kunnen we starten!
PS: Alleen toegankelijk voor mannen die gevoel voor humor hebben!
Vandaag waren we uitgenodigd door de tweeling om hun grootouderfeest mee te vieren .Ook omi en opi waren helemaal vanuit Deinze naar hier gekomen want het is de laatste keer dat we bij de kinderen van de zoon dat feest kunnen meevieren. Aan de schoolpoort werden we opgewacht door onze twee schatten die ons heel fier naar de feestzaal begeleidden. Samen met de andere grootouders beloofde het een tof feestje te worden. De kinderen van de kleuterklasjes hadden een optreden voorbereid rond het thema het bos in de herfst! We zagen er konijntjes huppelen op muziek, muisjes die tussen de bomen en blaadjes stoeiden, spinnetjes die ons de rillingen bezorgden en de uiltjes die met de fabeltjeskrant in de hand heel wijs aan het vertellen waren. Zoals iedere grootouder hadden we natuurlijk vooral oog voor het optreden van onze twee kapoentjes en vonden we dat ze het prima deden! Daarna werden uitgenodigd om samen met de kleuters enkele onverslijtbare kinderliedjes uit " de oude doos" te zingen. We zetten ons" hoedje van papier " op om op stap te gaan want " in het bos daar staat een huisje..." We kwamen twee beren tegen en wat deden die? .. Ja, we zagen " twee beren broodjes smeren"...Voor we naar " het klein stationnetje 's morgens in de vroegte" gingen , sloten we ons bosbezoekje af als " vrolijke,vrolijke vrienden ". En nog was de pret niet op. Ieder kleinkind dat bezoekers had mocht die uitnodigen om de vogeltjesdans te dansen en natuurlijk lieten we ons gaan!!! Het was echt gezellig! Daarna werden we naar de respectievelijke klasjes geleid waar we de kans zagen om even mee te spelen of de werkjes te bewonderen en .. dan werden we nog verrast op een cadeautje en een prachtig versje . Terwijl de kleuters nog even bezig bleven , kregen we als afsluiter een kopje koffie of thee met een koekje... Spijtig dat dit onze laatste keer was want in de lagere school wordt geen grootouderfeest meer gehouden!
We bleven bij de koffie nog even napraten met omi en opi tot de school uit was om de twee oudsten mee op te pikken en daarna allemaal samen naar huis te gaan waar lekkere pizza op ons wachtte. .
Het meisje met het rode rokje en dan het derde met het bleekblauwe pulletje, dat zijn onze schatten
Wat doet het meest plezier, het cadeautje of die lach? Ik laat het aan jullie over want ik weet het al!
Een glazen potje met kaarsje in om voor sfeer te zorgen
Het hartelijke versje
Het was een gezellige dag waar we allemaal volop van genoten hebben en die ik voor geen geld wilde missen!
Even een simulatie gemaakt van ... De computermanie begint meestal zo :
Op een dag besluit je ook eens online te gaan en SURF je al eens op het internet! Enfin in het begin is het vooral ROEIEN . Je noemt je computer vb. Charly", en vraagt hem van alles maar hij doet niets van wat je wil. Je verstaat niks van wat die machine zegt. U hebt de computer foutief uitgeschakeld .WIJ zullen een systeemherstel uitvoeren." Wie zijn die WIJ , had je samen met je PC een onzichtbare bende gekocht die s nachts zat te prutsen aan JOUW computer.? Misschien had hij ineens zn hele familie meegebracht ? Al na een dag vertrouw je Charly niet meer..
Charly zegt ook nog andere onbegrijpelijke dingen zoals : Het programma waarmee dit document is gemaakt ,is onvindbaar wat moet je daarmee als Charly zelf het programma niet vindt,? Waar zou jij het dan gaan zoeken? Of: Er is een onverwachte systeemfout opgetreden wat moet je daar mee?.
Op een dag komt toch iets wat je wel begrijpt : Gelieve geheugen vrij te maken . Hoe kan Charly gedachten lezen? Want zeg eens zelf , is het niet zo dat je al jaren niks liever wil dan geheugen vrij maken, al die rommel die opgeslagen zit in dat hoofd , dat zit daar toch maar ! En toch, eigenlijk mag je niet klagen over Charly want al doe je niks anders dan sakkeren tegen hem toch antwoordt hij altijd met 2 woorden.
Soms echter blokkeren jouw toetsen en dan zegt hij : Bad command , invalid of foutief uitgeschakeld wij gaan het toestel herconfigureren" en dan verwens je dat " rotklavier".
Samen met die PC kocht je ook een geweldige printer. Om die niet te verliezen heb je de installatiediskette ergens " goed" weggestopt en blijkbaar te goed want als je ze nodig hebt vind je die natuurlijk niet meer terug dus moet je de WEGENWACHT voor computers opbellen , dat heet dan helpdesk en kost 2.5 euro per minuut .
Hallo U bent verbonden met onze technische helpdesk, al onze medewerkers zijn in gesprek, wij helpen u zo snel mogelijk verder dan krijg je zon geweldige toffe wachtmuziek! Vivaldi De 4 seizoenen" door André Rieu. Het werkt wel geruststellend want zo weet je dat je niet alleen in de patatten zit . Dan komt de oplossing : Als U gehaast bent moet u het programma downloaden op het internet Aaaaaaaaagh ! Het woord internet is gevallen. Ja , je bent er klaar voor, dus raap je al je moed bij elkaar en ga je downloaden " en dan verschijnt er Fatal system error, dus weer naar de wegenwacht gebeld .. Hallo , goede middag, mijn computer staat op ontploffen . Je lacht, maar geloof me er zijn nog mensen die dommer zijn! Zoals vb die man die van zn baas een diskette kreeg om te kopiëren . Hij is ermee naar een fotokopieerapparaat gegaan en om ze te beschermen tegen virussen had hij er een condoom rond gedaan ! Haha!
Het internet is geweldig ! Alles is daar ,alles vooral dat wat je niet zoekt. Je wil bv. De uurregeling van de trein en dan moet je intikken : HTTP, dubbel punt,slash,slash,WWW, punt spoorwegen punt be, tegen de tijd dat je dat ingetikt heb, is je trein al lang vertrokken.
Je kan ook chatten dat is babbelen met mensen uit héél de wereld, maar wat kan je daar nu in godsnaam tegen zeggen : Hallo, en hoe is het met het weer daar bij jullie, bij ons regent het zoals altijd "! Pffffff
Je kan ook radio beluisteren, terwijl je betaalt voor je telefoon, goed gevonden van die mannen hé.
Je nieuwe leven op het internet neemt soms ook heel wat tijd in beslag . Je stuurt bv een e-mail en dan moet je bellen om te controleren of hij wel goed aangekomen is ! Hé ,heb je mijn e-mail ontvangen "? Hoe, je weet van niks , je adres is toch .....? "Ok, leg de hoorn neer, ik stuur die e-mail opnieuw door en bel dan om te zeggen dat ik hem gestuurd heb en dan bel jij mij om te zeggen of je hem ontvangen hebt ! Neen, neen ,ik stuur je geen fax ,het internet gaat veel vlugger ", !!
Het grote voordeel van internet is dus dat je je nooit verveelt. Als je niet weet wat doen in het weekend , tik je gewoon weekend in op Google en dan krijg je ongeveer 329.000.000 resultaten waarop staat wat je in het weekend allemaal kan doen! Daar ben je ineens dan een tiental jaren zoet mee. Zeg nu zelf , die stap om online te gaan is toch wel een goeie keuze zeker?
Omdat we aangesloten zijn bij U3A een Engelse organisatie die allerlei activiteiten organiseert, maakten we in Spanje elke week een wandeling. Daar kon ik mijn lust om foto's te trekken botvieren. Ik laat jullie meegenieten van het wonderlijke van de natuur nu bij ons de natuur momenteel enkel wateroverlast te showen geeft! Met al die nattigheid krijgt een mens warempel al terug heimwee naar.....
Wat denken jullie? Fauna of flora?
De waterput ligt er prachtig bij naast de wuivende halmen .
Zon stulpje in een oase van bloemen ..om bij weg te dromen
Een cactus hoeft niet altijd klein te zijn
Geen vrucht maar een bloem
Een peperstruikje ,niet alleen pittig maar nog mooi ook
Palmolie noten
Hier plaats ik mijn huisje
Wanneer je houdt van wandelen dan is de Montgo een ideale plaats om te bezoeken want die ligt in het midden van een natuurreservaat in de omgeving van Moraira op zon 750 m hoogte en is vooral bekend om de vorm van de berg. Van op afstand kan je er ( met wat fantasie) de kop van een olifant in zien met de uitloper van de berg die staat voor de slurf.
Montgo
En zo kan ik verder gaan maar ik stop er mee want anders wil ik direct terug!!
Telkens als er hier een " invasie " geweest is, duurt het een tijdje vooraleer bij oma de "innerlijke rust" terug is en als ik dan toch niet direct in slaap val dan maar even iets verduidelijken . Blijkbaar is mijn logje van een paar dagen terug in verband met onze Bojako verkeerd overgekomen . Na mijn blogbezoekje bij Mus viel mijn frank dat sommigen denken dat Mr Silver niet meer wil opgebeld worden, wat helemaal niet het geval is.Toen ik hem opbelde zei hij enkel dat hij het ontzettend druk had met op en neer te gaan naar de kliniek en daar lang blijft en door de karweitjes en de telefoontjes had hij nog geen kans gezien om zelf iets op de blog van Bojako te zetten. We hebben dan afgesproken dat ik op mijn blog wat uitleg zou geven zodat hij dat niet steeds moest herhalen maar dat betekende niet dat jullie niet meer zelf mogen opbellen, ik denk dat hij iedereen wel zal op de hoogte houden als je ernaar vraagt! Ik heb ook nog niet terug gebeld omdat ik hem ook niet teveel wil lastig vallen daarom dat ik nog geen antwoord kon geven op de vragen van sommige mensen die mij mailden. Maar nu lees ik bij Mus dat zij gisteren contact gehad heeft dus wie op de hoogte wil blijven ga eens bij haar lezen! Als je op de link klikt ben je er zo! Huismusje Het is hartverwarmend te zien hoeveel blogbezoekers met mekaar begaan zijn!
We hadden onze thuiskomst anders voorgesteld en de plannen om snel ,snel de tuin winterklaar te maken, vallen letterlijk in het water!! De TV beelden spreken weer boekdelen en de waterellende begint weer voor veel mensen en de winter staat nog voor de deur... Het zal je maar overkomen. Wat kan een mens dan nog beter doen dan op de blog wat rond te hangen en bezoekjes af te leggen en wat inspiratie proberen uit het toetsenbord te krijgen? Gelukkig (!!) zal ik mij morgen niet vervelen want ons bendeke ( 12 personen) komt hier bijeen voor een etentje om alle voorbije verjaardagen ( zoon en kleinzoon) te vieren en dat precies op de verjaardag van de tweeling. Ik ben aan het bedenken hoe ik hun stoel kan versieren om er toch iets extra van te maken!! Gelukkig kunnen we dat nog aan om die drukke bende hier in huis te hebben want als ik zo rondkijk op ander blogjes dan is er veel kommer en kwel overal!! Het is toch opvallend dat het einde van het jaar vaak samengaat met ziekte of miserie allerlei..; We zullen ons dus maar heel koest houden dat die " donderwolk" ons huisje voorbij gaat.......
Ik moest dus wel de nodige boodschappen doen om morgen iets degelijks op tafel te toveren en een mens/een vrouw wil er zelfs bij regenweer een beetje goed uitzien en toch droog blijven. Dus even in mijn herfst/ winterkledij gerommeld want die hangt/ligt nog niet direct in mijn kast
Intussen vlogen mijn gedachten naar de tijd van de K-way, maar waarom lijk je dan als een wandelende vuilniszak? Pas op, soms zijn die wel heel praktisch, vooral het opplooi-aspect vind ik een pluspunt. Maar iets eleganter moet toch kunnen?
Gelukkig heb ik hier nog een regenjas met kapje, handig gewoon want dat gezeul met de paraplu is ook niet alles!!
Ons ma had een andere oplossing voor de regen nl het regenkapje. In iedere handtas of jas zat er wel zon ding ! Maar de dag van vandaag moet dat toch hipper kunnen? Mooiere kleurtjes, retro motiefjes, ik zeg maar wat? Een ontketening van glamour, die gegarandeerd voor een glimlach zal zorgen, zowel bij jezelf als bij voorbijgangers. Een gat in de markt?
Daar juist nog even met Mr Silver gebeld, de geïnteresseerden kennen hem als de slaapgenoot van ons aller Bojako . Op vraag van hem even het volgende. Onze Bojako werd woensdag via spoed terug opgenomen op intensieve. Er blijven zich complicaties voordoen na haar ingreep vorig maand. Ze zal er zeker ook nog het ganse weekend blijven omdat men onderzoeken en testen doet om de oorzaak van die verwikkelingen te vinden. Onze vriend is natuurlijk elke dag druk aan het pendelen tussen ziekenhuis en thuis en met alles wat op hem afkomt heeft hij al de handen vol. Omdat hij niet telkens hetzelfde verhaal aan de telefoon zou moeten doen, dit berichtje op vraag van Mr Silver zodat jullie weten dat onze lieve blogvriendin nog niet terug de " oude" is en we haar nog wel even zullen missen. We leven allemaal mee met Bojako en familie en zullen maar duimen zeker dat de oorzaak van haar problemen gevonden wordt en vooral dat er eindelijk een goede oplossing uit de bus komt en we haar binnenkort weer op de bloggenronde mogen verwelkomen want we missen haar!
Vanavond werden twee van onze schatten " gedropt" want mama en papa willen morgen het slaapkamertje van ons jongste kleindochtertje opstellen en kunnen daarbij twee druktemakertjes best missen dus oma is van dienst! Omdat er met twee zo'n handenbijtertjes weinig tijd voor de pc overschiet gewoon even wat humor ...( of hoe je het bekijkt!!)
Een klein mannetje zit in een bar naar zijn glas te staren. Een half uur lang beweegt hij zich totaal niet. Er komt een levensgrote trucker binnen en deze gaat naast hem zitten. Hij pakt het glas van het mannetje en leegt het in één teug. De arme man barst in snikken uit. De trucker draait zich naar hem toe en zegt: "Kom op man, het was maar een geintje hoor! Ik bestel wel even een nieuwe voor je." "Nee, zegt de man," dat is het niet. "Vandaag is de ergste dag uit mijn leven. Ik heb me vanmorgen verslapen en was daardoor te laat voor een belangrijke vergadering. Mijn baas werd zo kwaad, dat hij me op staande voet heeft ontslagen. Toen ik naar mijn auto wilde gaan, bleek deze gestolen te zijn. Toen ik aangifte deed, zeiden ze op het politiebureau dat ze niets voor me konden doen. Vervolgens nam ik dus maar een taxi. Nadat ik betaald had en de taxi was weggereden, merkte ik dat ik mijn portefeuille op de achterbank had laten liggen. Thuisgekomen trof ik mijn vrouw in bed aan met mijn beste vriend. Totaal gedeprimeerd ben ik toen maar naar deze kroeg gegaan. En nu ik eindelijk de knoop heb doorgehakt en zelfmoord wil plegen, kom jij binnen en drinkt mijn vergif op..."
Toen we op onze terugreis Frankrijk doorkruisten, werd ik weer eens getroffen door een adembenemend scala van herfstkleuren van groen, bruin naar oranjegeel en rood. Geen enkele schilder kan die weidse bergflanken kleuren zoals de natuur zelf. Ongelooflijk hoe in één maand tijd de natuur verandert. Gelukkig hebben wij meer tijd nodig om de tekenen van "onze herfst " fysiek vast te stellen. En toch ... is het omdat ik stilaan ook in de schemerzone van de herfst van het leven kom dat ik zo kon genieten van dit kleurenpalet? Ik kreeg er maar niet genoeg van en brandde de beelden vast op mijn lens en netvlies om er nadien nog lang van te kunnen nagenieten. En terwijl ik aan het genieten was van de enkele huizen tegen dat kleurenpalet en van de schapen of koeien die eenzaam stonden te grazen van het laatste herfstgras, ging mijn fantasie met mij op de loop!! Ik probeerde mij datzelfde landschap voor te stellen maar dan nog ongerepter ergens in een ver verleden , in de Middeleeuwen en bedacht hoe het moet geweest zijn om dan die bergen over te steken of hier te wonen? Als dan ook nog hier en daar een wegbord één of ander kasteel uit de buurt aanduidt dan is de stap naar dat verre verleden rap gezet! Waarom ik steeds naar dit tijdperk afdwaalde als ik zo'n landschap zag, weet ik ook niet. Een déjà vu uit een vorig leven misschien? Een lach krult zich op mijn lippen als ik dit hier neertik! Ik durf mij niet voor te stellen onder welke gedaante ik dan zou rondgedoold hebben!! Misschien als troubadour of als nar...Dat zou al één en ander kunnen verklaren !! Mijn fantasie slaat weer op hol, een gevolg van de recente bezoeken aan kastelen en ruïnes ergens op hoge bergtoppen? Wie zal het zeggen, maar feit is dat ik mij goed voel bij het waarnemen van de grootheid en pracht van de natuur en direct vormt zich dan in mijn achterhoofd de vraag; Zullen mijn kleinkinderen ( als ze er oog voor hebben tenminste) ook nog kunnen genieten van wat onze blauwe bol elk seizoen aan pracht tevoorschijn tovert? Ach, ik ben en blijf een buitenmens of ik nu 5j/15j of 65 j ben, dat verandert er niets aan. Dwing me niet om in de stad te gaan wonen, ik kwijn er weg niettegenstaande de drukte en de massa. Ik zou er mijn gevoel van vrijheid verliezen. Het is best leuk om een paar dagen door oude of moderne steden te kuieren maar het beklemmend gevoel dat ik toch onbewust ervaar, verdwijnt zo als ik terug de groene velden, de bomen, bossen en de vrije natuur rondom mij opsnuif! Ik begrijp best dat er mensen zijn die precies het omgekeerde ervaren, daarom verschillen we ook allemaal van elkaar en dat is maar goed ook! Stel je voor dat we allemaal hetzelfde willen, voelen , denken ... we zouden wellicht mekaar " de kop afbijten" om alleen over te blijven.!! Waarmee ik uiteindelijk zeggen wil dat onze vakantie deugd gedaan heeft niettegenstaande een stressvol begin naar aanleiding van de problemen van ons kleindochtertje en wij die zo ver waren en een eind dissonant door griep/verkoudheid en het overlijden van de laatste tante van T. Maar we zijn weer klaar om mee te draaien in de mallemolen van het " gewone, normale dagelijkse leven"... Dat betekent ook dat ik weer met regelmaat mijn blogvrienden kan bezoeken want sommigen zullen zich afvragen waar ik was? Ik was er wel af en toe want mijn PC zowel als mijn camera gaan altijd mee op reis . Ze zijn een stuk van mezelf waar ik in woord en beeld alle eerste impressies kwijt kan en in geval van inspiratie kan ik mijn ei kwijt zonder dat het breekt !! Maar ook mijn PCeetje was aan vakantie toe!! Maar nu BEN IK TERUG!!
Iemand vond dat wij na onze maand uit wel iets aan de tip konden hebben en ik vond hem het doorgeven waard dus... Kranen uitspoelen na vakantie Bent u langer dan een week niet thuis geweest? Dan is het verstandig alle koud- en warmwaterkranen een minuut lang te openen. Kies bij mengkranen voor de middelste stand zodat zowel de koud- als de warmwaterleidingen worden gespoeld. Bij thermostatische mengkranen laat u de temperatuurinstelling ongewijzigd op 38 °C staan.
Ook kranen die u weinig gebruikt (bv. een buitenkraantje) moet u voor gebruik even doorspoelen. Beter nog is om ze wekelijks een minuut door te spoelen.
Een kraan die lange tijd niet gebruikt wordt, leidt namelijk tot langdurige stilstand van water in het leidingdeel naar die kraan. Dit vergroot de kans op groei van de legionellabacterie. Sommige typen legionella veroorzaken de veteranenziekte. Deze ziekte geeft in lichte vorm alleen maar griepverschijnselen, maar in de zware vorm kan de veteranenziekte een longontsteking veroorzaken. Besmetting gebeurt door inademing van zeer kleine waterdruppels in de lucht (waternevel). De bacterie groeit in water bij temperaturen tussen de 25 en 50°C. Onder 25 °C is er vrijwel geen groei en temperaturen boven 50 °C doden de bacterie.
Hebt u koperen leidingen in uw woning? Bij langdurige stilstand van water kan een heel klein deel van het koper oplossen in het water. Het krijgt hierdoor een beetje een metaalsmaak. Bij te langdurige stilstand kan de concentratie koper te hoog oplopen. Langdurig gebruik van water met te hoge kopergehaltes kan schadelijk zijn voor uw gezondheid. Spoel daarom koperen leidingen voor gebruik even door, zeker na vakanties.
Tips
- Laat het water rustig stromen
- Voorkom dat het water vernevelt: Houd de sproeikop onder water in een emmer of haal het sproeistuk van de kraan.
- Drink geen warm water (warmer dan 25 °C)
Dan stel ik jullie Moraira voor , het dorpje waar we al jaren onze vakantie doorbrengen en een ideale uitvalplaats om van hieruit de Costa Blanca en de omgeving te bezichtigen want echte strandkloppers zijn we helemaal niet!...
De oude vissersplaats Moraira ligt aan de Costa Blanca in Spanje en is één van de leukste plaatsen langs deze populaire kuststreek. Het kleine kustdorpje behoort tot de gemeente Teulada en staat bekend om zijn rust en zijn mooie, grote, traditionele vissers- en sporthaven.
De sporthaven
Aan het einde van de 18e eeuw, toen Teulada, dat meer landinwaarts ligt, nog een boerendorp was, werden de gewassen vervoerd over zee vanuit natuurlijke havens. In de loop van de tijd ging de lokale bevolking zich echter vestigen in de buurt van hun werk en zich steeds meer bezig houden met visserij. Dit was het begin van het dorp dat we nu kennen als Moraira. Met een gemiddelde jaarlijkse temperatuur van 18 graden en met gemiddeld 320 dagen zon per jaar is Moraira een uitstekende bestemming het hele jaar door.
Langs de kustlijn van Moraira treffen we prachtige fijne zandstranden met kristalhelder zeewater aan, zoals L'Ampolla, Les Platgetes (half zand en half rotsstrand) of Playa del Portet. Daarnaast zijn er ook kleine inhammen, zoals L'Andrago, Punta Estrella, Cap Blanc en La Cala. Het meest bekende strand is echter L'Ampolla. En het strand El Portet .
L ampolla
El portet
Moraira heeft naast de eerder genoemde mooie rots- en zandstranden ook interessante bezienswaardigheden, zoals de Castillo de Moraira. Dit fort staat op de rotsachtige heuvel van het strand l´Ampolla . Het is gebouwd in de 18e eeuw en diende ter bescherming tegen aanvallen van de Berber piraten. De ongebruikelijke vorm van het gebouw staat algemeen bekend als pezuña de buey (hoef van een os), gezien de halfronde zuid gevel en de rechte noord gevel.
El Castillo de Moraira
Het leuke aan Moraira is dat het toerisme de plaats niet verpest heeft. Hier vind je geen grote hotels of appartementen complexen en de jachthaven wordt gebruikt waar het voor bedoeld is: voor jachten en boten.
Het centrum van Moraira bevindt zich direct bij de vissershaven, waar je naast de vissersbootjes een visafslag vindt
Vissershaven
En als je wil, geheel volgens traditie, dan haal je 's ochtend in de nabijgelegen visafslag, "Lonja", uw eigen verse vis ook als toerist. Wie zelf geen vis wil klaarmaken kan de vangst van de dag natuurlijk ook gaan nuttigen in één van de vele restaurants in het centrum van Moraira en langs de kustweg.
Wonderbaarlijke visvangst!!(haha)
Hoewel het verboden is de vissen eten te geven, zondigt menig passant toch en dan krijg je dit beeld!!
Het centrum van Moraira bestaat uit ongeveer twintig straten die vooral gevuld zijn met restaurants, bars, winkels, makelaars en wooncomplexen van maximaal 4 tot 5 verdiepingen hoog. De straten zijn deels alleen toegankelijk voor voetgangers, wat ten goede komt aan de sfeer van het centrum. Wie door Moraira loopt voelt dat de sfeer hier gemoedelijker is dan in grotere plaatsen in de omgeving zoals Calpe, Benidorm en Altea. Gelukkig lijkt het niet op plaatsen als Marbella of Cannes waar de rijken elkaar af willen troeven met dure auto's en dito jachten. Hier vind je vooral levensgenieters Je kan hier op elk moment landgenoten tegen het lijf lopen.
Nog enkele sfeerfoto's van Moraira
De ronde verkeerspunten zijn soms echte bezienswaardigheden
Zicht op de kust
Zicht op zee
Straatbeeld
En natuurlijk niet te vergeten de uitkijktoren van Cap D'Or. Deze toren werd in 1553 gebouwd en de plaats heeft een reden. Als je rondom de toren loopt heb je naar alle kanten toe een enorm uitzicht Van de Montgo en Cabo de la Nao in het noorden, de uitgestrekte zee met op heldere dagen Ibiza in het oosten, De Penon de Ifach en de flats van Benidorm in het zuiden en de Bernia, Teulada en talloze witte chalets in het westen.
In de 16e eeuw werd de uitkijktoren bemand om in de gaten te houden of er geen piraten uit zee opdoemden. De toren staat op ongeveer 166m hoogte op de Cap d'Or. Hij heeft een ronde vorm met een doorsnede van 26 en een hoogte van 11 meter. Het is een stevige toren zonder deur. Om de toren te bestijgen werd vroeger een touw naar beneden gegooid. Er stonden ooit twee kanonnen bovenop de toren om de haven van Moraira te beschermen.
Wat denken jullie ervan om even het koude België te ruilen voor een zonnig pittoresk plekje in Spanje nl XATIVA ?
Xativa is een stadje in de bergen op zon 40 km ten W van Valencia. Als je door de nauwe straatjes van dit typisch Spaans dorpje rijdt, word je bekoord door het kasteel dat er boven uitsteekt. De muur die het kasteel omringt, begint in het dorpje zelf en loopt omhoog de bergen in tot aan het kasteel en juist dat kasteel maakt Xativa zo bekend!
De latijnse dichter Silius Italicus ( 101-25BC) refereerde in zijn gedichten over de Punische oorlog al naar het kasteel van Xativa. Dat bewijst dat het reeds bestond in de Romeinse tijd. Het kasteel was toen vooral van strategische waarde voor de Romeinse garnizoenen die vanuit Rome ( Via Augusta) over de pyreneeën tot aan de Middellandse zeekust trokken tot aan Cartogena en Cadiz . De huidige ruïnes tonen een mengeling van Iberische, Romeinse en Moorse invloed overgoten door Christelijke accenten! Xativa's kasteel met zijn 30 torens en 4 versterkte poorten staat bekend als één van de mooiste in het district Valencia en dit niet alleen omwille van zijn historische waarde maar ook omwille van de aandacht die besteed werd aan de omgeving binnen het kasteel! De sprankelende fonteinen bekoren en de sinaasappeltuinen en kruidentuinen bezwangeren de lucht met een heerlijke geur en geven je een idee hoe het leven moet geweest zijn in deze belangrijke garnizoen-stad!! De fonteinen en tuinen zijn niet zomaar een modern verschijnsel maar vormden ook een belangrijk deel van de Moorse cultuur! Eveneens indrukwekkend als je op de beide uiteinden van het kasteel staat, is het besef wat een enorme onderneming het moet geweest zijn om een dergelijk bouwwerk op die haast ontoegankelijke plaats op te trekken! Maar Xativa heeft ook nog andere troeven. Het was de geboorteplaats van 2 pausen uit de Borgiaclan nl Calixtus III en Alexander XI. Hun families controleerden bijna 200 jaar de pauselijke macht! Daarnaast was Xativa de eerste Europese stad waar papier gemaakt werd. Zelfs de dag van vandaag is in Marokko papier nog steeds bekend als Xativa.
Maar genoeg woorden, nu is het tijd voor beelden.
Eén van de 4 stevige poorten
Zicht op de versterkingsmuur
De gaten geven een goed zicht op de stad en dienden als schietgaten
Zicht op een deel van de omwalling van het kasteel van binnenin
WC!!
De fonteinen
Eén van de citrus tuinen
De fonteinen van uit een andere hoek
De muur die vanuit het dorp naar boven gebouwd werd
Het hoofdgedeelte van het kasteel
Het kasteel gezien vanuit een andere hoek
Graftombe
Prachtige plafonds in het kasteel
Mooi versierde opperlichten boven de even esthetische deuren
Kasteel kapel
Zijflank van het kasteel
Kruidentuin
Restant van het waterafvoersysteem
Oude restanten in een prachtige natuur
en als afsluiter heerlijke cactusappeltjes tegen de torenhoge flanken
Er zijn van die dagen die je liever wilt uitknippen en diep opbergen zoals vandaag. Twee jaar geleden was deze dag eentje van verdriet en opluchting. Verdriet om het verlies en opluchting dat aan haar lijden een einde was gekomen. Ons ma is op 2 november overleden. Ondertussen zijn we twee jaar verder en zijn de scherpe kantjes wat gesleten maar de herinneringen worden met de jaren scherper. Ook het besef groeit met de jaren dat ik nu de plaats van mijn moeder inneem en dat er nu al twee generaties achter me staan: de kinderen en de kleinkinderen .
Maar de woorden van een vriendin zijn me altijd bijgebleven en zij had gelijk: "Denk er aan dat dit de gang van het leven is. Hoe zwaar het ook is en hoe verdrietig je ook bent. Het zou veel erger zijn moest je moeder haar kind moeten begraven".
Uit een soort piëteit heb ik geen zin om hier veel te schrijven vandaag.
Op vraag van en naar aanleiding van 1 november eventjes Manja Croiset citeren...
Verspreid over het slagveld
liggen de verminkte lijken net zo verwoest is de geest van de overlevenden als je dat nog leven noemen mag
hen rest lijden dat blijft de gesneuvelden tenminste bespaard
Uit Dissonante symfonie en de bloemlezing toeschouwer of deelnemer.
Vandaag wil ik een goeie morgen wensen aan alle mensen die het vanochtend niet zo een goeie morgen vinden. Aan diegenen die zich ziek voelen, aan diegenen die vernederd werden of de toekomst niet zo helder inzien voor het moment en aan de personen die door de bomen het bos niet meer zien.
Vandaag wil ik ook een goeie morgen wensen aan alle gelukkige mensen die net nog zeiden: " Hé, er is weer een morgen en een dag!"
De halloween gekte begint op volle toeren te draaien, maar waar is die hype ontstaan?
Het begon allemaal met Jack. Jack, een Ierse man, bracht zijn avonden graag door in zijn stamkroeg, waar hij het ene glaasje na het andere dronk, om de tijd te doden. Op zo'n avond ontmoette hij in een dronken roes de duivel, die maar één ding wou: bezit nemen van zijn ziel. Maar de listige Jack wist de duivel over te halen om samen met hem nog één glas te drinken.
Op het einde van de avond nam de duivel de gedaante aan van een muntstuk om zijn pils te betalen. Jack greep het muntstuk en sloot hem op in een buidel met een kruisvormig slot. Pas toen hij Jack had beloofd hem tien jaar met rust te laten, liet Jack hem weer vrij.
Tien jaar later botste Jack weer op de duivel op een verlaten landweg. Om tijd te winnen vroeg hij hem nog om één gunst: een appel uit de dichtstbijzijnde boom.
Toen de duivel in de boom klom om een mooi exemplaar uit te zoeken, zag Jack zijn kans schoon om met zijn zakmes een kruis te kerven in de stam van de boom. De duivel zat klem in de kruin en Jack liet hem beloven dat hij hem nooit meer lastig zou vallen. Vanuit zijn benarde situatie kon de duivel niet anders dan hiermee akkoord gaan en hij sloeg jammerend op de vlucht.
Toen Jack stierf, werd hij weggejaagd uit het paradijs, omdat hij met de duivel had geheuld. In de hel wilden ze hem ook niet, omwille van de belofte van de duivel. Jack was verdoemd om eeuwig te dolen en smeekte de duivel om een gloeiend kooltje, waarmee hij zijn lange en donkere weg kon verlichten. Dat kreeg hij gelukkig nog en hij stak het in een uitgeholde raap.
Sindsdien dwaalt 'Jack of the Lantern' - later verbasterd tot 'Jack O'Lantern' - door het duister, met zijn lantaarn in de hand.
Toelichting: Tot enkele eeuwen gelden geloofden de mensen dat geesten en spoken tijdens de nacht van Halloween uit hun graf kwamen om de huizen te bezoeken waar ze vroegen hadden gewoond. Om de geesten af te schrikken, verkleedden de dorpelingen zich als monsters en plaatsten ze kaarsen in uitgeholde rapen aan de voordeur. Zo was het vroeger al in Ierland.
Bij hun aankomst in Amerika vervingen de Ierse kolonisten de raap door een pompoen, maar het ware verhaal van Jack O'Lantern wordt nog steeds van generatie op generatie doorverteld. Bij flikkerend kaarslicht, uiteraard.
(bron:internet)
Allereerst hartelijk bedankt voor jullie reacties en meevoelen met ons kleindochtertje. We zullen samen maar hopen dat ze heel goed opgevolgd wordt door de artsen en het geluk toch aan haar kant mag staan! Daarom verwijs ik naar het volgende...
Kennen jullie het boek: "Moeder waarom leven wij" van Lode Zielens ?
Wat denken jullie, kan het volgende antwoord op die vraag volstaan?
Er is geen donker zonder licht geen gevoel zonder "plicht". Er is geen liefde zonder pijn geen "ik" zonder te "zijn"
.
Er is geen bestaan zonder reden geen toekomst zonder heden. Er is geen lust zonder last geen "houden" zonder "vast".
Er is geen dood zonder leven en geen leven zonder te geven!!
Ik zei reeds in vorige logjes dat ons kleindochtertje naar Leuven moest voor verder onderzoek ivm haar knieproblemen. Vrijdag zijn de dochter en schoonzoon dan ook bij prof Carine Wouters, specialiste in kinderreuma , geweest en na het bezien van de resultaten van alle vorige onderzoeken en enkele nieuwe testen had ze reeds na 5 min haar " vonnis" klaar . Het was overduidelijk ons kleindochtertje heeft JIA = Juveniele Idiopatische Artritis = één van de vormen van kinderreuma
De meeste mensen denken meteen aan een ouderdomskwaal als ze over reuma horen. Groot is dan de verrassing ( ook bij ons) als blijkt dat ook kinderen reuma kunnen hebben. Prof. Carine Wouters zegt dat één op de duizend kinderen jonger dan 16 jaar door die ziekte getroffen wordt. Daarmee is kinderreuma dan ook één van de meer voorkomende chronische ziekten bij jongeren onder de zestien.
Kinderreuma op zich is een verzamelnaam . "Er zijn veel vormen van kinderreuma. Er zijn vormen die lang duren, er zijn er die gelukkig spontaan uitdoven. Sommige kinderen hebben maar enkele jaren last van een mildere vorm in één of enkele gewrichten. We verdelen kinderreumatische ziekten in drie groepen," aldus dr. Wouters.
De eerste groep duidt men aan met de term oligoarthritis. Oligo staat hier voor weinig en het slaat op patiënten die last hebben van kinderreuma in maximaal vier gewrichten. Ons kleindochtertje zit in die fase en heeft reuma in de knie en de enkel . Dat laatste kwam als een verrassing omdat bij de vorige onderzoeken nooit over het enkeltje gesproken was. Maar dat verklaart waarom de kleine af en toe bij het wandelen zei:" Voetje pijn ,dragen.."
De tweede groep valt onder de term polyarthritis en dan is er sprake van een aantasting van minstens vijf gewrichten.
De derde groep van kinderen vertoont een zogenaamde systemische vorm van kinderreuma.
Prof. Wouters wijst erop dat het belangrijk is dat kinderreuma een aparte benadering heeft. Het gaat immers om gewrichtsontstekingen van kinderen die volop groeien. Deze ontstekingen interfereren met de normale groei. De lengtegroei kan worden afgeremd, zeker bij kinderen met langdurige systemische tekenen en met polyarthritis, bovendien heeft de aanhoudende ontstekingsreactie een negatieve invloed op de botontwikkeling en kalkopname. Bij ons kleindochtertje is het reeds zichtbaar dat ze dat ene beentje veel minder gebruikt want de pezen aan het enkeltje zijn iets korter dan aan het andere beentje en dat kan het manken bij het gaan en vooral het lopen verklaren! En onze schat wordt pas 3jaar volgende maand!!
Tot het 25ste jaar neemt een jongere kalk op in zijn botten en met die botmassa moet hij het dan het verdere leven doen. "Jongeren die reuma hebben gehad, hebben een lager kalkgehalte en lopen het risico op vroegtijdige osteoporose. Niet alleen de ontstekingen remmen de groei, maar ook medicijnen (vaak met cortisone) hebben een invloed op de groei en de kalkopname. "Jammer genoeg kennen we de precieze oorzaak van kinderreuma nog niet," aldus Carine Wouters. Wat men wel al weet is dat het hier gaat om een ontregeling van het immuunsysteem. Normaal leert het lichaam een onderscheid te maken tussen stoffen die van jezelf zijn en die van buiten komen. Een ontsteking is een reactie op iets van buiten, een splinter of een microbe bijvoorbeeld. Het lichaam reageert op die indringer. De reactie stopt ook als die indringer verdreven is. Bij de ontregeling van het immuun-inflammatoire systeem is er echter sprake van een ontstekingsreactie zonder dat er een indringer is! Bovendien stopt die reactie ook niet."
Bij reuma gaat deze reactie over op de gewrichten Opstoten zijn niet te voorspellen. Sommige lijken uitgelokt te worden door een virale infectie, andere beginnen zonder duidelijke aanleiding. Het kan lang duren eer de diagnose van kinderreuma gesteld is. Soms is het maanden zoeken. Het is in het begin ook moeilijk te onderscheiden. Daarom ook dat de voorbije 3 weken met bloedonderzoeken en scans en antibiotica en ziekenhuisopnames bij ons schatje een maatje voor niets waren!
Kleuters met reuma zijn ook vaak humeurig . Dat is de laatste tijd ook het geval bij ons kleindochtertje . Het is soms een echt gevecht om haar 's morgens aan te kleden maar nu weten we waarom en dat het niets met " kuren" te maken heeft, ons kleintje is nl door het slapen wat stram in het beentje en dat doet pijn.Vandaar dat die gips waarmee ze 2 weken liep ook niet positief was, reuma vraagt beweging om de pezen en gewrichten toch wat soepel te houden ! Jonge kinderen , en zeker de heel jonge, kunnen de pijn in de gewrichten ook niet plaatsen. Bij een reumatische ontsteking wordt het gewricht gevuld met ontstekingsvocht, het zwelt en wordt minder beweeglijk. Vooral 's ochtends is die stijfheid uitgesproken, maar ook na een tijdje stilzitten in de klas. Bovendien treedt er een reactie op van de spieren rond het gewricht: de buigspieren spannen en de strekspieren verzwakken. Bij een langdurige reumatische ontsteking kan, ook bij kinderen, het kraakbeen (het laagje dat de botuiteinden binnen het gewricht bedekt) beschadigd worden. Kinderen hebben een dikker kraakbeenlaagje en ook het vernieuwen van kraakbeencellen gaat bij hen sneller dan bij volwassenen. Dat is een voordeel. Bij agressieve vormen van kinderreuma kan het kraakbeen en het onderliggende bot toch schade oplopen. Dankzij de verbetering van de medische beeldvorming kan men dat al vroeger dan voorheen opmerken en de behandeling aanpassen.
De vraag is wat men aan de klachten kan doen? Een derde van de patiënten is voldoende geholpen met eerstelijns ontstekingsremmers in combinatie met kinesitherapie om het vastzitten van de gewrichten en een slechte stand ervan te voorkomen. Daarnaast is er sprake van lokale behandeling van gewrichten. Dat houdt in dat er lokale infiltratie is van een cortisone kristal.
De precieze oorzaak van kinderreuma is momenteel nog onbekend, maar door onderzoek is men al meer te weten gekomen over het mechanisme van de aanhoudende ontsteking. Men ontwikkelde op basis daarvan ook al nieuwe medicijnen. Reuma bij kinderen heeft ook een psychische weerslag. Prof.Carine Wouters: "Kinderen hebben een zekere stabiliteit nodig tijdens het opgroeien en ze worden nu geconfronteerd met een ziekte die grillig is en onvoorspelbaar in haar verloop. Kinderen exploreren de wereld door ernaartoe te gaan, er door te lopen, er met andere kinderen in te spelen.
De bewegingsbeperking die reuma met zich meebrengt, kan dit exploratie moeilijker maken." Prof. Wouters zegt dat veel kinderen met reuma leren leven met een aanhoudende, vaak zeurende pijn. Velen van hen klagen zelden of nooit. Integendeel, ze zoeken naar alternatieven voor die pijnervaring. Ze zetten zich in, ze zijn vaak intellectueel of creatief bezig.
De kinderen worden ook geremd in hun bewegingsvermogen. Dat kan in de omgang met gezonde leeftijdsgenoten confronterend werken. Bij het kiezen van partijtjes om teamsport in de turnles te doen, komen ze altijd als laatsten aan bod, àls ze al mee kunnen doen. Een probleem is dat ze de ene dag nergens last van lijken te hebben en de volgende dag met een opstoot zitten. Dat leidt tot onbegrip bij de buitenwereld. Soms wordt in twijfel getrokken of ze wel iets hebben, aldus Carine Wouters. Daarom wordt ook contact opgenomen met turnleraren om uit te leggen wat zo'n kind precies heeft. De prof heeft daarom ook een brief meegegeven voor de klastitularis en de turnjuf van ons kleintje.
De vraag is ook of die kinderen nog een jeugd kunnen hebben?. Ze zijn beperkt in hun bewegingen, ze moeten veel geneesmiddelen nemen, de rest van het gezin beleeft hun ziekte mee. Prof. Wouters merkt op dat die kinderen en jongeren veel veerkracht hebben. "Ze komen er door. Met de hulp van hun ouders, broers en zussen, soms ook met de hulp van een psycholoog of van een toffe leerkracht. En ze worden 'leidertjes' in de klas," zegt ze. "Hun moed, hun optimisme dat steeds opduikt na een opstoot en hun mentale veerkracht maken van hen bijzondere kinderen en jongeren." We zullen ons daar maar aan optrekken zeker?
Momenteel moet ons kleindochtertje nu ontstekingsremmers nemen in combinatie met kinesitherapie ( 2x per week) en dat voor de rest van haar kinder- en jeugdjaren. Ze moet ook 4x per jaar naar de oogspecialist op controle omdat die reumatische vorm van aandoening zich ook op de ogen kan zetten en men daar heel vroeg moet bij zijn om te behandelen in geval dat... Niet nodig om te zeggen dat dit als een koude douche overkomt bij de ouders en de grootouders. We kunnen alleen maar hopen dat die reuma niet erger wordt en in de eerste fase blijft hangen maar dat kan niemand voorspellen.. En dan denk ik opeens... wat een zegen als je kinderen en kleinkinderen gezond zijn!!. We staan daar niet genoeg bij stil omdat we het zo vanzelfsprekend vinden!!
Ach ja , toch nog iets positiefs onze zoon wordt vandaag 38!! Proficiat Kenny!
En zeggen dat er zo maar eventjes 4 schorpioenen in onze directe familie rondlopen nl:de zoon + zijn tweeling en kleinzoon 2...
Schorpioen 24/10--22/11
Een schorpioen kwam eens uit Wenen soms denk je dat zij het niet menen zij grijpen hun buit met hun gifangel uit want ze bijten of steken je tenen.
De Latijnse naam van het sterrenbeeld Schorpioen is Scorpius De Schorpioen is een sterk en gecompliceerd persoon, trots en gevoelig. Zijn gevoelens zijn niet makkelijk onder woorden te brengen, laat staan uit te leggen. Als hij van iemand houdt, dan doet hij dat heel intens, met hart en ziel. Het is voor hem erg moeilijk om luchtig met dergelijke gevoelens om te gaan. Doet een ander dat wel, dan kan hij daar eigenlijk geen begrip voor opbrengen.
Zijn gevoelens zijn dan ook vrij snel gekwetst. Ondanks het feit dat hij dan direct in de aanval gaat - het teken Schorpioen is niet voor niets één van de felste strijders van de dierenriem - verliest hij niet snel zijn humeur. Gebeurt dit wel, dan kan degene die zijn boosheid over zich af heeft geroepen beter maken dat hij of zij wegkomt: vergeten en vergeven komt niet in zijn woordenboek voor. Anderen hebben soms moeite hem te begrijpen en ondanks de aantrekkingskracht worden vriendschappen moeilijk gesloten. Is het eenmaal zover, dan gaan deze vriendschappen heel lang mee.
Het dubbelzinnige in onze taal kan soms tot grappige gedachten leiden, zie voor jezelf..
Aan een schaap dat aan de bar zit vragen of hij lam is
? Dat rookworst zonder R ook worst is! De zoekfunctie niet kunnen vinden
! Een bijgelovige imker! Een glazenwasser die ladderzat is
! Een kapperszaak die permanent gesloten is! Een schilder die overal lak aan heeft
! Een tolk die zijn vak niet verstaat! Honing met een bij-smaak
! Je schoonmoeder een "trouw-ma" noemen! Voor een dichte deur staan op de open dag van een gesloten inrichting! Aan de vleugels van een kraanvogel draaien en wachten tot er warm water uitkomt! Een glazenwasser die niet met Windows wil werken! Een gospelkoor dat voor het zingen de kerk uitgaat!
Een sluipschutter die tegen zijn vrouw zegt: "Ik heb je gemist vandaag schat"! Een spin die wordt afgewezen als webdesigner!
Hutu's die geen GSM gebruiken omdat er te veel toetsies op zitten!
Ik spaar vandaag de blondjes en ga voor hun soortgenoten de bruintjes
Een bruintje wou gaan vissen op het ijs. Ze had vele boeken over het onderwerp gelezen, schafte zich de nodige spullen aan en ging naar het ijs.
Nadat ze haar comfortabel stoeltje op het ijs zette, maakte ze een ronde opening in het ijs.
Opeens donderde een stem van uit de hemel:
"HIER ZIT GEEN VIS !"
Geschrokken verplaatste het bruintje zich naar een andere plaats op het ijs, goot haar thermos cappuccino uit en maakte een nieuw gat in het ijs.
Opnieuw kwam er een donderende stem uit de hemel:
"HIER ZIT GEEN VIS!"
Het bruintje, zeer bezorgd, verplaatste zich naar de andere kant van het ijs. Ze zette haar stoeltje en wil opnieuw een gat in het ijs maken .
Opnieuw hoorde ze de stem: "HIER ZIT GEEN VIS!".
Ze stopt, kijkt naar de hemel en roept: "BENT U DAT GOD?"
De stem antwoordde:
"NEEN, IK BEN DE UITBATER VAN DE SCHAATSBAAN!"
Het najaar penseelt glimmende bladeren. Nat is het gras,
kastanjebolsters. En dan namiddagwandeling
met natte schoenen,
proeven
de herfstlucht,
voelbaar
de cycli van het leven, en met een glimlach mijmeren om het wonder
om rood
met witte stippen.
De pastoor had eindelijk voldoende geld en sponsors gevonden om een nieuwe geluidsinstallatie in de kerk te kunnen plaatsen. Die zondag zat er meer volk in de kerk dan gewoonlijk, maar de micro deed het niet. De koster had er nog wat aan geprutst, maar dat mocht niet baten. Juist voor de mis zou beginnen, zei de pastoor : "Beste mensen, gelieve ons te verontschuldigen. Er is iets mis met de micro". En de hele kerk, die niks verstaan had, antwoordde : "En met Uw geest."
Vandaag zouden ze nog maar eens een scan afnemen van ons kleindochtertje en nog eens bloed trekken. Omdat ze ook een MRI planden besloten ze een lichte narcose toe te dienen maar in plaats van verdovend te werken reageerde de kleine uitzonderlijk fout. Het schijnt dat dit nog wel eens gebeurt bij kinderen in ieder geval werd de kleine hysterisch wild en begon overal tegen te kloppen en stonden volgens de dochter haar oogjes " wild". Ze hebben daar met twee volwassenen een uur lang bijna letterlijk gevochten om dat kind te kalmeren. Men besloot nog een tweede spuit met verdoving te geven en het werd nog erger,Uiteindelijk is ze dan toch wat gekalmeerd maar omdat ze in die koker heel stil moest liggen ,hebben ze de MRI niet durven doen. Vanavond was de narcose blijkbaar nog niet helemaal uitgewerkt want ons kindje liep nog af en toe ergens tegenaan of viel! Ze zit overal onder de rode vlekken van tegen het bedje te kloppen enz . Uiteindelijk is het verdikt na de scan dat het GEEN bacteriële infectie is maar een vorm van reuma. Dus hebben ze 3 weken lang dat kind zware antibiotica toegediend , een opname in het ziekenhuis laten doorgaan met baxter en infuus en andere trauma's bij dat kleintje en dat allemaal zonder dat het nodig was. Vanavond werd het kleindochtertje dan ontslagen ( enkel op vraag van de mama want als infuus niet meer nodig was waarom nog in het ziekenhuis blijven?) Nu moeten ze volgende week met haar naar Leuven bij een professor die gespecialiseerd is in reuma en kinderreuma en kan de hele rimram herbeginnen!!! En wij maar hopen dat eindelijk de juiste diagnose gesteld wordt en de juiste behandeling start!! Mijn hart doet pijn als ik bedenk wat ons schatje allemaal meemaakt en ze is nog zo klein.. Ze komt amper piepen aan het raam van het leven hoe leg je gans dat gedoe aan haar uit!!
Met de schoonmama is er goed nieuws en minder goed. Er waren dan ( gelukkig) toch geen uitzaaiingen maar er volgen wel dagelijkse bestralingen om zeker te spelen! Maar eerst moet ze een paar weken aansterken en herstellen want die bestralingen die zij moet krijgen ( inwendige) blijken niet van de poes te zijn. We zullen maar duimen en hopen dat bij beiden uiteindelijk alles terug goed komt! Maar ik mag niet denken aan wat ons schatje nog allemaal te wachten staat. Ze is er helemaal door uit haar doen en op veel punten weer bij af!
Op een zekere dag liep ik langs het strand. Ik zag de grote, wijze zee en vroeg aan de zee waarom ze eigenlijk bestaat. De zee dacht even na en antwoordde: " Iedere dag verover ik een stukje land om het vervolgens weer terug te geven Zo gaat dat iedere dag, dag en nacht, het hele jaar door. Ik accepteer dat maar ik kan er niets aan veranderen. "
Op een zekere dag liep ik door het bos. Ik zag een grote, wijze boom en vroeg aan de boom waarom hij eigenlijk bestaat. De boom dacht even na en antwoordde: "Iedere dag groei ik weer een beetje om er vervolgens achter te komen dat ik ook weer wat takken en een boel bladeren ben kwijt geraakt. Zo gaat dat iedere dag, dag en nacht, het hele jaar door. Ik accepteer dat maar ik kan er niets aan veranderen."
Op een zekere dag liep ik door de weidse weilanden. Ik keek omhoog en zag een grote, wijze wolk en vroeg aan de wolk waarom ze eigenlijk bestaat. De wolk dacht even na en antwoordde: "Iedere dag vlieg ik weer over de hele aarde. Ik doe dat al vele jaren en ik heb de wereld al vele malen gezien. Zo gaat dat iedere dag, dag en nacht, het hele jaar door. Ik accepteer dat maar ik kan er niets aan veranderen."
Op een zekere dag stond ik voor de spiegel. Ik zag mezelf staan. Ben ik groot en wijs? Ik ben geen zee, toch heb ik heel wat stukjes land gewonnen en verloren. Ik ben geen boom, toch ben ik gegroeid maar heb ik ook een boel takken en bladeren verloren. Ik ben geen wolk, toch heb ik reeds verschillende werelden gezien. Ik ben enkel een mens, voor even en ik denk na over wat hierna volgt. Zo gaat dat iedere dag, dag en nacht, het hele jaar door. Ik accepteer dat maar ik kan er niets aan veranderen.
Ik zoek en soms vind ik wat ik nodig heb, de slingers om zelf wat kleur in het leven te brengen, de kracht om de dingen te veranderen die ik veranderen wil en de wijsheid om de dingen te accepteren die ik niet veranderen kan.
Gisteren namiddag kregen we het telefoontje waar ik zo voor vreesde, ons kleindochtertje werd opgenomen in het ziekenhuis voor een 2 tal weken omdat de antibiotica die ze al 2 weken neemt niet aanslaat en de bacterie maar blijft woekeren in het knietje. Dat verontrust de arts die er een tweede bijgehaald heeft en nu maar hopen dat de baxters met antibiotica meer baten zoniet moet er verder gegaan worden. Dat gooit veel plannen dooreen en de onze ook overhoop!! Het probleem is dat een kleintje van nog geen drie niet alleen kan achtergelaten worden in het ziekenhuis. Het is een zielig pakje zo'n kleintje aan de ene kant beentje in de gips aan de andere kant armpje waar infuus inzit, gespalkt om te voorkomen dat de kleine het infuus eruit haalt!! De dochter heeft verlof aangevraagd op school om bij haar dochtertje te blijven.De papa probeert de kleinzoon zo goed mogelijk op te vangen Vannacht is de mama naar huis gaan slapen want kleinzoon die pas in het eerste leerjaar gestart is en wil de mama ook wel eens zien. Met de andere bomma ook in het ziekenhuis is de situatie er niet gemakkelijker op. Het wordt dus echt organiseren en beredderen voor de dochter en oma maar nagelbijten. Ik had de oplossing zo meteen gevonden maar mijn bedgenoot gaat niet helemaal akkoord dus... Het lijkt wel of we de laatste weken niets anders dan slecht nieuws doorkrijgen en nu maar hopen dat de resultaten van de andere oma na de labo onderzoeken toch bemoedigend blijven!! Meer slecht nieuws kan er echt niet meer bij! Wordt hopelijk vervolgd met een positieve noot....
Langzaam maar zeker verdringen dotjes geel, roestbruin en rood het weelderige groen van de bomen. Als dan nog even de zon voor wat glinstering zorgt dan is de natuur een paradijs voor wandelaars en wielertoeristen. Daarnaast gaat het leven echter zijn gangetje...
Bij de intrede van de herfst zijn het allerlei spinachtigen
die - via een web van melancholische draden - de blijheid traag uit de sombere dagen filteren.
Spinnen zijn namelijk heel geduldig.
Ze zijn als wachters die voor de winter invalt,
nog wat buit willen binnenhalen. Zo zijn ook de gedachten als spinnen die - geduldig wachtend - insecten uit de stroom der dagen
vangen en wikkelen in hun draden, om later te gebruiken.
Het is alsof ze gedachten uit de natuur halen
zoals ik gedachten uit de stroom van het leven haal
en in een reeks van woorden wikkel,
verbonden door een sliert leestekens,
om ze later terug te kunnen lezen,
op een regenachtige avond als de wind tegen de ramen blaast. Melancholische gedachten zijn als spinnen,
vrolijke als vlinders.s Zomers verschijnen deze vlinders,
opgewekt door een web van zonnestralen
tussen bomen en over gras,
als feeërieke dragers vol fladderend geluk.
Worden ze echter gevangen, in de duisternis van de avond,
dan verandert het geluk van eigenaar.
Dit geluk zal pas weer opfladderen volgende lente,
als de draad weer wordt opgepikt,
op het punt dat we vergeten waren
in het web van onze dromen
Ach ja , er zitten wat spinnenwebbetjes in mijn hoofd...
Luister naar je lichaam. Deze wijsheid gaf mijn ventje weg toen biebie toegegeven had dat die griep me toch in zijn grijphanden had omdat ik niet meteen aan de signalen van mijn vege lijf had toegegeven. Daarom ben ik nu inschikkelijk tegenover mijn lichaam. Luister!
Gaan slapen. Mijn lichaam: Het is middernacht. Zou je niet gaan slapen? Biebie: Naah! Ik wil nog surfen en de blogjes lezen . Mijn lichaam: Ik wil gaan liggen. Ik ben moe. Biebie: Hoe kun jij moe zijn. Je hebt niks gedaan vandaag. Mijn lichaam: Dat denk jij! Je hebt gekookt, je hebt de lakens ververst en je hebt de was gedaan. Ik ben echt aan rust toe! Biebie: Ok, Ok! Ik ben al weg, zaag!
Opstaan Biebie: t Is al licht buiten. Mijn lichaam: So what! Biebie: Dan is het tijd om op te staan. Mijn lichaam: Ik wil nog een uur blijven liggen. Biebie: Waarom? Mijn lichaam: Omdat ik nog niet uitgerust ben, tiens! Biebie: Ik moet gaan strijken Mijn Lichaam: Dat kan je deze namiddag ook. Biebie: t Is al goed, lui ding. Ik zal me nog eens omdraaien.
De strijk. Biebie: Ik moet strijken. Mijn lichaam: Ik heb geen goesting. Biebie: Ja maar, er staat wel een hele mand strijk, hè. Mijn lichaam: Er hangen nog kleren genoeg in de kast om aan te trekken. Biebie: Dat is waar. Mijn lichaam: Waarom zou je dan strijken? Ga voor je computer zitten. Dan word ik tenminste niet moe. Biebie: Ja zeg, wanneer heb jij terug goesting om te werken? Mijn lichaam: Morgen misschien, maar vandaag zeker niet. De boodschappen. Biebie: Ik moet boodschappen doen. Mijn lichaam: Dat zou ik niet doen als ik jou was. Je griep is nog niet helemaal voorbij. Biebie: Jij weet wel mijn zwakste punten te bespelen, hè. Mijn lichaam: We are one, darling! Biebie: Maar wat moeten we dan eten? Mijn lichaam: Wat?! Je hebt verdorie een volle diepvriezer! Biebie: (zucht) Je wint weeral. Maar morgen, dans jij naar mijn pijpen. Capice! Mijn lichaam: Morgen ben jij helemaal van je griep en bronchitis vanaf. Dan sta ik weer helemaal ter beschikking, my lady.
Laten we ons al inenten tegen de griep of wachten we nog wat? We hadden het er vorige week nog over. Maar de winter moet nog beginnen, dus te vroeg inenten heeft ook geen zin, was mijn commentaar. Dus lieten we de inentingsplannen nog even in de vrieskast? Uitgerekend nu krijg ik toch wel een aanval van dat vervelend ding zeker? Ik ging even googelen over het woord griep en vond het volgende: Het Nederlands heeft griep in de achttiende eeuw ontleend aan het Frans, maar van oorsprong is het afkomstig uit een Germaanse taal. Griep hoort bij het werkwoord grijpen: het is de ziekte die mensen plotseling grijpt. Hewel, die griep heeft mij ook zomaar gegrepen. Normaal ontsnap ik de dans en is mijn wederhelft de eerste die zich laat inpakken door die beestjes maar nu brak ik met de traditie. Nu denk je zo gezond te leven: veel verse groenten en fruit, veel vis, scharrelvlees, veel beweging en veel buitenlucht. En toch weet de griep je te vinden. Hij vloert me uitgerekend op het moment dat we ons klaarmaken om er even tussenuit te gaan. Je hebt koorts, er lopen koude rillingen over je rug, je voelt je plots ziek met hoofdpijn, spier- en gewrichtspijn, een rauwe keel, droge hoest, ...Het beste tegen de griep is rust. Sommigen willen uitgerekend dan bepamperd worden, anderen liggen zielig te turen naar het plafond en verdrinken haast in zelfmedelijden. Ikzelf ben op zon moment graag gerust gelaten.( dus liefst geen callcenter op dat moment!!). Laat mij maar doen ik zal wel op tijd en stond mijn drankje of aspirientje nemen. Sommigen hadden dat blijkbaar uit mijn vorig logje begrepen en het is ontroerend hoe jullie me " sparen" of zat mijn logje er voor iets tussen? Ik ben niet altijd zo " kort van stof " hoor, voor jullie maak ik wel een uitzondering. Intussen gaat het al wat beter ( onkruid vergaat niet, zei ons ma altijd!!) Nog een paar dagen rustig aan en dan maar hopen dat ik het voor de rest van de herfst en winter gehad heb!
PS. Even ter info. Het onderzoek dinsdag van kleindochterje leverde toch iets positiefs op? De gips werd even weggehaald en het knietje was al een stuk ontzwollen . Dus de antibiotica slaat aan. Er werd terug bloed getrokken en de gips terug aangedaan voor nog zo'n 14 dagen, de duur van de antibioticakuur! Dan volgt er weer een scan en dan maar hopen dat het euvel genezen is! Morgen wordt oma 2 geopereerd. We duimen!!
Op de meest idiote tijden word je soms gebeld.
Ik krijg al de " wubben" alleen al van de manier hoe die bellers beginnen met de opening van hun gesprek.
Negen van de tien keer heb je geen idee waar ze het over hebben.
Soms lijkt het wel of ze in een andere taal aan het praten zijn. Gelukkig ben ik een optimistische tante en zie gauw ergens de humor van in.
Maar af en toe kan ik ineens genoeg hebben van al dat gebel.
Als ik in zon stemming ben, heb ik zin om het die lui moeilijk te maken. Eén van die call-mensen vroeg mij onlangs of ik de kostwinner was, zo niet of het mogelijk was de andere partij aan de lijn te krijgen. Dat was voldoende om een duiveltje in mij te laten rinkelen.
Hoezo kostwinner ? vroeg ik . Even werd het stil aan de andere kant, want je kunt er vergif op innemen, dat dit antwoord niet werd verwacht. Dit stond natuurlijk niet op hun lijstje. Ik zei nog steeds niets.
Weer een oorverdovende stilte.
En ja hoor, natuurlijk komt er een onbenullig antwoord als: Ik bedoel iemand in uw huishouding die het meeste geld binnen brengt.
Ik weer: Waarom denk je dat ik een huishouding heb ,dat er iemand anders bij mij over de vloer komt die geld in het laatje brengt?
Weer even een pauze en dan gooide ze de boel er maar bij neer. Met dit soort gesprekken kunnen ze niets mee.
En dat was mijn bedoeling, ik heb hen niet gevraagd mij op te bellen!
Waar ik ook de pest aan heb, zijn die belletjes waar ze me vragen of ze even gebruik mogen maken van mijn tijd zoals vandaag. Ik vind het een ergerlijke vraag. Hoe kun je nu van iemand de tijd afnemen?
Ik gaf geen antwoord en zei alleen, hum hum! en ja hoor dat scheen een aansporing te zijn om mij er van te overtuigen dat ik van hun aanbod moest profiteren.
En dan kreeg ik te horen dat vele euros per jaar naar mij toekomen als ik met hen in zee ga.
Wat blijkt nu volgens die dame? De stroomrekening kan drastisch naar beneden gaan.!! Zozo, wat gaat die mij nu vertellen! Daar ging ik eens goed voor zitten en vroeg natuurlijk voor welke leverancier zij belde? Bingo, van de concurrent.!!
Hoeveel scheelt dat dan per maand, vroeg ik heel sullig. Dit was schijnbaar geen moeilijke vraag want het antwoord was simpel. "Het ligt er aan hoeveel elektriciteit je verbruikt".
Ja, en in deze tijd van recessie moeten we toch allemaal op de kleintjes letten toch? Daar volgde nog een hele boterham die mij niet echt interesseerde tot ik het opeens voor " gehoord" hield en zei: Het heeft geen zin om hier nog verder op in te gaan, je bent niet overtuigend genoeg met je verhaaltje.
Lees je dit soms van je monitor af? Tuut, tuut, tuut. Had zij toch nog van mij gewonnen? Ik weet wel die dame doet ook maar haar job, maar het was niet bepaald mijn dag vandaag. Ik ben opgestaan met een zweempje griep in mijn corpus en dan wil ik gerust gelaten worden!!
Een jong blondje is op vakantie in het verre Louisiana.
Ze wil graag een paar authentieke krokodillenschoenen kopen.
Ze is echter verbolgen over de hoge prijzen die de plaatselijke handelaars
durven te vragen.
Na een ruzie met een winkelier, die maar niets
van zijn prijs wil afdoen, barst ze in woede uit:
"Als het zo zit ga ik me er zelf een vangen!
Zo geraak ik tenminste aan een paar schoenen tegen een redelijke prijs!".
"Ik zal je niet tegenhouden", zegt de winkelier, "veel geluk,
misschien vang je wel een grote!"
Het kwade blondje keert hem vastberaden de rug toe en vertrekt
naar het moerasland om te jagen.
Wat later die dag, als hij naar huis rijdt, ziet de handelaar
het blondje tot aan haar middel in het water staan.
In haar handen houdt ze een groot jachtgeweer.
Net op dat moment ziet hij een grote krokodil van wel
4 meter in haar richting zwemmen.
Het blondje legt aan en vermoordt het beest.
Met heel wat moeite trekt ze het gedrocht op het droge.
Daar lijken nog een hele serie krokodillen te liggen.
De handelaar gelooft zijn eigen ogen niet.
Plots begint het blondje gefrustreerd te roepen:
" G....., weer eentje zonder schoenen!"
