15) gelijk Mij de Vader kent en Ik de Vader ken, en Ik zet mijn leven in voor de schapen.
16) Nog andere schapen heb Ik die niet van deze stal zijn; ook die moet Ik leiden en zij zullen naar mijn stem luisteren en het zal worden één kudde, één herder.
17) Hierom heeft Mij de Vader lief, omdat Ik mijn leven afleg, om het weder te nemen.
18) Niemand ontneemt het Mij, maar Ik leg het uit Mijzelf af.
Ik heb macht het af te leggen en macht het weder te nemen;
"Lieve kinderen, ik nodig je uit missionarissen te worden van mijn boodschappen, die ik hier via deze plaats - die mij lief is - geef.
God heeft mij toegestaan zolang bij jullie te blijven.
Daarom, mijn lieve kinderen, nodig ik je uit de boodschappen die ik je geef, met liefde te beleven en ze door te geven aan de hele wereld, zodat een stroom van liefde vloeit naar de mensen, die vol haat en onvrede zijn.
Mijn lieve kinderen,
ik nodig je uit vrede te worden waar onvrede is, licht waar duisternis is, zodat ieder hart het licht en de weg van het heil aanneemt.
Dank dat je aan mijn oproep gehoor hebt gegeven. "
Onze Lieve Vrouw Onbevlekt Ontvangen, zoals Zij zich kenbaar maakte aan Bernadette te Lourdes
O Maria zonder zonden ontvangen, bid voor ons die onze toevlucht tot U nemen.
Zoeken in blog
abc_van_louise
Je kunt op twee manieren tegen het leven aankijken; ofwel geloof je niet in wonderen, ofwel geloof je dat alles een wonder is. Albert Einstein Mijn Heer en mijn God, mijn Jezus Barmhartigheid.
13-11-2007
Niet bang zijn
Als wilde bloemen alleen gelaten Aan de kant van de straat Aan de rand onvolmaakt
Die staan in de wind en de regen En nergens bang meer voor zijn Die hebben gezien dat het leven Onvoorspelbaar kan zijn
Zonder iets zeker te weten Dit kan de laatste dag zijn Zodat alles zoveel meer betekent En alles kleuren krijgt
Op Allerzielen, 2 november, bidt de Katholieke Kerk voor alle overledenen die nog niet bij God in de hemel zijn. In de katholieke cultuur trekken veel mensen op die dag naar kerkhoven om hun geliefden te gedenken.
Zielen Allerzielen is afgeleid van gedachtenis aller zielen. De naam veronderstelt de oude christelijke overtuiging dat de mens bestaat uit een lichaam en een ziel. Na de dood van een mens wordt de ziel gescheiden van het lichaam en gaat ze naar een zekere bestemming. De zielen van de overledenen gaan naar de Hemel, het Vagevuur of de Hel. In één van deze drie bovennatuurlijke oorden wachten alle zielen op de jongste dag wanneer zij met hun verrezen lichamen verenigd zullen worden.
Louteringsproces De zielen in het vagevuur zijn van de eeuwige verdoemenis gered maar moeten nog van hun onvolkomenheden worden gezuiverd om Gods licht te kunnen verdragen. De viering van Allerzielen is bedoeld om dit louteringsproces te ondersteunen. Door gebed en offer helpen de levenden de overledenen om hun uiteindelijke be-stemming te bereiken: eeuwig gelukkig zijn bij God.
Sint Odilo De liturgische gedachtenis van Allerzielen is ontstaan uit een oude monastieke traditie in Spanje. In Europa werd deze traditie geleidelijk aan gemeengoed nadat de heilige abt Odilo (962-1046) van de beroemde benedictijnenabdij Cluny in Bourgondië een viering had ingesteld waarin voor alle gestorven monniken werd gebeden. Sint Odilo verplichtte alle met Cluny verbonden kloosters deze gedachtenis daags na Allerheiligen te vieren.
