|
Na het lezen van een artikel in de krant mijn bedenkingen.
Iedere mens maakt vrienden in zijn leven want ze zijn belangrijk , zovelen komen er langs, kruisen je levenspad, gaan weer weg. Soms vraag je je af waar zou hij of zij nu zijn, je kan je nog wel een gelaat voor ogen halen maar weet bij god niet meer hoe ze heetten. Er zijn maar enkelen die je ganse leven met je meegaan , heel de weg, van het begin tot het einde, dat zijn diegene die je koesteren moet...
Sommige vrienden leer je pas later kennen en toch lijkt het vanaf het eerste moment alsof jullie al heel jullie leven samen zijn .... Soms zie of hoor je elkaar een lange tijd niet , denk je bij jezelf , ik moet dringend even contact opnemen ..... Krijg je dan heel onverwachts dat vreselijke telefoontje , staat je wereld stil, weet je even niet meer wat of hoe, is het plots gedaan, is je vriend/in er niet meer , alleen nog in je gedachten zal hij of zij steeds blijven bestaan. Een schuldig gevoel heb je dan en droevig genoeg is er een onverwacht triest berichtje nodig om je te doen beseffen wat familie en vrienden voor je betekenen, welk mooi geschenk ze voor je kunnen zijn....
Ja, soms....moet er iets erg gebeuren, voor je tot dat besef komt. Dat erge onder de naam " Corona" dragen we nu al een jaar met ons mee, het blijft ons leven overheersen, we hebben daardoor alle belangrijke contacten zowel met familie als met vrienden on hold moeten zetten. Velen verliezen de moed of geven het op.
Als 75 plusser sta ik er natuurlijk bij stil want de luxe van nog veel jaren hebben we niet meer. Maar toch gaat mijn hart vooral uit naar onze jongeren, voel ik steken in mijn moederhart als ik zie hoe nu al het tweede schooljaar door corona besmeurd is. Hoe onze jongeren geen nieuwe mensen leren kennen. Hoe starters aan de universiteiten of hoge scholen nog steeds geen enkele les gekregen hebben in een aula en daardoor ook de medestudenten niet kunnen leren kennen! Voor hun ontwikkeling zijn contacten nochtans heel belangrijk en dat missen ze nu al een jaar!
Nu hoor ik sommigen zeggen:” En wat met de oorlogsjaren waar de jongeren ook veel misten?”
Ok, veel materiële zaken ja ,maar het contact met vrienden en familie kon blijven doorgaan, zeg ik dan! Daarbij wij leven nu anno 2021 , een vergelijk met toen, kan je moeilijk trekken. Ik vrees dat velen zich niet goed kunnen voorstellen wat jongeren allemaal al hebben moeten missen. Een Romereis, een diploma-uitreiking, een feestje voor hun 18de verjaardag, dat zijn allemaal dingen die je niet zomaar een jaar kan uitstellen en inhalen. Dat zijn ervaringen die voor altijd verloren zijn en dan heb ik het niet overgrote feesten of zatte bedoeningen, wel over je vleugels uitslaan, nieuwe indrukken opdoen, anders leren denken.
Vandaag vormen de jongeren zich. Morgen bepalen ze mee het beleid, dragen ze bij aan onze economie en brengen ze zelf de nieuwe generatie groot. Op de vraag moeten die jongeren dan niet vroeger gevaccineerd worden, durf ik van mijn kant gerust zeggen ja! Ik weet dat niet iedereen hiermee zal akkoord gaan maar we moeten onze jonge mensen terug perspectief geven om te voorkomen dat er een grote groep afhaakt.
Dit gezegd zijnde ….
We zullen doorgaan
Met de wijfelende zekerheid
Om door te gaan in een sprakeloze tijd
We zullen doorgaan
We zullen doorgaan
We zullen doorgaan
Tot we terug weer mogen samen zijn…
|
)
Geniet nog van een alweer natte dag. Vele lieve en warme groetjes van mij, Monique.
