05 dag 3     El Burgo - Ronda donderdag 13/05/2010

We hebben alle vier zeer vast geslapen. Hoe kan het ook anders na onze late avond. We hebben afgesproken ons ontbijt rond 8 h 00 te nemen. We willen tegen de middag in Ronda toekomen. Pol en ikzelf doen inkopen in het dorp, terwijl Hugo en Antoine koffie zetten en de tafel dekken. Na het ontbijt ruimen we op. De keuken van Juan zal nog nooit zo opgeruimd geweest zijn, ( vermoeden we). Hij heeft het ons later per mail laten weten!

We verlaten El Burgo om 9 h 30, het is nog erg fris en toch is het zonnig.

Het stille witte dorpje was een aangename verblijfplaats, waar we heel goede herinneringen aan overhouden. We zijn nog maar juist buiten het dorp en daar begint al een akelige beklimming. We moeten naar de Puerto del Viento, een smalle pas op een hoogte van 1190m.

Op één lijntje vorderen we heel traag met achter ons een reeks auto’s die geduldig wachten op een kans om ons voorbij te steken. Na een 4 tal kilometer is er een kijkparking waar we elkaar opwachten.

Wanneer de achterop komende wagens voorbij stuiven, zien we onze 2 Nederlandse vrienden ook omhoog klauteren. Ze willen echter heel snel verder.Na een korte drinkpauze en onder aanmoedigingen verdwijnen ze uit het zicht in de volgende bocht.

Na een 10 tal kilometer taai klimmen, moeten we door een bosrijk gebied. Dit is het natuurpark van de Siërra de las Nieves. Dit enorme park is gelegen in de heuvels aan de oostkant van de weg naar Ronda. Het park beslaat een gebied van 20 op 30 km of 18.530 hectare.  In dit bergachtige gebied heeft de flora en fauna weinig last van menselijke activiteiten. Er is slechts enige productie van kurk, kastanjes en honing.

De naam “Siërra de las Nieves “ suggereert, dat er in de winter sneeuw ligt. In het natuurpark zijn er heel diepe ravijnen en spectaculaire kloven. Er groeien zeldzame Spaanse dennen. Ook leven er veel reeën, steenbokken en zelfs wilde katten en otters.

Na een korte rustpauze zwoegen we ons verder naar boven. De begroeiing wordt schaarser. Het wordt steeds frisser en de wind begint vrij spel te krijgen nu we tussen kale rotspartijen klimmen. Na een 12-tal kilometer wordt de klim onderbroken door een plateau van een

2-tal kilometer. We krijgen de koude wind recht op de neus.

Nu we juist dachten dat we beter vooruit zouden geraken, begint de laatste steile strook naar de Puerto del Viento (poort van de wind) een echt toepasselijke naam. We houden het hier niet lang vol niettegenstaande het prachtige uitzicht op de top. Nadat we ons zweet wat laten drogen en een slokje drinken willen we vlug naar beneden

Er volgt een rustige overzichtelijke afdaling van 12 km naar Ronda.

We zien de stad in de verte liggen. We volgen lange tijd een spoorweg en komen langs een oud aquaduct aan een heel druk rond punt.

We volgen de plaatjes naar het centrum. Dorst doet ons halt houden bij het station waar we onze aperitiefpauze nemen in een bar.

Het verkeer wordt heel druk en we moeten erg opletten om elkaar niet te verliezen. Ik weet dat ons verblijf zich in het oude gedeelte van Ronda bevindt.

Op de site van de B&B staat er een duidelijke uitleg. Eerst moeten we voorbij de Plaza del Torro over de beroemde brug, de Puente Nuevo. Nu zijn we in het oude gedeelte van Ronda en volgen de weg tot we links de kerk Espiritu Santo zien. Ietsjes verder is er een helling naar beneden en plots staan we voor het huis met nr.35 “Boabdil Guesthouse”.

