Ik ben Camiel
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 14/06/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, politiek, schrijven, litteratuur, toneel, kletsen, de tijd nemen....
Het leven is veel te kort om te kniezen en te treuren en ook na 50 valt er nog heel wat te beleven en te ontdekken
Hasta la victoria siempre!
Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Een dwarse en muzikale kijk op het leven
Het leven wordt pas mooi na 50 want niets moet nog en alles mag!
08-06-2008
Leven.
Het is zondag en al een poosje geleden dat ik hier nog iets geschreven heb. De reden : Ik heb het gezellig druk, ken je dat? Dat is zo een soort drukte waarbij je voortdurend bezig bent maar zonder de druk van het moeten. Bovendien heb ik nu al een paar schitterende dagen doorgebracht met V. Hetweer mag dan wel triest, somber en nat geweest zijn, overal waar wij kwamen schenen er zeven zonnen boven ons hoofd en die zeven zonnen namen wij overal mee. Uren en uren na mekaar hebben wij gepraat en nooit verveelde het. In het besef van de eindigheid van alles is het leven al bijna altijd mooi voor mij maar wat nu gebeurt geeft er een extra glans aan. Voor mij mag dit alles nog een tijdje zo doorgaan maar is dat niet zo dan is het ook goed. Er komen altijd wel nieuwe dingen aanwaaien, men moet ze alleen willen zien en niet bang zijn voor het leven. Het is gewoon de wil om af en toe eens uit het eigen kleine kringetje uit te breken. Zoals wijlen Wim De Craene het al treffend zong : "Breek uit jezelf" en ik voeg er aan toe "maar blijf jezelf".
Ik ben nu al een aantal maanden iedere dag in Gent en het is een beetje mijn stad geworden. Gent is beslist de gezelligste stad van dit landje. Zo heerste er vandaag een gezellige drukte. Overal waren er kraampjes en het was bijzonder leuk om zomaar door de stad te dwalen. Veel meer valt er op dit ogenblik niet te melden. Alleen nog even zeggen dat ik een gelukkig mens ben, in alle opzichten.
Ik stel vast dat de meeste mensen, als je hen vraagt of ze nog in DE liefde geloven antwoorden met een volmondig "JA". Maar als je hen vraagt wat die grote liefde voor hen betekent dan krijg je de meest uiteenlopende antwoorden. Niet verwonderlijk als je weet dat over de liefde bibliotheken vol geschreven zijn en dat ze overal ter wereld in alle toonaarden bezongen wordt. Dus ben ik zeker niet de man die nu eens DE definitie van DE liefde zal vastleggen, verre van. Het is enkel mijn bedoeling mijn zeer persoonlijke mening te geven en mijn zeer bescheiden bijdrage te leveren tot het langste debat sedert het ontstaan van de mensheid. Liefde gaat niet over het "mij" of over het "jou" maar over "wij, ons". Liefde gaat over steunen,over delen, over verdraagzaam zijn, over tederheid, over intimiteit, over samen in stilte zijn, over gezamenlijke gevoelens, over gedeelde blijheid, over het accepteren van het anders zijn van de ander, over begrijpen wat de ander drijft, over vlinders in de buik, over zich samen verwonderen over dingen...en nog zoveel meer. Liefde is tegelijkertijd chemisch en rationeel, gevoelens en verstand die op een bepaald moment in het leven van mensen samen komen. Over wat de consequenties van deze definitie zijn, wil ik het een volgende keer hebben.
Nogal wat mensen maken het leven nodeloos ingewikkeld. Overal en over alles wordt een probleem gemaakt. Het leven is nochtans heel simpel. Je staat 's morgens op en probeert het beste van de dag te maken. En wat morgen brengt : Dat zien we wel. Mensen zijn op zoek naar succes, geld, liefde, status...en het liefst dat allemaal tegelijk. Alleen vergeten we met zijn allen dat geluk in simpele dingen ligt en dat liefde geven en krijgen eigenlijk heel gemakkelijk is. Ach laat ik maar stoppen, het heeft toch geen zin. De tijden zijn wat ze zijn en ook mensen zijn wat ze zijn.
Blijkbaar zijn er mensen die zich storen aan het feit dat ik het kind n mij niet dood wil laten gaan. Jammer voor die lui want het leven moet voor hen geen lachertje zijn want ze moeten zich o zo volwassen gedragen. Het gevolg bij velen is gecrispeerdheid, jaloezie, bezitsdrang...
Maar ze doen maar hoor. Ik ben heel blij dat ik een beetje prettig gestoord ben en er bestaan op de wereld nog plaatsen waar je dat mag zijn maar dit landje is niet zo'n plaats, daar ben ik al lang achter gekomen. Mensen hier zullen en moeten problemen hebben, alleen beseffen ze blijkbaar niet dat ook hun leven eindig is en dat al die "problemen" die ze "hebben" of beter maken helemaal niets voorstellen.
