Toen ik gisteren vernam dat je gestorven was, kon ik het niet geloven. Niet “ mijn maatje”!
Niet jij die nog zoveel plannen had en zo vol was van het leven, je was nog te jong ,59 pas!....

We hadden in september nog afgesproken dat we dringend weer eens moesten samen komen om bij te praten. Ik zie je nog wegrijden met de fiets en zwaaien “ tot ziens “. Je was suikerbonen komen brengen want je eerste kleinkindje was geboren! Je was zo gelukkig , je had er al zo lang  op moeten o wachten en nu zou dat kleine meisje je helpen om de herinnering aan je eigen gestorven dochtertje eindelijk te verwerken. Je man was op brugpensioen, je zonen waren het huis uit en hadden hun eigen weg gevonden , je had zoveel plannen in je hoofd…. Het zag er allemaal zo veelbelovend uit, eindelijk tijd voor jullie beiden….

Wij vertrokken op reis, kwamen terug en hadden het druk met de komst van een nieuw kleinkind. Dat je niet reageerde op de geboorteaankondiging vond ik heel vreemd, je was er altijd als een van de eersten bij om ons geluk te wensen. Ik zou eens horen , misschien was je ook op reis?
Nu weet ik waarom je niet reageerde….je was aan de definitieve reis begonnen!!

Toen ik vanavond langs kwam om jou nog een laatste keer te zien en afscheid te nemen, staarde ik ontredderd naar je lichaam. Ik zocht je tevergeefs ! Waar waren  die vertrouwde trekken, waar was die levenslustige vrouw.? Wat was er met jou gebeurd?
Iemand sprak me stilletjes toe en vroeg of ik je een kruisje wilde geven. Ik kreeg het "wijwaterstokje" in de hand geduwd maar ik weet niet of ik een kruisje gegeven heb. Was dit “ mijn maatje” dat daar lag???
Iemand fluisterde stilletjes:” we hebben nochtans zo ons best gedaan, 3 uur zijn we bezig geweest….”.
Ik heb het gehoord maar het drong niet tot me door.
Toen ik bij je man en je twee zonen kwam, liepen ze er ook zo ontredderd en verloren bij.
Jouw jongste was vooral bezorgd voor zijn pa.
” Hij zal het heel moeilijk hebben met al die dagen in ’t vooruitzicht”, zei hij.
Ik heb even met hen gepraat. Je was nochtans zo moedig geweest, vertelden ze me. Toen twee maanden geleden vastgesteld werd dat je darmkanker had, wilde je direct opgenomen worden . De operatie was geslaagd maar uit voorzorg wilde men ook nog chemo geven. Je zei nog “ik ga ervoor want ik wil mijn kleindochtertje zien groeien”.
Niemand kon vermoeden dat die chemo zo’n verwoestende invloed op jouw lichaamzou hebben!. Reeds na de eerste behandeling was het fataal.Twee weken later lig je hier of wat er van jou overblijft.
Maatje, ik wilde  nog eenmaal in gedachten met jouw praten …maar ik vond je niet en toen ik doorging voelde het aan als een vluchten want ik had afscheid willen nemen en het was niet gelukt.. Daarom doe ik het nu langs deze weg. We zien mekaar nooit meer terug maar ik ben blij dat we mekaar gekend hebben. Je zal wel moeten helpen om jouw geliefden erdoor te helpen want zonder jouw kracht zal het heel moeilijk zijn

Nog eens wordt het duidelijk dat op een bepaald moment van je leven uitstellen niet goed is. Carpe diem, zegt men vaak.
In de herfst van het leven moet men dat leren doen want morgen is het misschien te laat.

Hoe zei  Ward Bruyninckx het ook weer?

Afscheid nemen
is met zachte vingers
wat voorbij is dichtdoen
en verpakken in de goede gedachten
ter herinnering...