Soms komen mensen zomaar in je leven gewandeld. Je hebt kinderen, die trouwen en brengen nieuwe familie mee en als het klikt dan worden die ook jouw familie, meer nog het worden jouw vrienden. Je plant samenkomsten, je feest en je trekt er samen op uit. Je gaat zelfs samen turnen, moedigt mekaar aan, draagt mekaars vreugden en verdriet, tegenslagen en meevallertjes. Je voelt je goed bij elkaar tot opeens een stille moordenaar zich in jullie relatie binnendringt. Je hebt nog gepraat op de dag " Kom op tegen kanker" omdat die andere bloemen verkocht. Ironie van het lot een paar dagen later krijg je te horen dat dit onding juist die persoon uitkiest om te woekeren! Alle plannen die in de wacht stonden worden in de ijskast gezet. En het wordt nog erger, nieuwe onderzoeken brengen uitzaaiingen aan het licht. Een noodzakelijke en ingrijpende operatie dringt zich op, chemo wordt een must en je blijft ontredderd achter. Hoe pak je dat aan? Welke woorden zijn zinvol? Wat zeg je tegen die persoon die zich zomaar ineens persoonlijk aangevallen voelt en in een verlangen naar een gevoel voor eerlijkheid uitroept: "Het is niet eerlijk! Kanker overviel me toen ik even de andere kant opkeek. Het leven is onrechtvaardig! Hoe help je haar om haar ogen van de "grote K" af te houden en om haar scherp te stellen op de kracht van de letter "M" -- mensen die om haar geven en er steeds voor haar willen zijn? Jouw eigen plannen worden in de war gestuurd.. gaan ze door, stel je ze uit? Dat laatste hebbedingetje waar je zo naar uitkeek, verbleekt bij wat nu gebeurt. Je relativeert de dingen, het leven,de waarden . Het is de zoveelste confrontatie met het leven in een korte tijd. Je trekt je op aan wie dicht bij jou staat en aan je vrienden .Je zoekt woorden van aanmoediging maar blijft steken bij de onmacht tegenover dat ene verwoestende woord. En dan ga je naar je maandelijkse vrienden, je verwarmt je aan die gemeende knuffels, je luistert naar wat die andere triestig, onrustig of bezorgd maakt. Je lacht samen bij een scherts of een ironische sneer maar je voelt je er thuis, je vergeet even wat je daarnet nog zo ongerust maakte, je trekt je op aan die zo spontaan gegeven warmte en je beseft dat het leven zo kort is en dat naar mate de levensdagen voorbij schuiven enkel die menselijke warmte datgene is wat je nodig hebt. En dan denk je terug aan die ene persoon die nu vertwijfeld aan de zijkant van haar levensweg staat en je hoopt dat je vriendschap en meevoelen één van de strohalmen is waaraan ze zich kan rechthouden.
Ze ( Paz en Bojako) hadden vorig jaar al beloofd om mij eens mee te nemen naar de Koekenstad omdat ik er nog maar zo weinig van ken. Maar je weet hoe dat gaat, er komt altijd iets tussen of het weer zit echt niet mee of de agenda's kloppen niet . Maar we hadden eindelijk een datum vastgepind, weer of geen weer. Gisteren stond dan die stadsverkenning op het menu.
Ik geef hier een "kort" verslag van onze dag . Ons Pazke heeft er echt werk van gemaakt!
De bedoeling was om Antwerpen te verkennen binnen de grenzen van het oude Antwerpen.
En dan beginnen we natuurlijk bij de grote markt met zijn Stadhuis. Een indrukwekkend gebouw
Het stadhuis op de Grote Markt in Antwerpen is een vroeg renaissancegebouw, ontworpen door de architect Cornelis Floris De Vriendt. Het is gebouwd tussen 1561 en 1564. Het stadhuis is overwegend gebouwd in de renaissance-bouwstijl. In deze middelste sectie zijn 3 wapenschilden verwerkt. Boven de drie wapenschilden is er een nis met een Mariabeeldje. Dit heeft er echter niet altijd gestaan. Oorspronkelijk stond er een Brabobeeldje, maar door de contra-reformatie werd dit vervangen door een meer Christelijk Mariabeeld.
Van daar hadden we een prachtig zicht op de OLV kathedraal. De Olv kathedraal is de trots van de Antwerpenaar en de grootste gotische kerk van de Nederlanden. Ze werd in 1521 voltooid, na zowat 170 jaar bouwen.
Rechts van de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal zien we bouwmeester Appelmans, met het plan van de toren op de knie en hij geeft onderrichtingen aan de steenkappers
Wat hebben we nog gezien?
Geen bezoek aan Antwerpen zonder even door de Vlaaikensgang te kuieren, een wirwar van steegjes in het oude centrum. Het lijkt wel alsof de tijd is blijven stilstaan. De gang is ontstaan in 1591 en was de woonplaats van de schoenmakers. Een idyllisch plekje midden in de stad!
Natuurlijk was het Steen ook één van de bezienswaardigheden Het Steen is een deel van een voormalige ringwalburg aan de rechter Schelde-oever in de stad Antwerpen. Het Steen, het oudste gebouw van Antwerpen, werd gebouwd tussen 1200 en 1225 en werd destijds Antwerpse burcht genoemd. Rond 1520, ten tijde van Karel V, werd de burcht grondig verbouwd en noemde men het voortaan " 's-Heeren Steen ". Het gebouw werd tot 1827 als gevangenis gebruikt, wat het in ieder geval al sinds 1303 geweest was. Het overgrote deel van de burcht werd in de 19e eeuw afgebroken bij het rechttrekken van de kades en het verbreden van de Schelde. Het overgebleven gebouw kreeg de benaming "Het Steen".
In de buurt lag ook " Het vleeshuis" In de middeleeuwen ontstonden er verkoopsgebouwen voor verkopers om hen de mogelijkheid te geven op een overdekte plaats handel te drijven. Het Vleeshuis werd in 1250 gebouwd nabij de burcht van Antwerpen (Het Steen) specifiek om er geslachte dieren te verkopen.
Natuurlijk moesten we ook even langs , De Lange Wapper een reus die, volgens de legende, de straten van Antwerpen onveilig maakte.
Het laatste gebouw dat we bezochten was De Wolsack.
De naam "Wolsack" duikt voor het eerst rond 1400 op. Wellicht ging het in eerste instantie om een steegje naar de Engelse wolmagazijnen, want "zak" of "sack" wil zeggen "doodlopende straat".
Achter het voorste gebouw bevindt zich een ander gebouw(tje) met naar het schijnt een geweldige plafondversiering. Maar jammer heb ik daar geen foto van want die versiering werd afgehaald om te restaureren..
De beurs
De 19e eeuwse gevels langs de straat laten niet vermoeden dat daarachter een 16e eeuws pand door Domien de Waghemakere zit, met een sfeervolle binnenkoer. De gevels in 16e eeuwse bak- en zandsteen geven het geheel een rustige uitstraling. Er is een zuilengalerij.
Alleen is dit pand aan een grondige onderhoudsbeurt toe en leek die eerder verwaarloosd.
En wat heb ik gisteren nog geleerd?
Ten eerste: Dat het Antwerpse gezegde " Godjumenas" zijn oorsprong vindt in de middeleeuwen . In een nis boven de ingangspoort van het Steen stond een wijdbeens beeldje van " de god Semini".
Oorspronkelijk stond die god afgebeeld met een lange ,rechtopstaande penis als symbool van de vruchtbaarheid. Maar in de 17e eeuw vonden de Jezuïeten dat niet kunnen en hebben de penis afgehakt. Je zou al voor minder " godjumenassen"!!
Ten tweede: Het woord " kabardoesjke" komt uit de Napoleontische tijd, toen de cabarets genummerd werden als waardebepaling, hoe hoger nummer, hoe bedenkelijker het etablissement. Nummer 1 was de top maar bij "cabaret douze" moest je je al niet teveel meer voorstellen. Het was een oord van plezier, van mooie vrouwen, gezellige muziek van s'avonds laat tot in de vroege uurtjes vandaar ....
Ten derde: Het sappige Antwerpse woord " pagadder" voor een kleine. Waar komt het vandaan? Het is afgeleid van het Spaanse woord "pagadores" dwz betaalmeester. In Antwerpen in de buurt van de kaaien staat de pagaddertoren.
Dat is een uitkijktoren die in de Spaanse tijd door de reders gebruikt werd om te zien of de schepen die onder hun vlag voeren eraan kwamen. In die uitkijktorens stonden "kleine " mensen die omwille van hun gestalte niet in aanmerking kwamen om te gaan vechten . Zij werden daarvoor door de pagadores betaald vandaar dat men een kind een " pagadder " noemt.
Er was natuurlijk nog veel meer maar ik zei toch in het begin :" Ik hou het kort"!! Eventjes voelde ik mij heel eigen met de Antwerpenaren in het groepje maar als ik zeg dat de dag " Heel Goed" was dan zal een plagerijtje mij wel op mijn roots wijzen!
Conclusie van dit stadsbezoek? Een heel leerzame dag . Bedankt Paz.
Hoe vaak is dat refreintje van Charles Aznavour gisteren niet door mijn hoofd gegaan .. " Elle avait un joli nom mon guide..." en nog veel meer dan dat want ons Pazke heeft een prima rondleiding gegeven. We waren met zijn vier om al die kennis op te nemen . Een professional zou het niet verbeterd hebben.
Terwijl er hier eentje slaapt profiteer ik ervan om even door bloggenland te surfen en mijn bedenkingen neer te pennen. Mama had vandaag bijscholing en omdat het kan uitlopen en het de eerste dag is dat het beentje van ons kleindochtertje in de gips zit , werd ze gisterenavond hier " gedropt" . Maar ze is zo moedig onze lieve schat. Ze stapt lustig rond zo goed als het kan en is al heel fier dat papa, mama en nu ook oma op de gips getekend hebben! Alleen de antibiotica is een echte kwelling wegens niet lekker. De mama had eventjes geproefd en moest toegeven dat de smaak verschrikkelijk was. Nochtans moet ze die viezigheid 3 weken nemen en dan maar hopen dat dit samen met de gips voor beterschap of nog liever genezing zorgt want erg duidelijk is de diagnose nog steeds niet. Een bacteriële infectie op de knie.. tot daar de conclusie van verschillende scans, bloedonderzoeken en meningsverschillen van de artsen. Eigenaardig genoeg - ook volgens de artsen - heeft de kleine nog geen koorts gemaakt. Dus maar hopen dat ze het bij het rechte eind hebben. Vandaag is dus een dag van kleuren en knippen, van met popjes spelen en tekenen en tekenfilmpjes bekijken zolang er maar niet teveel rondgelopen wordt. Mijn bewondering voor kleuterlei(y)dsters stijgt met de minuut want hoe hou je een dag rond zo'n ukje van 3 bezig zonder veel te bewegen? Raar maar waar je wordt er zelf nog moe van ook!! Intussen zweeft in het achterhoofd de vrees voor wat er morgen nog allemaal aan het licht kan komen bij de andere oma. Die moet op een laatste voorbereidend onderzoek voor de grote ingreep. Dat sombere weer leunt perfect aan bij de gemoedsstemming momenteel.
Uren later. Mama en papa kwamen hun oogappelte ophalen want morgen gaat ze naar school het is maar een halve dag en de juf zal er op toezien dat ze rustig bezig blijft. Ik heb vandaag genoeg de clown uitgehangen dus ga ik het hier sober houden en gewoon met een gezegde afsluiten.
'Het zijn geen grote vuren die ons koude hart verwarmen, het zijn de kleine vonkjes die het doen!
Eind vorige week ben ik volop bezig geweest in de tuin om de uitgebloeide planten en bloemen weg te snoeien. Meteen hebben we ook maar de appeloogst binnengehaald want de vogels hebben hier al genoeg kermis gehouden en de kgs die afgevallen of aangestoken zijn volstaan hoewel... we zullen appels mogen eten tot ze ons de oren uit komen. De buren hebben ook hun dosis van de appels die niet konden bewaard worden gekregen en mogen ( willens nillens) ook aan de slag haha. Het was toen ,gelukkig, nog eens een zonnige dag die afstak tegen het stille vergaan van de zomerse pracht. Nu moeten we het met een paar graden minder stellen. En toch..zou het nu alleen aan mij liggen maar stilaan overvalt me een herfstgevoel onstuitbaar en toch nog onverwacht als ik om me heen kijk. De kleuren in de natuur worden valer, donkerder ook. Bladeren vallen hier en daar al uit de bomen en de temperaturen komen amper boven de vijftien graden uit.
Herfst is een soort afrekeningsperiode. Je hebt de zomer achter de rug met zijn lange avonden, zijn genieten van de zon en de mensen. Bij een wandeling vorige week zag ik mensen die probeerden nog even te genieten van het fraaie nazomerweer, met sweaters losjes om hun hals geknoopt, voor het moment dat het ineens te fris zou worden. Nu is het stil hier in de buurt van het bos!
Onlangs was het ook 21 september. Anders dan bij de meteorologen is dat voor ons gewone mensen normaal gesproken het omslagpunt op de kalender van zomer naar herfst. Dit seizoen van het jaar doet me ook meteen denken aan de herfst in een mensenleven. Filosofisch natuurlijk, dat is waar, maar toch. Als we jong zijn dan voelen we ons onstuitbaar maar worden we ouder en passeren we een bepaalde grens dan gaan we relativeren en komen we dan echt in de herfst van ons leven terecht dan kijken we soms om met het idee van had ik maar... Alleen komt die tweede kans zelden op het pad van de mijmeraar. Daarom moet je elke kans in je leven met beide handen grijpen, dan kan je later tenminste zeggen: dat heb ik toch maar meegemaakt.
Net als in de natuur komt de winter al zo snel op een mens af en dat is geen prettige gedachte. Ben ik aan het somberen? Nee hoor, ik mijmer maar wat, somberen komt niet zo snel in mijn woordenboek voor. Er is nog zoveel te doen, vandaag, morgen, volgende week. Maar het misstaat niet om soms toch even na te denken over de vergankelijkheid van een leven, net als die van de natuur. Elk seizoen heeft zijn eigen schoonheid, ook de herfst is heel fraai vast te leggen op de elektronische schijf. Als het maar niet regent. Ik ga er dit jaar eens extra op letten als ik de tijd heb, want het is nu best nog even druk en de dagen rijgen zich aaneen in een veelvoud van grote en kleine klussen. Die herfst moet maar even wachten en zal voorbij gaan in een tempo dat net als vorige jaren zijn weerga niet kent.
Tussendoor maken we toch wat plannen voor dit najaar, want na de drukte van de laatste weken denk ik dat we er stilaan wel aan toe zijn al zal het plannen maken deze keer minder van harte zijn.We moeten eerst nog een paar dokters"vonnissen" afwachten!! Maar nu probeer ik toch nog even te genieten voor de echte herfst zich aankondigt en voor diegenen die toch liever een groen blaadje lusten, heb geduld en zorg dat je zonder kleerscheuren de komende herfst en winter doorkomt....en dat groen zal zich daarna wel weer volop presenteren.
Gisteren was een dag die begon zoals zoveel andere met plannen en klusjes en zijn kleinigheden. In de voormiddag hoorde ik dat een heel dierbare vriendin binnenkort een operatie te wachten staat en dat was toch eventjes slikken omdat het niet zomaar een simpele ingreep is. Het was amper volledig doorgedrongen of ik kreeg een telefoontje van de schoonzoon met de uitslag van de botscan en het bloedonderzoek die begin deze week van ons jongste kleindochtertje gedaan werd. Omdat zij nog maar recentelijk serieus begon te manken en een dikke knie had ,waren ze naar de kinderspecialist geweest. Na een tweede botscan in één week tijd zijn ze er nog niet helemaal uit. De voorlopige diagnose is een bacteriële infectie op de knie. Hoe die daar gekomen is, weten ze ook niet. Nu starten ze met antibiotica en maandag wordt dan gezien of er beterschap is. Als die niet aanpakt moet kleindochtertje voor 2 weken naar het ziekenhuis om via baxter antibiotica te krijgen. Helpt dat nog niet dan moet rekening gehouden worden dat de diagnose fout is en zullen ze in Leuven onderzoeken of het toch iets aangeboren is of als het kinderreuma is of wat dan ook. Ze moet haar beentje zo weinig mogelijk belasten maar probeer dat maar eens met een bijna driejarige. Normaal was er voorgesteld om het beentje in de gips te steken om zo te laten rusten maar na de laatste diagnose kan dat niet want dan kunnen ze niet zien of de zwelling afneem! Ik hoorde van de dochter dat de antibiotica geen papje is dat er zo maar in gaat wegens vieze smaak!! Allé geen gezellig nieuws maar toen bleek de kous nog niet af te zijn. De moeder van de schoonzoon kreeg gisteren ook te horen dat ze baarmoederkanker heeft en dringend moet geopereerd worden waarna bestralingen volgen. We hopen allemaal dat er geen uitzaaiingen zijn maar volgens de arts zullen ze dat pas weten als ze de buik openleggen. Dat was meer dan eens slikken zowel voor de dochter en schoonzoon als voor ons. Wij hebben met de schoonouders van onze beide kinderen een heel goede band en met die van de schoonzoon zelfs nog wat closer, wij gaan af en toe samen weg of hebben een etentje of feestje .. Ze zijn echt familie geworden en dan hoor je zo iets...Toeval wil dat we over zo'n 2 weken een vakantie plannen na al de werken hier de laatste maanden en nu hoor ik langs alle kanten van ziekenhuisopnames en operaties... Verdikke toch!! De dochter zegt wel : "Je moet ervan genieten ma zolang je kan en alles meenemen wat je kan ", maar toch voel ik mij wat ongelukkig met het tijdstip en worden onze plannen door al die berichtjes wat overschaduwd . Ik weet het wel, de wereld draait door en de ingrepen zullen ook zonder dat we hier zijn optimaal gedaan worden maar je wil er zijn voor wie je dierbaar is op het moment dat ze wat aandacht nodig hebben en juist dan zullen we er niet zijn!! Begrijp me niet verkeerd, het draait hier niet om ons maar wel om het tijdstip dat echt ongelukkig is al is er nooit een goed moment voor dergelijke zaken.
Ik was hier al danig aan het duimen voor twee vriendinnen en weet dus niet meer wat ik nog kan inschakelen om geluk voor de dierbaren af te smeken en vast te houden..
Eén ding is mij nu stilaan duidelijk aan het worden: " Pluk de dag en haal er het maximum uit want wat morgen wacht ,weet je nooit".
Daarom wens ik alle bezoekers een keitoffe dag en blijf genieten het leven is soms zo kort en onvoorspelbaar! Of zoals Euripides zei:
Geniet en voel je goed
beschouw het heden als je eigendom,
het overige behoort aan het lot"
Er was eens een weegschaal uit Aken ze wikte en woog alle zaken soms was ze defect en dan werd ze gecheckt maar dat schreeuwde ze niet van de daken.
De Latijnse naam van het sterrenbeeld Weegschaal is Libra. De Weegschaal is een warm en gevoelig persoon, die de beschikking heeft over een sterke wilskracht. Voor hem is gezelschap van anderen belangrijk. Buiten "de groep" vallen is een verschrikking voor hem. Hij zal over het algemeen vrij ver gaan in zijn inspanning om erbij te horen. Voor hem zijn harmonie en rust kenmerken van een goede relatie. Hij heeft oog voor schoonheid en verhoudingen en hij houdt van mooie zaken: mensen, dingen, kunst en cultuur. Lelijkheid - of dit nu uiterlijk is of innerlijk - roept bij hem afkeer op. Dit teken heeft echter ook een andere kant: sommige mensen hebben juist een hang naar het opzoeken van confrontaties en competities, zowel in spelvorm als in het dagelijks leven Hij is sterk in het helder weergeven van een probleem en de meerdere kanten hiervan. Dit maakt hem zeer geschikt als bemiddelaar of adviseur. Vraag echter niet aan hem om snel een beslissing te nemen: juist doordat hij alle kanten van een zaak ziet, wil hij deze rustig door kunnen denken voordat hij een beslissing neemt.
Dit is een sappig verteld verhaal -een nadenkertje - uit de Afro-Amerikaanse (zwarte) verteltraditie, waarin God - na het scheppen van de wereld - vanuit zijn schommelstoel de wereld overziet en hem een beetje kaal vindt..
God was net klaar met het scheppen van de wereld. Hij ging in zijn grote schommelstoel zitten om alles nog eens rustig te bekijken. "Niet slecht, al zeg ik het zelf," mompelde hij. Hij stak een sigaar op en voelde zich tevreden, totdat hij merkte, dat de aarde er tamelijk kaal uitzag. "Ik vraag me af, hoe dat nou kon gebeuren," sprak God, "ik heb toch het idee, dat ik van plan was om meer land dan water te scheppen. Nou ja..."
Hij haalde zijn schouders op en begon zich af te vragen, wat hij zou kunnen doen om de wereld een leuker aanzien te geven. "Geef me de heggenschaar eens", riep hij en een van de engeltjes kwam aangehold en drukte hem die in de hand. Toen boog God de Almachtige zich uit zijn schommelstoel voorover en frutselde een beetje aan de takken van de bomen. Wat hij ervan afknipte, viel op het lege land, en daaruit ontstonden het gras, de struiken en de bloemen. "Niet gek", vond hij en leunde weer achterover. "Ja, zo is het een heerlijke wereld geworden." En nadat hij dat gezegd had, ging hij naar bed om van het werk uit te rusten. Een wereld scheppen is geen makkelijk karwei. Er is een boel denkwerk voor nodig om alles op de juiste plaats te krijgen, vooral wanneer het om iets gaat waaraan nog nooit eerder gedacht is. Dus God ging op één oor liggen en nam zich voor, zijn wereld de volgende dag verder te bewonderen. De volgende dag had God zijn ogen nauwelijks open, toen hij de bloemen met elkaar hoorde fluisteren. "Het is hier zo eenzaam", zei een bloem, "we zijn hier neergeplant om de aarde gezelschap te houden en omdat het er leuk uitziet, maar het is verschrikkelijk eenzaam." God schudde onwillekeurig zijn hoofd. "Mijne heren! Zo maak je het ene en nauwelijks ben je ermee klaar, of je moet alweer aan het volgende beginnen. Engelen, geef me mijn klein schaartje eens!"
Een engel bracht God de kleinste schaar, die er te vinden was. Hij boog zich over de wereld en begon van alle dingen een klein stukje af te knippen van de hemel, van de aarde, van de bomen, van de dieren, van de struiken en de bloemen. De gedachte, om je over de wereld te beklagen, was nog geen dag oud maar God had sterk het vermoeden dat er van nu af aan voortdurend geklaagd zou worden. Hij was zo woedend, dat hij niet eens meer zag, wat hij allemaal kortwiekte. Knip, knip, knip, zo ging dat. En toen hij weer in bed kroop, deed hij dat hoofdzakelijk, omdat hij geen zin had, nu weer alle klachten over die hele knipperij aan te horen. Hij had een goede reden om domweg in bed te blijven voor altijd. De wereld moest maar zien, hoe ze het met al dat klagen redde.
Welnu, toen de mensen omhoog keken en al die kleine snippertjes zagen, noemden ze die 'voorbijgefladder'. Er was geel voorbijgefladder.,dat waren de stukken, die God van de zon had afgeknipt. En er was blauw voorbijgefladder.,dat kwam van de hemel af. Het witte voorbijgefladder stamde van de sterren. Voorbijgefladder in alle kleuren wervelde door de lucht. Ja, er was zelfs voorbijgefladder met een kleur, waarvoor de mensen nog geen naam hadden.
Al dat gefladder, wat kleuren had, waarvoor nog geen namen bestonden, wervelde naar ons deel van de wereld toe. Nu weten jullie, hoe het bij ons toegaat. Wij benoemen de dingen altijd op onze eigen manier. Toen wij zwarten omhoog keken en deze dingen voorbij zagen komen, hoorden we dat de blanken ze voorbijgefladder noemden. Daar moesten we om lachen! Voorbijgefladder! De blanken moeten ook altijd helemaal hun tong kronkelen, als ze proberen te spreken. Voorbijgefladder! Wie zegt er nou zoiets? Wij hebben een andere naam uitgevonden. Die is veel makkelijker uit te spreken. Hij ligt makkelijk in het gehoor en zo hoort het ook bij een woord.
Maar de blanken zijn anders. Ze kunnen het nooit uitstaan dat wij iets voor ons zelf hebben. Ach, ach! Zodra ze denken, dat wij ergens meer plezier aan beleven dan zij, komen ze snel naar ons toe en nemen het in beslag, voordat God er iets van te weten komt. En niet alleen dat: wij delen het wel met hen, maar nog voor de zon ondergaat, gaan ze ermee vandoor en praten erover, alsof het van hen is. En zodoende noemden toen ook de blanken die dingen 'vlinders'. Ze lieten het woord in hun woordenboeken drukken, om iedereen te laten geloven, dat zij in staat waren geweest zo'n mooi woord te bedenken.
Als de dagen ineens kort zijn en de nachten evenzo, dan staat er maar één ding vast: de tijd gaat te snel
Verwelkte bloemen op het pad
verdorde bladeren in het gras. Weg, de zomer die we hebben gehad alsof hij er nooit of nimmer was.
Plassen blinken in de straat
regendruppels op een ruit. Weg, de zonneschijn tot 's avonds laat alsof de wind reeds naar de winter fluit.
De natuur, soms stil, alsof hij wacht op stormend, tempeestend weer. Weg, gezellige zwoele zomernacht
tot volgend jaar dan maar weer.
Straks worden we weer overladen door weemoedig makende nazomerkleuren, daarom genoot ik nog eens met volle teugen van het "nu" en heeft die wandeling mij deugd gedaan en inspiratie gegeven!!.
Als de ramen s ochtends ineens weer vol zitten met condens, als je de eerste bruine bladeren op de stoep ziet liggen.. Als het aan het begin van de avond al donker begint te worden, als je ineens spontaan "hij is weer voorbij die mooie zomer " begint te zingen zonder dat je het helpen kan, dan weet je het eigenlijk al: de zomer loopt inderdaad op zijn einde.
Zoals beloofd ging ik vandaag met mijn camera op pad. Voor de eerste foto's moest ik al niet ver gaan zoeken want in de tuin zijn nog steeds restanten van een overvloed aan zomer aanwezig.
Als je dit onderwerp met je fototoestel benadert dan heb je onmiskenbaar een voordeel: je hoeft niets te zeggen je kan het gewoon allemaal laten zien.
Daarom laat ik de camera het werk laten doen.
De speelse zomer
Funny prei jawel groeit zo in onze tuin!! De gewone prei verdween in de schaduw bij dit wonder
Normaal schrijf ik elke avond een berichtje op mijn weblog. Vandaag ben ik echter inspiratieloos. Waar zal ik over schrijven? Herken je dat? Van die dagen dat je echt, compleet inspiratieloos bent? Niets is goed, niets is leuk en geen enkel nieuw, verfrissend idee komt dan ook maar ergens in je op en niets of niemand kan je echt inspireren. Een dikke, vette inspiratieloze bende. En zo zit ik hier voor mij laptop en staar inspiratieloos naar het witte vlak voor mij. Ik wacht tot de schrijfflow zich van mij meester maakt. Normaal gaat dat zonder veel moeite en komen de woorden als het ware uit het niets tevoorschijn en verdwijnen in mijn toetsenbord. Maar vandaag gebeurt er niets. De schrijfmotor werkt niet, hij hapert zelfs niet hij staat gewoon stil, geparkeerd. Daarom heb ik besloten om morgen de camera te nemen en eens lekker naar buiten te gaan, nieuwe geluiden, geuren en beelden op te slaan die kunnen helpen om misschien nieuwe inspiratie te krijgen
Na wat mijn slaapgenoot vorig jaar voor had met zijn oog en wat onlangs ook een lieve blogvriending meemaakt, zoeken we hier uit of er manieren bestaan om qua voeding de ogen te ondersteunen. Zo kwamen we bij het volgende:
Het is algemeen geweten dat groenten en fruit goed zijn voor de gezondheid maar wist u dat een evenwichtige voeding ook goed is voor uw ogen? Als u elke dag groenten en fruit eet, helpt u hen immers om langer gezond te blijven.
Dit is de boodschap die de nieuwe preventiecampagne van de Brailleliga draagt en die van 13 tot 26 september over heel België wordt verspreid.
De laatste jaren heeft wetenschappelijk onderzoek aangetoond dat voeding een rechtstreekse impact heeft op verschillende oogziekten zoals cataract, diabetische retinopathie en leeftijdsgebonden maculadegeneratie (LMD), de voornaamste oorzaak van blindheid in de westerse wereld Het is natuurlijk wel zo dat geen enkel dieet kan voorkomen dat onze ogen ouder worden, ook kan een dieet onze ogen niet tegen alle ziekten beschermen, want bepaalde ziekten worden veroorzaakt door andere, genetische of omgevingsgebonden factoren. Toch is voeding een factor die een rechtstreekse invloed heeft en die ons kan helpen om de risicos te beperken en onze ogen langer gezond te houden.
Hoe kan voeding het gezichtsvermogen beschermen?
In België zijn de voornaamste oorzaken van een visuele beperking leeftijdsgebonden: LMD, diabetische retinitis, glaucoom en cataract. Uit een enquête, uitgevoerd in 2009, blijkt dat acht op tien Belgen tussen 65 en 79 jaar er slechte voedingsgewoonten op na houden: te veel suikers, vetten en zout en niet voldoende groenten en fruit. Deze slechte gewoonten zijn van alle leeftijden, maar de gevolgen zijn zwaarder voor senioren. Oxidatie wordt beschouwd als een belangrijke oorzaak van de slijtage van onze organen. Tot de oxidanten behoren onder meer de vrije radicalen, erg reactieve en agressieve chemische stoffen die eiwitten, celmembranen en het DNA onderhevig maken aan oxidatie. Een deel van die vrije radicalen wordt geproduceerd door ons eigen lichaam, een ander deel is afkomstig van externe bronnen zoals tabak, alcohol, luchtvervuiling, giftige producten, ultraviolette stralen, enz. Gelukkig beschikt het lichaam over efficiënte verdedigingsmechanismen die de vrije radicalen neutraliseren we heten ze antioxidanten, die op natuurlijke wijze aanwezig zijn in voeding.
Hoe ouder men echter wordt, hoe lager de weerstand van het lichaam ook onze ogen dragen het gewicht van de jaren. Voeding die rijk is aan antioxidanten blijkt dus bijzonder nuttig te zijn om een beschermend schild op te bouwen tegen oxidatieschade.
Bepaalde vitaminen hebben ook een rechtstreekse invloed op de gezondheid van de ogen. Dat geldt onder meer voor het vitaminentrio ACE.
Vitamine A is van cruciaal belang voor het gezichtsvermogen, meer bepaald voor de omzetting van licht in de zenuwinfluxen. Een tekort aan vitamine A kan leiden tot stoornissen van het nachtzicht of tot het droge ogen syndroom. Vitamine A vinden we onder andere terug in eigeel, lever, boter, volle zuivelproducten en als provitamine A in heel wat groenten en fruit.
Vitaminen C en E zijn uitstekende antioxidanten en helpen het ontstaan en de ontwikkeling van cataract en LMD te voorkomen.
Vitamine C zit in heel wat fruit (sinaasappelen, pompelmoes, zwarte bessen, kiwi, blauwe bosbessen) en groenten (kolen, paprika, waterkers, zuring).
Vitamine E haalt men uit plantaardige oliën, volkoren granen, groene bladgroenten en oliehoudende vruchten zoals noten, hazelnoten en amandelen.
Het vitaminentrio ACE kan men best aanvullen met vitamine B2. Die speelt een cruciale rol in de activiteit van de enzymen die de ogen beschermen tegen en behoeden voor de vorming van cataract.
Vitamine B2 is aanwezig in biergist, volkorenbrood, zuivelproducten, groene groenten, lever en amandelen.
Magnesium, zink, selenium zijn mineralen die in uiterst kleine hoeveelheden in ons lichaam voorkomen, maar onmisbaar en bijzonder heilzaam zijn voor de ogen. Vlees is een belangrijke bron van selenium, maar opgelet, het bevat ook veel ijzer, dat een oxiderende werking kan hebben. Selenium zit ook in schaaldieren, vis, volle granen en over het algemeen ook in eiwitrijke producten. Voedingswaren rijk aan magnesium zijn zwarte chocolade, peulvruchten zoals bonen, erwten en linzen, volle granen, gedroogde vruchten (noten, amandelen, enz.). Zink halen we onder meer uit vis en schaaldieren, vlees, volle granen, volkoren brood, eieren, soja en tarwekiemen.
Vetstoffen zijn onmisbaar voor een gezond lichaam en in het bijzonder voor onze hersenen en onze ogen. Toch moeten ze met een gepaste doordachtheid worden gekozen en goed worden gedoseerd, want de slechte reputatie die vetten hebben opgebouwd, is vaak terecht.
Belangrijk voor gezonde ogen zijn in het bijzonder de omega 3-vetzuren die we in plantaardige oliën (vooral koolzaad- en notenolie), maar ook in veel vissoorten en dan in het bijzonder de vettere vissen zoals zalm, haring, makreel en sardines, aantreffen.
Het lycopeen dat we in tomaten en verwante producten (tomatensaus en -sap ), roze pompelmoezen en watermeloen aantreffen, beschermt de ogen overigens ook erg goed.
Wortelen zijn rijk aan betacaroteen, een pigment dat zich in het lichaam omzet naar vitamine A. Andere pigmenten van de familie van de carotenoïden, in het bijzonder luteïne en zeaxanthine, bieden ook een goede bescherming. Ze zijn beide sterk aanwezig in de macula, de centrale zone in de retina die verantwoordelijk is voor het scherptezicht en de waarneming van kleuren. Ze filteren ultraviolette stralen en neutraliseren vrije radicalen. Deze twee pigmenten zijn terug te vinden in eigeel, gele of oranje groenten en fruit (wortelen, maïs, pompoenen, mandarijnen en meloenen), en in groene groenten (spinazie, broccoli, erwten en zuring).
Bepaalde studies tonen aan dat het veelvuldige gebruik van fruit en groenten die luteïne en zeaxanthine bevatten, het risico op LMD beperken en de vorming van cataract vertragen.
Antioxidanten zitten in alle lagen van de voedselpiramide, maar ze zijn het talrijkst in het rijtje van de plantaardige voedingsmiddelen, dus in groenten en fruit. We hoeven echter niet onmiddellijk vegetariërs te worden, maar het is aangeraden om elke dag meer plantaardig te eten: 5 porties groenten en fruit (van 80 tot 100 g) per dag, bij minstens elke maaltijd, met voldoende afwisseling tussen de verschillende kleuren en tussen rauw en gekookt. Het is echter ook belangrijk dat we regelmatig volkoren graanproducten en kleine porties peulvruchten (bonen, erwten, linzen) in ons menu opnemen.
Ik weet niet wat jullie ervan vinden maar wij hebben hier de porties groenten en fruit - die toch al veelvuldig op tafel kwamen - sinds vorig jaar nog opgedreven en... het is nog lekker ook!
Er staan hier in de tuin een paar kanjers van bomen. Ze zijn zowat 33 jaar oud. Als ik daar naar kijk dan gaan zoveel gedachten en herinneringen door mijn hoofd. Maar die bomen .. ze verdienen een ode!
Het aller mooiste aan een boom vind ik toch wel zijn geheel. De grote
imposante vorm, begin- nend bij de kruin. De
top niet kunnen zien, de leeftijd niet kunnen schatten. Grote, grimmige vormen van een
stam. Alles wijst erop dat die reus
er al een tijdje staat. En met de dag wordt hij groter.
Tot men vindt dat het tijd is om hem om te hak ken. Dan zal de ooit zo machtige reus er niet meer zijn. Daarom kunnen we best zuinig zijn met deze vrienden, want daar begint het leven ...
Overstromingen in Pakistan met catastrofale gevolgen, Queensland Australië dat onderloopt door noodweer, vulkaanuitbarstingen in IJsland en Sumatra, aardbevingen in Christchurch Nieuw - Zeeland met een kracht van 7 op de schaal van Richter, overstromingen in Guatemala, nu al sneeuw in de Alpen (Oostenrijk), veranderde klimatologische omstandigheden, moet ik nog verder gaan? . Toeval of is er wel degelijk iets aan de hand? Moeten we ons echt zorgen maken?
En zo kom ik automatisch bij 2012. " Nog nooit van gehoord ", zeg je? Ook niet over Mayakalenders die dan eindigen, de voorspellingen van Nostradamus ? Dan probeer ik het even kort uit te leggen
Al sinds ik nog thuis woonde, werd ik geboeid door theorieën over zwarte gaten, melkwegen Nostradamus enz.. In mijn ex schoonbroer die heel wiskundig aangelegd was vond ik een klankbord en we waren meer dan eens in stevige debatten gewikkeld als we daarover begonnen. Mijn vechtgenoot is wel geïnteresseerd in al die wetenschappelijke fenomenen maar minder in de mystiek of hype die er mee samen gaat. Dat neemt niet weg dat ik van op een zijlijn dat allemaal toch blijf volgen.
Al sinds het begin van de mensheid worden er jaartallen vastgelegd voor het einde van de wereld. De meest recente die wij hebben meegemaakt, was het jaar 2000. Niet alleen werd ons angst ingeboezemd door de millenniumbug die ons naar de nieuwe Middel-Eeuwen zou sturen, maar ook werd er gesproken over Nostradamus die het einde van de wereld voorspelde. Veel voorspellingen van Nostradamus zouden al zijn uitgekomen, dus het einde in 2000 was ook een feit. Nu 10 jaar later gaat nog steeds alles zijn gangetje.
Ik kan me nog een documentaire in de 90-er jaren herinneren over het einde in 2000 voorspeld door Nostradamus. Er werd een kwatrijn aangehaald waarin hij sprak over een vuurrode lucht die ons einde zou worden. Dit werd geïnterpreteerd door de experts als een derde wereldoorlog tussen de VS en China waarbij kernwapens ons einde zouden betekenen. Toevallig zag ik vorige week een opgenomen documentaire over Nostradamus in het kader van 2012. Nu werd opeens gezegd dat hij het einde ook in 2012 voorspelde (10 jaar geleden was het dus nog 2000). En weer werd een kwatrijn aangehaald over . Jawel hoor, de vuurrode lucht, precies hetzelfde kwatrijn als 10 jaar geleden, waarin de rode lucht toen een lucht vol kernwapens was. Nu bleek de vuurrode lucht opeens een brandende zon te zijn en dat zou de aanleiding zijn van het broeikaseffect. Feit is dat de kwatrijnen van Nostradamus zo vaag zijn, dat ze op allerlei manieren geïnterpreteerd kunnen worden.
Maar er is meer dan Nostradamus nl de Mayakalender. Prima, de Maya´s waren intelligente astrologen en ze maakten een kalender van een periode van 26.000 jaar waarin de aarde een rondje maakt en begint en eindigt als centrum van de melkweg. Deze uitlijning vindt plaats op 21 december 2012. Volgens de Maya-interpretatie van de Azteekse Tzolkin-kalender komt er op 21 december 2012 een einde aan een astronomische cyclus van 26.000 jaar. Het unieke van dat moment is dat een aantal planeten binnen ons zonnestelsel dan op één lijn staan in het hart van ons Melkwegstelsel.
Oké, mooi uitgedokterd maar hoezo is het einde van deze kalender dan opeens het einde van de wereld? Het lijkt mij nogal straf dat op 20 december de bloemetjes en bijtjes nog vrolijk rondvliegen en dat 1 dag later miljoenen jaren evolutie in 1 klap zal verdwijnen.
Maar zal alles wel in één klap gebeuren?
Het broeikaseffect is gaande, dat ziet iedereen, ook de klimaatverandering, dat merken we elk jaar vermits sinds de negentiger jaren elke zomer warmer is geworden tov het jaar ervoor.( juli was toch ook te heet, aug zorgde dan voor compensatie). De poolkappen smelten en het milieu wordt vervuild, dus iedereen beseft wel dat we fout bezig zijn. Natuurrampen zoals orkanen, aardbevingen, overstromingen zullen inderdaad toenemen, maar of het definitief ons einde zal worden, betwijfel ik en al helemaal of dat zo specifiek voorspeld kan worden op 21 december 2012! Stel dat de Maya's gelijk krijgen dan zouden we technisch een soort nultoestand kunnen krijgen in de draaiingen van de elektromagnetische velden van ons zonnestelsel ( omdat alle planeten op één lijn staan). Volgens de overleveringen van de Hopi indianen zou die toestand drie dagen duren, drie dagen van leegte en duisternis. Daarna kunnen de magnetische polen omkeren. Maar wie kan zeggen of dat klopt? Hoe het ook zij, de Maya-telling begint dan opnieuw met het jaar nul.
Zoals de aarde om haar eigen as draait, zo draait de maan om de aarde en de aarde op haar beurt weer om de zon. Deze cycli kennen we allemaal, omdat we die constant in ons leven ervaren: de eerste duurt een dag, de tweede duurt een maand en de derde duurt een jaar. Maar er is meer. Zo beschrijft onze zon (en dus ook haar bijbehorende planeten) op haar beurt weer een baan. En zo zijn er nog een aantal relatief kleine en veel grotere cycli, zoals b.v. de rotatie van het melkwegstelsel om haar eigen as (ca. 225 miljoen jaar) en de baan die het melkwegstelsel op haar beurt weer om de "Grote Centrale Zon" beschrijft. Maar de effecten van deze cycli kennen we niet, omdat die veel te lang duren voor ons relatief kort leven op aarde.
Op dit moment hebben we te maken met een aantal cycli die in 2012 vrijwel gelijktijdig samenvallen. Om een beeld te kunnen vormen wat er precies kan gebeuren gedurende de overgangsdagen in 2012 kan het volgende verhelderend werken: We zullen om te beginnen "gebombardeerd" worden met een enorme hoeveelheid energie. Deze energie is een kosmische energie, een soort levenskracht, een energievorm die er eigenlijk altijd is, maar waarvan we ons over het algemeen niet bewust zijn. Deze energie is essentieel voor alles wat leeft en komt straks in overvloed naar ons toe. Het zal ons bewustzijn drastisch veranderen: we gaan van de 3e dimensie naar de 4e en de 5e dimensie.
Het begrip dimensie is een moeilijk te begrijpen fenomeen. De drie ruimtelijke dimensies (lengte, breedte en hoogte) kennen we allemaal. We voegen daar nog het begrip tijd aan toe (ook al hebben we daar een totaal verkeerd beeld van) en dan hebben we onze vier-dimensionale wereld. Maar er zijn meer dimensies: Albert Einstein heeft ooit berekend dat er minstens zes moeten zijn. Wij krijgen er door deze hele ontwikkeling in 2012 in elk geval een vijfde dimensie bij.( dat is wat verondersteld wordt)
Wat moeten we ons daarbij voorstellen?
Dat wordt lastig. Hoe leg je b.v. aan een blinde uit wat het verschil is tussen groen en blauw? Als iemand geen referenties heeft aan wat voor kleur dan ook, kan die zich daar geen voorstelling van maken. Toch is dat het begrip 5e dimensie het best uit te leggen aan de hand van zintuigen. We krijgen er door die hogere energie a.h.w. een zintuig bij, een zintuig dat ons letterlijk meer laat zien, te vergelijken met het zien van aura's en geesten. Dat is nu nog voor een relatief kleine groep mensen weggelegd, zoals paragnosten en helderzienden, maar straks wordt dit gemeengoed voor iedereen. Verder ga ik hier niet op in, het boeit mij wel maar ik wil jullie er niet teveel mee lastig vallen!
Eindconclusie: ik zal de voorspellingen niet als een onweerlegbaar feit aannemen en blind vertrouwen en met de handen in het haar in angst afwachten op het einde de 21e december 2012. Ik denk dat we op 25 december 2012 nog gewoon rond de Kerstboom zullen zitten. Maar goed, iedereen heeft natuurlijk het recht om te geloven wat hij/ zij wilt en zeg nu zelf.. het boeit toch om te ontdekken hoe ander culturen en wetenschappers met de materie omgingen zoveel eeuwen terug!.
Dat was wat er in het trouwboekje stond van pasgetrouwden in de jaren 1917. Toen ik onlangs het trouwboekje van mijn grootouders in handen kreeg, heb ik eens goed gelachen maar ik vind het echt de moeite om bij te houden en te koesteren en ik wil het graag met jullie delen.
X. - Gezondheidsleer der eerste jaren. - Raadgevingen aan de huismoeders. I Voorkomen is beter dan genezen; eenige wel begrepen gezondheidsvoorzorgen op eene verstandige manier toegepast, zijn voldoende om later veel geld, drogen, pijnen en nutteloos verdriet te sparen. Ongeveer het vierde deel der kinderen sterven vooraleer zij hun eerste jaar voltrokken hebben; de groote meerderheid ervan zijn slachtoffers der onwetendheid, van de slenter en van de vooroordeelen. Om dien overgrooten doodstol in te perken, welke tevens het gezin en de samenleving bedroeft en verarmt, is het noodig zekere grondbegrippen van gezondheidsleer met het oog op de kinderen te verspreiden, grondbegrippen die onmisbaar zijn voor moeders wier bezorgdheid moet verlicht worden door de lessen der wetenschap en der ondervinding. Dit is het doel der tegenwoordige bekendmaking.
1. -REINHEID. De reinheid is eene onmisbare voorwaarde voor de gezondheid. Het kind moet minstens een maal daags geheel en zooveel mogelijk in een bad of eene kuip gewasschen worden; gedeeltelijke wasschingen zullen plaats hebben onmiddellijk na iedere bevuiling en zullen gedaan worden met eene spons of eenen zachten doek, in zuiver lauw water nat gemaakt. De spons en de doek die tot de zuivering van het kind gediend hebben, moeten zorgvuldig na iedere bewerking, in warm water gewasschen worden.
II. - KLEEDING. De doeken waarin het kind gedraaid wordt, zullen zacht, licht en warm zijn; de bussel mag onder geen voorwendsel gesloten worden tot de bewegingen te beletten; hij moet met zekerheidsspellen of linten vastgemaakt worden. De navelband moet ten minste gedurende de eerste maand behouden worden.
lIl. - KAMERS. Evenals de plant, kan het kind niet opgroeien in eene plaats van zuivere lucht en licht beroofd. Het is dus noodig dat de kamer waar hetzelve verblijft, ruim, helder en verlicht zij. Geene uitwaseming of hoegenaamde geur mag daar geduld worden; men zal zorgen dat de luchtgesteldheid er altijd gematigd zij.
IV. - BED. Het gebruik van beweegbare wiegen is nadeelig; hare wiegelingen en schommelingen stillen het kind, wel is waar en bereiden het tot den slaap, maar oefenen eenen nadeeligen invloed op zijne hersens en zijne maag uit. Het kind moet een afzonderlijk bed deken hebben; talrijke voorbeelden bewijzen hoe gevaarlijk het voor zijne gezondheid en zelfs voor zijn leven is, het met groote menschen te laten slapen. Dat bed deken moet 's winters in eene zachte luchtgesteltenis gehouden worden, bij middel van eenen bol, eenen stoop of welkdanig ander vat warm water inhoudende. Het zal met eene lichte neteldoeken gordijn voorzien zijn.
V. - SLAAP. Hoe jonger het kind is, hoe meer rust het noodig heeft. Gedurende de eerste dagen van het leven, is zijn tijd tusschen den slaap en de spijzing verdèeld; na drie maanden en tot drie jaren, is een slaap van eenige uren 's namiddags nog noodig; de oogenblikken van rust moeten altijd regelmatig van elkander gescheiden en in acht genomen worden. Geene verzachtende of slaapdrank mag aan het kind ingegeven worden zonder voorschrift van eenen geneesheer, want het gebruik ervan kan de gezondheid en zelfs het leven van het kind in gevaar stellen.
VI. - LUCHT EN BEWEGING. Het kind mag vóór den tienden of den vijftien den dag niet buiten gebracht worden, tenzij de luchtgesteldheid zeer zacht zij. Het kind moet dagelijks uitgaan; de al te sterke of vochtige koude is de eenige hinderpaal daartegen. ' De kleederen moeten noodzakelijkerwijze volgens de luchtgesteldheid veranderen; die van wollenstoffen gemaakt zijn vooral in onze luchtstreek te verkiezen. . Het gebruik van kleine wandelkoetskens is nadeelig indien zij niet op volmaakte wijze op springveren hangen. Men moet zich niet haasten het kind te doen loopen; het moet Ieeren op den grond kruipen en alleen opstaan. Men moet dus het gebruik van leibanden, wagens, loopmanden, enz. verwerpen, welke nutteloos, zooniet nadeelig zijn voor de natuurlijke ontwikkeling van het lichaam.
VII. - VOEDSEL. Tot negen maanden is de vrouwenmelk en vooral de moedermelk het oprechte voedsel van het kind; van drie of vier maanden mag men eene andere spijs (pap, enz.) bijvoegen, maar volgens de raadgevingen van eenen geneesheer. Gemengd voedsel, dat is te zeggen, bestaande te gelijkertijd uit vrouwenmelk en eene andere spijs, is bijna altijd nadeelig voor de zeer jonge kinderen. Gedurende de eerste maand van het leven geeft men, bij gebrek aan melk van de moeder of van eene gehuurde voedster, koei- of geitenmelk voor de helft met zuiver water gemengd en een weinig gesuikerd. Gedurende de twee volgende maanden, mengt men ze met een derde water en later mag men ze zuiver geven; de mengeling mag maar op het oogenblik van het innemen gebeuren. Het gebruik van melk eischt eene volstrekte zuiverheid aangaande de gebezigde vaten, vooral indien men gebruik maakt van de zuigflesch; beroemde geneesheeren denken, overigens, dat de zogenswijze de gevaren van ziekte en dood bij de kinderen grootelijks vermeerdert. De eenige zuigflesschen waarvan het gebruik mag aangeraden worden zijn de glazen zuigflesschen, zonder darm, waarvan den hals van eenen tepel voorzien is.Zij moeten zorgvuldig met vol water gewasschen worden, na elk gebruik om de goede hoedanigheid der melk, al te dikwijls vervalscht, te verzekeren, moet men ze minstens tien minuten laten koken (Men kan zich van eenen aarden pot met Platten bodem en uitgezette of 'wijde randen bedienen om het langdurig koken der melk te vergemakkelijken. Door het gebruik van dezen pot is de opkoking volkommen en de vernietiging der kiemen (ontkieming) der melk is beter verzekerd.) en het vat dat ze inhoudt, zorgvuldig sluiten. Men vindt in den handel verschillende zeer toegepaste stelsels bijzonder in dat doel verveerdigd. Van 7 tot I0 maanden, mag het kind, behalve de melk, een matig gebruik van pappen, eieren en vleeschsap maken. Later zal het voedsel afgewisseld zijn en in den dag op regelmatige uren verdeeld worden; de overdaad van spijzen of van eene bijzondere spijs is altijd nadeelig; zij is evenzoo te vreezen als de slechte hoedanigheid der spijzen; zij verwekt insgelijks de ontsteking der maag en der darmen, ziekten waarvan zoovele kinderen sterven. De spijzen buiten de maaltijden gebruikt, de lekkernijen, het suikergoed, de koeken, enz., moeten voor dezelfde reden uit de voeding der jonge kinderen weggelaten worden.
VIII. - VERSCHILLENDE RAADGEVINGEN. 1. Men moet eenen geneesheer raadplegen voor elke stoornis voorkomende in de werkingen van het kind, daarbij begrepen den afgang welke ten onrechte als heilzaam beschouwd wordt als het kind tanden krijgt, den uitslag en de vuiligheid op het hoofd, de ontstekingen met uitlóop van het inwendige en den omtrek van het oor, enz. 2. Het nieuw geboren kind kan aan de oogen met eene zeer gevaarlijke en besmettelijke ziekte aangetast zijn, die in 24 uren het onherstelbaar verlies van het gezicht kan verwekken. Het is vooral in dat geval dat men de geneesmiddelen van eenvoudige vrouwen moet vermijden en onmiddelijk de verstandige zorgen van eenen geneesheer inroepen; al te dikwijls zijn de ouders genegen dezelve te verwaarloozen en ze aan te zien als eene eenvoudige valling der oog. De kwaal begint met eene roodheid aan de oogen en is vergezeld van uitloop; zoodra deze teekens zich opdoen, moet men den geneesheer roepen.
3. Men moet geheel en gansch het gebruik van kleine proppen, gewoonlijk zuigdogtjes genoemd, afkeuren, welke gebezigd worden om den honger te bedriegen of het geschreeuw van het kind te stillen. Dit gebruik veroorzaakt veelal mondzweertjes
4. Het hoofd drukken of kneden onder voorwendsel den vorm ervan te verbeteren en de borsten van den nieuwgeborene ledigen zijn ongerijmde daden welke denzelve aan erge gevaren blootstellen. 4. Het is eene doling van te gelooven dat men in de eerste maanden vàn het leven van het kind niet mag doen inenten, want de pokinenting welke niet de minste pijn veroorzaakt, bevrijdt van de pokken, waarvan men op elken leeftijd en op alle seizoen kan aangetast worden. Men kan niet vroeg genoeg daartoe zijnen toevlucht nemen, vooral in tijde van besmettelijke ziekte.
5. Vóór het inenten, is het noodig de deelen van het lichaam waar de bewerking moet gebeuren, zorgvuldig met zeep te wasschen.Deze verrichting mag overigens slechts door den geneesheer uitgevoerd worden; zeven dagen na de inenting, moet het kind den inenter aangeboden worden, die alleen in staat is de hoedanigheid der pokkenpuistjes te bestatigen. 1ndien de staat ervan aanduidde dat de inenting niet gelukt heeft, zou dezelve onmiddellijk moeten herbegonnen worden.
6. De buikloop( afgang) brengt het kind altijd in groot gevaar bij deze evenals bij elke andere stoornis in de levensverrichtingen van het kind moet men zich haasten eenen geneesheer te halen.
7. De pokinenting is het eenig zeker behoed middel tegen de pokken. Zij begunstigt geenszins de verspreiding der besmettelijke pokken en voorbereidt tot geene andere ziekte. De eenige middel om een einde te stellen aan de besmettelijke pokken, is integendeel van terwijl zij heerschen, het grootste getal mogelijk inentingen en herinentingen te doen. Men kan aan de huisgezinnen, waar een geval van pokziekte voorgekomen is, niet genoeg aanraden, van alle personen zonder onderscheid, die in de nabijheid van den zieken zijn, te laten herinenten. De entstof is in alle jaargetijden even werkdadig en zij levert des winters niet meer gevaar op dan in het zomergetijde. De behoedende kracht der inenting duurt van 12 tot 15 jaren voort; dit tijdstip verloopen zijnde, is het geraadzaam tot de herinenting over te gaan. De herinenting die geene ware koepokken heeft voortgebracht, moet rond de vier of vijf jaar hernieuwd worden. Na de inenting zal men eenvoudig den arm bedekt houden met een stuk fijn linnen. De koorts die somwijlen het opkomen der puisten vergezelt, is gansch zonder gevaar. Wanneer een kind door eenen besmettelijke ziekte is aangetast, moet men zorg dragen het zooveel mogelijk af te zonderen van andere kinderen. Het bevuild linnen moet in kokend water gestoken worden.
Ik weet door de "overlevering" dat mijn pa de raadgevingen onder nr VIII (3) vermeld niet goed heeft gelezen . Terwijl ons ma in het moederhuis lag te bekomen, moest ik op de gemeente "aangeven worden". Pa, de peter en meter namen plichtsgetrouw het bundeltje " ik " mee om de aangifte gestalte te geven, blijkbaar was dat toen de gewoonte! Daarna moest dat heugelijke gebeuren doorgespoeld worden en van het ene kwam het andere. Terwijl de nonnen ma's kamer bestormden met de vraag waar ze zo lang bleven met " dat kind " en dat het etenstijd was en ze alle litanieën moest aanhoren, was er al lang een oplossing gevonden voor "dat kind ". Men had een " dièze" (= klontje suiker in bier gedoopt en in een doekje gedraaid) in mijn mondje gestoken . Naar het schijnt stopte het blèten meteen al kwam ik wel terug bij ma met een plakmondje van jewelste!! Er werd daar een hartig woordje gezegd door de nonnen, tegen pa en co maar misschien verklaart dat nu wel het één en ander over " yours truly " als jullie begrijpen wat ik bedoel!
''Leuk om hier even uit te rusten'', zeg ik tegen de oude man die naast me op het bankje komt zitten. ''Inderdaad, maar ach....ik word oud''.
''Als we niet jong sterven ontkomen wij daar niet aan meneer'', antwoord ik.
Oud is een rekbaar begrip. Iemand is op zijn veertigste relatief oud als hij op zijn eenenveertigste verjaardag na een hap van de taart ineen zakt.
''Ik ben al tachtig, hoe oud bent u?''
''Vijfenzestig'', antwoord ik.
''Dan heeft u nog een flinke tijd voor de boeg'', zegt de oude man met een stellige zekerheid. Ik weet niet waar die stelligheid vandaan komt, maar in zijn ogen ben ik nog relatief jong zoals dat zo mooi heet. Het is heel vaak zo dat oude mensen graag en met trots hun leeftijd vertellen. Er zijn er zelfs bij die je vragen naar hun leeftijd te raden. Dat zijn meestal degene die er veel jonger en ook levenslustig uitzien, ons ma was er ook zo eentje.. Wij mensen denken te kunnen te manipuleren met leeftijd.
Kinderen doen vaak net of ze ouder zijn en veel volwassenen halen de gekste capriolen uit om jonger te lijken. Er zijn smeersels op de markt met ingewikkelde namen die geen zier helpen, maar de illusie is óók mooi. Als mensen een bepaalde leeftijd bereikt hebben en beseffen dat met Vadertje Tijd niet te spotten valt (omdat hij lacht om de illusie van mensen) komt bij velen de berusting. Dat is maar goed ook want komt die berusting niet dan zie je vaak een potsierlijk conflict tussen enerzijds de leeftijd en anderzijds de manier hoe men zich kleedt en opmaakt.
''Morgen is mijn kleinzoon jarig, en daar ga ik morgen gezellig heen'', zegt de oude man met een vertederende lach, ''het is al een hele knul''. ''Ik weet zeker dat u morgen een mooie dag zal hebben'', glimlach ik terug. Want je moet toch ergens vanuit kunnen gaan en een zekerheid hebben is altijd mooi.
Nochtans morgen is óók een illusie. Iedereen heeft het over morgen, maar niemand heeft morgen ooit gezien. Elke keer als morgen kom verdwijnt het in vandaag. Ik heb het laatst uitgeprobeerd. Om één seconde voor middernacht was het vandaag, maar toen de klok twaalf uur sloeg was het wéér vandaag. Morgen was een illusie gebleken en had nooit bestaan. Maar iedereen heeft het over morgen. Zo leven wij altijd kijkend naar morgen, starend in het niets zogezegd.
Zo ben ik er achter gekomen dat er alleen het nú is, dit is het enige waarin we kunnen zijn. We kunnen geen seconde terug en ook geen seconde vooruit. We zitten als het ware gevangen in dit moment.
''Wil je een sigaretje'', vraagt de oude man die al tachtig jaar is.
''Neen, ik heb nooit gerookt " zeg ik en tussen twee halen zegt mijn gezel met een glimlach:
" Ik zat laatst in een koffiehuis en tegenover mij zat een man die terwijl hij aandachtig de rouwadvertenties las met een nasale stem zei: ''Er zijn er weer heel wat gestopt met roken''
.
Die man had gevoel voor humor dacht ik zo!
''Ik stop niet meer ach...op mijn leeftijd. Er staat op die pakjes 'Rokers sterven jonger', maar ze zijn heel slim en zetten er geen leeftijd bij."
''Zo houden ze een flinke slag om de arm'', zeg ik, '' maar ik moet er weer vandoor, ik wens u een hele fijne dag morgen met uw kleinzoon".
De fietstocht naar huis leek korter na dit gesprek, die oude man had mij iets gegeven om over na te denken. Vandaag sta ik ook even stil bij de herinnering aan die apocalyptische beelden van 9/11 nu alweer 9 jaar geleden...
Soms valt de inspiratie voor een logje je zo in de schoot. Je leest wat en dat doet je denken aan iets anders en ... dan komt het logje zo uit je pen ( euh toetsenblod) gevloeid.
"Een man vindt een cocon van een vlinder en neemt deze mee naar zijn huis. Op een dag verschijnt er een
kleine opening in de cocon. De man kijkt een paar uur toe hoe de vlinder worstelt om zich door de kleine opening naar buiten te werken.
Het lijkt erop dat het proces niet langer meer vooruit gaat. Het ziet er naar uit dat de vlinder zover gekomen is als hij kan en niet meer verder komt. Dus besluit de man de vlinder te helpen. Hij neemt een schaar en knipt de rest van de cocon open. De vlinder kan zich nu vrij eenvoudig losmaken.
Maar de vlinder heeft een gezwollen lichaam en verfrommelde vleugels. De man verwacht dat de vlinder elk moment zijn vleugels zal uitslaan en het lichaam daarmee ondersteunt. Maar dat gebeurt niet. De vlinder besteedt de rest van zijn leven aan rondkruipen met een gezwollen lichaam en verfrommelde vleugels. De vlinder is nooit in staat te vliegen.
Wat de man in al zijn goedheid niet begreep was dat de krappe cocon en de worsteling die nodig was om door de opening te kruipen, de manier was om de lichaamsvloeistof van de vlinder in de vleugels te pompen zodat de vlinder klaar zou zijn te vliegen als het de vrijheid had bereikt uit de cocon."
Toen ik dat las, dacht ik aan iets wat we zelf ondervonden - een paar jaar geleden - toen een kuikentje niet uit het ei geraakte. Ik hoorde het piepen achter de schelp, het boren met de eitand bleef aanhouden en uiteindelijk gaf de moederkip het uitbroeden op. Dat was het moment waarop ik besloot om de natuur een handje te helpen. Met een eindeloos geduld (niet vanzelfsprekend bij mij) heb ik het kuikentje meegeholpen om uit het ei te geraken en was ontzettend blij toen de " bevalling" eindelijk achter de rug was. Ik heb het kuikentje onder de lamp gezet en beetje bij beetje zien opfleuren tot ik met pijn vaststelde dat het kipje langs één kant verlamd was. Ik kon het beestje niet bij de andere kuikentjes zetten want ze zouden het zo doodpikken. ( survival of the strongest, weet je). Het werd elke dag een zielige bedoening om het vogeltje te zien strompelen en te proberen om te overleven. Had ik de natuur maar geen geweld aangedaan en gewoon haar gang laten gaan!!.. Ik heb het diertje persoonlijk verzorgd en grootgebracht maar uiteindelijk heeft de natuur teruggenomen wat haar recht was...
Ik dacht hier terug aan toen ik de tekst las ...
Soms zijn worstelingen exact wat we nodig hebben in het leven. Als we onszelf zouden toestaan zonder obstakels door het leven te gaan, zouden we nooit zo sterk worden als wat we nu zijn. Dat is de les die ik hieruit leerde.
Straks is het weer zover ,de herfst komt er aan en de winter maakt daarna de cirkel rond.. Gelukkig is dat een zekerheid die nog steeds opgaat. In de tuin bemerkte ik de eerste paddenstoelen een teken dat de natuur aan het afbreken is en zich klaarmaakt voor de komende winter.
De wereld kan niet zonder die fascinerende paddenstoelen.
Paddenstoelen hebben de mensheid altijd al geïntrigeerd. Niet alleen de rijkdom aan vormen en kleuren is opvallend, maar vooral ook de soms toegeschreven mystieke eigenschappen.
Alleen de naam paddenstoel refereert al naar een magische, spirituele en duivelse sfeer.
Associaties met kabouters, heksen, gifmengers, de duivel, slangen en padden zijn dan snel gemaakt.
Namen als heksenkring, heksenboleet, heksenbezem, duivelsei, duivelsbrood hebben daar van alles mee te maken. Keizersamaniet, pagemantel, ridderzwam daarentegen verwijzen naar hogere en betere sferen.
In mythologische en religieuze verhalen hebben paddenstoelen dan weer een bijzondere betekenis. Het is een middel om in een roes of trip te geraken om zo de goden te ontmoeten. De eigenschappen van die schimmels zijn niet meer weg te denken uit ons bestaan. Bomen en struiken leven ermee in symbiose, de geneeskunde bedient zich ervan. Ze leveren een wezenlijk bestanddeel aan ons voedsel.
Voor sommigen is het een fluitje van een cent maar voor mij is het niet eenvoudig om mijn gewicht onder controle te houden. Ik probeer er met vallen en opstaan wat aan te doen. Maar met meer vallen dan opstaan. Het blijft me achtervolgen.
Mijn sporadische zomerfietskuren hebben wel een positief effect, maar met de wintermaanden voor de deur zie ik dat niet meer zo erg zitten en fietsen op een hometrainer hou ik niet lang genoeg vol. Ik las ooit in een tijdschrift dat er een (bijkomende) reden bestaat waarom er teveel kilootjes aan hangen: ik slaap s nachts onvoldoende. 6 à 6u1/2 per nacht is ruim een uur te weinig! 7u 1/2 is de ideale slaaptijd.
Een groep wetenschappers van het Cousins Center for Psychoneuroimmunology van de University of California te Los Angeles, beweren zelfs dat je kan vermageren door voldoende te slapen! Hoe komen ze daar nu bij?
Het is bekend dat er twee hormonen zijn die de eetlust regelen: ghreline en leptine. Sommigen onder jullie zullen misschien weten dat ghreline bekend staat als het hongerhormoon. De Amerikanen hebben nu ontdekt dat als je onvoldoende slaapt, het gehalte van ghreline in het bloed stijgt. Je krijgt daardoor een sterker hongergevoel. Tezelfdertijd daalt bij weinig slapers het gehalte van leptine in het bloed. En leptine geeft je nu juist een gevoel van voldaanheid.
Dus: door te weinig slapen krijg je meer honger en het gevoel van er kan nog altijd wel een hapje bij. De gevolgen zijn dus niet te overzien. En het wordt nog erger!
Door te weinig slaap verhoogt ook het gehalte van het stresshormoon cortisol
En gestresseerde mensen hebben de neiging om meer calorierijke dingen te snoepen. Komt daar nog bij dat onze hersenen gedurende de diepe slaapfase groeihormoon produceren dat de vetverbranding stimuleert. Niet bij kortslapers dus
Vandaar om te vermageren: diëten, bewegen en voldoende slapen. Ik probeer het. Maar vroeger naar bed zal mij niet goed lukken. Ik ga dus maar mijn middagdutje met 1u moeten verlengen!!
Vandaag is het weer zover, het nieuwe turnseizoen gaat van start en ik zal het geweten hebben!!
Heb jij ooit al eens de kabouterdans gedaan rond de tafel met een bende kleuters achter je aan? Denk dan maar niet dat je er zo vanaf komt! Kleine " generaaltjes" zijn het. Als je het na zo'n kwartier voor gezien wil houden dan begint het pas voor hen! "Nog eens oma, nog eens oma" en ...... je blijf dus maar doorgaan! Dat je er na een tijdje blazend en puffend bijloopt, vinden ze nog grappig ook! Dit is het sein voor hen om ook hoorbaar te blazen en te puffen. Ze denken zeker dat het bij het spelletje hoort! Als je dan uiteindelijk uitgeteld het spreekwoordelijke bijltje erbij neerlegt, dan weet je dat er dringend wat aan die conditie moet gedaan worden..... Zo ben ik indertijd in de turnles terecht gekomen en ga ik vanaf vandaag terug elke maandagmorgen een uurtje intens turnen met de senioren!! Omdat ik het echt meen voeg ik er sinds dit jaar ook nog de vrijdagnamiddag bij met 1 uur turnen en daarna 1 uur zwemmen... Als dat dan nog niet volstaat dan weet ik het ook niet meer!
