Heeft Karel De Gucht volgens U in het verleden reeds "gesjoemeld"?
Beoordeel dit blog
APENLAND
Waar Koning Filip I regeert En het ABVV en de PS de bevolking terroriseert
06-08-2013
Hoe maak ik mij onzichtbaar voor de fiscus!
HOE MAAK IK MIJ ONZICHTBAAR VOOR DE FISCUS
Voor al wie gesteld is op fiscale en financiële privacy
Het valt niet te ontkennen dat de nationale overheden de crisis aanwenden
om diep door te dringen in de financiële privacy van zijn burgers.
Denk maar aan hoe het Zwitsers bankgeheim onder druk staat, de
Liechtensteinse lekken, de -lijstjes- van de G-20 met betrekking tot de
zogenaamde belastingparadijzen.
Uiteraard hebben de diverse landen maar één doel met deze inbreuk op
uw privacy … nl. hun inkomsten aandikken. Dus de hoogste tijd voor een
tegenreactie voor al wie op financiële privacy is gesteld. Wees gewapend
met dit boek.
Hoe in eigen land uitgaven en investeringen doen zonder veel vragen te
krijgen van de fiscus? Waar bestaat er nog een echt bankgeheim? Hoe
discreet vastgoed kopen in het buitenland? Kan een stichting of een trust
mij de nodige discretie bieden? Hoe koop ik een yacht of een vliegtuig
zonder dat dit is geweten? En zoveel meer … Of kan u als moegetergde
belastingsplichtige definitief verdwijnen van de radar van de fiscus? Dit
boek leest als een sneltrein.
De voorbije dagen las ik het boek "De ware Bart De Wever" van journalist Kristof Windels. Ik wist niet aan wat ik mij mocht verwachten, maar het boek is wel een aanrader. De Wever laat grotendeels in zijn kaarten kijken en neemt de journalist op alle vergaderingen mee naar aanloop van de Antwerpse gemeenteraadsverkiezingen. Het politiek leven van het NVA-kopstuk wordt zeer goed weergegeven; zijn getrouwen, collega's en ook wel zijn strategische, politieke en emotionele ingesteldheid.
Bart De Wever komt in het boek naar voor als een intelligent man, maar die toch twee jaar verspeelde in de kandidaturen Rechten om nadien geschiedenis te gaan studeren. Men herkent de politieke spelletjes en het bewerken van de media. In de politiek is timing zeer belangrijk en ook De Wever doet daar gretig aan mee, wanneer hij bijvoorbeeld nieuwe kandidaten lanceert. Zo vond ik De Wever ook altijd zeer mild voor SPA-burgemeester Patrick Janssens. Dat blijkt nu een bewuste opstelling te zijn geweest. En men ontdekt in het boek ook een overmoedige De Wever die als een echte superman de Schelde in Antwerpen wil overzwemmen.
Algemeen moet ik zeggen dat ik Bart De Wever authentieker vind dan onze doorsnee Vlaamse politicus. Want zeg nu eens eerlijk, welke Vlaamse politicus zou het dulden dat een journalist maandenlang aanwezig was tijdens politieke vergaderingen? Ik ken er eerlijk gezegd geen enkele. De meeste toppolitici dulden zelfs geen partijgenoten indien die niet tot dezelfde clan behoren, laat staan dat ze een journalist zouden dulden.
De Wever is ook veel emotioneler dan gelijk welke andere politicus in Vlaanderen. Daardoor reageert hij soms impulsief en niet doordacht zoals je van iemand op zijn post zou moeten verwachten. De manier waarop hij sommige kandidaten aantrekt, is dikwijls enkel en alleen te verklaren van de emotie, zoals bepaalde Vlaams Belangers of de vader van Marie-Rose Morel. Een doorwinterd rationeel partijleider zou zich nooit zo op glad ijs begeven. En dat maakt hem natuurlijk meteen ook oprechter dan onze doorsnee politicus.
In het boek ontdekte ik ook de zwaktes van dit NVA-boegbeeld. Zo is hij volgens mij zeer ongeduldig. Reeds in 2014 wil hij de grote doorbraak voor Vlaanderen. Ik vrees dat hem dat niet zal lukken. De autonomie van Vlaanderen is een proces van lange adem, in het beste geval een levenswerk. Als we geluk hebben zijn we binnen 10 jaar een confederatie en misschien binnen 25 jaar een onafhankelijke staat binnen de Europese Unie. Maar dat lijkt de intelligente man moeilijk te begrijpen.
Bovendien kan één man alleen onmogelijk dit land veranderen. We hebben vele gelijkgezinden nodig en over de verschillende partijgrenzen heen. Anders zal men de separatistische beweging aanzien als een randfenomeen van extremistische partijen.
En de gekende zwakte van het NVA is dat alles op de schouders van één man terecht komt. Indien De Wever wegvalt, zal de partij minstens halveren en dat weten zijn opponenten ook. Ik zou dus niet graag in zijn schoenen staan. Daarom wellicht dat de NVA-kopman dagelijks beschermd wordt door minstens één bodyguard (agent in burger). Nu, ook dat is niet nieuw. Filip De Winter heeft al jaren een privé-bodyguard. Ik heb de kerel zelf al gezien overigens.
Tenslotte nog dit. Elke partij kent haar opgang, consolidatie en verval. Zolang dat een partij in stijgende lijn zit, komen nieuwe aanhangers af op zoek naar een eigen stukje roem of macht. En een groeiende partij vindt voor elkeen wel een geschikt postje of troostprijs. Maar een partij die botst tegen haar eigen limieten, kan niet langer iedereen gelukkig maken. En dat creëert dan weer wrevel en ruzie. En uiteindelijk komt dan het onvermijdelijke verval.
Deze normale politieke levensloop hebben we bijvoorbeeld gezien bij de VLD van Guy Verhofstadt. Iedereen zag in Verhofstadt een wonderboy, een redder van het vaderland. De VLD werd plots de grootste partij van Vlaanderen. En nieuwe leden kwamen er als vliegen op af. Maar de VLD kon het niet waar maken en er ontstonden splintergroepen en nieuwe partijtjes. Vandaag de dag is de VLD een partijtje van amper 10% geworden, bijna zo klein als wijlen de Volksunie of Agalev. Enkel de harde kern is overgebleven. Zij trachten te redden wat er nog te redden valt. Met als onvermijdelijk gevolg veel ongenoegen bij de basismilitanten. Verhofstadt zelf wordt al lang door vriend en vijand verguisd. Binnenkort gaat hij op pensioen. Hij zal niet gemist worden. Maar we kunnen net zo goed de geschiedenis van de Volksunie oprakelen of die van het Vlaams Belang. Soms zoeken kiezers soelaas bij figuren als Van Rossem of Jean-Marie Dedecker. Telkens weer opnieuw wordt de hoop gewekt, telkens weer opnieuw raken nieuwe projecten of figuren opgebrand.
Onvermijdelijk rijst ook bij ons de vraag hoelang het NVA-project zal kunnen overleven met of zonder Bart De Wever. De geschiedenis indachtig zitten we nu wellicht ver aan het maximum kiezerspotentieel van deze partij. Hetgeen volgt is de onvermijdelijke neergang. Voor mij mag dit nog 5 jaar duren, maar het is een normaal proces waar we ons aan kunnen verwachten. Ook "halfgod" Bart De Wever zal ooit van zijn voetstuk worden gehaald. Ook dat is een onderdeel van het politiek métier...
Samenvatting: Wie is de ware De Wever? Kristof Windels mocht De Wever negen maanden volgen. Het resultaat is zeer verrassend portret.
