Jullie konden de 4 van de zoon in actie zien, maar er lopen er hier nog twee van de dochter. Die waren gisteren hier en we stonden zelf weeral te kijken hoe de kleine Kitiara veranderd was. Zij wordt vrijdag al 7 m!! Wat vliegt de tijd!! Broer Thanis is stapel op zijn zusje. Zal dat zo blijven??, Ik hoop het voor hen!
Vandaag of beter gisteren als ik naar de tijd kijk, is ( was) het de dag van " la mama" zou Myette zeggen. Het verkeer viel voor éen keer mee zodat we nog op tijd waren om de dokter te zien die zijn 3 wekelijks bezoek bracht aan ma. Het is handig als er iemand bij is want ma vergeet de helft van wat ze moet vragen!! We waren wat geschrokken van de fysieke en mentale achteruitgang die we op 3 weken vaststelden bij ma.Ik had bij onze dagelijkse telefoontjes al bemerkt dat het herhalen in frequentie toenam en toch... Ze is zo mager en zwak geworden dat je haar bijna niet meer durft aan te raken. Bij een knuffel voel je alleen nog knoken. Het gaat niet de goede weg op en ik heb het er vandaag nogal moeilijk mee want ze had echt een " offday" en ik vrees dat ze dat nog goed beseft want ze wil wel maar geraakt er niet goed meer uit en je ziet dat ze dan vecht tegen haar tranen.. Als het aan hetzelfde tempo verder gaat dan vrees ik een beetje. Zullen niet te lang wachten om terug te gaan want we zijn haar " mentaal" aan het verliezen. .Het was de eerste keer dat ze niet mee naar buiten kwam toen we doorgingen en ik miste haar wuivende hand. De dokter zei dat we elke dag dat ze er nog is als een dag winst moeten zien.Door de hartoperatie ( nieuwe klep en overbruggingen) zo'n 15 jaar geleden werkt haar hart nog relatief goed en is dat momenteel nog het beste aan haar. Veel meer dan de routinecontroles kan de dokter niet doen en het ergste is dat ze niet wil verhuizen naar een home. Ze zou zo graag als het kan van thuis uit " gaan". "Ik ga toch niet blijven meegaan", zegt ze dan " want ik voel hoe ik elke dag achteruit ga" ! Hoe vertel je dan dat het stilaan onmogelijk wordt om nog zelfstandig thuis te wonen?? Ik vind dat zo erg voor haar dat ze stilaan de voeling met ons aan het verliezen is , zou niet mogen... Voor de rest niets te vertellen dat belangrijker is. Voor alle vaste en toevallige bezoekers slaapwel ( zal het ook proberen) en voor morgen gezond weer op!.
Reacties op bericht (4)
26-06-2008
minder mooie dagen kan blijkbaar niemand ontkomen Natoken....
.... en eigenlijk kan ik niet zo heel veel meer vertellen dan wat vermeld is in vorige commentaren; wanneer men een beetje afstand neemt lijkt het allemaal simpel om het zo te stellen, maar toch komt het in feite daarop neer.... we moeten er leren mee omgaan hoe moeilijk het ook is hoor! hoe we het ook draaien of keren, het houdt een mens bezig en het is niet zo makkelijk die knop even om te draaien ! en de foto's ....heel mooikes hoor !
26-06-2008 om 18:47
geschreven door Amor Fati
..
Hebben ongeveer hetzelfde met onze moeder meegemaakt. Zelfstandig blijven wonen tot haar 92, dan eerst naar een home; een verzorgingsflat. Een groot deel van de meubeltjes pasten nog goed, ze was nog goed zelfstandig, maar voor de rest was er dag en nacht toezicht, maaltijden op de kamer of in de eetzaal, ze vond het echt gezellig, spijt dat ze het geen jaren vroeger had gedaan. Ze is daar heel tevreden zonder afzien op haar 95 overleden. Zo zie je maar.
26-06-2008 om 17:36
geschreven door Ludovikus
..
't is niet gemakkelijk hé Natoken! De sterke lieve moeders die dan zo plots beginnen af te takelen. Toen het mijn moeder overkwam had ik het er ook vreselijk moeilijk mee. Gelukkig woonde ze maar achter de hoek en kon ik er regelmatig binnen wippen, al was het maar voor vijf minuten. Jij moet elke keer zo ver en indien je ze vandaag zou kunnen zien zou ze misschien weer een van haar goede dagen hebben. Kan je de familie of de zorgverlener niet bellen om te weten hoe het gaat elke dag? Als je hoort dat alles goed is dan heb je voor de rest van de dag toch wat gemoedsrust. Maar één ding is zeker : afgeven moeten we ze uiteindelijk allemaal, hoe vreselijk pijnlijk het ook is. Dikke knuffel.
26-06-2008 om 12:20
geschreven door bojako
.
Vreugde om die vrolijke, levendige kleinkindjes en verdriet om de oude moeder die telkens een stapje achteruit doet...het valt je zwaar hé Natoken...zeker als er die afstand is en "zomaar eens langslopen" niet direct mogelijk is. Hopelijk kan je ma nog heel lang zelfstandig blijven en was gisteren gewoon een mindere dag, dat zie ik ook bij mijn ouders : de volgende keer zijn ze weer helemaal bij. Ik kan je alleen maar toewensen dat jouw ma in haar eigen huis mag blijven, zonder al te veel problemen, zo wil ze het zelf toch ook liefst? En : geen zorgen voor morgen maken, zo ben je er hopelijk beter tegen uitgerust, als er zich moeilijker momenten aankondigen. Blijf je eigen positieve zelf en belangrijk : 's nachts niet piekeren, maar goed slapen, want op dat ogenblik kan je niets beter doen. Warme knuffel
)