Pest Pas in de 14e eeuw werd Allerzielen in de gehele Latijnse Kerk ingevoerd. Dat gebeurde vooral onder invloed van de pestepidemieën die in de Middeleeuwen Europa teisterden. Daarbij stierven ontelbare mensen wier lichamen in massagraven terechtkwamen, vaak zonder dat er voor hen een mis werd opgedragen. Om te voorkomen dat deze anonieme pestslachtoffers ook na hun dood naast het heil zouden grijpen, werden zij op Allerzielen alsnog in het gebed van de hele Kerk meegenomen.
Misintenties Het doel van Allerzielen is, zoals gezegd, de ondersteuning van het louteringsproces van de zielen in het vagevuur. Omdat de eucharistie geacht werd het meest effectieve middel voor dit doel te zijn, ontstond het gebruik om op Allerzielen meerdere missen op te dragen.
Aflaten In vroegere tijden was de viering van Allerzielen ook verbonden met het verwerven van aflaten, echter niet ten behoeve van de gelovige zelf, maar voor de overledene die hem dierbaar was. Een Aflaat is een kerkelijke gunst waarmee tijdelijke straffen in het vagevuur ver-minderd of teniet gedaan kunnen worden. In 1938 bepaalde Pius XI dat gelovigen op Allerzielen of op de zondag erna een Toties Quoties-aflaat konden verdienen. Dat betekent dat men bij iedere keer dat men een kerk betrad steeds opnieuw een aflaat voor een overledene kon verwerven, echter wel op voorwaarde dat men eerst had gebiecht, de communie had ontvangen en bepaalde gebeden had verricht. Tegenwoordig zijn er nog maar weinig katholieken die op Allerzielen bezig zijn met het verwerven van aflaten.
Requiem Op Allerzielen worden in het Officie de 'Getijden voor de Overledenen' gebeden. De gezangen, psalmen, lezingen en voorbeden staan in het teken van de menselijke sterfelijkheid en Gods barmhartigheid en rechtvaardigheid. Dat geldt ook voor de Mis die op deze dag gecelebreerd wordt. De openingstekst van de Allerzielenmis is dezelfde als die van een uitvaartmis: Requiem aeternam dona eis, Domine: et lux perpetua luceat eis (Heer, geef hen de eeuwige rust en moge het eeuwig licht hen verlichten).
Eerbetoon aan overledene op Dia de los Muertos (Allerzielen) in Mexico. Foto: sxc.hu
Herfst Er bestaat bij ons een grote kloof tussen de kerkelijke leer over Allerzielen en de beleving ervan. Nog maar weinig katholieken zijn bezig met de mogelijkheid dat de overledenen in het vagevuur zitten. Op Allerzielen gaat het vooral om de herdenking van de dierbaren. Rond 2 november trekken veel families naar de begraafplaatsen en columbaria om daar hun geliefden te gedenken. Graven worden speciaal voor deze gedachtenis schoongemaakt en voorzien van bloemen of planten. Voor veel katholieken past Allerzielen goed bij de herfst. De kortere dagen, de kilte en de vallende bladeren bevorderen het nadenken over dood, verlies en rouw.
Latijnse landen In de Latijnse landen worden Allerheiligen en Allerzielen op grootscheepse wijze gevierd. Mexico spant wat dat betreft de kroon. Op de Mexicaanse feestkalender is 2 november, Dia de los Muertos ('Dag van de Doden'), de belangrijkste datum. Om te laten zien dat ze hun gestorven dierbaren niet vergeten zijn, houden de meeste Mexicanen op de begraafplaatsen luidruchtige feesten, vaak met vuurwerk.
Tijdens overstromingen was er een dorp, waar iedereen moest geevacueerd worden. In dit dorp woonde er een oude man helemaal alleen
Toen het water begon te stijgen kwam zijn buurman met kar en paard en bood de oude man aan, om hem mee te nemen naar veiliger oorden. Maar de oude man weigerde en zei: "God zal mij wel redden". De buurman vertrok zonder hem.
