Ik ben Camiel
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 14/06/1952 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, politiek, schrijven, litteratuur, toneel, kletsen, de tijd nemen....
Het leven is veel te kort om te kniezen en te treuren en ook na 50 valt er nog heel wat te beleven en te ontdekken
Hasta la victoria siempre!
Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Een dwarse en muzikale kijk op het leven
Het leven wordt pas mooi na 50 want niets moet nog en alles mag!
31-07-2008
Cultuur
Er is een geweldig goede cd uit vanThe Fleet Foxes, een groepje uit Seattle (USA). Prachtige muziek met dank aan The Beach Boys, Brian Wilson, The Beatles en vele anderen. Die gasten hebben die invloeden verwerkt tot een geheel eigen stijl. Ontzettend knap en wie dit jaar nog beter wil doen zal van goeden huize moeten komen.
In Oostende begint Theater Aan Zee met als curatoren dit jaar de onvolprezen theatermaker Arne Sierens en rasmuzikant Gabriel Rios. Zelf pik ik de voorstelling Altijd Prijs mee maar wie dezer dagen in Oostende (of aan de kust) is, kan van nog veel meer moois genieten. Google Theater Aan Zee maar eens enje vindt alles wat er te zien en te horen is.
Iets verder weg nog, 25 september, is er het concert van Gentenaar Lieven Tavernier in de Handelsbeurs in Gent. Voor wie houdt van intimiteit en goeie songs is dit beslist een aanrader. Tavernier is m.i. de beste songschrijver die we hebben maar jammer genoeg krijgt hij te weinig erkenning.
Zo, ik ben terug na de drukste periode van het jaar. Het was heerlijk : Overdag keihard werken en daarna de nacht in met leuke mensen. Heerlijke Gentse Feesten waren het en dat op alle gebied. Dedagen en de nachten vlogen voorbij en nu is het een beetje moeilijk om over te schakelen naar het normale ritme. Dus heb ik er gisteren maar een overgangsdag van gemaakt en ben bij vrienden blijven hangen en heb er genoten van de zon in een glas witte wijn.
En zondag is er alweer het Dranouter Folkfestival waar ik uitkijk naar Billy Bragg, Boudewijn De Groot en vooral Lieven Tavernier, onze eigenste Dylan.
En ja, nog iets, sommige mensen huldigen het adagio : de vijand van mijn vijand is mijn vriend(in). Hoe zielig kunnen mensen zijn, hoe meelijwekkend en belachelijk. Bovendien hebben dat soort mensen de neiging om anderen de les te lezen maar, ach, ze zijn zo doorzichtig. Misschien vinden zij het wel leuk om zo door het leven te stappen. Ach, ze doen maar, het zal mij niet beletten om mijn eigen weg te gaan en om de tijd die ik hier nog heb in te vullen met dingen die er echt toe doen. Zo dit moest ik even kwijt. Wie het schoentje past trekke het aan is in dit geval zeer toepasselijk.
Voor de hel hier morgen losbarst, nog snel iets schrijven want de komende tien dagen zal van schrijven niet zo veel in huis komen.
Mijn leven heeft dus inderdaad een volledig nieuwe wending genomen en ik hoop wel dat dit de laatste keer mag zijn maar ik durf er niet op te rekenen. Voor de zoveelste keer waag ik de sprong in het duister en reken ik op mijn goed gesternte opdat het goed zou aflopen. Eigenlijk maak ik mij over die afloop ook geen zorgen. Het is nu dat er allerlei boeiende dingen gebeuren en dat wil ik nog even zo houden. De enige zekerheid die ik heb is dat ik mij weer in het milieu bevind waarin ik me thuis voel. Ik heb mij veel te lang laten opsluiten in de kleinburgerlijkheid. Alleen moet ik niemand een steen werpen want ik ben er zelf verantwoordelijk voor dat ik daar zoveel tijd verloren heb.
Voor de tijd die me hier nog rest kies ik volop voor mijn eigen leven. Ik besef dat ik op niet veel bijval van de goegemeente zal moeten rekenen maar dat zal mij een zorg wezen. Niettegenstaande het feit dat ik niets bezit, voel ik me zo vrij als een vogel in de lucht. Voortaan is de wereld mijn thuis en dat is een heel fijn gevoel.
