Beste blogvrienden, het rijmverhaal dat ik schreef van het dagboek van een kennis zijn voettocht naar Santiago de Compostella begint op datum van 28/03/2008.
Als ik een wens mocht doen dan wenste ik dat ik toveren kon Dan scheen iedere dag de zon Liet ik alle mensen lachen Liet ik een ieder bloeien Zag ik spontaniteit en vriendelijkheid groeien Gaf ik iedereen liefde in het hart Verdween ellende en diepe smart Geen agressie meer en haat Was ik daar maar toe in staat Als ik een wens mocht doen.....
Roddels zijn niet te vermijden Roddels kan je ook beter niet bestrijden Er zijn van die mensen die je kleineren En je bewust proberen te bezeren Die van alles verdraaien En onrust lopen te zaaien Je kunt ze maar beter laten gaan En heel ver erboven staan Al is dat wel makkelijk gezegd Want iets in je wil dat je je verdedigt en vecht Jij weet het beste hoe jezelf bent Laat een ander maar denken dat hij je kent Dus verlaag je niet tot het niveau van deze achterbakse figuren Dan zal hun pret ook niet lang duren.
een mooi verhaal dat aantoont dat kritiek krijgen soms in je voordeel kan zijn:
Er was eens een restaurant met de naam "Zevenster". Ondanks alle moeite kreeg de waard weinig gasten: hij maakte het restaurant gezellig, zorgde voor een vriendelijke, prettige bediening en hield de prijzen binnen redelijke grenzen. Maar er kwamen haast geen gasten. Vertwijfeld vroeg hij een wijze om raad. Toen de wijze man het verdrietige verhaal van hem hoorde, zei hij: "Het is heel eenvoudig. Je moet de naam van je restaurant veranderen." "Onmogelijk", zei de waard. "Al generaties lang heet het' Zevenster' en onder die naam is het overal bekend." "Nee", zei de wijze, "noem het vanaf nu 'De vijf klokken', en hang boven de ingang zes klokken op." "Zes klokken?" Dat is toch absurd. Wat moet dat betekenen?" "Probeer het maar en bekijk het zelf", zei de wijze glimlachend en vertrok. De waard waagde een poging en het volgende gebeurde: iedere reiziger die voorbij kwam ging naar binnen om de fout onder de aandacht te brengen, in de veronderstelling dat er nog niemand was die het bemerkte. En, eenmaal binnengekomen in het restaurant, kwamen ze onder de indruk van de vriendelijke ontvangst en bleven er om iets te nuttigen. Dat was de kans waar de waard zo lang op had gewacht. Er is niets wat het eigen ik meer behaagt, dan fouten van anderen te kunnen corrigeren.
In het leven moet je bljven dromen, het maakt het leven heel wat aangenamer:
Een droom, dat is een wens. Over wensen kun je dromen. En zo hoopt ieder mens. Dat die ooit uit gaan komen. De een leeft in een oorlog. En droomt stil over vrede. Een ander droomt van vroeger Ongrijpbaar is het heden. Een kind droomt dat de regenboog Het Begin is van een boek Waarin hij zelf de hoofdrol speelt. Naar avontuur op zoek. Een zeeman zeilt de wereld rond. Droomt van een zuchtje wind. Als hij al vele dagen lang. De luwte ondervindt. Een eenzaam mens. Droomt over, warmte om zich heen Een vriendelijk woord, een hand die streelt. Een moeder streelt over haar buik Droomt teder van haar kind Waarvan ze helemaal niets weet En toch zo zeer bemint. Een ernstige zieke Droomt voorzichtig, over leven na de dood. Als hij zijn noodlot heeft aanvaard. Wordt dat verlangen groot. En als je heel gelukkig bent Dan kun je uren dromen Over de Liefde die je vond En hoe het is gekomen. Hoe heerlijk is het niet Om tijdens stormen in je leven Te dromen over het eb getij. Daarom mensen ,droom je droom. Al is het iedere dag. En mocht hij onvervulbaar zijn. Aanvaard het met een lach.
Prachtig gedicht over openstaan voor anderen, schrijver anoniem:
Handen heb je om te geven, van je eigen overvloed. En een hart om te vergeven, wat een ander je misdoet. Ogen heb je om te zoeken, naar wat mensen nog ontbreekt. En een hart om iets te zeggen, wat een ander moed inspreekt. Schouders heb je om te dragen, zorg en pijn van alleman. En een hart om te aanvaarden, wat een ander beter kan. Voeten heb je om te lopen, naar een mens die eenzaam is. Oren heb je om te horen, naar een mens die vrede is. En een hart om te geloven, dat er slechts "een" liefde is.