Niet lang daarna, het water stond reeds twee meter hoog, kwam er een sloep voorbij gevaren en de schipper bood de man een plaats aan in zijn bootje. Maar ook deze keer weigerde de oude man en herhaalde hij: " God zal mij wel redden." En hij liet de sloep vertrekken zonder hem.
Het water begon nu snel te stijgen en stond reeds tot aan de dakgoot. De oude man was inmiddels tot op zijn dak gekropen. Nu kwam er een grote boot voorbij varen en werd de man dringend aangemaand om toch in die boot te stappen, anders zou hij verdrinken. Maar weer weigerde hij en zei: " God zal mij wel redden." En hij bleef koppig alleen achter, boven op zijn dak.
Het huis, dat oud was en bouwvallig begon te kreunen onder het geweld van al dat water, tot het tenslotte instortte en de oude man verdronk.
Toen hij bij God aangekomen was, maakte hij zijn beklag en zei: "God, ik heb op Uw redding gewacht en Gij zijt niet gekomen."
Maar God antwoordde, " tot drie keer toe ben ik bij U geweest om U te redden, maar telkens hebt ge mijn hulp afgewezen. Ik kwam met paard en kar, daarna per sloep en zelfs toen ik per boot kwam om U te redden heb je mijn hulp geweigerd."
De oude man boog beschaamd het hoofd.
Inderdaad, hoe dikwijls gaan wij niet voorbij aan God's reddende hand, die Hij ons aanreikt door medemensen.. En dan zeggen wij soms, God luistert niet naar mij.
Ik vond dit verhaal de moeite waard om hier te vertellen.
Vorige week keek ik op V-tv naar het pragramma van Ophra. Als je er reeds naar gekeken hebt zal je wel herinneren dat er telkens een aantal mensen hun verhaal mogen doen.
Het programma was al een tijdje bezig, maar ik was juist op tijd om het verhaal te horen en te zien, van de zwarte Amerikaanse drieling, drie jongens, die een succesvol, maar vooral een waardevol leven hadden. Dit dankzij hun moeder, die, na het veel te vroege overlijden van haar man, haar vijf zonen alleen moest opvoeden.
Zij was een lerares en met dat ene inkomen heeft zij er voor gezorgd dat haar kinderen allemaal konden studeren. Wat ze dan ook succesvol deden. Er waren drie plaatsen waar de kinderen mochten verblijven, thuis, de school en de kerk, in die volgorde.
De moeder zelf zat in het publiek. Een knappe, verzorgde dame voor haar leeftijd. Toen Oprah haar vroeg hoe zij dit had kunnen waar maken zei ze: " Bidden, bidden, bidden" "Ik heb heel veel gebeden" zei ze "en dat doe ik nog."
Ik wou dit gewoon even vertellen, omdat wij, moderne westerlingen de waarde van het gebed onderschatten of zelfs gewoon negeren.
Op het net vond ik dit mooie gedicht, ik wil het graag met U delen.
Het stille huisje
Dwalend over heide en door lage bosjes, denkend aan geen enkel nuttig ding, fluitend zacht en blijde, blij en vrij en losjes, kwam ik plotseling bij een huisje, doodstil en verlaten, dat in schaduw van wat dennenbossen sliep, waar het lang geleden scheen en heel tevreden, want alleen een geitje blaatte en een koekoek riep.
In die dagen zocht ik al maar naar een kamer, 'k had al veel gewogen en gewikt. Hier is stilte, docht ik, en niets is voornamer, niets is meer geschikt. En wijl zwijgend kijken toch niet baat en wijl ik graag in stille dingen mij verdiep tikte ik toen van buiten even op de ruiten; maar alleen het geitje blaatte en de koekoek riep.
