Ik ben Camiel
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 14/06/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, politiek, schrijven, litteratuur, toneel, kletsen, de tijd nemen....
Het leven is veel te kort om te kniezen en te treuren en ook na 50 valt er nog heel wat te beleven en te ontdekken
Hasta la victoria siempre!
Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Een dwarse en muzikale kijk op het leven
Het leven wordt pas mooi na 50 want niets moet nog en alles mag!
05-05-2011
Mijn Muziek-Canon 13
1963 - The Beach Boys: Surfer Girl
Toen op 16 september 1963 het album 'Surfer Girl' van The Beach Boys het daglicht zag, had de groep wel al enkele kleinere hitjes gehad en 2 studio-albums uitgebracht, maar dit derde album betekende toch hun definitieve doorbraak en de ontbolstering van Brian Wilson als songschrijver en producer. Met het titelnummer 'Surfer Girl' haalden zij in de US de nummer 7 en b-kant 'Little Deuce Coupé' bereikte nummer 15. Merkwaardig genoeg werd het album in de UK slechts in 1967 uitgebracht.
'Surfer Girl' schreef Brian Wilson al op zijn 19de en daarmee was het één van de eerste songs die hij ooit componeerde. Met 'In My Room' stond op dit album ook voor de eerste keer een Brian Wilson-song die zeer persoonlijk getint was. Op dit album blijven zij ook nog trouw aan hun singles die op de ene kant een "surf"-song en op de andere een "car"-song hadden.
Het album bevat 12 heerlijke, zonnig klinkende popsongs waarvan de langste slechts 2 minuten 27 seconden duurt.
Arundhati Roy (Indiase activiste en auteur in MO* van Mei 2011):
Ik wil de consumerende klasse duidelijk maken dat ze het over een andere boeg moet gooien. Ik wil de leugens van de middenklasse ontmaskeren. Telkens er een rivier afgedamd, een woud gekapt of een dorp onteigend wordt, komt men af met het argument dat dat nodig is om het land te ontwikkelen en armoede te bestrijden. In werkelijkheid is die destructieve ontwikkeling alleen in het kortetermijnbelang van diegenen die steeds meer electriciteit of spullen verbruiken. Wie echt iets wil doen in de naam van de armen, moet niet méér verbruiken maar de verspilling stoppen. Dat zou de ruimte creëren voor een ontwikkeling die door de armen zelf gekozen en beheerd kan worden. Zo'n radicale ommezwaai ontstaat niet door als individu biologisch te eten of natuurkatoen te dragen. Die obsessie met persoonlijke correctheid is een vorm van maatschappelijke anorexie: omdat je geen controle krijgt op het systeem buiten jezelf, ga je obsessief toezien op je eigen gedrag. er zullen altijd tegenstrijdigheden zijn in ieders leven. (...) Het is nooit een pure kwestie van persoonlijke deugdzaamheid, maar van beleid.
(...)
We moeten niet zozeer een blauwdruk bedenken voor een toekomstige regeervorm, maar wel een aangepaste vorm van verzet tegen de dominante structuren en verhalen van vandaag. (...) De politiek vertegenwoordigt niet het volk maar de zakenbelangen van een kleine elite.
Het Duitse Model.
"De vaste werknemer verdient 15 euro per uur om de linkerdeur van een auto te monteren, de uitzendarbeider 8,5 euro voor de rechterdeur."
" 6,5 miljoen werknemers in Duitsland werken aan netto-uurlonen van vier tot zes euro."
Als het van VOKA en Bart De Wever's N-VA afhangt is dit ook voor Vlaanderen de toekomst.
De crisis is voorbij.
"Als één op de vijf Amerikanen zo arm is dat hij om voedselhulp mag vragen, is het een raadsel waar het economisch herstel zich bevindt."
De Waarde van Niets (Raj Patel).
De schittering van de vrije markt heeft ons blind gemaakt voor andere manieren om de wereld te zien, betoogt de Amerikaans-Indiase bestsellerauteur Raj Patel.
Tegenwoordig kennen mensen van alles de prijs maar van niets de waarde (Oscar Wilde)
Vanaf 27 mei 1963 zou muziek, en niet enkel muziek, nooit meer zijn als voorheen want toen werd het tweede album van een nu bijna zeventigjarige jongeman genaamd Bob Dylan (°24 mei 1941) op de wereld losgelaten. Was zijn eerste titelloze album nog haast onopgemerkt voorbijgegaan (weet je, één van die vele folkies...), dan sloeg deze tweede in als een bom. toch scheelde het niet veel of dit album was er nooit gekomen want na dat eerste, geflopte, album wou CBS het contract met Dylan verbreken. Het was dankzij de vasthoudendheid van John Hammond dat de plaat er toch kwam.
De opnames namen een dik jaar in beslag en er waren meer outtakes dan er nummers op de plaat terecht gekomen zijn. al die outtakes zijn later wel weer opgedoken op één of andere bootleg of op de officiële 'Bootleg-series'.
Was het eerste album nog grotendeels gevuld met covers dan stonden er op deze 'Freewheelin'' maar liefst 12 eigen nummers. Dylan had als songschrijver op één jaar tijd een meer dan opmerkelijke progressie gemaakt. Hij had natuurlijk het talent maar zonder zijn toenmalige vriendin Suze Rotolo (overleden in februari van dit jaar) zou zijn evolutie lang niet zo snel gegaan zijn waarschijnlijk. Suze kwam uit een communistisch nest en dat in de McCarthy periode in de VS. Suze is het meisje op de cover van het album waarmee Dylan over straat loopt. We hebben het grotendeels aan Suze te danken dat Dylan op zeer korte tijd uitgroeide tot de 'stem van een generatie' (titel die hij zelf verafschuwde).
'Blowin' In The Wind', 'Girl from the North Country', 'Masters of War', 'A Hard Rain's Gonna Fall' en 'Don't Think Twice, It's All Right' zijn 5 nummers (van de 13) die uitgegroeid zijn tot tijdloze klassiekers. Ook de andere nummers op het album staan op een toen (en ook nu nog) ongeëvenaard niveau.
In 1959 zijn we Maître Jacques al eens tegen het lijf gelopen en in 1962 kwam het album 'Les Bourgeois' en ook dit was alweer top kwaliteit. Met het titelnummer 'Les Bourgeois', 'Les Paumés du Petit Matin', 'Le Plat Pays', 'Bruxelles' en 'Rosa' zijn dat van de 12 nummers die het album telt 5 tijdloze klassiekers van het Franse chanson en van de muziek tout court.
In 1962 maakte ene Roy Orbison (aka 'The Big O') (1936-1988) zijn tweede album voor Monument Records naar waar hij eind 1959 de overstap gemaakt had van Sun Records. Sam Phillips had orbison Bij Sun vooral uitgespeeld als een rockabilly zanger wat hij in oorsprong ook was. Bij Monument ontmoette Orbison echter zanger/songschrijver Joe Melson en de twee gingen samen songs schrijven. Deze samenwerking gaf The Big O's carrière een enorme boost.
In 1960 had hij met 'Only the Lonely' al een enorme hit gehad die gevolgd werd door een eerste album 'Lonely and Blue' voor Monument Records. In 1962 kwam er dan 'Crying'. Met dit album had Orbison helemaal zijn eigen stijl gevonden. Van de twaalf songs op het album, zijn er maar liefst 9 getekend Orbison/Melson waaronder 'Lana', het titelnummer 'Crying' en 'Running Scared'. bovendien mogen zijn interpretaties van 'The Great Pretender', 'Love Hurts' en 'She Wears My Ring' best gehoord worden.
