|
’t Was vijf na zes deze morgen toen ik wakker werd .Klaarwakker was ik en buiten was het nog schemerdonker want de paar sterren die ik gisterenavond nog zag, waren verdwenen. Waarschijnlijk waren de sterrenplukkers deze nacht aan het werk geweest . Eigenaardig hoe een mens steeds wakker wordt met vragen in zijn kop . Eén van de vragen die ik mij stelde toen ik deze morgen naar de wekker keek stelde , was “Zou ik opstaan of niet”?
Ik had de kans om nog een uur of twee te blijven liggen of zelfs langer maar na een kwartier was mijn besluit genomen. Eénmaal wakker kan ik niet lang blijven liggen ook niet als het fris en donker is. Dan begin ik te draaien en te keren en over van alles en nog wat na te denken en ik wil mijn halfbedde niet wakker maken! Mijn benen gingen over de rand van het bed en de rest van mijn lichaam trok zich recht. Daar zat ik nu op de warme bedrand met mijn voeten op een kille vloer. Stil, om mijn slaapgenoot niet wakker te maken, ging ik naar de badkamer waar ik wat knipperend voor de spiegel stond omdat mijn ogen nog gevoelig waren voor het licht.
Ja, daar stond ik dan zo vroeg.. Mijn handen legde ik steunend op de lavabo en mijn ogen richtten zich op mezelf . Ik zag mijn spiegelbeeld dat een dagelijkse foto uit mijn leven zou kunnen zijn met steeds dezelfde titel : “Ikke een dag later”. Mijn rechtstaande, verwarde haren gaven mij wel een moderne look maar dat was ook alles. 
Een paar rimpels golfden op mijn voorhoofd en rond mijn mond, ze hebben mijn jeugdige jaren weggeëbd terwijl de vloed ze nooit heeft teruggebracht. En hoe lager ik mijn ogen liet zakken hoe groter het verval. Tussen mijn borsten en mijn pyjama was er zelfs een klein Michelin bandje aan het groeien ter vervanging van de buikspieren die er ooit lagen. De opslagplaats van het goede leven noem ik dat.
Van de badkamer ging het naar de keuken waar ik even het gordijn opentrok . De vroeger morgen zag er maar regenachtig uit . Gisterenmorgen lag onze gazon nog onder een dun laagje vorst en stonden de fruit - en andere bomen stokstijf van het verschot bij die eerste vorst met onder hun stammen de laatste blaadjes . Lang hebben de takken ze gedragen maar stilaan laten ze die los.Vanmorgen is het weer een gewone decemberdag , koud, bewolkt en wat “ gemiezer” . Straks als het wat klaarder is, dan komen er duiven op de gazon op zoek naar hun ontbijt.
Lang bleef ik niet kijken want het was nog te vroeg om de gordijnen open te schuiven. Ik zette een kopje thee en ging naar mijn computer, het muziekje van Windows verwelkomde mij en ik liep even mijn mailbox door. 10 Mailtjes en 1 in de junk mail box. Daar was ik snel klaar mee! Ik ging daar maar naar de schrijfpagina van Word om een paar letters aan elkaar te zetten voor mijn FB en blog! Ik kreeg plots een inval .. waarom zou ik mijn schrijfsel niet met :” Hallo iedereen” beginnen dan heb ik in één keer iedereen een goeie dag gezegd! Dan nog iets vinden waarover ik kon schrijven.
Soms borrelt er iets in mij en ben ik snel vertrokken, soms stap ik de wijde wereld in via een virtuele deur, soms schrijf ik zaken van mij af of meng ik realiteit met een portie fantasie. Soms redt een plaatje mijn inspiratieloosheid. Soms zijn de teksten veelzeggend voor mezelf en soms is het een verstrengeling van mijn hersenkronkels waar ik zelf moeite heb om ze te ontwarren. Ja, woorden zijn vaak zoveel meer dan gewoon wat leesvoer. Ik begon er vandaag alvast mijn dag mee en zette ze hier neer om jullie toch een leuke en gezellige dag te wensen.
Veel beterschap of een spoedig herstel aan ieder die het nodig heeft en aan al deze die in deze herfstige Coronaperiode in een dipje verzeild raken. Ik wens ieder van jullie alvast steun en warmte van de mensen die jullie dierbaar zijn!
|
)
