Ik zie niets, waar is het licht?

Ik zie zwart voor mijn gezicht.

O, ach zo, wat ben ik dom,

Ik heb mijn burka andersom!

Brom brom

Brom brom

Brom brom brom brom

Brom brom

Brom brom

Brom brom brom brom

Brom brom

Brom brom

Brom brom brom brom

Brom brom

Brombrombrom

Brom

brombrom

Hebben jullie ook de herfstvakantie uittocht gezien op tv?
Massaal vertrekken ouders met kinderen op reis bij elke schoolvakantie.
Een weekje gewoon lekker thuiszitten en helemaal niets doen kan niet meer.
Bij elke schoolvakantie krijgen we beelden te zien van deze massale volksverhuizing.
Welk prijskaartje hangt vast aan al deze vakanties?
Jonge ouders van nu beweren dat een gezin niet meer kan rondkomen met één loon.
Reizen is luxe en luxe kost veel geld nietwaar?
Hop, snel even weg met het vliegtuig tijdens de zomer- herfst – winter- en paasvakantie.
Even bekomen van al de stress.

Tijd om te koken is er ook niet meer.
Mama en papa zijn te moe na hun volle dagtaak en te gestresseerd.
Ofwel halen ze eten uit, ofwel gaan ze snel even naar een niet al te duur eethuis.
Kijk eens rond in de fastfood ketens na de werkuren. Daar zie je elke avond ontzettend veel jonge ouders met kinderen.
Je keuken blijft dan ook netjes, veel minder rommel!
Tijd om te poetsen is er ook niet wanneer je allebei werkt, dus een poetsvrouw moet je hebben en die moet betaald worden.

Goh...wat is het leven tegenwoordig toch zo vreselijk duur!

De kinderopvang, volle dagen voor de zeer kleintjes, voor- en naschoolse opvang voor de grotere kinderen, ook dat kost heel veel geld, oma en opa zijn niet altijd beschikbaar.
Godzijdank hebben de huidige oma’s en opa’s hun kinderen op de wereld gezet voor de tegenwoordig gemiddelde baarleeftijd van 35 jaar, zodat zij nu nog nèt de verzorging op zich kunnen nemen indien hun kleinkinderen ziek zijn.
Zieke kindjes zijn niet gewenst in de kinderopvang, want dan maken ze andere kindjes ziek en dan komen die werkende ouders weer in de problemen.

Ouders van nu wachten veel langer om kinderen te krijgen.
Eerst moet er gezorgd worden voor de carrière, vervolgens een prachtig huis met alles erop en er aan.  Twee mooie voertuigen zijn onmisbaar, grote wereld reizen moet je maken vooraleer je kinderen hebt en dan pas is de tijd rijp voor kinderen.
Je bent dan al snel tegen de 40 en o wee als het bevruchten niet onmiddellijk lukt.
Nog snel, snel, voor de biologische klok het begeeft, een In Vitro bevruchting, daar hangt ook een flink prijskaartje aan vast als het niet meteen lukt.
Beseffen jonge ouders van nu dat zij de zeer rijpe leeftijd van 70+ zullen bereikt hebben wanneer hun kinderen met hun kleinkinderen aan hun deur zullen staan?
Misschien wonen ze dan al in een rusthuis waar kleine kinderen niet meer zo welkom zijn.
De oudjes daar hebben rust nodig, daarom is het ook een ‘rust’huis.
Gezonde, kleine, rumoerige kindjes zijn helemaal niet rustig.
Twee auto’s zijn ook een absolute must, want beide ouders hebben zo’n vreselijk druk programma en de kinderen moeten toch vervoerd worden naar ballet, jeugdbeweging, sport, toneel, kinderfeestjes, zwempartijtjes etc.etc.
Een verjaardagsfeestje is tegenwoordig bijna even duur als vroeger een huwelijksfeest.
Springkasteel, clowns om de kindjes te vermaken, traiteur, geschenkjes voor al de aanwezige ‘gasten’.
Vroeger kreeg enkel de jarige een geschenkje en een mooie taart met wat kaarsjes erop,  of in het beste geval wafels of pannekoeken.
Jonge mensen kennen slechts DRIE woorden : DRUK DRUK DRUK en DUUR DUUR DUUR en STRESS STRESS STRESS.
Je zou van minder gestresseerd worden.
Iets minder luxe en wat minder drukte, is dit niet langer mogelijk jongelui?
Nee hoor, ik begrijp het.
Je bent tegenwoordig verplicht om met z’n twee voltijds te werken, je komt gewoon niet meer rond met één loon.
Vroeger was dit veel gemakkelijker.
In jullie tijd ging dit nog, krijg je als antwoord. Toen was het leven niet zo duur.
Hà!
Vroeger gingen we niet uit eten, we gingen niet op reis en we waren héél zuinig.
Een ouder aan de haard ?
Onbetaalbaar!
Ondenkbaar!