Er doet niemand open doch na een telefoontje weten we dat Fleur, onze gastvrouw, op komst is. Grote verwondering wanneer we het schijnbaar kleine huisje binnen stappen Alles lijkt veel groter dan we dachten. We krijgen 2 ruime kamers op de eerste verdieping. Onze fietsen kunnen we achteraan via een poortje binnenbrengen. Onze gastvrouw bezorgt ons onmiddellijk de sleutels en een plannetje van de stad. Haar zoontje is opgenomen in het ziekenhuis en ze moet er vlug naar toe.

We spreken af om morgenvroeg te ontbijten rond 8 h 00 en af te rekenen.

Na onze was en plasbeurt, het is dan 14 h 30, krijgen we serieuze honger. We willen bovendien deze stad bezoeken. Na een simpel menu del dia, welke in sneltempo geserveerd wordt, kunnen we op stap.

Ronda ligt op 740 m, boven op een rots en wordt middendoor gesneden door een indrukwekkend ravijn. Over de kloof, El Tajo, ligt een brug met 3 bogen, de Puente Nuevo. Ronda is één van de oudste steden van Andalusië. De alom bekende beelden van de beroemde brug dragen bij tot een overdreven toeristische drukte. Ook nu ondervinden we dat er duidelijk heel wat dagtoeristen aanwezig zijn.

We wandelen, het is meer slenteren, naar een uitkijkpunt.Daarna willen we in de kloof afdalen. Het is een hele onderneming, langs een zandwegje met af en toe trapjes geraken we heel diep en kunnen prachtige foto’s maken. Als natuurliefhebbers hebben mijn vrienden soms meer belangstelling voor de begroeiing en de variatie aan bloemen dan voor de spectaculaire brug.

We klauteren traagjes terug naar boven en verpozen wat op het uitkijkterras waar een straatmuzikant ons flamenco muziek doet beluisteren. We bemerken echter dat hij zich laat bijstaan door een cd-speler. Zo zouden wij ook muzikant kunnen spelen! Wanneer we over de beroemde brug stappen komen we voorbij een “Parador” en wandelen verder door een park.

We komen aan de arena, blijkbaar een van de oudste van heel Spanje.

Er is een stierengevechtmuseum. Men zou hier de gevechtsregels opgesteld hebben. Niemand van ons is geïnteresseerd in deze dierenmishandeling. We merken dat alle toeristen verdwenen zijn. Het zijn waarschijnlijk aangevoerde Costa del Sol vakantiegangers. Even later zien we inderdaad volgepropte bussen voorbij komen.

Iets voorbij de arena krijgen we een indrukwekkend uitzicht op het gebergte rond de stad. We krijgen grote dorst en “doen” een terrasje. Door de winkelstraatjes komen we op een Plaza. Het wordt in de zon genieten van enkele San Miguels. We blijven een uurtje napraten en zijn het helemaal eens met elkaar.

Onze ritten zijn heel kort en toch kosten ze heel veel energie. We voelen ons eerder moe en hopen dat we morgen wat minder hoogtemeters (optelling van het aantal meter klimmen) moeten maken. Hoewel, de natuur is ongelofelijk mooi en variabel en ja, dat is ook een van de prioriteiten van deze fietstocht. Ik wil mijn vrienden niet ontmoedigen maar ik weet dat er nog zware dagen komen…….

Na een groot uur en enkele biertjes willen we souperen.

We verlaten het plein en nemen de lagergelegen weg richting “Banos Arabes” oude Arabische wasplaatsen. Hiervoor moeten we over de kloof via een lagergelegen brug. Stuntmannen tonen hoe men nederdaalt in de kloof met kabels en touwen. Het wordt steeds frisser en we moeten terug naar de B&B om warmere kledij op te halen.

Fleur heeft ons enkele eethuisjes aangeprezen. We wandelen door de Almocabarpoort naar het plein. In “Bar Maria” krijgen we een typisch menu aangeboden. We happen toe en laten de rode wijn rijkelijk vloeien. We voelen ons loom. Gelukkig zijn we dicht bij onze B&B. Heel vlug liggen we onder de lakens.

