Het leven van de schoolgaande jeugd in de jaren ' 50 (7)
Ik zie ons nog staan in het derde leerjaar, braafjes naast onze lessenaars, armen stijf naast het lijf en het gedichtje van Het gelapte voorschootje maar blijven herhalen tot iedereen het beet had. Pas dan werden de gebaren erbij geleerd! Dat trieste, melige verhaal werd ons voorgezegd door de zuster en op zon overtuigde manier dat we er bijna de tranen van in de ogen kregen. Wij probeerden haar emoties te volgen en waren ervan overtuigd dat " wat Fiene deed ", inderdaad een grove fout was!
We hebben het ook in die overtuiging op het schoolfeest voorgedragen.
Misschien ken jij het versje ook ?
Het staat nog steeds ergens opgeslagen op mijn geheugenschijf. Even downloaden.!!
Liesje stond te wenen als een Magdaleen, Op de hoek der speelplaats , droevig gans alleen. Doch de meesteresse had het ras gezien. En ze vroeg aan Liesje: Zijt ge ziek misschien? Liesje kon niet spreken want ze snikte luid. " Liesje", sprak de de juffrouw, Spreek eens t hartje uit! Zuchtend zei het meisje: " Fiene lacht met mij , omdat onze moeder hier een lap op lei. En ze toonde t schortje. t Was zo fijn geflikt, t lapke als gestikt en zo rein gewassen!
Vele tranen vloten wijl het kind nog zei: Moeder naaide t gisteren en ze zegde mij
k kan geen nieuwe kopen altijd toe mijn meid, want ge weet het ook wel dat ge vijven zijt en dat onze vader daar is bij de Heer, en uit moeders ogen vielen tranen neer.
Gans ontroerd in t harte nam de juffrouw Liesje in haar armen lijk een moeder kan. Al de kinderen hadden zich in t rond geschaard ook de stoute Fiene , die stond vervaard! Kinderen sprak de juffrouw, wat zo bout en stout Fiene heeft bedreven is een grove fout. Heeft het kleed een scheure of is t zwart onrein, das een schand voorzeker dan een mag niet zijn. Maar een lap die moeders liefde en zorgen toont, t is een ereteken nooit zoiets gehoor! Fiene had begrepen en ze vroeg pardon, Liesje gaf een handje , t spelen herbegon
Het was meestal zo dat onze gedichtjes een wijze les inhielden Met een vermanende vinger of een " klapper" werd ons dat duidelijk gemaakt.
Die klapper, daar wil ik het ook even over hebben! Dat waren twee plankjes uit mooi vernist hout die met twee scharnieren samengehouden werden en waarmee bevelen klappend benadrukt werden Als je niet aandachtig volgde, werd je met de klapper naast je oren wakker geklapt!. Elke week kwam Mijnheer Pastoor langs en dat was blijkbaar een heel belangrijk moment! Dan moesten we allemaal heel recht naast de bankjes staan en op het teken van de klapper heel beleefd: "Dag Eerwaarde heer Pastoor zeggen.!!!
Die fameuse klapper was er ook toen we onze Eerste Communie deden Eerst moest wij in een rij naar voor in de kerk gaan . De klapper leidde ons naar de juiste plaats. Dan moesten we netjes naast elkaar voor de communiebank staan. Op het eerste klappen knielden we, op de tweede klap gingen we op de bank zitten. Het derde teken was er om het witte kleed dat toen nog over de communiebank lag onder de kin te duwen .. Gelukkig mochten we onze tong uitsteken als de Pastoor bij ons kwam. Stel je voor dat die klapper ons ook nog eens met uitgestoken tong had laten zitten tot het onze beurt was . ( wordt vervolg)
Reacties op bericht (1)
08-01-2015
het gelapte voorschootje
het gedicht staat in mijn geheugen gebrand ,ik leerde het van mijn ma(geboren in 1919) die het zelf leerde op school,ik denk op een internaat ,mijn ma is ondertussen al 40 jaar overleden en ik leer het gedicht aan mijn kleinkinderen ,zodat het in de fam blijft.
)