Ja, mijn ontevreden tikken mocht niet baten, 't maakte zelfs de stilte dubbel diep; 't scheen sinds lang geleden gans en al verlaten, 't was of alles sliep. 't Is maar beter stille dingen stil te laten dacht ik, wijl ik dwalende weer verder liep, en ik hoorde achter mij maar nu wat zachter hoe het geitje blaatte en de koekoek riep. A.R.H
Ik wens U een mooie zondag en een goede start van een nieuw werkjaar! Louise
Bezinning over een uittreksel uit het tweede deel v.d. Boodschap van GOD DE VADER
Dit uittreksel is ontleend aan het boekje "De Vader spreekt tot zijn kinderen", uitgegeven door de stichting Maria Valtorta, Timorstraat 16, 6524 Nijmegen, met imprimatuur van Mgr. Petrus C. van Lierde.
Ikzelf, Louise, las het in het Provinciaal Kontaktblad, van het Legioen Kleine Zielen, Antwerpen. Het heeft mij zo sterk aangegrepen, dat ik niet kan (mag) nalaten om dit hier ook aan anderen mede te delen. God heeft zich heel de geschiedenis door aan mensen kenbaar gemaakt, wij noemen die mensen "profeten". Ook in onze tijd zijn er profeten, wordt er naar hen geluisterd?
In deze bezinning, die mij zo diep heeft ontroerd treft mij heel bijzonder de laatste paragraaf.
Hierin zegt de Vader, "zelfs als je je koud en onverschillig voelt, roep mij dan aan met de zoete naam van VADER en ik zal tot jullie komen. En ik zal jullie alles geven wat jullie nodig hebben om altijd door jullie Vader en Schepper te worden bemind."
Ik versta daar ook uit - om Hem alle wederliefde te kunnen geven die Hem toekomt, want uit onszelf kunnen wij dat niet.
Na deze mooie en troostende gedachte wens ik jullie evenveel vreugde bij de ontdekking van deze Goddelijke belofte.
Nog een mooie zomerweek, Louise
PS. Ik neem nu enkele vakantieweken en wens U ook een deugdoend verlof. 16.07.07
Geloven is mooi, zei hij, hoe doe je dat? Ook zonder is de wereld mooi! je wil als mens toch altijd het beste, ook voor anderen, als je voor hen verantwoordelijk bent?
Wat voor mij betreft, klonk het antwoord, beoordeel jij geloven als schoonheid, maar het is iets meer van zijn. De mooie wereld is slechts startpunt waarop God mij vraagt het beste te willen voor anderen precies omdat ik voor hen verantwoordelijk ben.
Ik kies niet of ik geloof ik doe wat ik doe omdat ik geloof
Ik wordt mens door mijn inzet een inzet uit geloof.
Ik kies niet of ik verantwoordelijk ben of niet: die ander is als God voor mij omdat ik geloof.
Leven is op weg zijn, bergen beklimmen, waden door rivieren bloemen plukken bij maanlicht. dwalen door eenzaamheden en woestijnen, een kaars branden tegen de storm, op - lopen met anderen of hen dragen, brood delen en vieren in de nacht.
Leven is pelgrimeren, een tijdlang werken aan de weg, een brug bouwen over zwart water, rovers verjagen en duivels, waken en bidden met zieken, doden begraven bij de kapel.
Nooit raken pelgrims thuis: vreemdelingen vestigen niet. wanneer zij eindelijk aankomen, weten ze wat ze vermoeden: de weg is het doel.
Vakantietijd is voor mij ook een beetje bezinningstijd.
Men komt tot rust, heeft tijd om te luieren, om te lezen, kortom om in alle rust te genieten.
Dan bekruipt mij dikwijls het verlangen eens wat dieper in te gaan op levensvragen of op de verdieping van mijn geloof.
Wij kiezen altijd rustige plekjes om te logeren. Meestal is dat in een Bed- and Breakfast en niet alleen in Engeland. In Frankrijk heet zo iets chambre d'hôtes en zelfs hier in Vlaanderen en Wallonië vindt men er met de vleet.