Fons is de ene dag de vriendelijkste en charmantste mens die men zich kan indenken, de andere dag stapt hij met het verkeerde been uit bed en verandert hij in een baarlijke duivel.
Hij draait en keert als de wind.
Dat wispelturig gedrag heeft ervoor gezorgd dat hij al heel veel vrienden is kwijgeraakt. Niemand weet nog wat hij eraan heeft.
Op één van die duivelse dagen kan hij iemand met zijn cynische woordenschat terplekke neersabelen, maar daar ligt Fons niet wakker van.
Fons vindt dat iedereen hem moet nemen zoals hij is, met fouten en al.
Toch schrikt hij, wanneer hij de volgende dag weer vriendelijk en poeslief is, dat mensen hem de rug toe keren en straal negeren.
Hij begrijpt het niet dat vrienden, familie en kennissen het met zijn gedrag zeer moeilijk hebben.
Meermaals heb ik Fons tactvol trachten uit te leggen dat indien er zoveel mensen zich tegen hem keren, hij zichzelf eens moet afvragen of het niet aan hem ligt.
Fons hoort echter niet wat ik zeg of hij verkiest het liever niet te horen.
Ik ben wie ik ben is steevast zijn antwoord.
Fons streelt je met zijn linkerhand en klauwt dan met zijn rechter.
Zelf vindt hij van niet. Hij zegt dat hij nu eenmaal zo in elkaar zit en dat mensen daar begrip voor moeten opbrengen. Hij heeft zichzelf niet gemaakt, hij vindt zichzelf geen hyprocriet, hij doet zich niet anders voor dan hij is om andere mensen terwille te zijn.
Hij is op zijn goede dagen inderdaad een toffe vent, vriendelijk en gul. Fons helpt graag en zonder voorwaarden heel vaak zijn vrienden in nood.
Toch speelt hij het steeds weer klaar om onze gezamelijke vriendenkring helemaal op stelten te zetten.
Fons is ook niet altijd eerlijk, ik ken hem: een beetje stoken hier en daar brengt wat leven in de brouwerij vindt hij. Het leven wordt anders te saai voor hem, dan wordt hij gefrustreerd.
Bij elke ruzie, zelfs als hij er niet persoonlijk bij is, komt de naam van Fons altijd weer ter sprake.
Ik tracht me nu in de zoveelste vriendenruzie over Fons volledig afzijdig te houden.
Aanvankelijk probeerde ik te bemiddelen en verdedigde ik hem, maar ik ben het beu om steeds weer als verzoenende partij op te treden en nadien zelf bakken verwijten van mijn andere vrienden over me heen te krijgen.
Misschien is dit laf van mij. Ik ben de eerste om dit toe te geven.
Het is best mogelijk, maar ik wil niet nog meer vrienden kwijt  omwille van Fons.
Uiteindelijk begon bijna elke ruzie door Fons, en omwille van Fons, en allemaal omdat hij zo onvoorspelbaar wispelturig is.
Diep in Fons zit ergens diep verscholen een gouden hart dat zich spijtig genoeg steeds minder en minder laat zien.
Indien hij zo verder blijft handelen zal hij ooit een heel eenzame, bittere oude man worden.
Zelfs ik kom er niet meer graag aan huis en ik krijg bij voorbaat koude rillingen als hij aanbelt.

Erg toch?!

