Ik kwam vandaag de man tegen van mijn West-Vlaams maatje dat eind vorig jaar stierf. Hij mist haar nog ontzettend en vooral in de koude winterdagen voelt dat gemis nog intenser want hij komt niet zoveel buiten. Toen ik thuis kwam dacht ik hoe goed we het hebben dat we nog mogen samen zijn! Soms vind je dat zo vanzelfsprekend maar is het dat wel? Al te vaak onderschatten we de kracht van een aanraking, een glimlach, een vriendelijk woord, een luisterend oor, een oprecht compliment, een kleine liefdevolle attentie, stuk voor stuk dingen die ons leven een andere koers geven. Misschien is het altijd zo dat liefde pas haar eigen diepte kent op het uur van de scheiding! Ik ga mijn helmboswuivende straks eens goed vastpakken .
Als afsluiter: "Meer dan door je mond zal de liefde spreken door de zachtheid van je handen, de tederheid van je gelaat en de aandacht van je hart" ( Phil Bosmans) slaap wel!
Reacties op bericht (2)
23-02-2008
..
Ik denk dat we daar allemaal wel eens bij stil staan. Het ouder worden en zovelen die ons al verlaten hebben, vrienden die alleen achter blijven. Daarom vraag ik elke nacht stil voor het inslapen. Als het U beliefd, laat me niet eenzaam achterblijven, mag ik als eerste heengaan. Groetjes en
23-02-2008 om 15:50
geschreven door Ludovikus
*
Ja hoor, ik sta daar héél vaak bij stil, want ik heb ook de andere kant beleefd. De eenzame en verdrietige dagen. De wanhopige dagen waarin ik zo graag in een paar sterke armen had willen vallen. Wanneer je zulke momenten hebt beleefd neem je niets meer als zomaar vanzelsprekend. Fijn weekend gewenst door een snipverkouden mus.
23-02-2008 om 15:34
geschreven door huismusje/troubadoerke
)