De kranten staan weer bol van het nieuws over de val van de regering. Alsof wij gedurende meer dan één jaar al een regering gehad zouden hebben. Leterme & co hebben niets, maar dan ook niets gepresteerd. De voorbije 400 dagen was één grote vaudeville. Ik begin stilaan te geloven dat onze politici leven in een door hen zelf gecreëerd land, een virtueel land. Blijkbaar hebben zij geen flauw benul van het feit dat een hele grote groep mensen steeds verder wegglijdt in het moeras van de armoede. Vanuit hun ivoren torens zien zij niet dat een nog grotere groep het maand na maand moeilijker krijgt om de eindjes aan mekaar te knopen. Zij gaan er van uit dat staatshervorming en B-H-V zaligmakend zijn voor het heil van de mensen.
Onze hele politieke klasse is toe aan een dwingende heropvoeding. Hoog tijd dat ze eens leren hoe het leven echt in mekaar zit.
Ik schaam me dood. Ik merk dat het al van 2 juli geleden is dat ik hier nog iets geschreven heb. Er is nochtans veel gebeurd in die tijd.
Het leven is nog altijd een feest. Ik heb een dagje aan zee doorgebracht met een mij zeer dierbaar persoon, dezelfde als in Amsterdam. Het was alweer een dagje om in te kaderen. Mooi weer en alles ging alweer vanzelf. Kletsen, wandelen, eten, lachen, ernst...
Er was ook iemand die smoorverliefd was op mij, alleen ik niet op haar. We hebben toch geprobeerd maar al snel bleek dat het nooit zou lukken. Dus hebben we al snel de weg naar de uitgang gevonden.
Wat ik wel heb is, om het met toneelmaker Arne Sierens te zeggen, een diepe wonde in mijn hoofd die voortdurend om genezing vraagt. Het is de wonde van de liefde en die is ondertussen zo iep geworden dat ze nog moeilijk te helen valt, vrees ik. Ik ben zo stilletjesaan mijn geloof in de liefde aan het kwijtspelen. Mensen leggen de lat gewoon veel te hoog en dat maakt het allemaal zo moeilijk.
Maar goed, niet getreurd, ook zonder de liefde valt er nog genoeg in het leven te beleven en wie weet moet ik mijn mening hierover ooit nog herzien? Hoop doet leven, dat wordt toch gezegd.
Het leven zit vol onverwachte wendingen, enfin het mijne toch. Wat gisteren nog een vaststaand feit was, staat vandaag alweer op losse schroeven. Zo blijft leven natuurlijk wel boeiend en zit verveling er absoluut niet in. Maar het is wel leven op het randje van de afgrond en er is maar een heel klein duwtje nodig om die afgrond in te duiken. Natuurlijk weet ik ook wel dat wie zich niet conformeert aan de heersende normen en waarden al snel een outcast wordt, maar dat neem ik er graag bij. Ik hou tenminste mijn gemoedsrust en op een bepaald moment gaan we allemaal dood. Geboren worden en sterven, meer stelt het leven echt niet voor. En nog nooit heeft iemand welk bezit dan ook meegenomen in het graf dus heeft bezit ook geen enkele betekenis en is het streven er naar volslagen tijdverspilling en getuigt het van hoogmoed. Wat hebben we meer nodig dan eten, drinken, een dak boven ons hoofd en wat menselijke warmte?
Ondertussen zijn we alweer een paar dagen verder en Amsterdam zit nog altijd in mij en een volgende afspraak zit er niet meteen in. Toch heb ik Amsterdam al een plaatsje kunnen geven bij mijn allerbeste herinneringen. Het was leuk, het leek een beetje op een eindeloze reis. Dergelijke momenten heeft een mens niet zovel in één leven. Bovendien heeft de zon flink geholpen om de blues weg te jagen. Het leven gaat gewoon door en er valt nog zoveel te beleven en de vogeltjes zingen weer volop. Leve het leven!
