Vlijt, dat is het minste dat men kan zeggen over Bea. Mogen wij hopen dat breien en haken vele sokken en pullovers opleveren, want de winter komt eraan! Straks is het Kerstmis. Natuurlijk moet er ook een was gedaan worden, we blijven immers meerdere weken van huis. En Diarmuid is nog steeds super enthousiast, de zee en de vriendjes zijn nooit ver weg. Buurman Harald geeft de hondjes een douchebeurt.Wit en zwart is de Bretoense vlag: gwenn ha du. Bretagne is land aan zee: ar mor. Zo kennen we Armorica en slimmeriken die niet op de eerste rij in de klas zaten, hebben het nieuw ontdekte land aan de overzijde van de oceaan "America" genoemd.
Een stralende dag als vandaag kan je niet in luiheid doorbrengen. Met Duitse vriend Gunter zijn we naar Portsall, de ruïnes van Trémazan, het kasteel van Kergroadès en de menhir van Kerloas gereden, een mooi uitstapje. Gewapend met onze fototoestellen hebben we voldoende tijd uitgetrokken voor lichtmeting, compositie en stitching. Het was ons dagje dus. In Portsall ligt het fameuze anker van de Amoco Cadíz, die in 1978 tegen de rotsen van de Bretoense kust te pletter sloeg en vele duizenden liter olie verloor. In Trémazan kan je de geweldige partijen rotsen bewonderen en de menhir van Kerloas was helemaal het einde. Het ding is 5000 jaar oud en is 9,5 meter hoog. Het staat symbool voor mannelijkheid. De legende zegt dat mannen er kwamen ter wille van hun potentie. Vrouwen konden maar bidden dat zij de baas waren thuis. Voor ons, twee Duitse en Vlaamse senioren, volstond de hoop op het behoud van enige vorm van mannelijk kunnen.
Vier vrouwen stappen met militaire tred langs de vloedlijn: eindelijk wat beweging en fierheid aan het eiland Avel. En dan zijn Bea en Christel aan het zoeken naar iets. Zijn zij hun kluts verloren? Of zoeken ze naar verloren euro’s of Engelse Ponden? Ik zal het nooit weten. Dan zie je nog het Fort Sizun, een oude oorlogsbunker, die vol zat met munitie. Lange tijd was deze niet toegankelijk wegens de achtergebleven springtuigen, maar nu kan men met een gids het fort bezoeken.
Ik was nog vergeten te schrijven dat ik gisteren naar Brest gereden ben, naar de spoeddienst, les “urgences”. Een dame op de camping had een ernstig ongeval gehad, een botsing met een skateboard. Het leek het beste haar meteen naar de spoeddienst te brengen en niet te wachten op de 112 of ambulance. Zo ben ik dan naar Brest gereden met mijn camionette. Haar man wuifde haar nog uit terwijl hij met de tuinslang klaar stond om het geronnen bloed van het asfalt te spuiten. Toen de dame enigszins tot bewustzijn kwam tijdens de rit, bleek dat zij ook Vlaming was. Ik vond nog net een parkeerplaats bij de spoeddienst tussen twee helikopters. De wonde werd behandeld en ik had een babbel met een van de helikopterpiloten. “En, drukke dag gehad vandaag? “Oh, het is rustig; buiten een lijk dat al twee maanden in zee lag en half opgevreten was door de vissen, hebben we nog niet moeten uitrukken”. Patiënt en ik zijn dan naar het geneesmiddelendepot gereden, ook in Brest. Een mens kan gelukkig zijn met zijn camionette voor zo’n lading geneesmiddelen, die ingeladen werden. Eind goed, al goed. Maar met dit verhaal krijgt de geloofwaardigheid van mijn blog een serieuze deuk. Ik beloof voortaan enkel nog stukken te schrijven, die historische waarde hebben.
Vandaag valt er weinig te rapporteren. Het was een dagje van inkopen doen voor levensmiddelen, van wat opruimen en van oesters eten bij de Vlaamse vrienden. Het avondgloren gaf me de gelegenheid weer eens wat onvergetelijke foto’s te nemen van de oceaan.