Jef Vermassen na het verdict op de trappen van het gerechtshof:

“blablabla....HVT is een psychopaat, een massamoordenaar etc. etc. maar hij is wel toerekeningsvatbaar! Recht is geschied ! blablabla.”

Ach, kom zeg: dit verdict zag iedereen al vanaf het begin aankomen, daar was geen proces voor nodig.
De media heeft er een circus van gemaakt.
Ik vraag me zelfs af waarom er een proces nodig was, hij had tenslotte alles bekend en zat al in de gevangenis.

De ouders en familieleden van de slachtoffers hebben nu ‘closure’ zoals de Amerikanen plachten te zeggen.
Dat gun ik hen echt.  Misschien is daar een assisenproces voor nodig.
Maar stel je hun gevoelens voor indien de jury milder was geweest?
Hadden ze dan 'closure' gehad? Nee toch!
Moest het mijn kind geweest zijn, dan had ik hem waarschijnlijk eigenhandig de strot toegenepen.
Ik zou wel toerekeningsvatbaar geweest zijn en met plezier mijn tien jaar uitgezeten hebben.

Maar toch zit ik met de prangende vraag: hoe kan je een psychopaat zijn en toch toerekeningsvatbaar?

Ofwel ben je gek ofwel niet.
Wit of zwart, of mis ik misschien een grijze zone?
Het gaat mijn klein verstand te boven.
Kan iemand me dat misschien even uitleggen?

Vanzelfsprekend diende hij gestraft te worden, hard gestraft.
Wat hij gedaan heeft kan niet ongedaan worden en kan nooit goedgepraat worden.

Vandaag op het nieuws zei de gerechtspsychiater echter dat HVT inderdaad therapie nodig heeft, maar dit in de gevangenis waarschijnlijk niet zal krijgen wegens tekort aan voorzieningen.

Binnen een tiental jaren wandelt er dan terug een tikkende tijdbom in onze maatschappij rond.
Hij is tenslotte maar achttien jaar oud.
Vreselijke gedachte nietwaar?!

Voor Jef Vermassen is Hans Van Themsche een massamoordenaar. De jongeman wilde in zo kort mogelijke tijd zoveel mogelijk slachtoffers maken, zei Vermassen, de advocaat van de familieleden van de kleine Luna.

Vermassen vergeleek de zaak met een aantal dramatische schietpartijen in de Verenigde Staten, onder andere Columbine High School, waarbij jongeren betrokken waren. "Telkens was de moordenaar een onopvallende jongen die gevoelloos en narcistisch was", aldus Vermassen.

Hoe en waarom wordt iemand een moordenaar?
Zijn de ouders schuldig?

Vandaag startte het proces van Hans Van Themsche.

Vooral het politiek aspect intrigeert mij.

Een krant * schrijft vandaag : ....” Tot slot heeft deze assisenzaak ook nog een politieke dimensie. Na de feiten is er veel gespeculeerd over de mate waarin het denken en handelen van Hans van Themsche zouden zijn beïnvloed door de Vlaams Belang-achtergrond van zijn familie en door andere extreemrechtse ideologieën. We hopen dat de beklaagde ook daarover op de rooster wordt gelegd. ....” *

Op VTM nieuws werd vandaag gewag gemaakt van brieven van HVT naar een vriend,  waarin ik terloops opmerkte dat hij ondermeer schrijft dat zijn hobby in de gevangenis gewelddadige computer spelen zijn.

Over de invloed van deze computer spelen op het gedrag van HVT wordt in de media echter met geen woord gerept.
De schuld moet en zal door de media op de schouders van het gezin Van Themsche gelegd worden omwille van hun extreemrechtse ideologieën.
Tien miljoen kiezers in België zijn dus per definitie potentiële moordenaars.

Indien ouders door hun waarden,hun geloofsopvatting en hun kiesgedrag de oorzaak zijn dat hun kind een moordenaar wordt, dan zijn ook de ouders van Dutroux schuldig alsmede de ouders van Mohammed B., die schuldig bevonden werd aan de gruwelijke moord op Theo van Gogh, en aan terroristische activiteiten en aan bedreigingen die bedoeld waren om de Nederlandse samenleving te ontwrichten.

