|
Als we gaan wandelen - mijn slaapgenoot en ik - dan zien we een jaar door die weelde aan bloemen. Vele bloemen worden dan vaak gelinkt aan het verleden en aan alle personen die mij of ons dierbaar waren.
Bij de madeliefjes denk ik aan mijn grote liefde die voor mij een boeketje plukte tijdens een wandeling ter velde heel, heel lang gelden.
Bij de tulpen denk ik aan die Nederlandse vriendin op school waarmee ik zo gezellig kon keuvelen!
Bij de sneeuwklokjes denk ik aan die winters van mijn jeugd met hopen sneeuw en ijskoude temperaturen!
Bij de witte rozen denk ik aan mijn maagdelijkheid... ook al zo lang geleden!
Bij de pisbloemen denk ik aan die gierige persoon die ooit onze wegen kruiste!
Bij de lelies denk ik aan die Japanner waarmee we ooit chinees waren gaan eten! Lekkel..
Bij de anjers denk ik aan het liedje "zeven anjers zeven rozen" !
Bij de zonnebloemen denk ik aan die glimlachende, Franse velden als je naar het zuiden rijdt!
Bij de chrysanten denk ik aan mijn ma en pa, omdat ze er niet meer zijn.
Vandaag staan de kerkhoven weer vol, ook in coronatijd. Dierbaren worden niet vergeten! De wind speelt intussen met de bloemen. De wortels van de chrysanten zitten stevig in de grond of potten, zodat ze niet als snijbloemen kunnen gebruikt worden! Kleiner chrysaten zijn in een boeket tot een hart gesneden om een dierbare nog eens in de bloemetjes te zetten.
Het zijn juist die chrysanten die mij heel vandaag dicht bij ons ma brengen gewoon omdat ik weet dat - zelfs al kan ik haar niet meer echt in de bloemetjes zetten- ik zelfs na 12 j vandaag nog heel vaak aan haar denk.
|
)
