<a href='https://postimages.org/' target='_blank'><img src='https://i.postimg.cc/nVsgwB6F/voor-blog-2022.jpg' border='0' alt='voor-blog-2022'/></a>

Als de moed je in de schoenen zakt, ga dan op je kop staan.Gaat het niet zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. Ik heb alles wel op een rijtje, maar niet in de goede volgorde.Je kan beter een muisarm hebben dan een apestaartje.

Over mijzelf

Ik ben
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 01/03/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .

De twee " oudjes"

Mijn favorieten

	Ani
	Jos
	Marisca
	Albert en Lenie
	Gé
	Michelly
	Myette
	Folion

Mijn favorieten

	Rud
	Cecile
	Chrisje
	Ingrid
	Jeske
	Ria
	Meeuw
	Redpoppy
	Patty enFreddy

Mijn favorieten

	Jeannine
	Dion
	Rita
	Myriam
	Maarten
	Dirk
	Rebecca
	Annie
	Jansen

Mijn favorieten

	Roosje
	Kinrooiradio
	Monique
	Ella
	Klaproosje
	Monica
	Vifke
	Tiny en Ans

Categorieën

Humor (562)

Onze jaren in het buitenland A: Mexico (27)

Onze jaren in het buitenland B: Venezuela (19)

Onze jaren in het buitenland C: Peru (16)

Onze jaren in het buitenland D: Nigeria (69)

poëzie (163)

Beoordeel dit blog

Een interessant adres?

Blog als favoriet !

Klik hier
om dit blog bij uw favorieten te plaatsen!

Een interessant adres?

