<a href='https://postimages.org/' target='_blank'><img src='https://i.postimg.cc/nVsgwB6F/voor-blog-2022.jpg' border='0' alt='voor-blog-2022'/></a>

Als de moed je in de schoenen zakt, ga dan op je kop staan.Gaat het niet zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. Ik heb alles wel op een rijtje, maar niet in de goede volgorde.Je kan beter een muisarm hebben dan een apestaartje.

Over mijzelf

Ik ben
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 01/03/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .

De twee " oudjes"

Mijn favorieten

	Ani
	Jos
	Marisca
	Albert en Lenie
	Gé
	Michelly
	Myette
	Folion

Mijn favorieten

	Rud
	Cecile
	Chrisje
	Ingrid
	Jeske
	Ria
	Meeuw
	Redpoppy
	Patty enFreddy

Mijn favorieten

	Jeannine
	Dion
	Rita
	Myriam
	Maarten
	Dirk
	Rebecca
	Annie
	Jansen

Mijn favorieten

	Roosje
	Kinrooiradio
	Monique
	Ella
	Klaproosje
	Monica
	Vifke
	Tiny en Ans

Categorieën

Humor (562)

Onze jaren in het buitenland A: Mexico (27)

Onze jaren in het buitenland B: Venezuela (19)

Onze jaren in het buitenland C: Peru (16)

Onze jaren in het buitenland D: Nigeria (69)

poëzie (163)

Beoordeel dit blog

Een interessant adres?

Blog als favoriet !

Klik hier
om dit blog bij uw favorieten te plaatsen!

Een interessant adres?

12-01-2008

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

Het leven van de schoolgaande jeugd in de jaren '50 (3)

Maar we hebben op die school ook veel geleerd en er vooral een goed getraind geheugen aan over gehouden.
Om dat geheugen te oefenen waren er veel mogelijkheden dat blijkt uit het volgende
Versjes opzeggen ,waren we al gewoon van in het eerste leerjaar. Dat, samen met het dagelijks morgen- en avondgebed, was een goede oefening voor ons geheugen. Ik weet niet hoeveel keer we in die jaren lagere school de aktes van geloof, hoop en liefde afgerateld hebben noch hoe vaak we de vijf - en tien geboden en de litanieën afdreunden!!. Het was het ritueel waarmee we elke schooldag begonnen en afsloten.
Tijdens de uren " handwerk mochten we vaak zingen. Geen smartlappen weliswaar, het woord schlagers kenden we toen nog niet, dat was taboe, dus waren het meestal religeuze liedjes met als topper Te Lourdes op de bergen!!
Om het wat spannend te houden zongen we vaak meerstemmig of in canon. Hoeveel keer de "Moeder van God in dat dorpje in die grot is verschenen ben ik vergeten, maar zeker dagelijks!!!
De populaire liedjes waren de kampeerliedjes. Die vonden we tof! Als we heel goed gewerkt hadden, mochten we ons repertoire daarmee aanvullen. In de vastenperiode echter was daar geen sprake van. Dan werd de rozenkrans gebeden of de litanie van alle heiligen er een paar keer doorgedraaid. In het ander geval naaiden en breiden we in volledige stilte. Dat heette toen " een versterving doen. Zo kon je vergiffenis voor je zonden afkopen om minder lang te " branden" in het vagevuur. Dat was nog altijd beter dan de hel!!
De hel dat was ook zon rode draad door onze schoolopvoeding!! Hel en zonde waren onherroepelijk met elkaar verbonden!! We kregen het bij manier van spreken met de pap ingelepeld!
Ja dat zondegedoe was een geval apart! We werden met alle banbliksems van de wereld rond de oren geslagen bij elk kinderlijk vergrijp. Zo waren liegen en achterklap erg. Achterklap , het woord alleen al!!!!!!
Vloeken was ten duivels om nog maar niet van ongemanierd te spreken!! Maar " vuile manieren" dat was pas een doodzonde!!! En dat begrip was heel ruim!
Wij moeten ons daar heel vaak aan bezondigd hebben want het stond aan de top van alle preken en sermoenen!! Kijken naar iemand die haar broekje afstak, dat kostte je beslist een paar uur hoekstraf zonder van het biechten te spreken!! Maar kijken naar wat er in dat broekje zat jongens dat veroorzaakte bijna een aardverschuiving
Dus om na dit aardse toch nog van wat " rijstpap te genieten , gingen we steeds op veilig spelen bij het biechten. Je kon dan maar best het getal en paar keer optrekken bij het opbiechten van je zonden, kwestie van zeker niet te weinig geteld te hebben..
Die maandelijkse " schoolbiecht, dat was een regelrechte martelgang. Je zat daar maar te denken aan wat je allemaal mispeuterd had in de voorbije maand. Intussen schoof je langzaam stoel na stoel dichter bij dat gordijntje waarachter elke zondaar verdween om er dan met rode wangetjes uit te komen. Niet alleen het biechten was een calvarie maar je wist ook dat er heel goed gekeken werd naar wie het langst in de biechtstoel zat. Die moet wel was heel stout geweest zijn!
Zag je dan als penitentie het paternoster lange tijd door de vingertjes glijden, dan werden er blikken van verstandhouding uitgewisseld .
De arme schuldige durfde haast niet op te zien hoewel die zich eigenlijk opgelucht had moeten voelen want biechten was toch vergiffenis vragen en krijgen.. ( wordt vervolgd)

Geef hier uw reactie door