Rustig gelegen, niet te groot of te druk, omringd door natuur. Dat brengt een mens dichter bij zichzelf en voor ons ook bij God
Er zijn dagen van kunst en cultuur, van wandelen, fietsen, zwemmen, maar ook dagen van rust, naar lichaam en ziel.
Gewoonlijk hebben wij een aantal boeken bij, ontspannend, maar ook leerrijk.
Dit jaar ga ik mij verdiepen in enkele geschriften van Eric-Emmanuël Schmitt. Een van de grootste Franse schrijvers van deze tijd.
Ik heb een intervieuw met hem gezien, reeds een tijdje geleden, in Braambos. Een aantal van zijn boeken zijn in het Nederlands vertaald.
Dat gesprek was zo boeiend dat ik er direct voor gewonnen was.
Reeds als jong meisje was ik geboeid door boeken met een spirutuele achtergrond. Wat niet wil zeggen dat ik niet met mijn beide benen op de grond blijf staan.
Wat wij ook altijd bezoeken tijdens onze vakanties zijn kerken en kerkhoven. Er is geschiedenis, cultuur maar ook het gewone leven aan verbonden.
Op sommige, vooral Engelse kerkhoven, vindt men zeer oude graven. Op anderen, zoals in kleine dorpjes in Frankrijk, waar de graven overzichtelijk zijn, ziet men heel der families, generatie na generatie.
En dan sta je ook wel een stil bij het moment dat ook voor onszelf het afscheid nadert. Zeker als je niet meer van de jongste bent.
Eens had een man een droom, Hij droomde dat hij langs het strand wandelde, samen met de Heer. Tegen de blauwe hemel tekenden zich perioden van leven af. Voor iedere periode zag hij twee paar voetstappen in het zand, het ene paar van hemzelf en het andere paar van de Heer.
Toen de laatste periode afgebeeld was, keek hij terug naar de voet- stappen in het zand. Plotseling zag hij dat er op veel plaatsen van zijn levensweg slechts één paar voetstappen was. Hij merkte ook op, dat dit juist gebeurde tijdens de moeilijkste en droevigste tijden van zijn leven.
Het deed hem echt verdriet en daarom vroeg hij de Heer ernaar. Hij zei: "Heer, U hebt gezegd dat - als ik eenmaal besloot U te volgen - U dan de hele weg met mij zou gaan. Maar nu zie ik dat er juist in de moeilijkste tijden van mijn leven slechts één paar voetstappen is. Ik snap niet dat U mij juist op die momenten hebt verlaten".
Toen antwoordde de Heer:"Mijn dierbaar kind, Ik houd van jou en zou je nooit verlaten. In jouw momenten van strijden en lijden, daar waar je maar één paar voetstappen ziet, daar was het dat Ik je droeg.
Wees geloofd, mijn Heer door al Uw schepselen vooral door broeder zon, die de dag brengt en ons beschijnt; schoon is hij en stralend in grote luister: van U, Allerhoogste, ons een gelijkenis.
Wees geloofd, mijn Heer, door zuster maan en de sterren, aan de hemel heeft U ze gezet, klaar, kostbaar en mooi.
Wees geloofd, mijn Heer, door broeder wind en de luchten en wolken en heldere hemel en ook door weer, dat gij Uw schepselen geeft.
Wees geloofd, mijn Heer door zuster water, zo nuttig en nederig zo kostelijk en kuis.
Wees geloofd, mijn Heer, door broeder vuur, door wie U de nacht laat verlichten. Schoon is hij en vrolijk en krachtig en sterk.
Wees geloofd, mijn Heer, door onze zuster, moeder aarde, die ons draagt en voedt en ons
velerlei vruchten schenkt en kleurige bloemen en gras.
Wees geloofd, mijn Heer, door hen die om Uw liefdes wil vergeven, die onzekerheid en verdriet verdragen. Zalig zij die in vrede volharden. Zij worden door U gekroond.