Start :         El Burgo 6h30            Aankomst: Ronda 13h00

Afstand :    30km                Cumul: 126km

Weer:         zonnig maar fris, koude wind op de hoogvlakte  +/- 17°C

Verblijf:     B&B Boabdil Guesthouse  Calle Espiritu Santo 35

29400 Ronda, Malaga, España  +34952161460  +34638908139

Info@boabdilronda.com

www.boabdilronda.com

23-11-2010 om 14:47 geschreven door Via de la Plata

06 dag 4    Ronda – Montellano  vrijdag 14/05/2010

Reeds om 7 h 30 doen onze makkers Hugo en Antoine al hun fietszakken naar beneden. Het is nevelig en de zon heeft moeite om boven de bergen uit te komen. Zouden we de mouw- en broekverlengstukken nodig hebben? Zo te zien is het erg fris. Een half uur later zijn ook Pol en Bob klaar. Terwijl we wachten op onze gastvrouw, riskeren we het om zelf koffie te zetten en de tafel te dekken. Een kwartiertje later komt Fleur met vers brood en beleg en kunnen we ontbijten.

Afrekenen, een foto en daar gaan we dan voor onze 4° dag Andalusië.

Ook in Ronda weten ze wat files zijn. We willen de stad verlaten langs dezelfde weg als we gekomen zijn. Voorbij de Almocabarpoort en de Espiritu Santo kerk moeten we op de trapperslopen, omhoog tot aan de beroemde brug. Het opkomend verkeer staat stil en achter ons blijven de gedisciplineerde automobilisten geduldig volgen. Gelukkig geen gedrum, zoals de meeste autobestuurders bij ons toepassen. Jaja, was dat in Brugge, dan was je als fietser zeker de pineut.

Na een 3 tal kilometer dwars door de stad, zijn we opnieuw aan het grote ronde punt van gisteren. Ondertussen hebben we kunnen vaststellen dat het slechts 6°C is, best wat doortrappen jongens!

300 m voorbij het ronde punt kunnen we gelukkig de zeer drukke A367 verlaten. We moeten linksaf richting Arriate op een kleinere en smallere weg. Wat een verademing, wanneer we mogen vaststellen dat er slechts sporadisch verkeer is.

We zijn goed op dreef, te goed zelfs, we missen in de wirwar van kleine straatjes van Arriate een wegwijzer. We moeten naar Puerto de El Monte op de grens tussen de provincies Malaga en Cadiz. Gelukkig hebben we het na 500 m opgemerkt. We zijn één uur onderweg en het wordt toch warmer, de zon doet zijn best, we beginnen zelfs te zweten!

Na Los Prados en de zware beklimming van de Puerto de el Monte is er een afdaling naar het mysterieuze witte dorp Setenil de las Bodegas. Wanneer we het dorp naderen weten we waarom. Er zijn niet alledaagse grotwoningen. De huizen lijken uitgehouwen uit overhangende rotsmassa’s. Het geeft een originele look aan dit kleine maar toch levendige dorp. Bijna alle “Pueblos Blancos” liggen hoog op een heuveltop, maar Setenil echter, ligt in een dal aan de rivier Trejo.

De smalle straatjes vormen een echte nachtmerrie voor chauffeurs maar zijn een echte zegen voor ons, hoewel we voetganger moeten spelen. Onmogelijk om hier in de smalle steile steegjes op de fiets te blijven. We vragen ons af, denken die mensen ook echt eens aan een aardbeving? Toch moeten hun woningen een groot voordeel bieden, alleen al als beschutting tegen de brandende zon….Ze zullen wel geen airconditioning nodig hebben! Bovendien zal het in de winter vermoedelijk ook wel warmer zijn, menen we.

We blijven het straatje dat evenwijdig met de rivier loopt volgen. De Ruta de los Molinos loopt langs de grotwoningen. We moeten weldra heel steil omhoog en krijgen een prachtig uitzicht op dit eigenaardige dorp. We vinden het nog te vroeg om te aperitieven en het is nog niet warm genoeg om te terrassen.

Mooi heuvelend trekken we tussen olijfgaarden richting Torre-Alhaquime.

We krijgen een frisse wind op kop en moeten op een lintje naar de volgende heuveltop. Het dorp heeft maar één straat en denkelijk één bar. We willen toch enkele minuten uitrusten, een koffie drinken en een sanitaire stop doen.

