De kleinkinderen ( 2 althans) waren hier vanaf vrijdag na school tot zondagavond zodat het kindergejoel niet uit de lucht was. Gelukkig hadden we prachtig herfstweer en dat leende zich perfect voor de herfstwandeling die we met hen wilden maken. De kleinzoon moest als " huiswerk" allerlei natuurresten die stonden voor de herfst verzamelen. We hebben dus blaadjes in alle kleurengamma's verzameld samen met eikels, kastanjes, noten, dennenappels.... Hij kon dan op maandag met een volle zak naar school trekken en ...intussen hadden we geprofiteerd van een gezellige wandeling. Een dagelijks fietstochtje mocht ook niet ontbreken, opa met de kleinzoon voor een lange tocht en ik met de kleindochter voor een kortere. Maar als jullie denken dat ze daardoor langer uitslapen..... vergeet het. Rond 7u stonden die twee rakkers elke dag naast mij aan het bed te "staan" en ..ik werd er nog wakker van ook, niet te geloven wat die inwendige antenne opvangt!!!! We hebben ze dan op zondagavond, na een geslaagd weekend, teruggebracht en het was goed dat we eens echt alles van ons hadden kunnen afzetten.. Op maandag naar gewoonte mijn turnuurtje hier in het dorp en daarna snel naar het WW( wilde westen voor oningewijden) op bezoek bij ma want we hadden haar een 4tal dagen niet meer gezien vandaar.. Dan beland je weer snel met beide voeten op de grond, maar daar heb ik het al genoeg over gehad! Alleen nog dit: " Zou ze het einde voelen naderen want ze was voor de eerste keer heel erg emotioneel bij het weggaan"? Als ik zie hoe de planning hier de laatste weken mank loopt door die bezoeken aan ma( 2 à 3x per week) die telkens een hele dag in beslag nemen , dan weet ik stilaan niet meer hoe ik alles weer in zijn normale plooi kan krijgen. We geraken hier gewoon niet meer in de routine door tekort aan tijd. Als ik rondkijk , zie ik overal werk. De tuin schreeuwt om een herfstbeurt en een voorbereiding op de winter; de ramen van het huis " schitteren" van de vingertjes en ander vlekken; overal moet eens grondig gekuist en gestoft worden en niet op zijn " Nigeriaans" ( leg het hopelijk ooit wel eens uit wat ik daarmee bedoel!!) ; Dat is nog zo iets wat blijft liggen. Al weken geleden ben ik begonnen aan onze tijd in Venezuela maar het gaat niet vooruit en de " drive" is er ook niet! Overal waar ik rondkijk, zie ik enkel werk en geraak ik stilaan compleet in zak en as omdat niets nog georganiseerd lijkt. Waar is de tijd dat ik 2 of 3 zaken ineens kon??? Zelfs die typische vrouwelijke eigenschap lijk ik kwijt te zijn!. Mijn ventje heeft gouden handen als het erop aankomt maar verwacht niet dat hij in het huishouden " werk" ziet .... daar gaat hij van lopen!!!! Ooit komt wel een einde aan de"calvarie" van ma en kunnen we weer ons leven op het juiste spoor krijgen, maar nu is het stilaan hopeloos aan het worden en ..... dat past helemaal niet in mijn woordenschat noch in mijn " kraam".......Dus als jullie in de nabije toekomst een enorme HELP schreeuw horen dan komt het zeker van deze kant!!! Morgennamiddag komt de kleinste kleindochter voor een paar uurtjes langs dus kan ik best nog niet te snel vingertjes op de ramen verwijderen..... Een mooi excuus om niet te moeten beginnen, het gaat mij echt niet af en dat ben ik helemaal niet!!!!!!
Reacties op bericht (9)
16-10-2008
!!!
Ik herken dat ongelooflijke gejaag. Mijn moeder heeft drie jaar in ziekenhuizen gelegen en in het RVT. Ik werkte voltijds en ging elke dag direct na het werk naar haar toe, kwam thuis, moest middag maken, haar was doen en strijken en mijn eigen huishouden met alles erop en eraan.Ik was op den duur totaal op en ben toen na 10 jaar terug beginnen roken! (waar ik ondertussen weer vanaf ben hoor) Heb zes broers en één zus en die laatste "kwam voor zichzelf op" en stak geen vinger uit. Dan weet je het wel. En van schoonzussen kun je toch niet verlangen dat die de was en de strijk doen. Het was gewoon een verschrikkelijke tijd en dat gevoel van opgejaagdheid was er bij dag en nacht. Stuur je een dikke knuf. Michelly
16-10-2008 om 00:05
geschreven door Michelly
15-10-2008
Nou nou
Och ooit was ik ook zo... gedreven... alles moest perfect zijn... maar ik heb allang ingezien dat het echt niet zo hoeft... als ik in the mood ben vlieg ik aan het werk en dan gaat het me af ook... zie ik het niet zitten dan laat ik de boel de boel... mannen zien dat toch niet en de kleinkinderen ook niet... dus wacht rustig af tot je goesting terug komt... je moeder komt nu op de eerste plaats... moed en sterkte nog maar eens... kus van mij.