Je kan dan ook stellen dat de ouders van de 18-jarige Bastian B. schuldig zijn.
Deze jongen drong in oktober 2006 binnen in zijn vroegere school, in het Duitse Emsdetten,gewapend met geweren en rookbommen. Hij gijzelde een groep leerlingen, schoot als een wilde om zich heen en pleegde naderhand zelfmoord.
Bij zijn wanhoopsdaad raakten 27 mensen gewond.
In een afscheidsbrief die Bastian op het internet achterliet, schreef hij dat hij zich wilde wreken op de mensen die hem slecht hadden behandeld.
Volgens een aantal Duitse politici is het gedrag van de jongen het gevolg van de gewelddadige games die hij speelde. de Duitse regering wil nu paal en perk stellen aan gewelddadige games, want volgens de minister van Gezinszaken werden de daden van de dolle schutter beïnvloed door zijn voorliefde voor gewelddadige computerspellen.
"Schietspellen als 'Counter Strike' of 'Doom 3' zijn medeoorzaak voor gewelddaden die het menselijke voorstellingsvermogen te boven gaan", aldus de minister. "Juist bij labiele jeugdige mannen laat het intensieve gebruik van gewelddadige games zijn sporen na".

Noteer even : De ouders van Mohammed B. en Bastian B. waren geen Vlaams Belangers.

Of gewelddadige computer spelen of films HVT beïnvloed hebben -daarover wordt in de media met geen woord gerept.

Dat zou naar mijn mening wel moeten.

( Gazet Van Antwerpen 1.10.2007 blz. 14)

Wie zorgt er in feite voor het huishoudbudget van de Vlaamse regering?
Wie zorgt ervoor dat er verstandig met ONS belastingsgeld wordt omgesprongen?
Wie zorgt ervoor dat er nog wat overblijft op het einde van elk werkjaar om mooi opzij te zetten voor een slecht jaar?
Neem nu onlangs de aanschaf van nieuwe kledij voor de staf van het Vlaams Parlement.
Hun oude grijze pakken en mantelpakken waren ‘dringend’ aan ‘vernieuwing’ toe.
O ja ? Ze zagen er volgens mij nog prima uit als werkkledij hoor.
De gewone burger dient zelf zijn kleding aan te kopen wanneer het versleten is nietwaar?
Weinig bazen zouden bereid zijn om je nieuwe haute-couture outfit te financieren.
Hoe de belastingbetaler over die aanschaf denkt, daar wordt helemaal geen rekening mee gehouden, net zoals trouwens met veel andere uitgaven.
Mantelpakjes en heren pakken prijs/kwaliteit -C&A – H&M- e.d. waren niet goed genoeg voor onze ambetanaars, nee hoor: voor hen werd er een modeontwerper aangeroepen.
De modeontwerpers van België zijn wereldberoemd. Dit geldt als extra reklame voor ons landje.
We moeten dringend ons imago wat opkrikken.
Nietszeggende, grijze pakken met veel knopen. De ontwerper houdt namelijk van knopen! Hij houdt ook van dames sjaaltjes merk ik. Hoeveel zouden die per stuk kosten?
Waarschijnlijk heeft de modeontwerper gratis gewerkt, want hij kreeg in ruil wel gratis de broodnodige, dure reklame in de media.
Maar.....wat gebeurt er nu met al de vorige pakken en mantelpakjes?
Worden ze opgestookt, naar de nonnetjes in de derde wereldlanden gestuurd als uniform? Naar de kringloopwinkel?