Beschrijving: Bart De Wever is een fenomeen. Hij wordt op
handen gedragen, hij bezielt, overtuigt en wint. Toch blijft hij ook een
sfinx, is hij moeilijk te doorgronden. Wie is de ware De Wever?
Journalist Kristof Windels (De Morgen) mocht De Wever negen maanden op
de voet volgen, op weg naar zijn triomf in Antwerpen. De Wever liet de
auteur overal toe: bij strategische vergaderingen, bij geheime
nachtelijke meetings in donkere hotels, op de trein naar Den Haag, op
het vliegtuig naar Londen, in zijn auto, op jaarmarkten, in
parochiezalen, in de campagnebus... Nooit eerder liet De Wever zo in
zijn politieke ziel kijken. Het resultaat is het meest omstandige, het
meest veelzijdige en vooral het meest verrassende portret dat ooit over
s lands populairste politicus geschreven is.
Tijdens mijn welverdiende vakantie aan de Belgische kust las ik dit jaar het boek "Waarom sommige landen rijk zijn en anderen arm" van twee befaamde Amerikaanse universiteitsprofessoren Daron Acemoglu (MIT) en James Robinson (Harvard).
Ik heb soms het gevoelen dat wetenschappers studies maken in functie van een bepaald uitgangspunt, waarbij men dan alle toevalligheden gaat gebruiken om een bepaalde redenering te kunnen staven.
Zo stellen de auteurs dat de armoede van een land enkel en alleen afhankelijk is van het politieke en economische kader dat door de overheid wordt geschapen. Maar zien ze geen enkele invloed van milieu of cultuur.
Ofschoon deze onderzoekers internationaal hoog staan aangeschreven zal ik aan de hand van enkele voorbeelden aantonen dat ze geregeld te kort door de bocht gaan.
Zo beweert men dat de natuur geen enkele invloed heeft op de welvaart van een land. Je zal maar in de Sahara wonen in de woestijn of op de Noordpool. Natuurlijk dat landen onmogelijk welvarend kunnen worden als het klimaat dat niet toelaat. Niemand kan een leefbare gezonde samenleving uitbouwen als de externe factoren ongunstig zijn. Als externe factoren normaal leven onmogelijk maken, kan men geen rijk land worden.
Daarnaast speelt natuurlijk bodemrijkdom een invloed of een land welvarend kan worden. In het broeierig hete Dubai of de VAE heeft men een zeer welvarende staat kunnen uitbouwen op kosten van de olierijkdom. En men heeft er nochtans geen democratie naar Westers model. Ook hierin zijn de auteurs zeer naief. Zij stellen immers dat men enkel rijk kan zijn als natie als er democratie is. Het typische voorbeeld dat zij aanhalen is Noord- en Zuid-Korea. Het ondemocratische communistische Noord-Korea kent een zeer grote armoede, terwijl het Westerse Zuid-Korea zeer welvarend is. Dus concluderen de auteurs dat enkel democratieën rijkdom voortbrengen. Een autoritair geleide staat kan ook rijkdom voortbrengen indien het bestuurd wordt door een overheid die stabiliteit teweeg brengt en economische vooruitgang stimuleert. Zo is het communistische China reeds 30 jaar aan het boomen terwijl er geen sprake is van democratie. Ook het communistische Cuba heeft een uitstekende gezondheidszorg en onderwijs en is een voorbeeld voor Latijns-Amerika. Maar daar zwijgen de auteurs natuurlijk over.
Daarmee wil ik niet zeggen dat ik een voorstander ben van zo'n communistisch regime! Ik wil gewoon bewijzen dat hun redeneringen niet kloppen.
In Afrika stellen ze vast dat enkel Botswana het goed doet. De reden hiervoor zoeken ze bij de geschiedenis van het land. Ze stellen dat het land traditie heeft met democratie en daardoor zo afsteekt met bij voorbeeld buurland Zimbabwe. Maar de onderzoekers knijpen natuurlijk een oog dicht als het gaat over de bodemrijkdom van het land. Botswana heeft diamantmijnen en heeft daarrond een ganse economie uitgebouwd. De groei is zodanig sterk dat momenteel een hele reeks ondernemingen uit het "anti-blanken" Zuid-Afrika zijn weggetrokken richting Botswana. Maar de onderzoekers besteedden hier geen aandacht aan.
Beide professoren zijn duidelijk Amerikaans en zien hun eigen land als voorbeeld voor de rest van de wereld. Enkel een land dat economisch liberaal is en democratisch kan zich ontwikkelen tot een rijk en welvarend land.
Zo uitgebreid dat ze waren om deze stelling te bewijzen, zo mager is het gesteld met de voorstelling van oplossingen. Het boek telt bijna 500 bladzijden. Amper 5 bladzijden zijn gewijd aan oplossingen en daar hebben ze eigenlijk geen antwoord voor.
Concluderend kan ik U mijn analyse meegeven. Landen worden welvarend als gevolg van MEERDERE factoren.
Ten eerste is de ligging op de wereldbol determinerend. Extreme klimaten laten nooit een welvarend land toe. Te warm, te koud, te vochtig etc.
Ten tweede is de bodemrijkdom belangrijk. Een land zonder enig potentieel in de bodem noch qua ertsen, noch qua gewassen zal zich niet gemakkelijk kunnen ontwikkelen
West-Europa en Groot-Brittannië hebben zich kunnen ontwikkelen omdat deze externe factoren aanwezig waren. Een aanvaardbaar klimaat, steenkool in de bodem en een vruchtbare bodem voor gewassen. En de voorsprong die Europa heeft genomen sinds de 19e eeuw wil ze nu niet meer afstaan. Al verliest Europa natuurlijk terrein ten opzichte van bv China of Latijns-Amerika.
Naar de externe factoren dient er economische stabiliteit te zijn. Een kader dat ondernemers stimuleert en niet weg pest. Op dat gebied verliest België dan weer aan belang.
Pas in allerlaatste fase komt de democratie aan bod. Een land kan nooit democratisch zijn als geen enkele factor gunstig is.
En wat de oplossingen betreft is het vrij eenvoudig: Landen die er niet in slagen een minimum aan welvaart en welzijn uit te bouwen voor hun bevolking dienen onder internationaal toezicht te worden geplaatst. Donorlanden uit het Westen kunnen dan initiatieven nemen om deze landen te ontwikkelen. Wat wij helaas nu zien, is dat het Westen uit landen als Congo blijft, terwijl de Chinezen zich er niets van aantrekken om deze landen leeg te plunderen voor een habbekrats. Dan is een internationaal toezicht toch veel beter.
Maar helaas hebben de befaande Amerikaans auteurs uit Harvard en MIT op dat gebied het licht nog niet gezien.
Het geheim van Nogales: nieuwe verklaring voor wereldraadsel
In januari 2000 vond in Harare, Zimbabwe, de
trekking plaats van een loterij, georganiseerd door de Zimbabwe Banking
Cooperation (Zimbank), een bank die gedeeltelijk in staatshanden is.
Daarna bracht de bank de volgende verklaring uit namens Fallot Chawawa,
de man die de leiding had over de loterij: 'Fallot Chawawa kon zijn ogen
nauwelijks geloven toen het lot waarop de prijs van 100 duizend
Zimbabwaanse dollar was gevallen werd overhandigd en hij daarop zag
staan: Zijne Excellentie R.G. Mugabe.'
Stom toeval, hield Zimbank vol.
