11 dag 9 Posadas – Cordoba  woensdag 19/05/2010

Het ontbijt nemen op een zonnig terras aan het zwembad, is hier dagelijkse kost, vertelt Jan. Het is een van de grote voordelen van het leven in Andalusië.

Marian bezorgt ons lekkere koffie, broodjes met divers beleg, een zacht eitje en als toetje yoghurt. We genieten nog een uurtje van ons zalig oponthoud op de Finca. Marian en Jan, jullie zijn echt gastvrije mensen, bedankt.

Om 9 h 00 stipt verlaten we, met goede herinneringen, dit vakantieparadijs.

Eerst is het zwierig dalen tot in de dorpskern van Posadas. Pol wil vóór we het dorp verlaten zijn vakantiekaartjes afgeven in het postgebouw. Wanneer we de richting Fuencubierta vinden, stellen we vast dat onze vriend ons niet gevolgd is. We blijven op hem wachten….Maar na 10 minuten is Pol ons nog steeds niet komen vervoegen. Hij heeft een andere weg genomen en staat een paar honderd meter verder op ons te wachten. Gelukkig kunnen we elkaar met de gsm oproepen.

Nadat we de Guadalquivir kruisen blijven we hoofdzakelijk in dalende lijn, de rustige A445 volgen. Na 15 km komen we in het onooglijk kleine dorp Fuencubierta. Wanneer ik de weg vraag naar de Via Verde del Campiña is er geen enkele dorpeling die ons kan helpen. We rijden op goed geluk nog iets verder richting Las Pinedas.

Toevallig zien we in de vallei een mountainbiker voorbij flitsen. Iets verder komen we aan de startplaats van de groene weg naar Cordoba. Aanwijsborden hadden hier wel mogen staan, menen we!

De aanloopstrook tot de tunnel is bezaaid met heel grove keien. Hopelijk wordt het wegdek beter….Argwanend voorzichtig, proberen we met onze zwaar bepakte fietsen te starten. We hebben geluk, na de tunnel krijgen we een goed berijdbare Dolomietverharde aarden pad. Deze Via verde is een stukje oude spoorweg uit de jaren 1940 tussen Sevilla en Cordoba.

Het pad loopt zwak omhoog, het is voortdurend vals plat. We rijden door een lichtglooiend terrein van Las Pinedas voorbij Guadalcazar. Zalig tussen rietkragen en bebloemde bermen. Al is de omgeving heel anders dan deze van de Via Verde de la Sierra is dit pad ook een aanrader.

Het is heel warm, gelukkig hebben we onze bidons met fris water gevuld. Regelmatig kunnen we in de schaduw van aangeplante boompjes uitrusten op pas geplaatste bankjes. Na een poosje wordt de weg weer slechter. We rijden precies door een karrewegel. Je weet wel zo’n weg met gras in ’t midden en 2 strookjes waar je moet uitkijken om in het spoor te kunnen blijven.

Het is onvoorstelbaar, we zijn de enige fietsers. Op het gehele traject van +/- 25 km hebben we geen enkele fietser noch wandelaar ontmoet. Nadat we een reeks beken en rivieren kruisen eindigt de groene weg plots op een asfaltbaan.

Het is uit een diep dal kruipen. Na wat zoekwerk wegens omleidingen, kruisen we de Guadalquivir. Volgens ons roadboek moeten we door een industriezone de stad binnen rijden. Net op het ogenblik dat we terug op de juiste weg komen, zien we twee fietsende jonge dames naar ons toekomen.

Ze doen ons stoppen. Het zijn Engelstaligen op zoek naar de Via Verde. Een van de meisjes sleept een wagentje met hun bagage. We leggen uit hoe ze op de oude spoorwegbedding geraken…..We stellen ons echt vragen hoe ze het er zullen vanaf brengen op de slechte stroken. Vóór we hun kunnen waarschuwen zijn ze met veel moed opnieuw vertrokken.

Wanneer we dwars door de industriezone van Torrecilla rijden bemerken we een bar met uitnodigende panelen “Ménu del dia”. Onmiddellijk beslissen we, vooraleer we de stad binnenrijden, het middagmaal te nemen. Wat een drukte…..zowel het gelijkvloers als de verdieping zit vol kwetterende arbeiders en bedienden. De dienster wijst ons een plaatsje voor vier en ratelt het menu af. Maar eerst willen we onze dorst lessen. Wanneer de dienster voor de 2°maal komt kan Antoine nog niet beslissen Enkele seconden later komt ze met drie voorgerechten en negeert onze vriend. Gelukkig kan ik haar toch overtuigen om ook onze vriend te bedienen….. Zou Antoine zijn lesje geleerd hebben?