Beste mensen ,zoals ik al eens verteld heb hou ik van mooie teksten en verhalen met een diepe waarde of betekenis. Op mijn leestochten kon ik er al veel vergaren, en hier op mijn blog wil ik ze graag bewaren, en samen met U er nog dikwijls van genieten:
Liefde is geven...
Liefde is geven, niet alleen nemen Niet alles voor jezelf claimen Wat voor elkaar over hebben Elkaar respecteren en accepteren Van elkaar willen leren Elkaar steunen in moeilijke tijd Dan pas raak je elkaar niet kwijt
Mama is het woord waar het leven mee begint Mama is het woord dat hoort bij ieder kind Een woord om zacht te zeggen niet om luid te schreeuwen Het hoeft niets uit te leggen en gaat door alle eeuwen Mama is het woord waar de mensheid mee begint Mama is een ander woord voor LIEFDE. schrijver niet bekend
Een prachtige ode aan alle moeders, ook voor hen die hun kind moesten laten gaan:
Vandaag verwent men alle moeders en dat is ook wel verdiend, maar toch wil ik ook even denken en even aandacht schenken aan alle vrouwen zonder kinderen, want dat mag toch ook niet verhinderen dat ook zij moeders zijn, even goed, in hun aderen en hun bloed. Alleen het lot heeft het zo bepaald, dat zij het moederschap niet hebben gehaald. Of dat zij weer terug moest geven, haar kind dat had moeten leven. Voor hen doet het nu extra pijn om kinderloos , geen moeder te zijn. Daarom wil ik even zeggen, Ik wil ook voor jullie hier een bloempje leggen.
mooie tekst in receptvorm gegoten om ons duidelijk te maken hoe je het leven heel aangenaam kan maken:
Recept voor een lekker rozijnenbrood = een mooi leven:
Bloem staat voor genieten. Van de kleinste dingen eerst. De zonnestralen van vandaag, de mooie herfstkleuren in de natuur, de paddestoelen die groeien onder de bladeren op de grond, het geritsel van de bladeren onder je voeten, proeven van de vruchten die te rapen zijn zoals beukennootjes en kastanjes. Genieten van een dikke knuffel van je geliefde, . Je ziet, er is zoveel om van te genieten. Je moet het enkel doen.
Gist staat voor Liefde. Gist zorgt ervoor dat het brood kan rijzen. Die de dikke deegmassa tot een mooi egaal geheel brengt, die zijn volume tot 3x toe kan aannemen. Zonder gist is brood geen brood meer. Zonder liefde is ons leven een heel ander leven. Liefde geeft een meerwaarde aan alles, zorgt ervoor dat het leven een meerwaarde kent die ontelbare vormen aanneemt. Liefde is zelfs onmisbaar in ons leven. Ga er voor!
Boter voor gezelligheid en dankbaarheid. Zorg ervoor dat je je niet alleen voelt. Zoek eens andere mensen op. Kom uit je schelp. Wees gewoon dankbaar voor het leven zelf, met of zonder ongemakken.We zeuren allemaal al wel eens over dit of dat, maar weet dat er anderen zijn die er erger aan toe zijn. Wees gewoon dankbaar voor alles wat je hebt.
Suiker voor trouw, vertrouwen en zelfvertrouwen. De smaak zal in elk geval verschillend zijn. Zo ook in ons leven hebben we dit nodig. Vertrouw jezelf. Twijfel niet aan je waarden, capaciteiten, je liefde voor anderen, Leer (terug) vertrouwen hebben in anderen, ook al hebben ze je al zo veel teleurgesteld. Bouw je zelfvertrouwen op, stap voor stap.
Rozijnen (lichte of donkere)voor verdraagzaamheid voor de mensen om ons heen. Behandel ze zoals je zelf wil behandeld worden. Behandel elkaar met respect ongeacht welke kleur of ras ze zijn!
Melk voor groei. Iedereen kent al wel eens tegenslagen in zijn leven. Het heeft een wrange smaak, zoals zure melk. Een smaak die we vlug willen vergeten. Want het is niet aangenaam steeds die tegenslagen te moeten verwerken. We leren uit onze fouten. Maar ondanks alles is dit nodig om te groeien tot wie we nu zijn.