In
Waarom sommige landen rijk zijn en andere arm (de pas verschenen
Nederlandse vertaling van Why Nations Fail) houden Daron Acemoglu en
James Robinson het erop dat we hier het ultieme symptoom zien van de
institutionele malaise die van Zimbabwe een van 's werelds armste landen
maakt: dat de man die sinds 1980 op al dan niet legale wijze over
Zimbabwe regeert zelfs kon regelen dat hij een loterij won.
Falende
politieke en economische instituties liggen aan de wortel van
onderontwikkeling en van de verschillen tussen arm en rijk in de wereld,
zo betogen Acemoglu (econoom, verbonden aan Massachusetts Institute of
Technology) en Robinson (econoom en politicoloog, verbonden aan Harvard
University). En vice versa: een politiek systeem dat niemand uitsluit of
uitbuit, alsmede een economie die eigendom en investeringen beschermt,
innovatie bevordert en kansen aan allen biedt, vormt de sleutel tot
langdurige welvaart. Essentieel vinden de auteurs het dat er ruim baan
is voor creatieve destructie: een permanente stroom van nieuwe vormen,
gedachten en technieken die de oude vernietigen.
In Waarom
sommige landen rijk zijn en andere arm nemen zij de lezer mee op een
duizelingwekkende reis door drie millennia geschiedenis op zoek naar een
antwoord op een grote vraag: waarom zijn wij rijk en zij arm? En had
het andersom kunnen zijn?
De tocht voert de lezer van de
ondergang van het Romeinse Rijk via de Grote Depressie naar hedendaags
Noord-Korea, met uitstapjes naar de Maya's, middeleeuws Venetië, de
'Roemrijke Omwenteling' in het laat-zeventiende-eeuwse Engeland, het
postkoloniale succes van Botswana, het verdriet van Mexico en de
volkerenmoord op de inwoners van de Banda-eilanden door Jan Pieterszoon
Coen.
Het resultaat is een boek dat leest als een trein en dat
bol staat van verrukkelijke anekdotes. Zoals die van de man in het oude
Rome die het glas had uitgevonden en dit aan keizer Tiberius aanbood in
blijde afwachting van een hoge beloning. Tiberius liet hem evenwel
onverwijld doden om te voorkomen dat 'goud de prijs van modder' zou
krijgen.
Interpretatie van de auteurs: zie je wel, despoten
houden innovatie tegen uit angst voor het verliezen van de eigen
machtspositie.
Talloze verklaringen zijn in de loop der jaren
geformuleerd voor het achterblijven van grote delen van de wereld.
Geografische verschillen, de voortreffelijkheid van de blanke
West-Europese mens, Aziatisch collectivisme en arbeidsethos, kolonisatie
en usurpatie, of gewoon stom toeval. Acemoglu en Robinson schuiven deze
theorieën deels terzijde en deels ineen om een raamwerk te ontwikkelen
dat kortweg neerkomt op: it's the institutions, stupid.
Een
voorwaarde voor blijvende ontwikkeling is, stellen de auteurs, het
bestaan van centraal gezag - ter voorkoming van anarchie - dat begrensd
wordt door democratische verkiezingen en geschreven wetten. Bezit is
beschermd, burgers zijn vrij in hun economisch handelen, de rechtsstaat
functioneert. De auteurs vatten dat samen onder de term 'inclusieve
politieke en economische instituties'.
Het tegendeel is een
'extractief' systeem (de vertalers bleven zo dicht mogelijk bij de
oorspronkelijke Engelstalige terminologie) waarin machtsconcentratie
verwordt tot het uitsluiten van de massa en het verrijken van een elite.
Extractieve instituten kunnen grote rijkdom scheppen voor enkele
bevoorrechten, maar zijn volgens de auteurs gedoemd op termijn ineen te
storten. Wie hun wetenschappelijke werk kent, zal niet opkijken van de
grote rol die de auteurs toekennen aan kolonialisme en slavernij -
extractieve instituties bij uitstek - als oorzaak van de hedendaagse
achterstelling van delen van Afrika en Latijns-Amerika.
Langs de
meetlat leggen ze naties en mensen, zoals de Mexicaan Carlos Slim en de
Amerikaan Bill Gates, twee ondernemers die miljardair werden. Slim,
zeggen ze, opereert 'extractief', door zich via politieke connecties
monopolieposities toe te eigenen die hem grote persoonlijke rijkdom
opleveren, maar de Mexicaanse samenleving niet vooruit helpen. Gates,
zeggen ze, opereert 'inclusief', en verrijkt naast zichzelf ook de rest
van de wereld, omdat hij alleen geld kan verdienen door spullen te
ontwikkelen die beter zijn dan die van de concurrentie.
Systemen
kunnen evolueren van extractief naar inclusief en omgekeerd door wat de
auteurs 'institutionele drift' noemen - bewegingen als kruiend ijs.
Onverwachte voorvallen kunnen de loop van de geschiedenis veranderen; zo
schetsen Acemoglu en Robinson hoe de Engelse boerenbevolking, nadat de
builenpest dood en verderf had gezaaid en men niets meer te verliezen
had, in opstand kwam tegen het gezag en zo de lange, lange weg insloeg
van feodalisme naar democratie.
Aan Waarom sommige landen rijk
zijn en andere arm valt veel te bekritiseren. Zo hield het extractieve
Maya-imperium het zes eeuwen uit, wat zich moeilijk laat rijmen met
eerdergenoemde inherente instabiliteit en voorbestemdheid tot
ineenstorten. Hun voorspelling dat het Chinese groeiwonder niet kan
voortduren omdat het systeem mensen buitensluit, roept dan ook de vraag
op: als de neergang eveneens zes eeuwen op zich laat wachten, telt zo'n
voorspelling dan nog?
Het boek drijft op anekdotes. Wat harde
statistische analyse van de richting en de sterkte van de causaliteit
die uit de anekdotes moet blijken, zou niet hebben misstaan. Zo zou
middeleeuws Venetië zijn ineengestort, omdat de instituties almaar
extractiever werden. Maar critici wezen er al op dat tegelijkertijd de
wereldhandelsstromen zich verplaatsten. Is dat niet een minstens zo
plausibele verklaring voor het verval van Venetië?
Het grootste
bezwaar vind ik de vaagheid van de termen 'inclusief' en 'extractief'.
Vervang ze door 'goed' en 'slecht' en er rest nietszeggendheid. Inzoomen
legt een mijnenveld bloot: is de vrije markt per definitie inclusief,
is er een punt waarop vrije markten extractief worden?
Ook
schetsen de auteurs een onvolledig beeld van zestig jaar
ontwikkelingshulp, die zich volgens hen vooral bezighoudt met het doen
van beleidsaanbevelingen die nutteloos zijn omdat ze gericht zijn aan
extractieve politieke instituties. Daar valt nogal wat op af te dingen.
'Goed bestuur' is al decennialang een voorwaarde in de programma's van
de Wereldbank. En het optuigen van werkende instituties - zoals een
politiekorps in Afghanistan - is de hoeksteen van menig
wederopbouwprogramma. Dat dit een zaak van lange adem is, weten Acemoglu
en Robinson ook, getuige de vele voorbeelden in hun eigen boek van
omwentelingen die ettelijke decennia, soms zelfs eeuwen, in beslag
nemen.
Maar wie eenmaal begint aan het meeslepende relaas over
het raadsel van Nogales - een stad die met zijn rijke helft in de
Verenigde Staten ligt en met zijn arme helft in Mexico - vergeeft de
auteurs alle tekortkomingen volledig.
