13 dag 11  Baena - Montefrio  vrijdag 21/05/2010

Gelukkig weten de Andalusiërs hoe ze met felle zon en warmte moeten omgaan. In deze albergue zijn de muren heel dik en witgeschilderd. Er zijn kleine ramen die steeds verduisterd blijven. We hebben de airconditionerring maar even moeten opzetten.

Om 8 h 30 staan we klaar en kunnen we ontbijten in een sfeervolle eetzaal.

Het ontbijt is eenvoudig, nochtans zullen we de eerste uren geen honger hebben. Wanneer we vertrekken, begint de zon al te branden en het is nog maar 9 h. We schatten dat het nu al 25°C is. Vóór we het dorp verlaten moeten we ons goed met water bevoorraden. Door kronkelende en enge straatjes dalen we naar de N432. We zullen deze weg ongeveer 8 km volgen om dan rechtsaf te slaan richting Luque.

Het wordt opnieuw klimwerk en we verwachten er nog meer vandaag! Het is een lastige passage door een smalle doorgang tussen steile rotsformaties. We rijden op de rand van het ruige “Sierra Subbeticas natural Park. Dit beschermd gebied ligt echt in het hart van Andalusïe. Er leven wel 70 soorten vogels en de verscheidenheid aan wilde bloemen is enorm. We komen voorbij de ruïnes van een oud kasteel met versterkte muren.

Voorbij Luque volgen we de richting naar Morellana. Soms moeten we heel steil omhoog tussen grillige kalkrotsen. Het is zwaar, afzien, traagjes, wiel in wiel en veel zweten.

Eenmaal boven, duiken we door een soort méditerraans bos richting Fuente Alhama. We dachten in een dorp terecht te komen, maar er staan ocharme 4 huizen. Na de afdaling wachten we elkaar op en drogen ons zweet naast een bron. We moeten naar Priego de Córdoba en we volgen een eindje de snel kabbelende rivier “Rio Salado”.

Na een poosje is het opnieuw over een kronkelende weg naar omhoog.

 Soms wordt het zeer steil met vlakke tussenstukken. Het is een heel lastige brok.Dit onregelmatig klimwerk is serieus afmattend. Gelukkig komen we na de hoogste top in een open landschap. We zien van ver Priego liggen.

Priego de Córdoba is ook een olijfoliecentra. Andalusië levert zeer veel “aceite de oliva”.Volgens enkele gegevens zelfs de helft van de Spaanse productie. Blijkbaar wordt het aanplanten van olijfbomen gesubsidieerd, misschien wel met Europees geld. We zien heel veel jonge aanplantingen tussen eeuwenoude bomen.

De olijvenoogst is van oktober tot eind december. In het begin zijn de olijven groen op het einde van de oogst zwart. Een volwassen boom kan wel 20 liter olie leveren. Ook bij het binnenrijden van Priego de Córdoba staat er een olijfpers op een rond punt. Nu is het een sierfontein geworden. Het stadje ligt op een hoogte, het is puffen en blazen om in het drukke centrum te geraken.

Eerst willen we inkopen doen om deze middag te picknicken. In de hoofdstraat vinden we een grootwarenhuis met een variatie aan groenten, fruit, brood en beleg. Het is aperitieftime en de brandende zon doet iedereen binnenkruipen. In een overvolle bar geraken we aan enkele Cruzcampos. Blijkbaar is dit nu het nummer één van de Spaanse bieren. We houden het niet lang vol tussen de uitbundige, schel kwetterende gasten en de twee zinloos te luidspelende tv’s.

Priego is een stad met veel historische bezienswaardigheden. De oude stad is gebouwd rond een Arabisch kasteel. Er staan een reeks kerken of zijn het verbouwde tempels? We rijden ook nog door een oude woonwijk met witgekalkte huizen waarvan de gevels met duizenden geraniums versierd zijn. Alle deuren en ramen zijn groen geschilderd. Auto’s kunnen hier niet in de doolhof van smalle geplaveide straatjes. Deze wijk noemen ze Barrio de la Villa.

Met moeite vinden we de juiste weg naar Almedinilla. Het is heel druk en we moeten enkele keren de weg vragen. Een vriendelijke guardia civil doet ons de verkeersstroom volgen om uit het stadje te geraken. Wanneer we de A339 vinden zijn we terug op de goede weg. Vóór we het dorp binnenrijden stoppen we bij een bar. We mogen nadat we enkele frisdrankjes besteld hebben, op het terras onze picknick nemen. Ondertussen horen we een groepje senioren luidruchtig kaart spelen. Wat kunnen die mannen kabaal maken zeg!