Maar ach...het zijn niet enkel die nieuwe design pakken die mij storen.
Waarom moeten alle ministeriële vergaderingen plaatsvinden in paleizen?
Waarom moet hun eten bereid worden door top-chefs?
Kunnen onze ministers niet, zoals een doorsnee vereniging, vergaderen in goedkopere zalen van bv. provinciecentra, prochiehuizen enz. en koffiekoeken en broodjes eten?
Wedden dat de regering veel sneller zou samengesteld worden na uren zitten op oude harde versleten houten stoeltjes.
Trouwens, waarom brengen zij zelf hun broodtrommeltje niet mee van thuis?
Waarom moeten wij hun eten en drinken betalen?
Is hun salaris nog niet hoog genoeg?
Een arbeider met een loon van om en bij de 1500€ moet zelf zorgen voor zijn boterhammen!
Waarom rijden ministers bovendien ook allemaal met zo’n enorme auto?
Is dat écht wel nodig?
Is een Berlingootje of een klein Fordje voor hen niet goed genoeg, ze zitten toch maar alleen op de achterbank?
Niet genoeg plaats voor hun benen en hun krant?
Ze krijgen er ook allemaal een chauffeur gratis bij. Hoeft dat nu echt?
Ach ja..dan kunnen ze werken in de auto! Verder uitslapen zeker! Van al dat vergaderen word je zo vreselijk moe.
Ze hebben waarschijnlijk ook geen tijd om hun auto zelf op de parking te rijden en een plaatsje te zoeken.
Tijd is geld nietwaar?
Waarom zetten ze dan niet enkele heren of dames aan de inkom, die snel het stuur overnemen en de auto op de parking zetten en dan later terughalen.
Valet parking noemen ze dat in de Verenige staten.
De persoonlijke chauffeur wordt dan overbodig.
Mevrouw/mijnheer Minister kan dan zelf naar de slager rijden.
Is al dit uiterlijk vertoon van grandeur  écht nodig voor hun status?
Voor mij hoeft het echt niet hoor.
Laat ze maar gewoon doen, zoals de rest van de belastingbetalende bevolking en niet met ons geld zo rondsmijten.

Ik hou me dan ook in om niet te beginnen zeuren over de duizenden euro’s die werden uitgegeven om een idioot terug te halen die op vakantie wou in oorlogsgebied.
Hoe gek moet je daarvoor zijn?
Zelfs schepen worden niet verzekerd in oorlogsgebied!
Had die avontuurlijke jongen toch zijn weg zelf laten terugvinden, dat had nog een veel boeiender vakantie voor hem geweest.
Indien hij nogmaals op avontuur wil,  dan moet hij zich maar aansluiten bij artsen zonder grenzen als logistiek medewerker.
Dat zal tenminste nog nuttig zijn.

Grrrrrr.......en dan mag je niet brommen .....

In bijna elke familie komt er stiekem en onverwacht een spelbreker binnengeslopen.
Jarenlang heb je een heel goede relatie met al je familieleden en dan trouwt één van je broers met een pokkewijf die vanaf dan heel de boel altijd op stelten weet te zetten.
Ze kan zonder moeite twee stenen laten vechten en dat doet ze met de regelmaat van een klok en bovendien doet ze het allemaal zó lief en zó onschuldig dat niemand reageert.
Tijdens de vrijage periode is er geen vuiltje aan de lucht.
Zó lief toch, dat nieuw vriendinnetje van je broer en ze blijft lief, tot de dag dat ze die gouden band om haar vinger krijgt en dàn gebeurt het.
Van de ene dag op de andere verandert ze in een manipulatieve helleveeg.
Je broer is nu van haar ! Begrepen ! Niet van je ouders en niet van jullie broers of zussen, nee hoor, mevrouw is nu numéro uno in de rangorde en ze laat het je van meetaf aan duidelijk voelen.

Je broer wordt voor de allereerste keer in zijn leven opgenomen in een ziekenhuis.
Zijn bezorgde ouders, broers en zussen, snellen er naartoe en strelen bezorgd zijn hoofd en handen.
Op dat ogenblik komt de kersverse bruid binnen met een gezicht dat op donder staat, maar poeslief zegt:
“Willen jullie allemaal buiten aub, ik heb zaken te bespreken met mijn man, heel persoonlijke zaken”.
Omdat wij geen familie zijn van ruziemakers, staan we gedwee als schapen op en verlaten de kamer en wachten braaf op de gang tot het mevrouw belieft om ons terug binnen te laten.
Broers, zussen en ouders bekijken elkaar bedenkelijk en fluisteren: “dat huwelijk gaat niet lang duren als zij zo blijft” maar schoonzus is uniek, ze overwint, ze is een blijver!
Broer, de braafste sukkel die er op deze aardkloot rondloopt, wordt gevangen in haar net en ontvlucht de werkelijkheid steeds meer en meer in zijn werk.
Gelukkig zoekt hij geen ontvluchting in drank. Zijn werk is zijn hobby en bovendien kan hij haar daardoor materieel ook goed verwennen.
Wanneer hij thuiskomt na een lange dagtaak dan roept ze poeslief, languit vanuit haar luie zetel : “kies maar iets uit de diepvries hoor en maak jij het maar klaar want jij kan veel beter koken dan ik zoetje. Ik heb speciaal op u gewacht om te eten maar nu begin ik honger te krijgen hoor, dus wacht maar niet te lang” en doodbrave broer sleft dan maar moe maar gewillig naar de keuken en bereidt zonder morren eten voor hen twee.
De manipulatie is altijd zo ontzettend subtiel dat niemand haar ooit terecht kan wijzen.
Indien ze op ons, de familieleden,  iets op te merken heeft,  dan doet ze dit nooit zelf, ze laat broer dit doen en zij staat er met grote onschuldige ogen naast te kijken.