Waarom sommige landen rijk
zijn en andere arm is deels een antwoord en kritiek op Guns, Germs and
Steel (vertaald als Zwaarden, paarden en ziektekiemen), de bestseller
uit 1997 waarin Jared Diamond betoogt dat de West-Europese rijkdom te
danken is aan een keten van ontwikkelingen die hun oorsprong vindt in
geografische verschillen: klimaat en ziekten verklaren de ongelijke
verspreiding van technologie, die op zijn beurt ten grondslag ligt aan
ongelijke ontwikkeling. Diamond voert de lezer van het ontstaan van
landbouw in de 'Vruchtbare Sikkel' (een gebied in het Midden-Oosten waar
volgens hem de kiem werd gelegd voor het latere succes van de volkeren
van Eurazië) naar het mazelenvirus dat de Spaanse conquistadores
meebrachten naar de Nieuwe Wereld en waardoor de indianen bij bosjes
omvielen.
Een jaar later ondernam David Landes in The Wealth and
Poverty of Nations (vertaald als Arm en rijk) eveneens een poging de
grote rijk-armvraag te beantwoorden. Landes borduurt voort op de
theorieën van Adam Smith over efficiënte arbeidsverdeling (de titel is
dan ook een knipoog naar Smiths grote werk An Inquiry into the Nature
and Causes of the Wealth of Nations) en betrekt talloze factoren in zijn
verklaring, waaronder het protestantse arbeidsethos en de
klimaathypothese. Hij kent een zekere invloed toe aan de 'superieure'
Europese cultuur. (Het boek stamt van ver voor de eurocrisis en de
opkomst van de BRIC-landen).
Cultuur als determinerende factor is
sowieso een tijdlang in zwang geweest. De rappe opkomst van Azië in de
jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw werd toegeschreven aan
'Aziatische waarden': volgens deze hypothese werken Aziaten hard,
stellen ze het collectief voorop in plaats van het individu, en zeuren
ze niet over een beetje onderdrukking door een welwillende despoot.
Nadat een ongekende financiële crisis een ravage aanrichtte in de
Aziatische economieën is van de Asian Values-theorie niet veel meer
vernomen.
Een belangrijk criticus van deze culturele hypothese
als smoes om volkeren eronder te houden, is de grote
ontwikkelingseconoom Amartya Sen, die zeer belangrijke bijdragen heeft
geleverd aan het denken over armoede en de Nobelprijs won voor zijn
bijdragen aan het vakgebied van de welvaartseconomie.
In 1999
schreef Sen in Development as Freedom: 'Development requires the removal
of major sources of unfreedom: poverty as well as tyranny, poor
economic opportunities as well as systematic social deprivation, neglect
of public facilities as well as intolerance or overactivity of
repressive states.' En: 'Achievement of development is thouroughly
dependent on the free agency of people.'
Vreemd genoeg komt Sen
in het 35 pagina's tellende bronnen- en notenapparaat in Waarom sommige
landen rijk zijn en andere arm niet voor.
(Recensie door Sheila Sitalsing, gepubliceerd op 05-01-2013)
In de gevangenis van Dendermonde is een sleutel van een belangrijke
veiligheidszone van de sleutelbos gehaald en vermoedelijk aan een
gedetineerde verkocht. Het incident speelde zich af in de nacht van 13
op 14 juli maar raakte nu pas bekend. Dat meldt Gazet Van Antwerpen. Er
loopt een gerechtelijk onderzoek en de sloten zijn ondertussen
vervangen, zegt het gevangeniswezen.
Laurent Sempot, de
woordvoerder van het gevangeniswezen, bevestigt aan Gazet van Antwerpen
dat er een sleutel verdwenen is. "We weten nog altijd niet hoe dat is
gebeurd", aldus Sempot, die er aan toevoegt dat de deuren in de
veiligheidszone ondertussen vervangen zijn. "Er is dus geen
veiligheidsrisico", maakt hij zich sterk.
Bij de cipiers zit de
schrik er echter goed in. "Veel collega's vertrouwen elkaar niet meer",
getuigt een van hen anoniem. "Iedereen viseert iedereen nu. Het
vertrouwen is helemaal weg." De cipiers gaan er immers vanuit dat één
van hun collega's de sleutel heeft doen verdwijnen. Volgens de anonieme
getuige circuleren er bedragen van 2.000 tot zelfs 50.000 euro.
Hoofdtransplantaties zouden in de nabije toekomst wel eens de wereld van film en fictie kunnen verlaten. Volgens toonaangevend chirurg Sergio Canavero beschikken we namelijk over de technologie om een mensenhoofd op een donorlichaam te plaatsen. De ingreep zou 36 uur in beslag nemen en de handen van honderd chirurgen vereisen.
Tot op vandaag werden hoofdtransplanties enkel uitgevoerd op apen, maar recente technologische doorbraken zouden de ingreep ook mogelijk maken bij mensen. Chirurgen zijn nu namelijk in staat om ruggenmerg opnieuw te verbinden. Dokter Sergio Canavero van de Turijnse Advanced Neuromodulation Group schat dat de operatie 36 uur zou duren, honderd chirurgen zou vereisen en ruim tien miljoen euro zou kosten.
Frankenstein achterna In 1970 transplanteerde neurochirurg Robert White voor het eerst het hoofd van een resusaapje op het lichaam van een soortgenoot. In 2001 volgde in de VS een gelijkwaardig experiment. De aap kon ruiken, zijn ogen openen en eten proeven, maar bleef verlamd achter omdat White en zijn opvolgers niet in staat waren een nieuwe verbinding met het ruggenmerg te maken. Het dier stierf dan ook enkele uren na de operatie.
Door nieuwe ontdekkingen in het onderzoek naar cellen en zenuwen zijn wetenschappers nu wel in staat het ruggenmerg te herverbinden, wat volgens Canavero betekent dat er niet langer een barrière is voor transplanteren van menselijke hoofden.
Hoofdtransplantatie Bij dergelijke ingrepen worden beide patiënten verdoofd. Het hoofd dat getransplanteerd dient te worden ondergaat een afkoelproces tot 12 à 15°C. Vanaf dat moment hebben chirurgen één uur de tijd om beide hoofden te verwijderen en het transplantatiehoofd opnieuw te verbinden met het circulatiesysteem van het donorlichaam. De hersenen kunnen namelijk maximaal één uur zonder een evenwichtige stroom van bloed en zuurstof.
Het ruggenmerg moet afgesneden worden met een scherpe scalpel en mechanisch verbonden met het andere lijf. 'Deze zuivere incisie is de sleutel tot ruggenmergfusie', stelt Canavero. Tijdens het hele gebeuren moet het donorlichaam bovendien afgekoeld en in totale hartstilstand gehouden worden. Eens het hoofd stevig vasthangt, mag men het hart opnieuw herstarten.
Filosofische discussie
Het transplanteren van een hoofd opent natuurlijk een filosofische discussie. Een steenrijke miljardair kan zich misschien in de verre toekomst een lichaam aanschaffen van een arme afrikaan. Misschien ontstaat er wel een zwarte markt of een twee markt zoals bij de organenhandel. En net zoals bij de organenhandel is het best mogelijk dat men op termijn mensen moedwillig hersendood maakt om dan het lichaam te verkopen aan een mysterieuze geldschieter. We hebben alles nog niet gezien. En het geheel heeft iets beangstigend...
Een Iraanse wetenschapper beweert een tijdmachine te hebben uitgevonden waarmee hij de toekomst kan voorspellen. Ali Razeghi heeft de 'Aryayek Tijdreismachine' geregistreerd bij het door de Iraanse staat geleide Centrum voor Strategische Uitvindingen, meldt The Telegraph.