Wees geloofd, mijn Heer, door onze zuster, de lijfelijke dood. Zalig degenen die zij verzoend vindt met Uw heiligste wil. Hen kan de tweede dood niet deren.
is een uitdrukking voor een specifieke spiritualiteit, zoals deze in de Rooms-Katholieke Kerk vorm krijgt. De verering van Jezus Christus krijgt vorm vanuit de liefde en barmhartigheid, die worden gesymboliseerd door Jezus' Hart. Een passage uit het Evangelie naar Johannes, waar Jezus' zijde door een lans doorboord werd, waaruit bloed en water stroomden, speelt in deze mystieke vroomheid een grote rol. Daarbij is het hart van de Gekruisigde doorboord en bron van de sacramenten en van de Kerk.
°°°
Zoals de maand mei de maand van Maria is, zo werd vanaf de 19de eeuw de maand juni wel de maand van het Heilig Hart genoemd. De keuze was op juni gevallen vanwege het hoogfeest van het heilig Hart van Jezus, dat altijd in juni op de derde vrijdag na Pinksteren gevierd wordt.
Symbool van liefde In de Bijbel wordt het hart vaak beschouwd als het symbool van moed, vreugde en hartstocht. Sint Augustinus (354-430) beschreef het hart als symbool van liefde. Middeleeuwse mystici beschreven hun ervaringen van de hartstochtelijke liefde van Jezus voor de mensheid. Deze liefde uit zich in de wil om te lijden en te sterven in het belang van de ander.
Feest Het Heilig-Hartfeest ontstond in Frankrijk. In 1672 gaf de bisschop van Rennes aan de religieuze congregaties van de H. Johannes Eudes (1601-1680) voor het eerst verlof om een feest ter ere van het Heilig Hart van Jezus te vieren. In een visoen van de H. Margaretha Maria Alacoque (1646-1690) toonde Jezus zijn bloedend hart. Hij maakte haar deelgenoot van zijn verdriet vanwege het grote aantal mensen die zijn liefde afwezen. Daarom moest er een dag komen waarop zijn onmeetbare liefde centraal zou komen te staan. In het visioen wilde Jezus dat die feestdag werd ingesteld op de vrijdag na de achtdaagse van Sacramentsdag. In 1765 erkende paus Clemens XIII deze dag officieel als een plaatselijk feest. Paus Pius IX schreef het feest in 1856 voor heel de RK-Kerk voor.
Goede Vrijdag De plaatsing van het feest op de vrijdag is een duidelijke verwijzing naar Goede Vrijdag. Het geeft zo de band aan met de herdenking van Jezus lijden en sterven. Vanaf 1929 komt in de liturgische teksten van het Heilig-Hartfeest als centrale gedachte naar voren de verzoening die Jezus vanwege Gods oneindige barmhartigheid door zijn lijden en dood tot stand gebracht heeft. In een misgezang van het Heilig Hart wordt het zo verwoord: "God heeft zijn Zoon gezonden om onze zonden uit te wissen door het offer van zijn leven"
Doorboring De evangelielezing tijdens de Heilig-Hartmis is genomen uit het Evangelie van Johannes: daarin wordt verteld dat een Romeinse soldaat de zijde van Jezus dode lichaam doorstak. "Meteen kwam er bloed en water uit", zo staat er geschreven. Deze doorboring van Jezus hart wordt in de katholieke traditie soms gezien als de oorsprong van de Kerk, waarin de gelovigen met water zijn gedoopt en in de eucharistie eten en drinken van het Lichaam en Bloed des Heren.
Aanstaande vrijdag 15 juni 2007 is het de feestdag van het Heilig Hart
Ik zal die zondagmiddag met mijn vader op wandel door het land niet licht vergeten al is het vijftig jaar en méér geleden, zo dicht bij hem als bijna nooit meer later.
Wij kwamen bij een akkerstuk, door bossen die aan vier kanten stonden, ingesloten, door varens een verwoestend spoor gestoten dan verend verder over vedermossen.