Nochtans heb ik er geen moeite mee om mezelf te relativeren en toe te geven dat ik nu eenmaal geen 3x7 meer ben, dat mijn botten kraken en dat mijn lenigheid helaas ver zoek is! Maar we werken eraan, mooi in groep, braafjes de oefeningen uitvoerend die ons zijn opgelegd. Nochtans..... had je mij zo'n 30 j terug gezegd dat ik zo collectief aan zelfpijniging zou doen dan had ik je met een schuine blik bekeken.
Toen ik op mijn 21ste de schooldeuren achter mij dicht trok, nam ik mij voor nooit meer een " massamens" te zijn! Ik zou zelf wel bepalen wat ik wel of niet deed en hoe en wanneer!! Wat stel ik nu vast, zoveel jaren later..... dat ik weer mooi in het rijtje loop en braafjes doe wat men vraagt: armen omhoog, hielen tegen het zitvlak, in huppelpas rondlopen en ga zo door.......Maar wat nog erger is, ik laat het nu zelfs toe dat ik mezelf pijnig met al die buik- en rugspieroefeningen en waarom? Allemaal onder het motto dat de conditie moet bijgewerkt worden. Dat klinkt toch veel beter dan toe te geven dat het veeleer is om de opkomende "Michelinbandjes" te bedwingen!!!.
Dus als ik vanaf morgen elke dinsdag en zaterdag 's morgens opsta en de pijn grimassen op mijn gezicht tovert, dan zal ik maar denken " No pain, no gain!
PS.1 Als de lettertjes er morgen wat scheef bij staan dan heeft het niets te maken met een extra glaasje, het is maar dat jullie het weten!
PS.2 Een heel dikke proficiat en verjaardagsknuffel voor onze oudste kleinzoon die vandaag 8 wordt!
Het is weeral september en daaraan link ik meteen de kermissen. Toen ik nog thuis woonde, was de attractie van het jaar voor het jonge volkske de kermis in Izegem de eerste week van september. Intussen is het weeral jaren geleden dat ik nog eens uitgebreid de kermis afschuimde. Sinds mijn ervaring met de Sinksenfoor jaren terug hoeft het niet meer zo persé voor mij. Het begon met de kinderen die absoluut eens de foor van dichtbij wilden zien.
Het gezegde, van je familie moet je het maar hebben, was hier heel toepasselijk. Ik kon niet direct een smoes verzinnen en zat er dus aan vast.
Heel eerlijk gezegd vind ik dat hele kermis gedoe maar niets en zeggen dat ik in mijn " jonge jaren" daar wel van hield. De Sinksenfoor dus! Aangekomen was de eerste attractie gelijk aan de beurt nl de achtbaan.
Er werden kaartjes gekocht, maar intussen begonnen mijn benen al een beetje raar te doen toen ik dat ding in actie zag, net alsof ze van watten waren.
Voordat ik het in de gaten kreeg, zat ik al in zon eng stoeltje.
Tergend langzaam omhoog, even bijna stilstaan en dan met zon leeg gevoel in je maagstreek met de wind door je haren bijna loodrecht naar beneden suizen.
Volgens insiders moet je tegen de tijd dat het donker wordt naar een kermis gaan.
Ik weet er alles van wat betreft de verlichting op al die attracties.
Terwijl ik boven in dat gevaarte zat, zag ik allerlei lichtflitsen voorbij gaan.
In dat gammele stoeltje waar ik half onderuit in zat, werd ik flink door elkaar geschud.
Maar de pret was nog niet voorbij.
Plotseling werd ik als een wervelwind door een bocht geslingerd.
Door dat steeds maar ronddraaien in dat ding wist ik niet meer waar mijn hoofd en benen zaten.
Ik was zo duizelig als de pest en ik hoopte maar dat het kreng maar gauw zou stoppen.
De rest van de familie kon er niet genoeg van krijgen en gingen nog een keer.
Ik stond te trillen als een juffershondje en zei dat ik naar de WC moest.
Gelukkig ging de bel voor de volgende ronde en ik smeerde hem gauw. Maar ik was nog niet van de ellende af.
Het reuzenrad, de draaimolen of in welk twintigste eeuw martelwerktuig je ook stapt, je weet wat je te wachten staat.
Natuurlijk had ik het kunnen weten, het spookhuis was ook nog aan de beurt.
Ik heb wel geen aanleg voor claustrofobie, maar in dat donkere hol voelde ik mij nu niet bepaald prettig.
Ik werd in een soort mechanische karretje gestopt met naast mij een giechelende puber, de papa zat voor ons met de andere puber. Het licht ging uit en ik kon geen hand voor mijn ogen zien.
Op een gegeven moment voelde ik iets langs mijn gezicht gaan en ik schrok mij te pletter.
In een scherpe bocht stond een doodshoofd mij aan te staren met groene lichtende ogen.
De twee voor ons gilden als bezetenen en af en toe kwamen er ook van die oerkreten uit hun mond en na een tijdje deden wij lekker mee. Dat hoorde erbij zeker?
Eindelijk was het afgelopen en mocht ik naar buiten. Op elke gerespecteerde kermis heb je natuurlijk de "botsautootjes".
Ik hoopte dat we er zonder gekneusde ribben zouden vanaf komen want als tiener had ik het ooit de nare ervaring dat één of andere malloot het leuk vond om elke keer tegen mijn karretje te botsen en de herinnering eraan is nog steeds pijnlijk Maar wat bleek?? Mijn " vechtgenoot"- de altijd rustige persoon - ontpopte zich tot een botsende demon en niet nodig te vragen wie er " geviseerd "werd zeker? Gelukkig vloog de tijd en tja, wat is een kermis zonder oliebollen? Dit was het sein om er een einde aan te maken.
Met een zak oliebollen gingen we naar huis, einde kermisbezoek
Toen men mij vroeg of ik het naar mijn zin had gehad, antwoordde ik zonder blikken of blozen dat ik mij reuze had geamuseerd.
Als kind wist je niet beter dat als je gelogen had, er een groot zwart kruis op je voorhoofd zat.
Onbewust heb ik met mijn hand mijn voorhoofd afgeveegd.
Natuurlijk wist mijn half bedde dat ik stond te liegen.Hij weet duvels goed dat een avondje kermis nu niet bepaald een feest voor mij is.
Ik gaf hem een zak oliebollen en in plaats dat hij mij bedankte kreeg ik te horen dat er een zwart kruis op mijn voorhoofd zat.
Er zat niets anders op dan de waarheid te vertellen toen we alleen waren.En toch was er een tijd dat ik " kermissen" reuze vond nu word ik al duizelig bij het zicht van al die draaiende kramen. Ach ja, een mens zijn evenwichtstelsel beter er niet op met de jaren zeker?
Waarom ik hierover begon... omdat er vorig weekend ook zoiets als kermis was in ons dorp alleen ... het bleef bij oliebollen deze keer!
Ludovikus bezorgde mij inspiratie met zijn laatste logje en vooral met de bedenking. "Als bomen konden praten ..." Ik wist dat ik daar ooit een verhaaltje overgelezen had en vond het terug bij.. ja bij wie anders dan Google!! Hier is het dan ...
Een verhaal over de zon, de spar, de zilverspar en de den
Vroeger konden niet alleen de mensen en de dieren praten, maar ook de bomen. Het moet prachtig geweest zijn, dat 's avonds de bomen in de tuin of in het bos aan het vertellen waren; dat iedere boom met zijn eigen stem sprak, net als bij zonsopgang de vogels in de tuin. Jammer dat we die stemmen niet meer kunnen horen! In het begin ergerden de mensen zich er aan. Als iemand een twijgje nodig had, dan begon de boom te klagen, zodat de hele wereld het hoorde. Maar erger werd het als de mensen met bijlen kwamen om de boom om te hakken. Dan begon de boom vreselijk te klagen en te smeken, zodat je hart er van brak. En de andere bomen klaagden en smeekten dan met hem mee.
Daar hadden de mensen toch wel verdriet van. Ze gingen naar de zon en zeiden tegen hem: "Zon, jij hebt er voor gezorgd, dat er bomen kwamen, zodat wij er huizen en boten van konden maken, jij gaf ons de bomen, zodat we er tafels en stoelen van konden maken, maar je gaf de bomen ook de macht om te spreken en nu kunnen wij er niet één tak van afbreken. Neem de bomen hun spraak af." Maar de zon vond het prettig dat de bomen konden spreken, de zon luisterde graag als de bomen aan het zingen waren en daarom trok hij zich niets aan van wat de mensen zeiden. Maar het duurde niet lang of de zon werd zelf boos op de bomen.
Toen de zon de bladeren aan de bomen had gegeven, waren ze allemaal tevreden, behalve de spar, de zilverspar en de den. Zij hadden naalden gekregen en dat beviel hun helemaal niet. Ze verloren in de herfst hun naalden net als de andere bomen hun blaadjes.
De ontevreden spar, de zilverspar en de den gingen naar de zon en zeiden: "Zon, jij hebt ons naalden gegeven, maar dat bevalt ons helemaal niet. Geef ons iets anders, geef ons bladeren, die geen één andere boom op de wereld heeft." De zon vervulde hun wens en gaf hun bladeren, die geen één andere boom op de wereld had. Ze kregen blaadjes van pure zijde. De spar, de zilverspar en de den waren erg trots op hun mooie blaadjes. Kort daarna echter werden ze door de regen helemaal doorweekt en de spar, de zilverspar en de den gingen voor de tweede maal naar de zon: "Zon, jij hebt ons bladeren van zijde gegeven, maar ze zijn door de regen helemaal doorweekt en er is niets van overgebleven, geef ons andere, betere blaadjes!" De zon vervulde ook deze wens en ze kregen bladeren van zuiver kristal.
De spar, de zilverspar en de den gingen tevreden terug en waren vreselijk trots op hun bladeren van kristal. Maar kort daarna sloeg de wind hun kristallen bladeren stuk en de spar, de zilverspar en de den gingen voor de derde maal naar de zon: "Zon, jij gaf ons bladeren van kristal, maar er is niets van overgebleven. De wind heeft alles stukgeslagen. Geef ons andere, betere bladeren." Dit keer werd de zon erg boos op de ontevreden bomen. Hij gaf ze hun naalden weer terug en stuurde ze weer naar de aarde. Eén ding heeft hij nog voor ze gedaan: Vanaf die tijd verliezen ze hun naalden niet meer in de winter, de regen doorweekt ze niet en de wind waait ze niet meer stuk.
Maar de zon nam ook de spraak van alle bomen af. Hij was het met de mensen eens dat bomen niet moesten kunnen praten. Sinds die tijd kunnen de bomen niet meer spreken, alleen nog maar fluisteren en ruisen. En dat verstaan we helaas niet.
Vandaag vertrekken ze eindelijk alle 6 naar school. Voor kleindochterje 4 de eerste stapjes naar de kleuterschool. Ze was stilaan uitgekeken op de crèche en ging met mama, papa en grote broer al even de school en de schoolbankjes verkennen en blijkbaar heeft ze er zin in. Of het straks nog zo zal zijn als mama haar achterlaat.. dat valt af te wachten. Maar als ze is zoals de 5 anderen dan zal het wel snor zitten. Onze kleinkinderen gaan - wonderlijk - allemaal graag naar school en tellen al een paar dagen af om die grote poort weer binnen te gaan. De oudste gaat naar het derde leerjaar en voelt zich natuurlijk al groot. Twee starten in het eerste leerjaar en zijn er klaar voor en trekken er met heel veel zin naar toe. De tweeling vindt het normaal dat het nu hun beurt is om de derde kleuterklas onveilig te maken en ze trekken zich de commotie daarrond niet veel aan, ze tellen gewoon af. Nog 1 keer slapen oma! Nummer 6, ons " kakkenestje" weet nog niet wat haar te wachten staat en is blij dat ze met grote broer mee mag... Hoe lang zal die "schoollust" er inblijven? Ik weet het niet maar we hebben blijkbaar nieuwsgierige kleinkinderen die hun broekje nog graag verslijten op de schoolbanken. We praten mekaar terug over zo'n 10 jaar, rendez vous hier op de blog same day same time!!
Ieder nadeel heb zijn voordeel zei wereldvoetballer Johan Cruyff ooit op een bevlogen moment. De man had overschot van gelijk. Inderdaad, aan ieder nadeel is ook een voordeel verbonden.
Neem nu bijvoorbeeld het feit dat de zomer stilaan op zijn laatste benen loopt en straks voorgoed voorbij zal zijn. Geen lange zwoele avonden meer. Niet meer genieten van een glaasje wijn, buiten op het terras terwijl je langzaam de zon ziet ondergaan. Gedaan met zorgeloos luieren in de zon, ijsjes smullen of plonzen in het opblaasbaar zwembadje. Het barbecue-toestel wordt straks weer voor een jaar op rust gezet en binnenkort stoppen we de tuinstoelen terug in het tuinhok.
Jammer. Toen we het daar dit weekend met onze bezoekers over hadden, werd daar toch ook een grote MAAR tegenover gesteld in de zin van....
Nu de dagen korter worden en de avonden killer, kan je terug rustig gaan slapen. Je kan zelfs het raam van de slaapkamer wijd open laten staan. Geen buren meer die om middernacht, samen met hun vrienden, buiten op de stoep een oude hit van Laura Lynn aan het brullen zijn, terwijl ze op luidruchtig wijze het éné bierflesje na het andere kraken. Geen overbuurman meer die persé na tienen zijn gazon nog wil maaien. Geen luidruchtige jongeren meer op straat die met hun motorfiets vlak naast je oprit staan geparkeerd en voortdurend de gas van de draaiende motor opendraaien, zodat het geronk je doet daveren in je bed. Geen bonke-bonke-bonke meer van een muziekinstallatie die ergens met de volumeknop wijd open staat te spelen.
Niets meer van dat alles.Daar is inderdaad iets van aan hoewel wij hier niet mogen klagen.
Met de komst van de herfst, keert 's avonds ook de stilte en de rust terug en kan je in je bed terug ongestoord genieten van zoete dromen.
's Morgens sta je terug fris en monter op. Niet meer zoals in de zomer, wanneer je als een levende zombie je bed uitstapt omdat het tekort aan slaap door geluidsoverlast (en ook dat laatste glaasje wijn dat er teveel aan was) je hersens in een soort vage mist hullen.
De avonden in de herfst kunnen dan misschien wel donker en koud zijn, ze zijn tenminste niet zo lawaaierig. En lekker koud nodigt daarenboven uit om onder de dekens dicht tegen elkaar aan te kruipen. Zo zie je maar weer, ieder nadeel heb zijn voordeel. Al verkies ik nog steeds de warmte van de zomer!
Vandaag gooi ik het eens over een totaal andere boeg vooral omdat er de laatste weken behoorlijk wat over water geschreven en gesproken werd naar aanleiding van overstromingen.Nochtans zou juist drinkbaar water een probleem van de toekomst kunnen worden.
Blauw is de kleur van water, het meest noodzakelijke om te leven. Ons lichaam bestaat voor 75 procent uit water, daarom is het nodig om elke dag minstens een liter te drinken. Onze aardbol is ook voor ongeveer twee derden bedekt met water, maar jammer genoeg wordt het steeds een groter probleem om nog zuiver water te vinden. En als men nu ook al de zeeën gaat vervuilen met olie.....
Als kind woonde ik op "den buiten", er was daar toen nog geen leidingwater en we moesten ons behelpen met regenwater. In de zomer - die toen precies meer leek op die van juli - gebeurde het wel eens dat de regenput bijna leeg was en we heel zuinig moesten zijn. Iedere druppel werd gebruikt en herbruikt, al het afvalwater werd opgevangen en in de tuin gegooid.We hadden nog een wc zo eentje met een plank met gat in, daar werd er dus ook geen water aan verspild. Om de was te doen moest ons ma water uit de pomp halen, kan je je dat nu voorstellen, dat is amper +-60 jaar geleden. Ik moet zo'n jaar of 10 geweest zijn toen we eindelijk leidingwater kregen, gedaan met pompen! Ik weet nog dat het fantastisch was, je draaide aan het kraantje en daar kwam altijd water uit zomer of winter. Het werd ons wel met handen en voeten ingestampt dat iedere druppel die uit dat kraantje kwam ook moest betaald worden, het was niet langer gratis regenwater!!! Het kraantjeswater werd meestal gebruikt om te koken, koffie werd nog altijd met pompwater gemaakt. Dat smaakte beter wist mijn grootmoeder te vertellen. Ook voor veel andere dingen bleef het pompen geblazen
en misschien daarom dat ik nog altijd een kraantjesfobie heb tenzij onze jaren in Afrika er ook voor iets tussen zitten want daar was water heel kostbaar!! Ik heb het nog steeds moeilijk als de kraan nodeloos loopt of als de kinderen met het kraantje spelen want zo gaan LITERS water gewoon verloren. Ik denk dat we stilaan onze kinderen en kleinkinderen moeten bijbrengen dat ze zuinig met water moeten omgaan want het is vijf voor twaalf voor onze planeet. Straks wordt water het "BLAUWE GOUD"
Gedichten "opzeggen" was een heel belangrijk vak toen ik nog school liep. Elke week hadden we een paar uur "declamatie" en stonden we naast ons bankjes met veel gebaren, mimiek en dramatiek die gedichten af te dreunen. Eén van die gedichten in het zesde leerjaar was De wilgen van Adama van Scheltema. Ik herinner het mij nog omdat het zo'n lange boterham was en dat we er een tijdje zoet mee waren voor we het uit het hoofd kenden en .. ook omdat ik het ooit eens " mocht" voordragen op een schoolfeest.. Meestal ken ik die schoolgedichten nog steeds uit het hoofd maar nu waren er toch wel wat hiaten ( zou het kunnen dat de jaren er voor iets tussen zitten ) maar zoals ik al elders op mijn blog zei " leve google" !
Hier is het nu in zijn volle lengte, dat was een heerlijk stuk om te " declameren"! Ik ben zeker dat sommigen onder jullie het ook nog herkennen!
Daar waren eens zeven wilgen In ene boerenwei. Die droegen grote pruiken op hun oude harde houten kop En stonden op een rij. En hunne pruik met haren Die kwam nooit tot bedaren Zij knikten al maar: "ja en neen," Wat dat beduidde, wist er geen!
Toen kwamen er heel veel vogeltjes Die bouwden daar hun nest, Die woonden allen paar aan paar, En leefden leutig met elkaar, En vonden 't opperbest. En ieder zong een liedje- Van wiede-wiede-wiede, Maar al de wilgen riepen: "Och, Wat schreeuwen daar die vogels toch!"
Toen kwam de wilde wervelwind Die ziet ze daar zo staan, En draait zich driemaal om, en zeit: "Wat's dat nou voor parmantigheid!" En waait zo op ze aan: Eerst deden ze nog deftig. Maar 't werd hun gauw te heftig- Toen riepen ze allen door mekaar: "O jeminee wat is dat naar!"
Toen kwam een grote regenbui Die keek heel boos, en zei: "Die pruiken vind ik veel te hoog, Dat's geen fatsoen, die zijn te droog Daar moet wat water bij!" De wilgen snikten en steenden: "Wat is dat nat -- ze weenden! "O! riepen ze met 'n lang gezicht, "Nee, dat vergeten we niet licht!"
Toen kwam een dikke bonte koe Die snoof zo's en zei: "Wel Zo'n wilgebladje mag ik graag, Da's juist goed voor een volle maag En voor een zwak gestel! 'k Mag zeker van uw pruiken Wel 'n kleinigheid gebruiken?" De wilgen zuchtten elkander toe: "Wat zeg je nou van zó een koe!"
Toen werd op 't laatst hun pruikebol zo alleraakligst lang, Dat iedereen van schrik wegliep De vogels riepen:"Piep piep piep" En werden ook al bang. En ieder zei:"wat vreeslijk! Dat's zeker ongeneeslijk!" De wilgen dachten:"Dat's juist fijn, 't Bewijst dat wij van adel zijn!"
Toen kwam de boerenkapper aan, Die had een lange schaar En knipte met een grote hap, Zo maar op éénmaal: knip-knip-knap, Door àl dat wilgenhaar! Zij schrokken zelf verbazend, Maar d' andren lachten razend, En riepen allemaal brutaal: "Wat bennen jullie nou weer kaal!"
Prachtig toch niet? Ik zie ons nog bezig met het uitbeelden van dit grappig gedicht en heb er zo weer zin in! Doen jullie mee , ik kan heel wat kandidaten gebruiken !
Na mijn vorig logje wekte het woord "wind " opeens een herinnering op aan een boekje dat ik als kind verslonden heb en meer dan eens gelezen : De wind in de wilgen. Misschien kent iemand van jullie dat ook nog?
De wind in de wilgen
(uit het Engels: The Wind in the Willows 1913) van de Engelsman Kenneth Grahame is één van de bekendste kinderboeken aller tijden. Verscheen in 1949 voor het eerst in het Nederlands en is nu blijkbaar nog steeds verkrijgbaar op video en als luisterboek.
Het boek geeft een indruk van de Engelse klassenmaatschappij ( toen), ook al zijn de meeste personages dieren. Toad is duidelijk heel rijk, maar ook Rat, Mole en Badger lijken niet te hoeven werken om in hun levensonderhoud te voorzien, iets wat niet voor alle personages geldt. Met vrienden als de goedhartige Mol, de dichterlijke Rat, de verstandige Das en Pad de branieschopper is het leven bij de rivieroever en zelfs in het Wilde Woud nooit saai.. Water Rat - Woont aan de rivier, die alles voor hem betekent. Verstandig en intelligent. Mole (Mol) - Woont in een ondergronds huis. Bangig. Badger (Das) - Woont in het Wild Wood, waar hij gerespecteerd en gevreesd wordt. Hij is verstandig, maar vaak erg humeurig en het liefst alleen. Toad (Pad) - Woont op het landgoed Toad Hall ("Paddenburg"). Rijk, erg verwaand en onvolwassen, maar vriendelijk, welbespraakt en gastvrij. Verzot op boten, auto's en dergelijke. ("Poop-poop!", zijn imitatie van een claxon, is een van de bekendste dingen uit het boek.)
Ik geef een korte samenvatting, misschien herkennen jullie het verhaal? Het verhaal begint als Mol bezig is met de voorjaarsschoonmaak. Gelokt door het mooie weer gaat hij naar buiten, waar hij op een gegeven moment voor het eerst in zijn leven de rivier ziet, die hij prachtig vindt, en Rat ontmoet. Deze neemt hem mee voor een tochtje in zijn roeiboot, waarna ze een picknick houden. Ze zien Pad, ook in een roeiboot.
Op verzoek van Mol gaan hij en Rat op een zomerdag op visite bij Pad. Deze heeft alweer genoeg van boten en wil nu met een door een paard getrokken woonwagen op pad. Rat en Mol gaan mee. Wanneer het paard schrikt van een met hoge snelheid passerende auto komt de wagen in een sloot terecht, maar dit kan Pad niets schelen. Hij wil nu zelf ook een auto hebben.
Mol wil erg graag Das een keer ontmoeten, maar Rat houdt de boot af, wetende dat Das een hekel heeft aan visite. Op een winterdag gaat Mol in zijn eentje naar het Wild Wood, waar hij verdwaalt en in de duisternis allerlei enge gezichten ziet. Rat vindt hem na enige tijd, maar wanneer het begint te sneeuwen, weet hij de weg ook niet meer. Bij toeval vinden ze het huis van Das.
In het enorme ondergrondse huis van Das krijgen Rat en Mol te eten en droge kleren. Rat vertelt dat Pad al zo'n zes auto's total loss heeft gereden. Das besluit dat hij hier na de winter iets aan gaat doen.
Onderweg naar het huis van Rat ruikt Mol opeens zijn eigen huis, waar hij sinds zijn ontmoeting met Rat niet meer geweest is, en heimwee overvalt hem. Hij en Rat besluiten er heen te gaan.
Op een zomerdag komt Das langs, die iets aan Pads obsessie met auto's wil gaan doen. Das praat op Pad in, maar omdat dat niet helpt, besluit hij om hem onder huisarrest te plaatsen. Pad weet te ontsnappen en steelt een auto, waarna hij tot twintig jaar cel wordt veroordeeld.
Rat gaat op bezoek bij zijn oude vriend Otter en hoort daar dat diens zoontje wordt vermist. Rat en Mol besluiten hem 's nachts per roeiboot te gaan zoeken. Op een gegeven moment horen ze muziek die zo mooi is dat ze niet anders kunnen dan op zoek gaan naar de maker ervan. Vlak voor zonsopgang vinden ze op een klein eilandje in de rivier de god Pan, die het kind bij zich heeft. Rat en Mol, wiens herinneringen Pan heeft uitgewist, brengen het terug bij zijn ouders.
Met de hulp van de dochter van de cipier weet Pad, vermomd als wasvrouw, uit de gevangenis te ontsnappen. Een treinmachinist helpt hem uit handen van zijn achtervolgers te blijven.
Aan het einde van de zomer wandelt Rat door de omgeving en praat hij met veldmuizen en zwaluwen, die zich ieder op hun eigen manier voorbereiden op de winter. Ook ontmoet hij de Sea Rat, die hem vertelt over onder meer Venetië en Constantinopel. Rat besluit ook op reis te gaan, maar Mol weet hem tegen te houden.
Pad, die nog steeds als wasvrouw verkleed is, komt een trekschuit tegen en krijgt ruzie met de eigenares ervan. Hij steelt haar paard en verkoopt het aan een zigeuner.
Als hij een auto ziet aankomen, besluit hij te gaan liften, maar toevallig is het de auto die hij eerder gestolen had. De inzittenden herkennen hem echter niet en nemen hem mee. Pad kan zich niet beheersen en vraagt of hij ook een stukje mag rijden, wat al snel tot een ongeluk leidt. Hij slaat op de vlucht en bereikt het huis van Rat.
Rat vertelt Pad dat diens huis, hoewel Das en Mol erop pasten, is ingenomen door een groep wezels, hermelijnen en fretten uit het Wild Wood, die er wilde feesten houden. Das vertelt dat er een geheime gang van de rivier naar Toad Hall is.
Via de geheime gang weten Das, Rat, Mol en Pad binnen te komen en relatief eenvoudig de indringers te verjagen.
Ik weet dat we thuis dat boek hadden want ik heb het als kind meer dan eens gelezen maar ik vrees dat het door de jaren wel eens meegegeven werd met het oud papier.
Ik was de details vergeten maar met Google breng je elke herinnering terug. Ik moet eens op zoek gaan of ik dat boekje nog kan op de kop tikken want het kan van pas komen als voorleesverhaaltje als de kleinkinderen logeren. Dat is een gewoonte die ik ingevoerd heb om even voor het slapen een hoofdstukje uit een kinderboek voor te lezen... Vinden ze REUZE!! Zo hoop ik stiekem mijn leeshonger van toen ik kind was over te brengen, maar of dat lukt??
Er waaide de laatste dagen nogal behoorlijk wat wind en soms kan je er zelfs poëtisch van worden
Ik luister naar de wind die ruisend door de bomen gaat
en 't lijkt net of deze klank uit een mooie melodie bestaat.
Woorden nestelen zich in mijn hoofd vormen ritmische zinnen, toch kan in feite enkel de wind zijn eigen lied beginnen.
Je hoort in z'n gezang een symfonie
van duizenden akkoorden. Vermoedelijk waren er voor mij zovelen die het hoorden.
Toch kan ik niet vatten wat er zich in zijn klanken echt verschuilt. Soms lijkt het of hij zucht of fluistert, lacht of zachtjes huilt.
Maar evenzeer als hij het hoge gras wil aaien kan hij ontaarden in een tomeloze woede en is hij niet te paaien.
Hij rolt en buldert, huilt en tiert in een niets ontziend geweld en op die momenten lijkt het wel
of ons laatste uur is geteld.
Maar even snel als hij zijn verderf over de aarde laat donderen herpakt hij zich en kan ik me weer over zijn lieflijkheid verwonderen als neuriet er een zoetgevooisde stem over de platgewalste velden en pronken er aan de einder scheef geblazen eiken als ware helden.
Op dit moment lig ik stil te luisteren naar een fluisterende wind
die als een minnestreel betoverende woorden met zijn klank verbindt.
Terwijl ik ademloos luister wil ik gewoonweg een beetje dromen over al de dingen die ik al weet maar ook over wat er nog kan komen.
Slaap overvalt me in mijn bed terwijl ik luister naar mijn eigen zwijgen. Vermoeidheid doet me naar de wijde armen van Morpheus neigen.
Ik verzink in een diepe slaap
terwijl de nacht me in zijn armen sluit en buiten fluistert de zachte wind weer zijn romantisch mooi geluid.
Eens zat iemand te vissen aan het meer.
De zon scheen. De visser was rustig en gelukkig. Er kwam iemand langs, die vroeg: 'Waarom gebruik je niet meer dan één hengel dan kan je meer vangen.' De visser zei: 'Nou, wat dan ?' 'Wel,' zei de voorbijganger, 'dan verdien je meer.'
'En wat dan ?', zei de visser.
'Dan kun je een boot kopen en het meer op gaan, om nog meer te kunnen vangen.'
'Ja, ja en wat dan ?' zei de visser. 'Na verloop van tijd kun je misschien een groot schip kopen en dan uitvaren en veel vis vangen.' 'En wat dan ?', zei de visser. 'Dan huur je een knecht', zei de voorbijganger, 'die met je vangt en zo verdien je veel geld met je vis.' 'En wat dan ?', zei de visser
'Nou, dan verdien je zoveel, dat je zelf niet meer hoeft te vissen', zei de voorbijganger. 'En wat dan ?' zei de visser. 'Ja, wat dan ?' zei de voorbijganger, 'ja, eens kijken, dan kun je bijvoorbeeld lekker gaan vissen en zitten in de zon.' 'Zo is het', zei de visser, 'laat mij dus maar rustig zitten...
Kan jij ook genieten van eenvoud en soberheid? Ach, soms schuilt genieten en gelukkig zijn achter een klein hoekje...alleen moet je het willen zien. Dat hebben we hier gisteren ondervonden in het gezelschap van een paar lieve, hartelijke mensen.
Er was eens een maagd doe wou zingen van dit en van dat en van veel dingen ze was nog zo jong maar van al wat ze zong waren 't liedjes voor in hogere kringen.
De Latijnse naam van het sterrenbeeld Maagd is Virgo. Maagden zijn precieze en leergierige personen, stipt en met gevoel voor orde en netheid. Zij stellen hoge eisen aan zichzelf en verwachten dat eigenlijk ook van anderen. Zij kunnen dan ook vaak teleurgesteld zijn in anderen. Chaotische situaties in werk- en leefomgeving zijn eigenlijk hun "aartsvijand": zij voelen zich daarin absoluut niet thuis.
Zij hebben een heldere kijk op mensen en situaties: die doorzien zij snel. Gaat er iets fout dan zullen zij dit vrijwel meteen duidelijk maken. Dit wordt hen niet altijd in dank afgenomen en leidt soms tot botsingen. Directe kritiek wordt maar zelden positief opgepakt, tenzij het tactvol verpakt is. Maagden hebben er behoefte aan zich nuttig te voelen, met name door anderen te helpen. Zij hebben er geen problemen mee om hun eigen wensen opzij te zetten als iemand die zij graag mogen iets anders wil. Mensen waarderen hen hierom.
Onlangs zei iemand :" Aha, je hebt een bril met kleurende glazen en ben je daar content over? " Absoluut", was mijn antwoord en vooral omdat ik nu mijn zonnebril altijd mee heb. want dat is vooral het probleem. Ik draag zo zelden een zonnebril dat ik hem ofwel vergeet mee te nemen op reis of .. hij ligt ergens op een ongewone plaats juist omdat ik hem zo weinig gebruik. Daarom de keuze voor een kleurende bril! Als ik iets kwijt ben dan begin ik op plaatsten te zoeken waar ik zelfs met het verlorene nog nooit geweest ben. Ik ga zelfs terug naar dezelfde plaatsen waar ik eerder keek om daar opnieuw te zoeken, het lijkt precies op een neurotisch gedrag want als het je overkomt dan denk je plotseling niet meer helder. Dat " neurotisch trekje" heb ik alleen met dingen die ik niet kan vinden dit even ter zijde .
Dat abnormale zoeken overkwam mij voor het eerst jaren geleden toen ik vlak voor ik dringend weg moest mijn autosleutels niet kon vinden. Ik liep naar het vertrouwde plekje om mijn sleutels te pakken maar.....ze lagen er niet en een lichte paniek maakte zich van mij meester. Hier begon dan dat neurotische want wat gebeurde er ik liep opnieuw naar het vaste plekje om te kijken. Ik kon het niet bevatten dat ze er niét lagen, ik legde ze daar altijd , ze móesten er liggen. Het zoeken ging in paniek verder, jachtig, in kasten, onder wasgoed dat in de slaapkamer lag om weg te steken. Ik bezocht plaatsen waar ik met mijn sleutels nooit geweest kón zijn, want misschien hadden ze wel pootjes gekregen en zich op een onwaarschijnlijke plaats verstopt. Toen ik al dolende in kasten, onder wasgoed en onder het bed gekeken had , beseft ik plotseling hoe raar ik bezig was en besloot tot een korte time out. Mijn adem werd iets rustiger, hoewel de tijd drong. Mijn armen ontspanden zich en vielen langzaam langs mijn lichaam en zo kwam het dat ik opeens met mijn rechterarm een puntig uitsteeksel in de zak van mijn lange broek voelde..... Sindsdien is het een automatisme geworden om de sleutels op hun vaste plaats te leggen zodra ik in huis kom. Waarom ik daar nu over begin??? Deze week rinkelde de telefoon toen ik binnenkwam. Ik haastte mij om dat ding te beantwoorden en... daardoor belandde de autosleutel op een ongewone plaats en bijna had ik terug zo'n "aanval" toen ik de volgende dag naar de sleutels greep die er niet lagen. Het duurde even voor ik mij realiseerde waar ik ze laatst nog in handen had .. En het zal er met de jaren niet beter op worden, vrees ik!!
Terwijl ik er even ging zien of de vlierbessen al rijp waren, herinnerde ik me opeens dat mijn zus en ik die siroop kregen van ma als we een hoest hadden .We vonden het lekker.We wilden best méér dan één lepel krijgen. Maar neen " dien vlieger ging niet op" zelfs niet als we hard begonnen te hoesten (we deden nog zo ons best!). Terwijl ik hieraan dacht , herinnerde ik me ook dat we af en toe nog een siroop kregen maar die was gewoonweg vréééselijk van smaak. Na de oorlog werd er van overheidswege aan al de scholen opdracht gegeven dat de kinderen levertraan moesten krijgen. Dat zou de oorlogskinderen aansterken en we zouden dan ook beter tegen de strenge winters kunnen. Bij ons thuis wachtten ze niet op de school ons pa wilde zeker zijn dat we dat stroperig goedje binnen hadden dus kregen we thuis onze portie. Het was niet van niet willen - kinderen mochten geen eigen willetje hebben in die tijd - neen het was van mond open en de lepel walgelijke siroop vloog in je keel. We durfden het niet om die uit te spuwen, die vieze smaak bleef een hele tijd in je mond hangen. Gelukkig kregen we alletwee zo'n lepel viezigheid te slikken zodat we beiden naar vis roken! hahaha!
De twee nakomers zijn daarvan gespaard gebleven! Ik ril er nog van als ik aan die dagelijkse lepel levertraan denk. Het is een smaak die ik niet kan beschrijven maar die me nu nog doet walgen .Er zat wel iets positiefs aan natuurlijk anders werd het niet gegeven. Levertraan bevat veel vitamine D. Vroeger moesten vooral kinderen dat bezuren. Het tekort aan vitamine D, wat het gevolg was van te weinig licht, leidde niet zelden tot de beruchte Engelse ziekte, rachitis. Vitamine D is nodig voor botvorming, voor het verharden van het beenderstelsel. Als die Engelse ziekte optrad, vervormden met name de botten van de benen, omdat ze te week gebleven waren. Zo ontstonden de beruchte O-benen. Na de oorlog werd het toevoegen van vitamine A en D aan margarine verplicht. Door deze maatregel verdween de Engelse ziekte uit onze samenleving. Nu zijn er andere middelen om ons afweersysteem op te krikken en als er al infecties optreden gebruiken we antibiotica.
In een periode van milieuvervuiling doen we er beter aan om infecties te voorkomen door zo evenwichtig mogelijk te eten en gezond te leven.
Mijn schoonvader gebruikte de hele winter door elke avond een lepel zuivere honing " tegen de verkoudheid die nog moet komen "zei hij dan . Vroeger gebruikten we veel vlierbessensiroop als de keel begon te kriebelen...Dat was misschien iets geweest voor mijn ventje . Hij heeft al gans de week een kriebelende keel .Maar ik heb het recept voor die siroop nooit aan ons ma gevraagd en nu kan dat natuurlijk niet meer! Gelukkig zijn er nu genoeg eenvoudige en natuurlijke middelen om ons te wapenen en gezond te blijven.
Maar levertraan....bah ...blèrk...jakkes....!!!
Vorig weekend zaten we samen met de familie van T en je weet hoe dat gaat. Als de tongen los komen gaan de verhalen steevast de toer op in het genre van " vroeger was het zo"
Omdat de groenten bij de BBQ hoofdzakelijk uit onze tuin komen ,belandden we ook bij het onderwerp tuinieren. In de tuin werken ging er vroeger anders aan toe dan nu. Je kan het je bijna niet meer voorstellen. De functie van een tuin was groenten kweken en voorraad opdoen voor de winter. Nu kopen de meesten alles in de supermarkt.Ook bij ons thuis en bij de ouders van T werd er een groententuin aangelegd. Misschien daardoor dat wij er ook een moestuin op na houden? Maar ik dwaal af.
Als in het voorjaar het weer het toeliet zei mijn grootvader: " ik ga beginnen lochtenieren". Dan begon dat meestal met "den aalput" uit te voeren en we zouden het " geroken " hebben!! Het was echter nodig na de winter want als je op de wc moest - die toen nog buiten was - kon het gebeuren als die aal zo hoog kwam dat je meer dan één "gazette" nodig had voor je weet wel wat.... Wc papier werd toen nog niet gebruikt. Bij de boeren was het al iets moderner, daar lag een ouden telefoonboek. Het begon met een grote kuip die erbij gehaald werd en iets dat op een soeplepel geleek maar dan veel groter en aan een lange stok vastgemaakt. Toen werd de aalput niet uitgepompt zoals nu met de ruimdienst, maar "uitgelepeld" in een kuip. Als de kuip vol was werd er een oude zak opgelegd om niet te veel te spatten bij het dragen. Twee stokken werden aan weerskanten onder de handvatten van die kuip gestoken en weg ermee. Ik herinner me nog dat ik - toen ik wat ouder was - ook mocht meehelpen om die kuip te versleuren. Gelukkig was die lochting niet ver zodat ik niet door mijn benen zakte ( niet dat ik zo'n teer poppeke was ) Met die grote pollepel werd dan alles over die tuin verdeeld. Van dan af begon het pas goed te stinken. Nu en dan kwam er uit die kuip een half vergaan vel van een konijn of een poot van een kieken te voorschijn. Die aalput diende om alles en nog wat kwijt te geraken want er was toen nog geen afvalbeleid. Het was dat of in een put in de grond. Ik zie zo door dit scherm dat sommigen huiveren...maar vergeet niet dat ik een kind van den buiten was en dat kunnen jullie wel letterlijk opnemen . Mijn speelterrein was buiten en de natuur en daardoor kon ik wel tegen een duwtje hoor! Dat ritueel heeft zich zo verscheidene jaren voortgezet tot we mijn grootvader konden wijsmaken dat te veel aal ook niet goed was voor zijne "lochting" en een boer uit de buurt de aal kwam ophalen . Zo ging het sneller en hadden we geen dagen lang dat er rond het huis een " zalig" geurtje hing!. (Het zou niet goed geweest zijn voor het reukorgaan van Loewiesa haha. Wil je daar meer over weten ga dan eens lezen bij haar!) We waren het er allemaal over eens - na het ophalen van de herinneringen - dat we een totaal andere jeugd hadden die dichter bij het leven stond.
Opa is toch een schat hé!!!! Er waren hier vandaag twee kleinkinderen omdat mama naar school moest om stilaan het nieuwe schooljaar voor te bereiden dus dat betekende voor mij " alle hens aan dek" vooral met onze jongste (bijna 3j) die nog veel aandacht vraagt. Hewel, die lieve opa vond het hét moment om met de tomatenoogst van de dag af te komen met de vraag: " Zie je er genoeg om in te vriezen"?
"Daar heb ik nu echt geen tijd voor ", was mijn droge commentaar. En de tomaatjes werden ergens in de wacht gezet!
Zo'n 10 min later... Opa: " Kijk eens wat de vogels nu weer al gepikt hebben"...
Stond daar een halve emmer appels te wachten... Grrr Echt het moment.
Maar alles moest wachten tot vanavond want aan zo'n jobkes begin ik niet met twee " pagadders" in de buurt. Trouwens .. ik ben van plan appelgelei te maken van die appeltjes. Lekker om later een mattentaartje van te maken.
Het bakje verse patatjes was wel welkom en ze lieten zich smaken, van de grond in de pot heerlijk!
Gelukkig kwam opa ook nog niet met een emmer boontjes af want daar hangen er zeker weer zoveel aan.. Ik heb mij vanavond heel goed kunnen bezig houden - zoals trouwens heel de dag - hoewel de kindjes braaf waren, maar ze houden je toch aan de gang!!!
Er zullen onder de bloggers wel een paar zijn die mij niet goed wijs vinden als ik zeg dat die eerste regen na de hitte van juli ook zijn charme heeft. Bij de eerste buien kan ik genieten als ik door het venster naar de regen zit te staren naar de grijze voortschrijdende wolken. Alle soorten wolken schuiven voorbij, donkere, grijze, platte, hoge lelijke torens waaruit soms ook al eens een flitsende bliksemschicht naar beneden schiet met een knal die je oren een paar minuten laat suizen. Waterdruppels die langs het raam naar beneden glijden, altijd maar herbeginnen van boven naar onder gevoed door nieuwe regendruppels, het voelde nu eens niet triestig aan..
Zo keek ik dus deze dagen naar de regen en ik dacht aan die zweetdruppels op mijn gezicht een maand geleden. Wat een verschil met die hitte, die brandende zon in de juli maand, die alles verzengende vuurbol aan de hemel. En alle dagen was het hetzelfde liedje. Alle dagen emmers water gieten en planten uit de zon zetten. Nu is het even anders, geen gezeul met emmers er is weer water in overvloed en de tuin ziet er opnieuw heerlijk groen en fris uit. Het gras kan weer zijn frisse kleur terugkrijgen en de kleuren van de bloemen zijn toch veel intenser. Maar het mag weeral ophouden want regen wordt toch eentoniger dan zon, niet? Ik dacht er opeens aan dat de zonnebloemen er dit jaar niet doorgekomen zijn.Er gebeuren rare dingen in de tuinen de dag van vandaag. Bij Bojako groeien courgettes waar ze dahlia's in de grond staken en hier alles behalve zonnebloemen waar ik die pitten in de grond stak. Ik was daar misschien wel wat laat mee en door de droogte zijn ze wellicht blijven steken. Normaal zijn de zonnebloemen, naast het feit dat ze prachtig zijn om te zien, bedoeld om te blijven staan tot in de winter. Dan zouden de vogels dat voedselvoorraadje wel aanspreken. Maar meestal is het met de vogels zoals met de krekel in de krekel en de mier,ze zitten al aan tafel voor hun tijd gekomen is en laten dan zonnebloemen met verminkte gezichten achter. Dan moet ik er vroeg bij zijn als ik nog een ruiker volle gezichtjes op de tafel wil zetten.
Maar geen zonnebloemen dit jaar en zo ook geen smulpartij voor de vogels. Maar die vinden er wel iets anders op, nu doen ze hun uiterste best om de fruitbomen te plunderen. Mussen, eksters, meesjes en spreeuwen doen zich te goed aan de appels nog voor ze rijp zijn! Ik heb al kilo's appelmoes gemaakt van gepikte, afgevallen of door wespen gestoken appels en nu hebben ze ook al de pruimen ontdekt. Spijtig genoeg houdt de regen de vogels niet tegen!
Die stekende pijn, ergens aan de onderste wervel rugpijn reuma artrose of is het de herniablues?
Alsof een olifant mijn ruggenwervel samendrukt iemand voodoospelden in mijn beeltenis prikt, Ik wil zitten want ik ben moe maar dan zeurt en groeit de pijn. In beweging blijven is beter, bewegen rekken strekken buigen naar de kant waar het geen pijn doet en hopen dat het morgen weer beter is.
Dat worden voor T weer extra overuren ( massage!!)
Maar de dag is toch nog behoorlijk verlopen. We hebben kunnen BBQen buiten zonder regen. Het was wel te fris om buiten te eten. Na een korte wandeling moest iedereen zich terughaasten want toen vielen al de eerste druppels. Ik had intussen de koffietafel klaargezet want de rug protesteerde teveel om te wandelen . De dochter en co kwamen ook nog eens langs voor moederdag dus gezellig druk !! Maar het viel allemaal reuze mee en iedereen trok tevreden naar huis en maakte nu al een afspraak voor volgend jaar zelfde dag zelfde lokatie Voor mij ok als die dekselse rug het toelaat!
"De wereld geeft zich als een spiegel bloot; kijk er boos in en zij kijkt boos terug, glimlach en zij glimlacht ook."
En wat dat glimlachen betreft, dit is wat ik las in een ziekenhuistijdschrift en heb het genoteerd:
Volgens ons reptielenbrein = de hersenstam het oudste deel van onze hersenen, meer dan 500 miljoen jaren oud, dus volgens dat brein bestaat een echte lach uit drie componenten:
Je lacht je tanden bloot je ooghoeken doen mee je wenkbrouwen gaan omhoog
Mijn "reptielenbrein" betrapt me momenteel op alle drie ..... Maar of dat straks nog zo is met dat flutweer dat ze beloven .. Ach, ja zeker want het is het bezoek dat telt of niet?
Even reageren op jullie respons op mijn logje gisteren. Tof dat iedereen zijn visie neerpent. Inderdaad er hangen wel overal bacteriën in de lucht en tijdens onze buitenlandse jaren hebben we zeker de nodige immuniteit opgedaan zeker na Afrika maar ik wilde vooral stipuleren dat in een dokterscabinet nu niet bepaald de meest gezonde mensen komen en ziektebacteriën daar meer de stoelendans uitvoeren dan elders!Case closed! ( smile)
Maar nu naar vandaag. Zoals ik in mijn vorig logje zei, was ik deze week bij de dokter. Na een letsel aan de vinger zat ik met een groot litteken vergroeiïng zodat ik op die vinger geen ring meer kon aan- of afdoen. De enige oplossing was een cortisonespuit in dat stuk wild vlees. Terwijl hij die spuit zette, zei de dokter: "Ja, we moeten zorgen dat je getrouwd raakt.. niet?"( hij is hier nieuw sinds vorig jaar ter vervanging van onze huisarts dus kent hij zijn patiënten nog niet persoonlijk) waarop ik al even lakoniek reageerde: "Ik ben getrouwd en zit er zelfs zo stevig aan vast dat die ring hier niet meer van mijn vinger kan". ( het is die ringvinger die behandeld werd. ) "Alléz, dan is je fortuin gemaakt" , was zijn reactie.. En zo ging het geplaag nog even door terwijl hij spoot en intussen ook nog een wrat onder mijn grote teennagel wegsneed en verder bevroor omdat die na de vorige behandeling nog niet helemaal weg was... Twee pijnlijke bagatelletjes die met een kwinkslag verzacht werden. Toen ik buiten kwam bleef naast de pijn van de bevriezing vooral dat ene zinnetje nog even nazinderen.. " dan is je fortuin gemaakt"....en vroeg ik mij af of er al ooit een man geweest is die zo'n reactie te horen kreeg? Waarom zou ons fortuin gemaakt zijn als we trouwen? Weer zo'n restantje uit lang vervlogen tijd, vrees ik. Ik geloof niet dat het jonge vrouwen vandaag graag zo'n compliment krijgen!
Vroeger - toen de dieren nog spraken - waren ouders misschien gelukkig als ze hun dochters uitgehuwelijkt kregen. Dat aan dat " gemaakte fortuin" een resem voorwaarden verbonden waren , namen alle partijen als normaal erbij... Voor dat fortuin werden de dochters meid voor alle werk, een perfecte kweekmachine die daarenboven qua kennis liefst monddood gehouden werd en als het " zijne heerschap" niet beviel ook nog al eens als boks -en klopbal gebruikt werd. Ik zei wel .. toen de dieren nog spraken.. Geleidelijk is daar verandering in gekomen, groeide er respect voor de taken van een vrouw en kreeg ze zelfs toegang tot de wereld van de kennis. Mijn ( onze) generatie profiteerde al van de strijd van vele vrouwen voor ons en ik dank mijn ouders nog steeds dat ik in de jaren '50 de kans kreeg om verder te studeren wat toen nog steeds niet zo evident was. Ik herinner mij dat in de humaniora op internaat de meeste schoolbanken vol zaten met kinderen van notabelen, zelfstandigen en ereboeren. Wij, de nazaten van de doorsnee werkman, vormden nog steeds een kleine minderheid. Uiteindelijk heb ik mijn diploma niet echt verzilverd als men bedoelt er centen uithalen omdat ik mijn goedbetaalde job van toen heb laten staan om T te volgen naar het buitenland dat tot groot protest en ontgoocheling van mijn pa. (zie mijn logje van 10/07/2008...) Zelfs binnen de familie kreeg ik wel eens de opmerking .. "maar jij moet niet werken".. wat mij soms " horendol" maakte. Mijn keuze van toen had niets te maken met graag werken of niet, ik hield ontzettend van mijn job toen ik die opzegde maar het was een keuze die T en ik samen gemaakt hadden met de consequenties dat ik in de toekomt heel veel huishoudelijke verantwoordelijkheden /taken en opvoeding van de kinderen vooral op mijn schouders zou nemen. De reactie " wij moeten na onze job dat ook nog allemaal doen" vond ik een dooddoener alsof ik dat niet wist maar intussen hadden die " uitwerkenden" vrouwen elke maand een loon wat op zich al een appreciatie was van hun werk. Als huismoeder krijg je enkel de waardering van je man en je persoonlijke voldoening en daar wilde ik niet op afgerekend worden!. Daarom vind ik het zo'n positief punt dat onze jonge meisjes en vrouwen nu ook allemaal een opleiding meekrijgen - wat die ook mag zijn - zodat ze ten alle tijden op eigen benen kunnen staan en niet meer afhangen van " dat gemaakte fortuin" dat zogezegd uit een huwelijk voortvloeit!
Zou de dokter daar ook aan gedacht hebben toen hij dat ene zinnetje zei? Ik denk het niet, het zal wel dat laatste deeltje " dolle Mina" zijn dat nog in mij zit dat daar over valt omdat ik er te vaak mee geconfronteerd werd in de zin van.. " jij hebt een luilekkerleven want je moet niet werken". Nu kan ik er om lachen en relativeren want het verleden heeft me geleerd dat je er niets kan tegen inbrengen als sommigen vinden dat "jouw tuin groener is dan die van hen"!
Ik moet meer naar de dokter gaan daar krijg ik inspiratie!
Deze week moest ik naar de dokter en weer vielen ze me op ..die oude tijdschriften
Je ziet ze bijna overal in een wachtkamer liggen en wat doet een mens om zijn wachttijd te verkorten ... ? Juist ...
je gaat zitten en neemt dan zo'n tijdschrift vast. Je begint er dan wat in te bladeren en opeens gaat de deur open en komt er nog
iemand binnen. Je knikt dan eens naar elkaar en soms wordt er ook al eens luidop een goedendag gezegd. Maar meestal blijft het
enkel maar bij een stille begroeting. Die binnenkomende persoon gaat een paar stoelen van je vandaan zitten en neemt, jawel,
ook een tijdschrift van het tafeltje. Maar vooraleer hij één blad ervan omdraait, likt hij telkens één voor één zijn duim en wijsvinger even
af. Dit alles gebeurt in een vrij snel tempo. In een mum van tijd heeft hij zo al drie tijdschriften doorgebladerd en legt ze telkens met een
smak terug op het stapeltje.
Ineens vind ik het toch allemaal maar zéér bedenkelijk !
Wachtkamer tijdschriften zijn vaak al màànden oud en worden dus heel vaak vastgenomen en gelezen.
Zo zijn er meerdere personen die aan hun vingers likken voor ze een blad ervan omdraaien. Zijn dat nu geen broeihaarden van bacteriën
geworden bedenk ik opeens? Zou ik daarom onbewust altijd de krant meenemen als ik naar de dokter ga en dan nog liefst het puzzelgedeelte dan kan ik heel geconcentreerd bezig zijn terwijl ik mijn beurt afwacht want sinds de nieuwe dokter er is, moeten we veel geduld hebben. Hij is één van de weinigen die nog tijd neemt voor elke patiënt of het nu druk is of niet.. Die man laat zich niet opjutten door een volle wachtzaal, vandaar dat je best voor wat lees - of denkvoer zorgt!
Nu ik eraan denk : hoe zit het met de uitleenboeken van de Bib... ? Door hoeveel handen en huiskamers gaan die niet? Dààr wil ik zelfs liever niet over nadenken ... ;-)
Leesgenot ... ? Geef mij dan toch maar een blog ... ;-)
Als ik al geen inspiratie heb dan krijg ik er onbewust toegespeeld zoals met de reactie van Paz op mijn logje van 10/08 waarin ze opmerkte dat er vroeger voor elke dag een taak weggelegd was. Ben dat even gaan opzoeken of dat wel algemeen was en zie wat ik vond..
Zo klonk de weekindeling eeuwen lang en zo heb ik het ook deels ervaren en jullie wellicht ook.
Op maandag wordt er traditioneel nog steeds veel gewassen want veranderende maatschappij of niet er zijn nog steeds massa's huishoudens waar op maandag de wasmachine draait.
De energie- en waterbedrijven constateren een piek. Waar komt dat maandag-wasdag, dinsdag-strijkdag.... eigenlijk vandaan?
Is het om een vertrouwd ritme te hebben? Een veilig gevoel?
Is het om niets over te slaan?
Een vaste weekindeling als veiligheidsgordel? Nu al weten dat je over tien jaar op maandag nog steeds de was doet, op dinsdag de ramen en op vrijdag de boodschappen, ik moet er niet aan denken. Ik was als het mij uitkomt of als er teveel was ligt te wachten en kuisen gebeurt ook wanneer het nodig lijkt en zo verder .
Maar wie weet geeft die vaste weekindeling een houvast in een chaotische wereld.
Waarom was maandag wasdag?
Voor de komst van de wasautomaat, eind jaren zestig, was een huisvrouw dagen bezig met het doen van de was. Geen wonder dat er alleen op zaterdag na het bad schoon ondergoed werd aan getrokken en niet elke dag zoals tegenwoordig.
Het dagelijkse leven kent vaste gewoonten. Zo stopten onze voorouders tot in het begin van de 20e eeuw op zondag de witte was in een grote tobbe met zeep. Na een nachtje weken vond vervolgens de was plaats, die werd gestampt en de vuile plekken werden extra geboend. Hiervoor werd het wasbord gebruikt. Als alles mee zat, hing op maandagmiddag de was aan de waslijn. Met droog weer buiten en bij regen op rekjes binnen. Vandaar de uitdrukking maandag wasdag. Een dag later, na het drogen van het wasgoed, werd de was gestreken. Dit verklaart de uitdrukking dinsdag strijkdag.
Tot in de 19e eeuw droogden de vrouwen hun was op straat. In de steden, maar ook in de dorpen, werden houten droogrekken gewoon aan de weg neergezet. Omdat dat niet netjes stond, gingen stedelijke overheden verbieden de was aan de straatzijde te drogen. De droogrekken werden naar de achterzijde van het huis verplaatst. Waar niet voldoende plek was, kwamen waslijnen in plaats van droogrekken of hingen vrouwen hun was aan het balkon of uit het raam .( In Spanje zien we dat nog steeds en ik vermoed in veel zuiderse landen). In de 19e eeuw kende niet alleen de huisvrouw vaste gewoonten, maar ook de slager. Op maandag werd er geslacht, op dinsdag begon het uitsnijden van het vlees en op woensdag werden de restjes vlees verwerkt tot gehakt. De woensdag kreeg al snel de bijnaam gehaktdag, omdat het gehakt dan goedkoper was.
Volgens mij is gehakt op woensdag nu niet goedkoper dan op andere dagen. De uitdrukking woensdag gehaktdag is dus achterhaald en daarmee samen al die andere dagen , vermoed ik!
Ik stel in ieder geval vast dat ik er nu geen speciale dagen op na hou, ik was en kuis en strijk als het geschikte moment er is of als het weer meezit.. Heerlijk zo ongebonden je taken te kunnen uitvoeren!
Bij het " uitmesten " van de kasten een tijdje terug, botste ik op geboortekaartjes die ik bijhoud. Als ik de tekstjes erop lees dan stel ik vast dat die veel ludieker zijn dan vroeger. Ik herinner mij nog een geboortekaartje dat ik ooit bij ons ma zag, een geboortekaartje uit de jaren 50, daar stond op te lezen: Zouden we honger lijden om een mondje meer? Bleek dat dit gezegde gewoon was voor die tijd. Daarmee werd de derde, vierde en soms vijfde of zesde spruit in het gezin welkom geheten. De ouders hadden immers de oorlog meegemaakt en wisten wat honger was.
In onze samenleving wordt geen honger meer geleden, althans niet door zeker tachtig procent van de bevolking. Er komen ook geen "mondjes meer" bij in de gezinnen. Men houdt het meestal bij twee, want "eentje is geentje". Een derde kan er af en toe nog bij en heel soms nog een vierde. Daarna houdt men het voor bekeken. Gelijk hebben ze, de huidige moeders die een job, gezin en kinderen maar moeten zien te combineren. Hoe onze grootmoeders het vroeger deden zal voor velen onder ons een raadsel blijven. Soms was het al zonder " koters" behelpen geblazen en al zeker met een mondje meer in huis. Dat mondje meer moest immers niet alleen gevuld worden, het bracht ook hopen werk mee.
Alleen al de wekelijkse was bracht een verpletterende rompslomp mee! Elektriciteit was toen enkel voor de lampen, een wasmachine was lang onvoorstelbaar voor een doorsnee gezin. Mijn grootmoeder en ma hadden - toen ik klein was- elke week minstens een volle dag werk aan de was. Het exemplaar dat jullie hier zien is nog zo'n oeroude wasmachine die je met de hand moest draaien, intussen heeft die een betere bestemming gevonden
Pas later ontdekten ze de wasserij. Ik snap nog altijd niet hoe ze aan die bezigheid geen tenniselleboog overhielden want dat zwengelen aan "de wasmachine" viel niet te onderschatten want het degelijk ouderwets katoen woog tonnen als het nat was en moest daarna zelfs met de hand uitgewrongen worden.( ik zie meter en ma nog staan met een nat laken tussen hen in en beiden draaiend in tegengestelde richting om het water er uit te wringen). Maar tennissen was toen voor de rijkelui en iemand als mijn grootmoeder of ma konden daarom zoiets nooit krijgen!
Strijken gebeurde met loodzware gietijzeren bouten, die beurtelings op de heetgestookte kachel werden opgewarmd. Mijn ma heeft zo ook ettelijke jaren lang elke week verschillende uren aan gewichtheffen gedaan.
Als je dan bedenkt dat zon baby per dag minstens 6 katoenen luiers vuil maakte en meestal meer, dan kan je uitrekenen wat dat mondje meer aan extra werk meebracht.
Stofzuigers bestonden ook niet, zeker niet voor het doorsnee gezin met het mondje meer. En wie ooit een baby in huis heeft gehad weet uit ervaring hoeveel stof zon hummel produceert.
En dan de voeding! Hoe meer monden aan tafel hoe arbeidsintensiever het koken was . Met een ketel soep kwam je hooguit twee dagen toe. Die maakte je ook niet in een handomdraai in een stoomkoker. Diepvriezers en koelkasten waren er niet dus kon je de maaltijd ook niet vooraf klaarmaken om dan later even op te warmen.Je kon hooguit de koude kelder als bewaarplaats gebruiken.
Wij waren nog bij de gelukkigen want we hadden wel de inmaak. Elke zomer werden de groenten van het seizoen geplukt, ontpit, gedopt of van de stelen ontdaan en gesneden. Dat was een hoogst vervelend karwei, waarbij het hele gezin werd ingeschakeld. Daarvoor waren de mondjes meer - éénmaal het "larvenstadium" ontgroeid - wel handig!!
Daarna werden de weckpotten gevuld en zorgvuldig in de steriliseerketel gestapeld. Die stond dan te sissen en te schudden dat horen en zien verging. De keuken leek wel een sauna. Maar je kon wel trots zijn op het resultaat. Regelmatig gingen mijn grootouders en ook mijn ouders tevreden de netjes gerangschikte wintervoorraad in de kelder bewonderen: de bokalen spinazie, worteltjes, boontjes, erwtjes, appelmoes en later ook fruit dat volop uit de " fruitbogaard" te plukken viel, werd in weckpotten opgelegd. Lekker in de winter! De confituurpotten werden nauwkeurig gemerkt op datum en inhoud.
Alles werd vooral zuinig aangepakt, want voedsel was kostbaar en duur. Niets werd weggegooid, alles kon nog dienen.
Hoe anders gaat het er nu aan toe! De supermarkten puilen uit van de voedingswaren. Ze komen niet meer alleen uit eigen streek, maar worden per vliegtuig met tonnen aangevoerd. Verse groenten zijn er het hele jaar door in alle verscheidenheid, exotisch fruit is voor een prijsje te koop. Voor onze dagelijkse kost hoeven we zelfs niet eens meer de handen uit de mouwen te steken. Kant en klare gerechten hoef je enkel nog in de microgolf op te warmen. Nu hebben we volautomatische wasmachines en droogkasten zelfs stoomstrijkijzers waarmee je bij wijze van spreken alleen nog naar het wasgoed hoeft te kijken om het glad te krijgen. Luiers zouden daarom een akkefietje moeten zijn maar moderne babys worden nu in wegwerpluiers gestopt.
Met stofzuigers en stoomreinigers gaan we in huis te keer.. Geen huismijt die het overleeft. Sokken met gaten gaan onverbiddelijk de vuilnisemmer in. Aan verstelwerk besteden we al lang geen moeite meer noch tijd. Nieuwe kleren worden gekocht en zijn niet meer het product van huisvlijt.
We leven in een luilekkerland. We zouden mondjes en mondjes meer aankunnen en nog altijd op overschot leven. De rekken in de supermarkt barsten uit hun voegen, de winkelwagens met torenhoog opgestapelde waren, die men voor de helft niet nodig heeft, worden met vereende krachten naar de auto gesleurd. De gemiddelde West-Europeaan eet zich bijna letterlijk het graf in.
En ze komen, de mondjes. Maar ze zijn niet meer van eigen kweek. Ze komen van heinde en ver, uit andere contreien, aangelokt door ons aards paradijs, het land van melk en honing. Ze zien het op de televisie, die wij met het oog op snelle winst gauw hebben geëxporteerd. Voor wie elke dag met veel moeite zijn kostje bijeen moet scharrelen, heeft dit een onweerstaanbare aantrekkingskracht. In heel West-Europa leven massas weldoorvoede burgers die zwelgen in overvloed en bij wie de honger naar meer nooit overgaat.
Ik weet het wel, andere tijden andere zeden, andere noden, andere stijlen. Er is hard voor onze welvaart gewerkt. Toch kan het soms knagen zeker na de ervaring van 8 jaar Afrika. In een tijd van schaarste en moeite kon een mondje meer er altijd bij. Nu is er overschot en hoeven we ons niets te ontzeggen, maar de geboortekaartjes met die bepaalde welkomstgroet: "Zouden we honger lijden om een mondje meer" zijn op....
Ze zijn er weer om ons te irriteren die zomerse vliegen en zeker als de deur openstaat zoals dat vorige week het geval was met de drie rakkers hier. Oma gaat dan fervent met de klopper te keer terwijl zich het volgende tafereel afspeelt..
Mysterieus maar voor mijn neus vliegen twee vliegen als vrijgezel het spel van verlangen.
Irritant vliegen ze dominant voor mijn snoet naar mijn voet op en neer heen en weer vol verlangen.
Demonstratief duikt er één op zijn lief en ik zie hoe ze op mijn knie voor de vliegennatie een topprestatie leveren.
Vele nazaten zijn de resultaten van parende vliegen die er niet om liegen dat pesten van mensen naast paren datgene is waarmee ze een mensenleven verzwaren.
Ik ben aan het opruimen na de invasie hier want volgend weekend hebben we een BBQ met gans de familie langs T's kant en dan wil je alles netjes hebben ( dom hé want daarna kan je herbeginnen) maar ja dit beestje hier zit nu eenmaal zo in elkaar dus probeer me niet te veranderen! Daarom doe ik een beroep op de inspiratie van een ander!
Ik lag met jou in hetzelfde bed. We sliepen wel rechtop. Jij stak er net wat bovenuit. Vandaar jouw blauwe kop.
'k Was stapel op jouw lange lijf, dat mag je nu best weten. Ik vond jou echt een reuze-wijf: gewoon om 'op-te-vreten'.
Laatst droomde ik de hele nacht, aan één stuk door van jou. Jij werd mijn bruid, mooi in het wit, omdat ik van sleepasperges hou.
Plots werd mijn droom heel bruut verstoord: ik bloedde aan m'n kuiten. We werden allebei vermoord door zo'n hovenier van buiten.
We werden in een kist gelegd en spoedig daarna gewassen. Mijn rug was krom, de jouwe recht, jij werd dus eerste klasse.
