Ik ben Alois Van der Veken
Ik ben een man en woon in Mol () en mijn beroep is gepensionneerd.
Ik ben geboren op 04/07/1950 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Fietsen ,wandelen in de bergen.Photoshop en films monteren.
28-05-2014
Foto's Corbigny
Sticker "Langs oude wegen" de route van Sweerman, onder de"15"
Poes had veel interesse voor mijn handtas
Bij mijn gastvrouw uit Salzburg was het heerlijk vertoeven.
's Morgens om zeven uur eruit. Pelgrimszegen in de kathedraal voor mij en mijn Franse compaan. Indrukwekkend wanneer je die kerk binnenkomt. De zonnestralen verlichten op natuurlijke wijze het altaar, de rest van de kerk blijft in het donker. Echte Dan Brown toestanden: Zeven paters en zeven nonnen zitten geknield met het gezicht naar het altaar kompleet in het wit gekleed met kappen over het hoofd. De klokken luiden 7h en alle geestelijken stonden recht en begonnen klassieke en gregoriaanse liederen te zingen in deze mystieke sfeer. Dit was op professioneel niveau. Aan het einde van de plechtigheid werd ik naar voor naar het altaar gebracht door de Hospitalier van Ste Madeleine. Moest midden tussen de paters en de nonnen die bleven zingen voor de abt aan het altaar staan. Er werd van alles gezegd in een religieus Frans waar ik de ballen van begreep en plots stopten de gezangen en kreeg ik de zegen met de woorden "Bonne Route". Na dit officiële gedeelte werd ik van overal gefeliciteerd. Ik ben nooit zo klein en emotioneel geweest als op dat moment.
Nog wat rondgelopen in Vézelay, 't leek of de ganse wereld daar rondliep. Teveel volk voor mij en rap op de fiets. Niet vooraleer Olivier van de Ste Madeleine mij voorgesteld had naar Corbigny te rijden en daar te overnachten. Via de telefoon afgesproken, 't was maar een goeie 30 km. Na lange stijgingen maar ook lange afdalingen stond ik 3h later in Corbigny. Ontvangst in het Oostenrijks met een drankje met sucre de pomplemouse (=pamplemousse) in het water wat heerlijk verfrissend was. Madame was afkomstig uit Salzburg en vroeger nog Hospitalier geweest in de Ste Madeleine in Vézelay. Ik was in Bourgondië dus ook navenant gegeten, dit was 5 sterren waard.
Nog over die kathedraal. Op 21 juni, dag van de zomerzonnewende, wordt bij het begin van de viering de volledige middengang van voor tot achteraan in de kerk verlicht door de zon en de rest blijft in het duister.
Cougères
Dit gerecht serveer je bij het aperitief. Dit recept voor Cougères is een oud familierecept . Ze raakte jaren geleden verknocht aan het gerecht bij een wijndegustatie in Chablis. (Recept voor zes personen.)
Ingrediënten
- 250 g gruyère - 30 g geraspte parmesan - 100 g boter - 150 g bloem - 25 cl water - 4 eieren - peper en muskaatnoot
Werkwijze
Breng het water aan de kook. Snij het blok gruyère in heel fijne stukjes van ongeveer 1 cm bij 5 mm. Zodra het water kookt, voeg je de bloem toe. Roer krachtig door het mengsel.
Blijf roeren tot je een stevig mengsel hebt en haal de pan van de kookplaat. Laat het mengsel al roerend drogen zodat het niet aan de pan blijft kleven.
Daarna voeg je de eieren een per een toe. Blijf roeren zodat de eieren goed worden gemengd. Voeg de kleine blokjes gruyère toe aan het deeg.
Neem een bakplaat met bakpapier en maak van het mengsel kleine hoopjes van 1,5 cm bij 2 cm. Strooi er de geraspte parmesaan op voor een krokant effect. Zet de bakplaat 20 minuten in een voorverwarmde oven op 170 graden. Serveer de hapjes lauw met een fris glaasje Chablis.
Tip: opteer veeleer voor een blok kaas dan voor geraspte kaas.
In de snackbar op de camping een Frans ontbijt genomen en 2 maal Café au lait. Dat deed deugd 's morgens nog eens ene koffie.
