<a href='https://postimages.org/' target='_blank'><img src='https://i.postimg.cc/nVsgwB6F/voor-blog-2022.jpg' border='0' alt='voor-blog-2022'/></a>

Als de moed je in de schoenen zakt, ga dan op je kop staan.Gaat het niet zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. Ik heb alles wel op een rijtje, maar niet in de goede volgorde.Je kan beter een muisarm hebben dan een apestaartje.

Over mijzelf

Ik ben
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 01/03/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .

De twee " oudjes"

Mijn favorieten

	Ani
	Jos
	Marisca
	Albert en Lenie
	Gé
	Michelly
	Myette
	Folion

Mijn favorieten

	Rud
	Cecile
	Chrisje
	Ingrid
	Jeske
	Ria
	Meeuw
	Redpoppy
	Patty enFreddy

Mijn favorieten

	Jeannine
	Dion
	Rita
	Myriam
	Maarten
	Dirk
	Rebecca
	Annie
	Jansen

Mijn favorieten

	Roosje
	Kinrooiradio
	Monique
	Ella
	Klaproosje
	Monica
	Vifke
	Tiny en Ans

Categorieën

Humor (562)

Onze jaren in het buitenland A: Mexico (27)

Onze jaren in het buitenland B: Venezuela (19)

Onze jaren in het buitenland C: Peru (16)

Onze jaren in het buitenland D: Nigeria (69)

poëzie (163)

Beoordeel dit blog

Een interessant adres?

Blog als favoriet !

Klik hier
om dit blog bij uw favorieten te plaatsen!

Een interessant adres?

20-01-2008

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

Het leven van de schoolgaande jeugd in de jaren ' 50 (11)

De speelplaats speelde ook een belangrijke rol in ons schoolleven.
De schoolreizen waren steeds de topper van het jaar.
In die tijd gingen we meestal naar de zee of de dierentuin of naar de Vlaamse Ardennen.
Moeder Cisca, een speeltuin ergens aan de kust denk ik, was er ook heel dikwijls bij.
Dagen voor de reis werd op de speelplaats geoefend hoe we in de bussen moesten plaats nemen. Met zon grote schoolpopulatie was dat inderdaad niet eenvoudig!
We stonden per graad verdeeld want de jongeren hadden een andere bestemming dan de "groten!! De grote speelplaats was soms nog te klein om al die grote klassen op te stellen.
Je mocht iemand uitkiezen om naast te zitten en dan werden de zetels aangeduid en zo moesten we dan per bus gaan staan!!! Bleek achteraf heel effectief te zijn want op de dag zelf verliep alles vlekkeloos snel!
Op diezelfde speelplaats stonden ook een 4tal grote notenbomen.
Kans om noten te rapen, hadden wij bijna niet. Daarom was het s morgens in de notentijd een gedrum voor de schoolpoort om als eerste de speelplaats op te stormen. De zusters zaten dan meestal nog in de kapel of te eten en hadden nog geen kans gezien om noten te rapen
Heerlijk was dat als je dan zo je zakken kon vullen.
Het was ook op de speelplaats dat we giechelend vertelden over de eerste schuchtere contacten met het andere geslacht.
Het was een stille overeenkomst tussen de schoolgangers dat de kant van het klooster voor de kleintjes was en de kant van de scheidingsmuur met de jongensschool voor de groten.
Het was opvallend dat er langs die kant altijd meer bewaking was!
Er werd al eens op weg naar school stiekem afgesproken met éen of andere jongen om een bal over de muur te schoppen. Dan zou hij die komen ophalen!
Meestal stonden we hem dan al vol ongeduld op te wachten. Om wat te doen?
Gewoon de gedachte dat er een jongen op "onze" speelplaats was, zorgde voor de nodige opwinding!! Over die scheidingsmuur hebben we ook veel briefjes gegooid naar de andere kant en vice versa.
Het was wel de bedoeling die eerder te onderscheppen dan de bewaakster die ons met haviksogen volgde.
Eén enkele keer kwam het briefje toch in " verkeerde handen en dan gingen de poppen aan het dansen!!
We werden resoluut naar de andere kant van de speelplaats gestuurd en kregen , éenmaal terug in de klas, een donderpreek te verwerken!!
Jongens waren taboe en ermee omgang kon tot grote zonden leiden!!
Voorlichting in die tijd was, zoals ik eerder al schreef, ver zoek!
Maar er werd ook uitbundig gespeeld op die speelplaats.
Hinkelen, knikkeren, met de bal spelen, hoepelen, met de diabalo spelen of in een kring rondeliedjes zingen. We waren heel inventief.
De spelen waren ook periode gebonden.Wat de keuze bepaalde weet ik niet meer
In de winter maakten we lange glijbanen, die waren dan een groot succes en het was éen van de weinige keren dat vele klassen mochten samenspelen.
Normaal moesten we met onze eigen klasgenootjes spelen!
Soms ronselden we al zingend in een lange sliert speelmaatjes voor éen of ander spel.
We zongen dan "wie doet er mee, wie doet er mee?
Als we uiteindelijk een grote groep bijeen hadden, was de speeltijd meestal voorbij!!
Tegen de muur van het schoolgebouw hing een grote ijzeren bel. Door daar eens flink aan te trekken werd het eindsignaal van de speeltijd gegeven.
Het was dezelfde bel die 's middags of 's avonds het einde van de lessen aangaf .
Ik meen me te herinneren dat er zelfs éen enkele keer belletrek gedaan werd !!
Het was een jongen van de jongensschool die stiekem zijn school verlaten had en bij ons was binnengeglipt!!!.
Het is nooit uitgekomen maar wij wisten het wel omdat het de broer van een klasgenootje was!!
De commotie die daardoor ontstaan was ......
Dagenlang is men proberen te achterhalen wie "dat" had gedurfd!!!
Het kwam niet in de gedachte van de zusters dat het "éen van daarnaast" kon geweest zijn!!!
Maar laat me terugkomen op het eindsignaal van de speeltijd.
Na het luiden van de bel haastten wij ons dan naar onze respectievelijke rijen.
Voor iedere rij stond de klastitularis ons streng aan te kijken.
Op het tweede belgeluid moesten wij zwijgen.
Er werd pas naar de klassen gegaan als het muisstil was.
Het gebeurde meer dan eens dat we langs de trap moesten blijven staan en de andere rangen ons voorbijstaken omdat de éen of andere " "kletsemie" het gewaagd had om te praten.
Je moet nu eens proberen om een groep van zon 30 leerlingen in stilte naar hun klas te laten gaan!!!!

Ergens in een hoek van de speelplaats was een remise!
Zo noemden we de fietsenstalling met afdak! Toen werden de schoolkinderen nog niet met de auto opgehaald.
Als ik er nu aan terugdenk dan verliep dat fietsengedoe eigenlijk altijd heel behoorlijk. Er was nooit een rush naar de uitgang.
We werden per klas afgeroepen om zo naar de straat te fietsen, zusjes mochten wel samen vertrekken. De fietsers moesten altijd wachten tot de voetgangers weg waren.
Zo voorkwam men ongelukken,denk ik.
( wordt vervolgd)

Geef hier uw reactie door