Wat wreed toch van zo'n hovenier ons zó uiteen te rukken 'k Heb jou daarna nooit meer gezien, want ik lag bij de stukken.
Weet je wat ik het gekke vind ? 't Is eigenlijk heel stom: Terwijl óns leven in de grond begint is dat bij de mens net andersom.
De kleinkinderen zijn terug thuis afgezet na een intense week bij oma en opa. Het was genieten langs beide kanten hoewel de balans met vermoeidheid misschien af en toe wat meer naar onze kant overhelde.. Maar niemand neemt ons nog die heerlijke momenten af al zijn we ook blij dat we weer ons eigen ritme kunnen opnemen.
Kleinkinderen.. je kan er blijven over praten en misschien vinden sommigen dat al dat oma en opa gedoe wat teveel geaccentueerd wordt door yours truly maar waar het hart van vol is... Ik kan natuurlijk ook voor een alternatief kiezen zoals liefdesverklaringen aan het adres van mijn slaapgenoot.... Maar dan worden er zeker wenkbrouwen gefronst. Op onze " gezegende leeftijd" gaan we niet meer zo voor publiekelijke ontboezemingen. Ik wil niet dat mijn ventje bij zijn zeldzame bezoekjes aan mijn blog hartkloppingen krijgt dus... blijf ik maar bij mijn geliefd stokpaardje de kleinkinderen! Na zo'n paar dagen samen met de kleinkinderen besef je dat het juist die kleine zegeningen zijn die het leven zo kunnen vullen. En dan denk ik aan nog veel meer zoals de bloemist die onverwachts aan je deur staat met een boeket en een kaartje " Dank je". Iemand die je een stevige knuffel geeft, als je een bezoekje brengt en bij het afscheid zegt : "Aub ,nu niet zolang meer wachten om nog eens langs te komen?" Een kaartje vanuit het eerste kamp van je kleinzoon met de woorden: " Het is hier wel leuk maar ik mis je..." Zie je dat hartje van oma smelten??? Je dochter die je mee uit vraagt om te gaan shoppen. Je kleinkind dat in je oor fluistert : "Oma, wanneer mag ik nog eens komen logeren?" Een klein citatenboekje krijgen, met de inscriptie "Voor een bijzonder persoon". Een balpen met je naam erop. Steeds welkom zijn bij je beste maatje. De gekregen magneetjes op de ijskast met : -"A friend is the one who overlooks your broken fence and admires the flowers in your garden" -of Welkom in het huis van oma, kinderen worden verwend terwijl je wacht." Dit zijn dingen die je hart verwarmen en je het besef geven dat het leven mooi is.... Dat moest ik nog even kwijt voor ik onder de wol ga..
Jullie hebben het al gelezen drie van onze kapoenen logeren een week bij ons. Goddank valt het weer tot nog toe mee ( nu regent het wel maar hopelijk is het tegen morgen weer over) zodat ze heel veel buitenspelen, er is hier ruimte genoeg om mekaar niet voor de voeten of wielen te lopen. Want inderdaad er wordt hier wat afgefietst de laatste dagen. Grote zus heeft het fietsen al behoorlijk onder de knie en kan met opa al grotere ritjes maken. De tweelingzusjes hebben het fietsen zonder steunwieltjes deze vakantie ontdekt en maken met oma een toertje terwijl opa met zus op zwier is.
Even een idee van hoe zo'n zo'n ritje verloopt:
Lina fietst rustig en geconcentreerd rond zonder veel woorden. Maura daarentegen " tettert" aan 100 per uur, heeft alles gezien, kijkt overal rond tenzij voor zich, dus rijdt ze zus Lina wel eens in de poep. Lina dan verontwaardigd terwijl Maura van niks weet!!
Maura: "Oma kijk een treinspoor" . Oma: "Maura voor jou kijken". ( ik heb geen treinspoor gezien want in geen kms is hier een trein te bespeuren, wat zou ze bedoeld hebben?)
Maura: " Oma kijk er zitten twee vogels op de weg.Vogels moeten toch in de lucht vliegen? Oma: "Die komen zien waar die tetteraar vandaan komt hier in de straat". Maura: "WAAROM"? Oma: " Omdat je meer tettert dan fietst". Daar moet ze even over nadenken en zuslief voegt er droog aan toe .. " Ja, jij praat de ganse tijd en daarom moeten we altijd op jou wachten".
Na een tijdje.. Maura:" Ik zie een poesje, poesjes kunnen niet fietsen hé oma maar wel miauwen". Lina: " Poesjes vangen muisjes hé oma?"
Intussen kwamen we voorbij een weide met een paar paarden Maura:" Hoe heet het kindje van een paard oma;" Oma: " Dat is een veulentje , Maura".
Lina ziet een koe en wijst die aan. Maura:" Oma een koe geeft melk hé" Oma: "Ja, Maura en welke dieren geven nog melk"?
Voor er een antwoord komt ...
Maura:" Oma het kindje van een kip is een kuikentje hé en je mag dat niet opeten." Lina: " Neen, kuikentjes niet maar eitjes wel, hé oma"?..
Lina:" Oma zitten er kikkertjes in de gracht"? Maura:" Er zitten kikkers in de vijver van Fried'l" ( voor de onwetenden een lieve buurvrouw die hen even ophaalde om de visjes in hun vijver te zien!) Lina: " Oma hoe heten de kindjes van de kikkers"? Oma:" Dat zijn dikkopjes"..; Lina en Maura.."DIKKOPJES"!!! en beginnen te gieren!
Einde les biologie!
Maura: "Mijn benen zijn moe en mij armen ook". Oma: " Als je minder praat en meer duwt dan zal dat beter gaan"... Maura: "WAAROM"? Oma: " GRRRR " (want ik heb vandaag zeker al 50 keer "waarom" gehoord. en je zou denken dat ze op 41/2j haar waarom fase al achter de rug heeft maar neen hoor ....)
Lina: " Als je zoveel praat dan kan oma niet fietsen". (Bedenking: .. zo oud ben ik nu ook niet hoor.: ) Maura: "WAAROM niet"!
Maura: "Lina ,oppassen daar komt een auto. STOPPEN " (voor heel de verkaveling..) Oma: "Als je mooi opzij blijft dan is dat ook goed". Maura:" WAAROM"? Intussen was zus gestopt, je zou al voor minder!
Oma : "Meisjes straks links afslaan". Lina:" Welke kant is dat oma"? Maura: "Die waar je handje aanstaat!!!!!!!!": Lina:" Oma er staat toch aan elk armpje een handje". Maura: "Dit is links" en inderdaad ze slaat goed af!! Lina:" Dat wist ik ook"!
En ik kan zo nog doorgaan.. het was best gezellig, leerrijk en levendig en.. niet alleen de kuiten werden gesmeerd!! En de buurt zal het geweten hebben dat onze kleindochterjes er zijn
WAAROM?
Omdat het twee lieve kapoentjes zijn die tegen iedereen met hun uitleg klaar staan al doet de ene het met meer decibels dan de andere!!
recycleren of hoe een hondenhok een prieeltje werd!
We leven in een wegwerpmaatschappij en toch kan er uit die gedumpte dingen iets moois ontstaan...
Ik liep al lang met de gedachte om ergens in de tuin een " rozenboog" te hebben maar had nog steeds de juiste plaats daarvoor niet gevonden tot... deze zomer. Eén van de buren had een paar jaar terug zijn hondenhok afgebroken en mijn ventje kennende gevraagd of hij daar iets kon mee doen? " Natuurlijk", zei T en die tralies stonden hier al een hele tijd te wachten op een bestemming. Ik heb geleerd om soms mijn ogen dicht te doen want het haalt toch niets uit om over de "bruikbare" spullen van mijn ventje te argumenteren.
Ik was deze zomer in verschillende tuincentra gaan zien of er bogen bestonden om over het zijpad van het huis te zetten om daar dan klimrozen tegenaan te laten groeien. Het lijkt mij wel wat om onder rozen naar achteren te komen! Maar de afmetingen die te koop zijn, voldeden niet aan mijn " eisen " . "Dan moet ik er zelf maken", zei T. "Ja, waarmee dan wel", vroeg ik..." en hoe zal je zo'n grote boog kunnen plooien?" " Laat dat maar aan mij over , dat is mijn probleem", was het antwoord... " Ik heb nog die tralies van het hondenhok..."
Ik zag niet direct hoe daaruit drie perfect gelijke bogen konden gemaakt worden, maar mijn ventje heeft mij al meer dan eens verbaasd, dus.... Er werd gezaagd, geslepen, geschuurd , een mal gemaakt om te plooien, geschilderd en het resultaat is precies wat ik wilde... 3 identieke bogen..... Reeds twee van de drie bogen zijn gefixeerd. Nummer drie moet wachten tot het najaar want de middenste rozenstruik staat niet perfect in het midden en kan pas dan verzet worden.
Nu maar duimen dat we het ook nog meemaken dat de rozen die volle lengte van de boog tot aan de muur groeien... Het zal wel een paar jaar duren. Ben benieuwd, maar ik zie het zo al voor mij met geur en al...
Toen ik vandaag bij Bojako ging lezen, deed het verhaal van de kleine Seppe me direct denken aan wat er deze week met één van onze schatten gebeurde! Dochter en familie zijn op vakantie in Frankrijk en met dat warm weer is zwemmen in het zwembad blijkbaar één van de hoofdthema's. Grote broer (5j) en zus waren samen aan het spelen tot broerlief er niets beter op vond dan een vol waterpistool in het zwembad te gooien precies tegen het mondje van zusje. Getier, bloed in het bad en een gapende wonde van +-1cm juist boven het lipje...Kindjes uit het bad en direct naar de dichtsbije arts.( Ze zitten ergens in een afgelegen huisje!!). Spuitje in het wondje om te verdoven met alle geween van dien. Daarna beterde het wel en hield zuslief zich heel flink maar van de danige emotie trilde dat lipje zo erg dat de arts er maar één draadje durfde innaaien uit vrees dat zijn naald wel eens kon afbreken in het wondje.. Rare uitleg voor een arts ,vind ik persoonlijk. Ik denk dat hij eerder onwennig was met zo'n geval. Nu maar te hopen dat het deftig geneest en dat ene draadje volstond. Van de schoonzoon hoorde ik al dat het misschien wel beter zou geweest zijn met twee draadjes want dat het wondje langs één kant wat openstond!!! Ja papa's en dochtertjes!!
foto genomen na de ingreep om de grootouders "gerust te stellen"!!
En dan zit je hier maar te piekeren, wordt dat een litteken en juist bij een meisje..? Maar anderzijds had het erger gekund en dan denk ik aan de oogjes. We hebben het in Venezuela meegemaakt dat een broertje met een "strandschopje" in het oog van kleine broer stak ( per ongeluk natuurlijk) en dat gaaske was zijn zicht kwijt op dat oogje!! Straks komen de drie dochtertjes van de zoon een week logeren. Normaal zouden ze alle komen maar broerlief heeft op het laatst nog besloten om met de Chiro op kamp te gaan omdat al zijn vriendjes ook meegaan en aandrongen.. Ben benieuwd wat dat wordt want hij is nog klein ( wordt 8 in sept). Maar ik denk wel dat het lukt, ( als hij mama niet teveel mist!!), hij is een heel sociaal ventje . We hebben hier drie schommels in de tuin ( alles moet hier in veelvoud met 6 kleinkinderen !!!) Oma zal dus maar goed in de buurt blijven als ze schommelen of zeker erop aandringen dat ze niet voor de schommel lopen!! Wat doen we onszelf toch aan, vraag ik mij dan af door kleinkinderen te logeren. Ik heb nooit zoveel " eieren" onder onze kinderen gelegd als onder de kleinkinderen. Nochtans zorgde de zoon ook voor voldoende spanning in Nigeria .. drie keer had hij een hersenschudding waarvan één met open wonde op voorhoofd en opname in ziekenhuis ( stel je daar niet teveel van voor, eens vertel ik het wel!!) De eerste hersenschudding was door van een trap te vallen, dan twee jaar later door te verschieten van een hond en op de poep te vallen en " bonk" met het hoofdje tegen te muur en de derde keer door een baseballknuppel tegen het hooft te krijgen... Ik heb ook water en bloed gezweet toen dat moest genaaid worden maar de omstandigheden waren daar totaal anders en onhygiënisch!! Maar toch, een kleinkind is zo anders of weegt de verantwoordelijkheid nu zwaarder? Ik zal weer blij zijn als de week goed afgelopen is zonder ongelukken en we ze vrijdag veilig terug thuis kunnen afzetten! En toch is het niet allemaal kommer en kwel want ik geniet ook van zo'n samenzijn want je krijgt zoveel liefde terug omdat een kind nog zo spontaan is. De knuffels en kusjes en het tegen je aan vleien gebeuren zonder bijbedoelingen; alles wat een kind geeft is zo onvoorwaardelijk! Daarbij, iedereen zegt het toch: " Geniet ervan terwijl ze klein zijn, want het kan verkeren". Dat zullen we dan ook zeker doen want ze zijn alle 6 schatten van kleinkinderen en die knuffels wil ik voor niets ter wereld ruilen. En houden kinderen je niet jong? Een kleinkind.. .. soms denk ik dat je ze nog liever ziet dan je eigen kinderen als dat al kan!
Jarenlang kon ik er niet naast kijken. Op mijn computerscherm had ik een papiertje gekleefd met daarop een Japans gezegde dat ik ooit had gevonden:
"Elke dag is een goede dag"
Als normale sterveling ervaar ik mijn dagen echter niet altijd zo. Een zonnige vakantiedag aan zee samen met vrienden voelt beter aan dan een dag waarop je afscheid hebt genomen van een vriendin en een afspraak bij een met vinnige boren gewapende tandarts is toch wat anders dan een vrolijk verjaardagsfeestje van de kleinkinderen. Maar in mijn diepste binnenste leeft de overtuiging dat het gezegde de waarheid is - ik mis soms gewoon de wijsheid om dat altijd zo te ervaren.
Toen we 4 jaar geleden een nieuwe computer kochten, vond ik het scherm te mooi om er papiertjes op te plakken. De wijsheid dat elke dag een goede dag is, raakte wat op de achtergrond nu ik het Japanse gezegde niet meer dagelijks onder ogen kreeg.
Er zijn zo van die dagen... Maar eigenlijk zijn alle dagen "zo van die dagen", goede zowel als slechte. Wie kan er echt oordelen of de ene dag meer heeft "opgebracht " dan de andere?
Elke dag... zo "één van die dagen" daarom dat ik mijn blog : "Eénvandiedingen " noem.....
Niettegenstaande het juli buffet ( zie mijn logje van 24/07) is het momenteel behoorlijk stil op veel blogjes en dan wordt meestal verwezen naar de Komkommertijd. Trouwens, ook op TV is het komkommertijd, gelukkig dat we niet echt tv fanaten zijn!
Weet je dat er zelfs al een komkommer quiz bestaat?
Mijn nieuwsgierigheid werd weer eens geprikkeld en ik wilde wel eens weten waarom men die term gebruikt en waar die vandaan kwam. Dus
even gegoogled
" In het hartje van den komkommertyd...' schreef Multatuli al in de negentiende eeuw. Het begrip ' komkommertijd ' is dus niet nieuw. Waar het precies vandaan komt, is niet helemaal duidelijk. Volgens één theorie hebben we het woord geleend uit Groot Brittannië. Rond het jaar 1700 werd de zomerperiode daar door kleermakers aangeduid met ' cucumber time ': de komkommers rijpen, de adel verlaat de stad en voor de kleermaker valt er minder te verdienen. ' Cucumber time' werd later vervangen door ' taylor's holiday ', maar ook dat woord is inmiddels alweer uit de mode.
Een andere verklaring is dat het woord ' komkommertijd ' rechtstreeks afkomstig is uit de tuinbouw. Komkommers worden tegenwoordig het hele jaar door verbouwd, maar in het verleden werden ze vanwege het warme weer vooral in de zomermaanden aangeleverd. Bij gebrek aan andere onderwerpen schreven de media onevenredig veel over de komkommeroogst. Tuinbouwers hielden onderling zelfs een wedstrijd wie er met de grootste komkommer op de voorpagina kwam.
Tegenwoordig speelt de komkommer niet of nauwelijks meer een rol in het zomerse nieuwsaanbod. Wel populair zijn echt niets zeggende nieuwsberichten en merkelijk véél randnieuws (waar blijven ze het vandaan halen)!
Varianten van komkommertijd komen ook in diverse andere talen voor
Duits: Sauregurkenzeit ('zurebommentijd'); Sommerloch ('zomergat')
Frans: la morte-saison (het dode seizoen)
Engels: The dull/silly season Amerikaans: gooseberry time ('kruisbessenseizoen') Zweeds: nyhetstorka ('nieuwsdroogte')
"Trop is teveel en teveel is trop", zei Paul Van Den Boeynants ooit op een bevlogen moment, toen hij - ergens in een grijs verleden - eerste minister was van dit land.
De man zaliger had overschot van gelijk.
Neem nu de kookprogramma's op de televisie. Als de uitspraak van VDB ergens op toepasbaar is, dan is het wel op de kookprogramma's waarmee ze de laatste tijd om de oren slaan.
Je kan je televisietoestel niet aanzetten, of er is wel ergens een kookprogramma aan de gang.
"De perfecte keuken, SOS Piet, Master Chef, Top Chef, de beste hobbykok van Vlaanderen, de Mijn restaurant hype...". Dit is maar een kleine greep uit de titels van kookprogramma's waarmee onze Vlaamse zenders ons al overdonderd hebben.
En dan heb ik het nog niet gehad over de James Olivers en Nigella Lawsons of Nigella Bites die vanuit Groot-Britannië ons scherm komen teisteren. En dan heb ik het eveneens nog niet gehad over de talrijke kookprogramma's die momenteel tijdelijk van het scherm zijn verdwenen, maar vroeg of laat (en waarschijnlijk eerder vroeg) terug zullen opduiken En dan heb ik het daarenboven ook nog niet gehad over de vele kookprogramma die op de buitenlandse zenders te zien zijn.
Kijk, ikzelf hou, zoals velen, van lekker eten. Maar teveel is teveel. Ik heb er mijn buik van vol. Letterlijk. Ik kan geen kookpotten meer zien op de televisie.
Ik vermoed zelfs dat die kookprogramma's een bedreiging kunnen vormen voor veel relaties.
Stel je eens het volgende scenario voor ...hypothetisch hé!
Wat doen tv-koks doorgaans ? Ze zetten de kijker aan om het thuis zelf te proberen.
Fanatieke volgelingen van kookprogramma's gaan dan ook ijverig aan de slag in hun eigen keuken, daarbij vaak liefdevol bijgestaan door hun partner. Maar vaak blijkt één en ander toch niet zo goed te lukken en het ingrediënt - waar ze voordien nog nooit hadden van gehoord en waar ze dagenlang in allerlei speciaalzaken naar hebben gezocht - blijkt dan toch geen wonderen te verrichten.
Algauw ontstaan er verhitte discussies achter het fornuis. De éne levensgezel geeft de andere de schuld van de mislukking in de kookpan. Niet zelden leidt dit tot heftige ruzies, tot zelfs regelrechte vechtpartijen met alle gevolgen van dien : relatiebreuken, echtscheidingen, wanhoopsdaden, moord en brand...... Ik zei wel hypothetisch hé?
Dus om dat te voorkomen , moet er maar eens paal en perk worden gesteld aan het overaanbod aan kookprogramma's op tv. .
Ik heb recentelijk een heel unieke dichteres leren kennen. Haar werk is mooi, uitzonderlijk en indringend. Je moet het echter gedoseerd lezen of beluisteren Ze geeft jou daartoe de kans op You tube . Voor diegenen die geïnteresseerd zijn , ga eens luisteren of Google eens naar Manja Croiset
( je gaat gewoon naar:You tube Manja Croiset, keuze genoeg!
Hier zet ik één van haar gedichten..
hulpverlening
je bent bang
maar in plaats van je vast te houden geven ze je een pil
je bent eenzaam
maar in plaats van je vast te houden geven ze je een pil
je bent verdrietig maar in plaats van je vast te houden geven ze je een pil
je bent wanhopig maar in plaats van je vast te houden geven ze je een pil
je bent van dit alles
depressief geworden ze geven je een pil
in plaats van je vast te houden
je weigert de pil
en begint de strijd tegen je verslaving
terwijl niemand je vasthoudt
Manja Croiset
uit: dissonante symfonie
uitgeverij Gopher 2006
Een korte schets van dit werk wil ik jullie ook nog meegeven. Het is maar een greep uit veel meer.
In haar boek Dissonante Symfonie is elke regel een zin die een waarneming, een gevoel of een conclusie uitdrukt. Vaak zijn die onbarmhartig en ontluisterend voor haarzelf en voor de lezer die haar wil volgen op de weg naar het volkomen blootleggen van haar vaak gekwelde ziel. De zinnen zijn zo op zichzelf staand dat ze zelfs geen hoofdletters of leestekens nodig heeft.
Het boek roept geen medelijden op maar juist bewondering omdat ze de moed had het op te schrijven waardoor ze haar wanhoop en verdriet voor een deel overwon.
Op de achtergrond speelt de oorlog, die ze niet zelf meemaakte maar die door het lot van haar familie een onvermijdelijk negatieve maar gelukkig niet fatale invloed op haar leven had. De oorlog wordt slechts in weinig passages genoemd maar deze zijn wel hartverscheurend en maken veel, zo niet alles duidelijk.
De contacten met haar familieleden en relaties beschrijft ze even hard en eerlijk als haar eigen gevoelens in een stijl die zonder opsmuk is, bijna abstract en meestal zonder afleidende en verzwakkende metaforen. Eerst als 21-jarig meisje, dan als vrouw van middelbare leeftijd en tenslotte als kind. De twee eerstgenoemde episodes roepen beklemming en verdriet, ontroering en onvermogen op, maar soms ook enige bevrijding en hoop.
Interesse om meer te weten , ga dan maar eens zien....en luisteren
In mijn vorig logje vertelde ik het al dat mannen meegelokt worden naar de koopjes onder de mom: je hebt een broek nodig! Mijn half bedde had echter "dringend" een paar nieuwe broeken nodig en dat betekende voor mij om hem met veel tact en diplomatie de stad in te krijgen want winkelen is niet aan hem besteed. Onder het mom ( is dat nu vr/m/of onzijdig???)," nu moeten wij onze slag slaan vanwege de koopjes", kreeg ik hem zo gek. Intussen hoopte ik dat de grootste drukte al wat zou voorbij zijn want zelf sta ik ook niet te springen om mij tussen die jagende massa te begeven. Jullie snappen het al, het ging natuurlijk niet "alleen" om zijn nieuwe outfit. Negen op de tien keer zie ik ook iets in een zaak dat uitgerekend voor mij gemaakt is.
Met veel pijn en moeite en zoeken, konden wij onze auto kwijt, dat is in de stad altijd zo met of zonder soldenperiode! Gelukkig hebben we airco maar niettemin stond mijn ventje zijn zin om te winkelen al meteen onder het landelijke gemiddelde. Maar goed, ik zei u al dat ik tactisch ben ( ), dus gingen we eerst koffie drinken inclusief pannenkoek want ik weet dat hij daarna verkocht is vooral als er flink wat " kindjessuiker" op was. Voldaan gingen wij op zoek naar het stukje textiel.
" Zo zo", hoorde ik naast mij zeggen, "keuze genoeg". "Het is hier de ene klerenwinkel naast de andere" . Zullen wij deze zaak even binnen wippen? vroeg ik hem. Terwijl wij binnenstapten, kregen wij al een kakofonie van afgrijselijke geluiden over ons heen. Lieve deugd, hoor ik mijn vechtgenoot zeggen, het is hier voor de doven ! Ik begon aan zijn arm te trekken om met hem verder de zaak in te gaan op zoek naar een broek. Ik ben hier weg, zei hij beslist, een mens wordt hier gek van dat lawaai. Voordat ik wat terug kon zeggen had hij al de benen genomen. Er zat voor mij niets anders op om ook die winkel maar uit te gaan. En als ik heel eerlijk ben, moest ik hem gelijk geven. Het was niet te doen je kon geen woord met elkaar wisselen.
Wat is dit voor een lawaai dat ze daar draaien", vroeg hij? Dat is house muziek, zei ik, alsof dat er iets aan veranderde. De winkeleigenaar denkt door bepaalde muziek te draaien klanten aan te trekken. Geen wonder dat veel zaken over de kop gaan. Mij zien ze hier in elk geval niet terug was zijn droge commentaar. In gedachten voegde ik eraan toe: " en mij ook niet meer"maar dat hield ik nog eventjes voor mezelf!
Kom zei ik, er zijn nog winkels genoeg. Kijk daar eens, en ik wees hem naar een kleine zaak. Prima, kreeg ik als antwoord, maar ik ga eerst luisteren wat voor muziek ze daar in de aanbieding hebben. Ook daar bleek rampestampen muziek op het huismenu te staan zodat we er ook niet lang bleven hangen.Ik vroeg mij af of dat nu de laatste trend is om koopjesgangers te lokken, geen groot succes zo te zien want er waren inderdaad niet veel kooplustigen bij dat lawaai. De broeken kochten we uiteindelijk in een oerdegelijke heren modezaak. Niks geen opruiming en helemaal geen voordeeltjes. Jullie raden het al, voor mij bleef er die middag weinig over.
Daarom blijf ik erbij, shoppen moet je doen met je dochter of een vriendin! Maar wat als het om kledij voor meneer gaat.....?
Normaal gooi ik mij niet in de koopjes drukte, maar ik had een mooi topje zien hangen dus....
Ik was de kalmte zelve twee weken geleden, de ervaring van de vorige soldenperiode indachtig. Overal rond mij zwetende shoppende mensen, gedreven door de soldenkoorts. De prijskortingen die lonkten, de wenende kinderen, de rommelige bakken, de overvolle straten, ik liet het allemaal over mij gaan. Niet alles liet mij onbewogen ... die arme mannen die mee moesten met vriendin of vrouw, "ze hadden nu toch echt wel eens een nieuwe broek nodig, en nu is 't moment", voor hen voelde ik een mengeling van binnenpret en medelijden . Ik zag ze staan, tegen de gevel van weer een andere winkel, in elke hand een paar zakjes van mevrouw, dromend van ik weet niet wat, een fris pintje of zoiets zeker? Madame had nog zo'n mooi kleedje gezien, "dat kun je toch niet laten hangen voor die prijs," en nu nog schoentjes, "'t is toch allemaal zo goedkoop". Ik zag ze bij weer een pashokje knikken ... "ja hoor, heel mooi". En de broek voor mijnheer? 't zal voor de volgende keer zijn, "al dat volk hier!" Dat topje?? Heb ik toch kunnen bemachtigen!
Op deze zonnige julidag ben ik uitgepraat.
De inspiratie is even zoek en een flinke natuurwandeling zal daar niets aan kunnen verhelpen.
Toch zijn er onderwerpen in overvloed.
Waar ik ook kijk, de tuin en de natuur bieden me een eindeloos lijstje aan van supertoppers van dit moment.Het aanbod is zo groot dat ik maar niet kan kiezen wat te nemen om een stukje over te schrijven.
Misschien de overweldigende glorie van de rozenbloei, of toch maar dat bejubeld stralend julizonnetje?
De bloemenborder spreekt ook tot mijn verbeelding, maar wat met die ene groene kikker die tijdens een onweer door het open schuifraam de living binnensprong? Hem links laten liggen?
Zal ik een lyrisch stukje schrijven over de lange avonden met vrienden buiten en de zoete geur van de bloemen vernoemen die onze neus en zinnen prikkelt?
Of toch maar die lieftallige madeliefjes in het gazon aanstippen en ineens ook de populatie spinnen bespreken? Of een ode schrijven aan de snijboontjes die weer en masse aan de lage struikjes groeien en op het einde van dat schrijfseltje pochen over de rode, sappige tomaatjes die we weer mogen aftrekken?
Misschien kan ik een poëtisch gedichtje neerpennen over de zo dikwijls bezongen dartele vlinders en gonzende bijen? Ik kan ook een tirade afsteken aan het adres van de slakken die zich ook dit jaar weer te goed doen aan de hostas. De mol, die bij de buren zijn gangetje gaat en graaft, zou ik een hart onder de riem willen steken, in plaats van die riek in zijn hart. Ik zou ook de didactische toer kunnen opgaan en een wijs thema uitdiepen: het nut van het wieden met de hand, het effect ervan op lange termijn en de zin ervan in ons bestaan. De bladluis op onze rozenstruiken, zouden ook aardig lesmateriaal opleveren op dit moment. Maar daar komt opzoekwerk bij kijken en ik ben vandaag wat aan de luie kant.
En de hortensias dan? vraagt u. Ze floreren eindelijk - na wat talmen wegens de droogte - probleemloos en in alle kleuren, zoals altijd. De nieuwe klimrozen doen goed hun best om langs de bogen die mijn ventje maakte
( ha, hier kan ik ook een logje over schrijven!) te groeien. Zoveel en ik weet nog steeds niet te kiezen uit dit rijkelijk julibuffet! Alles gonst en bruist van het leven. Het groeit, het kruipt, het graaft, het bevrucht, het larft, het verpopt, het verwacht, het baart Het is. En van dit alles, is er te veel op dit moment.....
Een leeuw is een dier als een ander zij houden alleen van elkander soms gaan ze op jacht met hun lenige kracht en dan zijn ze elkanders tegenstander.
De koninklijke leeuw is een zonnige persoon. De Latijnse naam van het sterrenbeeld Leeuw is Leo. De Leeuw is een sterke persoonlijkheid. Hij beschikt over veel wilskracht. Als hij eenmaal een besluit genomen heeft, dan is hij hier niet gemakkelijk van af te brengen: hij zal blijven proberen zijn doel te bereiken. Hij is een harde werker, die in staat is om anderen te laten doen wat hij wil. Dit kan er echter toe leiden dat hij anderen gaat manipuleren.
Hij staat graag in het middelpunt van de aandacht. Hij heeft daar ook een zekere flair voor, alhoewel dat soms wat misplaatst overkomt. Hij is een gevoelig en warm mens, trots en met zelfrespect. Hij sluit geen compromissen: zijn zelfrespect is voor hem net zo belangrijk als het respect van anderen Eerlijkheid en openheid staan bij hem voorop.
Tijdens zijn leven kan hij, dankzij zijn persoonlijkheid en zijn harde werken, meermalen in een leiderspositie terecht komen.
Vorige maand hielden de VN een wereldwijde opiniepeiling.
Er werd slechts één vraag gesteld, namelijk :
"Wilt U alstublieft uw eerlijke mening geven met betrekking tot een oplossing voor het tekort aan voedsel in de rest van de wereld?"
De peiling is echter jammerlijk mislukt:
- in Afrika wisten ze niet wat "voedsel" was. - in Oost-Europa wisten ze niet wat "eerlijk" was.
- in West-Europa wisten ze niet wat "tekort" was. - in China wisten ze niet wat "mening" was.
- in het Midden-Oosten wisten ze niet wat een "oplossing" was.
- in Zuid-Amerika wisten ze niet wat "alstublieft" was.
- in de VS wisten ze niet wat "de rest van de wereld" was...
Bovendien heeft het Vaticaan de peiling geboycot, omdat in de vraag het woord "betrekking" voorkwam...
Omdat ik mijn ros wat vaker bovenhaal, heb ik tijdens een ritje wel zin in een terras om even te bekomen. Onlangs zat ik dan ook te genieten op een terras toen er zich een man tegenover mij zette : Of de stoel vrij was"? Ik zat lekker onder een parasol, dus kon ik zijn vraag wel begrijpen! Wat zeg je tegen een wildvreemde man? Je praat wat over over koetjes en kalfjes en het weer Tot opeens zijn vraag of ik raadseltjes kon oplossen? Nu ben ik niet één van de stomsten maar van cryptogrammen snap ik vaak niet waar het over gaat. Maar die persoon zat te popelen om mij wat uit te leggen. Ach, ik ben de beroerdste niet, dus ik zei, komt u maar op met uw vragen. Hij ging er eens goed voor zitten en vroeg wat de overeenkomst was tussen een woestijn en billen?
En ja hoor, daar zat ik weer met een mond vol tanden.Ik heb het gewoon niet! Het lijkt dan net of er één of andere rem op mijn denkvermogen komt. Om de spanning er nog even er in te laten - dat is natuurlijk leuk voor die man - deed ik net of ik aan het denken was maar moest toegeven dat ik het absoluut niet wist en ook niet de behoefte had om te weten.
Bingo! Met een glimlach van oor tot oor zei hij: De overeenkomst tussen een woestijn en billen is kak-tussen. Is dat een goeie of niet soms?
Even nadenken voor hij viel.... ha cactussen!! Tja, wat moet je met zo iets? Ik kan toch moeilijk in een schaterlach uitbarsten. Maar ik was nog niet van hem af.
De volgende is ook een uitsmijter, ging hij verder.
Wat is de overeenkomst tussen een tweeling en een graf?
Vol verwachting keek hij mij aan in de hoop dat ik het natuurlijk niet wist. Want ja, het is de bedoeling geloof ik dat hij het alleen weet.Wat dat betreft ben ik een gewillig slachtoffer. Och wat had die man er pret in. Ik kreeg er zelfs een fikse klap op mijn schouder gratis bij! Voordat ik hem iets kon zeggen kwam hij met de oplossing. De overeenkomst tussen een tweeling en een graf is- u raad het nooit - ze lijken op elkaar. Snap jet"? Natuurlijk wou ik niet overkomen als een dom konijn en ik zei hem dat ik het ergens wel snapte.
Hij vroeg mij of ik ook een leuke overeenkomst had voor hem of één of ander raadseltje. Natuurlijk had ik die niet in voorraad. In negen van de tien gevallen ben ik de grappen en grollen zo weer vergeten. Dus zei ik hem dat ik niet zon kei was in het onthouden van grapjes. Volgens hem hadden vrouwen geen humor en dat was algemeen bekend. Laten we het daar maar bij laten, antwoordde ik hem.
Bent u gehuwd? vroeg hij. Ik dacht waar slaat dat nu weer op, maar ik had geen zin om in discussie te gaan en zei heel gevat, mijnheer ik ben getrouwd en mijn man is van de straat af. Hij lag bijna dubbel van het lachen.
Ziet u nu wel dat u humor heeft. Dit is een hele goeie. Deze moet ik vanavond vertellen aan mijn biljartmaten.
Thuis gekomen vertelde ik mijn ventje dat ik een man had ontmoet die vond dat ik humor had. Waar slaat dat nu op", vroeg mijn slaapgenoot.. Ik vertelde mijn belevenissen maar stelde vast dat niet alleen vrouwen traag zijn in het vatten van grappen. Dat van van straat af zijn heb ik wijselijk voor mij gehouden en nu maar hopen dat manlief dit logje niet leest .
Ik was mij aan het afvragen waarover ik het vandaag zou hebben en met dank aan Mus wist ik het!. Bij haar gelezen over haar dieet en daar wil ik even over verder bomen.
"De gemiddelde vrouw begint twee keer per jaar vol goede moed aan een dieet
en houdt het meestal vijf weken vol.. Tussen ons 18e en 70e levensjaar diëten we 104 keer of als we het in jaren uitdrukken: tien jaar. Maar uitzonderingen zijn er natuurlijk ook: één op de tien vrouwen houdt zich maar liefst 25 jaar bezig met lijnen." Dit meldt HLN.be naar aanleiding van een Britse enquête onder 4.000 vrouwen. Volgens Dr. Glenn Wilson tonen de resultaten aan hoe bezeten we zijn van ons gewicht en de vorm van ons lichaam.
Elke vrouw kent gewichtsschommelingen tijdens haar leven, vertelt de dokter. Een baby, emotionele factoren in de relatie of stress op het werk, kunnen het gewicht doen toe- of afnemen. Deze levensveranderingen gaan vaak gepaard met het jojo-diëten. Je gezond voelen en in vorm blijven is zoveel belangrijker dan de strijd voor de ideale maten. Het is verontrustend dat 25 procent zelfs het mes onder wil om de extra kilootjes kwijt te raken.
Hoewel we weten dat het eigenlijk beter is om ons gewoon goed te voelen in ons vel, zijn we toch vaak bezig met afvallen. Uit onderzoek blijkt dat zo goed als alle vrouwen een streefgewicht hebben. De helft is tot heel veel bereid om dat ideale gewicht ook te behalen. 66% van de vrouwen voelt een druk van de maatschappij om af te vallen en 4 op 10 is ervan overtuigd dat anderen hen lelijk vinden.
In de meeste gevallen is dat echter niet zo, dus maken veel vrouwen zich zorgen om niets.
Heel wat ondervraagden denken dat het cliché klopt dat slankere mensen mooier bevonden worden en misschien wel meer garantie hebben op succes. Een man met een paar kilo's extra vinden de deelneemsters aan het onderzoek dan weer niet zo erg.
Waar komt het beeld vandaan dat een vrouw moet slank zijn?
Tel voor de grap eens hoeveel normaal gevormde vrouwen er te vinden zijn op de radio, TV internet en magazines . Het lachen zal iedere vrouw snel vergaan. Je ziet er alleen superslanke vrouwen. Die beelden van superslanke vrouwen - die zogezegd gelukkig en succesvol en gezond zijn - krijgen wij vrouwen al sinds onze jeugd op ons bord gebombardeerd en dat heeft natuurlijk een invloed op ons denken. Wat veel vrouwen niet zien is dat cosmetica, stylisten en ook de computer die superslanke vrouwen ook nog eens te hulp schieten waardoor de perfectie nog beter is.
Volgens mij is een gezond gewicht heel iets anders dan wat de media vaak als aantrekkelijk voorstelt. Wat telt is dat je je goed voelt in je vel.
Natuurlijk trekken we allemaal al eens de broeksriem aan onder de mom van :"het is gezonder en je verhoogt je kansen op een langer leven . Ondervinding leert echter dat al dat diëten niet noodzakelijk samengaat met zich gelukkig voelen.
Dus, als we toch vinden dat je van slank worden niet noodzakelijk gelukkiger wordt, waarom zijn we dan zo streng voor onszelf? Gooi je dieet overboord en geniet! Een vrouw die eet waar ze zin in heeft, voelt zich niet alleen gelukkiger maar straalt dat ook uit las ik in een gezondheidsartikel!
Ik heb een tip gekregen om 100 jaar te worden of je nu slank bent of niet nl LACHEN!
Lachen is gezond dat hebben we al altijd gehoord. Maar we hebben al zoveel gehoord. Is dat wel waar? Je kan op je beide oren slapen en verder lachen. Als je vrouw bent tenminste. Onderzoekers van de universiteit van Pittsburgh Medical Center onder leiding van Hilary Tindle, hebben in een studie aangetoond dat optimistische vrouwen echt gezonder zijn dan kniezers.
En ze zijn niet over één nacht ijs gegaan.
Hun onderzoek heeft 8 jaar geduurd en ze hebben maar liefst 97.253 vrouwen van 50 jaar en meer onderzocht.
De resultaten van dit wel zeer breed onderzoek hebben ze op een conferentie van de American Psychosomatic Society in Chicago bekend gemaakt.
De lachebekken onder die grote groep vrouwen hadden 30% minder kans op hartziekten dan de kniesoren en 14% minder kans op ziekte in het algemeen. En uiteindelijk draai het daar allemaal om! Dus waarom dat diëten ons leven laten domineren als we veel gelukkkiger zijn met :
Daarom: optimist, wat later in de kist Of is dat té optimistisch?
Het is weer zover.. zo komen er weer aan de bosbranden zoals nu in Griekenland
Bosbranden kunnen nuttig voor het voortbestaan van het bos. Door een bosbrand komt een volgegroeid deel van het bos weer vrij. De voedingsstoffen, die opgeslagen waren in dood hout, komen via de as weer terug in de bodem. Op de open plek zullen al snel nieuwe planten en bomen opschieten. Branden die op een natuurlijke manier ontstaan, zoals door droogte, blikseminslag, de wrijving van de takken tegen elkaar, een achteloos weggegooide sigaret of een fles die de zonnestralen reflecteert, daar valt meestal weinig tegen te doen.
Maar de meeste branden worden door de mens veroorzaakt. Wat mij vooral ergert zijn de bewust aangestoken branden van één of andere gestoorde geest of van de maffia. Wanneer ze onvoldoende terreinen vinden om te bouwen steken ze bewust een stuk bos in brand om dan later na een paar jaar die grond toch als bouwgrond te kunnen kopen. We hebben het gezien in Spanje, geldgewin, pure business ten koste van de natuur en de habitat van dieren en mensen. Deze branden veroorzaken grote schade in menselijk opzicht (verlies van mensenlevens) en voor het milieu (aantasting van de flora en fauna). Ook de economisch gevolgen zijn niet gering: vernietiging van woningen, schade aan de bosbouw, kosten van de brandbestrijding enz.
Het wordt warm onder onze voeten soms letterlijk maar ook figuurlijk, maar alle alarmsignalen van Al Gore en soortgenoten, alle Kyoto plannen ten spijt, men blijft roofmoord plegen op de rug van onze kleinkinderen en achterkleinkinderen.
De cijfers over de ontwikkelingen van fauna, flora en habitats zijn regionaal en vaak ook mondiaal zorgwekkend. Dat soorten uitsterven is op zich een doodnormaal fenomeen, maar blijkbaar vinden sommigen dat ze het dit uitsterven nog moeten versnellen. Het is dus vooral aan diegenen die na ons komen dat ik denk als ik voor de zoveelste keer zie hoe we onze aardbol naar de sjokkedeize brengen ( het West Vlaamse voor het andere volkse woord de kl . maar ik mocht dat van mijn ouders nooit gebruiken !)
En wat doen we ertegen? De tv opzetten en de krant openslaan en deelgenoot worden van die immense bosbranden, ons even ergeren en daarna verder gaan zolang het maar een ver van mijn bedshow is
Soms vraag ik mij af waar de jonge mensen de moed en de hoop nog blijven halen om nog steeds kinderen op de wereld te zetten .. Ik moest dit even kwijt, een spatje op een hete plaat ...
Ik ben niet echt een grote fietster - heb snel last van zadelpijn - maar af en toe neem ik toch de uitdaging aan en haal ik " mijn Ros Beiaard " boven!! Zo ook éen van de voorbije dagen.
Het was prima fietsweer, misschien zelfs iets te warm, maar ik had er zin in ,vandaar.. Ik genoot dan ook van de zomerse geluiden en de warme bries en dacht : " Dit moet ik meer doen... en het is nog gezond ook "... Bij de beenhouwer duurde het wel heel erg lang en toen ik buiten kwam overviel me opeens de drukkende hitte. Daar komt onweer van, dacht ik bij mezelf en .. terwijl ik naar de volgende winkel fietste, vreesde ik dat ik wel eens rapper op mijn wenken zou bediend worden dan ik wenste. In de verte verzamelden zich donkere wolken en het lichte briesje voelde iets intenser aan en liet niets goeds vermoeden. Het zou best zijn om niet te lang in de winkel te blijven hangen. Normaal is dat geen probleem, ik weet perfect wat ik nodig heb en met mijn " trapautootje" moet ik de lading toch beperkt houden! Maar je zal het zien dat je steeds bekenden tegenkomt als je timing beperkt is!! Aan de kassa verliep het ook niet vlot en het werd steeds donkerder en donkerder.... Ik ben geen Cavendish of een Cancelara maar ik zou toch het maximum uit mijn overjaarse benen moeten halen om droog thuis te geraken of misschien beter wachten en de bui voorbij laten gaan..
Ik besloot toch maar het lot te tarten. Waarom, zou ik op voorhand sakkeren en mijn humeur pijlsnel laten zakken om vervolgens met voorovergebogen hoofd zo snel mogelijk naar huis te fietsen om daar dan verder te sakkeren - zoals de meesten het doen - als ik ook
met opgeheven hoofd en de regen trotserend door die regen kan fietsen? Mijn Ros en ik, wij namen de uitdaging aan en lieten de warme regendruppels kletteren op onze huid. Op zo'n warme zomerdag valt dat echt nog mee, je moet het eens uitproberen je zal zien dat het ritmisch geplens op je huid in cadans met het kloppen van je hart zelfs een hilarisch gevoel geeft en het werkt helend ( dat heb ik ondervonden)! Ik werd er zelfs ontzettend ontspannen door en genoot van het " je m'en foux" gevoel. Ik waagde het zelfs om de regendruppels op te vangen op mijn tong terwijl " I'm siiiinging in the rain" door mijn hoofd speelde. Niemand die met gefronste wenkbrouwen opkeek als ik voorbij kwam... iedereen was naar binnen gevlucht.....en ik .. ik fietste dapper verder naar huis want ik wist dat daar een dak boven mijn hoofd en een warme douche wachtte ... wat veel meer is dan sommige mensen hebben...
Ik zei al dat ik terug ben met volle batterijen en ik heb er weer zin in!
Dat ik een zwak heb voor rijmelarij, dat weten jullie stilaan wel. Soms gaat het beter om je langs die weg te uiten....
Je weet van jezelf hoe je bent wat je denkt. Je weet van jezelf dat je kwetsbaar bent.
Op een dag ervaar je wat het is gekwetst te worden om wie je bent.
Gelukkig ben je sterk sterk genoeg om een ander te spelen, om even jezelf niet meer te zijn al doet de confrontatie pijn.
Maar na jezelf te hebben weggeduwd durf je terug uit je cocon te komen steviger dan voorheen. Je komt jezelf nog wel tegen maar je weet dat sterkte je weerbaarheid teruggaf,
Sinds ik jaren geleden een probleempje had met de baarmoederhals hou ik eraan om jaarlijks een uitstrijkje te laten nemen. Maar vorig jaar had ik genoeg onderzoeken en ziekenhuizen meegemaakt en dat uitstrijkje werd uitgesteld. Vandaag ging ik met de " normale goesting" naar die routinecontrole maar niet vooraleer ik de " pletwals" passeerde. Voor wie dat niet kent, je stelt je gewoon voor dat je borsten platgedrukt worden tot ze er bijna als uitgeperste citroenen uit zien en daar wordt dan een " fotootje" van genomen. Hoe meer de borsten platgedrukt worden, hoe duidelijker het beeld wordt en het is daar toch dat het om gaat, niet ? Het duurt niet lang en voorkomen is nog altijd beter dan genezen, denk ik dan maar. Iemand zei me grotere borsten moeten ze meer platdrukken en dat doet meer pijn, maar geloof me mijn Smurfjes stonden, hingen of lagen (!!) ook niet te juichen. Ze hingen nog te bekomen van de compressie toen ik mij in de wachtkamer van de gynaecoloog neerzette. Terwijl ik de ronde buikjes van de moedertjes in spé bewonderde, genoot ik mee van de verhalen over de " geneugten" van hun zwangerschap. " Mevrouw. L.."? " Ja, dat ben ik". Met een stevige tred ging ik binnen want ik ken " mijn gynaecologe" al jaren. " Dag dokter..euch.. dokters"!.. Meteen flitste " Veel te mooi"...door mijn hoofd! Neen, ik ben geen fan van Sanne maar het was de jonge dokter in spé -een lange, knappe , gebronsde Adonis die redelijk zelfverzekerd naast "mijn dokter" stond en mij vriendelijk goeie dag. knikte - die de spontane reactie in mij wakker maakte.
En die wordt gynaecoloog? Het zou mij niet verwonderen als er zich hier in dit cabinet in de toekomst een lichte baby boom voordoet al was het enkel maar om door Mister Veel te Mooi onderzocht te worden.... Toen ik dat thuis vertelde reageerde mij ventje lakoniek: " Amaai , dat moet de moeite geweest zijn opdat jij zo zou reageren". Nou zeg, (!!) wij hebben ook oogjes in ons kopje hoor! ...
Mijn gynaecologe is een nuchtere, potige dame die jou met haar routinevragen het gevoel geeft van "vrouwen onder elkaar". Terwijl ze het dossier aanvulde, mocht ik mij klaarmaken " Alles uit, je bloesje mag je aanhouden.." Het was Mister Veel te Mooi die op mij wachtte om de bloeddruk te meten en de kilootjes te noteren. Dat kilootje teveel kon ik nu niet meer wegstoppen maar mijn turnlessen kwamen nu wel van pas om mijn buikspiertjes wat extra aan te trekken!! Vanity.... Daarna hielp Mister Veel te Mooi mij in al mijn " glans en glorie" in de " stijgbeugels"... dan zat zijn taak er op. "Niet verschieten, het kan even koud en ongemakkelijk zijn.." het routinezinnetje.. "Wie, ik verschieten"? Dat "verschot" of hoe kan ik het noemen, had ik gehad toen ik de kamer binnenkwam .....
Mijn Smurfen werden nog eens gekneed alsof die pletwals niet volstond maar zo geraakten ze wel terug in de juiste vorm en daarna hielp Mister Veel te Mooi mij terug met de voeten op de grond!
" Indien je binnen de 3 weken niets verneemt dan is alles ok en dan zie ik jou volgend jaar terug", nam mij gynaecologe afscheid. "Bedankt dokter en tot volgend jaar..." . Nog even ging mijn blik naar.... Ik kreeg zelfs een vriendelijke knik terug ( He made my day! hahaha) en ik stond weer in de wachtzaal. "Hij is veel te mooi", verwittigde ik de wachtenden en liet hen schaapachtig kijkend achter.. Ze zullen het wel snappen....
Voilà, alles eens op een rij gezet, daarna met een ferme trap alle storende elementen eruit geschopt ( ik was verwonderd dat er nog zoveel pit zat in mijn seniorenbenen ) en wat in het rijtje overblijft is meer dan voldoende om tevreden en met een goed gevoel door te gaan.
Een knop is omgedraaid, een hoofdstuk definitief afgesloten met geen weg terug en wat overblijft is veel meer waard dan wat ik achterlaat!!
Er is ons gezin waar het uiteindelijk allemaal rond draait met een " slaapgenoot" uit de duizend ( tenzij hij mij wakker houdt met zijn houtzagerij Athea ), twee schatten van kinderen die ons 6 onvervangbare kleinkinderen schonken en dan zijn er nog die vele goeie vrienden en vriendinnen.. Wat zou ik mij dan nog druk maken om " dat beetje stof " dat op een irriterende manier blijft opduiken? Ach, ieder zijn plezierke, als dat een mens in leven houdt.....
Ik heb mij letterlijk en virtueel eens goed laten uitregenen en .. het voelt goed! En zo ben ik terug alive and kicking!!
Bedankt aan iedereen die me in mijn korte time out bleef bezoeken. Jullie hebben mij daardoor snel terug over de streep getrokken! Er is dan toch nog iets goeds aan dat "Big brother of sister" gedoe; geen betere manier om je weer snel goed in je vel te voelen!! Bojako stuurde mij een heel passende oneliner:
Every cloud has a silver lining.
Die "cloud " heb ik weggeblazen en.. die "silver lining" daar trek ik mij aan op.. Hebben jullie mijn armspieren al eens bekeken?
Ha ja, vandaag is er hier eentje jarig, ik ben nu niet meer alleen officieel senior!! Proficiat T.
Bloggen, vertelseltjes schrijven, gedachten verwoorden, emoties omzetten in tekst, spelen met woorden , reacties krijgen, ... het is leuk. Tijdens een pauze, tussen twee klussen door, vlug eventjes iets schrijven of gaan lezen bij anderen, 't is een hobby. Maar de laatste weken lig ik een beetje overhoop met van alles en nog wat, er zijn te veel emoties op me afgekomen. En toch ... 'k had het nooit gedacht van mezelf, "t is immers maar bloggen", maar toch ... 'k ben blij met de lieve reacties van jullie, het doet me deugd telkens ik een bezoeker( ster) "over de vloer" krijg.
'k Zou zeggen, merci en ik beloof het mezelf en jullie, ik blijf hier maar even weg, bij die hitte zullen de batterijen snel opgeladen zijn.! Binnenkort ben ik er zeker weten weer en dan schrijf ik terug over de kleine dingetjes des levens.
Woorden zoeken die laten zwijgen genoeg om een wereld te laten dromen
is zwaar werk. Bang om te kiezen en te verliezen maar het is beter
dan nooit iets te hebben gehad.
Ze komen uit het donker geluidloos uit een hart, zo weinig wordt soms zoveel het einddoel onverwacht.
AUTOBUS: voertuig dat tweemaal zo snel rijdt als je er achter loopt dan wanneer je er in zit.
BABY-SITTER:
jongeling die zich moet gedragen als een volwassene opdat de volwassenen zouden kunnen uitgaan en zich gedragen als jongelingen .
BANKIER:
persoon die je een lening wil toestaan als je kan bewijzen dat je er geen nodig hebt.
KAPITALIST:
persoon die vanuit zijn kantoor met airco in een wagen met airco naar zijn club met airco rijdt om daar in de sauna te gaan.
TRUI:
kledingstuk dat een kind moet aantrekken als zijn moeder het koud heeft.
DANS
:verticale frustratie van een horizontaal verlangen.
ECONOMIST:
expert die morgen zal weten waarom vandaag niet uitgekomen is wat hij gisteren voorspeld heeft
.
GEMAKKELIJK:
wordt gezegd van een vrouw die de zedelijkheid van een man heeft.
GYNAECOLOOG:
persoon die op een plaats werkt waar anderen zich amuseren.
INTELLECTUEEL:
persoon die gedurende twee uur aan iets anders kan denken dan aan sex;
HOOFDPIJN:
het door de vrouw meest gebruikte voorbehoedsmiddel.
HUWELIJK:
verbond dat twee personen toelaat problemen op te lossen die ze niet zouden gehad hebben als ze vrijgezel gebleven waren
.
ORTHODONTIST:
tovenaar die een deel van wat hij uit je zakken haalt in je mond steekt.
PROGRAMMEUR:
Onbegrepen persoon die op een onbegrijpelijke manier een onbegrijpelijk probleem oplost dat enkel door een programmeur gecreëerd kon worden.
PSYCHOLOOG:
iemand die andere mensen bekijkt als er een mooie vrouw binnen komt.
SARDIENTJE:
visje zonder kop dat in olie leeft.
GEHEIM:
informatie die men slechts aan één persoon per keer doorgeeft.
SNOBISME
:zaken kopen die men niet graag ziet met geld dat men niet heeft om indruk te maken op mensen die men niet mag.
SYNONIEM:
woord dat men gebruikt in de plaats van een ander waarvan men de schrijfwijze niet kent.
GROEPSWERK:
mogelijkheid om fouten op de rug van een ander te schuiven.
VEDETTE:
persoon die zijn hele leven hard werkt om bekend te geraken en dan een donkere bril opzet om niet herkend te worden.
Bojako was in haar logje aan het zoeken naar het juiste woord voor vitessen. Ik dacht meteen aan een "steke bijsteken" zoals we dat op z'n westvlaams zeggen, maar Paz had haar al het juiste woord gegeven. Maar dat ene woordje "steke" maakte iets los in mijn geheugenkamer. Wat het is dat lezen jullie hier...
Het belletje dat rinkelde was breien ( steek/ breien / snap je??) Maar wie breit er tegenwoordig nog ? Ik ken een lieve blogvriendin die het doet op vakantie (smile), maar ze zal wel in de minderheid zijn, vermoed ik!
Als kind haatte ik breien, je moest daarvoor veel te lang stilzitten maar later, in het buitenland om de eenzame uren te doden, heb ik aan dat breien toch plezier beleefd. Als je nu met jonge mensen praat dan kan amper één breien. Ze kijken je aan alsof je een vies woord zegt. En toch wordt het breien nog steeds gepromoot.
Kom je in een winkel dan zie je sjaals, pullovers... en daar hangt dan soms het etiket in "handgemaakt"! Wie heeft dit dan gemaakt, vraag ik mij af? Ik denk niet dat er daar één breinaald met de hand is gebreid maar dat het machines waren. En dan maar reclame maken. Ik kan me alleen maar herinneren dat handbreiwerk stevig was en steken kwamen niet los of je moest al echt eens serieus gehaperd hebben.
Nu moet je maar naar die " zogenaamde handgebreide dingen" kijken of je hebt al prijs! Als kind vond ik dat breien hatelijk, een steekje meerderen, eentje minderen en dan een lusje maken en zo meer, dat bijhouden was geen probleem maar het ging zo traag vooruit. Dat was niet aan mij besteed. Recht toe recht aan dat was het, dat ging vooruit ,maar zo brei je geen pullover maar een zakmodel,hahaha. Haken deed ik dan wel graag en dat heb ik vroeger heel veel gedaan, tafellakens , bedspreien, tafelloper. Die liggen nu allemaal te verkommeren in de kast want " uit de mode"!!
Voor diegenen die het toch willen proberen, geef ik een origineel breipatroon.
1e toer: Begin elke toer met een blij gemoed, ook al vindt u tegenspoed. 2e toer: Doe kalm aan en neem de tijd om blij en gelukkig te zijn. 3e toer: Wees vriendelijk en steek de handen altijd blijmoedig uit naar een ander. 4e toer: Wees spontaan en spreek goed over iemand ook als die niet aanwezig is. 5e toer: Zoek steeds naar het goede in je leven en geef eens een knipoogje of schouderklopje. 6e toer: Een innerlijke vrede, dat maakt je blij en rijk. 7e toer: Een glimlach van een seconde is meer dan een lamp die even brandt. 8e toer: Probeer een ander moed in te spreken als die het niet meer ziet zitten. 9e toer: Probeer elke dag om even blij te zijn, dan is het geen verloren dag. 10e toer: Steeds vanaf de eerste toer herhalen.
Een moeilijk patroon? Ik weet het, ik heb het er soms ook moeilijk mee maar vergeet niet dat ook de beste breister of breier weleens een steekje laat vallen. Geen paniek, vlug oprapen en vrolijk verder breien.
De Paus komt op bezoek naar België. Wanneer hij van het vliegtuig stapt, staan koning Albert en koningin Paola klaar om hem te verwelkomen. De Paus geeft de koning een handdruk en aan de koningin ook en knijpt in haar rechter borst. Allebei geven ze geen reactie. Na wat rondleidingen in Brussel, Gent, West -Vlaanderen, is het afscheid nabij Weer staan ze aan de luchthaven en wensen ze de Paus een goeie terugreis. Albert krijgt een hand, Paola krijgt een hand en nu knijpt de Paus in haar rechter borst. Albert kan er niet meer tegen en vraagt aan de Pais waarom hij dat doet? De Paus antwoordt: " Een vriend van mij woont in West - Vlaanderen en zegt altijd: Er is een tiet van komen en een tiet van gaan." ( maar ik vrees dat die tiet van gaan voor die westvlaamse vriend gekomen is )
Blijkbaar zorgde mijn vorig logje voor wat verwarring bij sommige bezoekers. Ik heb ze echt nog allemaal op een rij hoor en neen ik keek niet te diep in het glas! Ik vond het gewoon een sterke gedachte... Ik zal er vandaag maar een stukje humor op gooien zeker kwestie van jullie gerust te stellen...hoewel humor?? Het is maar kwestie hoe je het bekijkt
Er waren eens een Amerikaan een Nederlander en een Belg die in de gevangenis zaten. De bewaker kwam langs en vroeg aan de Amerikaan: `"Hoe hoog kan jij springen"? Zei de Amerikaan: "1 meter"`. Zei de bewaker: "Goed zo jij krijgt van mij 1 broodje" Toen liep de bewaker naar de Nederlander en vroeg: " Hoe hoog kan jij springen"? Zei de Nederlander: "2 meter". " Goed zo" zei de bewaker," nu krijg jij van mij 2 broodjes". Toen dacht de belg: als ik nu 5 meter zeg dan krijg ik misschien wel 5 broodjes. Toen kwam de bewaker bij de Belg en vroeg hem van: "Hoe hoog kan jij springen"? " 5 meter hoog", zei de Belg!!! De bewaker draaide zich om en zei : "SCHIET HEM DOOD WANT HIJ KAN OVER DE MUUR SPRINGEN"!!!
Momenteel heb ik geen wekker nodig om wakker te worden de hitte zorgt ervoor dat ik er al voor dag en dauw uit ben! Er zijn heel wat mensen die een hekel hebben aan het geluid van een rinkelende wekker . Vroeger had je geen wekkerradio's die je met zachte muziek wakker streelden, dat natuurlijk in de veronderstelling dat er zachte muziek speelt, want om met een vervelende nieuwsstem wakker te worden is ook al voldoende om de dekens weer over je heen te trekken. Neen, vroeger waren het wekkers die op drie pootjes stonden en waarvan je elke avond het veertje moest opwinden. Het enige wat je kon doen was het veertje niet te erg aanspannen dan rinkelde die wekker niet zo lang .Je kon natuurlijk een hendeltje verschuiven zodat die helemaal niet rinkelde, maar dat was nu ook de bedoeling niet, dat mocht enkel in het weekend ,want dan mocht je lang slapen. Meestal was ik al wakker vòòr de wekker afliep en zette die af. Mijn hersenen wekten me al op voorhand ,want ik had een gloeiende hekel aan dat gerinkel . Het gevolg was ook dikwijls dat ik prompt weer in slaap viel .Ik hoorde ma dan roepen "N, vooruit ,opstaan, 't is tijd". Het volgende lawaaierig ding dat mijn nachttafel ontsierde was een wekker die eerst héél zachtjes begon te zoemen en het geluid zwol zachtjes aan, heel langzaam vermeerderden de decibels en als het geluid op zijn luidst was dan viel je echt uit je bed van verschot. Het hielp niet als je de wekker een mep gaf zodat het geluid stopte ,na een paar ogenblikken begon die opnieuw te zoemen om over te gaan naar hels kabaal. Dat deed die wekker verschillende keren na elkaar. Ja, als je dan nog niet uit bed was dan mankeerde er wel iets aan je oren... Nu we als senioren genieten van de luxe niet meer te moeten opstaan op een tergend vroeg uur zou je denken dat de wekker taboe is.. maar neen hoor, elke ochtend springt de muziek op om 7u50 ik heb geen zin om een gat in de dag te slapen. Ik heb toch nog zòveel te doen,
Ik kreeg dit doorgestuurd en dat kan wellicht op de één of ander manier van iedere van ons gezegd worden... Het is te warm om zelf te fantaseren dus moeten jullie het daar mee doen!
Overpeinzingen van een moeder.
Het valt me zwaar, mijn kinderen los te laten
die ik gedragen heb, onder en in mijn hart. Ik heb ze leren praten en genieten van de schepping, iets zo apart.
Ik mocht hen koesteren in mijn liefde, veilig warm en groot.
Ik mocht ze wijzen op de mooie dingen en als ze verdrietig waren nam ik ze op schoot
Ik wist dat ook voor hen de tijd zou komen dat ze op eigen benen zouden staan.
Vergeten zouden zijn hun kinderdromen, ze zouden los van mij een andere kant opgaan.
Och ja, ik heb het steeds geweten ik had me ,dacht ik, er goed op voorbereid
Maar waarom wil een moeder liefst vergeten: "Dat ieder kind zijn eigen leven leidt"??
Op een hete zomerdag...... Het kunnen de beginwoorden zijn van een liedje maar ik vrees dat het zelfs om te zingen te heet is!
Ik weet nog van de tijd toen ik klein was en met de buurtkinderen weer wat kattenkwaad had uitgehaald dat we het gezegde: ge zult branden in d helle, als ge zo bezig blijft naar het hoofd geslingerd kregen. Dat maakte toen op ons zeer veel indruk. De pastoor had ons in de klas die verhalen over hel en hemel al goed ingepeperd. Het tussenstation, het vagevuur, daar hadden we niet te veel schrik van. Daar kon je nog uitgeraken, dat was maar tijdelijk, maar de hel.. Ik vergeleek de hel toen met de zon die s avonds als een grote, rode vuurbol wegzakte achter de boerderij in de buurt en alles in vuur leek te staan Hij zou met die dreiging van de hel nu eens moeten afkomen bij de kleinkinderen, meneer pastoor in zijn lange, zwarte rok waarvan we altijd probeerden de knoopjes te tellen en ons afvroegen of hij daar wel iets onder droeg? We zijn het nooit te weten gekomen ..
Ik dacht daar aan toen ik deze namiddag liep te puffen in de zon Die profetische woorden van toen lijken wel te zijn uitgekomen als je nu in de volle zon rondloopt. Ge zult branden in d helle. Lang geleden dat het nog zo warm was. Het is elke dag sleuren met water of sproeien. Als de rest van de zomer ook zo verder verloop dan zullen we moeten zuinig zijn met het water of ze zullen weer zeggen dat er geen water genoeg is en zo kunnen ze de prijs weer opdrijven. Maar ik laat mijn planten niet verdrogen want voor de tuin wordt het echt te droog en na een lavende waterbeurt zie je ze zo weer opfleuren; dan denk ik weer aan dat gezegde van toen en lach stiekem .. neen mannekes de helle is voorlopig weer geblust.
Het mooie weer mag nog wel een tijdje doorgaan maar optimaal zou echter zijn dat de nacht voor wat milde regen zorgt maar ja, we moeten nu ook niet teveel vragen zeker? Laten we vooral niet klagen want voor je het weet is de zomer al weer voorbij.
Terwijl ik vandaag lui lag te genieten van een zacht briesje dat onder de parasol voor wat verfrissing zorgde, dwaalden mijn gedachten af naar dat fenomeen wind. Wat is eigenlijk wind? Wel, volgens Van Dale is dat: voelbare, in hoofdzaak horizontale stroming in de dampkringslucht en vervolgens het heersen van een dergelijke stroming. Ik heb dat twee keren gelezen voor ik het goed verstond. Als er dan een dergelijke stroming heerst heb je dan winden in alle soorten.
De mooiste is volgens mij echter de zoete lentewind die de wolken aan de hemel zachtjes doet schuiven. Die bezwangerde lucht van allerlei zoet geurende lentebloesems - een beetje zwoel soms - lichtjes strelend over je huid voelen strelen, dat kan mij nog steeds bekoren. ..
Maar er is ook de zomerwind die pal uit het oosten blaast, een beetje vervelend, aan een gelijkmatig tempo waaiend. Die warme wind is het die het graan doet rijpen en waar je met volle teugen van geniet. Die wind is het ook die aromas meebrengt uit warme landen, maar ook optorende donderwolken als paddenstoelen uit het niets omhoog laat schieten tot in de hoogste hemel etages om dan met vurig geweld op ons neer te dalen. En als al dat geweld dan is uitgeraasd dan gaat die warme zomerwind liggen in slierten van warme waterdamp en nevel. Van die zomerwind houd ik vooral op een zomeravond in de tuin.