Het is bijna 15h00 wanneer we de stad onder een brandende zon binnenrijden.

We belanden in een groot park, waar een vriendelijke dame ons de weg wijst.

Wanneer we aan de Rio Guadalquivir komen is het niet moeilijk. We volgen de oever voorbij de “Jardines del Alcazar” tot aan “La Misquita”. Volgens ons plannetje moeten we tot aan de 2° brug. Enkele minuten later zijn we aan Hostal La Fuente in de Calle San Fernando midden in het oude stadsgedeelte. We krijgen twee bescheiden kamers en kunnen onze fietsen naast de patio stallen.

Na een zalige douche willen we de stad verkennen. We weten dat deze stad een van de meest historische steden van Andalusie is. Hoog tijd voor een stadswandeling. Natuurlijk starten we met de “la Mezquita” de parel van islamitische kust. Het interieur van de moskee is algemeen bekend en is schitterend. De buitenkant ziet eruit als een fort, het lijkt eerder een complex met vele gebouwen. Maar ja, het is van een moskee uiteindelijk een katholieke kathedraal geworden.

Nadien lopen we door een labyrint van straatjes met winkeltjes van de joodse wijk. Wat een bloemenweelde, we kunnen hier en daar een kijkje nemen in de vele patio’s. Natuurlijk mogen we het bloemenstraatje niet overslaan. Het is een van de mooiste stadswandelingen welke we gemaakt hebben op onze tochten. Deze Judería met zijn smalle straatjes, pleintjes en adellijke herenhuizen bezorgt ons een sfeer van een bloeiend verleden.

We wandelen door de patio met de sinaasappelbomen naar de Alcazartuinen. Hier is het wat uitblazen in de lommerte.

Het is al 20 h 00, moe gewandeld willen we toch nog een kijkje nemen aan de oude Romeinse brug. We sloffen van de Poort over de brug naar de Toren La Calahorra naar de wijk Miraflores. Na een deugddoende terraspauze met enkele San Miguels, willen we onze honger stillen. We eten in een prachtige historische patio als echte toeristen.

Ach, het moet ook eens kunnen toch! We weten het, we zouden beter en goedkoper gegeten hebben in een iets minder toeristische buurt.

Na onze maaltijd rusten we nog wat uit aan de boorden van de rivier waar een overvloed is van terrasjes.

Het wordt donker, Hugo en Antoine willen gaan slapen. Pol en Bob voelen zich nog fris genoeg om op de Plaza Corredera het Jazz festival mee te maken. Ons gastgezin van de Finca El Juncal, Marian en Jan, zouden er ook zijn.

Spijtig genoeg hebben we ze niet gevonden in de massa. We bemachtigen een tafeltje, drinken enkele biertjes, maar de oorverdovende muziek doet ons na een uurtje onze bedjes opzoeken.

Er is nog zoveel te zien en te bezoeken. We hebben dagen te kort hier in Cordoba!

Start : Posadas 9h00

Aankomst: Cordoba 15h00

Afstand :    61km

Cumul: 474km

Weer:         Stralende zon  zeer warm  34°C

Verblijf:  Hostal La Fuente  San Fernando 51     tel +34 957 48 78 27

www.hostallafuente.com

reservas@hostallafuente.com

14-12-2010 om 11:00 geschreven door Via de la Plata

12 dag 10  Cordoba - Baena  donderdag 20/05/2010

 Er wordt nog steeds hitte verwacht. Vroeg vertrekken, dat hebben we gisterenavond unaniem beslist. Om 8 h 00 verlaten we Hostal Fuente zonder ontbijten.

Met veel spijt vertrekken we uit Cordoba, er is hier nog zoveel te zien, zoveel te bezoeken. We zijn het met elkaar eens, Cordoba is een van de meest sfeervolle steden die we ooit bezocht hebben.

Cordoba, hier wil ik nog terugkomen!

We verlaten het historisch stadsgedeelte via de Puente de Miraflores. Nog een laatste stop met zicht op de oude Romeinse brug, het is grandioos. Wat een stad, wat een zicht, magnifiek! Nu rijden we op het schiereiland gevormd door de Guadalquivir. Via de Calle Rinconada naar Puente de Arenal.