Ze is toch zo lief dat vrouwtje van onze broer!
Dat beweren toch al de mensen die haar niet echt kennen.
Wij weten inmiddels beter.

In de huidige maatschappij zijn er steeds meer gezinnen met één kind.
De tendens is nu om eerst voor een mooie woning en auto te zorgen, vervolgens mooie reizen te maken en dan pas vrij laat een kind te nemen.
Er wordt hoe langer hoe meer gekozen om slechts één kind te nemen.
De leeftijd van de wat oudere moeder kan ook bepalend zijn.
Hoe ouder een vrouw is, hoe moeilijker het wordt om zwanger te geraken.
Het percentage vrouwen dat na hun 30ste bevalt, is sinds 1972 verdubbeld en het aantal bevallingen tussen 40 en 44 jaar is zowel in Europa als in de Verenigde Staten met 50% gestegen.

Er is al veel geschreven over de rangorde van kinderen in een gezin, maar enige kinderen zijn uniek omdat zij in de rangorde tegelijk het eerste en het laatste kind zijn.

Toen er nog geen sprake was van geboorteperking zoals we die nu kennen, was een enig kind eerder de uitzondering dan de regel.
De natuur bepaalde dat vrouwen meerdere kinderen kregen in de hoop dat er tenminste enkele zouden overleven om aldus voortzetting van het geslacht te verzekeren.
Nu kunnen mensen zelf bepalen hoeveel kinderen ze willen.
Velen kiezen ervoor om maar één kind te hebben. Sommige mensen verkiezen om er geen te hebben.

Enige kinderen worden vaak anders bekeken, want zij staan altijd in het middelpunt van de belangstelling in het gezin en heel vaak zijn ze rotverwend door hun ouders.

Studies tonen aan dat in een gezin met meerdere kinderen de eerstgeborene ambiteuzer, meer academisch onderlegd en een grotere leider is, dan de kinderen die volgen.
Volgende kinderen zullen meer onconventioneel zijn, meer flexibel en rebels.
Enige kinderen vertonen meestal de karakteristieke eigenschappen van een eerstgeboren kind.
Kinderen met broers of zusters moeten rekening houden met iets dat een enig kind niet kent, namelijk : de onderlinge rivaliteit.
In een gezin met meerdere kinderen moet elk kind vechten voor wat ouderlijke aandacht.
Enige kinderen hoeven nooit zulke inspanningen om aandacht te leveren.

In China worden gezinnen al jarenlang aangeraden om slechts één kind te nemen om de bevolkingsgroei af te remmen.
Deze kinderen, die men daar ‘kleine keizers' noemt, worden meestal aanzien als rotverwende monstertjes.

Omdat er geen rivaliteit is en omdat enige kinderen niet hoeven te vechten met andere kinderen om een plaats in het gezin te verwerven, is er weinig sociale interactie met kinderen van hun eigen leeftijd.
Om normaal te kunnen ontwikkelen moet het enig kind op een andere manier met leeftijdsgenoten in contact komen.
Willen ze die sociale interactie met leeftijdsgenoten, dan worden ze gedwongen om buitenhuis vrienden te maken, want hun gezin voorziet hen hier niet van.
Enige kinderen functioneren niet goed in een grote groep en wanneer ze zich bij een groep voegen, dan hebben ze de neiging om te domineren en een leidersfunctie op te eisen.
Vermits er geen interactie is met broers of zussen zijn ze thuis meestal op zichzelf aangewezen voor vermaak.
Ouders en speelgroepen kunnen bijdragen tot die sociale interactie, maar het enig kind is uiteindelijk toch op vaak op zichzelf aangewezen en kan ook enkel op zichzelf rekenen.