Och, de wind die kan echt alles. Hij gaat liggen, steekt op, krimpt, draait. Je kan de wind in de rug hebben en de wind van voren krijgen. Met wind kan je alle kanten uit. Je kan ook in de wind zijn. Dat is dan een wind waarbij je een licht gevoel hebt, er hangt dan ook een soort nevel in de lucht, een soort zweverig gevoel dat zeer bedwelmend werkt
En zo kan ik blijven fantaseren maar daar is het te warm voor
Hopelijk krijgen jullie geen winderig gevoel van mijn kriebelkrabbel proza. Het kan zeer pijnlijk zijn. Best dat je dan wat wind kan aflaten.
Adam leefde, lang geleden eenzaam in het Hof van Eden met de zegen van de Heer en met heel erg stralend weer.
Hij liep lekker in zijn blootje baadde zon en baadde pootje in het water van de beek zeven dagen in de week.
Adam leefde zonder zorgen totdat hij op een zekere morgen ontdekte dat elk dier een vriendinnetje had. Nou dat leek Adam ook wel wat.
Hij zei:" Lieve Heer ik wil niet klagen maar ik zou u willen vragen of er ook voor mij een vriendinnetje is, want ik voel een groot gemis".
" Goed zei God, ik zal mijn best doen maar jij moet zelf wel de rest doen. Ik zal zorgen voor een vrouw die haar leven deelt met jou."
Adam liep van pret te zingen en maakte gelijk twee verlovingsringen hij riep: "prijs de Heer, ik krijg een wijf, maar het is wel een rib uit mijn lijf"
En toen Adam lag te slapen heeft de Heer de vrouw geschapen, 't was de droom van iedere man met alles er op en alles er an.
En zij leefden zeer tevreden samen in het Hof van Eden, tot op zekere dag.. Eva de boom met de appeltjes zag!
Zij dacht :ach, wat kan het schaden aan een boom zo vol geladen.. En zij brandde van verlangen toen zij al dat fruit zag hangen.
Ofschoon de Heer het mij verbiedt, mist hij èèn , twee appeltjes niet. Ze plukt en nam een hap of twee maar Onze Lieve Heer zei: NEE!
Toen was het uit met dat mooie leven het paradijs werd opgeheven. Door deze ongehoorzaamheid raakten wij allen onze onschuld kwijt.
Door èèn appel.... "verdomme" werken wij ons nu de kromme en het is daarom dat ik nu beweer
Als we het weerbericht van vandaag mogen geloven dan wacht ons een hete zomer en voor de toekomst zou dat nog meer van dattem zijn. Toevallig hoorde ik " ons Bozerke" zijn radiopraatje om 11u. Op de vraag of het klopte dat we in de nabije toekomst verhoogde zonneactiviteit zouden krijgen met alle gevolgen van dien, antwoordde hij positief. Men verwacht inderdaad voor het komende jaar verhoogde zonnestormen en -uitbarstingen en die zouden voor onze moderne maatschappij wel eens nefast kunnen zijn. Mijn nieuwsgierigheid was geprikkeld. Nu weten jullie dat ik hier met een zendamateur samenleef en als er al mensen zijn die dagelijks de zonneflux bekijken dan zijn zij het wel! Voor een zendamateur speelt de zonneactiviteit een belangrijke rol, hoe meer zonneflux hoe beter de propagatie ( contact). Dus vanmiddag wilde ik wat meer uitleg en dat is wat ik tussen de soep en de patatjes meekreeg....
Hier een voorbeeld van zonne activiteit.( gaswolk of protuberans is zichtbaar)
Er zou een methode bestaan om de zonne uitbarstingen te voorspellen aan de hand van magnetische gegevens van meer dan 1000 groepen zonnevlekken. De zonneactiviteit verloopt in cyclussen van +- 11j met daarin een min en een max . Momenteel zou de zonneflux op zo'n 73 liggen, wat laag is. Blijkbaar zijn er maar een 14 tal zonnevlekken voor het moment. Ergens in maart waren er meer dan 50 dan was de flux ook stukken groter en dat was positief voor de amateurs! Tijdens een maximum zijn er veel verstoringen in het magnetische veld van de zon. Dan wordt er een enorme hoeveelheid geladen zonne-materiaal de ruimte ingeslingerd.
Als dit materiaal in de richting van de aarde wordt gestuurd, krijgen we een geomagnetische storm.
Als er verhoogde zonnestormen of - uitbarstingen zijn dan komt een massa energie vrij die via onze polen de aarde binnendringt. Dat zorgt voor het mooie Poollicht.
Dat is dan het enige positieve.
De geladen
zonnedeeltjes zorgen er ook voor dat veel elektrische apparatuur in de problemen raakt.
Met name satellieten en energienetten kunnen ernstige schade oplopen.
Zo viel in 1989 in grote delen van Canada gedurende 9 uur de stroom uit door een zonnestorm.
Volgens het ventje was er ooit in de middeleeuwen een periode van meer dan 70 jaar ( 1645-1715) zonder zonnevlekken wat voor onze contreien voor een mini ijsperiode zorgde. Vandaar wellicht dat veel werken van Rubens winterlandschappen voorstelden.... Die massa toevloed van energie kan een negatieve werking hebben hier op aarde waar we in onze moderne maatschappij afhankelijk zijn van elektronische snufjes zoals TV ,GSM, elektronische apparatuur, Satelieten, Esa enz..Die zouden bij een te hoge zonneflux kunnen ontregeld worden of uitvallen met alle gevolgen van dien. Tot daar in het kort en in eenvoudige taal wat ik in het breed meekreeg ( smile)..
Mijn zendamateur ligt niet direct wakker van de voorspellingen van verhoogde zonneflux, maar of het voor iedereen zo welkom zou zijn daarop zullen we maar het antwoord weten mocht het ooit zover komen!!
Jullie geloven het nooit maar in de kast, goed verstopt achter breiwol en haakpennen ( die ook nooit meer boven komen) heb ik haar gevonden de knopendoos van mijn schoonmoeder. Ik moest eens grinniken want ik ben ongewild een verzamelaar van knopen geworden!
Toen we nog kind waren, had mijn grootmoeder ook zo'n grote, ijzeren koekendoos .. Soms mochten we in die doos kijken als meter aan het naaien was. Dan haalden we de mooiste eruit en speelden met de andere knopen op tafel. We legden dan een rij knopen na elkaar en dat was dan een trein of in rijen en dat was dan een telraam. Och, onze fantasie werkte en meter was allang blij dat we eens rustig speelden. Het was eens iets anders dan het lawaai dat ik maakte als ik met een omgekeerd voetbankje rond de tafel kroop. Dat bankje was dan een auto en daarin vervoerde ik allerhande spullen...Ik heb nooit lang een " zittend poepeke" gehad!! In die koekendoos zaten veel verschillende knopen en dan zochten we dezelfde knopen om stapeltjes te maken. Er zaten heel veel witte knopen in.Vroeger gingen de mensen niet om de haverklap naar een Veritas om nieuwe knopen te kopen. Neen, van een afgedankt kledingstuk werden de knopen afgehaald en in die doos gestoken. Ik heb mijn ma dat ook altijd weten doen. Niet te verwonderen dat men op den duur een hele koekendoos vol had met grote knopen van mantels, fel gekleurde van bloesjes en truitjes, "nacré" knoopjes, vergulde knoopjes of met stof overtrokken knoopjes ...Soms zaten er knopen bij die precies kunstwerkjes waren. In een tweede doos zaten er haakjes en oogjes van klein naar groot vastgenaaid op kartonnetjes en bosjes met allerlei veiligheidspelden metaal of koperkleurig. Aan één grote speld waren dan de kleine spelden aangeregen. Ook verschillende kartonnetjes met elastieken van smalle tot brede vonden een plaatsje in de doos. Zo'n stukje elastiek was altijd handig om er proppen papier mee weg te schieten... Ik herinner me nog dat het enige dat we altijd nodig hadden die elastieken waren. Die elastieken in je onderbroek schoten gemakkelijk door en dan stond je daar je broek vast te houden met je handen! Dan maar vlug eerst een veiligheidsspeld erin om het ergste te voorkomen. En er was ook nog steeds dat stopgaren want de sokken werden altijd keurig gestopt .De zachte draad was ook op kartonnetjes gewikkeld. Ik herinner me nog hoe ma - als ze sokken stopte - haar vuist in de sok stak, later werd dat een houten ei en met een lange naald en stopgaren in de kleur van de sok het gat dichtnaaide. Ma leerde mij ook sokken stoppen en het lukte me aardig als het gat niet te groot was, anders trok ik dat gat gewoon dicht en kreeg ik op mijn donder.!!. Het was dan ook vlug gedaan met helpen sokken te stoppen ..
Die knopendoos die de aanleiding was tot al die herinneringen, heb ik ooit jaren geleden meegekregen van mijn schoonmoeder omdat ze misschien van mening was dat ik ze wel eens zou kunnen gebruiken. Omdat ik wist dat het goed bedoeld was, heb ik die doos meegenomen maar zelden geopend. Nu, na zoveel vergeten jaren is ze terug opengegaan samen met al die herinneringen.........Iemand knopen nodig??
Een kreeft is een dier met veel poten wel tien om er mee te gaan lopen soms eens op de tast hebben ze al iets vast want hun scharen die blijven gesloten.
De latijnse naam voor kreeft is Cancer. De Kreeft is een gevoelig persoon. Niet alleen emotioneel, maar ook sensitief: hij is gevoelig voor de (onuitgesproken) signalen die elk mens uitzendt. In conversaties zal hij hoogstwaarschijnlijk net die zaken waar de ander niet over kon of wilde praten, opmerken. Is de omgeving gevuld met negatieve emoties dan kan hij daar last van hebben.
Hij heeft een plek nodig waar hij alleen kan zijn met zijn gedachten.Wat er ook verandert in zijn leven: dit zal altijd het eerste zijn waar hij naar op zoek gaat. Naast de behoefte aan emotionele steun moet hij er zeker van zijn dat degene waar hij van houdt, ook van hem houdt. Hij moet van hem of haar op aan kunnen en samen creëert hij een plek waar hij op terug kan vallen.
Ontbreekt er iets aan zijn leefomstandigheden dan is dat direct merkbaar: hij kan onzeker worden en in zijn schulp kruipen. In een dergelijke periode is hij bijna zelfzuchtig: hij probeert "zijn portie" liefde, warmte en aandacht ten koste van anderen te krijgen.
Eens goed lezen of dat ook bij "mijn kreeftje" hier past ( smile)!
Alles uit de kasten halen en door de handen laten gaan. Op denkbeeldige stapels overbrengen: Koesteren of wegschenken of wegwerpen...
Als een wind die zacht bleef aanhouden, ruimde ik stuk per stuk verbaasde ik mij over het lichte, verhelderende gevoel dat een simpele verschuiving van een kast mij kon geven.
Een hoek die leegkwam en zo ruimte maakte , verademing.
Nu zit het er op ik ben niet meer bezig met kasten ruimen nu enkel nog het ruimen in mezelf.....
Was het toeval of niet maar vanavond botste ik op dit gedicht en vond het de moeite om hier neer te zetten. Een gedicht waar meer uit spreekt dan de woorden zeggen...
Soms,
dan zit ik voor het raam. Wolken verdwijnen langzaam van voor de horizon, dan kijk ik 's avonds even omhoog.
Een zachte bries door mijn haren het maanlicht in mijn oog.
't Is als een spiegel op mezelf: donker, ver, onbereikbaar mysterieus, een beetje raar.
Stil en sereen wachten op wat opwelt uit mijn gedachten
de hand reikend naar het onbereikbare dromend dat dingen anders waren.
En tussen dat alles soms maar heel even fonkelen sterren als teken van hoop en liefde in mijn leven
In een vliegtuig richting Aruba staat ineens een mooie blonde vrouw op en loopt van het economyclass-gedeelte naar het businessclass-gedeelte en laat zich in zo'n comfortabele stoel zakken.
Een steward ziet dat en gaat er achteraan. Hij tikt de blondine op haar schouders en vraagt haar ticket.
Na deze bestudeerd te hebben zegt hij tegen de dame: "Sorry mevrouw, maar dit is de businessclass en u heeft een ticket voor economyclass."
De blondine roept: "Ik ben blond, ik ben mooi, ik ga naar Aruba en ik blijf hier zitten!"
De steward meldt dit voorval in de cockpit en de co-piloot gaat even poolshoogte nemen.
"Mevrouw," zegt hij, "waarschijnlijk heeft u de steward niet begrepen, maar uw ticket is niet geldig voor dit gedeelte van het toestel.
U dient zich naar het economy-gedeelte te begeven." De vrouw roept: "Ik ben blond, ik ben mooi, ik ga naar Aruba en ik blijf hier zitten!"
De copiloot meldt dit aan de piloot en die zegt: "Wacht maar, pff. Ik ben getrouwd met een blonde vrouw. En ik spreek blonds."
De piloot gaat naar de blonde dame en fluistert haar iets in het oor.
Zonder slag of stoot staat de vrouw op en begeeft zich onmiddellijk naar het economy-gedeelte.
De steward en de co-piloot vragen de piloot hoe hij dat in godsnaam geflikt heeft. "Heel simpel," zegt de piloot, "ik heb tegen haar gezegd dat de business-class niet naar Aruba gaat."
De kleine Ahmed was een nul in wiskunde. Zijn ouders hadden al alles ondernomen om hem op andere gedachten te brengen: straffen, privé-leraar, geen TV, smeken, huisarrest, niks hielp.
Ahmed hield er altijd het zotteke mee.Tot zijn ouders van wanhoop toch eens een pater aanspraken over het probleem met hun zoon.
Deze man kon hun misschien wel helpen, zijn zuster was nonneke en gaf wiskunde in het college en was bekend om haar strenge aanpak.
Oké dat was het: Ahmed werd naar die school gestuurd. Na de eerste dag op zijn nieuwe school komt Ahmed naar huis en gaat direct naar zijn kamer om te studeren, moeder komt eens kijken en ziet de hele kamer vol met boeken en aantekeningen liggen.
Hij verlaat alleen zijn kamer om snel iets te eten om daarna direct voort te kunnen studeren. Zo gaat dat wekenlang en uiteindelijk komt hij thuis met een A voor wiskunde op zijn rapport.
Moeder en vader dolblij vragen aan Ahmed hoe het toch komt dat hij nu wel studeert? " Das niet moeilijk ge moet wel", zegt Ahmed. "Ik had het al direct gezien toen ik dat klaslokaal binnenkwam en tegen de muur ne gast zag die aan een plusteken was genageld. Ik dacht direct:
Amaai, hier kunnen ze er niet mee lachen ..
Het was een zonnige dag en we zaten gezellig op een terras. Aan het tafeltje tegenover ons ging het er levendig aan toe. Twee stellen zaten druk met elkaar te praten. Er werd ook heel wat gelachen. Ze waren nog jong, ik schatte hen halverwege de twintig. Plots, als op bevel, stonden de twee dames op, grepen hun handtas beet en begaven zich gezamenlijk in dezelfde richting. De jongemannen bleven gewoon verder praten. Een alarmsituatie kon het dus niet zijn. Ik wist het meteen: ze gingen naar het toilet. Onmiddellijk voelde ik me met de jonge dames verbonden. Want in duo gaan heeft niets te maken met puur fysiologische aandrang. Bijna niemand staat er echt bij stil, maar samen moeten verdient eigenlijk ons respect. Want het gaat in wezen over de spreekwoordelijke vrouwelijke solidariteit en die stamt uit oeroude tijden, miljoenen jaren geleden, toen we nog in de bomen leefden. Het sanitaire duo of trio bestond toen ook reeds bij onze naaste verwanten, de chimpansees en de bonobos. Bij deze mensapen was solidariteit onder vrouwen bijna letterlijk van levensbelang. In de vrije natuur zijn vrouwen kwetsbaar als ze aan sanitair doen. Dan is een vriendin, die een oogje in het zeil houdt en ongewenste bezoekers zoals gevaarlijke dieren afschrikt, toch zeer welkom. Weten onze hersenen veel! Ze stammen uit die oertijd en evolutie werkt zeer langzaam. Dus gedragen wij ons alsof er nog geen toilethokjes bestaan. Die vriendinnendienst strekt zich uit van het verlenen van praktische bijstand tot het bijhouden van de kinderen. Een vrouw had in de oertijd nagenoeg altijd een paar kinderen bij zich. Die droeg en zeulde ze overal met zich mee. Dus ging er iemand mee om op de kroost te passen terwijl moeder haar behoefte deed. Nu nog voeren we als we op het toilet zitten, conversaties met een jengelende of taterende peuter in de deuropening. Het is ook zo dat als je elkaar een dienst bewijst als oppas en schildwacht, er natuurlijk ook heel wat wordt afgepraat. Het delen van strategische weetjes en nieuwtjes is immers essentieel voor het onderhouden van een sociaal netwerk. Als je een vrouw bent, heb je het zeker ook al meegemaakt in een openbaar toilet dat twee vrouwen in het eigen hokje zittend gezellig kletsen. Dan sta je daar te springen van het ene been op het andere, doe je het haast in je broek. Maar vrouwen begrijpen elkaar en beginnen slechts op de deur te bonzen als ze ten einde raad zijn en de wanhoop nabij. Je ziet ons dan ook elke vakantie lijdzaam en uitermate tolerant in lange rijen aanschuiven op de parkings van de autowegen. Die vrouwelijke solidariteit zit er stevig in gebakken. Het is een machtig fenomeen, dat het zelfs klaarspeelt de maandelijkse cyclus gelijk te doen lopen bij vrouwen die gedurende een lange periode het dagelijkse leven delen. We leven in een maatschappij waar nagenoeg alles in het teken staat van concurrentie en rivaliteit en iedereen voor zichzelf behoort op te komen. Zonder solidariteit echter waren de Afrikaanse Eva en haar kinderen misschien wel opgepeuzeld door een leeuw terwijl ze haar behoefte deed. Dan werd er niet eens over competitiviteit gesproken, want dan was de mensheid er gewoon nooit geweest....Tot daar mijn bedenkingen. Het duurde wat met die twee afwezige vrouwen daar op het terras. De jongemannen zaten elkaar wat wezenloos aan te kijken. Ze waren al lang uitgepraat. Eén van hen stond op en ging ook maar eens dezelfde richting uit. Toen hij terug kwam, waren de dames er net ook weer. Ze bestelden nog een drankje en babbelden met zijn vieren lustig verder. Klinkt het bekend?
Er is weeral een dag voorbij en hier zit ik dan. Mijn gezicht wordt verlicht door een stralend, computerscherm, de kamer is donker. Buiten woont de nacht. Een staafje flikkert achter de woorden aan die door mijn vingers aangetikt worden.
Als ik nu eens als een energiepuls achter dit scherm en door die draad die eraan vasthangt, zou kunnen doorflitsen, dan zou ik daar aan de andere kant de ene mens na de andere terugvinden. Iedereen zou ik kunnen uitnodigen om me te volgen, om in het scherm te duiken als in een zwembad zonder bodem en daar... daar zouden we elkaar ontmoeten en honderduit kunnen bijpraten... Maar we zullen het maar bij dit schermcontact houden zeker en hopen dat iedereen er morgen ook nog is. Slaapwel!
Hoe snel geraken we niet gewend aan comfort! Terwijl alles hier stilaan terug een plaats krijgt, sta ik even stil bij die vanzelfsprekendheid van comfort waar we allemaal van uitgaan.
Een tijdje geleden was onze vaatmachine stuk. Na een afwasmachineloos tijdperk van " een volle week" werd er wederom een nieuw afwasding in onze keuken geplaatst want de oude lekte, incontinent na negen jaar. Niet dat we het nodig hebben, maar toch. De grootste luxe bestaat eruit dingen te kopen die geheel overbodig zijn, las ik onlangs. En inderdaad. Het lijkt op de welvaart van een land, die het beste gemeten kan worden aan het aantal mensen die niet werken en toch geld ontvangen uit een bepaalde bron.. We hebben het ding inderdaad niet nodig maar ik begon het na een week toch erg te missen. Vooral het in- en uitruimen, je raakt eraan verknocht en je mist het toch. De fantoompijn. Al die spullen die twee keer lekker door je handen gaan en waarvan je na jaren exact weet in welk vakje, kastje of laatje ze thuishoren, blindelings. De afwasmachine doet ook eigenlijk de afwas niet. Of zeker niet alleen. Het is eigenlijk een opruim- afruim- opbergmachine. Kopjes, bordjes en bestek wordt in vuile toestand opgeborgen, weggeborgen voor het oog verstopt tot nader order. Ik zei het al: wat een opluchting toen de nieuwe machine er stond. Niet dat we die echt nodig hebben, maar toch. Met zijn tweeën produceren we enkele schamele kopjes en bordjes per dag, maar het gemak nietwaar, het gevoel van... Op zo'n momenten heb ik toch een diepe bewondering en respect voor de generaties voor ons die het zonder al dat comfort ook perfect redden!
Ik heb een steen gelegd in een rivier op aarde. Het water gaat er anders dan voorheen . De stroom van een rivier hou je niet tegen. Het water vindt er altijd een weg omheen... Bram Vermeulen
Afscheid nemen van een job die je echt aan het hart ligt, is een emotioneel proces. De meeste mensen benaderen het rationeel, maar ook als je er zelf voor kiest om weg te gaan, is het een emotionele aangelegenheid. Na 24j was Het heilige Vuur misschien wat getemperd, maar toch kon ik mij elk jaar opnieuw opladen om één namiddag per week het beste van mezelf te geven voor die honderden mensen - jong en oud - die het de moeite vonden om een jaar lang hun Engels wat bij te schaven. Het was mijn bedoeling om in die functie langzaam oud te worden en het tot ver in de pensioengerechtigde leeftijd uit te zingen want ik genoot én van het lesgeven én van het sociaal contact met mijn mensen en die ene namiddag verstoorde mijn ritme niet zo erg. Maar na wat er met Ts ogen gebeurd is vorig jaar besloot ik dat de tijd gekomen was om het stokje door te geven en mij volledig te geven voor ons zolang we samen op een waardige manier kunnen genieten van de tijd en toekomst want beide kunnen soms zo kort zijn! T wil meer reizen en ik mag nog steeds mee!!
Vandaag heb ik die deur nu definitief achter mij dichtgetrokken. Mijn mensen hadden twee weken geleden voor een heel mooi afscheid gezorgd. Ik kreeg zelfs een DVD met momentopnames van de lessen gefilmd gedurende het jaar .Een uniek cadeau! Vandaag was er de jaarlijkse receptie met alle lesgevers en studenten om het cursusjaar af te sluiten en voor mij om een definitief punt te zetten achter een job die ik met hart en ziel ingevuld heb. Een emotioneel moment maar ook een dankbaar moment omwille van de vele warme reacties en bedankingen en de bloemen. ( niettegenstaande ik er vaak de pees op gelegd heb!!) Het enige negatieve nu besef ik opeens volop dat ik tot de senioren behoor en dat is een dubieus gevoel!
Empathie is de lijm die van leven samenleven maakt.
Ik kan nogal eens wegzakken in herinnering en dromen dat die terug realiteit zouden zijn. Alleen de goede momenten daar sta ik bij stil, want die slechte daar droom ik niet in weg. Nee, ik zink in de mooie herinneringen als een klein mensje in een luchtbelduikbootje midden in de grote blauwe zee. Het is de wereld waarin ik mij als spelend kind bewoog tussen zonlichtfilterende bomen, alles in een zacht licht omhuld. Zo'n eenvoudige en ongecompliceerde wereld.Een waas, een droom. Maar dan borrelt mijn belletje terug naar boven, spat geweldig uiteen en daar sta ik dan te kijken naar de realiteit, dromen koesterend als parels om mijn hals - binnen handbereik - maar niet meer als een schuilplaats om me heen. En dat is nu net het belangrijke verschil tussen wat was en wat is.
Hier zijn de veranderingen bijna af en staat alles stilaan op de juiste plaats. Morgen wordt het laatste meubelstuk geleverd en dan kan het definitief schikken beginnen. Ik dacht de laatste tijd vaak aan die twee eksters die hier in het voorjaar druk bezig waren.( geen vragen stellen bij die hersenkronkel!!) Bij het begin van de lente had zich boven in de kruin van een wel tien meter hoge boom achter in de tuin een bolvormig ongeregeld iets genesteld. Zo uit de verte leek het op een haastig ineen gefrommelde toef kruid die tussen de takken was blijven hangen. Het raadsel werd echter snel opgelost: het ging om een eksternest in aanbouw. IJverig vlogen de blauw-wit-zwarte vogels af en aan met takjes in de bek. Soms was er maar één en die hield dan de wacht tot de andere op het nest neerstreek. Soms waren ze beiden druk doende met hun bouwsel. Het was nog erg fragiel en doorzichtig, dus kon je hen mooi met de bek de takjes op de juiste plaats zien steken. Af en toe bleef één van de twee wat langer hangen om hier en daar wat te verschikken. Zo doen mensen het ook als ze met hun interieur doende zijn. Dit beeldje een centimetertje naar rechts, een vaasje wat naar achter, die pot iets naar links. Even monsteren van op afstand en nog wat schuiven met een fotootje. Zouden de vogels het ook zo zien? Het takkenbos ging steeds meer op een bol gelijken. Ik zocht het toen even op. Eksters bouwen een overdekt nest. Op een dergelijke hoogte is dit zeker geen overbodige luxe. Als een eksternest geen dak had, dan vlogen eieren of jongen tijdens een voorjaarsstorm zó over de rand heen. In dit geval waren eksters al lang van de aardbodem verdwenen. Ik vrees dat veel mensen daar niet rouwig om zouden zijn want eksters zijn niet de meest geliefde vogels, niettegenstaande hun pracht. Hoe zouden eksterjongen zich voelen als zij in hun veilig onderkomen door de zweepslagen van de wind heen en weer worden geslingerd? Luchtziek? Er werd in elk geval nog heel wat getimmerd en gepleisterd, want het bouwsel zag er verre van stevig uit en het moest uiteraard ook nog voorzien zijn van een warme en zachte binnenbekleding. Ik heb toen genoten van de bedrijvigheid. Ik keek er al naar uit dat ik het paartje naarstig af en aan zou zien vliegen met vette wormen en slakken voor de jongen. Na enkele weken zouden ze dan voor het eerst over de rand piepen en uitvliegen. Maar uiteindelijk is er niets van dat alles gebeurd. Voor de middag nog waren mannetje en vrouwtje ekster druk doende met het aanslepen van takken en twijgjes tot ze zich opeens niet meer lieten zien. Raar maar waar, in de naaste omgeving zag ik zelfs een paar kleinere vogels die als aasgieren geduldig zaten te wachten tot hun prooi het begaf. Ze hadden wel lef, heb ik toen gedacht want eksters worden in de gevederde wereld door iedereen met groot ontzag bejegend. Zou het bouwsel niet stevig genoeg geweest zijn? Zou het paartje een betere stek gevonden hebben? Misschien waren ze het niet eens over de inrichting van hun nest en wel uit elkaar gegaan? Ook bij mensen komt het niet zelden voor dat bouwen of verbouwen de meningsverschillen - en niet alleen over kleur en inrichting - aanscherpt. Dat was hier ook af en toe zo, maar wij geraakten er gelukkig goed uit. Aan het ergste, een treurende, eenzame vogel, durfde ik toen niet denken. Ik weet dat het toen uiteindelijk later op de dag begon te regenen, druilerig, zonder onderbreking. Het onafgewerkte nest lag er triest en verlaten bij. Regen of geen regen, ons nestje zal er tegen het einde van de week hopelijk heel goed bijliggen. Ach ja, waarover ging het logje ook weer? Euh... hersenkronkels heb je niet altijd in de hand!
Vandaag stonden schoolfeesten en jubileumfeesten op het programma. Het was in alle opzichten een prachtige dag, hoewel we het schoolfeest niet uitgezien hebben want ons Pazke en man vierden hun huwelijksverjaardag en daar mochten we bij zijn! Als afsluiter van een geslaagd feest even een reflectie..
Verstrengeld, twee paar handen
als worteltronken die verweven zijn, en in de glooiing van beide palmen kronkelt zich de levenslijn.
Het bloed in blauwgekleurde aderen wordt gestadig voortgestuwd op 't suizend kloppen van twee harten
wanneer de onrust wordt geluwd.
't Tastbaar voelen van grote waarden als troost of vertrouwd liefdesspel,
zonder woorden, zonder aarzelen
na al die tijd kennen ze elkander wel.
"We moeten leren samenleven als broeders, zo niet, dan zullen wij samen sterven als idioten."
MARTIN LUTHER KING
Na wat er deze week in Brussel gebeurde vraag ik me weer eens af waar zijn we in godsnaam mee bezig? Het lijkt goed de verkeerde kant op te gaan in onze wereld. Geen nieuwsuitzending zonder berichten over aanslagen links of rechts, overvallen, mensen die zomaar worden neergestoken..
En waarom? Zinloos geweld dat voor niemand goed is. Ik begrijp het niet meer hoor. Hoe kan iemand zo laag vallen om andere onschuldige mensen op zo een gruwelijke manier de dood in te jagen? Politieke spelletjes of geloofskwesties? Ongelijk evenwicht in rijkdom? Te veel mensen die uit de boot vallen en niks te verliezen hebben? De echte reden zullen we nooit weten en ik wil het ook niet weten, het enige wat ik wil is dat het gewoon stopt! Het is genoeg geweest! In feite kan het zo simpel zijn: meer wederzijds respect en verdraagzaamheid, hier snakt onze huidige maatschappij naar. Maar ik ben een naïeve dromer zeker als ik dat zeg?
Soms duurt een minuut veel te lang, soms veel te kort, terwijl ze beiden 60 seconden bevatten. Soms wil je de tijd kunnen stil zetten, zodat bepaalde momenten kunnen blijven duren. Ik denk, mochten wij twee kiezen welke uren er extra langer zouden mogen duren We dezelfde zouden kiezen...
Helpdesk: 'Wat voor computer heeft u?'
Vrouwelijke klant: 'Een witte.'
----------------------------------------------------------------------- Hallo met Celine hier: 'Ik krijg mijn diskette er niet uit.'
Helpdesk: 'Heeft u al geprobeerd op het knopje te drukken?'
Klant:'Ja, ja hoor, hij komt er echt niet uit.'
Helpdesk: 'Dat is niet zo mooi. Wel, ik maak er een melding...' Klant: 'Neen...wacht...ik zie het al...ik had de diskette er nog niet ingedaan...hij ligt op mijn bureau...sorry...'
----------------------------------------------------------------------- Helpdesk: Klik op het icoontje van 'mijn computer' aan de linkerkant van het scherm. '
Klant: 'Bedoel je links voor jou of links voor mij?'
----------------------------------------------------------------------- Helpdesk: 'Goedendag. Hoe kan ik u helpen?'
Mannelijke klant: 'Hallo...ik kan niet printen.' Helpdesk: 'Wilt u voor mij even op de startknop drukken en... Klant: 'Nu moet je goed luisteren. Niet meteen zo technisch doen. Ik ben verdomme Bill Gates niet!' -----------------------------------------------------------------------
'Met Martha, goeiemiddag ': 'Ik kan niet printen. Iedere keer dat ik het probeer zegt hij: 'Can 't find printer'. Ik heb de printer zelfs opgetild en voor de monitor neergezet, maar de computer zegt nog steeds dat hij hem niet kan vinden.'
-----------------------------------------------------------------------
Klant: 'Ik wil in het rood printen, maar het lukt niet.'
Helpdesk: 'Heb je wel een kleurenprinter?' Klant: 'Aaaah....................dank je.' ----------------------------------------------------------------------- Helpdesk: 'Wat staat er nu op uw monitor, mevrouw?' Klant: 'Een pluche knuffelbeestje dat mijn vriendje voor me gekocht heeft in de supermarkt.'
-----------------------------------------------------------------------
Helpdesk: 'En dan toetst u nu F 8.'
Klant: 'Hij doet het niet.'
Helpdesk: 'Wat heeft u precies gedaan?' Klant: 'Ik heb acht keer op de F-toets gedrukt zoals je zei, maar er gebeurt niks.'
-----------------------------------------------------------------------
Klant: 'Mijn toetsenbord doet het niet meer.'
Helpdesk: 'Weet u zeker dat het ingeplugd zit in de computer?'
Klant: 'Nee. Ik kan niet achter de computer komen.' Helpdesk: 'Pak uw toetsenbord op en loop tien meter naar achteren.'
Klant: 'Oké.'
Helpdesk: 'Kwam het toetsenbord met u mee?'
Klant: 'Ja.'
Helpdesk: 'Dat toetsenbord is dus niet ingeplugd. Staat er misschien nog een ander toetsenbord?'
Klant: 'Ja...er staat hier nog eentje. Ah...die doet het wel!'
----------------------------------------------------------------------- Helpdesk: 'Uw wachtwoord is een kleine a van appel, een hoofdletter V als in Victor, het nummer 7. Klant: 'Is dat een hoofdletter 7?'
----------------------------------------------------------------------- Een klant kon geen verbinding maken met het Internet.
Helpdesk: 'Weet u zeker dat u het juiste wachtwoord gebruikt?' Klant: 'Ja, dat weet ik zeker. Ik heb het een collega zien doen.'
Helpdesk: 'Kunt u mij zeggen welk wachtwoord dat was?' Klant: 'Vijf sterretjes.'
----------------------------------------------------------------------- Helpdesk: 'Welk antivirus programma gebruikt u?'
Klant: 'Netscape.'
Helpdesk: 'Dat is geen antivirus programma'
Klant: 'Oh, sorry...Internet Explorer.' -----------------------------------------------------------------------
Klant: 'Ik heb een groot probleem. Een vriend van mij heeft een screensaver op mijn computer gezet, maar iedere keer dat ik de muis beweeg, gaat hij weg!'
----------------------------------------------------------------------- Helpdesk: 'Met Microsoft Tech. Support, kan ik u helpen?' Oude vrouw: 'Goedemiddag! Ik heb nu al vier uur op jullie zitten wachten!
Kunnen jullie me alstublieft zeggen hoe lang het duurt voor jullie me helpen?'
Helpdesk: 'Uhh..? Pardon, ik snap het probleem niet helemaal.' Oude vrouw: 'Ik heb zitten werken in Word en ik heb meer dan vier uur geleden de helptoets al ingedrukt. Kun je me zeggen wanneer jullie nu eindelijk komen?'
----------------------------------------------------------------------
Helpdesk: 'Hoe kan ik je helpen?'
Klant: 'Ik ben mijn eerste e-mail aan het schrijven.' Helpdesk: 'OK, en wat is het probleem?' Klant: 'Wel, ik krijg wel de letter a, maar hoe zet ik er nu een rondje omheen?
---------------------------------------------------------------------------------
Helpdesk: waarmee kan ik U helpen
Klant: zie niets op mijn monitor!! Helpdesk : zit u achter U computer ? Klant : nee!!
Helpdesk : ga achter U computer zitten.
Klant: OK Helpdesk ; wat ziet U nu ? Klant: Allemaal kabels!!
Toen ik vandaag mijn Druivelaar las, vroeg ik me af wanneer de etiquette in het algemeen ingevoerd werd? Ik ging op zoek en vond daar het volgende over terug. Elke dag gaan mensen met elkaar om. Om deze handelingen soepeler te laten verlopen is de etiquette uitgevonden.
Wat is etiquette eigenlijk? Etiquette is eigenlijk de beleefdheid regels en omgangsvormen die de mensen elke dag gebruiken. Dus de manieren waarop mensen met elkaar omgaan. Ze is ontstaan ergens in de late Middeleeuwen. Heel lang geleden had Richard II (13671400), Koning van Engeland) op een gegeven moment de behoefte om iedereen beschaafder te maken. Toen was het voor de mensen een gewoonte om met de hand te eten. De mensen droegen lange mouwen speciaal om hun neus te snuiten en ze gebruikten het tafelkleed om na het eten hun mond en hun handen aan het tafelkleed schoon te vegen. Richard II bracht hier verandering in. Hij bevorderde de ontwikkeling en het gebruik van etiquette. De mensen werden hierdoor correcter. Ten eerste had hij de zakdoek uitgevonden. De mensen moesten voortaan de zakdoek gebruiken om hun neus te snuiten. Richard II stelde hoge eisen aan schoonheid en hygiëne.
In plaats van met hun handen te eten moest men nu met lepels eten, hierdoor werden hun handen minder vuil en moesten ze hun handen niet meer aan het tafelkleed vegen. De mensen moesten ook hun manier van praten en handelen veranderen. Men moest voortaan met meerdere woorden spreken en vragen beantwoorden. Bijvoorbeeld in plaats van dank u te zeggen moest men dankt u wel mevrouw Peters zeggen en mevrouw Peters moest beantwoorden tot uw dienst mijnheer Jongs. Eerst spraken de onderdanen de koning aan met Hertog. Richard II veranderde dit in Zijne Hoogheid of Zijne Majesteit. Tot nu toe spreken we de leden van onze koningshuis met Uwe Majesteit of Zijne Hoogheid.
Enkele vormen van Etiquette die we nog steeds gebruiken zijn bijvoorbeeld: Met mes en vork eten De hand voor je mond bij het gapen
Niet praten als men eet.
Tot daar de achtergrond maar ik wijk af van mijn scheurkalender. De manier waarop de zakdoeketiquette meegegeven werd vond ik persoonlijk grappig, daarom dat ik het met jullie wilde delen.
Hieronder volgen enkele vuistregels betreffende het gebruik van de zakdoek die ons, beschaafde westerlingen, van dienst kunnen zijn!
- Een zakdoek is geen seinvlag die door iedereen bewonderd moet worden. Hanteer hem dus met schroom. - Gebruik je zakdoek tijdens het eten alleen in hoge nood. Muzikale begeleiding is daarbij totaal overbodig. Alleen deppen, dus afvegen en niet alarmerend toeteren - Na het snuitwerk nooit de resultaten van je blaasinstrument kritisch onderzoeken. Een zakdoek is geen goudzoekerspan, geen onbekend opus van Mozart en ook geen mislukte Picasso!!( (Druivelaar 31 mei 2010)
Voilà, de Druivelaar vond het blijkbaar nodig ons daaraan te herinneren!
Soms gebeuren in je leven dingen die je even doen stilstaan in onze chaotische wereld.
Wij zijn helemaal naar de maan geweest en weer terug en toch hebben we moeite om de straat over te steken om de nieuwe buren te ontmoeten.
Wij hebben de kosmische ruimte overwonnen, maar slagen er niet in om de inwendige ruimte te delen.
Wij hebben de lucht gezuiverd maar vaak de ziel verontreinigd.
Wij schrijven meer, maar leren minder.
Wij plannen meer, maar bereiken minder.
Wij hebben geleerd hoe we voort moeten maken, maar niet hoe we moeten wachten..
Wij ontwerpen betere computers om meer informatie op te slaan, wij produceren meer kopieën dan ooit, maar we communiceren steeds minder en minder.
We leven in een tijd van een snelle hap en een trage vertering, grote figuren en weinig karakter, hoge inkomsten en oppervlakkige relaties.
We leven in een tijd van snelle trips, wegwerpluiers, wegwerpmoraal, éénmalige affaires en pillen die van alles doen: opvrolijken, rustgeven tot doden toe.
" Nu" is een tijd waar veel in de etalage staat en niets in de opslagruimte.
En dan maak ik de bedenking..
Misschien zou het ook het moment kunnen zijn om meer tijd door te brengen met je geliefden, want ze zullen er niet voor altijd zijn.
Of om een warme omhelzing te geven aan de persoon vlak bij je, want dat is de enige schat die je kunt geven met je hart en het kost geen cent.
Een kus en een omhelzing zullen pijn helen als die uit je diepste komen.
Waarom niet de tijd nemen om lief te hebben....om te praten...om de kostbare gedachten die men heeft te delen..... Dat ging door mijn hoofd terwijl de chaos hier stilaan plaats ruimt voor orde en vernieuwing!
Toevallig botste ik op de hiernavolgende bedenking en die herinnerde mij aan die keer toen we in de cinemazaal zaten en op het toppunt van spanning een langerekte knal de stilte verbrak ...gelach alom ..
Waarom wordt er gelachen met een windje? Of hij nu komt van man, vrouw of kindje. Het is toch echt puur natuur. Zelf gemaakt, luchtig van structuur. En wat kan het een opluchting zijn, Zo'n een windje te laten, gedaan de pijn. vooral in je darmkanaal.
Er zijn er die worden gelaten, alsof 2 mensen met elkaar praten. Sommige komen fluisterend naar buiten,
Zijn er ook wel die piepen en fluiten, Wat er ook gebeurt, eender welk geluid. Eens gevormd moeten zij eruit.
Zo'n wind voelt zich beter in de wijde wereld, dan in de ruimte van je enge buik. Knijp je billen dan niet meer dicht. laat gaan die wind en voel je verlicht Doe niet meer achterbaks,wees spontaan.
En zeg "SORRY ik heb het gedaan" "IK zal in het vervolg naar buiten gaan".
Kimba is een overlevertje. Zelfs een volledige wasbeurt in de wasmachine kreeg de jonge Perzische kat uit Australië niet klein. Naar alle waarschijnlijkheid was de poes in de wasmachine geklauterd om er op de vuile was een tukje te doen. De baasjes- zich van geen kwaad bewust - lieten een koude was draaien en kregen nadien bijna een beroerte toen ze met het wasgoed ook Kimba uit de machine haalden. Het beestje zag er weliswaar wat verfrommeld uit en stond wat wankel op de poten, maar overleefde het incident dankzij de snelle tussenkomst van de dierenarts! " Het is een wonder dat ze het heeft overleefd, maar we vermoeden dat Kimba na dit avontuur haar negen levens in één keer heeft opgebruikt", zegt haar opgeluchte baasje! ( Nieuwsblad 29 mei)
Ik wist niet direct hoe ik moest reageren, medelijden of gieren!! Sorry voor de dierenliefhebbers- zelf ben ik ook dol op dieren - maar als ik mijn verbeelding loslaat dan zie ik daar een slapende, niets vermoedende poes brusk wakker worden omdat ze water op haar kop krijgt. Nog voor ze beseft wat er gebeurt, wordt ze eerst zachtjes heen en weer gewiegd om uiteindelijk koprollend de volgende 45 minuten rond te maken en dan nog dat zwieren?? Je zou al voor minder wankel op je "poten" staan Of de was er proper uitgekomen is, dat zeggen ze er niet bij Ik vrees dat het arme dier de komende week nog wat nachtmerries zal hebben en de baasjes bij elke volgende wasbeurt wel 10 keer zullen kijken voor ze een machine in gang steken!! En ik, ik fixeer mij op het arme beestje en duw mijn verbeelding ver weg want anders......
Krijg jij ook wel eens zo'n witte plastic zak met een datum erop of een papier waarop staat dat er de volgende week klereninzameling is?
Dat kregen we hier onlangs weer eens in de bus. Meestal ga ik diezelfde dag nog in de kasten snuffelen en leg ik de kleding die ik niet ( of toch al lang niet) meer draag op bed. Ik kijk dan gelijk manlief zijn kast even na in de hoop dat hij niet direct voor mijn neus staat, want als dat het geval is, kan er volgens zijn zeggen HELEMAAL niks weg!!!!! Maar ik moet eerlijk zijn......voor mij gaat die regel ook gedeeltelijk op! Ik sta dan voor mijn kast en denk keer op keer, dat is ook zonde om weg te doen, dat is nog echt goed en is nog steeds mee met de tijd en misschien draag ik dat nog wel eens, wat natuurlijk nooit gebeurt!
Onlangs moest ik echt plaats gaan maken in de kasten omdat mijn vechtgenoot mij erop wees dat de stang in de kast waaraan de kapstokken hangen, nu wel heel erg doorbuigt en dreigt te bezwijken onder mijn als maar groeiende "verzameling" !!
Ik moest dringend " grote kuis" houden! Zo gezegd......zo gedaan, pfffffffffffff het voelde als een opluchting toen ik een paar dagen terug de zakken 's morgens vroeg buiten zette!!!!
Gelukkig kwamen ze die ophalen want het gebeurt ook wel eens dat de zak er 's avonds nog steeds staat en dan kan je die dan de volgende dag best zelf ergens in een grote kledingcontainer deponeren. Wat mij telkens opvalt is dat er toch behoorlijk wat zakken op straat staan. Hoe kunnen wij klagen dat het zo slecht gaat vanwege de crisis en dat alles ZO duur is,... want eerlijk .. vaak staat er voor flink wat geld aan kleding zomaar op straat, waaruit ik opmaak dat wij het waarschijnlijk nog niet zo slecht hebben hier in België!!.
De regen van gisteren was misschien wel een zegen voor de tuin maar vanaf nu mag het weer zonnig zijn hoor!. . Dat is voor mij voldoende om de beginregels van het gedicht "Mei" van Gorter door mijn hoofd te laten tollen: Een nieuwe lente en een nieuw geluid Ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit....
Dat nodigt uit tot ontboezemingen...
De zware grond scheurt de lente open
kiemend zaad stuwt naar het licht, nestelend gras heeft onbevangen
zijn groene sprieten naar de zon gericht.
Talmend nog knipoogt het hemelsblauwe naar het lieflijk trillen van de morgendauw, pril leven lonkt aarzelend naar geboorte
alles zegt vaarwel aan de winterkou.
De geuren veroveren zoet de hele wereld het stilaan pochen van bloesems begint, geen mens weet blijf met dit gevoel van jubel heeft niet het minste vat op wie dit allemaal verzint.
en nu maar duimen dat het goede weer er terug aankomt want we willen nog veel van de zon genieten ...
Het weer begint eindelijk een lentekarakter te krijgen hoewel we zullen twee dagen terug op wat voorbij is moeten teren. Nochtans mag het stilaan zonnig zijn want de stookrekeningen zullen met die kwakkel lente tot nog toe, weer een stukje hoger liggen dan vorig jaar.
Met de dure stookolie prijzen, ook die van gas en elektriciteit moeten niet onderdoen, is iedereen toch wat energiebewuster geworden.. De thermostaat gaat een graadje omlaag, er wordt al eens een jasje meer aangetrokken, ramen en venster blijven niet meer zolang openstaan. We weten allemaal niet waar die crisis nu gaat eindigen en hoe lang dit nog zal duren. Het enige wat we kunnen doen is met alles wat omzichtiger omspringen. Ging het te lang goed? Zijn we allemaal niet een beetje verwend om niet te zeggen erg verwend en nonchalant geworden?
Mijn ouders en velen met hen, hebben de tweede wereldoorlog overleefd. Ze hadden zoals zovelen vier moeilijke jaren achter de rug en waren erg gelukkig dat de oorlog gedaan was en ze weer vrij uit konden praten en handelen. Ze bouwden hun huizen die geleden hadden onder de bombardementen weer op. Ze gingen terug werken en er was vooruitgang en welvarendheid. Maar in hun achterhoofd bleven de moeilijke jaren hangen en ze sprongen zuinig om met hun bezittingen en wat ze aankochten moest stevig en degelijk zijn en lang meegaan. Ik ben een kind van die generatie en we werden er op gewezen om ook zo te leven , want moeilijke tijden konden ongevraagd en onverwacht terug komen.
Onze kinderen en onze kleinkinderen zijn opgevoed in een consumptie maatschappij, een wegwerp maatschappij... Zij kennen overvloed. Ik erger me er soms aan maar in feite doe ik er ook aan mee ,onbewust en ongewild. Maar ik dwaal af ,want ik wilde vertellen over de jaren na de oorlog toen de mensen zuinig omsprongen met alles ook met energie. Na elke zomervakantie gingen we terug naar school maar toen de dagen korter en kouder werden en het op den duur te koud was om stil te zitten in de klas, werden de kachels aangestoken.
In elk klaslokaal stond er een potkachel.
Die kachel stond midden in de klas. 's Morgens had iemand de kachel al opgevuld met grote brokken steenkool en aangestoken. Als we de klas binnenkwamen was het meestal al heerlijk warm in het grote lokaal met zijn hoge plafond.
Als de winter zijn intrede deed en het buiten erg vroor, mochten we onze mantel, handschoenen, sjaal en muts meenemen in het klaslokaal in plaats van op de rijen kapstokken buiten het klaslokaal te hangen. Die hingen we dan aan de kapstokken in de klas en alles kon drogen tot we weer naar buiten gingen.
Wanneer het regende en sneeuwde mochten we onze schoenen en botten rond de potkachel zetten .Onze kousen waren ook dikwijls nat want zo waterdicht waren onze schoenen niet en die legden we ook rond de kachel om te drogen. De geur moest je er maar bijnemen. Sommigen onder ons brachten een paar dikke sokken mee om in de klas rond te lopen ,want dat werd dan wel toegestaan.. Als het te warm werd in de klas dan deed de zuster met een tang het deksel van de potkachel omhoog en zette die schuin. De oranje gloed van de brandende kolen was dan zichtbaar. Zo af en toe werden nog wat kolen uit de kolenkit op de kachel gegoten tot de kolenkit leeg was want er werd maar 1 kit per dag gebruikt!
Als de kachel lekker stond te snorren dan maakte de warmte ons wat soezerig. Het was er dan warm maar ook intiem. Zelfs de zuster leek minder streng en het gebeurde al eens dat we allemaal op de grond rond de kachel zaten. Stoelen hadden we niet .We hadden een lessenaar met een bank er aan.
Meestal was het dan een leesuurtje waarbij ieder kind uit een boek een paragraaf moest voorlezen. Of de zuster vertelde een verhaal waar natuurlijk een moraal aan vast zat!
Toen het einde van de schooldag naderde, ging het deksel van de kachel helemaal open en zorgde de zuster ervoor dat de kachel bijna gedoofd was als we de klas verlieten.. De datum waarop de kachels op school werden aangestoken was vastgesteld van hogerhand en soms zaten we al meerdere dagen met onze jas aan in een koud klaslokaal voor het zover was. Ook was er een vaste datum waarop de kachels in het voorjaar werden gedoofd . Koud of niet koud dat telde niet mee. Ook dan zaten we soms met onze jassen aan in de klas.
Bewust bespaarden de mensen op energie omdat ze de moeilijke oorlogsjaren hadden meegemaakt en het soms moeilijk hadden om hout en kolen te vinden om hun huis te verwarmen. Besparen wij nu ook op energie bij de hoge energieprijzen of in de wetenschap dat bepaalde energiebronnen niet het eeuwig leven hebben?. Of het veel zal helpen, weet ik niet maar ons ma zei altijd " alle kleine beetjes helpen"!!...
Ik heb geen intenties om voor moraalridder te spelen maar wat ik vandaag in de krant las, roept toch serieuze vragen op. Waar ik heel hard bij ging fronsen? Denk er zelf maar eens bij na.
Nieuwe trend, wodka drinken via oog!!
Na 'comazuipen' is er weer een nieuwe, verontrustende drink trend bij Amerikaanse en vooral Britse jongeren. 'Wodka eyeballing': wodka in je oog gieten om sneller dronken te worden. Op You Tube zijn al tientallen filmpjes te vinden over hoe dat precies in zijn werk gaat. Jongeren zetten een geopende fles Wodka op hun ogen en geven zichzelf zo een shot alcohol! Omdat die zo direct in het bloed terecht komt, geloven jongeren dat ze daar dan sneller dronken van worden!! Nochtans is dat razend gevaarlijk volgens professor Jan Tijtgat van de KLU. In het oog bevindt zich een welbepaalde zoutoplossing - denk maar aan lenzendragers die vloeistof moeten gebruiken om te voorkomen dat het oog irriteert - met 40 procent pure alcohol in Wodka verander je de samenstelling van de vloeistof in en rond je oog zo dramatisch, dat het tot tijdelijk en zelfs permanent gezichtsverlies kan leiden Door de wodka in je oog te doen, stel je jezelf bloot aan talloze risico's. Zo heb je onder andere kans op gezichtsverlies, brandwonden en de vorming van littekenweefsel, wat tot permanent gezichtsverlies leidt. En zeggen dat er mensen zijn die hemel en aarde zouden bewegen om toch maar enigszins weer " normaal" te kunnen zien!!
Waarom is 'Vodka eyeballing' dan zo populair geworden? De film 'Kevin And Perry Go Large', waarin het hoofdpersonage herhaaldelijk een 'shot' in zijn oog doet in nachtclubs, ligt aan de basis
Daarnaast bestaat ook de Wodkatampon waarbij jongeren een in Wodka gedrenkte tampon anaal of vaginaal inbrengen om sneller een roes te bereiken!! Hallo, kom mij nu niet vertellen dat ik een fase in mijn opvoeding heb overgeslagen of dat er een paardenbril op mijn hoofd staat, maar dat gaat mijn petje te boven, hier volg ik niet meer...
Een ver van mijn bed show? Ik denk het niet! Gisteren hoorden we het ook al op TV dat er in Antwerpen een " drinkorgie" gepland is voor de jeugd. Iedereen brengt " booze" mee en dan maar zuipen en masse om het eerst in coma!! Komaan mannekes, dit heeft niets meer met " meekunnen met de jeugd" te maken en zeker niet met mijn opkomende grijze haren. In mijn ogen is het puur een teveel aan luxe en een gebrek aan normen en waarden en daarom dik over de streep. We hebben ook de periode van drugs ,sex en rock en roll overleefd maar dit hier... ik weet het niet meer zo goed hoor!
En naast het bovengemelde artikel staat dan ook: Er is duidelijk nog werk aan de winkel.
Er werden een paar vragen gesteld aan een handvol kinderen van een basisschool in Leuven. Dat een koe loeit en een haan kraait en de bananen eerst groen worden en dan geel, dat is algemeen geweten. Maar wat van het volgende?
Van welk dier komt spek? Na lang nadenken :" Ik weet het niet, of toch, een kip". ( Helene, 9 j)
Waar komen de frietjes vandaag? "Euhm., van een frietjesboom"?( Silke, 7j)
Wat komt er uit een bruine koe? Mathieu, 7j ( resoluut) " Koffie"!! Daaf, 7 jaar: " Maar neen, uit een bruine koe komt chocolademelk!"
Waaruit blijkt dat de kennis van jonge kinderen over landbouw bv of een paar elementaire zaken, zeker in de steden, heel beperkt is. Maar zet diezelfde kinderen achter een play station of een computer en ze overtreffen je in de grootste graad. Niet dat ik die gadget wil bannen uit hun leefwereld maar in die virtuele wereld verliezen ze steeds meer en meer voeling met het echte leven en alles wat ermee samengaat. Als je het mij vraagt ligt er een heel grote taak te wachten op de ouders en opvoeders van vandaag en daar hopen wij grootouders toch nog een klein steentje toe bij te dragen! Maar ik houd mijn hart vast als ik eraan denk in welke maatschappij onze kleinkinderen moeten volwassen worden....en hoop toch dat het uiteindelijk allemaal nog wel zal meevallen!
Er was een een typische tweeling maar toch waren ze elk een éénling en elke dag weer wisten zij het niet meer en daarom hielden ze steeds een briefing.
Tweelingen zijn veelzijdig en fantasierijk. De Latijnse naam van het sterrenbeeld Tweelingen is Gemini. Tweelingen zijn mensen met een uitgesproken voorkeur voor afwisseling. Zij houden van reizen, van het zien van nieuwe dingen en het ontmoeten van nieuwe mensen. Het interesseert hen weinig hoe lang iets meegaat, als het hen maar stimuleert. Spelletjes vinden zij altijd leuk - als ze maar snel gaan. Zij hebben een goed verstand en een snelle manier van denken. Zij vinden het leuk om nieuwe dingen te leren, hetzij uit boeken, hetzij van mensen. Duurt het echter te lang voordat er een antwoord op hun vragen komt, of is het antwoord te moeilijk, dan verliezen zij snel hun aandacht.
Zij zijn speelse personen, met wisselende stemmingen. Zij zullen nooit lang verdrietig of ongelukkig zijn: zodra er iets nieuws of interessants langskomt zijn zij hun stemming alweer vergeten. Hun grootste vijand is sleur en de daarbij behorende verveling.
Mijn vertrouwde plekje is tijdelijk opgedoekt tot na de werken. Daarom even kort
Van mij voor jou.
Slaapwel
PS. Bedankt Loewieke en Bojako voor de tip. Maar inderdaad ervaring heeft mij geleerd dat noteren de oplossing is daarom heb ik ook de meeste dozen gemarkeerd hoor en verder een lijst aangelegd waar op staat waar alles ligt of staat maar als ik dan opeens iets nodig heb dan zal je zien dat het in de verste en minst bereikbare doos zit!!. En het gaat hier wel om een slaapkamer en een garage vol met dozen en kasten en allerlei.!! Maar we geraken er wel uit , we wisten dat het even druk zou zijn, het is maar tijdelijk hé en er gebeuren ergere dingen in het leven!
Het gaat vooruit, het gaat vooruit, het gaat verbazend traag vooruit!!
Toen ik deze morgen opstond en het hele huis overhoop zag liggen, jeukten mijn handen om ergens te beginnen. Ik zeg wel "ergens" want ik weet bijna niet waar eerst te beginnen. Overal staan er meubels en dozen met gerief want die mogen niet in de living. Maar heel veel kan ik nog niet doen. Vandaag heb ik twee muren een verflaag gegeven ( ik weet nu precies wat de Karatekid voelde, mijn armen protesteerden ook af en toe, het is geen effen muur die ik beschilderde en dat betekent goed wrijven ). Morgen zet T de eindlaag erop en dat allemaal voor een muur die volledig achter een wandmeubel zit!!! De gordijnen en overgordijnen zijn naar de droogkuis.. Dat wordt weer een plezant werkje om de haakjes er terug in te steken en daarna op te hangen. Ik had al kramp in de armen om ze af te halen. Eén overgordijn is dan ook enorm breed en zwaar Het gevolg is dat ik nu heel goed zie dat de vensters aan een wasbeurt toe zijn. Maar daar kan ik nog niet aan beginnen want T wil eerst de deuren lichtjes afschuren en terug sappen en dat geeft wat stof en de laminaat moet ook nog uitgebroken worden .. Er resten dan nog een paar modificaties aan schakelaars en hier en daar nog wat opsmukken en daarna is het wachten op volgende week dinsdag tot de vloerlegger komt. Het ergste van heel de situatie is dat ik alles in dozen gestoken heb en als we nu iets nodig hebben dan is het echt hersengymnastiek om te bedenken waar dat verdomde ding kan zitten. Als T begint met : Waar is ? dan sla ik al wit uit (en dat is niet van de witte verf). Maar ik weet dat het achteraf allemaal de moeite loont, alleen ik stond op de laatste rij toen ze geduld uitdeelden!!
We hebben hier echt wel meer te doen dan te bladeren in boekjes maar toen ik op een werk van mijn eeuwige favoriet botste, was ik voor eventjes toch verkocht. Ik wil een doordenkertje met jullie delen!!
Waarom gaat de lamp uit? Ik bescherm hem met mijn jas om hem af te schermen tegen de storm. Daarom gaat de lamp uit.
Waarom verwelkt de bloem? Ik druk haar aan mijn borst in angstige liefde. Daarom verwelkt de bloem.
Waarom droogt de stroom op? Ik heb een dam gebouwd, om het water voor mijzelf te hebben. Daarom droogt de stroom uit.
Waarom breekt de snaar van de harp? Ik probeer haar een toon te ontwringen die niet bij haar past. Daarom breekt de snaar van de harp...
Vandaag op TV gezien en dat overtreft elke verbeelding... een bruiloft in Rio van twee honden , ja jullie lezen goed, twee hondjes zouden met elkaar trouwen met alles erop en eraan, een feest, fotoshoot, maaltijd en huwelijksreis.. Ben ik nu wereldvreemd of hebben bepaalde mensen een wel erg gestoorde afwijking? Waar is de tijd dat een hond nog een hond was en een gewoon hondenleven leed en daar bedoel ik niets negatiefs mee? Och arme het teefje, ze werd toch wel eerst in een luxebad gestoken zeker vooraleer ze de "bruidsjurk" aankreeg en voor haar " mannetje" verscheen!!! Dat arm beestje, het zat te trillen in de badkuip. Ik geloofde mijn ogen niet en vroeg mij af hoe dat te rijmen valt met de armoede wat verder in die wereldstad. En dan hier maar 11/11/11 en andere inzamelingen promoten om de armoede in de derde wereld te bestrijden. Ik weet het, je moet niet veroordelen of veralgemenen, maar dergelijke verspilling van geld en eten stoot toch tegen de borst en is wraakroepend!! En die arme beestjes.. ik ben er zeker van dat die even gelukkig en tevreden zijn met een goeie kluif, een eenvoudig slaapplaatsje en een vriendelijk baasje!! En dan denk ik aan het logje van Ludovikus waarin hij de bedenking maakt of het wel zinvol is om zoveel geld te spenderen aan het onderzoek naar leven in de ruimte? Daar kan ik mij beter mee verzoenen dan met wat ik hier vandaag zag. De mens heeft al altijd zijn horizonten willen verleggen en de uitdaging om ooit misschien op een andere intelligentie te botsten... daar kan ik inkomen. We hebben allemaal al op de één of andere manier baat gehad van die onderzoeken, dat vertaalde zich in renovatie op zowel medisch, economisch als op maatschappelijk gebied. Maar een klein fortuin uitgeven om twee honden te " trouwen".. sorry, daar kan mijn simpel verstand niet bij en ik ben zeker niet de enige!!
Het is hier druk, druk , druk.. vandaar een kort logje in de orde van ..Een dag niet gelachen.......
Na opgravingen in de Russische bodem tot een diepte van 100 meter hebben Russische wetenschappers resten gevonden van koperdraden, met een geschatte leeftijd van zo'n 1000 jaar. De Russen hebben hieruit de conclusie getrokken dat hun voorouders al 1000 jaar geleden beschikten over een kopernetwerk! Om niet achter te blijven, zijn Amerikaanse wetenschappers ook hun bodem gaan afgraven waarbij ze op een diepte van 200 meter resten van glasvezels aantroffen. Deze vezels bleken na onderzoek zo'n 2000 jaar oud te zijn, waaruit de Amerikanen concludeerden dat hun voorouders reeds 2000 jaar geleden al een zeer geavanceerd digitaal fiber netwerk in hun bezit hadden.En dat zo'n 1000 jaar voor de Russen... Een week later hebben de Belgen het volgende rapport gepubliceerd: "Na opgravingen in de Belgische bodem, tot op een diepte van 5000 meter, hebben Belgische wetenschappers helemaal niets gevonden." De Belgen concluderen hieruit dat zo'n 5000 jaar geleden de oude Belgen reeds in het bezit waren van een draadloos netwerk.
Terug van weggeweest!! We hadden het zo gepland.. we zouden er nog even samen met de dochter en co en haar schoonfamilie voor een weekje tussenuit gaan vooraleer de grote werken hier beginnen. Het is een uitje dat we samen al zo'n 10 jaar doen rond deze periode van het jaar en tot nog toe viel het meestal reuze mee. Onze keuze viel dit jaar terug op Port Zélande, in de buurt van het Grevelingenmeer. Port Zélande ligt daarbij niet enkel vlak aan de haven maar je hebt er het strand in de buurt wat ervoor zorgt dat het er "hartstikke" gezellig vertoeven is!! Alles ligt er op wandelafstand, want het park is niet zo groot. We waren er vorig jaar ook geweest en het was voor herhaling vatbaar zegden we toen!! Maar deze keer was het echt te bar, het leek wel of we in novembervakantie waren. De gure wind, zeker aan zee en de bittere koude verplichtten ons om de meeste tijd door te brengen in het park. Zwemmen en alle toestanden daarmee verbonden zijn best leuk en gezellig voor een paar keer maar niet om 5 dagen na elkaar als haringen in een ton in het bad rond te dobberen. We hadden ook gehoopt dat het minstens tot O.L.H. Hemelvaart rustig zou zijn in het park ... Vergeet dat maar, ook een deel van de Nederlandse scholen had de ganse week verlof vandaar de drukte. Ik had maar een beperkte toegang tot internet zodat ik mijn dagelijkse bezoekjes niet allemaal kon afleggen, maar daar komt weer verandering in, dat is beloofd hoewel de komende weken behoorlijk hectisch beloven te worden maar daar passen we wel een mouw aan!! Waarmee ik probeer duidelijk te maken dat we blij zijn dat we terug op ons vertrouwde stekje zijn hoewel het weer nog niet denderend is!
Maar nog even terugblikken. Met de zee in de buurt heb je In Port Zélande nochtans alle ingrediënten voor een heerlijke strandvakantie bovenop de parkvakantie, maar dit jaar was het - zoals ik al zei- buiten de weerman gerekend!.
Het zwembad is er iets minder "Centerparcs" achtig, maar dat komt omdat het oorspronkelijk geen CP park was. Als je de "echte originele parken" gewoon bent, kan de inrichting qua warmte en gezelligheid en het gemis van de gewone standaardattracties een afknapper zijn, maar dat is eigenlijk minder erg omdat je daar het geluk hebt om vlak aan een echt strand te zitten; ook de haven en de zeilboten zorgen voor een toffe afwisseling .. als het weer het toelaat!!.
Naast het zwembad zijn er ook voldoende andere activiteiten, ik denk dan aan klimmen, mountainbiken, raften, fietsen, vliegeren, bowlen, kanovaren, midgetgolf (zalig woord), tennissen en badminton. Je moet hier ferm je best doen om je in het park te kunnen vervelen. Alleen.. ik val in herhaling , het weer moet wel meezitten met al die buitenactiviteiten. Maar aan alle liedjes komt een einde ook aan dit lichte " klaagliedje".. Hier in België hebben we niets gemist en we hebben daar dan toch op zijn minst genoten van de familie en de kleinkinderen!! Maar niets boven home sweet home!