Wij vonden er een hof. Het hoge koren met ritselingen rijpgestookt van boven stond in de palle juli onbewogen tegen mijn open ogen en mijn oren.
Ik zág niets anders, hóórde niets dan droge verdorde zoemgeluiden van insecten onzichtbaar kevertjes en rode plekken papavers door veel bijen aangevlogen.
Een wereld die bestond en aan den lijve ervaarbaar vaderlijk, een nieuwe aarde met ademing en aanvangen van klaarte waarin ik wilde blijven en verblijven.
Hoe ouder ik word des te meer ik mijn leven ga toetsen aan dat van mijn ouders.
Ik heb veel aan hen te danken, heel veel. Zij kregen het van hun ouders en de generaties voor hen. En wij hebben het proberen door te geven aan onze kinderen.
Is het dan opmerkelijk dat we die waarden ook terugvinden in de gezinnen van neven en nichten.
Daaruit blijkt nog maar eens hoe belangrijk een goede opvoeding wel is.
Wij hadden een warme thuis, een warm gezin, waarin ook de grootouders een plaats hadden.
De kinderen en kleinkinderen leerden rekening houden met bejaard zijn en minder goed te been, of ziek.
En de grootouders deelden in de vreugde en de blijdschap om het nieuwe leven. Maar ook de zorgen die het soms meebracht. En ze verleenden hulp waar nodig was
Kort geleden waren we nog samen met nichten en neven langs moeders kant. Allemaal zestigers en zeventigers, maar verbonden in die herinneringen van een heerlijke jeugd. Ook al maakten wij in onze kinderjaren de oorlog mee.
Onze opvoeding inzake moraal, geloof en menselijke waarden, waren geen last, in tegenstelling tot wat dikwijls wordt beweerd.
Integendeel, het was een soliede basis om ook in deze verwarde en verwarrende wereld, keuzes te maken en te leven als kinderen van God.
Voor en met de medemensen, dichtbij, maar ook veraf.
Voor dat alles, maar vooral voor hun grote liefde ben ik mijn ouders, maar ook mijn grootouders heel erg dankbaar.
Ik hoop dat onze kinderen later op dezelfde wijze aan ons mogen terugdenken.
die daar zitten, hooge en fijn, als ik, moe van t lastig weren onder s arbeids leed en pijn, eenen oogslag naar omhooge buiten s werelds enden sla, en mij eens den hemel tooge nog, aleer ik slapen ga.
Al de lieden rusten neerstig: hier en daar nog een die tiert, en de blijdschap van het geerstig hommelzap te late viert. Duister is t alom en doovig, niet en zegt mij de aarde meer: nu is t dat ik mij geloovig opwaards naar den hemel keer.
Vaart mij wel dan, slaapt in vreden, g' hebt mij lang genoeg geplaagd, wereld, met uw' lastigheden: neen, ge n zult, eer t morgen daagt, mij geen banden meer doen dragen; vrij eens wilt het herte mijn rijdend op den hemelwagen, rustend in de sterren zijn!
Medjugorje is het spirituele centrum van de wereld.
Zalige PausJoh.Paulus II
Christen-vervolging
'En, terwijl ik de slaap niet kon vatten, wist ik, ineengedoken tegen een ijskoude muur: iemand denkt op dit moment aan mij en pleit voor me bij de Heer.'
Irina Ratoesjinskaja (zeven jaar in Russisch werkkamp)
Dit zijn de martelaren van deze tijd. Vergeten wij hen niet in ons gebed
U wil ik loven Heer met heel mijn hart, ik zal verhalen van Uw grote daden, Uw Naam wil ik bezingen .
U wil ik loven Heer, met heel mijn hart, U bent voor mij de oorzaak van mijn vreugde, Alleluia.
Ik ben Louise
Ik ben een vrouw en woon in Vlaanderen (België ) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 31/01/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: ZOEK eerst het RIJK GODS en Zijn Gerechtigheid en de rest zal U geschonken worden. (Bijbel).