Iedereen kent wel de maandagmorgenblues maar kennen jullie ook de zondagavondblues? Dat is het wat trieste, weemoedige gevoel als je op zondagavond afscheid moet nemen van iets en iemand. Dat gevoel had ik zondagavond. Ik had een pracht van een weekend gehad op een plaats waar ik van hou en met iemand waar ik heel erg om geef. Maar zoals iedereen weet, aan alle mooie liedjes komt een eind dus ook aan dit. Door gisteren en vandaag keihard te werken heb ik geprobeerd die blues uit mijn lijf te verjagen maar tevergeefs. Het zit er en het heeft voorlopig geen zin om me te verlaten. Waar moet dat heen?
Twee mensen, een man en een vrouw, struinen door de grote stad. Ze hebben het goed, ze lachen, ze praten, ze rusten even op een bankje, de vrouw neemt een foto, ze praten met een vrouw die toevallig langs loopt, ze laten zich vallen op een terrasje in de zon en drinken een glas witte wijn, ze stoppen voor een etalage en wijzen dingen aan, ze wandelen in het park, ze zijn gelukkig. Ze praten over vriendschap, verliefd zijn, liefde, relaties, leven, hun plannen, de stad, hun mislukkingen, hun liefdes... Ze gingen op in de drukte van de stad. Het was midzomer en dus ook midzomernacht. Een magische midzomernacht. Ze zaten in het park op het gras, kijkend en luisterend naar Midzomernachtsdroom. De nacht liep op zijn eind en ze waren moe. In bed waren zij even, heel even het centrum van het heelal. Enkel zij tweeën bestonden nog op dat ene moment. Was het een droom of was het echt? Of is liefde enkel een hersenschim?
In het liedje "Ik ben god niet" zingt Raymond Van Het Groenewoud dat god aan de overkant woont. Maar is dat wel zo? Woont hij echt aan de overkant? De vraag stellen is ze beantwoorden : Volgens mij woont er helemaal nergens een god of hoe de naam ook mag zijn. God is gewoon een uitvinding van de mens, een concept. Heel wat mensen hebben nu eenmaal nood aan een houvast in het leven en daar is niets tegen. Waar het wel grondig fout begint te lopen is wanneer al die mensen die in één of ander godsconcept geloven dat proberen aan iedereen op te dringen. En precies dat is wat al enkele keren te veel in de geschiedenis van de mens gebeurd is. En allemaal beroepen ze zich op hun godsconcept om hun vreselijke misdaden goed te praten. Meer dan ooit is dan ook de uitspraak van Marx : "Godsdienst is opium voor het volk" van tel. Laat iedereen die het wil in alle vrijheid zijn/haar godsdienst belijden maar gebruik die godsdienst niet als wapen.
Oranje was bang van niemand, enkel maar van vrijdag de 13de. Wat is dat toch met die Hollanders? Ze winnen, spelen majestueus voetbal, moeten van niemand schrik hebben maar hebben dat wel van zo'n doodgewone vrijdag zelfs al valt die dan op de 13de. Neem dan de Belgen. Dat zijn tenminste kerels, die zijn van niets of niemand bang. Waarom zouden ze ook, verliezen doen ze toch. Of neem onze premier : Zelfs op vrijdag de 13de weigert hij in te zien dat zijn regering er één is van randdebielen. Als dat geen dapper man is. Neen, die Hollanders zijn, vergeleken met ons, dappere Belgen maar slapjanussen hoor. Wij blijven tenminste groot(s) in de idiotie en de pietepeuterigheid zelfs op vrijdag de 13de.
Het is zondag en al een poosje geleden dat ik hier nog iets geschreven heb. De reden : Ik heb het gezellig druk, ken je dat? Dat is zo een soort drukte waarbij je voortdurend bezig bent maar zonder de druk van het moeten. Bovendien heb ik nu al een paar schitterende dagen doorgebracht met V. Hetweer mag dan wel triest, somber en nat geweest zijn, overal waar wij kwamen schenen er zeven zonnen boven ons hoofd en die zeven zonnen namen wij overal mee. Uren en uren na mekaar hebben wij gepraat en nooit verveelde het. In het besef van de eindigheid van alles is het leven al bijna altijd mooi voor mij maar wat nu gebeurt geeft er een extra glans aan. Voor mij mag dit alles nog een tijdje zo doorgaan maar is dat niet zo dan is het ook goed. Er komen altijd wel nieuwe dingen aanwaaien, men moet ze alleen willen zien en niet bang zijn voor het leven. Het is gewoon de wil om af en toe eens uit het eigen kleine kringetje uit te breken. Zoals wijlen Wim De Craene het al treffend zong : "Breek uit jezelf" en ik voeg er aan toe "maar blijf jezelf".
