Wanneer ik ga werken, loopt Arkan gewoon vrij rond in huis. Velen hebben me al gevraagd of hij in de tussentijd dan niets kapotmaakt.
Want zijn jonge honden geen synoniem voor 'destructie' ?
Dat heb ik ook altijd gedacht, maar met Arkan bof ik.
Dat ene kleine pietsie dingetje aan de muur aan zijn mand terzijde gelaten, maakt hij niets kapot en hij heeft me al vaak verbaasd doen staan hoe braaf hij eigenlijk wel is. Als ik thuiskom staan mijn sloefen nog steeds op hun plaats. Zelfs mijn wandelschoenen zijn nog vrij van bijtsporen. En ook de zetel en de dekens erop zien er nog netjes uit, enz... 't is totnogtoe dus gebleven bij dat 'ene kleine pietsie dingetje aan de muur aan zijn mand':
Wat hij er leuk aan vond om in de muur te knabbelen, was en is mij een raadsel. Maar 't was een klein plekje en dus heb ik er niet van wakker gelegen.
Wat ik echter vond bij mijn thuiskomst vandaag was andere koek. Ziehier een stukje van de muur uit de keuken :
Nochthans, bij mijn vertrek deze ochtend, was dat deel van de muur nog piekfijn in orde. Even heb ik gedacht dat het pleisterwerk er vanzelf afgevallen was, maar daar heb ik toch mijn twijfels bij, want alles is er af tot op de naakte steen. En gezien dat 'ene kleine pietsie dingetje aan de muur aan zijn mand', denk ik dat ik wel weet wie de dader is. Bovendien lag de plaats van misdaad bezaaid met zijn speelgoed. Blijkbaar heeft ie zich vandaag goed geamuseerd.
Ah ja, men zegt dat elke Vlaming geboren is met een baksteen in zijn maag. Waarschijnlijk heeft Arkan dat ergens gelezen en neemt ie dat nu letterlijk op.
Nadat Arkan een tijdje een mindere eetlust heeft gehad, is die nu terug op peil. Gisteren hebben we hem nog eens gewogen en hij weegt al een mooie 31,4 kg. Ik schat dat er nog zo'n 5 kg zullen bijkomen tot hij zijn maximum gewicht heeft bereikt.
Op dit moment is het vooral zijn vacht die zich aan het ontwikkelen is. Zij staart komt los en begint geleidelijk aan een pluim te vormen (zal waarschijnlijk wel komen van al dat gekwispel ) en ook in zijn nek en op zijn borst begint het langer te worden.
Volgende week wordt Arkan 6 maand en dan zal het officieel zijn : Arkan is een cryptorchide reu.
Cryptorchidie is een moeilijk woord om te zeggen dat de teelballen niet zijn afgedaald in de balzak. Normaal gezien gebeurt dit bij pups op de leeftijd van 8 weken, maar soms kan het ook langer duren. Pas als de reu 6 maand is en de teelballen dan nog niet ingedaald zijn, kan men met zekerheid zeggen dat dit niet meer zal gebeuren. Is er ééntje afgedaald dan spreekt men van een monorchide reu, is er geen enkele afgedaald dan gebruikt men de term cryptorchidie.
Cryptorchidie is eigenlijk een vrij regelmatig voorkomend probleem bij honden, maar meestal treft het kleinere rassen. Golden Retrievers zijn er - zover ik weet - niet echt om bekend.
Wat zijn de nadelen als één of twee teelballen in de buik of de lies blijven zitten ? Een reu met één of geen ingedaalde testikels kan niet mee naar de show en mag niet voor de fok ingezet worden. Dat is geen probleem, want ik wil toch geen van beide doen.
De honden zelf hebben er weinig of geen last van. Probleem is wel dat algemeen aangenomen wordt dat niet ingedaalde teelballen kanker kunnen veroorzaken. Normaal heeft een hond 1/1000 kans om teelbalkanker te ontwikkelen, maar bij cryptorchide reuen zou dit zelfs 1/50 zijn en da's wel een serieus risico, vind ik. Vroeger ging men daarom over tot systematische castratie, maar aangezien het toch een vrij ingrijpende operatie is, komt men daar hoe langer hoe meer op terug, omdat - zo zegt men - anders 49/50 reuen een onnodige tamelijke zware operatie moeten ondergaan.
Ja, ik weet het, het is maar één kans op 50 dat Arkan teelbalkanker krijgt, maar het hangt toch een beetje als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd.
Een ander probleem is dat cryptorchide reuen door de verhoogde zaadproductie wat agressiever of nerveuzer kunnen zijn. Van agressie is bij Arkan geen sprake, van zenuwachtigheid eigenlijk wel. Nu weet ik niet of dit aan de cryptorchidie is te wijten of aan zijn leeftijd. Hij is immers nog een zeer jonge hond en ietwat extra levendigheid zal daar wel bijhoren veronderstel ik.
Hoe dan ook, ik ben niet van plan hem zomaar te laten opereren. Ik heb ondertussen trouwens al vernomen dat het ook mogelijk is dat er helemaal geen teelballen in de buik zitten. Ik zal de komende maanden nog veel van Mr. Google's diensten gebruik maken voor ik hieromtrent een besluit neem.
Toch heb ik geen spijt dat ik Arkan gekozen heb, al wist ik op het moment van aanschaf al dat de kans op cryptorchidie bestond. Het klikte nu eenmaal tussen ons en moest ik opnieuw voor de keuze staan, dan zou ik nog steeds hem kiezen. We komen er samen wel door, stapje voor stapje.
Kwak is Arkan's nieuwste vriendje. Je zou kunnen zeggen dat ie hem gekregen heeft voor zijn Sinterklaas, maar eigenlijk heb ik hem gegeven om zelf wat rust te hebben.
Het zit namelijk zo: Arkan is gek van die plastiek speeltjes die piepen wanneer je er op bijt. En eens hij begint, is hij niet meer te stoppen. Totnogtoe had ie er echter maar ééntje, een varkentje, laten we hem Piggy noemen.
Het probleem is echter dat Piggy een verschrikkelijk piepgeluid maakt. Het lijkt wel alsof er een varken gekeeld wordt. Niet dat dat voor Arkan een probleem is. Integendeel, die bijt en knijpt er maar op los zodat dat beest de hele buurt bij elkaar piept dat het een niet meer zo lieve rust is.
Niet echt gezellig wanneer je 's avonds na een drukke werkdag eens rustig in de zetel wil zitten.
Vandaar dus Kwak. Het lieve eendje heeft niet dat ergerlijke piepgekrijs, maar heeft een lage, zachte kwak-toon. Absoluut niet storend en voor Arkan maakt het niet uit. Als hij maar in iets kan bijten en er komt geluid uit, dan is hij al gelukkig.
En zo komt het dus dat hij zich voortaan met Kwak kan amuseren, terwijl ik van wat rust kan genieten. Goed toch ?
) en ook in zijn nek en op zijn borst begint het langer te worden.