Vanaf Torre-Alhaquime moeten we in enkele trappen klimmen naar Olvera.

Olvera is een prachtig bergdorp en is historisch beschermd. Het heeft ook een artistieke status. Het Arabisch kasteel en de Iglesia de la Encarnación domineren de skyline van het stadje. We rijden naar het centrum dat we in ieder geval willen bezoeken. De kerk ligt heel hoog en we moeten er op een van onze kleinste versnellingen naartoe.

Vóór we naar de Via Verde rijden willen we hier in ieder geval middagmalen.

In een dorpscafé, waar de senioren met veel overgave domino spelen, lessen we onze dorst. De waardin wijst ons de rechtover gelegen bar aan om te gaan eten. Ze gaat zelfs mee met ons en legt de baas uit dat hij onmiddellijk voor eten moet zorgen voor ons. We moeten het toegeven, we worden heel goed en in ijltempo bediend én voor een prijsje dan nog.

We willen naar de Via Verde de la Sierra, geen probleem, juist voor het ronde punt hebben we wegwijzers opgemerkt. We volgen de groene bordjes rechts naar beneden en komen aan het vroegere stationnetje van Olvera. We starten onze indrukwekkendste fietskilometers ooit!

De Via Verde de la Sierra is voor ons als echte natuurliefhebbers iets heel bijzonders. 36 km fietsen zonder één auto tegen te komen, in absolute rust en stilte. We moeten toegeven met de fietsomstandigheden hebben we echt geluk. Er schijnt een stralende zon, niet te warm noch te koud, geen wind en een vlakke weg.

De natuur is buitengewoon, we rijden door een ongerept groen berglandschap. Dwars door het natuurgebied van de Sierra de Grazalema.

Deze Groene Route telt dertig tunnels en vier viaducten. Hierdoor moeten we geen enkele berg noch dal over of door. Hij is perfect bewegwijzerd en er zijn heel wat rustzones. Feitelijk is deze Via Verde een oude spoorwegverbinding tussen Jerez de la Frontera en Almargen (iets voorbij Olvera). Deze spoorweg diende het achterland van Cadiz te ontsluiten. De spoorweg zou echter (?) nooit in dienst genomen zijn….

Na ongeveer 15 km komen we aan de bekende rots Zaframagon waar we vele roofvogels en zelfs de vale gierkolonie kunnen bewonderen.

De gieren komen heel dicht boven ons zweven, zo’n grote vogels hebben we nog nooit van zo dicht kunnen volgen. 

Iets verder is er een Natuur bezoekers-centrum, hoog tijd om onze dorst te lessen en rond te neuzen.

We zijn helemaal alleen en nemen onze tijd. Zo kunnen we zien wat er hier allemaal leeft, zoals adelaars, torenvalken, slechtvalken en bosuilen. Alle soorten reptielen en amfibieën zoals de moerasschildpad en de groene kikker. Knaagdieren en ander wild zoals wezels, hazen, rode vossen en egels.

Ze beschermen ook veel soorten bloemen, planten en bomen…..

Wanneer we na deze bewogen rit in Puerto Serrano belanden en op een terras bekomen van deze indrukvolle rit, geraken we maar niet uitgepraat. We zijn het volmondig eens, dit is voor ons het allermooiste pad dat we ooit bereden hebben. Een aanrader voor iedereen die in Andalusie een actieve vakantie wil nemen.

 We moeten een nieuwe weg volgen richting Sevilla. Het is nog 10 km heuvel op heuvel af. We moeten rechtsaf naar Montellano, het is zwoegen op een vals plat, om bij het dorp te geraken. Nog vóór we het centrum bereiken, bemerken we een ongewone drukte. Eenmaal in het dorp moeten we van de fiets.

Overal heerst er een feestdrukte en staan er groepen ruiters en koetsen. Om hier aan slaping te geraken, zal wel een wonder moeten geschieden, vrezen we! Het wordt me duidelijk waarom ik van Haciënda el Huerto bericht kreeg dat alles volzet is.