Ik ben nu al een aantal maanden iedere dag in Gent en het is een beetje mijn stad geworden. Gent is beslist de gezelligste stad van dit landje. Zo heerste er vandaag een gezellige drukte. Overal waren er kraampjes en het was bijzonder leuk om zomaar door de stad te dwalen. Veel meer valt er op dit ogenblik niet te melden. Alleen nog even zeggen dat ik een gelukkig mens ben, in alle opzichten.
Ik stel vast dat de meeste mensen, als je hen vraagt of ze nog in DE liefde geloven antwoorden met een volmondig "JA". Maar als je hen vraagt wat die grote liefde voor hen betekent dan krijg je de meest uiteenlopende antwoorden. Niet verwonderlijk als je weet dat over de liefde bibliotheken vol geschreven zijn en dat ze overal ter wereld in alle toonaarden bezongen wordt. Dus ben ik zeker niet de man die nu eens DE definitie van DE liefde zal vastleggen, verre van. Het is enkel mijn bedoeling mijn zeer persoonlijke mening te geven en mijn zeer bescheiden bijdrage te leveren tot het langste debat sedert het ontstaan van de mensheid. Liefde gaat niet over het "mij" of over het "jou" maar over "wij, ons". Liefde gaat over steunen,over delen, over verdraagzaam zijn, over tederheid, over intimiteit, over samen in stilte zijn, over gezamenlijke gevoelens, over gedeelde blijheid, over het accepteren van het anders zijn van de ander, over begrijpen wat de ander drijft, over vlinders in de buik, over zich samen verwonderen over dingen...en nog zoveel meer. Liefde is tegelijkertijd chemisch en rationeel, gevoelens en verstand die op een bepaald moment in het leven van mensen samen komen. Over wat de consequenties van deze definitie zijn, wil ik het een volgende keer hebben.
Nogal wat mensen maken het leven nodeloos ingewikkeld. Overal en over alles wordt een probleem gemaakt. Het leven is nochtans heel simpel. Je staat 's morgens op en probeert het beste van de dag te maken. En wat morgen brengt : Dat zien we wel. Mensen zijn op zoek naar succes, geld, liefde, status...en het liefst dat allemaal tegelijk. Alleen vergeten we met zijn allen dat geluk in simpele dingen ligt en dat liefde geven en krijgen eigenlijk heel gemakkelijk is. Ach laat ik maar stoppen, het heeft toch geen zin. De tijden zijn wat ze zijn en ook mensen zijn wat ze zijn.
Blijkbaar zijn er mensen die zich storen aan het feit dat ik het kind n mij niet dood wil laten gaan. Jammer voor die lui want het leven moet voor hen geen lachertje zijn want ze moeten zich o zo volwassen gedragen. Het gevolg bij velen is gecrispeerdheid, jaloezie, bezitsdrang...
Maar ze doen maar hoor. Ik ben heel blij dat ik een beetje prettig gestoord ben en er bestaan op de wereld nog plaatsen waar je dat mag zijn maar dit landje is niet zo'n plaats, daar ben ik al lang achter gekomen. Mensen hier zullen en moeten problemen hebben, alleen beseffen ze blijkbaar niet dat ook hun leven eindig is en dat al die "problemen" die ze "hebben" of beter maken helemaal niets voorstellen.
Ik ben al lang gelukkig dat ik een aantal mensen ken die er net zo over denken en die nog weten wat echte verdraagzaamheid betekent.