Eieren voor zachtmoedigheid. Ze dienen met alle voorzichtigheid behandeld te worden, ze zijn zo breekbaar, zo ook de mensen, dieren en de natuur om ons heen. Kunnen we ook voorzichtig omgaan met de dingen om ons heen? Hier is uiteraard veel zachtheid voor nodig maar ook moed. De mensen laten zien dat je het goed meent met hen. Ze kunnen zich dan misschien heel anders gaan gedragen, weten dat je aanvaard wordt is toch zoiets moois! Het geeft de mensen een steuntje in de rug, dat ze zichzelf ook mogen laten zien zoals ze zijn. Zonder schroom, verlegenheid of uit angst voor falen.
Snuifje zout voor geloof. Geloven in jezelf, geloven in je naasten .
Een flinke dosis geluk om dit alles tot een mooi einde te brengen. Al moeten we hieraan wel zelf werken, heel hard werken zelfs! Niets komt vanzelf.
Tenslotte hebben we nog enkel de oven nodig. De juiste temperatuur, de juiste tijd en klaar is kees zegt men wel eens. De oven zou je kunnen zien als je eigen nestje waar je woont. De interne warmte die het uitstraalt naar de mensen om je heen, de geborgenheid die nodig is om je thuis te voelen, affectie en genegenheid zijn ook hier dus onmisbaar.
En belangrijk trek vooral de oven niet te veel open, de koude doet geen goed aan het rijzende brood. Zo ook laat geen negativiteit toe in je leven, je wordt er koud en kil van, je kruipt in elkaar zoals het brood zou doen in de oven. Zorg ervoor dat de warmte goed behouden blijft om alles tot een mooi einde te brengen!
mooi gedichtje dat ik vond op het net over tranen, zowel in vreugde als verdriet, alles opkroppen helpt niet, laat je af en toe eens gaan en dan kan je er weer tegenaan:
Een Traan
Een traan is als een parel, Ze gaat haar eigen weg, De grond bezaait met kleine plekjes, Iets zouts en tegelijk iets zoetigs, Zonder de traan zou er geen leven meer zijn, Ze maakt je sterk en je kunt er weer tegen aan, Wachtend op alweer een nieuwe traan, Vreugde en verdriet staan nauw bij elkaar, De traan is het vocht van het hart, Ze zoekt een uitweg in elke situatie, Er is geen toekomst zonder traan, De traan op allerlei manieren, Vreugde , verdriet en ook pijn, Maar het mooiste van dit alles, Laat het de traan van vreugde zijn
tranen moeten kunnen, ongeacht of het over verdriet of geluk gaat. laat altijd zien hoe je je voelt.
wil je de wereld verbeteren, begin dan bij jezelf ...
Prachtig verhaal met een wijze levensles, auteur mij niet bekend:
Een bekwaam onderzoeker zit in zijn bureau te werken aan een project om de wereld te verbeteren.
Plots komt zijn dochtertje van 5 jaar binnen
"Ik wil spelen" zegt ze.
Maar de man antwoordt dat hij nu geen tijd heeft en dat ze hem verder moet laten werken. "Want ik wil heel de wereld beter maken" zegt hij.
Na wat zeuren lijkt het dochtertje toe te geven, maar dan verandert ze van tactiek.
"Laat mij dan helpen, dan ben je vlugger klaar met de wereld te verbeteren" zegt ze.
De man is vertederd en zoekt een oplossing. Hij vindt in een tijdschrift een mooie wereldkaart, scheurt die in stukken en geeft alles aan zijn dochtertje.
"Hier, breng jij deze wereld maar weer helemaal in orde". Hij hoopt zo voor de rest van de dag van haar af te zijn want zijn dochtertje is nog klein en kent het beeld van de wereldkaart niet.
Maar na een kwartiertje komt ze al fier terug met de wereldkaart netjes aaneengeplakt.
"Klaar !" roept ze uit.
"Hoe heb je dat gedaan ?" vraagt de vader verbaasd.
"Gemakkelijk" zegt het meisje. "Toen je de kaart uit het tijdschrift scheurde, zag ik dat op de achterkant de foto van een mens stond. Toen ik de wereld niet in elkaar kon puzzelen heb ik alle stukjes omgedraaid en eerst de mens in orde gebracht. Toen ik daarna het blad omdraaide, zag ik dat de wereld ook in orde was."
