Je hebt kinderen en ziet ze dolgraag. Ze lieten je dromen toen ze klein waren; geven je nog steeds zoveel vreugde, liefde soms ook verdriet maar dat vergeef je zo snel! Ze worden wie je hoopt dat ze worden of ze slaan een totaal andere weg in...Maar het blijven vooral je kinderen, een deel van je zijn dat je nooit meer kan missen en dat je nodig hebt om volledig te functioneren. En dan komen de kleinkinderen! Je kan ze nooit liever zien dan je eigen kinderen, althans dat denk je! Dat eerste kleinkind,...... een onbeschrijflijk gevoel! Je blijft maar kijken. Niemand heeft zo'n schoon en lief kleinkind...... Je beleeft alles zoveel intenser, want nu heb je tijd, ervaring en nog steeds zoveel liefde over... Dan komt het tweede kleinkind ... het derde... tot uiteindelijk in ons geval het zesde! Toch ben je niet bang dat je geen plaats en liefde genoeg hebt in je hart! Elk kleinkind vult je met zoveel gevoelens, dankbaarheid.....Elk schrijft zijn eigen "ik" in je leven van zodra je het in je armen houdt! Vanaf nu kijk je zelfs op een andere manier naar je eigen kinderen want ze hebben je het mooiste geschenk gegeven dat iemand je geven kan! En je houdt nog meer van hen. Nooit gedacht dat dit mogelijk was! En dan komt die eerste bewuste nieuwjaarsbrief van je kleinkind! Bij de ene schuchter en haperend, bij de andere stoer en met luide trotse stem en je ziet er je eigen kind weer staan zoveel jaren geleden en het maakt je weemoedig! Maar je bent zo trots op die grote prestatie van je kleinkind en koestert die eerste nieuwjaarsbrieven.En je hoopt bij het begin van een nieuw jaar nog lang te mogen meedraaien op die carrousel van genegenheid en kinderlijke spontaniteit.