Beste blogvrienden, het rijmverhaal dat ik schreef van het dagboek van een kennis zijn voettocht naar Santiago de Compostella begint op datum van 28/03/2008.
Vrienden komen vrienden gaan, maar echte vrienden blijven bestaan. Vrienden zijn er voor je in goedheid en verdriet Vrienden zien je staan als niemand je ziet. Vrienden geven kritiek en leveren commentaar, en plagen je maar vinden je niet raar. Vrienden blijven je steunen bij alles wat je doet Vrienden geloven in je en dat voelt goed!
in vriendschap is het geven en ontvangen in vriendschap geef ik graag en spontaan zonder iets gelijk terug te verlangen bij vriendschap is het graag gedaan
in vriendschap hoef je elkaar niet plat te lopen bij problemen dan sta ik graag klaar mijn deur staat voor een vriend altijd open met begrip als je even geen tijd heb voor elkaar
bij vriendschap is dat geen horde vrienden kunnen dat tegen elkaar zeggen bij openheid is een ruzie niet aan de orde en hoef je elkaar niet veel uit te leggen
in een vriendschap weet je veel van elkaar het mooie is dat je om elkaar blijft geven een mening brengt vriendschap niet in gevaar eerlijke kritiek zal de vriendschap overleven
uit liefde wil je behoeden van vergissen blijft het toch een kwestie van accepteren ieder is vrij in eigen keuzes en beslissen en vangt ze op als ze zich bezeren
je biedt troost bij verdriet een schouder om tranen te drogen je bent blij als iedereen geniet dat is vriendschap in mijn ogen...
Op de grens van jou en mij leef ik rustig en vogelvrij, Zweef ik tussen nu en later in een zee van lucht en water, Zoek ik naar een goed houvast en vind dat in de hand die in de mijne past...
Tringg, daar gaat de telefoon, wie zou het zijn, gaat door je heen, eigenlijk wil je 't niet die stoorzender, maar nieuwsgierig als je altijd bent, verzet je al je eerste been.
Inbreuk op je privacy, is met een moeilijk woord, zoveel als zeggen: Hé hallo, ik word eigenlijk veel liever, even niet gestoord.
Maar dat geluid, die dwingende toon, is moeilijk te negeren, je pakt hem automatisch op, 't is eigenlijk zo doodgewoon.
Misschien is het belangrijk, misschien iemand in nood, dus loop ik er maar weer naar toe en luister naar 't verhaal. Ik hou me maar weer groot.
Want eigenlijk heb ik geen zin, ik wil hem laten gaan, maar dan was er dat verhaal van een vriendin, achteraf ben ik blij, blij dat ik haar niet in de kou heb laten staan... M. Ham
Je voelt je het veiligst bij die mensen die van je houden zoals je bent, je kracht, je positiviteit, je zwakte, de vrienden zoals jij ze kent. Ze zijn er bij wat moeilijkheden, in meesterlijke steun en groei, ze geven houvast in je leven en innerlijk een nieuwe bloei.....
Je kunt ze op je handpalm tellen, maar dat is in feite al genoeg, ze corrigeren je in verbetering en dat is voor inzicht nooit te vroeg. Je lacht en praat veel met elkander kunt heerlijk je geheimen kwijt in woorden die een toekomst bouwen een brede basis in de tijd...
Vrienden één land, eenzelfde haven, een boot waarop je samen vaart, met golven, rust, lawaai en stilte, soms opgewonden, soms bedaard. mijn vrienden zijn diverse wegen die in elkander overgaan, omdat je elkaar in praten en zwijgen in enkele woorden kunt verstaan....
Je voelt je het zekerst bij die mensen die van je houden zoals je bent, je aarzeling, je kracht, je zwijgen, dat in gevoelens wordt herkend. Je steekt een kaars aan voor de liefde en als hij opbrandt blijft het licht, vriendschap geeft alle dagen warmte Daarom dit dankbare gedicht...