Deze tekst kreeg ik doorgestuurd via een pps en ik wil ook jullie er van laten genieten:
Als je denkt: "IK BEN VERSLAGEN" is de nederlaag een feit Als je denkt: ik zal niet versagen, win je op den duur de strijd. Als je denkt: ik kan het niet halen, is de tegenslag op til, want het overslaan der schalen, hangt voornamelijk af van WIL. Moedelozen gaan ten onder, door hun twijfel en hun vrees. Vechters winnen, door een wonder, telkens weer de zwaarste race Denk: ik kan het en dan gaat het.. Iedereen vind bij wilskracht baat en in zaken wint de daad het van het nutteloze gepraat. Als je jammert: ik ben zwakker dan mijn grootste concurrent, blijf je levenslang de stakker, die je ongetwijfeld bent. Niet de Goliaths en de rijken, tellen in de kamp van zes. Maar die gene die niet wijken, hebben vroeg of laat succes
Een vader neemt zijn zoontje mee op trektocht in de bergen. Als de duisternis begint te vallen, hebben ze reeds de sneeuwgrens bereikt. Ze zijn bij een blokhut aangekomen, en de vader beslist deze te gebruiken om te overnachten in plaats van de tent die ze meehadden.
's Ochtends wanneer de zon opkomt, kijkt het zoontje door het raam. Omdat hij nog zoveel moet groeien, kan hij enkel door de bovenste helft van het raam kijken. De lucht is roodgloeiend, door de sneeuw die het licht weerkaatst van de opkomende zon. De kleine jongen is bang, want hij begrijpt niet wat er gebeurt en denkt dat de hemel in brand staat. In de verte hoort hij een donderend geraas, afkomstig van smeltende sneeuw die een lawine heeft veroorzaakt. Nu geraakt hij helemaal in paniek en hij begint te schreeuwen. Zijn papa komt binnen en vraagt hem wat er scheelt. "Het einde van de wereld," zegt de jongen en hij wijst naar het raam. Zijn papa bekijkt de lucht en de sneeuw, en snapt wat er gaande is. "Welnee, m'n jongen, dat is niet het einde van de wereld. Dat is het begin van een nieuwe dag."
Mooi Nederlands Volksverhaal dat aantoont dat luiheid niet goed is:
Een boer bezat eens drie huisdieren: een paard, een ezelin en een varken. Het paard en de ezelin moesten werken en daarvoor kregen zij het nodige voer. Veel gunstiger leek het lot van het varken, dat niet werkte, maar toch overvloedig te eten kreeg.
Op een dag zei het paard tegen de ezelin: "Hoe dwaas en tevens ondankbaar is onze heer toch. Zie toch eens, hoe hard wij moeten werken, en wij krijgen daarvoor precies afgepast eten, terwijl het varken, dat helemaal niets doet, massa"s te eten krijgt."
"Wacht maar," antwoordde de ezelin, "tot het geschikte tijdstip aanbreekt. Je zult dan het treurige einde van het varken zien en je ervan kunnen overtuigen, dat het niet voor niets zoveel te eten heeft gekregen, omdat genot zonder arbeid nog nooit iemand goed is bekomen."
Het duurde inderdaad niet lang of het gemeste varken werd geslacht.
De ezelin had in die tijd een jong, dat de voorspelling van zijn moeder had gehoord. Toen hij later een iets grotere portie gerst kreeg, wilde hij dat niet opeten, omdat hij bang was, dat hij het lot van het zorgvuldig gemeste varken zou moeten delen. Maar zijn moeder stelde hem met de volgende woorden gerust: "Je kunt het zonder angst opeten, mijn kind, want niet het genot brengt de dood, maar het nietsdoen!"
Vandaag laat ik u meegenieten van een Russisch volksverhaal met een zeer wijze les:
Een man had drie zoons. Zelf was hij vlijtig en ordelievend. Nooit liet hij zijn werk in de steek. Hij werkte van 's morgens vroeg tot 's avonds laat en stond met al zijn buren op goede voet. Maar zijn drie zoons waren flink uit de kluiten gewassen luilakken. Ze lieten hun vader ploeteren op het veld en in de moestuin, ja zelfs in huis lieten ze hem al het werk doen, terwijl ze zelf in de schaduw van een boom zaten te wauwelen of ze namen hun hengels en gingen vissen in de rivier die vlakbij hun huis stroomde.
"Waarom werken jullie nooit?" vroegen de buren. "Waarom helpen jullie je vader niet?"
"Waarom zouden we?" antwoordden de zoons. "Vader kan het wel alleen af. Hij werkt namens ons allen!"
