Actieve senioren van 't Stad verhalen over hun leven en dat van 65-plussers van de parking
Ze zijn met velen, de krasse knarren in onze maatschappij. Het is een verwaarloosde groep en dat is vreemd want ze zijn economisch nochtans bijzonder interessant: ze hebben tijd en – met enige nuance – ook geld om te spenderen. Ik vind hen vooral boeiend omdat ze zo veerkrachtig zijn en we daar inspiratie kunnen uit halen. Actieve senioren én sinjoren Gerda en Rita vertellen in IK ZOEK EEN MENS wie ze zijn, wat ze doen, waar ze mee zitten en hoe ze dat aanpakken.
Niet alleen het verschil tussen alleen zijn en eenzaamheid komt aan bod maar ook waarom mannen volgens hen méér risico lopen om te vereenzamen dan vrouwen. De vereniging VL@S, de Vlaamse Actieve Senioren, afdeling Antwerpen is voor deze vitale dames hun ankerpunt en bron van verbinding. We komen te weten hoe ze allebei hun echtgenoot hebben verloren en wat dat betekent, niet alleen emotioneel maar ook financieel. Depressie, Parkinson, euthanasie en oude gebruiken die vertroosting brengen worden bijna beeldend beschreven en hoe nuttig een LEIF-document – dat een waardig levenseinde beoogt met respect voor de wil van de patiënt – daarbij is. En soms is de dood doodgewoon een donderslag bij heldere hemel.
Door hun verhalen heen nemen we hun veerkracht waar, ook wanneer ze na een periode van rouw weer voorzichtig het pad van de liefde bewandelen, eerst met een schuldgevoel en nadien met veel uitdagingen en mogelijks gevaarlijke personages. ‘Wijs, grijs en puber’ voelen ze zich, zoals in het boek van Jean Paul Van Bendegem. We leren ook wat andere ouderen vinden van nieuwe intieme relaties en hoe de kinderen van een nieuwe partner een serieuze domper kunnen zetten op de feestvreugde. Nog dit: Gerda was de postillon d’amour van Rita… of was het omgekeerd? En toen kraaide de haan. Luister zelf maar!