Twee bowlingteams, de ene allemaal blondjes en de andere brunettes,
charteren samen een dubbeldekkerbus om mee te doen aan een
toernooi. Het team van de brunettes zat in het onderste gedeelte van de
bus, de blondjes boven. Beneden in de bus, bij de brunettes, ging
het er heel plezant aan toe. Zingen, moppen tappen, de ambiance zat er
goed in. Tot het één van de brunettes opviel dat het boven bij de
blondjes wel héél stil was. Ze besloot poolshoogte te gaan nemen en ging
naar het bovenste gedeelte van de bus. Wanneer ze boven kwam zag ze alle
blondjes heel angstig in de stoelen zitten, allemaal met opengesperde ogen
rechtdoor starend, de leuning van de zetel voor hun zo hard vastklampend
dat hun knokkels er wit van zagen. De brunette vroeg : "Wat is hier
allemaal aan de hand. Bij ons beneden zit de ambiance er goed in...!". Eén van de blondjes keek verschrikt op, slikte hard en fluisterde : "JA,
MAAR JULLIE HEBBEN WEL EEN CHAUFFEUR"
Voor moederdag werden velen onder ons weer in de bloemen gezet. Terwijl ik wat surfte rond het woord roos vond ik het volgende.
"God schiep de roze,de mens gaf ze ene name"
(Guido Gezelle)
Venus was een romeinse liefdesgodin, zij had een zoontje Cupido, een slim ventje met vleugeltjes en pijl en boog. Hij had al vlug door dat zijn moeder het ene vriendje na het ander versleet.Venus, beloofde hem een prachtige witte bloem als hij zijn mond zou houden! Cupido beloofde met zijn hand op zijn hart dat hij zou zwijgen en zo is dan de witte roos ontstaan. De witte roos werd zo het symbool van "stilzwijgen", daarom hangen in grote kastelen witte rozen boven de feestdis. De rozen moeten de gasten eraan herinneren dat ze hun mond moeten houden over wat ze bij hun gastheer horen en zien. Bij de Grieken was Aphrodite de liefdesgodin, zij had ook een zoontje "Eros". Hij schoot net als Cupido pijltjes in het rond.Op een dag was hij verstrooid en schoot een pijltje recht in het hart van Adonis en eentje in het hart van zijn moeder! Dat kon natuurlijk niet! Hephaistos de aartslelijke man van Aphrodite, werd zo kwaad dat hij zichzelf in een everzwijn veranderde en zo Adonis omver liep zodat hij dood neerviel. Op de plaats waar Adonis stierf groeiden uit zijn bloed de eerste rode rozen, dat was het laatste geschenk van Aphrodite aan haar grote liefde. Tot op heden is de roos nog altijd het symbool van de liefde.........
Als we het over schatten hebben, gaat het meestal over schatten op zolder maar deze keer zaten ze bij ons in de kast. Omdat er hier deze maand een paar renovatiewerken gepland zijn, moet alles in de living eruit en ben ik beetje bij beetje bezig om de kasten te ledigen en eventueel spullen en boeken weg te gooien... Sommige zaken gaan echter nooit weg al zitten ze jaren heel diep opgeborgen. Zo botste ik op mijn eerste gedichtenboekje ( allé mijn pogingen daartoe), mijn citatenboekje en poëzieboek van in mijn humanioratijd!. Het was heel even confronterend om die rijmelarij van zo lang geleden terug in handen te krijgen. Ik keek zelfs even verwonderd op toen ik las hoe " serieus" we toen bezig waren....Voor iemand die zo jong was, leek het mij toch behoorlijk " zware kost".... En die citaten....Rilke, Daisne,Tagore, Kant, Kierkegaard, St Exupery, Dostojewski, Camus, Sarte....waren dat mijn " favorieten" van toen? Dan waren er toch een paar binnengesijpeld zonder medeweten van de nonnen. Waar was mijn speelse ik, die "broekvager" zoals ons ma mij zo vaak genoemd heeft? Ik was nog maar 17/18j....was ik dan al zo erg gebrainwashed door de 6 jaren internaat bij de nonnen? Waar was het frisse, het jeugdige, de levensvreugde in mijn kattebelletjes...Ik weet dat ik als buitenkind een mooie kindertijd had en waren we toen niet de "berenklas" die iedereen grijze haren bezorgde of...was dat rebelse toen enkel een masker om te verbergen wat de nonnen ons als lijfspreuk meegaven: "Plus est en vous"? Ik heb mij bij mijn " ontboezemingen" neergezet en vaak gefronst bij wat ik las. Het voelde aan alsof ik een gekortwiekt vogeltje in de hand hield en luisterde naar de kreet om terug vrij te zijn en ongeremd de wereld te ontdekken. Ik heb mij nooit gerealiseerd dat die internaatsjaren indirect zo'n remmende invloed gehad hebben. Gelukkig is het " tij" daarna toch wat gekeerd ....en heb ik de kans gehad om die vleugels uit te slaan , letterlijk en figuurlijk, door samen met mijn liefste de wereld te ontdekken. Als één van mijn kleinkinderen mij zoveel jonge ernst en melancholie onder de neus duwt, dan weet ik nu al wat ik ermee zou doen....Alles op zijn tijd en niets te vroeg!! Ik geef jullie één enkel gedicht mee, dan begrijpen jullie wat ik bedoel; de rest gaat mooi terug achter slot en grendel..
Inzicht
Vanuit een leegte woorden schrijven en denken aan een vreemd begin; wanhopig klampen aan de zin van dingen die niet kunnen blijven.
Vanuit een volheid handen voelen en warmte grijpen in de huid; het rood vergeten aan de ruit en langzaam schatten openwoelen.
Vanuit een zwakheid wilskracht puren en parels vangen in de schaal; de lippen sluiten voor het maal dat tijdsgebonden moet verzuren.
Vanuit een sterkte tranen weven en bidden voor een zuiver land; twee schelpen rapen op het strand en nooit meer dit gevoel beleven. ( 15 april 1963)
Jeske liet vandaag op mijn blog onder de log Lentefeest van onze oudste kleinzoon" een mooie reactie achter over vriendschap. Toevallig lag er ook vandaag een PPS met veel mooie woorden over vriendschap in mijn mailbox. Dat wil ik graag even met jullie samen lezen want iedereen heeft wel al eens nood aan een goeie vriend of vriendin.
Vriendschap is zwijgen, niets zeggen maar een arm om schouders leggen. Vriendschap is in iemands leven, samen vreugde en verdriet delen. Vriendschap is niets vragen maar gewoon helpen dragen. Vriendschap is gauw even mailen, om laatste nieuwtjes te delen. Vriendschap is durven tonen, welke problemen in je wonen. Vriendschap is delen in iemands geluk en bidden:" Ga toch nooit stuk". Vriendschap zit in kleine dingen, die je niet tot wedervriendschap dwingen. Aan een goede vriendschap komt geen end, waar ter wereld je ook bent. Vriendschap is een kostbaar kleinood, dat met je meegaat tot in de dood. En heb je echte vriendschap gevonden, legt ze een pleister op vele wonden.
Toevallig was ik vandaag op zoek naar iets op mijn blog om aan vrienden te tonen en ik stelde vast dat op verschillende logjes de foto's gewoonweg weggelaten zijn en er in de plaats staat: "This file removed due to violation of Image Shack terms bij service or by users request".
Mocht het om plaatjes gaan die van internet komen dan zou ik het nog begrijpen hoewel je wordt steeds op voorhand verwittigd als je het plaatje wel dan niet mag gebruiken...,maar in 99 van de gevallen gaat het om eigen foto's. Het is nog straffer dat ze er een hele tijd opgestaan hebben en nu opeens overal verdwijnen. Ik zie ook in bepaalde reacties dat er hier en daar plaatjes dezelfde mededeling krijgen en niet meer getoond worden. Raar maar waar, het heeft dus wel degelijk iets met mijn blog te maken. Ik heb al vastgesteld dat ik problemen heb met Image shack. Zo kon ik, toen we in Spanje waren, geen slide show op mijn blog zetten. Ik kon die wel aanmaken met Image shack maar als ik hem op de blog zet dan zie je enkel een wil vlak en daarbij "bezig met verbinden met Image shack" en daar houdt het op. Nochtans heb ik er vroeger heel veel gebruik van gemaakt toen ik slideshows op de blog zetten als ik onze reizen beschreef. Ik ben momenteel met Nigeria bezig maar vind nog steeds geen oplossing om ook deze keer een slideshow met Imageshack te maken. Amor Fati en Ludovikus hebben al andere wegen gesuggereerd maar ik blijk ook daar dezelfde problemen te hebben. De enige weg waarlangs ik foto's in bulk kan opladen en weergeven is via sennet maar dat is ook omslachtig.. Ik vermoed dat het probleem met Image shack ontstaan is nadat ik de klok op mijn blog installeerde want nu krijg ik ook telkens ik een show wil laden onderaan links " bezig met verbinden met clocklink" en dat blijft duren. Ik heb al geprobeerd om de klok eraf te gooien om te zien wat dat geeft maar het probleem blijft.Misschien is er na de installatie van de klok iets blijven hangen op mij PC dat remmend werkt of is er een instelling veranderd...? Heeft iemand hier een verklaring voor want ik heb echt geen zin om op al de logjes waar mijn foto's verdwenen zijn , die opnieuw in te laden!!! Heeft nog iemand dat probleem gehad??? Ik vind het heel vervelend wat nu lijkt het wel of ik continue de Image Shack wetten aan mijn laarzen lap en ongeldige foto's plaats!! En ik heb er nog zoveel werk van gemaakt om ze te "resizen" en te optimaliseren...
De zoon heeft 3 dochtertjes en die hadden zaterdag op het lentefeest van grote broer allen een nieuw jurkje aan en waren zelfs fierder dan grote broer die "nog" niet zo erg modebezeten is. Hij heeft wel een lievelingskleur maar twee van zijn zusjes hebben al een uitgesproken smaak en weten precies wat " in" is en wat niet en je zal het wel horen als je er mooi of " flets" bijloopt!!. Frailty thy name is.... Hoe is dat " modegevoel" ontstaan?.
De eerste en meest belangrijke kledij-ontwerpster in de geschiedenis van de mensheid is volgens mij ongetwijfeld Eva. In een ver, ver verleden wandelde zij vredig met haar partner in het wonderschone Paradijs. Eva en Adam waren naakt, maar het deerde hen niet. Ze waren onschuldig en volmaakt gelukkig totdat Eva in de door de slang aangeboden appel beet en erger, ook Adam verleidde tot een beet in die verboden vrucht.
Plotseling besefte Eva dat zij iets om het lijf moest hebben! Of zou het Adam geweest zijn die hun naaktheid wilde bedekken? Dit raadsel zal ongetwijfeld nooit opgelost worden. Feit is dat toen de mode haar intrede deed. Hun oog viel op de bladeren van een vijgenboom en hup, het eerste kledingstuk sierde het menselijk lichaam.
Ondanks dit gebaar, werd het ongehoorzame paar onverbiddelijk uit het Paradijs verjaagd. Weg was de onschuld, verdwenen het geluksgevoel ..
Sindsdien jagen hun nakomelingen tevergeefs het geluk na. En dat gebeurt op veel gebieden zo ook op zoek naar schoonheid. Zo zijn de mode-ontwerpers/ontwerpsters ontstaan.
Elke samenleving brengt de eigen creatieve persoonlijkheden voort, mannen en vrouwen die diep van binnen naar de schoonheid en harmonie zoeken en net dat tikkeltje extra scheppingsdrang bezitten om aan het werk te gaan.
Over het wel een wee van Eva en Adam na hun verjaging uit het Paradijs wordt in het Bijbelboek Genesis niets meer vermeld. Maar er is geen tekeningetje nodig om te weten dat het eerste vijgenblad zeker verdorde en op de lange duur niet meer de nodige bescherming tegen de hitte van de zonnestralen bood of tegen de koude van de noordenwind.
Met het vernuft, eigen aan de mens, werd de kledij aangepast aan de behoeften en aan het klimaat.
De creatieve mens ontwierp kledingstukken, hoeden, schoenen, sieraden, gebruiksvoorwerpen, maar ook gebouwen om in te schuilen wanneer het donker werd en een veilige beschutting tegen de steeds wisselende weersomstandigheden.
De massa, de grote kudde, keek toe, zag dat het goed was en maakte gretig gebruik van de artikelen. Schafte één van hen zich een hoed van stro aan om zich tegen de zonnestralen te beschermen, dan volgde al vlug de rest. Het gevoel van comfort gaf een klein geluksgevoel. Het verschijnsel mode, ooit door Eva of Adam geschapen, beheerst sindsdien de gehele wereld. De wereldeconomie dankt grotendeels zijn bestaan aan het vijgenblad dat evolueerde van vijgenblad tot jeans, van strohoed tot een hoed van Coco Chanel, van sandalen gemaakt uit lapjes leer tot Nike´s, van logge brillen tot een bril van Armani en ga zo maar door ..
Ode aan de mode? Achter dat kort en vluchtig gevoel van zich " goed" te voelen, die " mode façade" schuilt jammer genoeg een harde zakenwereld. Maar zo zit de wereld nu eenmaal in elkaar. Ying en Yang,. goed en slecht, zoet en bitter!
Aan ons de keuze in hoever wij ons in de mode willen verliezen....Maar van "kleinsaf" aan worden we blijkbaar al besmet!
Er gaat in de maand mei geen weekend of feestdag voorbij of honderden jongeren vieren hun communie of lentefeest. Maar wat betekenen die vieringen? Gaat het nog om een betekenisvol ritueel, of blijft er niets meer over dan een cadeaufestijn?
Veel jongeren worden nog steeds aangespoord om via het geloof in God zin te geven aan hun leven. Maar ik stel mij stilaan de vraag: " Hoe geloofwaardig kan een Kerk zijn wanneer hun eigen leiders de fundamentele krijtlijnen van hun eigen wetboek (in casu de Bijbel) en respect voor de medemens aan hun laars lappen"? Ik vermoed dat na de recente gebeurtenissen binnen de kerk toch wat ouders deze denkoefening opnieuw zullen maken.
Voor onze zoon stond het al vanaf de geboorte van zijn kinderen vast welke levensvisie zou meegegeven worden. De definitieve keuze wil hij hen later zelf laten maken! Daarom dit lentefeest! Het doet je toch wat als je oudste kleinkind die eerste mijlpaal bereikt heeft. Wij gingen dan ook trots en maar al te graag meevieren met hem en veel familie en heel wat kinderen!!!
Sommigen vragen echter: "Vind je het niet erg dat hij zijn communie niet doet"? Mijn antwoord is kort maar krachtig: Neen!
Zo heb ik het na al veel jaren uiteindelijk leren zien . Het Lentefeest is voor kindjes uit het eerste of tweede leerjaar ( zoals bij onze kleinzoon) een fijn moment. In de lente immers begint alle nieuw leven en wordt alles mooi. Een tijdje terug begon voor onze kleinzoon ook een nieuw leven : dat van de lagere school waar hij heel wat moesten leren om stapje voor stapje de wereld van de volwassenen binnen te gaan. Hij leerde lezen, rekenen en schrijven. Maar hij leerde intussen dat er naast rekenen, lezen, schrijven nog zoveel meer dingen te leren en te ontdekken vallen. Beetje bij beetje probeert hij al gevat een eigen mening te vormen en een eigen kijk te hebben op de dingen. Hij leert ook al dat er al eens iets voor een ander gedaan moet worden, ook al is er geen beloning. Voor de kleinzoon geen bijbel of gebeden of Eucharistievieringen, maar zijn ouders leren hem wel waarden zoals anderen helpen, dat het belangrijk is anderen te waarderen, ook als ze anders denken, anders leven of er anders uitzien dan wij en ook dat het in zijn leventje om meer draait dan zijn eigen persoontje ... Om die eerste stap in zijn leven een extra accent te geven, wordt hij dan ook heel eventjes gevierd en op een verhoogje geplaats met dit lentefeest.
Het was dan ook met een enorm trots oma-hart dat ik naar hem luisterde en hem bezig zag
Het is nog altijd de gewoonte om op 1 mei een tuiltje meiklokjes te geven aan al wie we lief hebben. Dit is waarschijnlijk nog een restant van een oud Germaans gebruik. Het meiklokje zou volgens de Germanen gewijd geweest zijn aan Ostara, de godin van de aanstaande lente en het opkomende licht. Ostara, de zus van de god Donar/Thor (de god van de donder), kondigde in die tijd de lente aan. Om haar te eren brandden de Germanen vreugdevuren. Haar vereerders gooiden meiklokjes in het vuur omdat ze geloofden in haar goddelijke waardigheid en uiting wilden geven aan hun respect. Bij de opkomst van het christendom was het uit met de carrière van Ostara. Zij ruimde de plaats voor Maria. De lelietjes-der-dalen staan van dan af mooi te wezen aan de voeten van Maria-beelden.
Sinds de jaren 70 wordt het lelietje-van-dalen commercieel met 1 mei geassocieerd. Ben je op 1 mei in Frankrijk, kijk dan niet raar op als er wordt aangebeld en schoolkinderen je een boeketje komen verkopen, het bloempje dat op 1 mei op alle hoeken en pleintjes in de streek aangeboden wordt. In Frankrijk is/was het de gewoonte om op 1 mei, de dag van de arbeid, een klein bosje Lelietjes-der-Dalen in huis te zetten als symbool van geluk. Maar al eeuwen geeft men een boeketje cadeau als geluksbrenger. Ook in bruidsboeketten wordt het lelietje héél veel daarin verwerkt. Vroeger kregen in de katholieke streken meisjes het als een diadeem in hun haar gevlochten als ze hun eerste communie doen, want het symboliseert reinheid en zuiverheid Wist je dat: jonge lelietjes-der-dalen, voor zonsopgang geplukt en aan het gezicht gewreven, de eigenschap hadden zomersproeten te voorkomen? Kleine zomersproetjes heten trouwens in het Zwabisch: Maienblümlein (Meibloempjes). Een vers van de Duitse dichter Ludwig Uhland (1787 1862) herinnert hier trouwens nog aan :
Mit dem Tau der Maienglocken Wäscht die Jungfrau ihr Gesicht, Badet sie die goldnen Locken.
Met de dauw van het Meiklokje
wast het meisje haar gezicht,
baadt ze haar gouden lokken.
Nog een 1 mei-gebruik In de streek van de Kempen werd er altijd een meiboomplanting gehouden .
Dit volksfeest vond zijn oorsprong in zeer oude gebruiken. De versierde boom - gewoonlijk een berk versierd met linten en kransen- was het middelpunt van het volksfeest en stond symbool voor de vruchtbaarheid van mens, dier en akker.
Tijdens de 1 mei - nacht laaiden de meivuren op. In de natuur bestaat er geen leven zonder licht noch warmte, het branden van het vuur is de symboliek ervan. Zou die traditie nog bestaan?
" Schoon lief, waar waarde gij den eerste meinacht, da gij mij genen mei en bracht", is een gekend meilied.
Daarbij wordt dan geduid op een even oud meinacht - gebruik: het planten van de mei. Het behoorde vroeger tot de traditie dat de jongens aan de huwbare meisjes een " meitak" schonken. Dit teken was algemeen verspreid toen mijn grootmoeder nog een jong meisje was en de meitakken spraken voor ieder meisje verstaanbare taal. In de vroege morgen van 1 mei voor de deur van de uitverkorene geplant, symboliseerden ze het oordeel van de jongelingen over de huwbare meisjes. Sommige onbetrouwbare kregen een kerselaar. Een haagdoorntak bestempelde het meisje als een katje dat niet zonder handschoenen mocht worden aangepakt. Een bremstruik betekende ' flauwe trees' en een elzentak een praatzieke meid.
Eigenlijk was het wel weer de jongens die oordeelden, en niemand die er als meisje aan dacht net even het omgekeerde met de mannen te doen, van gebruiken gesproken!!. Als inleiding tot het eigenlijke feest, werd in liederen de komst van de mei bezongen.
Het strijdlustig verdrijven van de winter vinden we thans wel niet meer terug maar anderzijds zijn de volksspelen een vaste waarde gaan betekenen.
Wat wel is overgebleven tot vandaag is dat er gestreden moet worden door een groep ongehuwde jongens en de overwinnaar die daar naar voren komt wordt dan Meigraaf en uit een groep van deelneemsters van ongehuwde meisjes kiest hij dan zijn Meigravin. Het Meipaar wordt dan officieel gekroond met een krans van loof en veldbloemen, en blijft dit voor een ganse jaar!
Vervolgens wordt de Meiboom plechtig in stoet aangebracht en overhandigd. Die meiboom is bij voorkeur een berkenstam, ontdaan van alle takken, behalve de kruintop. Om de stam hangt men een loofkrans waarvan kleurige linten weerhangen.
In stoet gaat het naar het terrein waar de Meiboom wordt aangeplant. Het Meipaar plaatst zich naast de Meiboom terwijl vendeliers "ter hunner ere " de vlaggen zwaaien.
Dan wordt het feest ingezet met een lintendans en verder worden volksdansen - vooral gemeenschapsdansen - afgewisseld met meiliederen. In onze huidige moderne levenswijze zijn de traditionele banden met de natuur echter danig losgeweekt. Nochtans bij de eerste warme zonnestralen in het voorjaar, voelen wij ons allen een beetje kind van de natuur.
Het volkse Meifeest biedt/bood deze uitlaat in het raam van onze oude Vlaamse tradities!Spijtig dat die stilaan verloren gaan.
Maar van mij krijgen jullie allemaal een meiklokje:
Morgen, op 1 mei, vieren we het lentefeest van kleinzoon 1. Geen ingewikkelde catechismusvragen of ellenlange gebeden voor hem. Ik heb het ooit anders geweten Ik heb me reeds een week suf zitten zoeken naar mijn oude Catechismus. Ik wist dat ik hem nog bezat want ik was hem nog tegengekomen bij t opruimen van de kamers. Vandaag heb ik hem teruggevonden!
(Na een schietgebedje voor de H. Antonius. Ons ma deed dat ook altijd, ze mummelde dan : "Heilige Antonius, Goede Vriend, zorg dat ik mijn .... terug vind". En zo vond ze dan verloren gelegde brillen, vingerhoeden, papieren, sleutels,... echt álles terug. En ja, bij mij werkt dat meestal ook )!
Het was halverwege het eerste studiejaar, de voorbereidingen op de Eerste Communie namen een aanvang. De aktes van geloof, hoop, liefde en berouw werden van buiten geleerd.
Geen kind dat er iets van snapte. Alleen het woord akte al De waanzinnige tekst van de Akte van Geloof luidde als volgt : Mijn Heer en mijn God,
Ik geloof vast al wat Gij geopenbaard hebt en wat de Heilige Kerk mij voorhoudt te geloven, omdat Gij de opperste en onfeilbare Waarheid zijt.
In dit geloof wil ik leven en sterven".
Dat leven kon ik nog begrijpen maar dat sterven... Het toverwoord Supercalifragilisticsupercalidocious uit de film van Mary Poppins is voor een kind nog gemakkelijker te bevatten en zeker eenvoudiger van buiten te leren dan die aktes van toen. Dat kan je tenminste nog zingen. Dat moet je maar eens proberen met die Aktes
Woorden als geopenbaard, onfeilbaar waar haalden ze t in godsnaam vandaan om zoiets aan zes-jarigen aan te leren?
Dat doet me er aan denken dat ik ook jarenlang het woord win-gewest heb gelezen als winge-west. De zin uit het aardrijkskundeboekje Congo is het win-gewest van ons vaderland is me ook jarenlang niet duidelijk geweest. Er waren destijds nog wel meer misverstanden. Zo kwam ik eens thuis met een blinde landkaart van België waar ik als huiswerk aardrijkskundige namen op moest invullen. De namen van de steden lukte nog vrij goed maar met het woord Kanaal wist ik geen blijf. Ik toog dus naar ons ma en in plaats dat ze het woord op het stuk water tussen België en Engeland schreef, tekende ze ergens een kanaal bij op het blad en daar moest ik het Kanaal bij schrijven. Overbodig te zeggen dat het maar een 9/10 heeft opgeleverd en dat ons ma de schuld kreeg van de fout. Maar kom, het had ook erger gekund, ze had er voor t zelfde geld de Mandel op kunnen tekenen.( West Vlaams bijriviertje van de Schelde -Leie).
Maar we waren over de mysteries van de godsdienst bezig. En t waren geen blijde mysteries, geloof me We hadden een catechismus. (Dat woord alleen al!!!) In dat nietig boekje stonden vragen en antwoorden en die moesten we klakkeloos van buiten leren.
Waar is God"? God is overal : in de hemel, op de aarde, en op alle plaatsen.
Maar dat was nog een heel simpele. Qua tekst althans want begrijpen deed ik daar geen snars van. God hing s avonds ergens onzichtbaar boven mijn bed te luisteren naar mijn avondgebed. En waar die kerel voor de rest van de dag uithing daar had ik niet het minste benul van. Maar één ding wist ik zeker. Hij kon nooit op twee plaatsen tegelijk zijn.
Erger was de vraag : Hoeveel Goddelijke Personen zijn er? Het antwoord : Er is slechts één God, maar er zijn drie Goddelijke Personen.
Te weten : God de Vader, God de Zoon en de God de Heilige Geest". Dat
vond ik helemaal onbegrijpelijk. Bij mijn weten waren dat dan wel niet één maar drie goden Als de zuster al niet fatsoenlijk kon tellen, hoe moesten wij dat dan in godsnaam leren Catechismus, geef toe dit is nog een pak moeilijker dan de eerste rekenles...
Toen was 1+1+1=3 nog juist
En wat te denken over: Wat zijn onkuise gedachten? In mijn ogen moest het iets met Javel te maken hebben maar dat bleek onmogelijk te kunnen kloppen volgens de tekst van het antwoord.
En dan nog de griezeligste vraag van allemaal : "Ziet en weet God alles"? In koor rammelden we dan af : "God ziet alles, zelfs onze geheimste gedachten.
Hij weet alles, ook de toekomstige dingen."
Beangstigend gewoon!
Ik had nog geen weet van George Orwells boek 1984 en toch werd ik al geconfronteerd met een Big Brother die het zelfs zag als we op de toilet eens genoeglijk in onze neus zaten te peuteren Ik vond die catechismus echt een dramatisch boekje !
Het vage begrip Vagevuur kwam in die tijd ook op de proppen. Ik hoopte van harte dat ik daar met mijn warm, wollen onderlijfje nooit in terechtkwam.. Er bestond ook zoiets als het woord eucharistieviering. Probeer dat maar eens te schrijven zonder fouten! En dat bleek dan simpelweg de mis te zijn Volwassenen hadden er toch wel talent voor om t leven van een kind moeilijk te maken.
Maar ik had al de flauwekul er best voor over want ik wist dat er uiteindelijk cadeaus aan die "Eerste Communie" vasthingen. En dat maakte de martelgang wel al veel draaglijker.
Maar terug naar de catechismus. De meesten onder ons zullen misschien nog stukjes uit dat boekje van buiten kennen en voor diegenen die er nog nooit van gehoord hebben even een toelichting. Ik zou écht niet willen dat zij een belangrijk deel van de lijdensweg van onze jeugd moeten missen
Leg maar eens uit aan een zesjarige wat een dagelijkse zonde en een doodzonde is .
Ik dacht dat een dagelijkse zonde iets met vingers in confituurpotten te maken had en met zagen tegen ons ma
En toen dacht ik ook wel dat ons ma wel veel doodzonden deed, zij zei regelmatig Nee, dat restje patatjes moogt ge niet in de vuilbak gooien, ik zal dat vanavond nog wel opeten, das toch doodzonde om dat weg te gooien! En : Och, hoe spijtig! Das nu toch wel doodzonde dat ik die vlek niet meer uit uw s zondags kleedje gekregen heb!!"
Dat zag er dus niet goed uit. Ons ma zou zeker naar de hel gaan! Ik dacht toen, dan moet ik ook dringend wat serieus gaan zondigen want ik wil niet in de hemel zitten als ons ma ergens anders zit! Die catechismus... stel je voor dat je die nu nog moet aanleren!!
De kunst van de traagheid is één van de voorwaarden om te genieten van het leven. Hier volgt een voorbeeld uit de praktijk
Omdat we hier een paar veranderingen willen doorvoeren, moet ik voor plaats zorgen voor als we beginnen af te breken. Zo botste ik op een oude koffiemolen en dat herinnerde mij aan de laatste keer dat ik die gebruikt heb. Het was een gure zaterdagnamiddag in december. Ik had boodschappen gedaan en uitzonderlijk een pakje koffieboontjes gekocht, dit naar aanleiding van een artikel dat ik ergens had gelezen. Volgens statistieken staat koffie op de eerste plaats van de geliefde geuren. Het verdient de voorkeur om de boontjes te malen juist voor het zetten van de koffie. Dat wilde ik eens uitproberen om onze bezoekers te verrassen, maar er was een klein probleempje, geen elektrische koffiemolen die nog werkt!! Ik dacht koortsachtig na en mijn oog viel op de antieke koffiemolen dia al jaren ergens als vergane decoratie weggestopt zat. Je kent die wel, zo een houten met een laatje waarin de koffie terecht komt.. een erfstuk van ...???.... Door het lange staan, zag die er binnenin niet echt proper uit. Er zat dus niets anders op dan het oude geval onder handen te nemen. Het hout werd mooi opgeschuurd en afgewassen, er kwam zelfs een tandenborstel aan te pas voor de hoekjes en randjes. Mijn geduld werd serieus op de proef gesteld. Na een tijdje was de klus geklaard en kon het malen eindelijk beginnen.!
Ik verplaatste mij terug in de tijd en zag mijn grootmoeder zitten op haar stoel naast de Leuvense stoof. De koffiemolen tussen haar knieën geklemd, draaide ze rustig aan het hengeltje.
En terwijl in ik gedachten ver weg was , knarsten intussen de bruine, blinkende pareltjes in de molen, terwijl een heerlijke geur de keuken vulde. Ik ben geen echte koffiedrinker maar toch heb ik genoten van het aroma van die vers gezette tas koffie. Waarom ik het gedaan heb??? Af en toe moet je ervoor kiezen om alledaagse gewoontes te doorbreken en te vertragen, waarom niet bij het zetten van een lekker tasje ouderwetse koffie??
Waar je gaat langs vlaamse wegen, kom je wegenwerken tegen....
Deze morgen moesten we tegen 9u in het ziekenhuis zijn voor een laatste controle van T's oog. We vertrokken hier een uur voor tijd omdat het op maandagmorgen altijd wat drukker is op de weg. We hadden er geen rekening mee gehouden dat Deurne nu helemaal op zijn kop staat! Vorige week zondag waren we nog even naar de spoed van het ziekenhuis geweest omdat T een probleem had met zijn oog maar toen konden we nog via de normale weg rijden, nu hebben we alle hoeken van Deurne gezien vooraleer we op de juiste locatie aankwamen. Natuurlijk een half uur te laat maar blijkbaar waren we niet de enigen, zelfs de arts was nog onderweg en zou ook 3/4 uur te laat aankomen.
Maar de rit loonde de moeite. Het gaat nu eindelijk de goede kant uit met dat oog . T heeft nu terug 8/10 wat zijn zicht betreft en dat is meer dan wij durfden verwachten na die rampzalige 3/10 van oktober vorig jaar. De arts heeft dus schitterend werk geleverd, het netvlies is terug ok en de nieuwe lens doet haar werk prima.. Nu nog een nieuwe bril om de laatste details nog wat scherper te zien en ik heb hier weer een gelukkige slaapgenoot rondlopen ( en ik erbij natuurlijk). We zijn weer gewapend voor de volgende stap en er zullen een paar serieuze moeten gezet worden de komende weken... maar we zijn ook dankbaar want het maakt een dag en een nacht verschil - letterlijk en figuurlijk- met of zonder goeie ogen!
Het was hier gisteren uitzonderlijk en voor één keer rustig, stil... Het was gewoon genieten met zijn tweetjes, lekker lui in de zon en verdween die af en toe eventjes. Stilte voor de storm??? Een beetje ,want volgens mijn agenda kondigt mei zich aan als hectische op allerlei gebied, daarom dat even bijtanken..
Laten we samen de stilte verstoppen in het voorbijschuiven van wolken
of het neerdwarrelen van zonlicht!
Laten we samen de stilte verstoppen in kriebelgras onder blote voeten
of schaduw onder een frisgroen lentebos!
Laten we samen de stilte verstoppen in een oneindige blik
een flinterzachte aanraking en een bodemloze kus!
Als ik zo even door bloggenland wandel dan lees ik overal druk, druk en druk...en dat werkt wellicht aanstekelijk want hier was het gisteren ook van dattem, allé bij mij althans. Gisterenavond seinde mijn corpus dan wel alarmerend... genoeg is genoeg en trop is trop... Ach de geest is gewillig maar het vlees wordt blijkbaar zwak!! Ik was gewoonweg bekaf en geraakte zelfs niet in slaap van dat " beetje " teveel... Ik betrap mij er elk jaar op dat - zodra de eerste lentezon er is - ik hier in overdrive ga alsof plots alle opgespaarde winterenergie eruit moet. Het begon met een flinke boodschappenlijst die ik in spoed afhandelde. Eenmaal thuis leek het alsof de paar bloemen die hier binnen staan de verse potgrond gezien hadden en me met smekende ogen om een verversing vroegen. Daarom mengde ik de zak met wat compost en dat levert een ideale mix en ik wist dat mijn plantjes me dankbaar zouden aankijken. Nu staan ze hier vers en fris terug te zonnen van achter het raam. Zij zijn gelukkig en ik ben gelukkig!! Zoals elk jaar zaai ik in het voorjaar zelf saladeplantjes en daarvan moesten er gisteren ook dringend in de serre een paar uitgezet worden . Nu kunnen ze de concurrentie aangaan met de gekochte plantjes die al een serieuze voorsprong hebben. Het wordt dus in de serre ook een race tegen de tijd en de zon!! Terwijl ik toch bezig was, dacht ik eraan dat de dahlia's wel even een check-up konden krijgen vooraleer ze de grond in gaan. De knollen overleven de winter altijd in een beschermde, vorstvrije ruimte maar moeten daarna wel even nagezien worden om de rotte of beschimmelde knollen te verwijderen. Het viel mee en er waren zelfs al hier en daar al uitlopertjes die mij uitdaagden. Maar die moeten nog een weekje wachten... Mijn lieve vechtgenoot die de witoofknollen maar blijft tevoorschijn toveren, wilde de laatste lading ook uitzetten. Daarom nog rap van de treurig kijkende loofjes uit de frigo een soepje gemaakt. Dat met een beetje room en garnaaltjes.... om je vingers van af te likken. Maar blijkbaar heeft elke daad een link met mijn bovenkamer want daar flikkerde het lampje... "diepvries checken , ontdooien en uitkuisen". Straks is de verse lading groenten en fruit daar en de vorige is bijlange nog niet op. Dat is ook de reden waarom we de groententuin dit jaar - op dringend verzoek van yours truly - verminderd hebben. Maar ik wijk af! De grote diepviezer werd leeggemaakt en alles werd in de kleine gepropt die ook nog halfvol zat dan maar bij de buren om voor even de rest te plaatsen... Ik heb alle middelen ingezet om die kast zo snel mogelijk ontdooit te krijgen, daarna was het enkel nog een kwestie van alles weer geordend in de laden te steken..Maar geen ontdooien zonder water, dus snel een dweil " rondgezwierd ". Tussendoor moest het onkruid - dat weeral zijn neus boven stak tussen mijn bloemen - er ook aan geloven...Tegen de avond zag ik stilaan schaapjes voorbijkomen maar die zouden nog wat op de weide moeten blijven want er stond hier nog een marathon strijk te wachten... Dat was er teveel aan.. Na die strijk kon ik letterlijk en figuurlijk geen pap meer zeggen...Maar als ik dat hier eens nalees dan begrijp ik waarom, ik word er weeral moe van! Toen ik uiteindelijk in mijn "lengte en breedte" in de zetel viel, merkte T zo langs de neus weg op: " Morgen komt niet meer lang hier zeker?".. Enkel wat gemompel van deze kant wat veelbeduidend is, normaal staat mijn vizier op scherp, klaar om te reageren.... Vandaag zal ik voor één keer dat ene gebod naleven...
Eentje voor de categorie:" A laugh a day, keeps the doctor away"!
Op de radio gehoord en wil dat met jullie delen...
Juulke, een manneke van een jaar of zeven uit de buurt van Oostende houdt vooral van vrijheid. Dat is ook te zien aan zijn tandjes, die wijzen naar de 4 windrichtingen. Juulkes moeder, wat ten einde raad, besloot naar Brussel te gaan naar de specialist. Juulke had nog nooit met de trein gereden en vond de reis boeiend. In Brussel aangekomen stappen ze in een taxi om naar die dokter te rijden. De taxichauffeur had het al direct gezien dat Juulke en zijn moeder niet van de streek waren en besloot wat extra rondjes te rijden. Zo kwam het dat ze langs het station passeerden en door de hoerenbuurt reden. Juulke zag daar al die blote madams staan en vroeg aan zijn moeder waarom ze stonden te zwaaien naar de mannen. Zijn moeder verschoot van kleur gaf de kleine "ne klets" rond de oren, want staren naar de mensen is onbeleefd. " Dat zijn zeemansvrouwen Juulke en die staan te zwaaien naar hun man die juist aanmeert in Oostende." " Amaai", zegt Juulke die moeten goed kunnen zien, van hier naar Oostende! " Maar madammeke toch", zegt de taxichauffeur , " ge moet dat ventje niet dom houden , zeg hem gewoon dat het hoeren zijn bij wie de mannen eens hun lusten kunnen botvieren". Ontstond er daar toch een hevig gesprek tussen de moeder en de chauffeur!! " Moeder", vroeg het ventje, " kunnen die hoeren ook kindjes maken"? " Hoe denk je dat die onnozele chauffeurs er anders gekomen zijn," repliceerde moeder.
Intussen waren ze op de bestemming gekomen. Juulke en zijn moeder belden aan en een onooglijk klein manneke deed de deur open. " Haha, daar zijt ge, ga maar door ventje en zet u in de stoel"; Die dokter zag er precies uit als een Naziebeul die ze nog niet gevonden hadden en met een klein hartje kroop Juulke op de stoel. De dokter spande een ijzerdaadje over de tandjes, zette er blokjes op en verbond die met een draad die hij over Juulkes oren aansloot op het net. Sindsdien staan Juulkes tandjes recht maar zijn oortjes wel verdacht ver van zijn hoofdje!
In mijn mailbox gevonden en na de huidige politieke perikelen wil ik het met jullie delen
Ik leg een klacht neer, maar ik weet niet waar ik met mijn klacht naar toe moet gaan ik weet niet waar ik mijn klacht neer moet leggen. De klacht komt uit mijn ziel, de klacht komt uit mijn hart. Het is een klacht zonder geluid
zij stokt in mij
en komt mijn keel niet uit!
Het is een klacht zonder klanken ik kan niets meer zeggen.
Wanneer en waar is het allemaal ontstaan?
Deze verwarring, deze toestand, deze razernij van een dolende, gestresseerde maatschappij
waarin mensen nauwelijks nog kunnen bestaan en elkaar steeds meer naar het leven staan?
Zeg mij, wie wierp de eerste steen in de visrijke vijver die België heet? De kringen in de vijver worden groter de oever is bereikt.... Wie moet ik haten, wie moet ik bedanken nu leven hier onmogelijk blijkt!
Mijn klacht stijgt op in de stilte en wordt weerkaatst door de kilte die de luidkakelende politici achterlaten! Veel lawaai en weinig wol; iedereen slaat op hol;
de één beschuldigt de ander. Hun woordenstroom is als een meander die uitmondt in de vijver waarvan de kringen de oever hebben bereikt!
Mijn klacht blijft hangen in de lucht.
De rede is vergangen, gevlucht, vergaan....
Er is geen luisterend oor,
noch een aandachtig gehoor.... Iedereen blijft op zijn standpunt staan. In deze doorgedraaide maatschappij is er al lang geen plaats meer voor mij!
Ik pak mijn ziel, mijn hart, mijn moed en mijn klacht tesamen en ik bid: God, help dit arme land. Dit arme Belgenland! Amen.
Die vraag werd vandaag gesteld in een radioprogramma en meteen dacht ik er ook even over na. Gelukkig zijn wat is dat?
Ik denk dat iedereen hierover wel zijn eigen standpunt heeft en dat dit heel uiteenlopend kan zijn. Heel vaak wordt geluk gelinkt aan materiële factoren maar dat zijn slechts mogelijkheids voorwaarden. Vragen of mensen zich gelukkig voelen, laat natuurlijk bijzonder veel open. Voor sommigen is geluk niets meer dan een loutere gemoedstoestand, toch is daarmee de kous niet af, vandaar mijn definitie van gelukkig zijn: Geluk zit hem voor mij in kleine, simpele dingen. Gezellig samen zijn met mijn slaapgenoot, een goed gesprek met vriendinnen, gezellig bij het vuur met een boek of een goede film, een vogel die fluit en je aanstaart terwijl je in de tuin bezig bent, de geur van de zomer of gemaaid gras of van de aarde na een regenbui, van verse koffie met warme croissants... Het is bewezen dat mensen gelukkig worden van al die geuren. Gelukkig zijn hoeft niet noodzakelijk iets te kosten, het kan ook gewoon door te genieten van wat het leven je elke dag opnieuw in de schoot gooit zoals het gevoel dat ik krijgt als ik een glimlach op iemands gelaat hebt doen verschijnen of in de traan die ik moet wegpinken als mijn gemoed volloopt bij het voorlezen van de eerste nieuwjaarsbrief van de kleinkinderen. Voor mij zit het geluk ook in het begrijpen van elkaar zonder daar al teveel woorden voor nodig te hebben of in het veilige en geborgen gevoel van een welgemeende knuffel. Je ziet, het zit in zoveel kleinigheden verborgen. Eigenlijk gewoonweg dingen waarvan je niet eens beseft dat je ze hebt, laat staan dat je weet dat dit juist de dingen zijn die je gelukkig maken. In veel gevallen dingen die je te veel als vanzelfsprekend hebt beschouwd en je begint het pas te beseffen als je ze moet missen. Heel dikwijls is het dan te laat en heb je spijt dat je die momenten niet meer hebt gekoesterd en al die geluksbrengers zijn volledig gratis. Dat ultieme geluk, soms zoeken we het te ver. Het overvalt je gewoon .... Dat was mijn bedenking bij die vraag op de radio, nu jij!
Er was eens een stier die had klachten waar vrienden erg hevig om lachten door al dat gedoe vond zijn vrouwtje de koe dat meneertje nog even kon wachten.
De wilskrachtige stier is het lieve, koppige kind. De Latijnse naam van het sterrenbeeld Stier is Taurus. De Stier heeft een evenwichtig karakter: hij is niet snel boos en aandacht en liefde worden door hem gemakkelijk gegeven en ontvangen. Hij is vrij meegaand. Willen mensen daarvan misbruik maken, dan hebben ze een probleem: als hij eenmaal boos is dan gaat dat niet zomaar weer over. In een dergelijke boze bui zegt of doet hij soms dingen waar hij later spijt van kan krijgen. Hij is zeer gesteld op gemak en comfort. Hij ontspant het liefst in een omgeving, waarin hij van alle gemakken voorzien is. Als het aan hem zou liggen dan vermijdt hij moeilijke en/of spannende situaties. Hij moet zichzelf soms dwingen de meest noodzakelijke dingen te doen.
In zijn werk is hij geduldig en rustig. Hij gaat vaak langzaam te werk. Het is voor hem van belang dat alle feiten boven tafel komen. Hij is een doorzetter: hoe lang het ook duurt, hij zal de resultaten krijgen die hij wil.
Zo is het dus, de lente. Elk jaar weer opnieuw kijk ik ervan op. Die geur! Dat lichte groen! Het geweldige licht , terwijl het in de winter toch echt licht genoeg was, zeker de voorbije winter die ons volop verwende met sneeuwwitte dagen. Als ik ernaar terug kijkt, lijkt het of het toen toch maar schemerig was, dat stralende dat ik nu inadem, was er niet. En zoals elk jaar, lijkt het nu ook wel weer voldoende: het hoeft niet warmer, het hoeft niet groener, het hoeft niet voller, dit is helemaal goed en geweldig. Maar over een poosje zal ik weer denken: hoe kon ik het nu in april al goed genoeg vinden, alles was nog zo káál. En net als elk jaar wil ik ook meteen totaal anders gaan eten bij de eerste warmere dagen. Andere groenten, andere combinaties, leuke groene gevoelens op mijn bord.
Ineens is die pompoen zo passé, of witloof in hesp ...er liggen nog struikjes te zieltogen in de groentenbak. Ga ik nu nog witloof eten? Neen toch, dat begrijpen jullie toch wel jongens? De struikjes knikken bleekjes en kwijnen verder. Maar opeens denk ik eraan dat er nog frisse loofjes in de groeibak steken.... In een slaatje verwerkt zullen die wel smaken. Even gaan zien!
Een man vliegt in een heteluchtballon boven het land en beseft dat hij verdwaald is.
Hij ziet beneden een man lopen en daalt tot hij binnen gehoorafstand is...
"Neem me niet kwalijk," roept hij, "Kunt u mij misschien helpen? Ik heb mijn vriend beloofd hem een half uur geleden ergens te ontmoeten, maar ik weet niet waar ik ben!" De man beneden antwoordt: "Ja. U bent in een heteluchtballon en zweeft ongeveer 10 meter boven
de grond. U bevindt zich tussen de 40 en 42
graden noorderbreedte en tussen de 58 en 60 graden
westerlengte." "U bent zeker een Systeem Beheerder" zegt de man in de heteluchtballon. "Inderdaad" zegt de ander, "maar hoe weet u dat?" "Nou", zegt de man in de ballon: "alles wat u zegt
is technisch gesproken juist, maar ik heb helemaal
niets aan die informatie. En al met al ben ik nog steeds verdwaald." De man op de grond kijkt peinzend omhoog en zegt: "U bent zeker manager?"
"Dat klopt", zegt de man in de ballon: "maar hoe
weet u dat?"
"Eenvoudig. U heeft geen idee waar u bent. U weet al helemaal niet waar u naartoe gaat. U heeft iets
beloofd terwijl u geen idee heeft hoe u die belofte moet waarmaken en u verwacht van mij dat ik uw probleem oplos. U verkeert nog steeds in dezelfde positie als voor wij elkaar ontmoetten, maar op een of andere manier is het nu ineens mijn schuld."
Van 17 tot 25 april 2010 organiseert de Koninklijke Maatschappij voor Landbouw en Plantkunde de 34ste editie van de Gentse Floraliën. Met deze Floraliën wordt de 200 jaar oude traditie van de prestigieuze bloemen- en plantententoonstelling voortgezet. De Floraliën worden om de vijf jaar georganiseerd in Gent.
Sfeer, geuren, kleuren, creativiteit en eigentijdse florale kunst zijn de smaakmakende ingrediënten van de Gentse Floraliën 2010. Enerzijds tonen siertelers hun vakmanschap, hun kunnen, hun juweeltjes... Anderzijds combineren dynamische tuinarchitecten, internationale floristen, creatieve ontwerpers en kunstenaars bloemen en planten tot dé ultieme emotie. De editie van dit jaar neemt vierduizend vierkante meter meer in beslag dan de voorgaande editie in 2005 wat een totale wandeling van 2 km vormt. Vandaar dat we besloten een paar goede stapschoenen aan te trekken voor ons bezoekje. Dit jaar nemen 305 exposanten en 24 wereldvermaarde bloemsierkunstenaars deel en uiteraard zijn er ook een hele hoop buitenlandse deelnames, o.a. vanuit Canada, China, Duitsland, Frankrijk, Kenia, Italië, Japan, Zuid Afrika, Zweden, Nederland en de Verenigde Staten. De Floraliën zijn er ook in geslaagd een unieke, heel oude collectie cactussen, die normaal gezien Monaco niet meer verlaten, naar Gent te halen.
Tot daar wat info. Gisteren hebben we dan die Floraliën bezocht in avant première zodat we relatief rustig konden rondlopen en genieten.We wandelden door een tot de verbeelding sprekende siertuin en ontdekten er de taal en de emotie van bloemen.
Wereldwijd zeggen bloemen hetzelfde. We hebben er in het totaal zo'n ruime 450 bruikbare foto's aan over gehouden zodat selecteren heel moeilijk wordt . Toch probeer ik jullie te laten meegenieten.
Het maakt me niet uit wat je doet voor de kost. Ik wil weten wat je diepste verlangen is. Ik wil weten of je durft te dromen dat jouw verlangen werkelijkheid wordt?
Het maakt me niet uit hou oud je bent. Ik wil weten of je het risico durft te lopen om voor idioot versleten te worden omdat je altijd op zoek bent naar liefde, naar een droom of naar een vol en avontuurlijk leven?
Het maakt me niet uit wat je sterrenbeeld is Ik wil weten of je contact kunt maken met je diepste verdriet? Ik wil weten of je je afgesloten hebt als een oester, uit angst voor nog meer pijn? Ik wil weten of je de pijn, of het jouw pijn is of de mijne, kunt uithouden, zonder de pijn te verbergen, te verdoezelen of zogenaamd op te lossen?
Het maakt niet uit dat je anders bent. Ik wil weten of je blijdschap en vreugde, of het de jouwe is of de mijne, kunt verdragen? Ik wil weten of je zo wild kunt dansen dat je er van top tot teen extatisch van wordt, zonder geplaagd te worden door het idee dat je voorzichtig moet zijn, of je bewust moet zijn van door mensen bedachte opmerkingen?
Het maakt me niet uit of je verhalen waar zijn. Ik wil weten of je een ander teleur durft te stellen omdat je eerlijk bent tegen jezelf? Ik wil weten of je het aankunt om voor verrader uitgemaakt te worden omdat je je eigen ziel niet verraadt? Ik wil weten of je trouw kunt zijn en daarom betrouwbaar?
Het maakt me niet uit waar je woont. Het maakt me niet uit hoeveel geld je hebt. Ik wil weten of je na een nacht van diep verdriet van wanhoop en van pijn tot in je botten, nog steeds kunt opstaan en doen voor de andere mensen wat je moet doen?
Het maakt me niet uit wie je kennissen zijn, of op wat voor manier je hier terechtgekomen bent. Ik wil weten of je samen met mij wil lachen of huilen en niet bij een andere visie terug zal deinzen?
Het maakt me niet uit met wie of wat je hebt gestudeerd. Ik wil weten hoe je jezelf staande houdt wanneer je wereld instort? Ik wil weten of je alleen kunt zijn met jezelf en of je kunt houden van jezelf in lege momenten?
"De muziek dient tot verstrooiing tot opvoeding tot aansporing van geest en hart en tot de bevrijding der ziel van de hartstochten" ARISTOTELES
Muziek is ongetwijfeld één van de beste uitvindingen hier op aarde. Ik kan er niet alleen enorm van genieten maar haal er tevens veel energie uit en ok het sleept mij ook soms mee. Het zijn vooral de positieve dingen die door muziek worden gestimuleerd die ik onthoud. Ik wil zelfs meer zeggen, muziek heeft bijna altijd een helend effect. Muziek brengt mensen dichter bij elkaar, nergens is er meer sfeer, gevoel van gelijkgezindheid dan bv.op een concert. Veelal is er zelfs niet zo veel nodig om de sfeer er in te krijgen. Muziek is ook een ideaal middel om je eens goed uit te leven. Gewoon de volumeknop op maximum en dansen en zingen en doen waar je zin in hebt, kan ongelooflijk veel deugd doen zelfs al pruttelen die krakende botten soms tegen. Het is een ideale manier om stoom af te blazen en dat heeft iedereen wel eens nodig. Muziek is de ideale begeleider bij het sporten, leidt je aandacht een beetje af en maakt dat je het veel langer uithoudt. Dat ondervinden we wekelijks in de turnles. Muziek is ook ideaal om te mediteren, eerst concentreer je je op de muziek die rustig maakt en daarna ga je over op de ademhaling en zo kom je steeds dichter bij jezelf. Muziek speelt met je gevoelens, je kan er zowel vreugde als verdriet mee uitdrukken, muziek zorgt voor versterking van bepaalde gevoelens en daar maken filmmakers oa handig gebruik van. Goeie muziek is een ongelooflijke meerwaarde voor een film. Bij ontroerende films zorgt de pakkende muziek ervoor dat de traantjes sneller rollen. Hoewel, soms heb ik "dat" zelfs niet nodig!! Muziek maakt mensen terug blij en laat hen herleven. Bij het schrijven van deze zin moet ik zeker aan mijn ma denken. Toen ze nog leefde, draaide ze soms muziek uit de oude doos en steeds met hetzelfde effect, ze herleefde bij die muziek die blijkbaar aangename herinneringen opriep. Leve de muziek! Terwijl ik vandaag aan de lenteschoonmaak bezig was, heb ik volop genoten van een streepje muziek en het ging echt beter vooruit... Ik kan alvast niet zonder maar deze keer is het een gezonde verslaving dus zet die volumeknop maar een tandje luider!.....
Terwijl we toch in een luchtige bui zijn...heb daarvoor zelfs geen bier nodig.... En zeggen we niet : " Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd"? dus daar doen we iets aan.....
Er zitten drie poezen zich te pletter te drinken aan de bar, omdat ze geen werk meer hebben:
1e poes : Ik zou graag bij Stabilac werken: 's morgens melk, 's middags melk, 's avonds melk.
2 e poes : Ik zou liever bij Whiskas werken: 's morgens Whiskas, 's middags Whiskas, 's avonds Whiskas.
3e poes : Ik wil bij Jupiler gaan werken ...
De andere 2 poezen : Hoezo, Jupiler?
3e poes : Wel, 's morgens ne kater, 's middags ne kater en 's avonds ne kater.
Gisteren las ik bij Myette alles over de goede invloed van bier op onze body en soul. Maar om mij echt over de schreef te trekken is er meer nodig dus ging ik verder zoeken.
Belangrijke nieuwe info over bier
1. Kan je doodgaan van bier ? Jazeker! Als je een krat bier op je kop krijgt!
2. Veroorzaakt bier psychologische afhankelijkheid? Neen, want 87% van de psychologen drinkt wijn en geen bier!
3. Is bier drinken veilig voor zwangere vrouwen ?
Ja, want bij alcoholcontroles worden zwangere vrouwen toch nooit getest.
(en áls ze dan toch over een streep moeten lopen en het lukt niet echt, dan kunnen ze altijd zeggen dat het door het gewicht van de baby komt!)
4. Word je dik van bier? Nee, dát komt door de borrelhapjes!
5. Bestaat er een verband tussen bier en snel oud worden? Ja. In een open flesje of blik is het bier na een uur al van smaak veranderd!
6. Vermindert bier het rendement op school? Nee, integendeel. Scholen waar bier wordt geschonken in de kantine, hebben meer inkomsten!
7. Hoe geraakt het bier bij jongeren? Wetenschappelijke studies hebben aangetoond dat het meestal via de ober gaat.
8. Is bier slecht voor het geheugen ? Uhhh, nee.... voor zover ik het me kan herinneren is dat nooit bewezen...
Je hoeft echt niet te denken dat een bui altijd met het weer te maken heeft. Bijlange niet! Buien kunnen evenzeer te maken hebben met de mens. Maar vaak hebben dié buien dan wel wat te maken met het weer. Als de zon schittert in een hemelsblauwe lucht dan stralen de meeste mensen, ze voelen zich goed in hun vel, zijn goedgeluimd en tevreden en ook al doet hun hoofd wat zeer of zijn hun knoken een beetje stijf, wat kan hen dat ook allemaal schelen. Ze razen door het leven en projecteren hun problemen door een fuchsiaroze bril rècht de vergeetpunt in. Hun glimlach reikt tot ver buiten hun veelal verkrampte gezicht en hun ogen schitteren als diamanten die net werden opgeblonken door een overijverige diamantenoppoetser-van-dienst. Ze grijpen voor hun kleding naar kleuren waar een regenboog bij zou verbleken en zijn zo vriendelijk tegen alles en iedereen, dat verbaasde blikken hun goedkeurend aankijken. Zo'n mensen zijn dan in een 'goeie' bui! Als men echter 's morgens uit bed stapt en de wereld ligt er grauw en troosteloos bij verzopen onder de liters regen die 's nachts uit de bewolkte lucht naar beneden kwamen vallen, dan is diezelfde mens maar al te vaak geneigd om dadelijk rechtsomkeer te maken richting bed en zich vervolgens terug onder de dek- dons- of andere dekens te installeren om er voor de rest van de dag niet meer uit te komen. Vermits dit echter niet altijd te vereenzelvigen valt met de plicht des levens zetten de meesten een gezicht op als een regelrechte donderwolk-met-migraine om er vervolgens de hele dag de pest in te hebben. Ze slepen zich als het ware naar de badkamer, grijpen de eerste de beste donkergekleurde outfit die ze in hun buurt tegenkomen en lopen er bij met een gezicht dat lijkt op een moordenaar die naar de dodencel wordt geleid. Die mensen zijn dan in wat men noemt 'een slechte bui'! Ik weet het, ik stel het hier allemaal wat extreem voor, maar één ding is zeker : net zoals het weer heeft inderdaad ook de mensheid last van 'buien' ,goede zowel als slechte. De meesten onder ons zijn hier echter nog niet aan gestorven, hebben er zelfs nog niet al te veel aan overgehouden. Wat ik maar wil zeggen is dat het weer wel degelijk invloed heeft op het humeur van de mens. Waarom ik dat logje nu schrijf? Het viel mij op - na de zonnige dagen die we onlangs kregen - dat iedereen er stukken opgewekter bijliep. Ach, het beste is dat het weer ook maar z'n gewone gangetje gaat. We hebben het niet voor 't zeggen hé en dat is maar goed ook. Als we ons nu ook nog met het weer konden bemoeien, dan kwam het zeker nooit meer goed. Weet je, we trekken ons het best niet al te veel aan van het weer. Mocht morgen de zon niet schijnen, dan zullen we er toch niet bijlopen als een donderwolk-op-retour?. Grijp voor mijn part de eerste de beste persoon die je tegenkomt eens goed beet (is die verschijning dan ook nog knap om zien, dan is dat weeral mooi meegenomen) en geef die een smakkerd ... je zult zien : jouw bui verdwijnt als 'sneeuw voor de zon'! Je kan er natuurlijk ook wel een oorveeg aan overhouden, maar kom ... dat is bijzaak.
Als jullie nu denken om pikante of intieme ontboezemingen te krijgen over onze relatie, dan moet ik jullie teleurstellen. Hier is alles nog kits achter de rits. Ik wil het wel hebben over onze jaarlijks klassebijeenkomst op tweede Paasdag. Al sinds we de deuren achter onze humaniora-jaren (1963) dichttrokken, komen we jaarlijks bijeen. Dan herbeleven we die sfeer van toen en volgen we mekaar in lief en leed. Er wordt nogal wat gebabbeld en gelachen op die dag en geloof mij niemand moet onderdoen. Als jullie weten dat er van de 25 die toen afstudeerden naast tolk, geneeskunde, verpleging, licentiate en ingenieur 18 mensen kozen voor regentaat dan moet ik er geen tekeningetje bij maken zeker? Het is een publiek geheim dat onderwijzend personeel nogal van de tongriem gesneden is, maar die enkelingen die iets anders kozen staan ook hun mannetje hoor! Ieder jaar neemt iemand de organisatie van de dag voor zich en meestal is het ergens in West Vlaanderen. Omdat ik sinds maart van een seniorentarief kan genieten, besloot ik met de trein naar Kortrijk te tuffen en daar zou ik dan opgehaald worden samen met nog iemand vanuit Brussel, om dan naar Geluwe ( Wervik) te rijden. Ze waren er weer, de oude getrouwen van het eerste uur, 14 in 't totaal, ééntje had 's morgens afgebeld omdat haar broer ( 63j) in de nacht overleden was. Van dat groepje heeft er nog nooit ééntje ontbroken tenzij ik gedurende die 13 jaar dat we in het buitenland woonden! We hebben bijgepraat, gelachen, herinneringen opgehaald en even stilgestaan bij het recente overlijden van een klasgenote, reeds de derde van onze klas en we hebben geluisterd naar mekaar... Iedereen draagt zijn eigen rugzak : een zwaar ongeval met enkele dagen coma en blijvend letsel, het verlies van een partner, een echtscheiding, een minder valide zoon, een te vroeg geboren tweeling waarbij één kleinkindje het niet haalde, ziekte, alleen gebleven klasgenoten bewust of niet... de zelfmoord van één van de klasgenoten, de nonchalante sloddervos van toen die uiteindelijk voor het klooster koos en nog steeds achter haar roeping staat.. zoals jullie zien ,we hadden wat bij te praten en dat allemaal bij een " natje en een droogje". Meestal kiezen we een afgelegen hoekje in het restaurant waar we veilig zitten want we willen niet gevraagd worden om niet meer terug te komen!!( is ons één keer overkomen omdat we teveel decibes produceerden!!) Maar nu drijf ik af. Onze klas was altijd een ongelooflijke hechte blok die mekaar bijstond en steunde door dik en dun en dat 6 jaren lang, soms tot wanhoop van de nonnen!! We voelden gelijk, we "ondergingen" samen de spartaanse internaatsjaren van de jaren '50/'60, we weigerden te verklikken en vonden de strafstudies die daarop volgenden zelfs hilarisch , we werden niet zomaar " de berenklas" genoemd!! Ons doel was om met zijn allen de eindstreep te halen en daar gingen we heel ver in. Zo trokken we de punten van dagwerk van de hekkensluiters op door opstellen en verhandelingen uit te wisselen, opgeloste, ingewikkelde wiskundige vraagstukken te laten circuleren, wetenschappelijke proeven uit te testen en aan de reftertafels ellenlange woordenlijsten en naamvallen erin te rammen zonder ooit betrapt te worden!! En toch... blijkbaar heeft het leven voor een barst in dat gelijkgestemd zijn gezorgd want het was heel confronterend om vast te stellen hoe de levens-en doodsvisie van een paar onder ons grondig verschilde zodra we het over ouder worden, waardig sterven, dementie en euthanasie hadden. Gelukkig zijn die onderwerpen geen taboe hoewel sommige standpunten heel erg verschilden Waar hadden we mekaar losgelaten? Was het de invloed van de nog steeds ingeburgerde West Vlaamse katholieke mentaliteit in de meeste scholen waar men had lesgegeven? Was het de confrontatie met de realiteit van het leven? Was het door het afzetten van die " paardenbril" waarmee we in onze tienerjaren opgroeiden? Was het de confrontatie met de andere culturen of was het gewoon de persoonlijke verandering en ontwikkeling die ieder van ons doormaakte na het afgooien van die 6 jaar strenge internaatsjaren? Het zal een mix van dat alles zijn, denk ik. De luchtige toon werd echter snel teruggevonden, er werden plannen gemaakt voor volgend jaar en even aan een alternatief gedacht voor de bijeenkomst over 3 jaar wanneer we 50 jaar afgestudeerd zijn. Maar eerst duimen dat we dat nog allemaal samen mogen vieren! Het afscheid was weer heel joviaal met een grap en een grol en " tot volgend jaar" klonk weer heel gemeend. We hebben mekaar in de voorbije 47 j misschien wat losgelaten maar die oeroude internaatslijm houdt nog steeds stand en ik kijk nu al uit naar volgend jaar al zijn we dan een beetje ouder en een beetje grijzer ...hierop rijmt nu wijzer maar dat laat ik in het midden!!
vogelzang in de mond....zeker als de dag zonnig begint. Gisterenmorgen werd ik in alle vroegte wakker. Het begon al vaag te schemeren en ergens in de nabije buurt zat een vogel zn keel te schrapen. Blijkbaar werkt de lente ook bij de gevleugelden inspirerend. Er moest, zoals het hoort, eerst wat ingezongen worden. Het begon met korte 2 tonige fluitjes die met een tussenpauze herhaald werden. Verder was het doodstil. Ik vind dat één van de mooiste momenten van de dag.. Als kind kon ik al genieten als een merel vlak onder het raam van mijn slaapkamer zich ook zo aan het inzingen was. Heel voorzichtig begon de merel dan aan het eerste deel van zijn riedeltje. Je weet wel, merelriedeltjes bestaan uit twee delen. Het eerste deel is vrijwel altijd hetzelfde, met het tweede deel worden de meest maffe capriolen uitgeprobeerd. En als zon merel dan heel voorzichtig en heel zachtjes, alsof hij eigenlijk nog niet gehoord mag worden, begint met inzingen, zo vlak onder je raam dan werkt dat bij mij op mijn lachspieren. Het is alsof hij voor zijn beurt probeerde te fluiten, maar dan wel zachtjes, bang dat iemand het zou ontdekken. Gisterenmorgen begon het vogeltje dus ook zo. Niet te hard, voorzichtig, alsof het niet betrapt mocht worden, maar wel stiekem het eerste wakker was. Ik dommelde terug wat in en toen ik weer wat naar de oppervlakte kwam, was er een hels kabaal buiten. Blijkbaar hadden alle vogels uit de buurt hun kasregisters opengegooid en floten ze met zn allen de nieuwe dag tegemoet. Ik lag verbaasd te luisteren naar de geluidsmuur die het veroorzaakte. Een kakofonie van vogelgeluiden, alsof ze op de markt stonden en ze met hun koopwaar boven het gebrul van hun buren uit moesten zien te komen. Dit was geen ochtendconcert meer, dit was een hardcore-concert en ik was de verborgen luisteraar!
Ik prees mezelf gelukkig dat ik niet in de stad woonde want dan zou ik dit moeten missen! Hoewel, niet iedereen kan hiervan genieten. Ik herinnerde mij een uitstap met de dochter en haar schoonfamilie, schoonmama werd altijd heel vroeg wakker door fluitende vogels en begreep maar niet wat ik er leuk aan vond om zo gewekt te worden! Laat de lente maar komen!
Hij is er weer de Japanse kerselaar ! In de stralende aprilzon komen de roze kleuren extra goed uit
en het is altijd een rare vertoning dat zon boom - die men anders toch
geen blik waardig gunt -
zon prachtige roze metamorfose kan ondergaan. Het is eigenlijk tijdens een wandeling dat ik die boom in volle pracht in een voortuin ontdekte. Ik kon het niet laten even te blijven kijken. Heel even flitste het door mijn hoofd: "wat zullen die mensen wel niet denken dat ik hier zo
aan hun boom sta rond te draaien, het hoofd lichtjes geheven, met half open mond en af en toe
een blad tussen de vingers "? Op zon moment ben ik net iets te enthousiast een natuur-mens.
Ik weet alleen niet of dit erg is maar ik denk het niet er zullen wel meer mensen zijn met zo'n gevoel! Wij zijn die types die sierkersen lastigvallen op lentedagen
wanneer deze zich zo volledig in hun roze outfit blootgeven
en staan te pronken met hun weelderige vormen, een belangrijke
aankondiging van
de volle lente.