De 27-jarige Razeghi vertelt persagentschap Fars dat hij al tien jaar werkt aan het project, dat toch iets minder spectaculair lijkt dan de naam doet vermoeden. 'Mijn uitvinding neemt je niet mee naar de toekomst, maar brengt de toekomst naar jou', luidt het. De vorser zegt dat de machine algoritmes gebruikt om de toekomst van welk individu dan ook te voorspellen, vijf tot acht jaar vooruit én met 98 procent nauwkeurigheid. Een aanraking is voldoende om je toekomst netjes afgedrukt te krijgen.
Regering The Telegraph meldt dat de man de directeur is van het Iraanse Centrum voor Strategische Uitvindingen en dat de 'serie-uitvinder' nog 179 andere uitvindingen op zijn naam heeft staan. Razeghi stelt dat zijn toestel de regering kan helpen militaire conflicten te voorspellen, maar ook om geld- en oliekoersen al op voorhand te weten.
Kritiek De man krijgt kritiek, maar blijkbaar niet omdat zijn apparaat een lege doos zou zijn. Nee, de uitvinder krijgt van familie en vrienden het verwijt dat hij voor god zou willen spelen. 'Dit project is helemaal niet tegen onze religieuze waarden', verweert Razeghi zich. 'De Amerikanen proberen deze uitvinding ook te verwezenlijken door miljoenen dollars uit te geven, terwijl ik er al in geslaagd ben voor een fractie van dat bedrag,' pocht hij.
Als we de redenering van seksuologe Tracey Cox volgen, is af en toe vrijen tegen je zin de normaalste zaak ter wereld binnen een vaste, monogame relatie. Ze ziet 'duty sex' (een verplicht nummertje) dan ook als één van de dingen die we elkaar beloven als we gaan samenwonen of trouwen.
'In deze politiek correcte wereld is suggereren dat je seks hebt omdat alleen je partner dat wil zonder twijfel beledigend. De 'je moet nooit iets doen dat je niet wil doen'-filosofie is populair, maar wees eens eerlijk: wie in een langdurge, monogame relatie zit, moet leren accepteren dat je soms seks zal hebben tegen zin. Het argument hiervoor zou gewoon moeten zijn dat jij je partner graag ziet, waarde hecht aan de band en hem of haar seksueel gelukkig wil maken, en dat, omdat je weet dat je hetzelfde kan verwachten", stelt Tracey Cox.
Duty sex Even voor alle duidelijkheid: onder 'duty sex' verstaan we niet: ja zeggen, met je ogen rollen, je lippen op elkaar knijpen en neerliggen als een kadaver met een stiekeme blik op je polshorloge. De daad hoort nog altijd met de nodige elegantie te gebeuren, anders heeft het geen zin. Het punt is dat je die stoute blik in je partners ogen ziet en - tegen de natuur van het moment in - ingaat op zijn of haar wens. Je boek zal niet weglopen, maar de ogen van je partner kunnen op termijn wel uitdoven als ze steevast genegeerd worden.
Seksleven Wie zich nu op zijn tenen getrapt voelt, moet even het volgende overpeinzen: We zeggen misschien niet letterlijk 'om elkaar lief te hebben, te eren en te bevredigen' wanneer we beslissen om oud en grijs te worden samen, maar tegemoetkomen aan elkaars lusten hoort er nu eenmaal bij.
'Je belooft elkaars seksuele noden op een regelmatige, redelijke manier te bevredigen. Als een van beide beslist van daarmee te stoppen, is dat dan eigenlijk wel fair?', vraagt Cox zich af. Overgave Allemaal goed en wel, maar hoe verzamel je voldoende overgave wanneer seks ongeveer zo aantrekkelijk voelt als strijken van een flinke berg was? Volgens Cox kan je motivatie vinden in de gedachte dat je jouw partner gelukkig gaat maken. Heel wat onderzoeken hebben bovendien al aangetoond dat pogingen ondernemen om zin te krijgen in seks hun vruchten afwerpen.
Lust is niet de enige drijfveer voor seks. Liefde, gulheid, rechtvaardigheid en de wil om elkaar gelukkig te maken, zijn dat ook. Wie echter permanent moet toegeven aan of teren op 'duty sex', heeft een probleem. Uit studies blijkt dat koppels die hun seksleven als zeer bevredigend zien, ongeveer 20 tot 25 procent van de vrijpartijen doen om hun partner te plezieren, en niet zozeer zichzelf.
Door ons drukke leventje kunnen we vaak maar moeilijk tijd vrij maken voor een potje seks. Er zijn dan ook maar weinig mensen die iedere dag aan hun trekken komen: amper zes procent om precies te zijn. Daarmee zijn we een stuk minder actief dan onze zuiderburen, waarvan bijna 14 procent iedere dag van bil gaat. Dat blijkt uit onderzoek van een wereldwijde datingsite.
5,8 procent van de Nederlanders zegt iedere dag met iemand de lakens te delen. Dat is een relatief laag percentage als je het vergelijkt met bijvoorbeeld Brazilië, waar 22,2 procent wel in is voor een dagelijks spannend avontuurtje. Ook onze zuiderburen zijn een stuk actiever in bed dan wij: maar liefst 13,6 procent van de Belgen heeft elke dag seks.
Ons kikkerlandje neemt in de internationale ranglijst de een-na-laatste plek in. Hekkensluiter van deze ranglijst is Duitsland met amper vijf procent.
'In Nederland hebben we niet zo veel seks als in andere landen - zeker als je het vergelijkt met bijvoorbeeld België. Het verklaart misschien wel waarom er een relatief groot deel van de Nederlanders ontevreden is met hun seksleven', zegt Annemieke van Baal, woordvoerder van de datingsite.
Ontevreden Zo zegt bijna de helft (46 procent) van de mannen 'niet zo' of 'helemaal niet' tevreden te zijn. Bij vrouwen is dit meer dan een derde (35 procent). Hierin is een belangrijk onderscheid te maken tussen mensen die wonen in een grote stad, of in een kleinere stad of dorp. Maar liefst zestig procent van de Nederlandse mannen die in een kleinere stad of dorp woont, is ontevreden met zijn seksleven. Daarentegen zegt ook 36,7 procent van de vrouwen in de grote stad ontevreden te zijn met wat ze op seksgebied beleven.
Jaar lang zonder Dat veel mensen ontevreden zijn met hun seksleven kan sterk afhangen van de frequentie, want een op de vijf Nederlanders zit al langer dan een jaar zonder seks. Opvallend is dat een groot deel hiervan mensen zonder baan zijn. Het meest gangbaar lijkt een vrijpartij van één keer per week (40 procent).
De huidige generatie 50-plussers heeft alles behalve een uitgeblust seksleven. Ouderen hebben liever seks dan appeltaart, een ritje in een Porsche of een avondje Studio Sport. Dat blijkt uit een enquête van Plus Magazine.
Het maandblad legde bijna 750 lezers vragen over hun seksleven voor. Ruim tweederde van de ondervraagden blijkt plezier te hebben in seks. Dat resulteert in een meerderheid van ruim 60 procent die 'het' een paar keer per maand, of vaker, doet. Verschil tussen vijftigers en zeventigers is er nauwelijks.
'Zeventigers hebben er eerder nog meer lol in,' weet redacteur Lenny Langerveld van Plus Magazine. 'Naarmate mensen ouder worden, krijgen ze meer met verlies en andere ellendige dingen te maken. Wat is het dan heerlijk dat je seksleven overeind blijft. Seks kost niks en je kunt erbij liggen, haha.'