15-10-2008 om 22:40
geschreven door Myette
*
Ook een beetje een poetsmaniakske zeker! Lieve groetjes
15-10-2008 om 16:20
geschreven door huismusje
..
En nu komt de herfst vakantie er weer aan. Het zullen drukke dagen worden, maar zoals gezegd, we willen ze niet missen. Met broer van Lea op palliatieve zelfde zorg. Elke dag kan de laatste zijn. Gisteren had hij een zalving gevraagd, zijn vrouw en kinderen en de kinderen van zijn vorig huwelijk en Lea en de oudste broer. Rond het bed in en cirkel, handen geven, allen bidden en kruisjes maken op zijn voorhoofd en handen, zielig! Maar je doet het voor hem. Vandaag weer telefoon om snel te komen, en bij aankomst was het weer wat beter. Daar ligt geen mens meer maar een levend lijk, verward met nu en dan een bewust moment. Mensen toch, zo wil ik niet sterven. En dan onze kleindochter Axelle die telkens vraagt hoe het er mee gaat en zegt " hij zal toch niet sterven op mijn verjaardag aub niet." Ze verjaard op 25 October, een Zaterdag, waar dat kind aan denkt!!!
15-10-2008 om 15:43
geschreven door Ludovikus
14-10-2008
..
Natoken - de tijd die je nu nog bij je mama doorbrengt daar moet je van genieten! Die kuis en de was en de plas lopen heus niet weg hoor, die wachten heel geduldig tot je weer tijd hebt. Ik ben zo ongelooflijk blij dat ik net niet meer werkte toen mijn moeder in het ziekenhuis lag en ik heel veel tijd bij haar heb kunnen doorbrengen. Ik nam gewoon een boekje mee en zat naast haar te lezen want ze was naar het einde toe te moe om te spreken maar ze was toch ongelooflijk blij dat haar kinderen om beurt bij haar waren en zij nooit alleen was. Zo te zien zijn we nu allebei even kleinkinderloos, maar het zal niet lang duren denk ik want nu heeft hun mama het overgekregen en ventje en ikzelf voelen ons ook niet zo opperbest - kwaai beestjes hoor!
Heel dikke knuffel,
14-10-2008 om 22:24
geschreven door bojako
...
Doe zoals ik, zak gewoon door je enkel heen en dan hoef nergens aan te beginnen. Kun de rommel lekker de rommel laten.
14-10-2008 om 19:47
geschreven door thea
een dag heeft maar 24 uren ................
Perfectionistisch nietwaar Natoken, is in de eerste plaats streng voor zichzelf. Een perfectionist blijft maar schaven en slijpen. Omdat het niet snel goed genoeg is, voert men een constant gevecht met de tijd.<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
De remedie ??? zoek een begrenzer. Een tijdsklok of een weekplannetje helpen je bij het begrenzen van de tijd die je aan een werkje besteedt.
en men moet ook eens nee kunnen zeggen.... een vlekje op het raam van de kinderen zal je heus alle zicht niet ontnemen.... Het is niet makkelijk maar ook dit moet men leren.
14-10-2008 om 16:24
geschreven door Amor Fati
Uw eigen ik
Dag Natoken, uw eigen ik komt wel weer terug hoor, nu is het wel een hectisch leven, hoef je niet voor te schamen dat je huishouden niet is als je wil. Inderdaad uit ondervinding weet ik zelf dat ik ook geen werk zag in het huishouden, zoals de meeste mannen. Nu is het wel even anders. Je kan hem aanwijzingen geven, op een fatsoendelijke manier gebracht, zal hij wel zijn best doen. Hij beseft ook wel dat je pijn lijdt, en wil je maar al te graag helpen, zeker weten. Nu de tuin is moeilijker, je kan daar niet mee wachten tot het sneeuwt, spijtig dat het wat ver is, of ik stond daar om bij te springen. Zo Natoken, erg veel help heb je niet aan mij, maar ik begrijp de situatie. Knuffels en de groeten aan uw man, Robert
14-10-2008 om 12:29
geschreven door peeters robert
)
en ventje en ikzelf voelen ons ook niet zo opperbest - kwaai beestjes hoor!
