Wel, was het de vorige keer al een tijdje geleden dat ik dit blog up-to-date kon houden, dan is het nu alweer mega-lang geleden dat ik hier nog iets gepost heb, al mijn beloftes tijdens mijn laatste bijdrage ten spijt. Met mijn welgemeende excuses. Toch gaat het niet slecht met mij, integendeel zelfs. Het gaat eindelijk zelfs zodanig de goede richting uit dat ik wel iets meer over mezelf wil vertellen.
Ooit was ik een jong meisje dat maar van enkele simpele dingen droomde : een man, een paar kindjes en een huis. Meer had ik niet nodig om gelukkig te worden. Al de rest kon me gestolen worden als ik alleen maar dat had. Die man is er echter nooit gekomen. De kindjes al evenmin dus. Ondertussen klikte de biologische klok steeds verder en is ze voorbij het punt gekomen dat ze nog een alarm geeft. Af en toe is er nog wel een licht 'tik tik', maar meestal is dat voor mij het signaal om de dekens weg te gooien of snel de vensters open te zetten, als u begrijpt wat ik bedoel...
Enfin, zonder man en zonder kindjes lagen al mijn dromen ineens in scherven en het heeft me een serieus wat tijd gevergd om daar min of meer mee om te kunnen gaan. Jarenlang heb ik me opgetrokken aan het gezelschap van mijn katten en ik moet toegeven, dat is goed gelukt. Ik heb enorm veel steun gehad aan de katten die mijn leven gedeeld hebben. Misschien omdat ik uit een huis kom waar katten niet echt gewaardeerd werden. Tot de dag van vandaag herinner ik mij de woorden van mijn moeder : "als ik ooit zie dat je de katten liever ziet dan de hond, dan vliegen ze weg". Mama, dat had je nu nooit mogen zeggen, zie. Soort zoekt soort, zei je vaak. Dan had je moeten weten dat deze ene underdog het voor de andere underdog zou opnemen. Rare uitdrukking vind ik dat nu ineens. We spreken over underDOG terwijl het eigenlijk over de katten gaat.
Hoewel ikzelf nooit een onderscheid gemaakt heb tussen katten en honden - voor mij zijn ze alletwee wezens die deel uitmaken van dezelfde wereld als ook wij mensen deel van uitmaken - toch komt mijn voorliefde voor katten waarschijnlijk wel hier vandaan. Gedurende lange tijd heb ik dan ook - tegen de wil van mijn ouders en vooral mijn vader - katten in mijn omgeving verzameld. Ik schat dat ik er ondertussen zo'n 50 gehad heb en gedurende meer dan 15 jaar heb ik er voor 9 tegelijk gezorgd. Misschien voelde ik me thuis in een groep katten die toch al niet geliefd was en vond ik bij hen de steun en de kracht om door te gaan? Misschien wilde ik persé dat mijn ouders ook van katten leerden houden opdat ze dan misschien ook een beetje van mij zouden houden? Wie weet? Hier zit alleszins voer voor psychologen, maar niet voor dit blog en zeker al niet meer voor mij.
Ik ben verder gegaan en zoals gezegd heb ik zeer veel steun gehad aan de katten met wie ik mijn leven gedeeld heb. Regelmatig waren er periodes van lichte tot diepe depressie, maar steeds wisten zij me er doorheen te sleuren. Hoe vaak ik het ook wilde opgeven, ik kon het niet want dat zou betekenen dat ik hen aan hun lot zou overlaten en dat kon ik niet over mijn hart krijgen. Ik moest dus door al was het alleen maar voor hen. En onder hen waren er een drietal die echt pareltjes waren. En dé parel der parels was Tahzay. Lang heb ik gedacht : als hij er niet meer is dan stort ik volledig in. Edoch, vorig jaar is Tahzay overleden op de gezegende leeftijd van 18 jaar. En ik heb er vrede mee. Ik weet dat ik alles voor hem gedaan heb wat enigszins mogelijk was en ik weet dat hij dat wist. Ik weet dat ik hem een gelukkig leven gegeven heb en hij heeft me de kracht gegeven om het pad verder aan te leggen. Het pad waarin er plaats kwam voor Arkan, de hond en voor de 3 nieuwe jonge rosse katten. Met de komst van Arkan kon ik de leegte van het gemis van Tahzay opvullen. Arkan is een schat van een hond die me veel vreugde en energie geeft. Arkan brengt me buiten, wat de bedoeling was en is. Maar het is toch met de komst van de katten en dan vooral van Rosco dat ik iets van de rust terugvind die Tahzay me steeds kon brengen.
Vorig jaar ben ik ook van werk veranderd en van een stressvol, onregelmatig werkritme eindelijk overgeschakeld naar een drukker maar regelmatiger werkomgeving.
En zo komt het dus, dat ik met op dit moment eindelijk goed in mijn vel voel. Ik heb eindelijk een hond die ik niet eerder kon hebben omwille van de (hoeveelheid) katten, ik heb 3 jonge rosse katers ter ere van Tahzay en ik heb de herinnering aan Tahzay zelf. Misschien vertel ik ooit wel eens iets meer over de rol van Tahzay in mijn leven, maar op dit moment ben ik alleen maar dankbaar. Voor elke dag dat ik hem gekend heb en voor elke dag die nog komen gaat. En kan ik terug genieten van de pracht van een regenboog zoals degene die deze week te bewonderen was.