De zoons werden volwassen. De vader werd oud en der dagen zat. Hij werkte niet meer zo vlot als vroeger. De moestuin raakte in een verwaarloosde toestand. Op het veld stond het onkruid manshoog. De zoons zagen het wel, maar ze deden er niets aan.
"Jongens, wat zitten jullie daar duimen te draaien," zei de vader. "Zolang ik me sterk voelde, heb ik er nooit iets van gezegd. Maar ik ben nu oud en het wordt jullie beurt om de handen uit de mouwen te steken."
"Werken kunnen we altijd nog!" antwoordden de drie zoons.
Het trof de vader als een slag, dat zijn zoons zulke luie lummels waren geworden. Van ellende werd hij ziek en bedlegerig. Zijn gezondheid werd steeds minder en ook de moestuin en de velden verslechterden zienderogen. Het huis werd ingesloten door muren van brandnetels en onkruid. De oude man riep zijn zoons bij zijn bed en vroeg hen: "Jongens, hoe moet het gaan als ik er niet meer ben? Werken willen jullie niet en kunnen jullie niet. Wat dan?"
De drie jongens stonden met hun mond vol tanden en hun handen in hun zakken.
"Vader, voor je van ons gaat, geef ons nog een laatste raad," zei de oudste zoon, die in zijn vrije tijd een beetje had leren rijmen.
"Ik zal jullie een geheim verklappen," antwoordde de vader. "Jullie weten dat jullie moeder en ik altijd erg hard gewerkt hebben. Maar wat jullie niet weten: op een keer vonden we in de grond een pot vol goudstukken. Die hebben we weer toegedekt met aarde, voor het geval de nood aan de man zou komen. Jammer genoeg zijn we daarna vergeten op welke plaats we de pot met goudstukken onder de grond hebben begraven. Het is ergens in de buurt van het huis, maar waar precies dat weet ik echt niet meer..."
Meer zei de vader niet voor hij stierf. De zoons begroeven hun vader en waren diep bedroefd. Een paar dagen na de begrafenis zei de oudste zoon:
"Jongens, we hebben geen geld meer om te betalen wat we bij onze buren halen, en dat nog wel, terwijl de goudstukken hier onder de grond zitten! Jongens, het is tijd geworden om te spitten!"
De broers haalden drie spaden uit de schuur en begonnen puffend en hijgend te spitten. De pot met goud vonden ze echter niet. Toen zei de oudste broer:
"We moeten niet zomaar lukraak graven, we moeten het land verdelen in vakken en ieder vak nemen we dan geducht te pakken! Op die manier vinden we de goede gaven!"
De drie broers begonnen opnieuw te spitten. Nu vergaten ze geen vakje of stukje van het land dat vroeger door hun vader bewerkt was. Maar de pot met goudstukken vonden ze niet.
De oudste broer zei:
"Al loopt het zweet ook van mijn kop, ik geef het spitten nog niet op! Al voel ik in mijn rug het spit, ik graaf zo diep als het goud ook zit!"
De andere twee waren ook dit met hem eens. Ze hadden er alles voor over om de pot met goudstukken te vinden.
Zowaar raakte de spade van de oudste broer op de zevende dag nadat ze met het spitten begonnen waren - ze werkten zelfs op zondag door! - een hard voorwerp. Hij riep blij:
"Jongens, het werken kan worden gestaakt! Ik heb de pot met goud geraakt!"
Dat viel echter bitter tegen. Want wat groef hij op? Geen pot met goud maar een enorme kei. Die torsten de drie broers naar een greppel buiten het land van hun vader. Steeds ijveriger woelden ze met hun spaden de grond om. Ze werkten zonder ophouden tot het land vruchtbaar en open onder de hemel lag. De pot met goud bleef echter onvindbaar.
De oudste broer zei:
"Verder zoeken heeft geen zin! Die pot zit te diep of hij zit er niet in. Maar nu we zoveel moeite hebben gedaan zou het zonde zijn als we niet zaaien gaan!"
Dat waren de andere twee helemaal met hem eens. En zo begonnen de drie broers, het voorbeeld dat hun vader bij zijn leven had gegeven volgend, het land te bewerken als boeren. Toen het tijd werd om te oogsten, kwamen de drie broers handen tekort om alle vruchten en gewassen van het veld te dragen. Het merendeel van de oogst verkochten ze voor klinkende munt.
Toen zei de oudste broer:
"Dit geld haalden we uit de grond waarop vader vroeger te werken stond!"
En na even gepeinsd te hebben, voegde hij eraan toe:
"Vader heeft ons na zijn leven zijn beste en rijkste les gegeven!"