Vandaag en morgen is het “grande marée”. Zandbanken en eilanden komen tevoorschijn. In plaats van één kilometer kan je nu wel tot drie kilometer ver de zee inlopen. Uiteraard kan dit enkel bij laag tij en wanneer dit keert, dan moet je vlug zijn om op het droge te komen. Het blijft tropisch warm en de stranden liggen weer vol met dagjestoeristen, die vanavond allemaal naar huis moeten. Arme filerijders met hun vermoeide kindertjes vol emmertjes met zeezand! Als het morgen terug mooi weer is, mag papa weer een parkeerplaats gaan zoeken. Onze hondjes hebben echt de tijd van hun leven. En wij lieten ons fotograferen aan de rand van de oceaan, een mooie klasfoto.
Ook hier in Landéda slaat de hittegolf toe. De voortent staat geheel open en Diarmuid vindt zijn plaatsje onder de parasol. Gelukkig staat er een windje, want we zitten aan de oceaan. De dagjestoeristen met frigobox kleuren het strand. Ik ben deze morgen rond het schiereiland gestapt, nog voor de zon genadeloos toesloeg. Dan werd het weer tijd voor een selfie van meself in de verkeersspiegel, zowaar de enige keer dat je mijn beeltenis kunt ontwaren in deze blog. Heil Neptunus en de zeilboten varen uit!
Wellicht wordt het voor de lezer van de blog een beetje eentonig, dit leven hier aan de Abers, aan de Bretoense kust. Voor ons is de zee telkens een nieuwe uitdaging, met andere luchten, met een volledig andere zee. Bij laag tij hebben we met ons vast groepje een wandeling gemaakt richting America. Maar zover zijn we niet gestapt. De hondjes zijn in hun sas. Wij genieten van de zuivere en gezonde lucht: vitamines voor de komende winter! Na elk bad in zee wordt Diarmuid gewassen met de tuinslang. Het zout wordt uitgespoeld en het is goed voor zijn huid. En Bea heeft een typische Lembeekse vlaai gebakken, iets wat de Duitsers nog niet kennen. Wedden dat ze straks het recept opvragen?
Er zijn drie Abers: de Aber Ildut, de Aber Benoit en de Aber Wrac’h. Wij zitten ingesloten tussen de Aber Benoit en de Aber Wrac’h. Het werd hoogtijd voor mij om naar een van de Abers te stappen. Ik heb dus mijn stoute schoenen aangetrokken en ben naar de Aber Benoit gestapt, naar Beg Ar Vill. Aber Benoit kan je omschrijven als de "gezegende inham van de zee". Ik passeer een mooie partij rotsblokken in de zee. De mist kwam een beetje opdagen. Dan passeer ik het mooie kerkje van Broënnou. In de Aber Benoit was men de “goémon” aan het overladen. De gewonnen zeewier wordt gebruikt voor cosmetica en voor dierenvoeding.
De grillige kust ligt hier bezaaid met rotsblokken en eilandjes. Bij laag tij kan je ver de zee in lopen, een kilometer of meer zelfs. Bij hoog tij staat alles onder water. We moeten de getijdentabellen goed in het hoofd prenten, want het water komt snel op, ook langs de zijde waar je het niet verwacht, langs achter dus. Hier wat beelden van het eilandje Avel bij hoog tij.
Gisteren konden we genieten van het optreden van Guennaële. Deze Bretoense dame speelt en zingt liederen internationaal, Bretoens, folk, kleinkunst en amusement. Het publiek kon haar performance bijzonder waarderen, niet omdat het gratis was, maar omwille van het hoge niveau. De dame doet aan zang, accordeon, gitaar, en slagwerk, helemaal alleen. Dan zie je hier Bea nog in gepeins verzonken samen met haar vriendin uit Nederland. BR 85 is in de zee terecht gekomen. We moeten hem uit het zilte water halen en laten drogen om hem terug fotogeniek te maken. Dus nu even wat foto's zonder de BR 85.
Het is zondag in Les Abers. Enkel de vogels laten van zich horen. Omdat de zon hier een uur later ondergaat dan in Vlaanderen, moest ik tot 22 uur wachten om de avondzon over de zee te fotograferen. Dan staat hier nog een beeld van Gunter, de Duitse fotograaf met Rudi, ook een Duitser die naast de camping woont. De dames zijn flink in de weer en discussiëren allicht over de kwaliteit van de breiwol en de hoeveelheid noedels, die in de soep moeten.