Vertrokken voor een vlakke rit langs het Canal du Nivernais. Een toeristische fietstocht van Auxerre naar Vézelay. Een kanaaltje langs de Yonne. Afwisselend mooie weiden, hellingen met en zonder wijngaarden. Ook grote natuurlijke bossen met hoge rotsen waar aan alpinisme wordt gedaan. Daarna weg van het kanaal de bossen in met een helling van 7% gedurende 2,5 km. Dan nog 2 klimmetjes van een km aan 7% en ik was in Vézelay, het grote doel waar alle Santiagogangers samen komen.Ben tot aan de deur van de kathedraal gereden op de fiets, voor degenen die de helling kennen weten waarover ik spreek. Direkt de stempel gehaald en onderdak gezocht in de refuge naast de kerk.
Morgen speciale pelgrimsmis waar ik naar voor word geroepen om de pelgrimszegen te krijgen.
's Morgens alles weer kletsnat. Al dat gedonder 's nachts. Ingepakt onder een afdak en weg. 't Was al bij al een rustige rit met een stop in Evry-le Châtel, naast het rare toerisenbureau in de ronde vorm. In een eenvoudig restaurant, net naast het ronde gebouw, nog lekker gegeten ook. Het ging er wel hectisch aan toe . De bediening werd gedaan door een madammeke en er zaten zeker 50 mensen binnen die allen in een korte tijdspanne te eten kregen. De keuze bestond maar uit 2 menu's van 12€ maar stond wel snel op tafel.
Laatste 20 km reed ik de Bourgogne, meer bepaald de Chablis. Soms hellingen tot 8% maar niet te lang.
In Auxerre aangekomen in de gietende regen. Bij de kathedraal stond er al iemand op mij te wachten. Fiets oppassen, mee naar secretariaat, de weg naar het voetbalstadion tonen tot hij vroeg om een beetje steun voor zijn eten vanavond. Ik had het kunnen weten. Aan het voetbalstadion van Auxerre ligt de camping. Net op tijd binnen, maar moest wel 20 min. wachten eer ik mijn tent kon opzetten wegens het onweer. Na 100 km fietsen en 20 min in de regen verstijfd van de kou mijn tent opgezet. Een veel te hete douche heeft me er toch wat bovenop gebracht. Dagboek bijwerken. Telefoontje naar huis en dan slapen. In de nacht voelde ik een slak in mijne nek. 's Morgens lag ze verpletterd onder mijne slaapzak (slik).
Iedereen wil op de top van de berg leven , maar geluk vindt je langs de klim
44 km
Schitterend weer 27°
Was weer niet opgedroogd vannacht. Het begon wel op een mooie dag te lijken, zon, geen wind. Weer laat vertrokken maar met de overbelasting van gisteren moest alles een beetje rusten. Spieren voelen als pap aan. Even voor Troyes een klimmetje, maar als beloning een afdaling van 5 km.
De kathedraal van Troyes bleek gesloten tot 14h. Dus even de stad in, een biertje en wat eten. Stempel gehaald en weer op weg nu naar Rosières. Daar verbleven in jeugdherberg, waarvan een deel een omgebouwd voormalig klooster is. Geen warme keuken maar kon wel een pizza bestellen. Nog tijd voor de was en de plas. Jan en Koosje kwamen ook aangereden, een Hollands koppel dat ik al eens tegen kwam. Hij journalist, zij de dochter van een uitgeverij in Rotterdam. Veel over elkaar verteld en bij de tweede fles Chanel werd er al wat meer gelachen. Laat naar bed, hopelijk zijn de spieren een beetje uitgerust. Morgen staat er een grote rit te wachten.
stormachtige wind en 20°; pas vertrokken om 10h30.
Je valt niet omdat je zwak bent, maar omdat je denkt dat je sterk bent.
In L'Epine was de mis bezig dus geen stempel. Dan maar verder naar Chalons-en-Champagne en eindelijk op de echte route naar Compostela. In Chalon juist te laat en moest nog 2h wachten voor de stempel. Dus een rondje door de overdekte groentemarkt gemaakt en een Plat du jour genuttigd op een pleintje. Daarna stempel gehaald, madame stond al te wachten. In de kerk prachtige glasramen en een reuze tafereel over de kruisiging van Christus maar met playmobil figuurtjes.
De wind was met stormkracht recht in mijn richting aan't blazen. Na 30km steendood en ik dacht "hier stopt het voor mij". Zelfs bergaf moeten blijven trappen om niet stil te vallen. Alle duivels uit de hel gevloekt en 50km verder nog mijn doel bereikt. Arcis-sur-Aube heeft een Belgische pastoor werdt mij verteld. Weer slecht geslapen, maar dat komt zeker door mij totaal leeg te rijden. Dus morgen rustig aan om niet opgebrand te raken.
De camping had Nederlandse eigenaars. s'Morgen kreeg ik mijn drankbussen terug met een lekker smaakje.