Schaduw is er niet, iedereen is aan het zweten bij de korte maar steile beklimmingen. Het is de moeite, de vergezichten zijn fenomenaal mooi. We moeten naar Brácana en vandaar naar Venta Valero. Gelukkig heeft Hugo een verroest wegwijzertje gezien richting Lojilla. We moeten naar dit gehucht langs een smal weggetje met een stijgingspercentage welke ons op de allerkleinste versnelling dwingt.

Lojilla bestaat uit enkele boerderijen waar we middendoor rijden. Uiteindelijk moeten we afstappen, een boer met tractor dwingt ons in de zijberm. De laatste 100m naar de heuveltop kunnen we onmogelijk al rijdend doen, zo steil hebben we het nog nooit gehad! Op een uitwijkplaats, waar we een drankpauze nemen zien we in de verte Montefrio liggen. Nog 6 à 7km schatten we en laten ons naar beneden donderen.

Volgens mijn tellertje moet de max. snelheid 64 km/h geweest zijn. Het baantje is overzichtelijk. Het zijn mooie lange bochten. Maar ineens staan we op een T-kruispunt. Terwijl we elkaar opwachten, vraag ik aan een vrachtwagenchauffeur, die juist van een parking komt, de weg. De man verwijst me naar de nabijgelegen bar. Met luid geblaf komen er twee honden op ons af met daarbij gelukkig hun baasje.

Wanneer ik hem de weg wil vragen, moeten we meekomen op zijn achterliggend terras. Cristobal is de patroon van de bar, het is zijn sluitingsdag en toch krijgen we onmiddellijk elk een frisse San Miguel. De man denkt dat we Duitsers zijn en wil weten waar we heen moeten.

Wanneer ik hem duidelijk maak dat we Belgen zijn, zegt hij, dat hij Belgische vrienden heeft. Zij komen regelmatig bij hem eten en drinken. De vrouw heet Nathalie en zij en haar man hebben een Cortijo +/- 2km richting Lojilla…waar wij vandaan komen. Wanneer ik hem het adres van Cortijo Montefristy toon, Beweert hij dat we terugmoeten. We staan er wat beteuterd bij, eigenlijk hebben we geluk.

We zouden normaal nog 5 km doorfietsen naar de dorpskern om daar te beseffen dat we minstens 7 km terug moeten en dit met enkele niet onaardige beklimmingen.

We bestellen nog een cerveza, trakteren onze nieuwe vriend en gaan op zoek naar onze B&B. 10 minuten later worden we met veel enthousiasme ontvangen door Nathalie en Guy en de honden. Onmiddellijk krijgen wij een lekker fris welkomstdrankje. We voelen ons meteen thuis en kunnen ons hier in onze eigen taal verstaanbaar maken. Al moeten we ons plat West-Vlaams soms wel een beetje bijschaven…..

Guy toont ons fier de twee gastenkamers en we willen vlug elk een douche nemen. We voelen ons na die slopende rit niet meer te genieten. Nathalie zal tegen 19 h 30 het avondmaal klaarmaken. Het blijft lekker warm. We kunnen op het schaduwrijke terras de uitzonderlijk lekkere maaltijd van de gastvrouw ten volle waarderen. Alles flink overgoten met enkele flessen vino tinto.

Achteraf hebben we nog een uiterst gezellige avond met het gastgezin. Ze genieten van onze jarenlange fietservaringen en trektochtenverhalen.

Ook Guy en Nathalie hebben ons veel te vertellen. Zij zijn twee enthousiaste Antwerpenaars die na hun huwelijk een heel nieuw leven gestart zijn in Andalusië. Ze gingen op zoek naar een oude boerderij of een geschikte woning voor een B&B. Uiteindelijk zijn ze hier beland, de cortijo staat op een heel groot stuk grond met fruitbomen tussen de olijfgaarden.

Het gastenverblijf in dit zonnige zuiden ligt op enkele kilometers van het dorp. Zowel ontbijt als souper kan meestal op het heel ruime terras genomen worden. Ze hebben eigen kippen en eendjes en twee hondjes. Werkelijk een aardparadijs. Fier leiden ze ons rond op hun landgoed. Nadien blijven we nog tot heel laat napraten. Wanneer we over onze woorden beginnen te struikelen, wordt het hoogtijd om onze bedjes op te zoeken. Er zal ongetwijfeld gesnurkt worden.

Start: Baena 9h00

Aankomst: Montefristy 17h00

Afstand: 73km

Cumul: 613km

Weer: Stralende zon geen wind zeer warm 32°C

www.bbcortijomontefristy.com

cortijomontefristy@hotmail.com

21-12-2010 om 11:36 geschreven door Via de la Plata