Ik ben al lang gelukkig dat ik een aantal mensen ken die er net zo over denken en die nog weten wat echte verdraagzaamheid betekent.
Ik ken een man die verliefd werd. Hij had haar slechts één lange avond gezien en gehoord, vertelde hij mij, maar op slag was hij hopeloos verloren. Haar ogen hadden hem verleid, dat zei hij ook. En hij, hij was gewoon zichzelf. Veel branie en vlotjes en maar praten maar van binnen zo onzeker, zo bang. Hij zei me dat zijn zelfvertrouwen weer eens helemaal verdwenen was. Hij was een vriend en ik probeerde hem moed in te pompen. Ik vroeg hem naar die vrouw en hij wist niet wat eerst te zeggen, hij struikelde zowat over zijn woorden. Ik zag dat hij het eg te pakken had maar op mijn vraag of zij ook zoiets had moest hij mij het antwoord schuldig blijven. ik zei hem om de moed niet te verliezen en nog wat van die cliché-toestanden. Ik wist eigenlijk niet wat te zeggen omdat ik er zo goed als zeker van was dat mijn vriend weer eens verkeerd zat. Ik zag en hoorde dat hij nog in de liefde geloofde maar dat het na deze keer wel eens finaal gedaan met hem zou kunnen zijn. En ik dacht : Hierna zal hij zachtjes wachten op de dood, zonder haat maar met een zwaar gevoel van mislukking. Ik was niet van plan om dat te laten gebeuren en dacht dat ik hem wel kon redden alleen weet ik nog niet hoe.
Het is zondagmorgen en een heel speciaal iemand vraagt mij de groeten te doen aan de bevolking van Gent. Ik wou wel maar hoe moest dat? Het leek mij een onmogelijke taak, tot ik ineens dacht aan dat liedje van Lieven Tavernier met als titel "De Klokken van Sint-Baafs". Ik zou de toren van Sint-Baafs beklimmen en hoogstpersoonlijk vragen aan de klokken om de groeten te doen van Margot aan de mensen van Gent. Maar hoe zou ik het aanpakken? De Moederklok zal vast niet gelukkig zijn als ik haar en haar kroost in de heilige zondagse rust stoor, en bovendien, die klokken kennen mij helemaal niet. Op één of andere manier moest ik haar gunstig stemmen en ik vond er niet beter op dan "De klokken van Sint-Baafs" op cd te zetten en haar dat te laten horen. Zo gezegd, zo gedaan want voor Margot heb ik wel wat over. Met het cd'tje en cd-speler in de zak, toog ik op pad. Ik beklom de toren en klopte aan. De Moederklok schrok op en keek verstoord naar mij, die indringer. "Vreemdeling, hopelijk heb je een goede reden om onze zondagse rust te verstoren". "Jawel, machtige moederklok", zei ik, "Ik heb een heel speciaal verzoek voor jou, maar voor ik het je voorleg wil ik je eerst dit laten horen". Ik haalde de cd-speler uit mijn zak en stak het cd'tje er in, duwde op play en de stem van Lieven Tavernier galmde door de toren. De Moederklok luisterde geboeid en alras stond haar volledige kroost om haar heen geschaard. Toen het nummer afgelopen was, was er een lange stilte maar ik zag wel dat sommige klokjes tranen in de ogen hadden. Toen vroeg ik : "Machtige Moederklok van Sint-Baafs, zou jij aan de Gentenaars de groeten van Margot willen overmaken en hen allemaal een prettige zondag wensen?" "Wat voor een veroek is dit," zei ze, "Bovendien, vreemdeling, wij kennen helemaal geen Margot maar ze wel heel veel voor jou betekenen dat jij helemaal tot bij ons komt om dit te vragen". Jawel," antwoordde ik, "Het is de allerliefste vrouw onder de gentse vrouwen". "Ga maar naar beneden, naar het plein en wacht daar", zei de Moederklok. Ik daalde de trappen af en amper had ik het plein bereikt of daar hoorde ik dat de Moederklok alle andere gentse klokken opriep om zich klaar te houden en toen galmde ze over de stad : "Gentenaars, verzamel jullie op het Sint-Baafsplein, want wij hebben een belangrije mededeling." Alle andere klokken vielen in en herhaalden telkens weer de boodschap. De Gentenaars waren zich bewust van de ernst van de oproep en stroomden massaal toe op het plein. Het was een geroezemoes van jewelste en ik bevond mij in het midden van die massa. De Moederklok maande, met één machtige slag van haar klepel, de Gentenaars aan tot stilte. Toen de stilte compleet was, galmden alle klokken tegelijk : "Gentenaars, wij moeten jullie, op speciaal verzoek, de groeten overmaken van Margot, de liefste vrouw onder alle gentse vrouwen en jullie in haar naam een prettige zondag wensen. Lang leve Margot!" Het werd heel even stil en toen galmden alle klokken weer en de Gentenaars skandeerden : "Lang leve Margot, de liefste onder de gentse vrouwen!!". En in het midden van die joelende massa stond ik, tot tranen toe bewogen. Plots fluisterde een klokje in mijn oor : "Vreemdeling, onze Moederklok vraagt je om naar boven te komen." Ik baande mij een weg door de massa en beklom weer de toren. Boven gekomen wenkte de Moederklok mij dichterbij te komen. Ze sprak : "Vreemdeling, wij zullen er over waken dat Margot voor de rest van haar dagen geluk en vrede zal kennen en wij zullen er zorg voor dragen dat jij deel uitmaakt van haar geluk want zoveel inzet verdient een beloning." Ik boog diep voor de Moederklok van Sint-Baafs en vond geen woorden om haar te danken. Ik verliet de toren en bracht de rest van de zondag door op wolkjes want ik wist dat de Klokken van Sint-Baafs hun belofte altijd nakomen.
