Ik schaam me dood. Ik merk dat het al van 2 juli geleden is dat ik hier nog iets geschreven heb. Er is nochtans veel gebeurd in die tijd.
Het leven is nog altijd een feest. Ik heb een dagje aan zee doorgebracht met een mij zeer dierbaar persoon, dezelfde als in Amsterdam. Het was alweer een dagje om in te kaderen. Mooi weer en alles ging alweer vanzelf. Kletsen, wandelen, eten, lachen, ernst...
Er was ook iemand die smoorverliefd was op mij, alleen ik niet op haar. We hebben toch geprobeerd maar al snel bleek dat het nooit zou lukken. Dus hebben we al snel de weg naar de uitgang gevonden.
Wat ik wel heb is, om het met toneelmaker Arne Sierens te zeggen, een diepe wonde in mijn hoofd die voortdurend om genezing vraagt. Het is de wonde van de liefde en die is ondertussen zo iep geworden dat ze nog moeilijk te helen valt, vrees ik. Ik ben zo stilletjesaan mijn geloof in de liefde aan het kwijtspelen. Mensen leggen de lat gewoon veel te hoog en dat maakt het allemaal zo moeilijk.
Maar goed, niet getreurd, ook zonder de liefde valt er nog genoeg in het leven te beleven en wie weet moet ik mijn mening hierover ooit nog herzien? Hoop doet leven, dat wordt toch gezegd.
13-07-2008, 11:12 geschreven door camiel
|