<a href='https://postimages.org/' target='_blank'><img src='https://i.postimg.cc/nVsgwB6F/voor-blog-2022.jpg' border='0' alt='voor-blog-2022'/></a>

Als de moed je in de schoenen zakt, ga dan op je kop staan.Gaat het niet zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. Ik heb alles wel op een rijtje, maar niet in de goede volgorde.Je kan beter een muisarm hebben dan een apestaartje.

Over mijzelf

Ik ben
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 01/03/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .

De twee " oudjes"

Mijn favorieten

	Ani
	Jos
	Marisca
	Albert en Lenie
	Gé
	Michelly
	Myette
	Folion

Mijn favorieten

	Rud
	Cecile
	Chrisje
	Ingrid
	Jeske
	Ria
	Meeuw
	Redpoppy
	Patty enFreddy

Mijn favorieten

	Jeannine
	Dion
	Rita
	Myriam
	Maarten
	Dirk
	Rebecca
	Annie
	Jansen

Mijn favorieten

	Roosje
	Kinrooiradio
	Monique
	Ella
	Klaproosje
	Monica
	Vifke
	Tiny en Ans

Categorieën

Humor (562)

Onze jaren in het buitenland A: Mexico (27)

Onze jaren in het buitenland B: Venezuela (19)

Onze jaren in het buitenland C: Peru (16)

Onze jaren in het buitenland D: Nigeria (69)

poëzie (163)

Beoordeel dit blog

Een interessant adres?

Blog als favoriet !

Klik hier
om dit blog bij uw favorieten te plaatsen!

Een interessant adres?

17-01-2008

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

Het leven van de schoolgaande jeugd in de jaren ' 50 (8)

Die Eerste communie!! Een mijlpaal in ons kinderleven.
We waren zes en begrepen enkel dat we nu een grote stap zouden zetten.
We zouden voor het eerst " het lichaam van Christus ontvangen.
Dat moet je vandaag eens met die woorden aan de huidige jeugd proberen te verkopen!!. Gegarandeerd volgt er eerst een voorlichtingsvraag!!
Bij die communie kwam er heel wat voorbereiding aan te pas. We hebben nogal wat geoefend opdat alles vlot zou verlopen. Het is toen dat we voor de eerste keer leerden hoe we moesten biechten! Daarvoor ging onze klastitularis op haar trede de rol spelen van meneer pastoor!
Wij werden dan geleerd wat de volgorde van de handelingen was. Daar viel het biechten nog behoorlijk mee. Het was zelfs plezant zo iedereen aan de beurt te zien.
Maar de realiteit viel behoorlijk tegen!!
Het feit al dat je in zon donker hokje terecht kwam, ontnam je alle moed. Je zat daar geknield te wachten tot het luikje aan jouw kant openging. Door de gaatjes zag je vaag de priester zitten. Je begon met een kruisteken en daarna je geoefend lijntje en je zonden natuurlijk. Al naar gelang kreeg je dan een korte of lange preek die eindigde met je penitentie en moest je de akte van berouw opzeggen.! Het was altijd een opluchting als je al zo ver was.. Dat intussen de pastoor in het latijn bezig was, maakte het allemaal nog mysterieuzer!
Met een : Ga , je zonden zijn je vergeven en een zegen voelde je je stukken lichter. Oef dat was ook weer voor een maand achter de rug!!
Wij waren natuurlijk ook erg bezig met ons "Communiekleed.
Ik vind dat ons ouders wel een serieuze inspanning deden om ons er zo devoot mogelijk te laten uitzien!

Het enige moeilijke aan dat hele gebeuren was dat je moest nuchter zijn om " ter communie te gaan!! Dat betekende dat je 12 uur voor het zover was niets meer mocht eten of drinken. Een glaasje water mocht nog maar daar bleef het bij!
Als je dus 's morgens naar de mis ging en " ter communie" dan betekende dat , hoe de weersomstandigheden ook waren, je erdoor moest zonder iets te eten.
Kauwen op de Heilige Hostie was uit den boze!!!
Het was daarom een hele kunst om dat broodje door te slikken. Het bleef gegarandeer aan je gehemelte plakken en omdat je er met je vingers niet mocht aankomen, dat was een zonde, zaten we dan maar te draaien met onze tong om dat ding los te krijgen terwijl we ons in feite hadden moeten concentreren op het feit dat Jezus nu bij ons was...

De klapper zal ons ook wel uit de miserie geholpen hebben zeker als we teveel zaten te trekkebekken!!

Maar de klapper was niet het enige didactisch materiaal dat werd gebruikt in de lagere school.
Nog erger dan de klapper was de lange liniaal waarmee de zusters door de klas liepen!
De breilessen waren daardoor voor mij een echte nachtmerrie!
Omdat we ijzeren breinaalden gebruikten en ons handjes zweetten van de inspanning, roestten die van mij elk jaar.!
Sokken breien was een hele opgave zeker met al dat minderen of meerderen. Dat was meestal een regelrechte ramp. Niet alleen kreeg ik na een paar naalden mijn werk noch vooruit noch achteruit, zo hard was het aangespannen, maar tot overmaat van ramp kon ik mijn duim niet laten liggen op de priem!!. Dus kreeg ik gegarandeerd iedere les met die fameuse liniaal op de vingers telkens mijn duim omhoog ging.
Ik kan je verzekeren dat er niet gekeken werd op een klop minder of meer!
Ik haatte breien en was echt niet de enige in de klas!!!!!
( wordt vervolgd)

Geef hier uw reactie door