Terwijl ik in gedachten een intiem gesprek hield met die roze weelde, stopte een dame met een hondje
en keek me monsterend aan.
Ik wenste haar een goede dag maar omdat ze nogal beschuldigend keek, stapte ik door. Wees gerust lieve dame ik kwam gewoon even van dichtbij genieten.......
Ik weet dat niet iedereen bezeten is van de taal. Zelf ben ik er altijd door geboeid geweest. Dat manifesteerde zich reeds in mijn prille kinderjaren want naar het schijnt, was ik er nogal vroeg bij om mij verbaal te uiten ( dixit ons ma) en diegenen die mij ietwat kennen, zullen er geen moeite mee hebben om dat te geloven !!! Taal is samen met muziek mijn grote liefde..Mijn vechtgenoot komt zelden lezen dus mag ik dit hier met een gerust gemoed neerzetten !!
Toen Lipske gisteren naar de betekenis van " Vijgen na Pasen" vroeg, vond ik het ook zo'n gekke uitdrukking dus gaf ik toe aan mijn taalnieuwsgierigheid en ging nog maar eens googlen...
Het verwonderde mij helemaal niet dat er ook hier weer een religieus tintje aan vast hing.. De taal is altijd een weerslag van de samenleving en '" in lang vervlogen dagen..." werden wij ook "geleefd" door Kerk en dogma's...
Dit is wat ik vond. In de middeleeuwen waren de vastendagen zeer talrijk, niet alleen alle vrijdagen maar ook de quatertemperdagen,(= bepaalde woendsagen, donderdagen en vrijdagen als dagen van gebed en boete met betrekking tot de oogst werden al vroegtijdig verbonden met het begin van elk van de vier jaargetijden. Omwille van deze tijden kregen deze dagen de benaming quatertemperdagen.) de vigiliedagen ( = dat zijn dagen van lezingen, gezangen, gebeden en homilies die aan bepaalde religieuze feesten voorafgaan ) en de grote veertigdaagse vasten stonden in het rood aangeduid op de kerkelijke kalender. Na de wintertijd, de tijd van feesten en schrokpartijen zorgde de Kerk voor afremming; Dat was de grote vasten, de tijd van soberheid en versterving. Voor velen was het echter een onontkoombare noodzakelijkheid want de voorraden van vlees en dergelijke waren immers op en slechts een noodzakelijke en noodgedwongen vasten kon de burgers de lente doen bereiken. Op vastendagen mocht er geen vlees en geen vette spijzen gegeten worden . De beenhouwers mochten het vlees niet etaleren op peine van straffen. Op het eten van vlees stonden lijfstraffen en zelfs de doodstraf kon men krijgen voor worteltjes met spek. Lodewijk de IX, bijgenaamd de heilige, dreef de versterving zelfs zo ver dat hij zich onthield van bij zijn vrouw te slapen, maar hij zal wel een uitzondering geweest zijn. Buiten de klassieke vastenmenu zoals vis, groenten en kaas werd er ook ,maar dan door de rijken de armen konden zich dit niet aanscheffen, zaken gegeten zoals rozijnen, noten en gedroogd fruit. Ook vijgen behoorden daarbij en als de vijgen te laat uit het verre Turkije arriveerden, sprak men van vijgen na Pasen .. vastenspijs na Pasen!!
In de Zondag, het krantje dat je op zondag bij de bakker vindt, las ik de uitdrukking.. Slang om slinger! Het leek mij een beetje vreemd want ik kende enkel slag om slinger Het zal wel a slip of the finger geweest zijn van de schrijver van de column maar meteen vroeg ik mij toch af van waar die uitdrukking : slag om slinger kwam? Ik ben het even gaan opzoeken en het leek mij interessant om het aan de taalgeïnteresseerden onder jullie even mee te geven. De uitdrukking roept beelden op uit lang vervlogen tijden die onze jeugd nooit meer zal herkennen, een beetje nostalgie? Misschien, wat hier volgt danken we aan Google.
Slag om slinger = om de haverklap. We weten wel wat dat betekent, zeker het laatste, maar waarom? Laat ons beginnen met de haverklap. De traditionele verklaring verwijst naar een oudere uitdrukking: om een haverstro, die Van Dale citeert als twisten om een haverstro, ruzie om een niet. Haverstro is het kaf dat overblijft na het dorsen van de haver. Het is heel licht, bijna stof vandaar: een nietigheid. Een afgeleide betekenis was dan gauw: herhaaldelijk, als men namelijk twist bij de geringste aanleiding, zal men heel vaak en veel twisten en zo zijn we bij de betekenis die wij nu geven aan om de haverklap. De klap verwijst dan naar het slaan met de dorsvlegel. Maar er is een alternatief, dat de oorsprong gaat zoeken in het Fries; daar hebben ze een uitdrukking om in (=een) aveklap. Dat ave kennen wij senioren zeker nog, we hebben genoeg Weesgegroetjes gebeden, in het Latijn Ave Maria. Een avemarij was een schietgebedje en vandaar iets dat niet lang duurt, een oogwenk, een momentje. Klap is een oudere vorm van klep en kleppen, dat doen de klokken, de klok die het ave klapt is die van het Angelus, waarbij op de middag de kerkklok driemaal drie slagen na mekaar geeft, met een korte onderbreking. Zelfs de landbouwers op het veld werden verondersteld om het werk daarvoor te onderbreken en drie Weesgegroetjes te bidden. Voor de "leken" onder jullie verwijs ik even naar het bekende schilderij van Millet.Prachtig en zo sprekend voor de tijd!
Angelus is het Latijnse woord en meteen ook de etymologie voor onze engel, in dit geval de engel des Heren die aan Maria meldde dat ze een zoon mocht verwachten. Als je dus iets om de aveklap deed, dan deed je het herhaaldelijk of met korte onderbrekingen, zoals bij het kleppen van het angelus. Met de Hervorming was het vooral in Nederland rap gedaan met dat paapse angelus en toen na een generatie of zo wist niemand nog wat een avemarij, het angelus of een aveklap was en zocht men andere verklaringen. Zo kwam men dan als vanzelf bij het haverstro en de verwante uitdrukking terecht van daarnet. De slinger kennen we het best van de klok, niet de kerkklokken van daarnet, maar klok in de betekenis van uurwerk en wel specifiek een slingeruurwerk. Het is waarschijnlijk dat de vroegste torenuurwerken geen wijzers hadden, of toch geen wijzers die zichtbaar waren aan de buitenkant van de toren; die zijn er pas later bijgekomen. Het uur-werk was precies wat het woord zegt: een werk of machine dat de uren aangeeft door het luiden van de klok, in de eerste plaats voor de monniken in de kloosters, zodat ze wisten wanneer het tijd was om te werken, te bidden of te eten, volgens hun regel. Ook de mensen die in het dorp buiten het klooster woonden konden hun dag daarnaar schikken. Dat vind ik nu juist het boeiende aan een taal dat uitdrukkingen en gezegdes zomaar gegroeid zijn uit het gewone dagdagelijkse leven en men decennia later nog steeds een perfect beeld krijgt van een lang vervlogen maatschappij!
Laat die vergeten uitdrukkingen maar om de haverklap terug naar boven komen....
Ik weet wat voor deze Paasmaandag! We zetten een lekker bakje
koffie, iedereen neemt een praline en we genieten samen.
Dat zou wat zijn he, doorgeef internet!
Als je het al bent dan zorgen je blogvrienden wel voor de nodige inbreng door een boost van gedachten en herinneringen op te roepen en van dat laatste kunnen we al beginnen meespreken niet? Oké en nu to the point. Ik las bij Ani over die nieuwe kleren die de mensen vroeger kochten naar aanleiding van de Paasdagen. Het was inderdaad zo, na een lange en vaak heel koude winter, snakte iedereen naar zon en een nieuw begin en dat laatste betekende dan ook jezelf even in het nieuw steken. Voor ons ma waren het ook topdagen. Veel vrouwen wilden op Paaszondag pronken met een nieuw, krullend kapsel of een ander kleurtje om de koude winterdagen te verdrijven of de schaar werd in de wintermanen gezet om ze tot een "hip kopje" te knippen. Het was voor haar dan ook elk jaar reuze druk zodat ze meestal nog de zaterdagavond in allerijl naar het dorp moest om haar paasbiecht te belijden....zoals toen ze plechtig werd gezegd. Daar voegde ze zich , samen met ons pa die wel tijd had maar het liever uitstelde tot de laatste minuut, bij die lange rij " last minute katholieken" die zich na een drukke werkweek vastklampten aan dat laatste strootje om toch maar de volgende dag met een kraaknet zieltje de Paascommunie te krijgen. Je zag ze dan zitten , die arme zondaars, met de twijfel in de ogen zo van " hoe leg ik het nu weer uit?".... De meesten waren brave, hardwerkende mensen die gebukt onder de 10 geboden, jaarlijks dat moment van vrees en angst moesten doorbijten ... Och ,het ging niet om die futiliteiten waartegen elke aardbewoner zondigt, neen het was dat " Voor het zingen de kerk verlaten" dat ze zo moeilijk verklaard kregen aan meneer pastoor want die wist het elk jaar beter... De boodschap was toch : " Ga en vermenigvuldig u".. Dat "gaan" dat konden ze allemaal begrijpen maar dat vermenigvuldigen..? " Ja meneer Pastoor, maar ik heb er thuis al 4 of 5 of meer lopen, der kan er echt geen meer bij en wat moet ne mens dan doen?".... Blijkbaar tilde meneer pastoor vaak zwaar aan dat " vroegtijdig afbollen" want je zag ze dan van achter het gordijntje schuiven, ongemakkelijk met een schuwe blik rondkijkend wie het gezien had dat ze weer eens zo lang in dat biechthokje zaten. Dan volgden die vele " onze vaders " en weesgegroetjes en de akte van berouw!".. Zeker weten dat onze ouders die akte uit de ganse reeks het best kenden want gewis dat ze die elk jaar een paar keer moesten afdreunen in ruil voor een " sneeuwwit" zieltje..
Maar eenmaal buiten kon de lach er weer af en waren de kwinkslagen niet uit de lucht.. De meesten gingen dan voor die ene keer toch braaf naar huis, geen glaasje om de geleden spanning weg te spoelen, neen morgen moesten ze hun "Pasen houden" en je kon er maar beter rekening mee houden en nu weeral niet direct toegeven aan de verleiding.... Ook dat was een nieuw begin. Op weg naar huis , meestal per fiets, werd er naar mekaar geroepen: " Heb je al je paasbiecht gehouden"?? En dan die ontlading .." Ik ben er weer voor een jaar vanaf..." want zo ging het meestal bij die "so be " gelovigen..... En de volgende dag stonden ze dan allemaal- ruim op tijd - aan de kerk om " hun Pasen" te houden. De vrouwen op hun " Paasbest" de mannen even onwennig in hun pak met das en blinkende schoenen en steels naar mekaar kijkend zo van... " Nog even volhouden, straks vertel ik hem wel die laatste roddel of die geslaagde klucht..." Na de Paasmis - die heel lang uitliep omdat er zoveel mensen waren die hun Pasen hielden - reed iedereen opgewekt naar huis en als het weer mee zat kon er zelfs nog een praatje af op het kerkplein. Eénmaal thuis wachtte dan een heerlijke Paasmaaltijd, stonden gele paasbloemen te pronken in het kraaknette huis dat wekenlang onder handen genomen was - want ook dat was Pasen - en leefde er een gevoel van .. we beginnen opnieuw met een schone lei zowel vanbinnen als vanbuiten .... Heb jij er nog wat aan toe te voegen? Ik wel...
OMDAT JE VANDAAG OP MIJN BLOG KOMT
VAN HARTE HEEL FIJNE PAASDAGEN MAAR ... NIET TE VEEL EITJES ETEN HE!!!
Op het weekblad Elite van vorige week staat een foto van een half chocoladen Paasei met een kindje in. Dat ontlokte bij mijn " vechtgenoot" .... " AHA, nu weet ik waar de kindjes vandaan komen.." Spontaan dacht ik aan wat ik ooit eens hoorde vertellen en "datei " moet ik nu ook kwijt zie!!
Er was eens en jongetje, Roger, dat er stellig van overtuigd was dat er kindjes waren van uiteenlopende herkomst. Hij kwam uit de afdeling groenten en fruit, dat wist hij met honderd procent zekerheid, hij kwam uit de rodekool.
Sommigen kwamen uit een bloemkool, anderen werden gebracht door de ooievaar, zijn vriendje wist zeker dat hij via een schip was binnengesmokkeld, maar hij, hij kwam uit een rode kool.
Het heeft heel lang geduurd voor hij een rodekool middendoor durfde snijden, nog steeds heeft hij het er moeilijk mee!! Wat had zijn moeder hem toch aangedaan? Zij was het die hem ervan overtuigde dat zijn biologische vader een rode kool was.
Toen hij zeven jaar was kwam hij op zekere dag thuis met dit onwaarschijnlijke verhaal.
Make, de kinderen komen uit de buik van hun mama, niet?
Wie heeft je dat nu weer wijsgemaakt jongen?
Laurent, die heeft het mij gezegd. Laurent, is dat het jongetje met die Hollandse moeder en die Engelse vader,
Ja, mama. Moeder zuchtte. Tja, buitenlanders hé. Hoe komt dat ventje daar nu bij. Jij weet toch dat de kinderen uit de rodekool komen. Weet je dat zeker ma, want Laurents moeder heeft het hem verteld. Daar geloof ik niets van, die jongen bralt zo maar wat onzin.
Daarmee was dat hoofdstuk voor zijn moeder afgedaan. Dat dacht zij toch.
De volgende dag werd het een felle woordenwissling tussen Laurent en onze kleine vriend. Rodekool, moedersbuik, rode kool ,moedersbuik. Welles, nietes, welles, nietes.....
Weer begon hij die middag tegen zijn ma te zeuren over zijn herkomst. Jongen, hoe kan dat nu, geloof jij nu alles wat Laurent zegt?. Denk jij nu dat ik een rits in mijn buik heb die ik kan opentrekken om er kinderen uit te halen?
Laurent zegt dat mamas vanonder een gaatje hebben waar ze uitkomen, zei hij. Dat deed de deur dicht! Met rasse passen en tikkende hielen stapte zijn moeder naar de directeur.
Mijnheer, nu moet u eens horen, Roger komt met de onzinnigste beweringen thuis. Hij komt verkondigen dat kinderen uit de buik van de moeder komen!
De directeur keek haar met een groot vraagteken aan. Ik dacht dat ook mevrouw, zei de man laconiek.
Ja, ja, maar mijn zoontje is nog maar zeven jaar. Hij heeft het gehoord van Laurent en die weet het van zijn moeder. Mijnheer, dat is geen opvoeding. Dat vindt u toch ook niet? Mevrouw, iedereen voedt zijn kinderen op zoals hij dat wilt. Daar kan ik niets aan verhelpen. zei het schoolhoofd. Wilt u dan op zijn minst tegen Laurent zeggen dat hij er zijn mond over houdt tegen mijn zoon. Mijn opvoeding is heel anders, veel deftiger mijnheer. Ik zal mijn best doen mevrouw.
Sinds die dag kwam Roger van Laurent niets meer te weten. Later , veel later.... Zijn echtgenote Christiane komt uit een gezin van veertien kinderen. Vandaag de dag kom je daar mee in het Guinness- boek toen was dat nog ergens normaal, hoewel ook al uitzonderlijk.
Bij haar ouders werden de kinderen gebracht door de ooievaar. Het gebeurde dat de arme vogel zelfs twee keer per jaar moest aanvliegen.
Haar moeder beviel telkens thuis, nooit in een kraamkliniek.
Als de weeën begonnen, vlogen de kinderen buiten. Dan zaten zij op de stoep te wachten op hun nieuw broertje of zusje.
Met zijn allen staarden zij vol ongeduld naar de lucht om de ooievaar met zijn vrachtje te zien. Zij hadden geen geluk want telkens kwam hij net van de andere richting. Die ene keer liep het anders. Christiane had hem gezien. Kijk, kijk, ginder komt hij af, schreeuwde zij tegen de andere kinderen. En inderdaad in de verte kwam een vogel aanvliegen.
De broertjes en zusjes begonnen te juichen en te wuiven.
Toen de vogel dichterbij kwam bleek het een zwarte kraai te zijn, die dan nog toevallig op hun dak landde. Klein Christianeke werd lijkbleek.
Jongens, wat is dat, wij krijgen een zwart zusje, riep zij en holde naar binnen om het wonder te zien. Zij sloeg de deur van de slaapkamer open om het zwarte kindje te zien. Haar moeder perste zoveel ze kon. Christianeke zag met open mondje toe wanneer de vroedvrouw het hoofdje greep en het kindje haalde Het was blank.
Vanaf toen wist zij waar Adam zijn mosterd haalt en de moeders hun kindjes. Ooievaars zeker? Rodekolen ja, want moeders liegen nooit.
En jouw moeder, lieve bezoeker, heeft die ook niet een klein, klein beetje gelogen?? Die van mij in ieder geval wel hoor, al was het op een ander gebied!! Want wie bracht de Paaseieren??? De klokke natuurlijk...!! Hoewel... bij Ludovikus kreeg ik nu weer een ander antwoord, ga maar zien! Zondag zal ik tegen de kleinkinderen ook bij hoog en bij laag beweren dat de Paashaas de eitjes bracht... De geschiedenis herhaalt zich!!
Gewoon een bedenking na de dagelijkse nieuwsflash en krant
Vandaag, zoals elke dag door de krant gebladerd, mij geërgerd, de wenkbrouwen gefronst, het hoofd geschud maar toch verder gelezen!!! Bij het lezen ,flitsten toch enkele losse bedenkingen door mijn seniorenbol .
" Waar is de tijd dat..."? Betrap je er jezelf ook soms op dat je dat zegt..?
De goeie oude tijd, ik weet nog goed dat ik hier telkens om lachte toen mijn grootmoeder deze uitspraak te pas en te onpas gebruikte. Maar verdorie, ik zal haar gelijk moeten geven want het gaat de verkeerde kant op met onze aardbol en sommige " aardbewoners".
Ik vond de wereld en hoe hij eruit zag in mijn kindertijd ok (logisch mijn kinderjaren waren zorgeloos) tot de ommekeer kwam en het vaak gehoorde gezegde "vroeger was het toch anders en beter" plots meer kracht kreeg. Vroeger dacht ik : "Het is logisch dat mensen naarmate ze ouder worden bitterder worden ze hebben gewoon meer opgestapelde zorgen". Maar nu denk ik er anders over, er is echt wel iets niet normaal in onze tijdsgeest, alles lijkt veel te snel te moeten gaan. We doen van alles zonder zelf nog te begrijpen wat we doen. De meesten volgen de kudde gewoon zonder nadenken. Slimme politici spelen in op de frustraties van de man uit de straat en vergroten uit wat hen past. We worden grotendeels geleefd. Er zijn zoveel dingen die ons opgelegd worden, de media schept een beeld van de wereld dat, zo hoop ik, mijlenver afstaat van de werkelijkheid al vrees ik dat die kloof steeds kleiner wordt. Zinloos geweld, bestond dit vroeger ook op de schaal van vandaag? Wie ligt er wakker van? Zitten we nog in met elkaar of worden we enkel nog wakker geschud als het ons eigen vlees en bloed treft? Ofwel begin ik oud te worden maar het normbesef van sommige mensen en dan spreek ik niet enkel over jongeren, is toch allesbehalve "je dat" en het ergste is dat het lijkt alsof iedereen het normaal vindt. Grenzen verleggen is ok, maar we moeten ons toch eens de vraag stellen of we dit wel in de goeie richting doen? Alles heeft een prijs: kinderen krijgen de tijd niet meer kind te zijn, er worden steeds meer verwachtingen geschapen, we hebben nooit genoeg, streven altijd naar meer, door dit streven zien we de kleine dingen niet meer Iedereen weet het maar niemand doet er iets aan want het is de dag van vandaag normaal om stress te hebben. Nooit last van stress? Begin je dan maar af te vragen of je normaal bent. Stress is toch de uitvlucht van de eeuw!! Als mensen nu zo vaak over de goeie ouwe tijd spreken, is er waarschijnlijk toch wel iets aan de hand, de vraag is kunnen we het tij nog keren
Bij ons thuis was het de gewoonte dat pa die tot zijn 18e school gelopen had alle papierwerk voor zich nam en vaak ook insprong voor de buren als er één of ander document moest ingevuld worden. Ons ma echter was op haar 16e in de leer gegaan bij een kapper en op haar 18e startte ze haar eigen kapperssalon. Mijn grootouders waren zelfstandigen vandaar dat de keuze voor ons ma rap gemaakt was, verder studeren was geen optie. Toch heeft ons ma mij heel dikwijls verrast met haar klare, scherpe visie op "de dingen des levens"......Dat bewijst maar weer eens dat gezond verstand niet op de schoolbanken moet aangeleerd worden. Ma was een klaterende woordenstroom ( haar beroep bracht dat wellicht mee) en .. ze gaf haar wijsheid vaak weer met spreuken en gezegdes. Ons pa was eerder een zwijgzame tenzij hij het nodig vond om zijn " testosteron" te laten horen en dan wisten we direct waar de klepel hing! Hoe ik nu bij die gedachte kom? Ik had dit weekend blijkbaar weer eens gereageerd met een spreuk tot hilariteit van de kinderen: " Ons ma is daar weer...", zodat ik mij afvroeg hoe ik daar eigenlijk toe kwam? Zo kwam ik bij ons ma terecht. Ja, die taalvlotheid heb ik in ieder geval van haar met de papfles meegekregen ( heb nooit aan de borst gehangen dus moet het de fles geweest zijn, smile)... Het was niet enkel :" Wie niet horen wil moet voelen of loontje komt om zijn boontje..." neen het ging veel verder.
Zo denk ik aan: "Er is nog nooit een kok gevonden, die koken kan naar alle monden." als we pruttelden over het eten. "Dankbaarheid is een bloem die in weinig tuinen bloeit",
als we wat teveel aan het zagen waren omdat we onze zin niet kregen. "Als het klokje thuis niet tikt, tja... dan is 't kapot.", wanneer we weer eens aan het bekvechten waren. " Zoek en gij zult vinden. Vindt ge 't niet dan zijt get kwijt." als ik voor de zoveelste keer mijn speelgoed had laten slingeren en ze het stiekem weggenomen had! " Veel beloven, weinig geven, doet een gek in vreugde leven". Als weer één of ander chique meneer probeerde om de mensen iets aan te smeren. Haar lijfspreuk: " Het leven is geen crèmekarretje, het is meer karre dan crème" als we vonden dat we toch zo'n " sukkelaars " waren die nooit iets mochten.. " Brood dat men deelt, smaakt beter."
Als die ene rode appel een twistpunt was tussen mijn zus en ik. "Een vriendelijk woord kan veel wintermaanden verwarmen.", in onze puberteit af en toe gehoord als we wat teveel aan het zeuren waren!! En zo kan ik doorgaan.... Lieve, wijze ma. Kan je geloven dat ik die uitspraken van haar soms danig mis, vooral in haar sappig Westvlaams!!!!
Het is rommelig vooral in mijn hoofd. Duizend en één dingen die moeten gedaan worden. Dat moesten ze feitelijk al lang, maar het lijkt wel of ik het nu pas zie. Zou dat komen omdat de lente nu eindelijk in aantocht is? Die paar mooie dagen die we gehad hebben, de omschakeling naar de zomertijd?..Het brengt nog steeds onrust met zich mee. In de winter kan je je nog verschuilen achter de donkere dagen, lekker niets doen en de boel vooruit schuiven naar de volgende dag. De eerste zonnestralen toonden dat mijn ruiten dringend aan een beurt toe zijn. Al die troep die soms rondslingert na een invasie van de kleinkinderen...Ik stapte er de laatste tijd over heen maar nu moet het weg...Het lijkt alsof ik een winterslaap gehouden heb en nu pas wakker word.Trouwens we plannen hier een " remake" van de living en dat vraagt planning en T draait nog eventjes op " halve capaciteit!! Jammer genoeg gaat mijn lentegevoel niet gepaard met een zonnig en vrolijk gevoel. Ik zou me blij moeten voelen om verschillende redenen maar ben het niet echt. Een paar hangende problemen lijken stilaan tot een oplossing te komen alleen moeten er nog wat knopen doorgehakt worden. Ik zie er erg tegenop en zou het liefst terug ergens in het Z. van Frankrijk willen liggen met uitzicht op een geurig lavendelveld of wandelen langs het strand ergens in Spanje met de zonnestralen op mijn huid. Maar ..de realiteit roept dus .. blik op oneindig en verstand op nul...en actie!!
" Eindelijk uit mijn visbokaal...", zo luidde T's droge commentaar gisterenmorgen bij de dokter na de eerste controle. De ingreep is goed verlopen en dat nieuw type lens tegen astigmatisme en staar doet prima zijn werk. Zelfs de arts keek verrast op toen hij het resultaat zag 24 u na de ingreep!. T kan terug helder zien en ook details herkennen na maanden zorgen en kommer wat het oog betrof. Momenteel ziet hij ver zonder bril zelfs beter dan voordien met bril alleen om te lezen heeft hij nog problemen. Over een maand worden zijn ogen opnieuw gemeten om de juiste glazen te bepalen en dan zou hij terug voldoende zien met zijn linkeroog, het rechteroog dient enkel ter ondersteuning!. Op advies van de dokter zal T voorlopig proberen dat leesprobleem op te lossen met zo'n goedkoop leesbrilletje uit de supermarkt. Wie T kent en zijn interesses en hobby's weet dat zijn oogproblemen voor hem een regelrechte ramp waren. Het zag er hier maanden niet goed uit maar nu hij " uit zijn bokaal "geraakt is blijft hij voor de rest van zijn dagen die oogarts dankbaar. Hij heeft echt een prachtwerk geleverd in oktober en nu want het probleem hier was niet min. De vorige oogarts heeft hier voorgoed afgedaan na zijn lakse diagnose. Er is nu nog één probleempje met dat oog en dat is het vlies dat over de oogbol groeit, maar zolang het niet voor de lens zit, zal men daar afblijven want is blijkbaar ook niet zonder risico om daaraan te prutsen. Hopelijk groeit dat vlies niet verder en kan T weer " onbezorgd" genieten want stilzitten is ook voor hem een heus probleem. Dus lieve mensen jullie blauwe duimen en gekruiste tenen hebben geholpen. Heel echt bedankt voor het meeleven. ..
De lente nodigt niet alleen uit om in de tuin de eerste basis te leggen voor een kleurrijke zomer maar ook op gebied van sport wachten ons een paar boeiende weken...tenminste als je van sport houdt! Hoewel veel seksegenoten beweren van voetbal en koers geen donder te begrijpen, behoor ik tot dat groepje dames dat toch begeesterd geraakt door de voorjaarsgekte op gebied van sport... Ik heb genoten van een paar recente sportieve voetbalhoogdagen en met de Play offs zijn we nog even zoet. Ik laat mij ook met plezier meeslepen als één van onze voetbalploegen internationaal uitkomt, schreeuw het uit bij een goal of blijf oprecht aangeslagen achter als men tegenschoort. Mijn lieve bedgenoot gaat op zo'n momenten wijselijk een kamer ernaast kijken, bij ons is het de omgekeerde wereld moet je weten en aan de decibels die ik produceer, weet hij toch steeds hoe het spel verloopt.( smile) Ik kan na negentig minuten wel uit die rollercoaster van collectieve emoties stappen en gewoon verdergaan want meer moet het voor mij niet zijn. Maar niet enkel voetbal weet mij te boeien, de komende weken biedt april ons een veelvoud van koersen die na de Primavera ( spijtig voor Boonen) zich meestal afspelen in onze contreien. Hier kan ik ook mijn hart ophalen als ik die kasseiknotsers zie rijden in De ronde van Vlaanderen en Parijs Roubaix. Hoe klein de kans op een Belgische overwinning ook is, ze zullen mij altijd blijven boeien want dat is folklore met een grote F. Dit weekend wordt het genieten van een tussendoortje de E3 prijs en Gent- Wevelgem als aanloop naar de echte Ronde van Vlaanderen... Ik kan genieten van die groep tweewielers die men over de kasseien en molshopen jaagt en als dan een belg wint dan zie ik en hoort T. dat " het goed was" !! Een nieuwe lente, een nieuw geluid? Neen, zoals elk jaar zal ik mij vanuit mijn " luie zetel" weer ontpoppen tot een trainer op afstand en de mannen moed inspreken of mijn ontgoocheling eruit gooien met zinnen als: " Zijn jullie daar om te tapdansen of om te voetballen"? Ik zal ook tegen de renners roepen: " Aanvallen, niet blijven zitten, niet opgeven het is nog niet gedaan".... En na die volkse sportcommotie en met de return van onze tennismeisjes ... lik ik nu al mijn vingers af om ook bij die sport uit de bol te gaan. Terwijl de atleten hun kuiten smeren, doe ik dat al met mijn stembanden....Best vermoeiend!! Sport een privilege van de mannenwereld...? Voor mij niet!
Vandaag moet mijn ventje opnieuw binnen voor de volgende stap wat zijn oogprobleem betreft. De ingreep is voorzien rond 7u30 ....maar later op de dag mag hij ( hopelijk) weer naar huis. Na de vorige operatie had de chirurg gezegd dat hij vrij snel last zou krijgen van staar, wat nu inderdaad het geval is. Tevens is het astigmatisme van zijn oog na de ingreep sterk toegenomen, daarom besloten ze om een nieuwe lens te plaatsen die beide problemen moet oplossen. Voor ons verlof werd het oog grondig uitgetest, de lens in de States besteld en vandaag wordt ze geplaatst. Het wordt dus weer even billenknijpen voor T want omdat het zijn enig goed oog is , blijft het altijd afwachten en duimen. Doen jullie dat ook?
De tijd van zaaien begint er stilaan aan te komen. Mij lukt het nooit , ik heb geen groene vingers... Vaak hoor je dat zeggen en toch.. er is nog hoop
Tuinieren voor dummies. Zo kan je de nieuwste trend in fauna- en floraland het best omschrijven. Ook wie niet gezegend is met een stel groene vingers, kan tegenwoordig zijn of haar eigen groenten- en kruidentuintje aanleggen.
Al wat je nodig hebt is een kant-en-klare zaaikit, verpakt in een blik. Daarin vind je een plastiek zakje met aarde en een klein zakje met zaadjes. Er zijn blikken met kruiden als basilicum, tijm, peterselie maar je kan je ook aan het echte werk wagen en je eigen tomaten kweken. Ook tuinleken kunnen meedoen. Het enige wat je moet doen is de potgrond in het blik proppen en met lauwwarm water licht vochtig maken. Vervolgens verdeel je de zaadjes over het blik en bedek je ze met wat aarde tot ze niet meer zichtbaar zijn. Alles goed aandrukken en klaar is kees. Plaats het blik dan op een warme, lichte plaats en geef dagelijks een eetlepel water.
Geduld is de boodschap. Al kan een bemoedigend woordje van tijd tot tijd zeker geen kwaad. Voel je je aangesproken? Elk jaar zeg ik: " Nu is het genoeg geweest, we stoppen ermee." Er komt heel wat bij kijken bij het kweken van groenten. Dit jaar houden we het beperkt (!) maar toch heb ik alvast saladezaadjes en pompoenpitten in zaaikitten gestoken en nu maar wachten.....
In mijn mailbox onder gezondheidstips ontvangen. Volgend weekend, in de nacht van 27 op 28 maart, begint het zomeruur. U moet de klok dan één uur vooruitzetten. Dankzij deze maatregel blijft het in de zomermaanden langer licht. In het najaar wordt de klok een uur achteruit gezet. Slechts een uurtje verschil, maar ons lichaam kan er enigszins door in verwarring raken. Terwijl alle natuurlijke tijdsignalen, zoals de afwisseling van licht en donker, onveranderd blijven, wordt de (maatschappelijke) klok verzet en loopt hij een beetje uit het spoor. Vooral omdat deze verandering ons noodzaakt een uur eerder op te staan, wordt onze biologische klok in verwarring gebracht en ijlt hij een paar dagen na bij de verschoven tijd. Onze biologische klok staat zo fijntjes afgesteld dat een uurtje de tijd verzetten, wat overeenkomt met 15 tot 20% minder slaap, het slaapritme van nogal wat mensen verstoort. Dat geldt vooral voor mensen met een zogenaamd nachtritme, die van nature laat gaan slapen en s morgens ook laat opstaan. Oudere mensen, zieken en kinderen ondervinden doorgaans meer problemen.
Het zou één tot zeven dagen duren voordat het tijdstip van wakker worden, de temperatuur, het wakker worden zelf en de kwaliteit van de slaap zich aan de nieuwe tijd hebben aangepast. Om slaapproblemen te vermijden kan u volgende tips in acht nemen . - Bereid u voor op het zomeruur door in de week voor invoering van het zomeruur op dinsdag, woensdag en donderdag een zo normaal mogelijk slaapritme te hebben en elke dag op ongeveer hetzelfde uur te gaan slapen en op te staan. Ga op vrijdag, zaterdag en zondag een half uur vroeger naar bed dan normaal. - Sta op zaterdagochtend een half uur vroeger op dan de voorbije dagen, en op zondag één uur. - Doe geen middagdutje tijdens het weekend dat het uur verandert. - Voor kleine kinderen kan het nuttig zijn om de slaapkamer donker te maken, als het buiten nog erg licht is. - Vermijd in de dagen voor de uurverandering en tijdens het weekend koffie en alcohol en andere produkten die een negatieve invloed hebben op de slaap. - Neem zeker geen slaappillen.
En deze omwenteling maakt ons lichaam twee keer per jaar mee... Kan iemand mij vertellen wat daar op vandaag nog de zin van is?
Toen we uit vakantie kwamen, lag hier een doodsbrief te wachten. De man van één van mijn cursisten was op 4 maart gestorven. Sinds haar 28ste ( nu is ze er 58) leefde de dame gescheiden tot ze zo'n 5 jaar geleden de man tegenkwam met wie het echt klikte. Na 5j besloten ze te trouwen en dat op de 74ste verjaardag van de vriend nl 4 maart. Het werd een eenvoudige ceremonie op het stadhuis met een etentje 's avonds om de verjaardag en hun trouw in alle intimiteit te vieren. Ze zouden twee dagen later een groter feest geven met vrienden en familie. Na het eten gingen ze naar huis om zoals gewoonlijk gezellig samen naar TV te kijken. De man voelde zich wat onwel en had braakneigingen. Ze zeiden nog tegen elkaar: " Dat moeten we op onze leeftijd niet meer doen zo uitgebreid eten 's avonds". Zij stelde voor de dokter te laten komen, maar hij vond het niet nodig, het zou wel het eten zijn. Hij bleef maar tussen de wc en de woonkamer lopen in de hoop te kunnen overgeven.Toen hij ook nog eens overdadig begon te zweten, drong ze nog eens aan om de dokter op te bellen. Maar die man was nog nooit ziek geweest, had ook geen enkel probleem, dus waarom moet het ,zei hij! Hij zette zich aan tafel met de handdoek bij zich voor het geval hij zou braken. De vrouw gaat even naar de slaapkamer om iets halen als ze een geluid hoort. Ze komt terug en vindt haar man met het hoofd op de tafel... dood, een hartaderbreuk bleek nadien!! "Ik was nu eindelijk gelukkig met de man met wie ik oud wilde worden", zei ze mij nog. " Ik had terug een man en na één dag is het over". Om de ellendig helemaal rond te maken blijkt dat ze niet van een weduwengeld kan genieten want daarvoor moet je één jaar getrouwd zijn. Ze stempelde en juist omdat ze ging trouwen werd haar stempelgeld verminderd.. Ze zal zien of er iets kan aan gedaan worden, maar de kronkels van onze wetgeving kennende...???. Alsof het verlies van haar partner al niet erg genoeg is.. Begrijpen jullie onze wetgeving nog? Het ergste voor haar echter was dat ze de volgende dag alle genodigden voor het trouwfeest van de dag erop moest opbellen en zeggen dat er geen trouwfeest was maar een begrafenis...Hemel en hel op één dag!! Ik kreeg er koude rillingen van toen ze het mij vertelde...en vond mijn medeleven en luisteren zo ontoereikend om haar verdriet op te vangen... Als je zoiets hoort dan sta je toch even stil bij het fenomeen "leven" en ervaar je dat alles zo kort en relatief kan zijn...... Het geluk van die twee mensen mocht niet duren. Nu blijft zij alleen achter met een onbegrijpelijke leegte. Het waarom zal nooit beantwoord worden al zegt men wel dat alles een doel heeft. Hun leven zag er zo goed uit, nu kunnen ze hun levensweg samen niet afmaken want hij is weg, zomaar weggeplukt .... Soms is het leven niet eerlijk!
Een ram is de heer van de schapen wil samen met 't vrouwtje gaan slapen hij vond het een eer maar daar had je het weer bij het opstaan moest hij alsmaar gapen.
De Latijnse naam van het sterrenbeeld Ram is Aries. De Ram is een energiek en geïnspireerd persoon, een initiatiefnemer die risico's niet uit de weg gaat. Omdat hij onafhankelijk is ingesteld, heeft hij de goedkeuring van anderen niet per definitie nodig. Hij verzet zich dan ook sterk als andere mensen hem denkwijzen of werkmethoden proberen op te leggen. Zijn temperament is groot. Hij kan snel boos worden, maar is dat nooit lang: Inherent aan een dergelijk temperament is zijn directheid en het gegeven dat hij te hard van stapel kan lopen. Hij gelooft in directheid, duidelijkheid en volstrekt eerlijk zijn.
Hij doet de dingen die gedaan moeten worden het het liefst alleen. Werkt hij in teamverband, dan heeft hij moeite met het feit dat anderen de dingen anders of langzamer aanpakken. Hij kan op dergelijke momenten snel zijn geduld verliezen. Het gevoel dat hij gehinderd wordt door anderen is dan sterk aanwezig.
Vandaag begint de lente ik voel het aan mijn instrumenten ( smile)!!
Als de lente wenkt, dan wordt menig dichter kittelorig Hij is tenslotte de tuinman van de taal. Zijn blauwe vingers jeuken.
Je ziet hem dan nauwlettend luisteren naar het gekwetter van de letters. De mussen tjilpen in zijn woorden.
Met trage handen snoeit hij dan het alfabet. Tot een gedicht.
maar ik moet hoogdringend in de tuin gaan snoeien !!!
"Dit gaat ook voorbij." Mijn grootmoeder leerde me deze woorden, als een gezegde dat bij iedere gelegenheid in je leven gebruikt moet worden. Als zaken extreem eng zijn, als dingen volkomen weerzinwekkend zijn, als alles prachtig en heerlijk en geweldig en vol geluk is zeg dan deze vier woorden tegen jezelf. Ze zullen je perspectief doen zien en je helpen ook het beste te maken van wat goed is en om wat slecht is gelaten te ondergaan." CLAIRE RAYNER
Gewoon vier magische woorden: Dit gaat ook voorbij. Mocht je mij de vraag stellen wat is de belangrijkste spreuk in het leven dan zou die in ieder geval hoog in de top tien komen te staan. Die 4 woorden, als ik er zo wat over nadenk, kunnen zelfs sterk concurreren met "Ik zie je graag","Volg je eigen weg", "Ben wie je bent", "Het spijt me, sorry", "Geen woorden maar daden", "Leef hier en nu", In de filosofie van "Leef hier en in het nu" is het besef dat alles voorbij gaat een sterke troef om nog meer te genieten van het moment. In ieder geval , heel wijs gezegd van die mémé van Claire Rayner! Eentje om eens goed over na te denken en toe te passen! De geciteerde boodschap komt uit een heel leuk boekje, "Wijsheid voor deze tijd" (grappig ook 4 woorden) echt een pareltje voor wie graag even verder kijkt dan zijn neus lang is. Het bevat heel veel inspirerende teksten en spreuken, een aanrader die mooie inzichten meegeeft voor wie ze wil zien en de moeite neemt om er even bij stil te staan.
Wat zijn trouwens jouw favoriete 4 woorden? Ben wel eens benieuwd!
Ik weet dat sommigen onder de bezoekers even zullen fronsen als ze mijn logje van vandaag lezen, nochtans ervaring heeft mij geleerd dat er waarheid in zit!
Toen we thuiskwamen van onze vakantie, stonden mijn kamerplanten ( mijn trots ) er zeer triestig bij en sommigen waren zelfs dood. Blijkbaar hadden ze niet voldoende water en zon gekregen of hadden ze mijn dagelijks praatje en de achtergrondmuziek gemist!,
Dat planten leven, dat is geen nieuws maar dat ze ook gevoelens zouden hebben is misschien minder bekend. Bij proeven door wetenschappers is onbetwistbaar gebleken dat planten wel degelijk reageren op handelingen door de mens. Over de gehele wereld worden proeven uitgevoerd waarbij men elektroden op de planten vasthecht. Als men de plant dan beschadigt, is dit duidelijk op de meetapparatuur af te lezen. Wetenschappers zouden 200 jaar geleden al vastgesteld hebben dat zeer gevoelige planten kunnen herkennen wie het goed met hen voorheeft en wie niet.. In geen enkel geval mag een plant alleen maar een mooie kamerdecoratie zijn of opvulling die enkel wekelijks een keer liefdeloos water met wat voedsel erin toegediend krijgt. Het was in 1966 dat de plantkundige Cleve Backster, een Amerikaan, het blad van de Philodendron verbond met een 'leugendetector', om het elektrisch geleidend vermogen te meten van die bladeren als het water van de wortels naar de bladeren gaat. De resultaten waren buitengewoon: alle experimenten waarbij een plant op een of andere manier geschonden werd, had het gevolg dat de wijzer van de meter fel uitsloeg. Toen hij overwoog een blad van deze plant te verbranden, vertoonde de meting een scherpe piek. Vervolgens werden de tests ook op bolgewassen, sla, sinaasappelbomen en bananen uitgevoerd. Ook deze gaven telkens dezelfde of zeer gelijkende bevestigende resultaten. Alle planten reageerden op aangename of gevaarlijke situaties.
Sir Jagdis Chandler Bose herhaalde de proeven van Backster en dat met... dezelfde patronen. George Bernard Shaw was ook diep geraakt toen hij in een laboratorium ervoer, dat een kool hevige stuiptrekkingen kreeg als zij werd gekookt. Nog sterker is de gebeurtenis waarbij de elektroden reeds waren aangesloten maar er nog geen experimenten werden uitgevoerd. Om de een of andere reden gaven de meters reeds metingen weer. Men dacht eerst aan technische storingen, tot iemand van het onderzoeksteam ontdekte dat de grote grasvelden buiten het labo werden gemaaid! Toen men de man die daar mee bezig was vroeg om te stoppen, vielen de meters stil! Telkens als hij weer verder ging was er paniek bij de planten in het laboratorium. Uit één en ander blijkt in ieder geval duidelijk dat planten ook gevoel hebben en ingaan op de gebeurtenissen in hun omgeving. Daarom is het niet moeilijk om te begrijpen dat zij ook reageren op muziek. Klassieke en rustige muziek stimuleren de groei heel duidelijk. Daarentegen waren de planten die in een overeenkomstig onderzoek blootgesteld werden aan scherpe, agressieve muziek aan het einde van de onderzoeksperiode zichtbaar gestresst en meetbaar kleiner. Ze floreren spectaculair goed als ze op een vriendelijke manier worden verzorgd en als er een goede stemming hangt. Vanzelfsprekend zullen deze onbekende positieve krachten alleen maar tot uiting komen, als ook aan de basiscondities voor een goede groei wordt voldaan. Zonder dat zou ook de meest tedere behandeling geen succes kennen.
De planten houden dus blijkbaar van gezelligheid. Daarbij is het hen blijkbaar om het even of ze zich onder soortgenoten vertoeven of in het gezelschap van mensen. Zo zouden planten beter groeien naargelang hun oppas meer thuis is. Misschien is dat de verklaring voor het feit dat mijn planten hun blaadjes lieten hangen!! Volgens de onderzoekers moet je zoveel mogelijk tegen uw planten spreken en ze daarbij niet vergeten van de bladeren te strelen. Een vreemde werkwijze, maar duidelijk met zeer goede resultaten. Ongelooflijk was de uitslag van het onderzoek waarbij Backster wilde ontdekken of planten misschien zelfs gedachten bezitten. Een medewerker van Backster, die de planten voor de test niet kende, kreeg de opdracht enkele testplanten ruw te behandelen en er schade bij aan te brengen. Verschillende vreemde personen moesten enkele uren later voorbij de beschadigde planten passeren. Hierop reageerden de planten niet. Toen de ruwe assistent voorbij kwam waren er ineens zeer hevige reacties bij de planten waarneembaar. Zelfs de planten die als getuigen de misdaden hadden meegemaakt reageerden. Hierdoor werd een duidelijk bewijs geleverd omtrent het gevoel van een plant.
De meeste onderzoekers die deze fenomenen optekenden werden door hun collegas niet ernstig genomen. Toch heeft ze dat tot nu toe niet weerhouden hun onderzoeksresultaten bekend te maken om zo het onbekende leven van de plant een klein stapje vooruit te helpen.
Nu u dit alles heeft gelezen kunt u misschien iets vaker een klassiek muziekje aanzetten, al is het dan maar als excuus dat het goed is voor uw kamerplanten!! Praten met je planten helpt ook , ik doe het in ieder geval heel vaak. Vind je dat allemaal noga bizar of lachwekkend.. geen probleem, de planten zullen je er echt niet over aanspreken, hoogstens hun blaadjes laten hangen!!
Tot wat voorlezen leiden kan Het is de gewoonte als de kleinkinderen hier logeren dat ik voor ze slapen gaan nog even voorlees. Zo zaten we vanavond met zijn 3 ( 2 kleinkinderen en ik) gezellig op bed terwijl ik hen Aesopus' fabel over de wedstrijd tussen de haas en de schildpad voorlas.
Voor diegenen die het niet kennen, even een opfrissing om het vervolg van mijn logje te verstaan.
De haas moest altijd lachen wanneer hij de schildpad zag lopen, want het ging zo langzaam. "Ik begrijp niet waarom jij nooit naar iets onderweg gaat," zei hij pesterig. "Als jij eindelijk aankomt, is het altijd te laat en alles is al lang voorbij." De schildpad lachte een beetje. "Vlug ben ik niet," zei hij, "maar toch durf ik te wedden, dat ik eerder aan de overkant van dit veld ben dan jij. Zullen we een wedstrijd houden? Dan kan je het zien."
"Goed!" riep de haas en meteen sprong hij er vandoor, zo snel als hij kon. De schildpad ging heel rustig op weg.
Nu was het die dag erg warm weer met een brandende zon, en de haas werd halverwege moe en slaperig. "Weet je wat," dacht hij, "Ik doe even een dutje onder die heg hier. Zelfs als die schildpad me onderwijl voorbij loopt, heb ik hem in een flits weer ingehaald." De haas ging in de schaduw liggen en sliep in.
De schildpad kroop gestaag voort onder de warme zon.
Pas na lange tijd werd de haas wakker. Het was veel later dan hij dacht en hij keek eens rond. Geen schildpad te bekennen. "Nou nou," mompelde hij, "waar zit dat vriendje? Wacht maar, ik zal hem eens wat laten zien." Als een pijl uit een boog schoot hij weg, door het korte gras, door het koren, over sloten, langs braamstruiken en bij de laatste bocht bleef hij even staan om te zien waar de eindstreep lag. Daar! En nog geen halve meter ervoor kroop de schildpad, langzaam maar zeker, stap voor stap, dichter en dichter naar het eindpunt.
Met een geweldige sprong stoof de haas erop af. Maar hij was te laat. Toen hij de lijn passeerde, was de schildpad hem juist voor geweest.
"Zie je nou wel," zei de schildpad. Maar de haas had geen adem meer om te kunnen antwoorden.
Later op de avond was het mijn beurt om te gaan slapen en omdat de slaap niet zo direct in zicht was, herinnerde het associatief denken me aan die Schildpad en die Haas. En waarachtig, de vergelijking ging op toen ik bedacht, wachtende op de Slaap terwijl de Nacht me al omhulde, dat ook de Nacht en de Slaap zijn zoals de Schildpad en de Haas.
De Nacht, die zo geleidelijk de Dag opzij schuift en eerst de Schemering laat voorgaan en dan geleidelijk de touwtjes overneemt traag en bedachtzaam als de Schildpad.
En dan de Slaap, die ons zo plots overvalt het ene moment bewust, het andere moment met dromen geput uit de onderaardse gangen van onze ziel. De slaap zo snel en wendbaar als de Haas.
Maar toch, de Nacht houdt ons gezelschap tot Slaap en Droom eindelijk aankomen. Deze keer met een fikse vertraging.
Het verhaal van de Schildpad en de Haas - anders bekeken.
Als we zo wat rondkijken dan zien we mensen die vol zitten met rare streken:.
Er zijn er die : - zo vals zijn als een kat - zo nijdig als een hond, - zo dom als een kalf, - zo koppig als een ezel, - zo hovaardig als een pauw, - zo klapziek als een spreeuw, - zo roofzuchtig als een gier, - zo ruw als een beer.
Maar er zijn er ook die : - zo eenvoudig zijn als een duif, - zo moedig als een leeuw, - zo snel als een haas, - zo naarstig als een bij, - zo slim als een vos, - zo zuiver als een zwaan; - zo zacht als een lam.
Zit je daar ergens tussen of ben ik er nog vergeten?
Nog een paar foto's van onze vakantie om te tonen dat we niet altijd lui waren..
We zijn terug en hebben ontzettend veel geluk gehad dat we wat vroeger Spanje verlieten om nog even in Frankrijk te blijven hangen en dan wel de goede kant want wie het nieuws zag weet dat het weer vanaf Barcelona tot een stuk boven Perpignan bar slecht is. We hadden wel wat sneeuw rond Aix en Provence , het was ontzettend koud maar de wegen waren vrij... We zijn heel tevreden van ons " uitje", de batterijen zijn opgeladen, we hebben terug wat kleur.. we kunnen er weer tegenaan en aan de post die hier ligt te wachten te zien.. zullen we vlug weer met de twee voetjes op de grond staan maar .. we hebben het gehad!! Het zal nog een paar dagen duren vooraleer ik de tijd vind om bij iedereen langs te gaan en bij te lezen want vanaf donderdag tot en met zondag zijn we tot oppas gebombardeerd bij onze twee oudste kleinkinderen, dus nog even geduld lieve blogvrienden.....
4 camera's , vier verschillend resoluties vandaar niet simpel om alle foto's in éénzelfde formaat te gelijk te krijgen en het is vakantie hé mensen......
Op stap gaan met vier biedt een gamma aan mogelijkheden. Ieder ziet de omgeving vanuit een zeer individueel standpunt.De foto's bewijzen het weer eens.
De organisatie U3A (Universities of Third Age) bestaat wereldwijd en is bedoeld om senioren die niet meer werken of toch niet meer full time actief zijn, bezig te houden en zo op een plezante manier toch nog iets bij te leren zoals bv in ons geval fotografie. Ze organiseren ook uitstappen, wandelingen, quiz, golfwedstrijden De voertaal in die groep hier is Engels dus kregen we de kans om ons Engels wat bij te schaven. Hieruit ontstond de vertaling van één van onze welbekende gedichten: Jantje zag eens pruimen hangen. Maar zoals ik al zei , sorry, het is voor gevorderden wat het Engels betreft! !
Johnny once saw hanging prumes Oh ... as chicken eggs so groot It seemed that Johnny would go plucking While his father 'thim forboad. But as he will be very clever Then his father sees it not On this tree so full of prumkes He will not have it in the mot. So he clautered in the prumetree Stack his pocket full of fruit But he mistrapped on a tackske And fell down, flack on his snoot. All the prumes were spice now And the spice ran out his brook It dripped softly in his couses Johnny did not darf to look. And again he was not lucky Cause his father came there oan And he gave him such a ramling He could fourteen days not goan. That is how ends the silly story Of little Johnny, the proimenthief Even with a lot of goesting He did it nevermore upnief.
Gisteren 65 jaar geleden, heeft mijn ma me op de wereld gezet. De tweede van de rij, de gemiste jongen en zo ben ik het grootse deel van mijn jeugd ook door het leven gegaan.
Vanaf een bepaalde leeftijd echter word je geacht het niet meer zo belangrijk te vinden. Geen slingers meer in de woonkamer, geen toeters en bellen, gewoon een dag als een andere, nietwaar? Alsof je er ook maar enige verdienste aan hebt dat je op die dag ter wereld bent gekomen. Zou ik dit jaar iets doen voor mijn verjaardag?? Waarom zou ik, het is immers een dag als een ander! Maar hoezeer ik mijzelf dat ook inpeper, op sommige vlakken zal ik - vrees ik - voor altijd een kind blijven. Dat wil zeggen: toch weer wakker worden met een zalige spanning. Wat staat er te gebeuren? En dan is het fijn te kunnen rekenen op een attente slaapgenoot die weet dat mijn " nuchtere" houding - neen, neen die leeftijd moet niet meer gevierd - niet meer is dan pose. Dus lag er een cadeautje klaar. Laat mijn verjaardag nu net vallen in onze vakantieperiode. Geen kindertekeningen dit jaar. Maar de sms'jes en telefoontjes van de kinderen, kleinkinderen, e-cards van vrienden, jullie hartelijke gelukwensen lieve blogvrienden op mijn blog of per mail... zorgden voor kleine ontroerende verrassingsmomenten de hele dag door. De zon was vandaag niet de enige die mij verwarmde, jullie allemaal hebben dat " jeugdige hart" ontzettend doen gloeien!!.
HEEL HARTELIJK BEDANKT!!
Alleen dat ene telefoontje van ons ma zal ik blijven missen. Ik geraakte ook ontroerd van de attente vrienden hier ...die hebben er ook voor gezorgd dan "mijn dag" niet ongemerkt voorbij ging! Een dag als een ander? Ik dacht het niet! Het werd veel en veel beter.
Een beetje pulken aan de tijd. Afsnoepen van kostelijke, heerlijke minuten. Sluipen langs de wijzers van de klok. Uren spinnen tot de avond, de nacht..
Met de bips duwen tegen het uurwerk. Kopstootjes uitdelen aan de secondentikker. Huppelen over wijlende cijfers. Genieten als bestond er niets anders dan het nu....
Terwijl we hier zijn, profiteren we ervan om te genieten van het wonderlijke tafereel van de bloeiende amandelbomen. Door de zon van de laatste dagen zijn ze volop in bloesem geschoten. Met honderden staan ze tegen de hellingen van de bergen en scheppen zo een adembenemend mooi schouwspel dat je een eerste lentegevoel bezorgt. Het landschap wordt bedekt door een wollig roze- wit deken met een heerlijke geur. Wat ons opviel, was de terrasbouw, een spectaculaire Arabische erfenis, die bepalend is voor de route die we volgden. Daarvoor werden grote hoeveelheden aarde en miljoenen stenen verplaatst om die terrassen aan te leggen. We waren met zijn 4 op " trot" en ieder heeft zich op zijn/ haar manier uitgeleefd om fotos te schieten. Omdat ieder van ons een eigen visie had en een persoonlijk accent legde op de foto, verkregen we een prachtige variëteit. Je kan hier meegenieten maar jullie willen niet weten hoeveel water en bloed het gekost heeft om die link op de blog te krijgen. Ik heb via imageshack ook een slideshow gemaakt, die werkt perfect bij hen maar mijn embedcode werkt hier niet. Lieve blogvrienden hebben dat ook uitgetest voor mij omdat ik dacht dat de fout hier lag maar ook zij kregen de show niet aan de praat en zeggen dat ik die al veel keer uitgetest heb met succes. Soit, via deze weg kunnen diegenen die interesse hebben mee genieten. Je klikt op de link hieronder en dan op diashow en je kan de foto's iets sneller bekijken door rechtsonder op "volgende" te klikken. Plezier ermee
Een beetje humor om de grijze Belgische dagen op te fleuren?
Iemand tactvol ontslaan: Ik weet niet hoe we het zonder jou moeten redden, maar vanaf maandag gaan we het proberen.
Als iemand bij me aanbelt, doe ik altijd mijn jas aan voordat ik de deur open doe. Minder leuk gezelschap zeg ik: "Sorry, ik moet juist weg." Wel leuk gezelschap: "Wat leuk, ik kom net thuis."
Geld is een vreemd goedje. Wanneer je het bewaart, heb je er niets aan en als je het uitgeeft ben je het kwijt.
Alleen daar kan liefde leven, Alleen daar is het leven goed, Waar pa stil en ongedwongen, De aardappels schilt en de afwas doet.
Ik ben vorige maand vijf kilo kwijtgeraakt. Deze maand heb ik ze weer gevonden!!!.
Waarom heeft een tankstation dat 24 uur per dag open is een slot op de deur?
Wanneer ik de bekende blogjes bezoek, dan valt het op dat velen stilaan lijden aan het fenomeen winterblues.
Is dat het juiste woord voor het onbestendige gevoel dat al weken om de schouders van mijn lieve blogvrienden hangt als een te grote jas? Is dat de juiste omschrijving van de troosteloze vermoeidheid die ze dagelijks opnieuw doorworstelen?
"Winterblues", het woord alleen al doet velen huiveren bij het idee dat het al februari is en dat de kou, de nattigheid en de grauwheid nog tot maart en beyond kan voortduren! Slapen, nachten van acht of negen uur en dan wakker worden zonder je uitgerust te voelen. Zorgen die "winterblues" ervoor dat je je nutteloos, nietszeggend en even grijs als de atmosfeer buiten voelt? Elk jaar opnieuw treft ons die somberheid en eenzaamheid naarmate de kalenderblaadjes schuiven.
Eerst probeer je er nog uit alle macht het beste van te maken. Zelfs alle goedbedoelde adviezen: "Slik je wel genoeg vitamines, ga je genoeg wandelen, tegen een harde wind in lopen is zo bevredigend", kunnen niet altijd je stemming keren. Steeds vroeger op de dag trek je de gordijnen dicht om maar niet te hoeven zien hoe de grauwe dag overgaat in een nog donkerder avond. Je wil niet meemaken dat ze om vier uur de straatlantaarns al aanknippen.. De charme van een lange winteravond vol kaarslicht, warmte, geuren, muziek en een glas wijn kan je stilaan niet meer inzien. Die beelden trekken je juist verder op je sombere wolk.
Dag na dag, met de handen diep in de zakken, de schouders hoog opgetrokken en het hoofd gebogen, loop je alleen door de menigte. In niets herken je de echo van de zomer, toen je schaterlach nog vrolijk klonk en je rug recht was. "Volgens mij heb jij een schrijnende aanval van de winterblues, hoor je dan zeggen.." Het is het gebrek aan de noodzakelijke hoeveelheid zonlicht waar zovelen last van hebben. Daar is een goed medicijn voor: er even tussen uit. Naar de zon. Vitamines halen. Warm worden door de lucht en niet door de kachel.
Klopt die beschrijving zon beetje ? Wij probeerden in ieder geval om aan die blues te ontsnappen door even de zon op te zoeken . Ik spreek uit ervaring als ik zeg dat zon echt genezend werkt. Alleen bleef die zon hier wel tergend lang weg!! Maar de foto toont dat er beterschap op komst is!Vandaag was een zonnige dag!
Het is vakantie
en ik laat los. Er is niet veel dat moet, deze dagen. Ik dwarrel van vriendschap naar wandeling,
van lekker eten naar frisse lucht, van een dik boek naar een inspirerende cd.
De gedachten los om mij heen. Geen gepieker, veel warme gevoelens, voor hen die er zijn en voor hen die er even niet zijn.
Er zaten twee vissen in 't water veel blaasje, kwam door hun getater ze hadden geen dorst maar dat weze hun worst en ze dronken zich samen een kater.
De Latijnse naam van het sterrenbeeld Vissen is Pisces. Vissen zijn mensen met een warm hart en een groot talent: zij zijn in staat om zich echt in anderen te verplaatsen. Zij begrijpen de behoeften van anderen en het geeft hen een goed gevoel als ze iemand kunt helpen. Dit talent heeft ook een keerzijde: omdat zij zo gevoelig zijn, bestaat het gevaar dat zij snel stemmingen en emoties van anderen oppikken en overnemen. Met name als zij in de buurt zijn van boze, verdrietige of ongelukkige mensen is dit lastig. Toch kunnen zij de mensen niet mijden. Hun grootste vijand is eenzaamheid. Zij zijn vaak wat verlegen, kwetsbare personen. Zij zullen zich pas openstellen voor anderen als zij die kunnen vertrouwen. De tranen schieten hen soms snel in de ogen. Alhoewel dit geen negatieve eigenschap is, kan dit behoorlijk frustrerend zijn.
- "Ach, er is veel veranderd", zei ze. "Vroeger zat je altijd dicht tegen me aan". -" Maar daar is wat aan te doen", zei hij en hij ging bij haar op de bank zitten. - "En je hield me ook stevig vast", voegde ze eraan toe. - "Wat vind je hiervan"? vroeg hij terwijl hij haar omhelsde. - "Weet je nog hoe je je neus in mijn hals drukte en aan mijn oorlelletje knabbelde"? - Daarop sprong hij op en liep de kamer uit. - "Waar ga je naar toe"? vroeg ze. -" Ik ben zo terug. Even mijn gebit halen".
Gisteren had Uilenspiegel al een reactie gegeven op een niet gecorrigeerde versie. Die was in de haast te vroeg geplaatst. Ik heb die er maar snel afgehaald want stond nog vol tikfouten; ik hoop dat Uilenspiegels taalgevoel dat heeft overleefd!!
Er was eens .
Zo beginnen toch de meeste sprookjes niet? Of ook...
Er waren eens twee senioorkens en die wilden na een jaar van problemen en tegenvallers allerhande even gaan genieten van een 3 tal weken vakantie. Ze vertrokken op een vroege, barre wintermorgen richting Spanje. Omdat de GPS van hun nieuwe wagen enkel een uitgebreide wegenkaart had van de Benelux ( vond vrouwtje een minpunt als je een nieuwe wagen koopt!!) had het ventje via internet een uitgebreide wegenkaart bij Tomtom gekocht + flitslokaties!! Leve de ondersteuning van Tomtom!! Alles was perfect gedownloaded dus, toen ze vertrokken waren via een andere route dan gewoonlijk - want het ventje wilde Ardense wintertoestanden vermijden - wilde het vrouwtje de route instellen tot Orléans!! Geen andere kaarten beschikbaar tenzij de Benelux, was de melding!! " Shit", dixit vrouwtje. Maar soms heeft het manneke van die hele heldere, technische, vooruitziende ingevingen en had hij de mobiele Tom Tom van de vorige auto ook meegenomen ( wat bij het vrouwtje gefronste wenkbrouwen had uitgelokt, twee TomToms waarvoor is dat in 's hemels naam nodig!!!) en wat bleek? Die kwam nu goed van pas anders had het vrouwtje mogen kaarten lezen!!! So far, so good. Geen wegproblemen, geen traffic jam, geen ongunstig weer, ze deden er zelfs maar 15min over om rond Parijs te geraken... Ze reden met een zalige glimlach verder. Om de geplande 1200 km tot Perpignan in één dag af te leggen, hadden ze hun picknick meegenomen om tijd uit te sparen. Maar het vrouwtje wilde iets meer dan koffie, dus waterkokertje mee om op batterij voor een soepje te zorgen .. heerlijk!! Water koken op die manier duurt wel even daarom moest vrouwtje een heksentoer uithalen om water uit de fles ( al rijdende) in het kokertje te gieten wat haar een natte broek opleverde op de meest strategische plek!!!! Eerst probeerde ze een aansluiting achter de zetel.. Er was eventjes contact daarna .. nada!!! Sigarettenaansteker eruit en daar geprobeerd idem dito!!! Tweede zekering stuk!!! Het zou dus bij koffie blijven. Boekje van de auto bovengehaald en opgezocht welke zekeringen er allemaal in aanmerking kwamen. Na de eet-sanitaire -en tankstop verving het manneke de zekering van de sigarettenaansteker want daar stak de GPS in, de auto terug opgestart en dan vraagt de GPS gazelle opeens: Huidige lokatie niet gevonden, wil je overschakelen naar Europese wegenkaart? Natuurlijk en zo was het GPS probleem opgelost!! Nu moeten jullie wel weten dat het vrouwtje intussen in gedachten al een paar serieuze mails had opgesteld voor Tomtom.. Blijkbaar had haar interne lijn al contact gekregen voor de uitwendige in actie kwam!! ( smile) Ventje content, vrouwtje content, autoGps content want moest niet meer op die kleine versie staren die op zijn neus geplakt was!!! En ze reden verder De kms lieten zich voelen, ook het vroege uur van vertrek, maar met nog zon 80 km te rijden, zagen de senioorkens het wel zitten tot Murphy een tweede keer zijn neus boven water stak. Kregen ze via de GPS melding accu zwak. Het ventje - altijd rustig zoals naar gewoonte - : "We hebben een probleem". Het vrouwtje zag zijn geest zo in overdrive gaan om naar een verklaring te zoeken en hoorde flarden van "alternator, batterij laadt niet bij, circuitstoring enz enz.", terwijl er door haar geest maar één zin flitste : Huston we have a problem"! Radio, Gps en alle misbare energieverslinders werden afgezet met uitzondering van de lichten natuurlijk en dan maar op gekruiste vingers zitten en hopen dat ze de voorlopige eindbestemming haalden De stilte in de wagen was te snijden, de opborrelende vakantiestemming weg, het ei in de broek werd na elke km groter haalden ze het of haalden ze het niet Tot opeens het ventje de verlichtende woorden sprak( zijn brein had blijkbaar niet stilgestaan): Het kan de batterij niet zijn want dan zou ik hier een kerstboom aan lichtjes moeten zien op het dashboard zucht, slik en een streepje licht in de opkomende duisternis Heb je het lichtje van de waterkoker even zien opspringen achteraan?
Vrouwtje: Ja.
Sprong het lichtje vooraan ook even op?