Ik ken een man die verliefd werd. Hij had haar slechts één lange avond gezien en gehoord, vertelde hij mij, maar op slag was hij hopeloos verloren. Haar ogen hadden hem verleid, dat zei hij ook. En hij, hij was gewoon zichzelf. Veel branie en vlotjes en maar praten maar van binnen zo onzeker, zo bang. Hij zei me dat zijn zelfvertrouwen weer eens helemaal verdwenen was. Hij was een vriend en ik probeerde hem moed in te pompen. Ik vroeg hem naar die vrouw en hij wist niet wat eerst te zeggen, hij struikelde zowat over zijn woorden. Ik zag dat hij het eg te pakken had maar op mijn vraag of zij ook zoiets had moest hij mij het antwoord schuldig blijven. ik zei hem om de moed niet te verliezen en nog wat van die cliché-toestanden. Ik wist eigenlijk niet wat te zeggen omdat ik er zo goed als zeker van was dat mijn vriend weer eens verkeerd zat. Ik zag en hoorde dat hij nog in de liefde geloofde maar dat het na deze keer wel eens finaal gedaan met hem zou kunnen zijn. En ik dacht : Hierna zal hij zachtjes wachten op de dood, zonder haat maar met een zwaar gevoel van mislukking. Ik was niet van plan om dat te laten gebeuren en dacht dat ik hem wel kon redden alleen weet ik nog niet hoe.
Het is zondagmorgen en een heel speciaal iemand vraagt mij de groeten te doen aan de bevolking van Gent. Ik wou wel maar hoe moest dat? Het leek mij een onmogelijke taak, tot ik ineens dacht aan dat liedje van Lieven Tavernier met als titel "De Klokken van Sint-Baafs". Ik zou de toren van Sint-Baafs beklimmen en hoogstpersoonlijk vragen aan de klokken om de groeten te doen van Margot aan de mensen van Gent. Maar hoe zou ik het aanpakken? De Moederklok zal vast niet gelukkig zijn als ik haar en haar kroost in de heilige zondagse rust stoor, en bovendien, die klokken kennen mij helemaal niet. Op één of andere manier moest ik haar gunstig stemmen en ik vond er niet beter op dan "De klokken van Sint-Baafs" op cd te zetten en haar dat te laten horen. Zo gezegd, zo gedaan want voor Margot heb ik wel wat over. Met het cd'tje en cd-speler in de zak, toog ik op pad. Ik beklom de toren en klopte aan. De Moederklok schrok op en keek verstoord naar mij, die indringer. "Vreemdeling, hopelijk heb je een goede reden om onze zondagse rust te verstoren". "Jawel, machtige moederklok", zei ik, "Ik heb een heel speciaal verzoek voor jou, maar voor ik het je voorleg wil ik je eerst dit laten horen". Ik haalde de cd-speler uit mijn zak en stak het cd'tje er in, duwde op play en de stem van Lieven Tavernier galmde door de toren. De Moederklok luisterde geboeid en alras stond haar volledige kroost om haar heen geschaard. Toen het nummer afgelopen was, was er een lange stilte maar ik zag wel dat sommige klokjes tranen in de ogen hadden. Toen vroeg ik : "Machtige Moederklok van Sint-Baafs, zou jij aan de Gentenaars de groeten van Margot willen overmaken en hen allemaal een prettige zondag wensen?" "Wat voor een veroek is dit," zei ze, "Bovendien, vreemdeling, wij kennen helemaal geen Margot maar ze wel heel veel voor jou betekenen dat jij helemaal tot bij ons komt om dit te vragen". Jawel," antwoordde ik, "Het is de allerliefste vrouw onder de gentse vrouwen". "Ga maar naar beneden, naar het plein en wacht daar", zei de Moederklok. Ik daalde de trappen af en amper had ik het plein bereikt of daar hoorde ik dat de Moederklok alle andere gentse klokken opriep om zich klaar te houden en toen galmde ze over de stad : "Gentenaars, verzamel jullie op het Sint-Baafsplein, want wij hebben een belangrije mededeling." Alle andere klokken vielen in en herhaalden telkens weer de boodschap. De Gentenaars waren zich bewust van de ernst van de oproep en stroomden massaal toe op het plein. Het was een geroezemoes van jewelste en ik bevond mij in het midden van die massa. De Moederklok maande, met één machtige