Nergens een eetgelegenheid open, het zal de stad verlaten zijn zonder te eten vrezen we. In een van de laatste straatjes vóór we de autostrade kruisen ,vinden we toch een winkel die al open is. Bananos, magdalenas y agua mineral, meer kunnen we hier niet bemachtigen.

Dan maar een paar bananen en koekjes uit het vuistje zeker! Dit is compleet tegen onze culinaire principes….allé vooruit voor één keer.

Volgens ons roadboek moeten we door een relatief onbekend, maar toch aantrekkelijk gevarieerd binnenland. Het is onmiddellijk bergop, en geen klein beetje. Het is een paar kilometer erg steil kronkelend uit het rivierdal kruipen. En erger nog…..de CP 158 ligt er zeer slecht bij. Een echte “carretera de merde”, met erg ruwe versleten asfalt vol putten. We vorderen van geen meter!

Het blijft een geaccidenteerd parcours, het loopt meer op dan neer door het hart van Andalusië. Hier zullen we niet veel toeristen tegenkomen, menen we. In de verste verten zijn er noch dorpen noch huizen te bespeuren. We blijven dicht bij elkaar en overzien onze dagen tot nu toe. Wat een mooie tocht was het, we vinden het heel spijtig dat we niet meer dagen uittrokken om steden zoals Cordoba grondiger te kunnen bezoeken.

We zijn al meer dan 20km ver en hebben, och arme 5 auto’s en enkele vrachtwagens tegengekomen. We rijden op een soort plateau met een heuvelachtig parcours. Het is een boomloos landschap met veel graanvelden. Heel mooi zijn de bloemen en kruiden in de bermen.Het is een fascinerend landschap.

Volgens onze reiswegaanduidingen zouden we Cubas en Lope Amargo voorbij moeten. We hebben er echt niks van gemerkt! Zouden het misschien haciënda’s of boerderijen kunnen zijn? We maken een duik naar beneden en laten ons gaan…..Maar twee bochten verder is er plots geen asfalt meer. De straat is weggespoeld en er is een los aarden pad door een droogstaande rivier. Verbouwereerd staan we alle vier vast in het zand, gelukkig is er niemand gevallen. We moeten enkele honderden meters te voet verder, eerst naar beneden en dan omhoog tot waar het asfalt opnieuw begint. Dit is werkelijk onverantwoord gevaarlijk. Hoe kan dat nu toch zonder enige aankondiging?

We komen aan een Y splitsing, er staat 42km op ons tellertje. Gelukkig vinden we een oud verweerd kilometerpaaltje. Daarop kunnen we A309 richting Castro del Rio ontwaren. We krijgen moed, eindelijk weten we dat we binnen een 10-tal kilometer opnieuw in de bewoonde wereld zullen komen. We houden een korte stop en verorberen onze laatste koekjes en delen onze bananen.

Het landschap is totaal gewijzigd.We rijden tussen olijfgaarden en er zijn zelfs hier en daar druivenstruiken. We zien van ver een dorp. Het is op een heuvel gelegen aan de rivier Guadajoz. Castro del Rio heeft twee kerken, stadsmuren en enkele oliefabrieken. Op het rondpunt zien we zelfs een oude olijfoliemolen opgesteld. We ruiken zelfs de zure olielucht.

We zijn dolblij wanneer we door kleine straatjes rijden. Het is ondertussen 12 h 00 en we hebben al 50km. Hoog tijd om te aperitieven, na deze bewogen rit onder de brandende zon.

 Het dorp geeft een doodse indruk, per toeval kunnen we aan enkele señoras vragen waar zich een bar bevind. Onder veel gekwetter worden we begeleid naar een pleintje waar we inderdaad een café vinden.

Hoog tijd om onze dorst te lessen op een binnenpatio in de schaduw van citroenenbomen. We kunnen de patroon overhalen om voor ons een bocadillo con jámon klaar te maken. We genieten van deze deugddoende rustpauze met enkele broodjes en een fris wijntje. We nemen later nog een toetje en zelfs een koffie voor we verder trekken.

We kruisen de N 432 en nemen de CP 160 een rustig baantje richting Baena.

De weg blijft omhoog lopen iets meer dan vals plat, onder de brandende zon is het heel veel zweet afdrogen. We rijden nu kilometers aan een stuk tussen olijfbomen. In de verte zien we op een heuvel de stad Baena liggen. Het is precies een wit dorp, een beetje zoals Olvera of Ronda.