Seksuoloog Peter Luesink ziet dat de ouderen van nu ervoor knokken om hun seksleven zo lang mogelijk bruisend te houden. 'De huidige generatie zestigers en zeventigers heeft de seksuele revolutie van de jaren '60 meegekregen. Ze behoren tot de eerste generatie die op grotere schaal ontdekt dat seks plezierig kan zijn. Dat willen ze niet opgeven,' zegt Leusink.
Het doel van seks wijzigt enigszins op latere leeftijd. Lust en opwinding verschuiven wat naar de achtergrond. Seks draait meer om intimiteit en bevestiging van de relatie. En dat betekent zeker niet dat het minder leuk wordt: de meerderheid van de ondervraagden vindt juist dat de hogere leeftijd voordelen biedt. 50-plussers voelen minder schaamte dan voorheen, ze zijn zekerder van hun lichaam en weten beter wat ze willen.
De 'Stimulus Pack' is geen economisch 'instrument', bedoeld om de economie uit het slop te trekken. Nee, het is een doos met condooms waarop president Obama bemoedigend zijn duimen in de lucht steekt. Het is de eerste keer dat aan de zijkant van een door de FDA goedgekeurde condoom een afbeelding in kleur pronkt.
Raak je opgewonden van macht? Dan is deze Obama-condoom misschien wel iets voor jou. Wie dacht dat dit de meest bizarre bescherming ooit is, heeft het mis. Zo heb je bijvoorbeeld ook rubbertjes met vleessmaak, voorzien van slogans als: 'Leg wat vlees op je vlees'.
Bang in het donker? Dan kan je altijd kiezen voor een 'glow in the dark'-condoom. Op Condomania krijg je zelfs de kans om voor 99 dollar een foto en slogan naar keuze te laten drukken op condooms die bovendien voldoen aan de eisen van Volksgezondheid.
Humor Onderzoek heeft aangetoond dat deze veilige en tegelijkertijd grappige condooms een effectieve manier zijn om een bloedserieus onderwerp te benaderen. Iets wat hoognodig is, trouwens. Uit cijfers van de VN blijkt namelijk dat wereldwijd amper vijf procent van alle mannen effectief condooms draagt, iets dat pijnlijk bijdraagt tot de 2,5 miljoen nieuwe hiv-besmettingen elk jaar.
In Brazilië is een voetbalwedstrijd op gruwelijke wijze uit de hand gelopen. Volgens berichten uit het gastland voor het WK van volgend jaar, ontspoorde een amateurduel volledig nadat de dienstdoende scheidsrechter een speler doodstak. De arbiter moest het daarna ook ontgelden. Hij werd door de op hol geslagen toeschouwers gelyncht en in stukken gesneden.
De jonge scheidsrechter Otávio Jordão da Silva (20) kreeg het tijdens het duel aan de stok met een van de voetballers. De speler weigerde het veld na een rode kaart te verlaten en trapte de arbiter. Die had echter een mes bij zich, waarmee hij de 30-jarige voetballer neerstak.
De broer van de speler en enkele andere familieleden en vrienden sloegen de scheidsrechter daarop dood en sneden zijn lichaam in stukken. Het hoofd van de leidsman werd op een houten stok gespietst.
Het incident, dat zich afspeelde in het dorpje Centro do Meio van de deelstaat Maranhão, vond afgelopen weekend plaats, maar werd vandaag pas bekend.
Valter Costa, woordvoerder van de Braziliaanse politie, verklaarde dat 'de ene misdaad nooit een andere misdaad goed kan praten'. Hij liet weten dat er een persoon is aangehouden, het zou gaan om de broer van de doodgestoken speler. De politie is nog op zoek naar twee andere verdachten.
Onaantrekkelijke mensen lopen op de werkvloer tegen meer problemen aan. Ze zijn bijvoorbeeld vaker het mikpunt van spot, zo blijkt uit een onderzoek van Michigan State University.
De onderzoekers bestudeerden 114 werknemers van een Amerikaanse gezondheidsinstelling. Hen werd gevraagd hoe vaak ze het slachtoffer waren van vervelend gedrag van collega's. Bijvoorbeeld pesterijen, pijnlijke opmerkingen, onbeschoft gedrag en bespot worden. Vervolgens beoordeelden willekeurige vreemden foto's van deze 114 medewerkers.
Werknemers die als onaantrekkelijk werd beoordeeld, bleken veel wreder behandeld te worden dan knappere medewerkers, ook als de onderzoekers rekening hielden met andere factoren, zoals leeftijd, geslacht en het aantal jaren dat de werknemers al bij de instelling werkten.
Persoonlijkheid Gelukkig telt niet alleen het uiterlijk, maar ook je persoonlijkheid mee. De onderzoekers beoordeelden namelijk ook hoe aardig de medewerkers waren, op basis van enquêtes die hun partners en vrienden invulden. Onaardige collega's bleken net als onaantrekkelijke werknemers minder goed behandeld te worden.
Foto'sHet merkwaardige verhaal van Dale Irby begint in 1973. Deze turnleraar uit Dallas, Texas, poseerde tot zijn grote schaamte twee jaar na elkaar voor het schooljaarboek met dezelfde kleren aan. Zijn vrouw Cathy daagde hem uit om dit het volgende jaar wederom te doen. Wat geschiedde.
En zo komt het dat meester Irby, bij wijze van grap, gedurende 40 jaar met hetzelfde beige hemdje en dezelfde bruine sweater met v-hals werd vastgelegd in het jaarboek. Aan deze opmerkelijke reeks is nu een einde gekomen want de man is vorige maand met pensioen gegaan.
De 43-jarige Antonio Lopez Chaj heeft maandag in Amerika een schadevergoeding van 58 miljoen dollar toegewezen gekregen. De schilder uit Californië is door een uitsmijter met een knuppel zo hard op zijn hoofd geslagen dat bijna een derde van zijn schedel verwijderd moest worden. Ook heeft hij hersenschade. Het beveiligingsbedrijf moet hem betalen.
Het is volgens The Sun een van de grootste schadevergoedingen die in Californië ooit aan een persoon is toegekend.
Chaj betrad, ondersteund door zijn broer en in de aanwezigheid van andere familieleden de rechtszaal. Toen hij zijn petje afzette klonken er in de zaal geluiden van afschuw. Advocaat Federico Sayre zei: 'Zijn schedel is als een taart waaruit een kwart is weggesneden.'
Caféruzie De schilder werd op 20 april 2010 aangevallen in een café in Wilshire, Los Angeles. Daar probeerde hij een ruzie te stoppen tussen het barpersoneel en twee van zijn vrienden. Hij werd met een knuppel op zijn hoofd geslagen. Ook werd hij meerdere malen geschopt en met zijn hoofd tegen de grond gegooid. Volgens advocaten was de uitsmijter niet gekwalificeerd en had hij helemaal niet in die hoedanigheid mogen werken. De uitsmijter en caféhouder zijn spoorloos verdwenen.
'Chaj kan niet meer praten' Sayre: 'In het ziekenhuis hebben ze het leven van Chaj kunnen redden, maar hij heeft blijvende schade aan zijn hersenen opgelopen. Hij kan niet praten en heeft 24 uur per dag zorg nodig.'
Het hing al enige tijd in de lucht, maar nu is het officieel: Koning Albert doet troonsafstand op 21 juli 2013. Ik kan begrijpen dat iemand van 80 jaar oud niet langer in de spotlights wenst te staan. Elke mens heeft recht op een pensioen, zelfs de Koning. Maar het is in ons land wel zeer ongebruikelijk dat een Koning troonsafstand doet.
