hebben Liselotte en ik naar video's van de Olympische Spelen gekeken... o.a. 1968 met de Black Panther groet op het podium... een ideale gelegenheid om haar nog wat meer te vertellen over de ontvoogdingsstrijd van zwarten in de USA... Maar- en dat is niet olympisch- Cassius Clay die zijn naam veranderde in Mohammed Ali,o.a. de wedstrijd waarbij hij telkens weet zijn tegenstander toeroept "what's my name?" ... en ook 1936, de Spelen in Berlijn met een Hitler die het stadion verlaat als Jesse Owens wint... fantastische beelden met een geschiedenisles eraan verbonden. Liselotte slorpt dat alles op als een spons en ik geniet ervan om nog eens "leraar" te zijn. Tot 3u dus... Het pikt! Ik ben om half 8 opgestaan en de meisjes dienen om half 10 te worden gewekt want wij willen nog eens naar Aalst om eventueel schoenen te kopen en daarna naar Wieze voor mijn beestjes... en het aquarium moet ook worden ververst... Ik hoop dat ik ze wakker krijg!
A propos, de knie waarop ik ben gevallen doet flink pijn... een trap doen is echt traag en moeizaam... maar het zal wel overgaan, "met tijd en boterhammen", zoals onze pa altijd zei...
Voor de derde keer op rij staan we klaar voor de avondwandeling met Carlos en Fika en het begint alweer te gieten! En ik had er zo'n zin in!!! Enfin, morgen misschien... als Liselotte niet al te mottig is van haar eerste vaccinatie... Om 18.13 u worden we in Denderdal (Erembodegem) verwacht...
Nee, dit kan echt niet... en het excuus dat het in het heetst van de strijd gebeurde is enorm flauw... puur racistisch taalgebruik en niets anders... ik hoop dat hij door het stof moet kruipen...
Als het niet opklaart kunnen we Aalst deze namiddag op onse buik schrijven... Wat een kwakkelzomer! Maar Fika laat het niet aan haar hart komen... en ik evenmin! Er komen nog momenten... alhoewel die tentoonstelling maar tot 31 juli loopt... het is dus deze week of niet!
wil ik naar Aalst om onderhemdjes voor ons ma. En naar een fototentoonstelling die veel goede kritieken heeft gekregen... en een terrasje natuurlijk, of wat dacht u? Veel kokkerellen hoeft niet: het stoofvlees is klaar en de appelmoes is zo warm... enkel nog de aardappeltjes koken...
Om half 9 was ik al in Wieze. De beestjes gevoerd, 2 machines gewassn ( eentje voor ons ma, eentje voor ons mannen) en tussendoor efkes een douche genomen en naar een deel van de tijdrit in Tokio gekeken... Om kwart voor 11 was ik terug in Nieuwerkerken. Hanne Lore is al lan op maar Liselotte ligt nog te maffen...
een jeans dragen kost haar het leven... hallucinant en eens te meer een bewijs dat het in grote delen van de wereld gevaarlijk is om als vrouw te worden geboren... Er is nog een héél lange weg te gaan, een héél lange weg
maar "ik was gewoon niet goed genoeg"... en dat noem ik nu een "olympische uitspraak"... geen excuses of smoesjes, gewoon erkennen dat anderen sterker waren...
ik had het nog slechter verwacht. Mijn rechterknie is gezwollen en ik kan slechts treetje per treetje de trap af... maar er zal niets ernstigs aan de hand zijn. En de pijn valt ook mee. Het doet geen deugd, dat niet, maar ik heb al erger meegemaakt...
Diegenen die deze poging tot inname van het Kapitool blijven minimaliseren zijn misdadigers! En het zijn er nog véél te véél... De Republikeinse partij heeft een probleem, de USA heeft een probleem, het hele systeem heeft een probleem... Als dit niet wordt afgestraft zet je de deur open naar verdere escalatie van de aanval op de democratie...
Die vent weet niet waarover hij het heeft! Je kan enorm veel houden van een huisdier... een "compagnon de route" die er is als je het moeilijk hebt. Toen mijn man verongelukte was onze labrador Lady één van de boeien waaraan ik me kon vastklampen... Tijdens wandelingen heel vroeg of heel laat kon ik mijn verdriet en frustraties voor een deel bij haar kwijt... Toen ze stierf heb ik wekenlang gehuild... En nee dus, een geliefd dier is niet "vervangbaar" en je bent het niet vergeten na een korte tijd... Wat een onnozelaar!!!
Het regent pijpestelen... net zoals gisteravond... Sorry, Carlos en Fika, maar dan kunnen jullie fluiten naar jullie avondwandeling. Die zere knie van mij zou trouwens ook een hinderpaal zijn geweest... Morgen misschien?
Terwijl "ons mannen" genieten is de oma in elkaar gestuikt... Enfin, gestruikeld over een rolstoel en plat op mijn buik op de grond beland. Vooral de rechterknie heeft de klap opgevangen... Ik word nu al gewaar dat die morgen stijf zal zijn, en waarschijnlijk ook bont en blauw... Ach ja, ik zal het overleven! Ons mémé was in minder goede doen... Ondanks de aanwezigheid van Hanne Lore en Liselotte was ze niet echt goed gezind... En ze kloeg van pijn in haar linkerhand. Die spieren staan inderdaad verkrampt... Ik heb een mailtje gestuurd en gevraagd om haar eventueel een extra pijnstiller te geven... Ik heb de laatste weken de indruk dat ons ma mentaal achteruit gaat, maar de verpleegkundigen relativeren dat toch... zij vinden dat ze stabiel blijft... zolang ze praat en goed eet moet ik me geen echte zorgen maken, zeggen ze. Tja, ik weet het nog zo niet... maar wat kan je doen???
In bijlage wat fotootjes van dochter en schoonzoon... Het valt blijkbaar mee met zijn tweetjes. Het is ze van harte gegund, echt waar! Onze dagen zijn minder zonnig en "gewoner" maar we amuseren ons ook...