Het zal ook hier zoeken worden vermoeden we. Pol geeft ons veel moed, hij plaagt Hugo en meent dat we heel hoog moeten tot aan het kerktorentje. Uiteindelijk is het ook zo, we worden in het dorp, de bijna onmogelijk te befietsen straatjes ingestuurd. Heel traag en op ons kleinste verzet kunnen we nog juist recht blijven. Het is een half uur klimmen tot bij de albergue op de Rute Caifato.

Grote verwondering wanneer we aankomen op het hoogste gedeelte van Baena. We bellen aan bij een van de mooiste Albergues ooit. Met een fabelachtig uitzicht op de ganse omgeving. We krijgen twee splinternieuw ingerichte kamers, met elk een badkamer met alles erop en eraan. Grote verwondering wanneer we slechts 74 € voor ons vier voor één nacht met inbegrip van ontbijt moeten betalen. De señorita geeft ons nog een hele uitleg over de culturele vereniging van de “Rutas del Caifatos”.

Deze route is een historische weg tussen Córdoba en Granada van in de tijd van Al-Andalus. De camino blijkt tot het historisch erfgoed van Andalusië te behoren. Het was in de middeleeuwen een van de drukste koopliedenwegen van het Iberisch schiereiland.

 Baena ligt midden in het belangrijkste olijfolieproductiegebied van Andalusië. Er zijn heel wat olijfoliepersfabrieken vlakbij de benedenstad.

De Almendina, het hooggelegen gedeelte van Baena, waar wij nu verblijven, is feitelijk een oude Moorse stadswijk.

Men is bezig met een voormalige oude moskee met minaret, aan het renoveren.

Nu is het een kerk geworden.

Voor we ons aan een stadswandeling wagen, willen we ons wat verfrissen en hebben nood aan een siësta. We zijn dit nu stilaan gewoon……

Het is 18 h 00 en nog steeds bloedheet en nergens is er schaduw. Toch wagen we het om een stadswandeling te doen. Maar ikzelf heb een beetje andere zorgen……sinds enkele dagen heb ik een bloedrode uitslag op mijn enkels en nu staan ze ook heel dik. Wanneer we de benedenstad bereiken loop ik onmiddellijk een apotheek binnen en krijg een zalf tegen zonneslag of zoiets. De apotheker raad mij aan de enkels te beschermen tegen het zonlicht.

Dus terug en sokken aandoen….Wat een zicht zeg!

De stad is het bezoeken waard, in het bijzonder de Plaza de la Constucion met het stadhuis. Er staat een standbeeld met een trommellaar. Het is jaarlijkse traditie, waarbij er hier in Baena met Pasen een ontmoeting is van groepen van verschillende steden uit Spanje. Het blijkt een diepgewortelde traditie waarbij met trommelgeroffel rondwandelend, regen zou afgesmeekt worden! Zo heeft hier is Andalusië elk dorp zijn eigen fiëstagewoonten! We dalen nog lager tot dat we in een park en in het lommer op een terras aan enkele frisse SanMiguel’s geraken.

Stilaan begint de plaatselijke bevolking aan hun dagelijks flaneerritueel. De gehele familie, van grootouders tot kleinkinderen wandelen luid kwetterend door de straatjes. Rond 21 h 00 begint het eindelijk wat af te koelen, we krijgen honger en stappen een van de schaarse restaurants aan de hoofdstraat binnen.

Zoals gebruikelijk worden we met veel zwier ontvangen en moeten in sneltempo onze keuze maken. We willen een koud voorgerecht en een flink stuk vlees als hoofdgerecht. Heel tevreden nemen we nog een dessert. We hebben uitstekend gegeten en gedronken. Met een dikke buik willen we nog een wandeling maken, het is ondertussen pikdonker en we hebben aandacht voor de mooie sterrenhemel.

Het wordt een klauterpartij naar onze albergue. Alle bezienswaardigheden op het hoger gelegen gedeelte van de stad zijn verlicht.

De jeugd is nog volop bezig met musiceren …..We blijven nog een uurtje luisteren tot we eindelijk om middernacht doodmoe onze bedjes opzoeken.

Als we zo verder doen worden we nog echte Spanjaarden!

Start: Cordoba 8h00

Aankomst: Baena 15h00

Afstand: 66km

Cumul: 540km

Weer: Stralende zon geen wind zeer warm 36°C

Albergue Rural Natividad Povedano Adamuz

Ruta Del Caifato 7 Baena   96 56 27 27 18

www.baenarural.com

infoalbergue@baenarural.com

17-12-2010 om 11:17 geschreven door Via de la Plata