De laatste tijd draait ons leven sterk rond loslaten en afscheid nemen. Loslaten is nooit gemakkelijk, hoe vaak je er ook mee geconfronteerd wordt. Er bestaat geen ideale manier om met die gevoelens om te gaan want iedereen verwerkt het op zijn eigen manier. Ieder verlies is ook anders. Dat deed me nadenken over het gevoel" loslaten"! Soms kies je daar bewust voor, al dan niet omdat er geen andere keuze is, maar soms word je erdoor gedwongen en heb je niet te kiezen. Dat maakt het juist zo moeilijk want dit soort loslaten, kan je niet voorbereiden, je kan het enkel stap per stap verwerken. Plots word je ermee geconfronteerd en daar sta je dan : machteloos, een hoofd vol vragen en een lawine van gevoelens die je voortdurend uit je balans halen en je confronteren met jezelf. Aanvankelijk lijk je totaal uit je evenwicht te geraken om daarna terug dichter bij jezelf te komen. Sommige mensen kan je ook nooit volledig loslaten en dat hoeft ook niet. In je hart is veel plaats als je de deur maar goed openzet. Wie in je hart leeft, hoef je niet elke dag meer te zien om echt van die persoon te blijven houden. Met sommige mensen heb je nu eenmaal een band opgebouwd, ze ankeren in je hart en gaan er nooit meer weg. Dat laatste ondervind ik nu met mams. Ik ben haar aan het loslaten maar de band tussen ons is zo sterk dat, hoe pijnlijk en hard haar verlies ook zal zijn, er altijd een band tussen ons zal blijven bestaan.
Gisteren in de voormiddag kreeg ik opeens een telefoontje van ma!!!!!Ze klonk zwak meer helder en vroeg wanneer ik kwam want ze wilde dat ik met de pastorale dienst sprak.Ik viel bijna van mijn stoel toen ik haar hoorde. Hoe ze telkens weer uit die " mist in haar hoofd" geraakt ...niet te geloven, ze blijft ons verbazen!!! We zijn dan in de namiddag geweest. Ik heb mij op afstand gehouden met die " stomme hoest van mij!" Ma's huid is zo teer en broos dat die nu op haar benen en hand openbarst en bloedt.Het houdt maar niet op!! Ik heb dan met die pastorale dienst gesproken. Om een lang verhaal kort te maken, ons gesprek van vorige week met ma en de psychologe en mijn discussie achteraf heeft dan toch een beetje zin gehad.!! Men spreekt nu openlijk met ma over haar vraag naar euthanasie. Dat is al een stap vooruit, men steekt niet langer de kop in het zand.!!! Maar we zijn er nog niet!! Ik sprak met hen over professor Distelmans van Leif. Blijkbaar wordt die persoon ook door hen gecontacteerd als het nodig is. Ik mag nu hopen dat er voor ma toch een zachte begeleiding wacht, misschien niet volledig zoals ze wenst maar ik heb het gevoel dat ze nu meer bezig zijn met ma's vraag.!!
" Dood is een uitdaging die ons vertelt geen tijd te verspillen... Die ons vertelt elkaar nu meteen te zeggen dat we van elkaar houden" ( Leo E. Buscaglia)
Dat is wat ik zeg tegen ma zolang we nog samen zijn: " Mams ik hou van jou"!
Reacties op bericht (4)
28-09-2008
ànders...
Het is niet dezelfde weg die je mams had gekozen en die jij, naar haar wens, zo nauwkeurig had willen opvolgen, maar ik hoop uit heel mijn hart dat je met deze omweg toch vrede in je hart mag vinden, lieve Natoken. Een heel innige knuffel van over 't haagje(en je krijgt hem straks ook écht, natuurlijk)
28-09-2008 om 11:37
geschreven door Paz
27-09-2008
..
De broer van Lea op palliatieve is nog slecht een onherkenbaar skelet, het praten gaat bijna niet meer door een dikke tumor in de keel. Hij duidt nu woordjes aan op een bord. Toch blijft hij volhouden en spreekt nog over dingen die in de toekomst moeten gebeuren, zoals een nieuw gebit bij de tandarts enz. De dokter zegt dat het elke dag kan gebeuren, of volgende week, of... Hij is zich bewust van zijn lot en aanvaard het, maar lijdt nu enorm veel pijn. Ieder persoon reageert anders vermoed ik. Hopelijk komt de verlossing snel voor je lieve mama. Groetjes.
27-09-2008 om 15:36
geschreven door Ludovikus
Stapje voor stapje
Dag Natoken, het zijn moeilijke dagen voor u, besef het maar al te goed. Euthanasie is al bespreekbaar, maar er valt nog een lange weg af te leggen. Eens beslist is er nog de wachttijd, neem me niet kwalijk maar de kerk en zijn dienaars stellen zich nog te stug op. Mijn vader is thuis behandeld en met medewerking van de huisarts en morfine heeft hij niet geleden, is zachtjes heengegaan. Heeft wel meer morfine gekregen dan men in een hospitaal zou gekregen hebben. Mijn schoonvader heb ik thuis zo lang mogelijk mee verzorgd, moest echter op laatst terug naar het hospitaal, andere arts ander mentaliteit. Vraag me nog altijd af waarom een mens moet lijden als het toch onbegonnen werk is, zal opbrengen denk ik voor het hospitaal. Nu zijn er mensen die zich wanhopig vastklemmen aan het leven, kan daar begrip voor opbrengen, maar diegene die wil gaan, laat ze in vrede gaan. En Natoken de woorden 'ik hou van u' kan je nooit teveel zeggen. Sterkte gewenst vanwege robert
27-09-2008 om 14:39
geschreven door peeters robert
..
Hopelijk duurt je mams haar lijdensweg niet te lang meer,maar ze kan zich koesteren in de grote liefde die je voor haar voelt! Gisteren vond één van mijn zussen het ook nodig dat ze aan me vroeg ,ben jij Suske dan zo vlug vergeten,...weten ze dan niet hoeveel pijn zoiets doet ,Suske is een stuk van mezelf ! Gelukkig nam Nestje het direct voor mij op toen hij repliceerde dat ik er elke dag wel over spreek,ach...van je familie moet je het hebben he Natoken ,Gelukkig hebben jullie meer begrip en weten jullie waarom ik Nestje zo waardeer dikke ,dikke knuffel van mij
Niemand is volmaakt en ik ben daar het perfecte voorbeeld van.
(Niemand) met een dikke kus van Lipske
)
,Gelukkig hebben jullie meer begrip en weten jullie waarom ik Nestje zo waardeer dikke ,dikke knuffel van mij
