Het is nu wel definitief, de herfst is volop in aantocht daarom een ode aan de tuin. Klinkt zo vertrouwd.
Laat mijn tuin een tuin zijn waar de herfst weer spreekt, als de bloemen droevig lijken en mijn zomertuin breekt.
Laat mijn tuin een tuin zijn waar de herfst mijn verlangen voedt naar lentebloesems, voorjaarskleur en zomergloed.
Laat mijn tuin een tuin zijn met bomen van vruchten verlaten, verdeeld als een kleurenpalet op het gras, waar voordien mijn krokussen zaten.
Mijn tuin mag er nu een zijn van roestbruine en kalende bomen, rottend blad bedekt met een nevelkleed en de winter die moet komen.
Eén enkele boom houdt zijn kleur nog vast. Andere, met spinrag behangen, bevangen mij met vreemde weemoed en een heel diep lenteverlangen.
Maar zie, de herfst heeft reeds met tomeloze drift zaad en kiemen gestrooid. Kwistig wordt straks mijn kwijnende oase weer tot leven gewekt, Want mijn tuin sterft nooit!
Gisteren stond ik terug op die stooiweide zoals 6 jaar geleden en dat is wat ik dacht...
Ik weet het ma, je bent daar niet, tussen het gras van de weide. Toch sta ik hier met een pot chrysanten omdat ik je even groeten wou.
Ik weet nog, ma, hoe het was, de wind speelde met je as en voerde je tot hoog in de bomen. Ik keek je na, mijn ogen droog, mijn hart gebed in tranen. In mij zoveel verdriet omdat we moesten scheiden. Soms denk ik, in een stil moment, dat ik je voel dat je dicht bij me bent, soms kom je in mijn dromen. Weet jij het nu, ma, is er een leven na dit leven? Is er een hemel? Is er een God? Wat is het doel? Wat is het lot? Gaan wij elkaar weer tegenkomen? Kun je mij antwoord geven? Ik zit zo vol met vragen ..
Ach, lieve ma, we zijn niet meer alleen, er zijn mensen om ons heen. Kijk hoe ze met gevoel hun vele bloemen dragen. De weide wordt een bloemtapijt.
Ik kijk toe , mijn ogen droog, Mijn hart gebed in tranen. Straks, thuis, zal ik in stille,
stille weemoed jou missen. Nu, lieve ma, reik ik jou die pot chrysanten. Omdat ik nog altijd van je hou!
Mag ik even op een alternatieve manier reageren op Allerheiligen?
Bloemen Bloemen, bloemen en nog eens bloemen. Ze liggen er in alle soorten ontwaakt uit een bloemenbed uit bloembollen gegroeid. Zelfs de straat krijgt een bloemendek gekleurd op grijs beton. Bloembakken, vazen of manden nog groter is het bloementapijt.
En ik? Ik kom naar het schijnt uit een bloemkool ver van een bloem te zijn want onkruid vergaat niet tot op de dag dat ook ik een bloemenkrans krijg.
Is het echt al 6 jaar geleden dat je van ons wegging ma?
Ooit was jij er, ik (nog) niet. Ooit zal ik er zijn, zal jij er zijn daar waar alles is, waar niets is waar ik jou zal terugvinden. Zal jij mij herkennen ? Zal ik weten dat jij het bent nooit bij mij, altijd in mij tijdloos aanwezig ? Ik mis je soms denk ik soms.
Ik botste op het volgende gedicht dat aangeeft dat de rijkdom van kennis overal aanwezig is …je moet er alleen voor open staan!! Ik vond het de moeite om hier even neer te zetten.
Van de zon leren om te warmen
Van de wolken leren om te zweven
Van de wind leren om impulsen te geven
Van de vogels leren om hoogte te winnen
Van de bomen leren om standvastig te zijn
Van de bloemen leren om te schitteren
Van de stenen leren om te blijven
Van de struiken leren om in het voorjaar te vernieuwen
Van de bladeren leren om in de herfst los te laten
Van de storm hartstocht leren
Van de regen leren te vervloeien
Van de aarde leren ontvankelijk te zijn
Van de maan leren te veranderen
Van de sterren leren één onder velen te zijn
Van de jaargetijden leren dat het leven telkens opnieuw begint
Fantasie... Werkelijkheid lopen soms ineen. Het leven zelf heeft een realiteit die dromen onderscheidt. Ze worden door ieder anders beleefd soms ook gerealiseerd. Dromen die echte vormen krijgen niet door elfjes of spoken door jokers of trollen maar door je eigen handen en geest. Dat is een sprookje. Je leven dat je geheel doorleeft.
In West Vlaanderen is het vandaag de dag om alle mama's in de bloemetjes te zetten. Hier in het Antwerpse vieren sommigen de mama's in aug . Maar een Antwerpenaar zou geen Antwerpenaar zijn om niet van beide te profiteren dus daardoor staan de mama's hier twee keer in het middelpunt. :
Vandaag zou ons ma 94 j geworden zijn . Ik mis haar nog steeds en dat stemt me wat weemoedig vandaar...
Soms denk ik… Als ik aan het einde van de weg zal zijn dan zal ik nog even willen omkijken en aarzelen vooraleer ik de hoogste top bestijg, dan zal ik weer heel even dat kind zijn dat iets heel moois verwacht. En als dan het morgenlicht tussen de bomen valt, en de onwetendheid van de verwachting
te groot is voor mijn mensenhart, dan zal ik nog even omkijken naar wat voorbij is, niet zonder schroom, maar met het gevoel dat het leven een boeiend gevecht was waarvoor ik dankbaar mag zijn. Waarom maakt die gedachte mij dan zo triest?