Vandaag is het twee weken dat ons ma gestorven is. Sommigen zeggen: - Is dat al 2 weken"? Ik zeg: " Is dat nog maar twee weken"? Het voelt alsof ik haar al veel langer mis. Er zijn hier zoveel kleinigheden die ons aan haar herinneren... de kleine versgemaakte potjes confituur die ik voor haar had gemaakt en die daar nu zinloos staan , haar foto die vanaf nu op de kast staat, een gezegde, een lied een voetbalmatch met club Brugge waar ze zo kon in op gaan....zoveel dat mij aan haar doet denken... Telkens als de telefoon gaat ,op onze vertrouwde momenten, dan denk ik aan haar en dan mis ik onze babbel. Ja, het gaat nog steeds met ups en downs. Ik red het wel maar heb tijd nodig om alles terug op de rails te krijgen... De laatste maanden waren ook zo ingrijpend !!
Ik las bij WirWar; een mooi stukje, een droom ... Dat moesten we inderdaad kunnen, nog éenmaal reageren op het ultieme afscheidsmoment.!! Maar ik denk dat elke stervende ook wel weet wie hem/haar echt genegen is voor dat definitieve afscheid er is.
Ik heb vandaag niet veel te beweren daarom sta ik even stil bij wat op de uitstrooiing gezegd werd:
Een oude moeder is de tederste van alle tederheden, en in haar tederheid is ieder werkwoord zacht. Zij is ons dorp, ons huis, ons toevluchtsoord, zij is genade zonder reden.
Een oude moeder is de breekbaarste van alle breekbaarheden. Zij lijkt van porselein, zij lijkt doorschijnend als van glas te zijn waaruit zij van haar oude dagen drinkt met korte, zwakke teugen.
Een oude moeder is een grote schat. Een oude moeder is de kostbaarste van alle kostbaarheden. Een oude moeder is de wortel van ons hart....
Ma, Als ik je naam in het zand had geschreven, hadden de golven hem na korte tijd uitgewist. Als ik je naam in een boom had gegrift, was de schors met de tijd vergaan. Als ik je naam in marmer had gekapt, was de steen na veel tijd gebroken. Maar ik heb je naam in mijn hart geborgen en daar wordt hij voor eeuwig goed bewaard......
Gisteren hebben we samen met de kinderen en kleinkinderen een fijne dag gehad. 4 van de 6 kleinkinderen zijn jarig in november. Om het feesten wat te beperken, had de dochter een namiddag in Molenheide Helchteren geboekt. Daar hebben klein en groot gezwommen, in de binnenspeeltuin gespeeld en als afsluiter gegeten. Een heel aangename namiddag waar iedereen van genoten heeft , de kleintjes waren " pompaf " en de groten zagen er ook niet veel beter uit ! Het was een welgekomen afleiding om eens totaal met iets anders bezig te zijn...
Reacties op bericht (8)
18-11-2008
..
Gelukkig vergeten we ons moedertjes nooit - da's een teken dat het heel goede moedertjes waren die ons veel geleerd hebben. Bij al wat ik doe en meestal als ik twijfel vraag ik me af : "wat zou ons ma gezegd hebben" en ik hoor haar antwoord alsof ze naast me staat. En weet ge Natoken : ik ben ongelooflijk blij dat ik dat antwoord altijd blijf horen .... zo heb ik het gevoel dat ze nog altijd over me waakt.
Heel dikke knuffel!
18-11-2008 om 13:50
geschreven door bojako
Mooi!
Wat is dat een mooie tekst over dat breekbaar moedertje! Prachtig vind ik het en troostend. Ik had in het begin steeds de neiging om naar haar toe te gaan. Liep dan naar binnen want ik ging even naar ma. En dan plots het besef: ze is er niet meer. Je hoeft niet te gaan. Maar ze is er altijd en verdwijnt nooit. Men is maar dood, als iedereen je is vergeten. Warme knuf. Michelly
18-11-2008 om 13:12
geschreven door Michelly
*
Ons ma is nu al één jaar gestorven, en nog steeds blijft het potje confituur, die ze toen pas gemaakt had, nog ongeopend in mijn frigo staan.
18-11-2008 om 00:00
geschreven door camille
17-11-2008
*
Dat is wat men bedoeld met rouwperiode Natoken. Er zullen nog heel lang herinneringen aan je moeder naar boven komen waarbij de leegte in je leven opvallend aanwezig is. Het is nog maar twee weken geleden dat je definitief afscheid moest, en mocht, van je mams. Dat het je langer lijkt komt door al wat vooraf ging. Je had al meerdere keren afscheid genomen. Als troost, en ik weet dat het een cliche is maar toch waar, kan ik slechts een ding voor zeker zeggen, de pijn wordt zachter. Dikke dikke knuffel.
17-11-2008 om 19:55
geschreven door huismusje
Balanceren tussen verdriet en vreugde
<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
het plezier
dat kleinkinderen je geven
verzacht de smart
van t blijvend gemis
van een moedertje
met een gouden hart
die er niet meer is
door hun lach
kun je verder met je leven
Groetjes, Uilenspiegel
17-11-2008 om 11:11
geschreven door Uilenspiegel.
...
Ja het leven gaat verder en het is fijn dat de kleinkinderen zorgen voor afleiding, want het gemis van je moeder een plaatsje geven ... zal beslist nog de tijd nodig hebben. Dat is nu eenmaal niet iets, dat je zomaar even in de kast zet. Maar ze zal altijd dichtbij je zijn wanneer ze in je hart woont. Lieve groeten vanuit hier.
17-11-2008 om 06:47
geschreven door thea
..
En zo gaat het leven verder. Het is een komen en gaan. Je mama zou goedkeurend hebben toegekeken. Ze zal in jullie kinderen blijven verder leven. En als je s'avonds op kijkt naar de hemel, is er misschien een ster die de naam van je moeder draagt. Uit je hart zal ze nooit verdwijnen. Wel een tijdje op reis gaan, ze zal steeds wat langer wegblijven, maar ze keert telkens weer. Slaapwel en groetjes.
17-11-2008 om 00:09
geschreven door Ludovikus
16-11-2008
wat had je nu gedacht.....
.... het is al twee weken en begrijp wat jij bedoelt wanneer je zegt is het nog maar twee weken..... dat zal wellicht nog een tijdje duren Natoken, vooral bij de stille momenten. maar het bijzonderste is dat je je ma in je hart geborgen hebt !
Fijn dat je met de kinderen en kleinkinderen er eens op uit trok : ik ken ook Molenheide en de omgeving is daar ook mooi om te wandelen en te fietsen, vooral dan in de zomermaanden. voor straks slaapwel
)