Enige kinderen zitten gevangen in een dilemma.

Alhoewel de invloed van de directe omgeving niet de enige invloed is op de ontwikkeling van een kind, zitten enige kinderen toch in een unieke omgevings situatie.
Hun status als enig kind belemmert de natuurlijke aanleg om normaal te funcitoneren in een groep.
Er ontwikkelt zich bij enige kinderen een tendens om niet te participeren in veel activiteiten, maar ze willen wel ‘leiders’ worden indien ze uiteindelijk toch bij een groep behoren.
Omdat ze alleen zijn, zijn ze op hun gemak als ‘loners’ en leren ze zich in zichzelf terugtrekken.

Het enig kind is uniek in die zin dat het tegelijk het eerste en het laatstgeboren kind is in een gezin en het wordt onvrijwillig gedwongen om meervoudige rollen en verantwoordelijkheden op zich nemen, dit in tegenstelling tot kinderen die uit een gezin komen met meer kinderen.
Een gezin met één kind kent geen onderlinge rivaliteit of competitie.
Omdat er geen familiale banden zijn met andere kinderen, moet het enig kind op zichzelf leren rekenen.
In dit omgevings isolement vertoont het enig kind vaak introverte karakteristieken.
Voor amusement en interactie is het enig kind op zichzelf aangewezen.
Op sociaal vlak snakt het enig kind naar vriendschap van leeftijdsgenoten, dit veel meer dan kinderen uit een groter gezin.
Het enig kind, een introvert wegens omstandigheden, wordt dan soms tegennatuurlijk gedwongen om extrovert te handelen om vriendschap te verkrijgen.

Bij vorige generaties was het sterftecijfer van kinderen vrij hoog, gezien de levensomstandigheden in heel grote gezinnen.
Een kind dat enkele generaties terug zijn eerste jaar overleefde was puur geluk.
Daarom was het zinvol dat ouders hun aandacht pas schonken aan een kind dat er in slaagde om te overleven.
De eerstgeborene had veel meer kansen, want zij waren al overwinnaars. Ze waren in leven gebleven.
Het was voor die generatie gemakkelijker om aandacht te schenken aan een kind dat de kritieke fase had overleefd, dan om aandacht te geven aan de zwakkere, jongere kinderen, van wie men nog niet wist of ze gingen overleven of niet.

Daaruit groeide de stereotype van de succesvolle, zelfzekere, dominante eerstgeborene en de afhankelijke, overcompenserende laatstgeborene.

Het is een harde manier om de zaak zo te bekijken, maar het strookt met het voorbeeld van “the survival of the fittest”.

Ouders die slechts één kind hebben moeten alles in het werk stellen om dit kind in leven te houden want ze hebben geen back up als er met het kind iets gebeurt.
Daarom gaat al hun aandacht en moeite naar dit enig kind, ze voeden het op tot een individu met de beste kansen om te overleven.
Het enig kind voelt zich vanzelfsprekend al succesvoller, want er zijn geen andere kinderen om die ouderlijke aandacht van hem af te pakken.
Enige kinderen krijgen de stempel van “rot verwend” omdat ze door hun overbezorgde ouders overladen worden met alle aandacht en materiële zaken.
Ouders van een enig kind disciplineren en controleren ook veel minder.
Het kind groeit op en vindt het vanzelfsprekend dat alles voor hem gedaan wordt en rekent er op dat dit verder altijd zo zal zijn.

Het enig kind gaat er van uit dat er altijd iemand zal zijn die voor hen zorgt en zij verwachten later een luxueus leventje, zonder de normale alledaagse conflicten die er normaal zouden zijn indien er broers of zussen waren waar rekening mee diende gehouden worden.

Zij krijgen ongewild, een vervormd beeld van de wereld en van het echte leven.