|
Toen ik deze morgen de krant uit de brievenbus haalde, zag ik dat de winter was langsgekomen. Het kwik was al zo kwik niet meer als gisteren en op de thermometer zag ik dat het bijna 0 graden was. Op school heb ik altijd geleerd dat 0 gelijk stond met niets en dus is er volgens mij ook geen temperatuur als het nul graden is.  In elk geval was het landschap volledig veranderd en was de gazon bedekt met een licht wit tapijt. Een spinnenweb hing aan de taxushaag en op het terras hadden de tuinmeubels ook een wit tintje.
Met 1 november in aantocht vroeg ik me af of een dode ook kou zou hebben of zijn het alleen de nabestaanden die met de kilte van het verlies blijven zitten? En van het ene kwam het andere..
-Zouden de hemel en de hel wel bestaan en wat zou er het warmst zijn met zo’n weer?
-En het vagevuur, zouden ze dat wel kunnen brandend houden in deze crisistijd?
Tientallen vragen schieten dan door mijn hoofd en met een warme tas thee in de hand waarvan het aroma mijn neusvleugels streelt, verdwijn ik in mijn fantasie.
Hey Nancy, hebt je er al eens bij stilgestaan waar je het liefst zou naartoe trekken na je dood? Potverdikke ’t was een vraag die ik mij nog niet te dikwijls had gesteld maar met zo’n weer had ze precies meer impact op mij.
Stel - ik zeg wel stel- dat ze mij toch Heilig zouden verklaren en dat ik als engel zou mogen rondfladderen daar boven, dan zal het er waarschijnlijk niet te warm zijn. Ik heb al vaak horen zeggen dat het daarboven wreed kan vriezen en als je dan juist gekleed bent met een wit laken en een paar vleugels dan zal ik toch niet zweten denk ik. Daarom dat een mens bij zo’n weer de neiging zou hebben om naar warmere oorden te trekken en dan zat ik plots te denken aan de hel.
Opgelet ’t is ook maar van horen zeggen en van te lezen dat ik weet dat het daar heel heet kan zijn want ik heb nog niemand in mijn kennissenkring die mij verslag kwam brengen. Toen ik nog een kind was, zei mijn grootmoeder vaak dat iedereen die iets uitgestoken had of wreed stout geweest was naar de hel zou gaan en dat de duivels je daar een ganse dag het geroosterd vlees van onder je nagels pesten. Waarom ze mij daar af en toe mee bang maakte , weet ik nog steeds niet ! Haar verhalen over de hel waren soms afschuwelijk, dan weer lachwekkend, soms tegensprekend maar in welke vorm van verhaal dan ook, het bleek er steeds wreed heet te zijn.
Naar het schijnt is er ook een plaats tussen hemel en aarde waar je na boetedoening toch nog naar de hemel kunt. Zij noemen dat het vagevuur! In feite zou dit voor mij de perfecte oplossing zijn. In de winter naar het vagevuur en in de zomer naar de hemel.
’t Is maar na nog een slok van mijn thee te nemen dat ik mijn lippen verbrandde en dat ik daar terug wakker schoot uit mijn fantasie en meteen wist ik dat - eens ik dood zal zijn - ik niks te kiezen zal hebben. Begraven worden in koele aarde of gecremeerd worden dat kunnen de twee temperatuurverschillen zijn na mijn leven maar ik zal er niets meer van weten.
De laatste jaren hebben we heel wat vrienden en bekenden naar hun laatste rustplaats vergezeld en straks brengen we ze terug een bezoek met vragen en vooral die ene vraag “waarom” waarom het leven zo plots wordt afgebroken op weg naar….
Naar de warme herinneringen die ik van sommigen in mijn hart hou en die misschien wel het vagevuur zijn dat ik brandend wil houden?
Naar de hemel, omdat ik ieder van ons daar een plaats gun zonder echt te weten wat het is maar omdat die steeds zo schoon beschreven is?
Naar de hel…daar zou ik langsgaan om het mensdom te verwarmen door het kwade op te stoken.
Maar ja…ik zal wel met vragen blijven zitten en misschien rijden we straks eens tot aan het kerkhof, ’t is weeral een tijdje geleden dat ik nog een bezoekje bracht aan ons ma die ginds boven waarschijnlijk naar mij zit te lachen.
|
)