15-02-2008

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

knikkerbaan

Vandaag komen de twee oudste kleinkinderen een weekend logeren.
Voor die gelegenheid hebben we de oude knikkerbaan van de zoon van de zolder gehaald. Opa, die erg handig is, zal die wat aanpassen door de banen wat langer te maken en er een paar bij te maken. Er zullen er hier weer 2 content zijn!!
Ergens op zolder ligt nog een blikken koekendoos van indertijd, je kent die wel met een afbeelding erop. Maar niet die doos is de echte antikwiteit; maar wel de inhoud!!!! Daar steken nog mijn knikkers in van toen ik naar de lager school ging. Zeker meer dan honderd!!
Het zijn nog van die schone " slakken" zoals we die toen noemden en van die " bolketten" dat zijn iets grotere knikkers.
Ik herinner me nog dat gans de familie opgetrommeld werd om flessen bleekwater te kopen van een bepaald merk omdat daar dan 2 knikkers instaken!!!!
Zo heb ik mijn collectie bijeengespaard.
Wij hadden toen wel geen knikkerbanen zoals de jeugd nu. Neen wij maakten die zelf.!
In de aarde legden we knikkerbanen aan en maakten we kleine bergjes en op de flanken ervan werd dan rond de berg een knikkerbaan uitgewerkt. Soms maakten we tunnels waardoor de knikkers konden rollen. De baan eindigde meestal in een putje waar dan de knikkers werden opgevangen.
We waren altijd een paar uur zoet vooraleer we konden spelen want het aanleggen van zo'n baan was een echte kunst en iedereen wilde de beste baan hebben!!!!
Nu rollen de knikker vlot naar beneden op die mooi geschaafde plankjes maar voor onze knikkerbaan was er geduld en kennis nodig want elk hoopje aarde dat iets te groot was , moest aangepast worden.
Meestal kwamen we dan zwart thuis maar we hadden fijn buiten gespeeld!
Er werd niet altijd een knikkerbaan aangelegd. Soms speelden we een spelletje waar het de bedoeling was om de knikker in een holletje te knikkeren en op je weg zoveel mogelijk knikkers van andere spelers te raken die dan zo jouw eigendom waren.
Zo heb ik mijn collectie flink aangevuld want ik kon goed mijn mannetje staan tussen de jongens. Ik heb het vroeger al gezegd dat ik nogal veel met de jongens optrok voor ik een "groot meisje" werd. Want vanaf dan was het taboe.
Nog zo'n attribuut van die tijd waren onze bikkels, die wij " snappers" noemden.
Het woord zegt het zelf wat we ermee deden! . De bikkels lagen op de grond en éen werd omhoog gegooid. Het was de bedoeling om een bikkel van de grond te " snappen" voor je de opgegooide opving. Sommigen, meestal de jongens, waren daar heel erg in bedreven.
Je kon mooie zilverkleurige bikkels kopen maar ze zelf maken was plezanter!
In mijn geval was dat zo. Daarvoor moesten we een paar schakels van een fietsketting lospeuteren en dan in benzine wassen om ze te ontvetten en zo had je ook perfect werkende bikkels.
Nog zo iets wat we zelf maakten waren de " vliegers" of ook " draken" geheten!
Mijn grootvader sneed daarvoor dunne twijgen van de wilgenbomen en plooide die om tot ze de vorm van een vlieger hadden. De twijgen werden met touw bijeengehouden. Dan werd er langs beide kanten van de twijgen papier geplakt. Daar konden we onze fantasie op loslaten.
Sommigen tekenden er een gezicht op anderen beplakten het in bonte kleuren, of er werd een draak op getekend. In ieder geval moest de vlieger groot zijn zodat we de tekeningen of plaksels goed konden zien als die hoog vloog!
Aan de staart van de vlieger bonden wij een touw en daar werd op regelmatige afstand wat gedroogd gras aangebonden om zo het evenwicht van de vlieger te bekomen. Het duurde een paar keer opstijgen en naar beneden donderen vooraleer de vlieger stabiel was.
Aan de vlieger werd dan van de kop naar de staart een touwtje gespannen en daaraan kwam dan uiteindelijk het lange touw om de vlieger hoog in de lucht te krijgen.
Het was steeds een kunst opdat de vlieger zou opstijgen!
Eenmaal dat het gelukt was, konden we uren genieten..
Langs het touw stuurden we soms boodschappen naar de kop van de vlieger!
Hoe???
Eenvoudig, we schreven iets grappigs op een briefje maakten een inscheuring en schoven zo het briefje op het touw . Door de wind werd de boodschap dan langs het touw omhoog geduwd! Het kwam erop aan dat jou boodschap boven geraakte!!
Als er teveel wind was en de vlieger te hoog of te ver afdreef, brak het touw. Dan konden we via de velden soms kilometers ver op zoek gaan naar dat ding of ... was hij hopeloos verloren.
Onze spelletjes waren heel afwisselend.
Zo speelden we ook veel cowboy en indiaantje want we waren in de ban van Winnetou, Arendsoog en Witte Veder de hoofdpersonnages uit de boeken van Karl May en Nowee, boeken die we toen verslonden! De streken van Pietje Bell of De Vier ( ook boeken) inspireerden ons ook bij het spelen!).
Er was altijd wel iemand in de buurt met kippen en zo vonden we steeds grote , mooie pluimen die we dan met een band rond het hoofd vast staken. Stokken fungeerden als het vurige paard van de cowboy.
's Zomers, na het rooien van de aardappels, was het de gewoonte om de kleine aardappeltjes die bleven liggen te verzamelen . 's Avonds werd er met het loof van de aardappelen een groot vuur aangelegd en daar gooiden we dan de aardappels in om ze te bakken of te koken , je zegt het maar.
Intussen zongen we liedjes rond het vuur of dansten we een indianendans met alle nodige geluiden erbij! Heerlijk was dat!
Ons kleinkinderen hebben het geluk dat ze hier bij ons nog enigzins veilig kunnen buitenspelen en er voldoende ruimte en groen is.
En toch moeten we ze soms aanmoedigen om buiten te spelen, zo zeer gaan ze op in computerspelletjes of binnen spelen. Ze weten niet wat ze missen want dat moet ik toegeven wij hadden een heerlijk kindertijd en veel geluk dat we volop konden buitenspelen!!
Wij hadden toen nog geen last van auto's of motto's ....zalig was dat! .
Maar het belooft een zonnig weekend te worden, dus zullen we ervan profiteren om met de gasten wat buiten te zijn!
Een prettig weekend aan iedereen!
.

Geef hier uw reactie door