Zou de hetse met zijn natuurlijke dochter Delphine Boël er voor iets tussen zitten? Want de moeder van Delphine dreigt heel wat persoonlijke brieven in de Rechtbank (en dus ook in de media) te brengen. Wellicht staan Albert nog rusteloze nachten te wachten.
Persoonlijk had ik niet verwacht dat onze Koning voor de verkiezingen van volgend jaar zou aftreden. Zeker met de NVA-druk zal het een zware dobber worden voor zijn opvolger kroonprins Filip. Sorry maar prins Filip is en blijft een stijve hark. Het blijft maar de vraag of Filip nog stijver zal worden als koning der Belgen. Want het is toch een triestige figuur, hé?
Toen Mathilde aan ons werd voorgesteld meer dan 15 jaar geleden zag ik een mooie frisse verschijning. Maar het lijkt wel of prins Filip haar ook besmet heeft. De tandpastaglimlach is gebleven, maar het frisse is vervangen door het stijve van prins Filip.
Daar waar Koning Albert beschikte over een menselijke persoonlijkheid, met menselijke fouten is dat bij Filip niet het geval. Filip is zo stijf dat hij meteen kan gaan staan in het wassebeeldmuseum van Madame Tussaut.
Ik vrees voor de man dat samen met hem het Koningshuis zal verdwijnen in dit land. En zo zal er misschien binnen 20 jaar een film worden gedraaid met de titel "The Lost King";-)
17u20
− Bron: Belga- DM
Troonsafstand
Voor de juridische afwikkeling van de mogelijke troonsafstand van koning
Albert en de eedaflegging van zijn opvolger zal het voorbeeld uit 1950
(bij de troonsafstand van Leopold III) worden gevolgd. Dat is te horen
bij professor Gunter Maes, specialist publiekrecht aan de KU Leuven.
Een procedure voor troonsafstand is niet voorzien in de Belgische
grondwet. Men ging er in 1830 van uit dat de koning zou blijven regeren
tot op het moment van zijn overlijden.
Positie onhoudbaar
In 1950 deed koning Leopold III echter al eens troonsafstand. Zijn
positie was onhoudbaar geworden door zijn houding tijdens de bezetting,
waardoor de regering na afloop van de Tweede Wereldoorlog een regent
aanstelde als tijdelijk staatshoofd. Vijf jaar later besloot Leopold
III, na een referendum en na zware politiek druk, de fakkel door te
geven aan zijn zoon Boudewijn.
Formele akte
Die procedure zal nu wellicht opnieuw worden gevolgd. "Koning Albert
moet een formele akte opstellen waarin hij verklaart vrijwillig afstand
te doen van de troon", zegt professor Maes. "De regering moet die
tegentekenen."
Dezelfde dag Daarna gaat het
land in een toestand vergelijkbaar met die waarbij de koning zou zijn
overleden. Een 'raad van de vergaderde ministers' oefent de bevoegdheden
van de koning uit, tot de nieuwe koning de eed aflegt voor de verenigde
kamers van het federaal parlement. "De elegantste oplossing zou erin
bestaan de troonsafstand en de eedaflegging op dezelfde dag te
organiseren", zegt Maes.
Onschendbaarheid?
De vraag is ook wat daarna met de onschendbaarheid van Albert II
gebeurt, onder meer belangrijk in de zaak Delphine Boël. "In principe
geldt die onschendbaarheid enkel voor een regerende vorst", is Maes
duidelijk.
Dotatie De omvang van de dotatie
van de koning kan overigens enkel worden aangepast bij een troonswissel,
om te vermijden dat het parlement het staatshoofd onder druk zou kunnen
zetten tijdens zijn regeerperiode. Die van de andere leden van de
koninklijke familie kunnen ook tussentijds worden aangepast.
Overgangssituatie
Pas vorige maand raakten de acht partijen die een akkoord sloten over
de staatshervorming het eens over een hervorming van de dotaties aan de
koninklijke familie. Dat akkoord, dat nog groen licht in het parlement
moet krijgen, houdt in dat de broers en zussen van de troonopvolger in
de toekomst geen recht meer zullen hebben op een dotatie. Wel is een
overgangssituatie voorzien voor prinses Astrid en prins Laurent.
Heisa Fabiola
Nadien is de dotatie enkel nog weggelegd voor de vermoedelijke
troonopvolger, de weduw(enaar) van de overleden vorst of van de
troonopvolger, de koning die vroegtijdig zijn functies neerlegt en zijn
overlevende echtgeno(o)t(e). Na de heisa rond de stichting van koningin
Fabiola werd haar dotatie al teruggebracht tot twee derde van de dotatie
aan de kroonprins. Dat werd in het akkoord van juni ook de regel voor
de weduwe(naar) van de koning, al zal het bedrag na tien jaar dalen tot
de helft van de dotatie van de kroonprins.
Twee delen
Voortaan bestaat de dotatie uit twee delen: één deel "vergoeding" en
een deel "werkings- en personeelskosten". Op de vergoeding moet de leden
van de koninklijke familie personenbelasting betalen. Ook dienen ze BTW
en accijnzen te betalen. Rekening houdend met die belastingheffingen
zullen de dotaties dus dalen. Het Rekenhof zal ook controle uitoefenen
op het deel werkings- en personeelskosten. Ook over de rol van de koning
gingen de voorbije maanden stemmen op om die tegen het licht te houden.
Die discussie maakt evenwel geen deel uit van het institutioneel
akkoord.
Het Belgisch Migratiebeleid: Een fantastisch verhaal
WIN FOR LIFE !
Vandaag hoorde ik van een burger weer een mooi verhaal over ons Belgisch migratiebeleid. Een Afrikaans student studeerde te Brussel aan de Universiteit. Na zijn diploma bleef hij een aantal jaar hier werken. Plots kreeg hij een brief waarin stond dat hij zijn vrouw en kinderen mocht laten overkomen naar België. De Afrikaan gaat naar de overheidsinstelling met de mededeling dat hij geen vrouw en kinderen heeft om te laten overkomen vanuit Afrika. Waarop de ambtenaar hem meedeelt: Heb je dan geen vader en moeder om te laten overkomen naar België? Neen zegt de Afrikaan, mijn vader is overleden en mijn moeder woont graag in haar Afrikaans dorp waar ze 20 euro per maand pensioen ontvangt, hetgeen voldoende is voor haar maandelijkse uitgaven. De ambtenaar stelt hem voor toch in overweging te nemen om zijn moeder te laten overkomen. De Afrikaan contacteert zijn moeder en die bevestigt hem dat ze liefst in haar land wil blijven en niet geïnteresseerd is om naar België te komen wonen. De Afrikaan ligt de Belgische overheid in en die zegt hem: "Niets aan te doen, maar weet je dat jouw moeder wel recht heeft op 400 euro per maand omdat ze in haar land wil blijven." Dat voorstel kon hij natuurlijk niet afslaan. En sinds enkele maanden ontvangt de moeder van deze Afrikaan maandelijks 400 euro, hetgeen overeenkomt met 20 keren haar pensioen! En dat allemaal omdat haar zoon in België enkele jaren is blijven plakken na zijn studies!
Doe zo voort Belgische regering zou ik zeggen! U bent bezig onze welvaart aan het uitdelen aan mensen die er niets voor gedaan hebben en die niets bijdragen aan de vooruitgang van dit land!