Vrouwtje: Ja " Dan waren er twee zekeringen gesprongen en liggen die op hetzelfde circuit en één zekering vervangen haalt dan niets uit, de Gps heeft op hulpbatterij gestaan en is nu bijna plat. Intussen waren ze toch veilig in Perpignan aangekomen en zou het ventje de klus even klaren. Ze doken met zijn tweetjes op een Valentijnachtige wijze heel dicht bijeen onder het dashboard. Het ventje op zoek naar de zondaar het vrouwtje met een zaklamp dichtbij om bij te schijnen..en intussen maar hopen dat ze nog een kapotte zekering vonden want dan had het ventje gelijk!! Hoe kon ze nog aan hem twijfelen na 40 jaar!!!! Het corpus delictus werd gevonden, vervangen en alles marcheerde weer perfect!
De volgende dag vertrokken ze weer vroeg om de laatste 650 km af te leggen. Rustig verkeer, ideale rijomstandigheden, Spanje here they come!!! Ze stopten voor een plasje, een hapje en een drankje en reden met een zalige glimlach naar hun eindbestemming niettegenstaande het was beginnen regenen. Ze begonnen er toch in te geloven dat ze eindelijk van hun vakantie zouden kunnen genieten tot 80km voor het eindpunt. Het vrouwtje - dat nooit haar kwebbel kan houden - durfde te verzuchten: De auto rijdt goed hé en zo stil ..; De woorden waren amper koud of.. plopperdeplopperde plop " Wat is dat"? Een ongelooflijk onrustwekkend geluid en het ventje voor de tweede keer: " Dat is niet goed, er scheelt precies iets met de motor " De auto was aan zijn maidentrip bezig en dan is alles mogelijk!! Zeg dat het niet waar is, fluisterde het vrouwtje. Terwijl het ventje naar de berm reed, kwamen de verlossenden woorden: " Hm....Ik vrees eerder voor een platte band"!
Inderdaad zo plat als een vijg dus band vervangen in de intussen gietende regen en met een OVERVOLLE koffer want het koppeltje had naast de eigen bagage nog van alles meegebracht voor vrienden in Spanje!!!!
Ze stonden amper geparkeerd langs de weg, het vrouwtje zat nog in de auto een mailtje te versturen naar de vrienden, of daar stopte een Spanjaard en bood zijn hulp aan. Het vrouwtje vond het een verdacht snelle hulp en verwittigde het ventje om uit te kijken!! Kwam die kerel naar haar toe en vroeg om uit te stappen!! Het vrouwtje zat nog te smsssen en weigerde pertinent om de auto te verlaten. Drong dat kereltje nog eens aan. "No senior, me quedo aqui!!" Voilà dat was klare taal zeker! Draaide de gast zijn karre en vertrok met de noorderzon en voor de senioorkes het beseften was de Guardia civil daar al. Die vroegen wat het probleem was en hebben in de slagregen geholpen zodat binnen de kortste keer de vervangende band erop lag, de eens zo mooi geschikte bagage als een wanboel terug in de koffer vloog en de senioorkens eindelijk de laatste km aflegden. Bleek dat er een snee van zon 10cm in de nieuwe band was, waaruit de senioorkens afleiden dat die hulpzame kerel wel eens met minder goede bedoelingen te hulp geschoten was want de wagen was even voordien onbewaakt achter gebleven bij een koffiepauze!! En zijn houding was allesbehalve kosjer geweest Het was nu al de tweede keer dat het mannetje en het vrouwtje met een auto van amper twee maanden oud naar Spanje reden en er een lekke band hadden die telkens tegen " woekerprijzen" moest vervangen worden. En dan hadden ze nog geluk , zei de garagist want meestal is de auto en alles erbij riebedebie in zo'n geval., want het blijkt een vaak gebruikte methode te zijn van oplichters om je van je wagen of andere waardevolle dingen te beroven!! Zoals ik al zei Murphy heeft een zwak voor die twee senioorkens!!
Vandaag is het 14 februari dus Valentijn en dat moet gevierd worden als ik de buitenwereld mag geloven! Ik vraag mij wel af hoe wij vroeger al die jaren zonder broekscheuren doorgekomen zijn zonder die dag te vieren? We worden nu met allerhande harten en hartenreklames overdonderd. Wat dat hart betreft vond ik volgende uitleg.
Het hart-symbool zoals wij dat gebruiken, is ontstaan omdat er in de middeleeuwen een fout is gemaakt bij het overschrijven van een anatomisch onderzoek van de oude Grieken. De onderzoeker Galenus was ervan overtuigd dat er bovenin het hart een holle ruimte zat en zijn middeleeuwse navolgers tekenden dit rond 1320 als een inkeping. Nog geen twee eeuwen later bracht ondermeer Leonardo Da Vinci de correcte anatomische vorm van het hart in beeld. Maar het middeleeuwse hart-ook wel Valentijnshart genoemd-was niet meer weg te denken. Dit gezegd zijnde ...
Kijk je een beetje uit vandaag?
Op Valentijnsdag schiet Cupido vaak zn pijlen af. Maar t is met Cupido al net als met Sinterklaas, op de drukste dag voor beiden worden er hulpjes ingezet. En net zoals we van de hulp-sinterklazen weten, zit er ook bij de hulp-cupidootjes wel wat kaf onder het koren. Sommigen van hen zijn niet heel erg handig met de pijl en boog. Het is deze Cupido zelfs noodlottig geworden
Moeten we meedoen aan die commerciële Valentijnsgekte?
Moeten we meedoen aan d!e commerciële Valentijnsgekte, een vraag die ik mij stel!
Ook heel wat mannen stellen zich elk jaar opnieuw die vraag. Moeten we onze geliefde verrassen met een bloemenruiker of met een geschenkje? Het antwoord is "ja", beste vriend, zonder aarzelen... volgens de bevindingen van C. De Kock, gezondheidspecialiste.
Waarom?
1. Het is niet de grootte van de ruiker die telt, maar het gebaar. Voor ons vrouwen zijn de kleinste attenties goud waard en hoe talrijker ze zijn, hoe gelukkiger ze ons maken! Valentijn is gewoon een extra gelegenheid... De juiste vraag luidt dus: moeten mannen bloemenruikers cadeau doen met Valentijn en buiten Valentijn? Antwoord: ja!
2. Toegegeven: Valentijn is een commercieel feest geworden zoals Moeder- en Vaderdag. Maar goed, één keer per jaar in die commerciële val trappen om je geliefde te verwennen, moet toch kunnen, niet?
3. Geen enkele vrouw zal ooit beweren dat een man die haar bloemen aanbiedt een belachelijk figuur slaat, integendeel: het is altijd een ontroerend gebaar dat hem zelfs onweerstaanbaar maakt...
4. Laten we logisch blijven: ofwel is het belangrijk om bloemen cadeau te doen met Valentijn en moet u dat doen, ofwel is het niet belangrijk, maar dan nog kan het helemaal geen kwaad om er toch te schenken...
5. Het moeilijkste is om zich al die andere vrouwen in te denken die wel overladen worden met bloemen. 't Is een beetje zoals een kerst zonder geschenk, toch maar een trieste bedoening, niet?
6. En als u ons nu zegde: "Ik geef je die bloemen omdat ik je graag zie, niet voor Valentijn..." Wel, daar kunnen we perfect inkomen!
Allemaal goed en wel, maar wat heeft dit nu met gezondheid te maken?
Liefde is het beste medicijn om lang en gelukkig te leven. Mannen die bemind worden door hun vrouw, leven langer en gezonder. Bovendien is liefde uitstekend voor het hart...Moet er nog meer gezegd worden?
Tussen haakjes, "ik" zit er voor niets tussen, zoals in het begin gezegd: het zijn de bevindingen van C. De Kock , gezondheidsspecialiste.
Gisterenmorgen begon het hier te sneeuwen. Eerst dacht ik, ze zal niet blijven liggen, maar zoetjes aan werd alles toch witter.
De morgendrukte werd een chaos van jewelste maar op Tv zagen we hoe de schoolkinderen, dik ingepakt, naar buiten vlogen om sneeuwballen te gooien.
Ik weet nog goed, dat ik als kind ook niet te houden was. Zodra er drie vlokken naar beneden gevallen waren, drukte ik mijn neus tegen het raam en begon direct om mijn slee te zeuren.
Er lag nog niks, maar ja, ik wilde wel de eerste zijn natuurlijk.
Mijn moeder trapte daar niet in, dus voorzien van zelfgebreide wanten en muts, toog ik naar buiten, om 15 minuten later bibberend met kletsnatte wanten weer aan de deur te hangen.
Hup nieuwe aan en weer op straat, waarna zich het tafereel herhaalde. Ik kan jullie vertellen, dat ma niet zo heel erg vrolijk en liefdevol naar me keek, als ik voor de ...tigste keer met kletsnatte handen binnendruppelde.
De woonkamer stond zowat onder stoom van alle wanten en mutsen, die rond de kachel te drogen lagen. Het zorgde ook voor zo'n aparte geur, bleh. Laat in de middag ,kwamen daar ook de schoentjes nog bij en de lange broek. Een droogkast om de boel even in te doen, nee dat hadden we toen niet. Eerst was er de kolenkachel, met mica ruitjes, zo'n halfrond geval en later een Leuvense stoof, vooruitgang moest er wezen!.
Arme mama, ik kan me zo indenken, dat ze niet zo heel blij was met sneeuw, alhoewel ze het nooit liet blijken en altijd deed, of ze ook enthousiast was. Enfin, ik heb het teruggekregen, twee kinderen die ook de sneeuwpret erg leuk vonden zeker na al die jaren in een tropische hitte te hebben geleefd!!.En ook deze mama droogde wanten, sokken, jassen, mutsen en schoenen, wel op de centrale verwarming, want zoals ik al zei:vooruitgang moest er wezen. Als ik nu mijn zoon en dochter hoor mopperen, dat ze weer de auto moesten krabben en schoonvegen, of niet op tijd op het werk geraakten, dan moet ik wel eens glimlachend aan die knulletjes denken, die schrapend met een sleetje over de veel te dunne sneeuwlaag gingen, of met de weinige sneeuw vol moed een sneeuwman probeerden te rollen.
Toen konden ze niet wachten!.
Ben ik een voyeur?? Neen, en ik hoop dat je mij niet onder die noemer klasseert, maar toen die katten al een tijdje met "zoetgevooisde klanken " mijn oren streelden, ging ik toch even zien en ...ik vond het een foto waard!!
Wanneer in een huis met enkel volwassenen een plastieken badeendje een weekend lang doorheen de badkamer op "wereldreis" kan gaan, dan is dat niet zomaar een huis maar een thuis.
Vermits we steeds meer in de digitale wereld leven, zijn we ook steeds meer uitspraken aan het aanpassen zoals: - mijn mond houden = mijn toetsenbord houden - hij zwijgt in alle talen = hij zwijgt in digitalen - breek me de bek niet open = breek me het toetsenbord niet open - ik hoor wel van je = ik lees wel van je - en ik kan je niet horen, maar lezen des te beter enz enz. En zo kan je er zelf ook wel een paar verzinnen.
Ik ben al zo gewend om mijn log deels als uitlaatklep te gebruiken, dat er vaak iets van mijn innerlijke via mijn toetsenbord ( letterlijk) uit komt. Soms is het een soort van overpeinzing zo vlak voor het slapen gaan die ik toch nog even wil omzetten in een minimum aan bits & bytes, 1tjes en 0 letjes, digits of hoe je zo noemen wil.
Mijn toetsenbord is me dierbaar, ik kan niet zonder of het nu voor een lach is of een traan.. Wat denken jullie van de volgende lyrics, zouden die niet mooi lied zijn voor de " Zangeres zonder ADSL" !!!
"Ze had een toetsenbord, voor een lach en een traan, ze schreef over liefde, haar verzuchtingen en haar waan, door de vele tranen, waarin zij verzonk was het haar toetsenbord dat in stilte verdronk".
Maar nu we het toch over digitalen hebben, gebruiken jullie al typische digiverbasteringen?
Zes Belgen doen vanaf zondag alsof ze op Mars wonen - in de woestijn van Utah. "Enkel daar kunnen we ons realistisch voorbereiden op een verblijf op Mars. Het Mars Desert Research Center, gesteund door de Nasa, wil met deze experimenten de nodige ervaring opbouwen en tal van procedures testen", zegt Vermeulen, want als er ooit een missie naar Mars komt - wat we rond 2040 verwachten - betekent dit een bijzonder lang verblijf in de ruimte. Alleen al de reis zal waarschijnlijk een half jaar duren en van alle reizigers zware lichamelijke en geestelijke offers vergen." Het Belgische team zal tijdens het streng gereglementeerde verblijf in het nagebootste Mars-station onder andere testen of planten op afvalwater kunnen overleven. "Alles wat we doen, is aan strenge regels onderworpen. Het is belangrijk dat het resultaat van onze experimenten ook onderweg naar of op Mars standhoudt. Veertien dagen lang eten we ook enkel astronautenvoedsel." De Marsreizigers mogen hun piepkleine ruimtestation niet zomaar verlaten. "Omdat er op Mars geen zuurstof is, trekken we ook in Utah telkens een dertien kilo wegend ruimtepak aan. Best vermoeiend. En voor we de basis verlaten, moeten we net als op Mars dertig minuten acclimatiseren in een luchtsluis", aldus nog Vermeulen.
Er worden ook emotionele tests afgenomen. "Amerikaanse wetenschappers willen nog steeds meer inzicht krijgen op de effecten van het maandenlang met een aantal mensen op zo'n kleine oppervlakte te moeten samenleven."( de standaard van 04/02/2010)
Wat weten we van Mars?
Mars is de vierde planeet van de zon. Hij heeft een scheve as net zoals de aarde en daardoor heeft Mars ook vier seizoenen. De Mars-dagen duren 24 uur en 37 minuten dus een half uur langer dan onze dagen op aarde. Mars heeft ook seizoenen: de lente, zomer, herfst en winter. De seizoenen veroorzaken een regelmatige veranderingen in het weer op Mars. Meestal waait het op mars. Ondanks de dunne atmosfeer kan de wind soms wel 120 kilometer per uur halen, dat is op aarde een zware storm. Na een hele koude nacht verschijnt er meestal mist en wolken in de ravijnen van Mars. De mist verdwijnt als de atmosfeer opwarmt.
De stenen van Mars zijn vrijwel zeker niet gevormd waar we ze nu aantreffen. Er zijn drie belangrijke processen die een rol gespeeld kunnen hebben. Misschien zijn ze tijdens vulkaanuitbarstingen uitgespuugd of tijdens meteorietinslagen uit kraters geslingerd anderen beweren dat ze zijn meegevoerd door oude rivieren. Aangezien Mars verder van de zon staat is het er wel een stuk kouder dan hier op aarde. De verschillen in temperatuur kunnen oplopen van 150 graden Celsius op de polen in de winter tot 25 graden in de zomer bij de evenaar. Het belangrijkste kenmerk van Mars is de rode kleur. Inmiddels weten we dat de rode kleur ontstaat tijdens de vele zware Martiaanse stormen. Deze stormen blazen het zeer fijne woestijnzand hoog de lucht in waardoor de atmosfeer rood/oranje kleurt.
De rode kleur heeft er ook voor gezorgd dat Mars aan zn naam kwam. Men zag de rode kleur als bloed en vuur en vernoemde de planeet dus naar de Romeinse oorlogsgod Mars. Er zijn geen kanalen op Mars. Er stroomt helemaal geen water. Toch willen de wetenschappers de planeet verder onderzoeken. Want ze lijkt op de aarde. Ook al is ze maar de helft zo groot en is het er overal zeer koud. Er is ook een zuidpool en een noordpool, bedekt met ijs. Misschien was er ooit leven op Mars. Maar wat is er dan gebeurd? Zullen er ooit mensen op Mars gaan wonen? Dat zijn boeiende vragen, vinden de onderzoekers. Daarom stuurden ze de Pathfinder en de Sojourner. Dat is de naam van het wagentje
Het betekent: Reiziger. Het is maar zo groot als een koffer. Het rijdt langzaam en onderzoekt het zand en de rotsen. Het is een computer op wielen. Het stuurt allerlei wetenschappelijke gegevens naar de aarde.
Utopie of uitgestelde realiteit?
Wie heeft niet ooit de schoonheid van de nachtelijke hemel aanschouwd en zich afgevraagd of er niet op een verre planeet nog iemand anders zou kunnen zijn die zich evenzeer verwondert over onze zon die in hun nachtelijke hemel schittert? Als we omhoog kijken naar de sterren zullen de meesten van ons het eens zijn dat de ontdekking van leven buiten de aarde niet alleen onze wetenschap, maar ook onze religies, onze geloofsstelsels en ons hele wereldbeeld zou veranderen. Want in zekere zin is het zoeken naar buitenaards leven in feite een zoektocht naar onszelf wie we zijn en wat onze plaats is in de grootse uitgestrektheid van de kosmos.
Is leven een exclusief kenmerk van onze planeet? Niemand weet hoe leven op Aarde ontstaan is, maar het is waarschijnlijk dat veel van de ingrediënten van de aardse oersoep uit de ruimte komen.
Het verschijnsel leven is te beschrijven, maar niet te definiëren Hoe het leven is ontstaan, is nog steeds een onopgelost vraagstuk. Tot nu toe werd er geen enkele vorm van leven ontdekt op de planeet Mars, toch zeker niet in de vorm zoals wij leven voorstellen. Maar ook bacteriën, een alternatieve levensvorm, zijn nog niet teruggevonden. Mogen we dan blijven hopen dat er ooit leven zal mogelijk zijn op de planeet of is het een utopie? Feit is dat levensvormen zoals wij ze kennen daar niet kunnen overleven zonder zuurstof. Het zou dus van het allergrootste belang zijn dat men ter plaatse zuurstof produceert en dat zie ik nog niet zo snel gebeuren. In het meest optimistische geval zouden er 100den jaren nodig zijn om voldoende van die levensnoodzakelijke zuurstof te produceren. Het klink misschien opportunistisch te geloven dat er nog leven is ergens in dit enorme universum maar anderzijds waarom zouden wij de enige levensvorm zijn? Leven kan zich op veel manieren openbaren en wellicht daarom loont het de moeite om verder te zoeken. Mocht er echter niks gevonden worden, dan zou men logischerwijs kunnen denken dat er nooit leven was en nooit leven zal zijn. De mens is echter een koppig wezen en zal blijven zoeken. De wens lijkt sterker te zijn dan de gedachte.
Heb je er al eens bij stilgestaan..wat een rijkdom!
We hebben ogen om elkaar te zien, oren om elkaar te horen, handen om elkaar te helpen, armen om mekaar te verwarmen, voeten om met een ander mee te gaan en een hart om elkander lief te hebben.
Voilà, zo gaat het in Canada... De mensen vertragen en slaken een zucht van opluchting als ze " veilig" voorbij gereden zijn. Stukken goedkoper dan alle andere snelheidsbeperkingen en heel efficiënt!!
Dagelijks worden deze matten verplaatst naar een andere locatie. Het werkt goed om de snelheid van automobilisten in te dammen want men denkt dat het om echte gaten in de weg gaat en bestuurders passen hun snelheid hierop aan. De meesten zijn opgelucht als ze het 'gat' voorbij zijn. Heel slim bekeken hé vooral omdat de matten elke dag verlegd worden. Kunst is toch prachtig niet?
Nog een pareltje van de schrijver uit mijn jeugd..
Mijn kind
Als ik je gekleurd speelgoed breng, mijn kind! dan begrijp ik waarom er zulk kleurenspel is op wolken, op water, en waarom bloemen veelvervig zijn
Als ik gekleurd speelgoed geef aan jou, mijn kind. Als ik zing om je te laten dansen, dan weet ik waarlijk waarom er muziek is in de bladeren en waarom de golven hun stemmenkoor zenden tot het hart der luisterende aarde.
Als ik zing om je te laten dansen. Als ik zoetigheid breng in je gretige handjes, dan weet ik waarom er honing is in de bloemenkelk
en waarom de vruchten heimelijk gevuld worden met zoet sap.
Als ik zoetigheid breng in je gretige handjes.
Als ik je gezichtje kus om je te doen lachen, mijn lieveling! dan weet ik stellig wat de vreugde is,
die van de hemel stroomt in morgenlicht, en wat het genot is dat de zomerkoelte aan mijn lichaam brengt Als ik je gezichtje kus om je te doen glimlachen.
Daar ging januari kort en krachtig: open en direct weer toe
s Morgens begint het al wat vroeger klaar te worden maar verder ligt de natuur nog in een diepe winterslaap. Vandaag staat Maria Lichtmis op de kalender. Nu is die dag niet meer bekend om de eeuwenoude tradities die ermee samengaan maar als pannenkoekendag! Dat doet er mij aan denken dat ik er wat extra zal maken om de kinderen te verrassen. Er zijn nog talrijke gebruiken en legendes die het feest omringen maar daar had ik het over op mijn blog vorig jaar.
Weerspreuken voor Maria Lichtmis. Of de weerspreuken ons vandaag veel te vertellen hebben, is nog zeer de vraag. Veel hangt af van welk weer we vandaag krijgen. Lees maar
Schijnt met Lichtmis de zonne heet, dan komt er nog veel sneeuw en leed.
Of Schijnt met lichtmis de zon door de toren, komt er nog net zoveel kou als tevoren.
of Is Lichtmis hel en klaar, dan krijgen we nog 2 winters na elkaar.
Vandaag zou het beter sneeuwen en stormen want er is een spreuk die zegt:
Sneeuw en storm op lichtmis, teken dat de lente nader is.
de laatste voor vandaag:
Lichtmis donker met regen en slijk, maakt de boeren rijk.
Goed nieuws
In februari lengen de dagen 1 uur en 42 minuten!!
Voilà, we hebben het weer gehad : kindjesweekend. De tweeling over de vloer, of beter gezegd over het hele huis.( ik vrees dat ze ook op Duracell werken Bojako!!) Leuk maar vérmoéiénd. Ik zat op mijn knieën met mijn neus tegen de grond op de Zevensprong, zag de zon zakken in de zee en de treintjes in het klein stationnetje staan nog steeds netjes op een rij, tot slot waren we allemaal zo blij dat die neus van voren stond en niet op zij. Schilderen met wattenstaafjes kende ik nog niet, schrijfmuziek was ook nieuw voor mij, per toeval ontdekten we dat je met een mes en magneetjes een boot kan maken. Showen in oma's nachtjapon, struikelen met oma's grote schoenen, tien keer hetzelfde filmpje zien, samen schateren, ruzie maken en daarna heel lief zijn voor elkaar, op het aanrecht kruipen naar de koekenkast, met een benepen stemmetje 'help' roepen als je er niet af kan en met een bange blik peilen of oma boos is, ... je kan het niet bedenken of het is gebeurd en neen, oma wordt nooit boos, of toch niet érg boos. Oma weet dat ze terug naar mama en papa gaan... Ze worden alle twee ook al behoorlijk mondig wat soms een beetje discussie uitlokte.Voor we naar mama en papa terugkeerden nog bootjes gemaakt die we in het bad lieten varen want op de beek ging nu niet. Alles werd vastgelegd op de gevoelige plaat door onze persoonlijke fotograaf opa. Zoals ik zei : leuk maar vermooeeiiend ! Maar ik heb wel iets bijgeleerd:
Gelukkig maar, want deze houdt mij toch bezig!!!! Ik keer heb het over een echte droom waar je onderbewuste vrijuit zijn gang kan gaan, waar nog onontdekte hersenkronkels je parten spelen en je met de vraag achter laten: " Wat heeft dat allemaal te betekenen?" Hier gaan we dan...
Ik droomde dat ik hoog boven de wolken uit zweefde en ik zag de donkere en duistere wereld van steden en straten die onder mijn voeten verdween. Vogels kwamen me begroeten alsof ze al eeuwen mijn vrienden waren. De warme stralen van de zon omhelsden me. Ik werd van kop tot teen overmeesterd door een rilling van genot. De lichte bries door mijn haren was net niet koud en toch ook niet warm maar bracht een geur mee van bloemen en bomen die onlangs tot leven werden gebracht. Ik streek neer op een grasveld ergens op een heuvel met een boom in het midden. Het was een boom die schaduw gaf terwijl de wind speelde met het gras, de bloemen en de bladeren. Ik kreeg een gevoel van heimwee, heimwee naar een hete zomer die al lang voorbij en vergeten was. Plots zag ik een schaduw. Nieuwsgierig stapte ik ernaar toe. Elke stap die ik nam leek een eeuwigheid in beslag te nemen, elke seconde leek even lang als elk uur van de dag. De eerste stap in de schaduw was echter fataal, een enorme kracht zoog me doorheen de grote sombere plek weg van de boom, verbannen van het zonlicht. Ik voelde me plots vederlicht en toch ook loodzwaar, als een baksteen die oneindig groot is en aangetrokken wordt door een zwaartekracht tien maal sterker dan die van onze aarde. Dan werd ik wakker met mijn ogen wijd open en met dat loodzware gevoel dat langzaam wegebde. Ik weet het...het was maar een droom... maar toch...een droom die blijft nazinderen...
Straks piepen ze er weer door .. de sneeuwklokjes, één van de eerste bloempjes van het jaar. Weet jij hoe ze zijn ontstaan? Wel, ik zal je het jou verklappen. We hebben het te danken aan Eva, ja die van die appel ...
Toen Adam en Eva , na de appelorgie, hun boeltje mochten pakken in de tuin van Eden was dat echt geen lachertje! Eens de poort van de goddelijke tuin achter hun rug in het hangslot viel, belandden de twee stakkers midden in de barre winter. Ze kwamen maar moeizaam vooruit. Da's zeker, hij wilde geen kruiden eten en zij deed te weinig aan sport! Ze zochten zich een weg in de winterse duisternis tot Eva na een tijdje doodmoe op de grond viel. Ze werd ontzettend depressief bij de gedachte dat haar leven vanaf nu zo verschrikkelijk treurig en net zo koud als de winter zou verlopen. Ze zag het echt niet meer zitten. Gelukkig bestonden er toen nog Engelen die dan telkens op barre momenten uit de hemel neerploften. Eén Engel probeerde Eva te overtuigen dat er ook nog andere en betere jaargetijden waren. Eva, die geen tweede keer wilde poseren voor goedgelovig en gemakkelijk te verleiden wicht, geloofde deze keer dit opbeurend bericht niet zomaar. De Engel ving dan maar enkele sneeuwvlokjes op, ademde ertegen en op slag veranderden de sneeuwvlokjes in bloemknoppen. Op het moment dat de bloemknoppen de bodem raakten, werden het sneeuwklokjes. Eva zag het van pure consternatie weer een beetje zitten en ging verder op de harde en meedogenloze levensweg samen met haar gezel. Vandaar dat het sneeuwklokje symbool staat voor " opnieuw ontwaken en intens leven na een lange, treurige winter"! Het is de bloem van de hoop en waar hoop is, is leven.
Maar toch even die bedenking: We hebben toch brute pech gehad met Adam en Eva, moesten ze Chinezen geweest zijn dan hadden we nog steeds in het Paradijs gewoond. Waarom, vraag je? Omdat ze dan die slang zouden opgegeten hebben in plaats van die stomme appel!!
Een handelsvertegenwoordiger, doodmoe, komt aan in een kleine gemeente waar er maar één hotelletje is en tot overmaat van ramp zijn alle kamers bezet. Hij bemerkt de baas: " Leg mij te slapen, het is eender waar, maar ik moet absoluut uitrusten." " Wel, " zegt de hotelier," ik heb hier een tweepersoonskamer waar er maar één bed beslapen is. Als je met die meneer tot een akkoord komt om de kamer en de prijs te delen, is het voor mij goed. Maar, ik waarschuw je, die man snurkt geweldig. Het is zelfs zo erg dat alle gasten 's morgens hun beklag doen." "Maakt niets uit;" zegt de vertegenwoordiger, " ik ben veel te moe." De twee mannen komen tot een akkoord en nemen het avondmaal aan dezelfde tafel. 's Morgens komt de handelsvertegenwoordiger als eerste de trap af om naar het ontbijtzaaltje te gaan. Vrolijk fluitend en goedgemutst groet hij de hotelbaas. " Zozo," zegt die," zo opgewekt? Heb je goed geslapen? Heeft hij niet gesnurkt?" " Helemaal niet," zegt de vertegenwoordiger, "geen moment." " Hoe is dat in godsnaam mogelijk," vraagt de hotelbaas. " Heel eenvoudig," zegt de vertegenwoordiger," Ik kwam een beetje later dan hem de kamer binnen. Hij lag al op zijn bed. Ik heb hem een kus gegeven op zijn achterwerk en gezegd: " Goede nacht schoonheid" en die kerel heeft de hele nacht rechtop in zijn bed gezeten om me in de gaten te houden."!!
Als kind was dat gat-in-een-plank- toilet een doorn in mijn jeugdig oog, maar het ding dat zich tegen de zijmuur van het huis bevond dat vond ik haast nog walgelijker! Het betrof het pissijntje voor de mannen. Het bevond zich volledig in de buitenlucht en ernaast tierde een enorme vlierbessenstruik. Als kind was ik er heilig van overtuigd dat de vieze geur die er hing van die plant afkomstig was. Op een goede dag besloot ik de wereld van dat stinkbosje te ontdoen. Terwijl ons ma druk bezig was, ging ik naar de keukenschuif, nam het grote broodmes eruit en trok de tuin in en begon aan mijn zware taak. Niemand bleek me in de gaten te hebben dus kon ik rustig verder werken. Hoewel de struik meer dan twee keer zo hoog was als ik, had ik die na een uurtje gedecimeerd. Het enige wat overschoot was een hoop stokjes en takjes en een bot broodmes!! Ons ma was blijkbaar toch wat wantrouwig geworden, want ze was het niet gewoon dat ik zo lang stil bleef als ik alleen moest spelen en omdat ik al een tijdje niets van mij liet horen, kwam ze eens zien! De laatste plek waar ze ging zoeken was natuurlijk dat door mij zo gehate hoekje. Opeens kwam ze de hoek om, stond stokstijf stil, niet goed wetend of ze me eerst dat mes moest afpakken een pak voor de broek geven of de onoverzichtelijke schade opnemen. En ik stond daar - heel fier en trots op mijn werk - tussen die berg stinkbosjes-resten. Maar wat heb je nu toch met die arme struik gedaan??? Kind toch, gij die zoveel van planten en dieren houdt? Hoe heb je nu in 's hemels naam zon vernieling kunnen aanrichten?! Die struik stonk"., legde ik haar uit. " Je zegt toch ook altijd dat dat hier zo vies ruikt? Awel, ik heb die struik kapot gemaakt en ge ziet, het ruikt hier toch al veel beter hé ma?! (Ah ja, dat rook daar nu naar frisgroene fijngehakte vlierbesstruik!) Maar N. toch, die reuk kwam helemaal niet van die plant, die komt van dat pissijntje, waar de mannen pipi in komen doen! De verslagenheid en beteutering moeten in mijn ogen te lezen zijn geweest want ik kreeg zelfs geen ruzie omdat ik daar met dat groot mes in mijn handen stond. Gelukkig groeien vlierbessenstruiken heel snel. Maar spijtig genoeg niet snel genoeg om te kunnen vermijden dat ik s avonds mijn misdaad aan mijn pa moest opbiechten die dan ook nog eens het broodmes terug scherp moest zetten!! Tja, de mannen hun beschutting aan hun pissijntje was ineens helemaal verdwenen en ze stonden daar vanaf dan een hele tijd open en bloot
Ik had wel meer drukke bezigheden in onze tuin. Zo ging ik eens op een zomerse dag in mijn eentje picknicken in de tuin. Ik nam ongezien de mayonaise-pot ( zelfgemaakte, was heel lekker) uit de kelder en toog ermee naar het bedje waar mijn grootvader zijn veldsla groeide. Ik plofte me midden tussen de plantjes neer, prutste de pot open, plukte de blaadjes en sopte die lekker in de mayonaise. Sla heeft me nooit meer zo goed gesmaakt als toen! Toen mijn buikje gevuld was, deed ik mijn pot weer dicht, stevende op de keuken af en zette de pot netjes terug op zijn plaats. Bij het avondmaal kwam die pot dan weer op tafel te staan En o ramp, die zat nog vol aarde en blaadjes omdat ik t tijdens " t soppen al eens iets per ongeluk in die pot had laten vallen en dat er niet meer uitgevist kreeg Mijn ma sloeg van ontzetting even rood uit als de radijzen uit onze hof en ik lachte zeker even groen zoals de vettige slablaadjes onder in die pot
Hoe ik daar nu bijkom? Zaterdag waren we op bezoek bij mijn broer die 17 jaar jonger is en we haalden samen herinneringen op uit onze kindertijd. Hij kon maar niet geloven dat er zoveel verschillen waren tussen onze kindertijd....Maar ja, hij is niet alleen een generatie jonger maar was dan ook nog eens het " kakkenestje" . Het werd een hilarische avond waarop schoonzus op het einde vroeg waarom ik nog nooit eens alles opgeschreven heb??? Misschien moet ik dat wel eens doen....alleen moeten de kleinkinderen dat echt allemaal weten.?
Nu ze bij Inbev terug aan het werk zijn, zullen velen blij zijn dat het bier weer volop kan vloeien....
Onze Stella die in de fleskes zit, geheiligd is Uw smaak, Uw walm kome,
Uw alcohol beïnvloede,
uit een glas of uit het flesje.
Geef ons heden ons dagelijks bier,
en vergeef ons onze zatheid, gelijk onze vrouwen doen
en leidt ons niet tot een delirium, maar verlos ons van de kater. AAAMEN!
Je kent ze wel die stickers achter op auto's "baby aan boord", of nog beter: "Lisa/Stef/Luna on board". Wat voor een boodschap de ouders hiermee willen meegeven, is mij een raadsel. "Alsjeblieft, rijdt voorzichtig, want mijn kleine pruts zit op de achterbank?" Of is het eerder een waarschuwing in de aard van... "Ik ben af en toe afgeleid door het "gebleit" van mijne kleine, dus vergeef me als ik plots van mijn rechte lijn afwijk." In ieder geval, de omgekeerde redenering- Ik rijd voorzichtig, want mijn baby zit vanachter - lijkt niet altijd te kloppen.
Neem nu de papa van "Nico". Gisteren op de E 313 haalde die de meest idiote toeren uit. En dat om uiteindelijk slechts 20 meter voor mij het knooppunt met de E17 te bereiken. Ik kan nu al zeggen: Nico zijn papa is een idioot die denkt dat iedereen voor hem opzij gaat. Gelukkig zat er gisteren geen peuter op de achterbank. Want wat voor een slecht voorbeeld zou zijn pa hem hebben gegeven!!
Geniet van jullie zaterdag mensen, doe ik ook
al probeerde gisteren enen met teveel hormonen in zijn lijf me met een bijna " déja vue" op te zadelen...
Ik las bij Loewiesa dat ze na het overlijden van haar ma de linnenkast van haar dierbare aan het inspecteren was en spontaan kwam ik terug bij het overlijden van ons ma nov 2008. Al zo lang, denken jullie misschien, maar voor mij helemaal niet omdat het definitieve afscheid er nog steeds niet is. Naast alle emoties die bij het ontvallen van een dierbare naar boven komen, moet men zich ook nog eens bezig houden met aardse zaken zoals het opruimen van het huis.
Ik vermoed dat dit soort ontruimingen emotioneel zijn en een zeer zware fysieke druk en psychische stress kunnen veroorzaken, je hoofd staat er niet naar, maar het huis moet leeg. Bij het leegmaken van een huis bots je op massa's herinneringen. Alles wat voor de dierbare waardevol was, komt je helder voor de geest, wat zij bewaarde omdat zij er belang aan hechtte, de foto's, reisherinneringen, je kan je niet voorstellen wat een moeder allemaal bewaart voor het geval zij het kan recycleren of omvormen .Een huis en zijn inboedel herinneren aan het warme nest. Dat achterlaten is geen sinecure. Door omstandigheden heb ik niet kunnen ervaren wat het betekent afscheid nemen van dat warme nest en daardoor ook geen afscheid kunnen nemen van ma's linnenkast, haar meubelen en alles wat er in haar huis leefde en jaren zo eigen was aan haar en ik vermoed dat ik juist daardoor een stap gemist heb in het verwerken van het afscheidsproces. Verwerken is niet hetzelfde als vergeten, het is leren leven met het verlies. Loewiesa bracht mij door haar logje weer in het zo vertrouwde ouderlijke huis en ik dacht aan elk kleinood dat ik nog éénmaal had willen koesteren . Ik voelde bijna het fysische gemis van de aanraking van ma's kleren en de geur en warmte die ze uitstraalden en die ik nog zo graag eens had ervaren. Ik had die jas die ze zo mooi vond nog eens over mijn schouders willen hangen en de geur opsnuiven die bij ma hoorde. Eigenlijk was het de parfum die ma gebruikte, maar voor mij is dat hetzelfde want net zoals ik hield mijn mama zich aan één parfum. Ik had het hout van haar bed nog eens willen strelen en het donsdeken nog eens willen rechttrekken. Ik had nog even willen wegschommelen in haar vertrouwde schommelstoel. Ik had die oude waterketel nog een laatste keer willen horen fluiten, de mechanische klok nog éénmaal willen juistzetten. Ik had die sakkerse knop van haar afstandsbediening nog eens willen tarten zoals die zelf zo vaak met ons ma deed omdat ze bijna geen kracht meer had in haar vingers. Ik had die oude familiefoto's nog eens willen bekijken en daarbij wegdromen en terugdenken aan de verhalen die ze errond wist te vertellen. Ik had nog een laatste kopje koffie willen drinken nadat ik het gepruttel van het oude koffiezetapparaat nog eens in mij had opgenomen en op mijn vertrouwde plaats ma in gedachten willen zien zitten bij het raam en terug de stilte willen voelen die er in zo'n intiem moment tussen ons kon hangen. Ik had die oude trapdeur nog eens willen horen piepen en de kreunende trappen nog éénmaal willen opgaan. Dan had ik de ramen boven geopend en de heerlijke landelijke lucht nog eens gulzig opgesnoven terwijl ik ma in gedachten zag wijzen naar het huis dat er in de verte bijgekomen was of naar haar tuin die in bloei stond. Dan had ik nog een laatste keer haar bedtapijtjes uitgeschud en precies op de juiste plek teruggelegd. Ik had nog eens willen lachen bij de voorraad nieuwe handdoeken en washandjes die ze nog steeds bewaarde voor later ( ze was 88!), het venstertje van haar mazoutkachel nog eens willen reinigen omdat ze dat zelf niet meer kon. Ik had in de veranda de bloemen nog een laatste keer willen water geven omdat ze naar het einde toe te vaak vergat om dat te doen. Ik had haar koperen vazen nog éénmaal willen opboenen zoals vanouds of haar glasservies willen opblinken, de steile trap naar de kelder nog eens willen afdalen om dan te glimlachen bij de voorraad die ze daar bewaarde alsof er elke dag een oorlog kon uitbreken!! Ik heb geen woorden genoeg om te beschrijven wat ik nog had willen doen en hoeveel ik gemist heb door al die kleinigheden niet te kunnen doen omdat er nu enkel nog een leeg huis overblijft waaruit elk leven en gevoel en verbondenheid verdwenen is. Misschien - nee ik weet het zeker - is afscheid nemen van alle onbeduidende dingen die zo verbonden zijn met die dierbare heel lastig maar toch.. als je de kans heb, neem er je tijd voor, koester elk stukje als een pareltje. Laat het nog even door je handen gaan, laat de tranen vloeien bij elke herinnering die wordt opgeroepen of glimlach bij elke leuke anekdote dat het oproept, gooi het niet zomaar weg, ik wilde dat ik het had kunnen doen maar dat werd mij ontnomen en het doet nog elke dag pijn........!!
Als je een trouwe bezoeker bent bij Bojako dan weet je stilaan dat ze voor het suizen in haar oren van het kastje naar de muur gesleurd wordt en ze nog geen oplossing heeft. En als er geen oorzaak gevonden wordt dan zal het wel onder de noemer " zenuwen" geklasseerd worden zeker? Ik geef toe dat sommige kwaaltjes of ongemakken daar inderdaad hun oorsprong vinden maar het werkt wel frustrerend voor de persoon in kwestie als je dat als diagnose krijgt.
Hier zit ik zowat in hetzelfde schuitje al is het niet voor oorsuizingen. Na mijn galoperatie in oktober en alles wat daarna volgde, kreeg ik behoorlijk wat last van een prikkelende mond, tong, lippen en in het ergste geval een uitstraling naar de neus. Ik heb steeds het gevoel alsof ik in een behoorlijk pikante peper gebeten heb!! Medicatie verandert niets aan de prikkeling en soms word ik er behoorlijk " kittelorig" van. Om uit te sluiten dat het iets met de ingreep te maken had, werd ergens in dec nogmaals een gastroscopie gedaan. Blijkt dat ik wel reflux heb van de gal in maag en slokdarm maar dat dit niet de oorzaak is van het mondongemak. Nog maar eens andere medicatie en een mondcultuur laten maken. Alles was ok, geen bacterie of virus of schimmel...Mondje is clean. Dan maar naar een stomatoloog. Deze week was het zo ver.. Eén minuut kijken in mijn mond volstond voor die arts om te vertellen dat er niets tegen te doen is, dat het bij vrouwen boven de 50 nog voorkomt door hormonale veranderingen. Ik vertelde hem dat ik die periode al lang achter de rug heb.. "Ja, het kan ook een storing zijn in het centraal zenuwstelsel ..." Ik voelde al nattigheid..Maar dit werd direct gevolgd door de vaststelling dat ook daartegen weinig te doen is. Als de prikkeling te erg wordt dan kan ik wel medicatie nemen die dan inwerkt op dat "besturingssysteem" in mijn koppeke maar... die zou mij ook wat "plat" leggen en mijn temperament wat kunnen veranderen!!! NO WAY, was mijn spontane reactie en ik moest er niet lang over nadenken! Ik leef nu al bijna 65 jaar met mezelf en we hebben een goed compromis gevonden mijn innerlijke en mijn uiterlijke ik en daar zou men nu aan beginnen sleutelen??? Dan nog liever die prikkeling. Als de nood te groot is dan zal ik wel mijn " gal spuwen" op mijn blog , sorry mensen. Met die nattigheid bedoel ik maar dat tegenwoordig elk ongemak waarvoor geen directe uitleg is blijkbaar teruggevoerd wordt naar " zenuwen, stress...".Alsof onze ouders geen druk kenden..alleen over het woord " stress" werd niet "gelamenteerd" , het bestond gewoon niet....Waarmee ik wil zeggen dat fysische ongemakken soms minder onder de loep genomen worden als ze onder de noemer stress kunnen geplaatst worden. Dit is de indruk die ik heb na dit laatste onderzoek, stress kan hier misschien een rol spelen maar ik ben er haast zeker van dat er ook een fysische verklaring is maar ja , wie ben ik om een stomatoloog tegen te spreken!! Natuurlijk wordt algemeen aangenomen dat ik stilaan tot de categorie mensen zou moeten behoren die geen last meer "mogen " hebben van stress of zenuwen want ik heb geen kinderen meer die de boel op zijn kop zetten , geen jobstress, geen huiselijke problemen... Dus "moet" ik toch in alle kalmte van " peis en vrede" kunnen genieten al was vorig jaar nu niet bepaald een topjaar hier... in het perspectief van die laatste vaststelling zou hij misschien een beetje gelijk kunnen hebben...!? Ik hoopte dat 2010 wat verandering zou brengen maar qua gezondheid moeten we hier nog een paar obstakels wegwerken en wat al anderhalf jaar hangende is, sleuren we natuurlijk ook nog mee.!! Ik zal die wijze stomatoloog maar het voordeel van de twijfel geven zeker en hopen dat die prikkeling vertrekt zoals ze gekomen is... "Wij stervelingen" moeten toch op de één of andere manier onze hemel verdienen, niet? Dus lieve Bojako, als ze jouw suizen straks ook onder de noemer "zenuwen en stress" klasseren dan kunnen we misschien een clubje opstarten " de Prikkelende Suizelaar " of zoiets.... ik ben zeker dat we niet lang een duoclubje blijven!!
Vorig jaar nam ik jullie elke maand mee om naar de sterren te kijken, die schitterende formaties ergens in onze mysterieuze kosmos. Dit jaar wil ik even stilstaan bij het sterrenbeeld van elke maand en de eigenschappen die eraan toegedicht worden. Ik stelde vast dat de data van de dierenriemtekens niet altijd gelijk zijn. De verklaring ligt in het feit dat de ene keer de exacte datum gebruikt wordt, terwijl in een ander geval de gebruikelijke gemiddelde datum wordt gebezigd. Aangezien ons zonnejaar niet precies 365 dagen, maar in feite een kwart dag meer telt en deze kwart dag door het schrikkeljaar wordt gecorrigeerd, doen zich bepaalde verschuivingen voor. Alle onnauwkeurigheden zijn dus een gevolg van het feit dat met gemiddelde data moest worden gewerkt. Ik heb mij gebaseerd op de data aangegeven op mijn scheurkalender De druivelaar.
Waterman 20/01--17/02
Een waterman wou eens gaan lopen hij liep tot in de tropen het was er nog droog dat hoeft geen betoog want de regen valt er soms met hopen.
De Latijnse naam van het sterrenbeeld Waterman is Aquarius. De zelfbewuste Waterman is als een kind dat alles wil uitproberen. Hij is een sterk individu: vrij van geest en altijd op zoek naar nieuwe zaken en denkbeelden. Vastgeroeste denkwijzen en patronen boezemen hem afkeer in. Hij keert zich af van mensen die hem proberen in te tomen of ideeën op te leggen: hij wil zijn eigen weg kiezen. Hij staat niet alleen open voor nieuwigheden, hij is ook standvastig. Een éénmaal genomen besluit zal hij niet zomaar over boord zetten. Hij kan dan ook wel eens het verwijt krijgen dat hij "koppig" is. Als hij zich in een team bevindt, streeft hij ernaar te doen wat voor iedereen het beste is, met inachtneming van zijn eigen behoeften. Op het moment dat het groepsbelang in strijd is met zijn eigen behoeften kan dit problemen opleveren. Hij zal er echter altijd naar streven dat ieder zijn deel krijgt. Hetzelfde geldt natuurlijk ook voor de vrouwelijke Waterman.
Verrassend hoe goed kinderen soms met taal omspringen. Gevonden in het boekje van een leraar 2ASO Persoonlijk vind ik sommige zinnen pareltjes!! Daar kan ik nu echt van genieten zeker als ik weet dat ze van kinderen komen. Misschien genieten jullie mee?
Dit was de taak
Maak zelf verpersoonlijkingen of personificaties met namen van voorwerpen, planten of dieren, voeg er een werkwoord aan toe dat uitdrukt wat je graag doet en maak er een volledige zin mee. Zie hier wat sommigen ervan maakten.
Het flatgebouw speelde samen met alle wolkenkrabbers een spelletje hoogspringen. De schoen schrok zich dood en slikte zijn tong in. De auto lachte zich te pletter. De boom snookert de appelen naar beneden. Het wiskundeboek lachte zich een breuk. De stoel speelt de tafel van het kastje naar de muur. De boom lachte zich rot. De wolk bulderde van het lachen. De bordenwisser blies een wolk van wit stof om zich heen. De ajuin weende tranen. De passer kon zijn draai niet vinden. De banaan lachte zich krom. De tak lachte zich kreupel. De ritssluiting was aan het turnen: Open dicht, open dicht! De boom kreeg een mot tegen zijn appel. Het krijtje dirigeerde alle woorden op het bord. De wolk huilde pijpenstelen.
De volgende opgave was : Maak zelf een originele vergelijking Hier enkele geslaagde voorbeelden:...
De vleugel van een vlieg is als een blad, want de bloedvaten lijken op nerven. De vleugel van een vlieg is een mozaïek, want ze bestaan allebei uit vele vakjes met verschillende kleuren. Mijn vader is als superman, want hij heeft mij gemaakt. De zee is als ware liefde, de bodem is even onpeilbaar. Een archief is als mijn kamer, want je vindt er niets in terug. Een pen is een ballerina, want ze danst over het papier. De leraar is als een leeuw in de zoo: veel lawaai zonder resultaat. De zee is als een pintje bier: fris, rustgevend en met veel schuim erop. De leraar wiskunde is als een staartdeling, want die zou ik ook graag wegcijferen. Een moeder is als een orkaan, als je iets mispeutert dan kan het ook hard waaien. De school is als een bed: je slaapt erin en je wordt wakker als de bel gaat.
Der zijn geen honden en katten meer zoals vroeger. Tot die conclusie kwam ik toen ik gisteren voorbij een dierenwinkel kwam en las: Aquariums vissen en knaagdieren alles voor honden en katten. Bij zoiets kreeg ik onmiddellijk een black out ... Daarom enkel dit:
Altijd gedacht dat ik er nog goed uitzag voor mijn leeftijd al heb ik 's morgens soms walletjes onder de ogen maar na wat getover is er niemand die daar weet van heeft. En ja, er verschijnen al wat rimpeltjes maar dat zijn lachrimpels, echt !! En sst , ook mijn eerste grijze haren zijn al een tijdje een feit maar die zitten lekker verstopt onder een kleuring. Dus, wat zou het? We zijn echt nog heel wat waard en weet je waarom?
We hebben zilver in onze haren, goud in onze tanden, gas in onze darmen, stenen in onze nieren, lood in onze schoenen, en kalk aan onze nagels. Titaan in onze heupen en plastiek in onze knieën.
Vol met medicijnen lijken we wel goudmijnen. Een mens met zoveel mineralen Zal het jaar 3000 wel halen. Daarom gaan we fier door het leven, nemen kritiek op als een spons. Want door bovengenoemde rijkdom Drijft de economie op ONS
"Dag verse vis" las ik onlangs bij de visboer. Vriendelijke man, die visboer, om zo zijn koopwaar te groeten. Maar de beestjes zijn toch evengoed dood als hij ze verkoopt!!
Vandaag een beetje een moeilijke dag door omstandigheden en dan kruip ik meestal in mezelf om wat na te denken en om niet stil te staan bij wat er soms gebeurt ....
Sommige mensen worden heel snel volwassen, anderen doen er iets langer over, nog anderen hebben een heleboel dingen en gebeurtenissen nodig voor ze zover zijn en uiteindelijk zijn er diegenen die het nooit worden! Zelf heb ik er ook een tijd over gedaan om te staan waar ik nu sta en het kan nog altijd beter. Je werkt eraan tot je laatste adem tenzij jouw bewust denken je te vroeg ontnomen wordt . Als iemand mij nu kwetst dan probeer ik te denken:" Ach, die zijn mij gewoon niet waard", maar toch doet het pijn. Je verstand weet goed genoeg wat je moet doen, maar je emoties volgen je daarin niet altijd. En soms, heel soms, heb je de kracht niet om te denken zoals je zou moeten denken en dan laat je alles gaan, reageer je zoals je eigenlijk niet zou moeten reageren. Misschien daardoor wordt het allemaal zo moeilijk en dan nemen de emoties het weer over van het verstand. Een mens reageert vaak heel emotioneel, gevoelsmatig ..hoewel je ergens, onderbewust, weet dat je beter praat, er misschien beter een nachtje over slaapt maar toch doen we dat meestal niet. Zo groeit het besef dat je leert uit alles wat je meemaakt en daar uiteindelijk een les uit trekt. Wat je in je leven ook meemaakt, het zal nooit zwaarder zijn dan wat je aankan, al lijkt dat op bepaalde momenten niet zo. Door alles wat je in het leven meemaakt, word je uiteindelijk wie je bent en vaak kom je er sterker uit. Misschien denk jij daar anders over, maar tot die conclusie ben ik uiteindelijk gekomen ... Ik heb de laatste dagen heel dikwijls naar buiten gekeken naar een ongerept, zuiver landschap, maagdelijk blank en zo simpel mooi en voelde dan een rust over mij komen. Eigenlijk zouden we eens wat meer naar de natuur moeten terugkeren, eens wat meer rust en stilte inlassen en gewoon ontspannen... Maar ja, daar hebben we geen tijd voor, klinkt meestal het antwoord. Voor alles is er tijd als we die maar creëren en dan leren we weer van veel kleine dingen te genieten als we het gewoon maar willen....
Sneeuw dwarrelt als blinkende ijskristallen doorheen de koude ochtendlucht en strijkt dan pas na lange tijd neer op een kille ondergrond... Toen ik vanmorgen opstond hoorde ik overal het woord sneeuw "vallen" en gevaarlijke wegen, opgehoopte sneeuw en strooidiensten. ..... Een sneeuwlandschap geeft een enorm verschil aan het gevoel dat het uitstraalt als je naar buiten kijkt, erdoor wandelt of rijdt of er gewoon over vertelt. Een grijs wolkentapijt lijkt al héél wat "zonniger" als er een wit landschap onder ligt. Ik denk dat er dit jaar veel foto's genomen worden van de winter. Maar die sneeuw en de koude zorgen niet alleen voor mooie taferelen maar ook voor sporen in de natuur ...En dat roept dan weer andere gedachten op...
Ik kijk naar een witte en stille wereld en word langzaam stil en wit
Ik kijk naar de sporen in de sneeuw voetsporen, dierensporen of sporen van een slee
en ik voel hoe in mijn hart en ziel alles wat tot vandaag in mijn leven gebeurde ook sporen achterliet wit en stil.
We waren weer eens samen met enkele blogvrienden en de gemakken en luxe van een GSM kwamen terloops ter sprake. Daar wil ik even bij stilstaan.
Dat men zich een gsm aanschaft in deze tijd lijkt de normaalste zaak van de wereld te zijn, zonder ben je gehandicapt. Je moet bereikbaar zijn, want men heeft je nodig, tof hé! Ook veel kinderen bezitten al volop een GSM, voor hun veiligheid zegt men dan, maar dat het zo een vaart zou lopen had niemand kunnen denken. Zeg nu eerlijk, als ik dat jonge volkje zie smsen die vingers vliegen over dat toetsenbord, ze moeten er zelfs niet eens naar kijken, dan lopen wij toch hopeloos achter. Ze hebben een eigen taaltje, alles aaneengeschreven, 'kweenieoenecoole'. (ik weet niet hoe een toffe gast, is dat vrij vertaald).
c u staat voor ik zie je wel...om een voorbeeld te geven. Ze staan op alle mogelijke hoeken en kanten te bellen en moeten de straten niet afdweilen om iemand te zien. Nu klappen ze hun mobieltje open en warzijdegijkanikaazien? Zo simpel is het nu.
Het is precies of zonder dat ding de wereld stilstaat. Stel je voor, je auto heeft een platte voorband op de E17 . Je zet je op de pechstrook en echt waar je durft niet uit te stappen want de vrachtwagens donderden een halve meter van je af. Je durft de deur niet opendoen om naar dat telefoonpaaltje op zoek te gaan. Je wacht dan maar het goede moment af, rap uit de auto, achter de vangrails en dan het mobieltje. Mijnheer, ik sta op die plaats, kunt U mijn band komen vervangen aub? 20 minuten later schept die man je auto op, sleept hem naar een veilige plaats en zegt: Als je die band langs de snelweg vervangt, is dat poging tot zelfmoord! Gelijk heeft hij! De mogelijkheden die er zijn met dat kleine ding in je handpalm zijn voor de meeste mensen grenzeloos. Voor de wat oudere mag het simpel zijn. Een aan- en afknop is meer dan genoeg. Nu zijn er reeds met fax, camera, zelfs GPS... waar eindigt het? Leve de vooruitgang, ik ben euh ... x jaar te vroeg geboren. Moest ik geweten hebben wat ik nu weet Och, eigenlijk.. baneethebvannietsspijt.
Zo stil en wit bevroren mijn adem stokt bij die winterse pracht. Mijn jas om mijn lijf
voelt als een warm huis. De vogels, zij lijken te zweven
op de koude stroom.
Sommigen gingen niet naar het zuiden ze delen de winter met ons. Mijn ogen zien, mijn hart voelt de stilte van dit schouwspel. Winter witter dan wit
stiller dan stil
mooier dan mooi.
Het is niet mijn bedoeling om hier de politieke toer op te gaan, daar zijn andere media voor maar ik wel even stilstaan bij een rubriekje dat ik gisteren las in de krant ( ik ben nog steeds een lezer, zie logje van 5/1)... Ik speel daarom even voor heraut:
KOM ERBIJ-- KOM ERBIJ EN HOOR
Waalse flitspalen werken niet...
In Wallonië staan slechts 7 flitspalen kriskras opgesteld langs de snelwegen van het gewest. Ze zijn netjes geïnstalleerd en gehomologeerd zoals het hoort, maar ze hebben tot nu toe nog geen enkele boete opgeleverd. De Waalse minister van Openbare werken B. Lutgen maakt zich daar niet druk om. Sterker hij wil dat alle 7 flitspalen langs de weg aangeduid worden met een waarschuwingsbord. Zolang dat niet gebeurd is, zullen de palen niet functioneren!! Eén camera in Herstal bij Luik, was wel actief maar is op vraag van de genoemde minister buiten dienst gesteld. Die waarschuwingsborden zijn nog in voorbereiding en wanneer ze klaar zullen zijn dat weet de minister nog niet. Ondertussen bevestigde de federale politie dat en nog niemand aangeduid is om de gegevens van die camera's te verwerken.
En de Walen die " sjeezen" voort....
Er zijn dus op meerder vlakken verschillen omtrent de " whereabouts" van de Vlamingen en Walen.. We zullen dus maar blijven verkondigen:
" Waar we gaan langs VLAAMSE wegen komt steeds de flitspalen tegen!!"
Iedereen zegt steeds :" Het lijkt wel of de herfsten en winters vroeger kouder waren". Ik volgde hen daar meestal in tot de speldenprikken en koude van de laatste dagen. Brrr... of kan deze oma niet meer zo tegen de koude?
Als kind hadden we niet de luxe van een centrale verwarming. Enkel de huiskamer werd verwarmd door een kolenstoof. Aan de achterzijde van ons huis boden de weilanden en de velden geen enkele isolatie. Ik deelde de kamer en het bed met mijn zus en in de winter gebeurde het meer dan eens dat ons geen blik op de buitenwereld gegund werd door de ijsbloemen die het raam volledig inpalmden.
Met onze nageltjes krabden we dan het ijs weg tot we de weiden en de velden met een wit tapijt bedekt weer konden bewonderen.
Bij erge koude werd samen met een extra deken - zo'n " sole mio" als jullie weten wat ik bedoel - ook nog eens een verwarmd strijkijzer - zo één dat op de kachel verwarmd werd - in handdoeken gewikkeld in ons bed gelegd.
.
Bij gebrek aan voldoende strijkijzers werd die functie later ook wel eens overgenomen door een warmwaterkruik. We kropen wat dichter bij elkaar en de koude bleef uit ons bedje! Als nu de nachten frisser worden staat de centrale verwarming aan, het extra deken is reeds lang vervangen door gezellige dons en indien nodig ..dan toch nog steeds wat dichter bijeen en...
zo slaap je ook als vanouds!
Herken je nog dat beeld? Soms echte kunstwerkjes....
Vreemd toch om telkens te moeten horen hoe slecht het gaat met de dagbladpers. Kranten en weekbladen sterven een langzame dood. Blijkbaar tuimelen de oplagecijfers al jarenlang van het ene dieptepunt naar het andere. Hoe zou dat komen, denk je dan zo bij jezelf? Nochtans blijkt dat een democratie niet kan zonder goed geïnformeerde burgers en op hun beurt kunnen die dan weer niet zonder kwaliteitsjournalistiek. Want de burgers hebben het recht te weten wat er speelt in en rond de wereld.
Daarom zat ik hier nog even door de krant van zaterdag te bladeren voor ze bij het oud papier belandde want ik vraag mij soms wel af of het echt wel de moeite loont om een krant in huis te halen. Zitten we echt te wachten op wat daarin te lezen staat? Maakt ons dat beter, gelukkiger , wijzer? Alleen al de titels van de vele rubrieken doen je de wenkbrouwen fronsen...
" Wie steekt mijn auto's keer op keer in brand?" vraagt zich een bouwaannemer uit Aalst af. " Ik werd net niet verkracht".. luidt de hoofding van een stukje over de pesterijen onder de para's... " Ouders van meisje dat stierf na duiveluitdrijving vrijgelaten..."je moet maar in het verkeerde nest belanden. " Zelfmoordenaar richt bloedbad aan bij CIA"...dus niet enkel in het Midden Oosten " Pakistaanse terrorist doodt 90 volleybalfans"...je kan beter op TV van je geliefde sport genieten. " Het dieptepunt is nog lang niet bereikt" volgens terreurexpert Claude Moniquet.. " Dolle schutter doodt vijf mensen" klinkt het incident in een winkelcentrum in Finland " Vijftiger overvalt twee bakkerijen in half uur"....zal grote honger gehad hebben zeker? " Nog nooit zoveel bedrijven failliet"...echt destimulans voor de anderen om door te zetten
Ik hou het voor bekeken. Moeten we zo het nieuwe jaar beginnen? Ik ga op zoek of er ook positief nieuws in de krant stond...
JAAAAA
"Welkom 2010, welkom baby's", want in de kraamafdeling van een ziekenhuis in Limburg werden vier nieuwjaarskinderen geboren. " Dit jaar rijden we elektrisch" .. in 2010 zullen de groene auto's doorbreken.. Ik bleef maar verder bladeren op zoek naar nog meer positief geluid maar moest daarvoor wel heel erg goed kijken en mij tevreden stellen met stukjes over - koken, - shoppen in de stad, - op zoek naar een nieuwe das ( is ook een heel belangrijke topic niet?), -welke pizza is écht van la mamma.. - de BV race met een zuinige gezinswagen, -12 tips om je tuin extra natuurlijk te maken ( hier bleef ik even hangen) -Woontips en notarissen en uiteindelijk - mijn breinbrekertjes (puzzels, sudoku en kruiswoordraadsels,... gelukkig).
Ik ben blij dat er ook nog een gedeelte sport bijzit hoewel..ook daar geraakt de mot erin met al die toestanden over doping en whereabouts en wild trappende voetballers... Op politiek vlak was het dit weekend kalm in onze krant . Nochtans las ik ergens quote: "Een land zonder goede kranten is een recept voor onwetende en bange burgers." Ben ik nu meerwetende en minder bang omdat ik dagelijks de krant lees, want is het wel een goede? Moeten we daarvoor onze bossen kappen en de natuur in het gedrang brengen?? Ach, wat helpt het geklaag van een enkeling... Het is als een stem in de woestijn... .. Dus zal ik maar mijn dagelijkse krant blijven lezen al voel ik het een beetje knagen... arme bomen
Bij Lipske kan je elke dag je grijze massa oefenen door het antwoord op haar vraag te zoeken...voor het oefenen van de rest moet je zelf zorgen....
Omdat ik door omstandigheden vorig jaar in september niet kon starten met de turnlessen, besloot ik om thuis wat te bewegen op muziek. Goed voor de botten en spieren. Ik deed zij stap zij, de handen omhoog, handen omlaag, dribbelen, een dansje in het touw, van alles om maar in beweging te zijn, anders roepen wij de toorn van de regering over ons af, want wij bewegen niet genoeg!!!!!! Lang heb ik het niet volgehouden en zodra het kon, heb ik mijn turnlessen weer opgepakt!!
Ik kan me, eerlijk gezegd, niet herinneren, dat mijn ma huppelde en sprong ten einde de ideale conditie te krijgen. Ze had het altijd zo druk dat ze wel voldoende beweging had. Maar goed, heden ten dage moeten we bewegen. Je hebt natuurlijk mensen, die de hele dag als een slappe patat in hun zetel hangen, maar de meesten doen boodschappen, rennen achter kleinkinderen aan, rommelen in de tuin of laten hondjes uit. Als kind dachten we er niet eens aan hoe belangrijk bewegen was, het kwam zo vanzelfsprekend. We stonden te hoelahoepen, touwtje te springen, te kaatsen met de ballen, met de diabolo te gooien (uitkijken dat die niet op je knikker landde), speelden verstoppertje, noem maar op.... Ik heb er zelfs even aan gedacht hoe het zou zijn mocht ik mijn oude schoolvriendinnen benaderen, om weer gezellig éen keer per maand terug te hoelahoepen of touwtje te springen of verstoppertje te spelen? Zou best leuk kunnen zijn en of we zouden bewegen en niet alleen onze body!! Alleen ben ik bang, dat er binnen de kortste keren van die " woehoewoehoewoehoe jongens" komen - je weet wel met van die witte pakjes aan - om ons, gehuld in dwangbuizen, naar een geheel politiek correct verbeteringsinstituut te brengen om ons daar ,volledig gesubsidieerd, onder leiding van één of andere "....oog" in het gareel te houden.
Ach, ik hou het maar bij mijn gewone dagdagelijkse bewegingen, mijn botten beginnen al te protesteren bij het idee "hoelahoepen". Zucht........ .
Maar de regering zegt dat we te weinig bewegen, dat daarom alle middelen goed zijn om die bewegingsarmoede aan de kaak te stellen. Dat het met de BMI van de modale burger slecht gesteld is. Ik ben niet van plan om een Odyssee te beginnen zoals de Gentenaar Stefan Engels die van plan is om in 2010 elke dag een marathon te lopen. Neen, ik zal het maar weer bij mijn turnlessen houden op maandag en mij volledig (?) inzetten om die extra kilootjes van de laatste dagen in de turnlessen eraf te krijgen intussen stiekem denkend aan die lekkere cake met een druppeltje amandel die nog niet helemaal op is...... ( ). Ik dacht nochtans dat ik geen plannen zou maken voor 2010 maar leven van dag op dag......
Vreemd..die behoefde van mensen om een jaarovergang in te " knallen ". Vuurwerk en champagnekurken, als het maar knalt !
Wij opteerden voor een zachte overgang van het ene moment in het andere. Wat zal het verschil zijn? Wat meer van hetzelfde ? Wat minder van hetzelfde ? Wat meer zachtheid, wat meer liefde, wat meer vriendschap, wat minder wanhoop, minder twijfel, meer daadkracht,
meer levensvreugde ?
Ik wens aan al mijn bezoekers een portie meeval en geluk op een bedje van warme aanvaarding en innerlijke rust met een nagerechtje van vreugde en onvervalst plezier !!
)
een parabel over een boom die ontevreden is met zichzelf .
 "Laughing"){kind=icon}
. "Mad"){kind=icon}
 "Wink"){kind=icon}
Maar ook mijn PCeetje was aan vakantie toe!!
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