slag van haar klepel, de Gentenaars aan tot stilte. Toen de stilte compleet was, galmden alle klokken tegelijk : "Gentenaars, wij moeten jullie, op speciaal verzoek, de groeten overmaken van Margot, de liefste vrouw onder alle gentse vrouwen en jullie in haar naam een prettige zondag wensen. Lang leve Margot!" Het werd heel even stil en toen galmden alle klokken weer en de Gentenaars skandeerden : "Lang leve Margot, de liefste onder de gentse vrouwen!!". En in het midden van die joelende massa stond ik, tot tranen toe bewogen. Plots fluisterde een klokje in mijn oor : "Vreemdeling, onze Moederklok vraagt je om naar boven te komen." Ik baande mij een weg door de massa en beklom weer de toren. Boven gekomen wenkte de Moederklok mij dichterbij te komen. Ze sprak : "Vreemdeling, wij zullen er over waken dat Margot voor de rest van haar dagen geluk en vrede zal kennen en wij zullen er zorg voor dragen dat jij deel uitmaakt van haar geluk want zoveel inzet verdient een beloning." Ik boog diep voor de Moederklok van Sint-Baafs en vond geen woorden om haar te danken. Ik verliet de toren en bracht de rest van de zondag door op wolkjes want ik wist dat de Klokken van Sint-Baafs hun belofte altijd nakomen.
Marx is dood! Links is dood! wordt er nu al jarenlang overal geschreeuwd. Leve het liberalisme! Leve het kapitalisme! Leve het consumentisme! Leve de (westerse, lees : amerikaanse) democratie! horen we nu ook al jarenlang juichen. Als men met links de sociaal-democratie bedoelt dan is links inderdaad nog doder dan dood want de sociaal-democratie is allesbehalve links. Sociaal-democraten voelen zich in onze ultra-kapitalistische wereld als visjes in het water. Nog zoiets : er bestaan geen klassen meer...Laat me niet lachen. Vraag het eens aan de arbeiders van Ford-Genk, Volkswagen...en al die mensen die werken in barslechte omstandigheden aan een loon die naam niet waardig. Om nog te zwijgen van de miljoenen die in talloze landen slavenarbeid verrichten. Neem Marx maar eens weer ter hand, lees hem goed en zet hem over naar onze tijd en je zal merken dat de klassenmaatschappij meer dan ooit bestaat. Meer dan ooit geldt : "Socialisme of barbarij" en we zijn goed op weg naar de barbarij!
Zondagmiddag. Het dorpje L. ligt er stil en verlaten bij. Ik en de hond lijken wel de enige levende wezens. Zelfs de kermismolens staan er eenzaam en troosteloos bij. L. is het dorp waar ik een groot deel van mijn jeugd doorgebracht heb. Het was ooit een dorp met twee scholen : één voor meisjes en één voor jongens want het gemengd onderwijs was pas voor veel later. Dat bestond alleen maar in het zondige rijksonderwijs. Er stond een frituur op de markt onder de kerktoren waar wij op zondagavond onze zatte honger stilden. Wij dachten dat niets in L. ooit zou veranderen. Meer dan dertig jaar geleden heb ik L. verlaten maar het is nooit uit mijn gedachten geweest. En nu, vandaag, loop ik hier weer rond en het enige dat onveranderd is, is de zondagmidse slaperigheid. Voor de rest is zo goed als niets meer hetzelfde. De kleine huisjes zijn vervangen door protserige villa's, de frituur is verdwenen en de café's zijn vervangen door restaurants en eet- en babbelcafés, het ene al met een gekkere naam dan het andere. De auto heeft alle straten ingepalmd en aan het station blijft enkel nog de Bierstube herinneren aan vroegere tijden. Er is een gekkenhuis in dit dorp maar volgens mij zitten de normale mensen daar en wonen de gekken in al die protserige huizen. De weinige mensen die ik op mijn tocht doorheen het dorp ontmoette waren zelfs te beroerd om goeiedag te zeggen. Ook hier loopt de jeugd rond met een koptelefoon op het hoofd. Het wordt mij allemaal een beetje zwaar te moede en triest om wat vergaan is en nooit meer terug komt ga ik met de hond terug naar huis om dit te schrijven.