Gisteren heb ik een partij jeu de boules gespeeld met mijn maat uit Vlaanderen. Ik probeerde mijn ballen zo te rollen dat ze met “pointer” strak tegen de cochonnet aanleunden. Ik had de techniek van “tirer” in mijn hoofd om de ballen van mijn tegenstrever met een luide knal weg te ketsen en de mijne op de juiste plaats te zetten. Bescheidenheid oefenen is lastig en daarom vermeld ik de uitslag van de partij niet. Dan zijn we vandaag naar Le Conquet gereden, alwaar ik een paar foto’s gemaakt heb.
In het Duits volg ik van een Duitse professional lessen over digitale fotobewerking. Hier mijn eerste povere resultaten. Het zijn foto's in JPEG, dus van mindere kwaliteit. Een blog laat geen hoge kwaliteit toe.
Mag ik je Albert voorstellen? Albert is een goede vriend van ons. Ik heb hem vandaag afgehaald in Prat-Ar-Coum, de kwekerij van krabben en ander lekker spul uit de zee. Albert was zo vriendelijk zich ter beschikking te stellen om gekookt en opgevreten te worden. We hebben ook nog een portie oesters op het menu staan.
Het weer in Bretagne kan nogal wisselen. Vandaag verwarmt de zon het mulle zand. Morgen is het misschien weer helemaal anders. Wij doen onze strandwandeling en de hondjes hebben er zin in. Diarmuid zwemt een hele eind de zee in. Het bijna 14-jarige beest herleeft. Nergens is er een hondenlijn nodig, ook niet op de camping. De hondjes spelen samen en volgen braaf hun baasjes. Straks ga ik me met Gunter, een vriend uit het Duitse NordRhein-Westfalen, toewijden aan een stevige brok fotobewerking. Het wordt allemaal erg professioneel, Deutsche Gründlichkeit. Gelukkig dat ik de Duitse taal redelijk goed beheers en mij vlot kan uitdrukken.
Het regent in Bretagne! Tiens, hoe zou dat komen? De boeren zijn tevreden omdat hun land besproeid wordt met euro’s die zomaar uit de lucht komen te vallen. En als de boeren content zijn, dan zijn wij het ook. Dan doen we een stevige strandwandeling, anorak aan, kap op. 13-jarige Diarmuid is in zijn nopjes, hij denkt dat hij terug puppy geworden is. Vanaf vanavond zou het ophouden met regenen. Dan kunnen we de regenjassen buiten laten drogen.
We zitten op onze stek, voor meerdere weken. We hebben een ruim perceel op camping les Abers in Landéda. De voortent staat mooi opgesteld en de Bretoense vlag wappert aan de achterzijde van de caravan. BR 85 is content. Vanaf morgen volgen er meerdere foto's van de zee en de Bretoense kust. Hier al een foto van de camping van gisteren en eentje van ons perceel.
Deze namiddag zijn we aangekomen in Torigny-sur-Vire, 550 kilometer van huis. We staan op een eenvoudige camping met goed sanitair. Veel volk is er nog niet. Morgen zetten we de trip verder en doen er nog 390 kilometer bij. De rit gaat permanent westwaarts, naar de oceaan. Ik denk dat we rond 14 uur in Landéda zullen aankomen.
Het is zondag 14 mei. We maken alles in gereedheid voor het vertrek van morgenvroeg. De caravan staat klaar, de banden zijn op de juiste spanning, 3,9 kilo, en de camionette is volgeladen met kampeermeubelen, stroomkabels, schoeisel, keukengerei en andere technische spullen. Vandaag nog even voltanken en de adblue bijvullen. Dan kunnen we morgen, maandag, liefst rond 7 uur starten. De eerste trip gaat naar Normandië, Basse Normandie, departement Manche, naar Torigny-sur-Vire. Daar is een geschikte doorgangscamping, vlak tegen de grote weg. De rit bedraagt 530 kilometer.