Gans de nacht aan het Lac du Bairon met de vogels op de achtergrond. Het recital duurde de ganse nacht. Toch redelijk geslapen, maar 's morgens was alles kletsnat. Na 2 koffies in Le Chêne op weg naar Attigny. De hoop dat de bergen voorbij waren bleek vals te zijn. Gestaag bergop bergaf, meer op dan af naar mijn gevoel. Ergens te velde - en de velden zijn daar zo groot als de Provincie Antwerpen - verloren gereden. Een weg op de kaart bestond niet meer. Dus wachten tot er iemand langs komt. Het waren 2 mannen in een busje en hun uitleg was duidelijk. Door een bos nog ne zandweg, weer bergop en tot het volgende dorp. Water gevraagd want alles was weer op (6 tot 7 liter per dag gemiddeld).
Dat is wat ze bedoelen met eenzaam zijn. Ik kon mezelf wat moed inspreken door plaatselijk moppen te verzinnen. Ik was bekaf maar heb me een kriek gelachen, 't was geen zicht. Belangrijk was de wil om verder te rijden, die ik mijzelf zo had opgelegd.
In Attigny gestopt voor de stempel. Mijn tent uitgepakt en midden op het dorpsplein opgezet op de hete straatstenen om te drogen. Ik had nogal bekijks: de mensen kwamen weer vanalles vragen natuurlijk. In Suippes een overnachtingsplaats met wasmogelijkheid en internet gaan zoeken. Uiteindelijk 10km verderop in Bussy-le-Château terecht gekomen in een prachtige Chambre d'Hôtes, lekker gegeten en tot middernacht aan de computer gezeten.De prijs is wel wat hoog om regelmatig te doen ,maar af en toe kan het wel eens. Veel plezier gehad natuurlijk met de Gasten en uitvoerig mijn verhaal moeten doen over Compostela. De foto's zullen voor een volgende keer zijn.
Aux portes de Tumuli rechts boven ,mijn slaapkamer
NIET DE AFSTAND IS BELANGRIJK, WEL DE MENSEN DIE JE ONTMOET. 106 km Onweerachtig 21°
Wat een onweer vannacht! Ik moest mijn vier zakken in elke hoek zetten en in 't midden gaan liggen om niet weg te vliegen. De rit op zich was weer mooi tot Charlesville-Mezières. Daar geraakte ik mijne weg kwijt en Attigny, mijn beoogde doel, was net iets te ver, omdat ik de ganse Voieverte gereden had.Na veel heen en weer gereden te hebben ,dan maar een cafè binnen gestapt. De twee gasten buiten op het terras kegen mijn gezelschap. Na wat vragen stelde de linkse op de foto mij voor mij naar de winkel te brengen met zijne auto, Wat eten te kopen , en te gaan overnachten op de camping van het Lac du Bairon. Een goed alternatief. Maar vijf dorpen, een onweer, en zeven bergen later stond ik voor een gesloten camping. Dus logeren in de vrije natuur was de enige oplossing, rustig was het hier wel. Nu zit ik hier mijn logboek bij te werken met een kakafonie aan vogelgeluiden rondom mij. 't Waren vriendelijke gasten, maar van campings hadden ze gene kaas gegeten of had mijn kennis van de taal van Moliére me in de steek gelaten en lag het misverstand helemaal bij mezelf? Na de drie pintjes bij het terras , want ik heb toch maar getrakteerd, zal het slapen in een tent me wat beter af gaan. Al bij al is slapen op de grond toch geen garantie voor een goede nachtrust.
90 km - Dag 2 begon miezerig, daarna zelfs regen. Moest eerst nog een stempel gaan halen in het bisschoppelijk gebouw in de binnenstad. Had pas aangebeld en de deur ging al open. Daarachter stond een giechelend vrouwtje al klaar met hare stempel. Afscheid genomen van de Nederlander die daar ook al stond voor zijne stempel. Dan op weg, de knie nog wat stijf, maar geleidelijk aan gaat het beter. Dinant binnen gekomen stonden er op de brug metershoge saxofoons opgesteld. dus ene foto. Opeens achter mij een chinees koppel op leeftijd met de vraag of er een publiek toilet is. Chinees naar de WC, dan een Amerikaans koppel: Wat ik hier doe in die rare outfit? Had dit pas uitgelegd of een groep West-vlamingen kwam met dezelfde vragen. Het wordt stilaan teveel met die lof over mijn doel. Broodje met een pintje en weer op pad richting Marienbourg. Net voor Doische, mijn volgende stop, kom ik drie dames tegen op de fiets. Eentje was al eens naar Compostela geweest. Verder gepraat en toen bleek dat ze alledrie kinesisten uit het Gentse waren. In 1967 hadden ze nog les gehad van Dr Viane in de neuropsychiatrie. Straf (nvdr. Dr Viane is de vader van mijn vrouwke). In Doische het office du tourisme binnen. Lief madammeke achter de balie. Ze toont mij de weg, herhaalt dat drie keer en zegt dat ze ook een stempel mag geven omdat dit ook een route is.