We worden op een uitnodigend terras gedrumd en onmiddellijk krijgen we een fris biertje. Ik tracht bij een burentafeltje aan de weet te komen wat dit allemaal te betekenen heeft:”Fiesta de Caballos”. Het paardenfeest brengt blijkbaar iedereen die een paard bezit naar dit dorp. Een dame probeert mij duidelijk te maken dat we zullen moeten meefeesten. Maar mij interesseert meer, waar hier overnachtingsmogelijkheden zijn. Zij verwijst ons naar Hostal-bar Boby’s even buiten het dorpscentrum.

Met veel moeite geraken we tussen drinkende ruiters en de paarden weg uit het gewoel. Wanneer we de bar Boby’s binnenstappen, kunnen we onze ogen niet geloven. Het is een grote feestzaal vol met een etende, drinkende en zingende massa. Na een poosje krijgen wij, zelfs zonder vragen, bier in de handen gestopt. Ik tracht achter de toog bij de baas te geraken. De erg zwetende man bemerkt mij en komt naar me luisteren.

Ik probeer hem uit te leggen, dat we heel moe zijn en absoluut hier willen overnachten. Hij vraagt mij wat geduld te oefenen tot de grootste drukte verdwenen is. Antonio komt plots naar mij toe. Hij heeft nog 2 kamers vrij, maar ik moet 100€ betalen, wat ik zonder nadenken ook direct doe. We moeten hem volgen. We kunnen onze fietsen in de ondergrondse garage bergen. We krijgen 2 sleutels en moeten ons plan trekken. Wel beloven we, hier deze avond te komen souperen…..Niet vóór 9 h 00 hebben we uiteindelijk begrepen.

Tot onze verwondering hebben we 2 grote nette kamers. We moeten absoluut onze fietsklederen wassen.

Na een douche, gaan we op stap.

De drukte is nog toegenomen, er stapt een fanfare rond en men vormt een processie.

Onder grote belangstelling komen de feestelijk en kleurrijk geklede dames en heren ingetogen en zingend voorbij.

Ze dragen allerhande beelden mee….

Nadat de processie, de amazones en ruiters voorbij zijn, sluit iedereen aan.

Ook wij worden aangemaand om in te voegen.

We gaan door de kleine straatjes naar de kerk op het hoger gelegen gedeelte van het dorp. Wat maken we hier allemaal mee zeg!

Na een poosje maken we rechtsomkeer en slenteren naar de bar. Patroon Antonio heeft ons opgemerkt, hij wijst ons een tafeltje aan en komt onmiddellijk met 2 flessen wijn. Zonder vragen komen ze met voorgerechten en daarna met vis- en vleesschotels. We hebben geen keuze en telkens onze fles wijn leeg geraakt staat er al een andere in de plaats. Als dessert moeten we zelf in de koelkast een mango frisco kiezen. Iets later komt Antonio rond met allerhande likeuren, hij gebiedt ons van alles te proeven. De zaal zit ondertussen nokvol. Er heerst een oorverdovend feestgedruis, we kunnen elkaar helemaal niet meer verstaan……………..Het is 23 h 00, we zijn doodmoe en willen absoluut onze bedden opzoeken.; Wanneer ik de rekening vraag, schrijft Antonio met veel zwier 30 € op ons tafelpapier……Wij begrijpen er niks van, geven hem 50 € en krijgen 20 € terug……dat is het dan blijkbaar. Hoe kan dat nu!

Wanneer ik vraag om rond 8h00 te ontbijten, lacht hij ons uit. Vóór 11h00 zal het niet lukken, maakt hij ons duidelijk. We nemen afscheid, enkele minuten later liggen we zeker al te snurken…..Maar we hebben oordopjes in!

Start :         Ronda 9h00              Aankomst: Montellano  17h00

Afstand :    86km                Cumul: 212km

Weer:         zonnig maar fris  nadien   20°C

Verblijf:     Bar-Hostal Bobys  Ctra  Montellano-Coripe   954 875 356

26-11-2010 om 17:22 geschreven door Via de la Plata