Geluk, wie beweert altijd gelukkig te zijn liegt zichzelf voor Het is zinloos je eeuwig aan een dergelijke illusie te onderwerpen Iemand die de moeite neemt, kijkt in je ziel en heeft je door Dan wordt het tijd om je geloofwaardigheid eens aan te scherpen
Wie zich kwetsbaar opstelt, wordt vaak teleurgesteld Maar teleurstellingen wegen niet op tegen mooie momenten Je kunt beter niets forceren dus doe jezelf geen geweld Soms komt geluk gewoon vanzelf naar je toe, met rente
Zorgen maken over je pad, maakt soms dat je vergeet te lopen Teleurstellingen laten je zien waar je in het leven staat En soms blijf je zelfs tegen beter weten in op iets anders hopen Laat komen wat vanzelf komt en laat gaan wat vanzelf gaat
We kunnen hoe het loopt nu eenmaal niet altijd kiezen En wat er voor ons is weggelegd, dat weten we niet Zeker is, het woord gelukkig zou zijn betekenis verliezen Als het niet in evenwicht werd gehouden door verdriet
Een knuffel, twee armen om je heen Een moment samen, je bent niet alleen Een knuffel, als het niet meer lijkt te gaan Je tranen zo hoog dat je ze niet kan verslaan Een knuffel, zomaar, niet omdat het moet Dat moment, doet veel mensen heel erg goed Een knuffel, die twee speciale armen Die je als je het koud hebt kunnen verwarmen Een knuffel, soms lang en soms kort Wanneer je blij bent of je voelt je rot Een knuffel het kost je niks en het voelt zo fijn Om even dicht bij iemand te kunnen zijn...
Als een glas koel helder water Is je leven in't begin. Gulzig ga je er van drinken Slok na slok met grote haast Dan ineens ga je beseffen.. t"Is bijna op, hoe kan dat nou Waar heb ik het gelaten.. Wat is ermee gedaan? Waarom was ik zo verkwistend, Waarom niet rustig aan gedaan. Ik moet zuinig zijn met het beetje dat nog rest de druppels die nog zijn gebleven, zijn kostbaar, denk toch na, en eind'lijk heb je tijd te denken... Wat is het doel, wat is de zin... Hoe vul ik het laatste beetje in... A.S.Snijder
Mag ik U vandaag even voorstellen aan mijn tweede blogje, Finistera, Verleden jaar schreef ik een rijmverhaal voor een kennis van ons die te voet naar Santiago de Compostella is gegaan. Door het schrijven van dit verhaal is het idee om een blogje te maken ontstaan, maar sindsdien zijn er al veel meer berichtjes op mijn blogje verschenen, en is mijn rijmverhaal al een tijdje in het beginarchief verdwenen, Daarom nam ik een paar dagen geleden dit besluit, en ik dacht bij mezelf, ik breng een nieuw blogje uit, Aan het schrijven van dit verhaal is veel denk- en tikwerk voorafgegaan, maar ik heb het graag gedaan, Persoonlijk heb ik het al vele malen terug gelezen en er veel plezier aan beleefd, dus, nu wil ik ook jullie de mogelijkheid geven om het reuzegedicht nog eens te lezen. Ik hoop dat jullie er veel plezier aan beleven en dat je er ook iets zal van opsteken, want, neem het van me aan, de tocht van deze pelgrim, is niet altijd over rozen gegaan.
Ik ontsteek dit kaarsje en doe een wens Dat hij voor ieder mens in moeilijke tijden Een beetje licht zal verspreiden Een beetje licht en warmte voor iedereen Dan voel je, je wat minder alleen Een beetje warmte doet je zo goed Het geeft je weer nieuwe moed...
Een traan, die over de wangen rolt, Het verdriet, waar men niet mee solt. Af en toe moet je je gewoon even laten gaan, Huilen helpt, om te blijven staan. Verwerken, dat is wat je doen moet, Een traan laten, doet je soms goed...