Op weg naar Fumay langs de Voieverte. Prachtige fietsroute, helemaal niet moeilijk met massa's bloemen langs de kant. Ik rij een camping voorbij en zie daar twee mensen. Gevraagd of dit camping Belle Vue is. Jaja. Het waren Nederlanders die konstant op reis zijn met de caravan. Nog wat eten gehaald in het volgende dorp, tent gezet, toen begon het te regenen. gezellig babbeltje met de Hollanders met toast met geitenkaas op de BBQ. Nu mijn verhaal afmaken en slapen met een hoop gedonder de ganse nacht.
Na nog wat aanmoedigende woorden van de buren en een bloemetje van mijn vrouwke ben ik om 10h vetrokken. De tocht ging eerst naar Diest om daarna over de oude spoorlijn RAVEL2 naar Namen te fietsen. Mijn drank was iets voor Tienen al op dus ik op een terras. Veel bekijks voor mij en mijn fiets en de vragen kwamen al snel. Mijn eerste contact was iemand uit Overpelt. Na veel vijven en zessen vroeg ik wat hem in Tienen bracht en hij vertelde dat er dit jaar al 7000 km op zijne teller stond. Op zich al een hele prestatie, maar toen hij al 82 jaar bleek te zijn, viel ik toch van mijne stoel.
De knie deed weer moeilijk maar toch in Namen geraakt. Mijn gastvrouw woont in een prachtig herenhuis "A house with a view" op het hoogste punt in Namen. Na 107 km ben ik bekaf naar boven gesukkeld, meer gelopen dan gereden. Maar de ontvangst maakte direkt alles goed. Annemarie kreeg nog een telefoon om een Nederlander Mattie Garnier op te halen die ergens gestrand was zonder slaapplaats te vinden. De eerste dag eindigde dus in pure luxe. Als het lichaam morgen nog verder wil gaat het naar Fumay net over de Franse grens.
Chove en Santiago meu doce amor. Camelia branca do ar brila entebrecido o sol.Llueve en Santiago, mi dulce amor. Camelia blanca del aire brilla oscurecido el sol.
Het regent bijna altijd in Santiago. Hier in deze video wordt dit fenomeen mooi bezongen.
De tekst is van Frederico Garcia Lorca .Bij een bezoek aan Santiago de Compostela zou je dit eigenlijk, in de gietende regen ,moeten
kunnen meeneurieen onder moeders paraplu.
Hopelijk regent het alleen in Santiago en niet teveel onderweg, toch heeft het zijn charme.
Met de nasleep van mijn bronchitis bekruipt mij een dubbel gevoel. Ofwel krijg ik een nieuwe opstoot van koorts en is er de angst van is dit wel verantwoord of zegt mijn lichaam dat er ook grenzen zijn na 63 jaar. De drijfveer is wel ”als ge het niet probeert zult ge het nooit weten”. Wanneer ik pelgrimsverhalen lees over allerlei pijntjes, dan sla ik meestal die bladzijden over. Wat me meer interesseert zijn niet zozeer problemen die leiden tot een eventuele terugkeer, maar de worsteling met jezelf die vooraf gaat aan een terugkeer. Elke Santiagoganger neemt afscheid na een periode van voorbereiding. Een periode dat hij voor zichzelf en anderen duidelijk maakte wat hij wil en wat hij gaat doen. Hij zal meestal tot het uiterste gaan om zijn doel te bereiken. Zo heeft hij zichzelf geprogrammeerd en zo wil hij het ook een beetje voor het thuisfront doen. Opgeven en naar huis terug doet hij pas op het allerlaatste, wat nogal eens leidt tot grote problemen. Nu is het niet dat de schrik mij om het hart slaat ,maar er eens eventjes over nadenken kan zeker geen kwaad. Het gevoel dat er toch iets niet in orde is ,is misschien wel de oorzaak van dit pessimistisch ogenblikje en moet ik het toch even kunnen opschrijven.
Ik ben Alois Van der Veken
