Het wil maar niet winteren dit jaar maar in onze tijd kenden we wel echte koude wintermaanden! Ze hadden hun eigen charme daarom ga ik even terug in de tijd! Soms kon de sneeuw na een gure nacht hoog opgewaaid erbij liggen wat de verplaatsing met de fiets bemoeilijkte. Dan trokken we op klompjes en warm aangekleed te voet naar school. .Later werden dat rubberen botten. Om onze voetjes warm te houden droegen we dan 2 paar kousen boven elkaar en soms nog extra voetverwarmers. Als we verkouden waren, werd onze borst ingewreven met jodiumtinctuur en daarboven werd dan een bruin papier gestoken dat nog eens ingewreven was met het vet van een speciale kaars. Het kraakte en krispte daar onder onze pulletjes maar het hield de koude wel tegen. Op school was dat wel vervelend want dat papier bleef geen ganse dag zitten en kwam dus soms naar boven, wat best wel genant was. Een lange broek dragen was op die school uit den boze. Het mocht wel maar dan onder de rok!!!! Stel je voor dat de mooie rondingen van je bibs zichtbaar zouden geweest zijn !!! Vandaar dat we meestal van die dikke gebreide kousen droegen die tot boven de knie kwamen. Onze moeders breiden elk jaar een paar stevige wanten om onze handen warm te houden. Die waren dan meestal nat als we op school aankwamen en werden dan rond de kachel gehangen om te drogen! Af en toe hing er wel eens een want of handschoen te dicht met alle gevolgen van dien. Naast die kachel stonden ook onze pantoffeltjes zodat we op zijn minst onze natte voeten konden opwarmen. Of het nu vroor dat het kraakte of sneeuwde dat je er niet door zag, in de klas blijven tijdens de speeltijd ...daar was geen denken aan. Zelfs als het regende, moesten we buiten spelen Dat gebeurde dan onder de remise waar we als haringen in een ton probeerden om toch nog een spelletje op gang te krijgen. De zusters trotseerden ook die koude, dat moet ik toegeven. Ze liepen dan meestal met de handen diep weggestoken in de wijde mouwen van hun nonnenkleed. Onze kap werd ter plaatse gehouden door een dikke gebreide sjaal.
Ja jullie lezen wel degelijk onze kap, want ik herinner me niet dat éen van de zuster ooit in de mijn vorm sprak als ze het over persoonlijke dingen had. Het was onze kap, onze paternoster, onze sjaal Dat was nog eens leven in gemeenschap!!! Een slee zoals ze er nu uitziet, daar konden we alleen maar van dromen. Heel vaak werd een bierbak als slee gebruikt!!! Die bak werd ondersteboven gekeerd en daaraan werd dan een touw vastgemaakt. Af en toe, afhankelijk van de fantasie van de ouders, werd een stuk ijzer vastgemaakt aan de omgekeerde bierbak zodat die veel beter gleed. Niet iedereen kon zon slee meebrengen want het was nogal omslachtig. Het waren dus meestal de kinderen die in de buurt van de school woonden die voor de winterattributen zorgde Het kwam er dan op aan om goed te staan met de eigenares!!! Je kon natuurlijk altijd proberen een ritje te versieren door dat met een snoepje af te kopen. Maar zoveel zakgeld om snoep te kopen, hadden we niet dus lukte dat niet altijd. Zakgeld, het woord alleen al.... Soms kreeg je al eens een frank toegestopt van éen of andere oom of tante. Stel je voor dat waren tien spekken zo van die harde plakkerige snoepjes of vier karamellen of twee grote kauwgombollen!!! De enige keren dat we wat zakgeld kregen, was met de kermis in het dorp Om het wat " breder" te hebben, spaarden wel een gans jaar al wat we kregen om het dan uit te geven op de kermis. Met 25 frank bv kon je toen al heeeel ver komen!. De kermis was altijd op het pleintje in de buurt van de school. We werden goed op het hart gedrukt dat we na de school direct naar huis moesten want op de kermis werd teveel gezondigd!!
Daarom moesten we in de kermisperiode altijd een extra tientje bidden ter vergeving van de kermiszonden!!!! Meestal was het zo dat de klaslokalen in de winter ijskoud waren als we eraan kwamen. Een enkele keer, als het te erg vroor, werd de kachel op voorhand aangestoken zodat de ijzige koude uit de klaslokalen verdreven was. Het was pas in de hogere jaren van de lagere school dat de radiatoren hun intrede deden. Dan gingen we daar meestal tegen staan van zodra we aankwamen om handen en voeten te verwarmen.De geur van zwetende voeten nam je er maar bij!!!
Omdat die dingen in het begin niet altijd optimaal werkten, is het meer dan eens gebeurd dat we met sjaal en handschoenen aan de lessen uitzaten!!! En toch hielden we van die strenge winters, ze hadden hun eigen charme. Zo haalden we elk jaar een reuze biet van het bietenveld en maakten daar een doodskop van. De kop van de biet werd afgesneden en het bietenvlees uit de biet gehaald..Dan maakten we ogen, een neus en mond in de biet. Daarna staken we een brandende kaars in de biet die werd opgehangen aan een touw. Het resultaat was "beangstigend " goed! We waren toen nog niet bang om op een donkere winteravond buiten te lopen. Met de biet gingen we dan achter hagen staan om zo voorbijkomende fietsers te laten schrikken. Eén keer is dat wel slecht afgelopen. We stonden weer eens te wachten op het volgende slachtoffer . Die schrok zodanig dat hij viel. Onze pret was van korte duur. Scheldend stond de man op en kwam op zijn fiets achter ons aan. We zetten het op een lopen naar huis; maar hij bleef ons volgen en . Natuurlijk dat hij ons te pakken had en we kregen een ferme lap rond de oren!!! De pret was uit en we konden thuis niet gaan klagen want dan hadden we het moeten uitleggen en dat deden we liever niet!! Sneeuwmannen maken , was een jaarlijks gebeuren. Op de speelplaats stonden er meerder. Het was de bedoeling om de grootste en schoonste sneeuwman te maken. We hebben wat sneeuwmannen gerold in onze tijd!! Om glijbanen te maken , goten we water op de speelplaats. Een emmer water mocht er gerust vanaf. Na een paar uur was dat goed vastgevroren en hadden we een " zalige glijbaan". Een sneeuwballengevecht hoorde er ook bij maar we mochten de ballen niet te hard maken. Te gevaarlijk werd er gezegd.! Dat gevecht tussen de klassen zorgde steeds voor heerlijk winterpret! Er waren toen geen tv of computers of hoogtechnische spelletjes. We zorgden zelf voor ons vermaak en geloof me , niettegenstaande de barre kou waren we steeds buiten want de winters waren toen enige momenten voor de schoolgaande jeugd . Wij keken elke dag uit naar het belsignaal om dan naar buiten te vliegen in de sneeuw. Heerlijk was dat! Spijtig dat onze kleinkinderen dat moeten missen! .
)