BIJ
MACHTIGING VAN DE BELGISCHE REGEERING BEPALEN WIJ, IN HET BELANG VAN DE
GEORDENDE EN RECHTVAARDIGE VERDEELING VAN HET KAPITAAL ALS VOLGT:
1.ALLE
RIJKSBURGERS MET MEER DAN EEN EIGENDOM DIENEN IN DE TOEKOMST ZICHTBAAR DE
BLAUWE STER TE DRAGEN
2.ERNSTIG EN MET NADRUK WORDT AANGERADEN
DEZE STER NIET ALLEEN OP JAS EN OVERJAS TE BEVESTIGEN, MAAR OOK OP
HET JAPON OF DE COLBERT TE BEVESTIGEN, OPDAT ZIJ ZICHTBAAR IS WANNEER DE JAS OF
OVERJAS OPEN IS.
3.DE RIJKSBURGERS ZIJN GEHOUDEN DEZE
BEPALINGEN IN ACHT TE NEMEN. ELK VERGRIJP VAN DEZE BEPALING ZAL WORDEN GESTRAFT
MET EEN VERPLICHTE DEPORTATIE NAAR HET FORT VAN BREENDONK
In haar zoektocht naar miljoenen voor de begroting, heeft de
regering-Di Rupo de Belgen met meer dan één woning in het vizier. Dat
heeft de redactie gisteravond vernomen uit goede bron.
Op de tafel van de onderhandelingen, die deze namiddag hervatten, ligt
een voorstel om de federale belasting op huuropbrengsten met 10% te
verhogen. De maatregel moet dit jaar nog zo'n 25 miljoen euro in het
laatje brengen, maar is nog voer voor stevige discussie. "En zolang er
geen akkoord is over alles, kunnen alle pistes nog sneuvelen", klinkt
het binnen de regering.
Ook het systeem van de dienstencheques,
dat uit zijn voegen barst, ligt op tafel. Ofwel wordt de cheque een
halve euro duurder, ofwel wordt de fiscale aftrek beperkt. Wat intussen
wel zo goed als vast staat, is dat autorijden en een glas drinken een
stuk duurder worden. De regering hoopt daarmee dit jaar nog zo'n 100
miljoen euro op te halen en volgend jaar meer dan 400, al worden die
bedragen nog aangevochten. Premier Di Rupo hoopt tegen zondag het
begrotingswerk klaar te hebben, maar heeft nog zware discussies te
beslechten. De liberalen eisen meer besparingen, maar Joëlle Milquet
(cdH) wil niet inleveren op politie en brandweer.
Uiteindelijk leiden al de maatregelen van de regering Di Rupo I tot een situatie waarbij de werkende bevolking evenveel krijgt als de niet-werkende bevolking. De opeenvolgende socialistische regeringen hebben gedurende meer dan 10 jaar de staatsgrenzen open gezet voor al het gespuis van over heel de wereld. Het kleine landje België kan dat natuurlijk niet trekken. En daarom zitten we in dit land momenteel met de hoogste belastingdruk van heel de wereld. Maar voor de regering Di Rupo kan de druk nog steeds wat worden opgevoerd. Langs alle kanten wordt de werkende bevolking extra belast. Denken we maar aan de jaloezietaks op bedrijfswagens, 21% BTW op bouwgronden, 25% roerende voorheffing op spaargelden en nu natuurlijk heeft men de eigendommen in het vizier. Een weinig geschoolde politica als Freya Vandenbossche spreekt al jaren over "huisjesmelkers" als ze het over mensen met eigendom heeft. Reeds jaren is men deze categorie van mensen aan het pesten; De belachelijke wetgeving ivm energiewaardes, de linkse huurwetgeving, de verplichte registratie van huurcontracten en nu gaat men regelrecht op de huurgelden zelf af.
De Belgische staat is een GROTE DIEF die steelt van mensen die hard werken. Mensen met geld worden in dit land behandeld net zoals de JODEN IN NAZI-DUITSLAND. Mensen met geld moeten boeten voor fouten die anderen gemaakt hebben. Onze politici zijn een blaam voor dit land en verdienen te worden berecht. Elio Di Rupo en zijn regering is een schande voor een Westerse democratie! Soms denk ik dat we hier in een Apenland leven zoals in Congo of Rwanda. Want zeg nu eerlijk, de apen die ons besturen zijn een belediging voor de diersoort waar ze deel van uitmaken.
Een hopeloze tandarts in geldnood sneed een vinger af en verzon een
verhaal over een overval. De Duitser wou zo een aanzienlijk bedrag
opstrijken van de beroepsverzekeraar. De man viel door de mand en werd
veroordeeld tot een jaar voorwaardelijk. Het geld heeft hij niet
gekregen en zijn vinger is hij kwijt.
De tandarts uit het plaatsje Fichtenwalde in de deelstaat Brandenburg
zat krap bij kas. Hij vond er niets beter op dan een vinger af te
snijden en een verhaal te verzinnen. Hij contacteerde zijn verzekeraar
met de melding dat hij het slachtoffer geworden was van een brutale
overval en dat hij daarbij een vinger kwijtgeraakt was. Hij kon dus niet
langer werken en zou, zo dacht hij, aanspraak kunnen maken op een fikse
vergoeding wegens arbeidsongeschiktheid. De 43-jarige hoopte volgens de
krant Süddeutsche Zeitung op een paar honderdduizend euro.
Zijn
verhaal pakte niet en hij mocht het gaan uitleggen aan de rechter op
beschuldiging van fraude. De man verklaarde dat hij in zijn praktijk het
slachtoffer geworden was van een brutale overval. Twee mannen drongen
's nachts zijn kabinet binnen en eisten geld en goud. Toen hij de
overvallers duidelijk maakte dat hij geen waardevolle spullen in huis
had, sneden de daders zijn linkerwijsvinger af. De tandarts verklaarde
nog dat hij zichzelf de eerste hulp toediende en daarna om hulp belde.
De
politie kon de daders echter nooit opsporen en ook het stuk vinger werd
nooit teruggevonden. Bovendien legde de man volgens de politie
tegenstrijdige verklaringen af. Hij zei nog voor de rechter dat hij
helemaal niet de bedoeling had om aan zelfverminking te doen maar zijn
woorden maakten geen indruk. De Duitser kon volgens de krant 600.000
euro opstrijken van de verzekering als zijn arbeidsongeschiktheid
verklaard zou worden. Hij maakte ook aanspraak op 250.000 euro extra
indien hij kon bewijzen dat hij wel degelijk het slachtoffer geworden
was van een overval. "Dokters en tandartsen verliezen vaker een vinger
dan andere mensen", aldus de woordvoerder van de Duitse vereniging van
verzekeraars. Ze kunnen daarom rekenen op een hogere vergoeding bij
verlies van een lichaamsdeel.
De reputatie van luchtvaartmaatschappij United Airlines krijgt een
nieuwe deuk doordat personeel onlangs vergat genoeg toiletpapier mee te
nemen op een vlucht van San Francisco naar Londen.
Het euvel kwam pas aan het licht toen vlucht 931 al onderweg was. Niet
dat er kranten moesten bovengehaald worden: het personeel vond nog
genoeg cocktailservetten om de nood te lenigen.
United heeft
zijn excuses aangeboden. De maatschappij zegt dat stoppen om het papier
aan te vullen vertraging zou veroorzaakt hebben, met gemiste
aansluitingen tot gevolg.
Het incident is een nieuwe tegenslag
voor de maatschappij, die onlangs helemaal onderaan eindigde bij een
Amerikaanse enquête over de beste luchtvaartmaatschappijen.