Marx is dood! Links is dood! wordt er nu al jarenlang overal geschreeuwd. Leve het liberalisme! Leve het kapitalisme! Leve het consumentisme! Leve de (westerse, lees : amerikaanse) democratie! horen we nu ook al jarenlang juichen. Als men met links de sociaal-democratie bedoelt dan is links inderdaad nog doder dan dood want de sociaal-democratie is allesbehalve links. Sociaal-democraten voelen zich in onze ultra-kapitalistische wereld als visjes in het water. Nog zoiets : er bestaan geen klassen meer...Laat me niet lachen. Vraag het eens aan de arbeiders van Ford-Genk, Volkswagen...en al die mensen die werken in barslechte omstandigheden aan een loon die naam niet waardig. Om nog te zwijgen van de miljoenen die in talloze landen slavenarbeid verrichten. Neem Marx maar eens weer ter hand, lees hem goed en zet hem over naar onze tijd en je zal merken dat de klassenmaatschappij meer dan ooit bestaat. Meer dan ooit geldt : "Socialisme of barbarij" en we zijn goed op weg naar de barbarij!
Zondagmiddag. Het dorpje L. ligt er stil en verlaten bij. Ik en de hond lijken wel de enige levende wezens. Zelfs de kermismolens staan er eenzaam en troosteloos bij. L. is het dorp waar ik een groot deel van mijn jeugd doorgebracht heb. Het was ooit een dorp met twee scholen : één voor meisjes en één voor jongens want het gemengd onderwijs was pas voor veel later. Dat bestond alleen maar in het zondige rijksonderwijs. Er stond een frituur op de markt onder de kerktoren waar wij op zondagavond onze zatte honger stilden. Wij dachten dat niets in L. ooit zou veranderen. Meer dan dertig jaar geleden heb ik L. verlaten maar het is nooit uit mijn gedachten geweest. En nu, vandaag, loop ik hier weer rond en het enige dat onveranderd is, is de zondagmidse slaperigheid. Voor de rest is zo goed als niets meer hetzelfde. De kleine huisjes zijn vervangen door protserige villa's, de frituur is verdwenen en de café's zijn vervangen door restaurants en eet- en babbelcafés, het ene al met een gekkere naam dan het andere. De auto heeft alle straten ingepalmd en aan het station blijft enkel nog de Bierstube herinneren aan vroegere tijden. Er is een gekkenhuis in dit dorp maar volgens mij zitten de normale mensen daar en wonen de gekken in al die protserige huizen. De weinige mensen die ik op mijn tocht doorheen het dorp ontmoette waren zelfs te beroerd om goeiedag te zeggen. Ook hier loopt de jeugd rond met een koptelefoon op het hoofd. Het wordt mij allemaal een beetje zwaar te moede en triest om wat vergaan is en nooit meer terug komt ga ik met de hond terug naar huis om dit te schrijven.
Terwijl de Noordpool in versneld tempo opwarmt, de gletsjers stilaan wegsmelten en de wereld getroffen wordt door de ene ramp na de andere maken onze politici zich in dit landje druk over zoiets als Brussel-Halle-Vilvoorde. Dagelijks loop ik in Gent rond en ik zie er de armoede bijna dag per dag toenemen. Ons soort maatschappij, gebaseerd op geld en materieel bezit, maakt mensen kapot. Wij zorgen niet meer voor mekaar maar ieder zorgt voor zichzelf. Alles moet supersnel gaan en wie niet voldoet aan de norm wordt er onverbiddelijk uitgeschopt. De eenzaamheid neemt slag om slinger toe. Studies wijzen uit dat jonge mensen financiële rijkdom belangrijk vinden. Ik moet niet wachten op het resultaat van al die studies om te merken dat het zo is. Als ik durf te zeggen dat geld en materieel bezit voor mij niet belangrijk is dan zie ik velen denken : "Die komt van Mars". Maar ach, het weze zo, ik ga mijn gang en die hele klotemaatschappij kan mij gestolen worden.
Oef, twintig na zes en eindelijk kon hij de deur sluiten. Hij had haar al twee keer gebeld maar ze nam niet op. Onderweg naar de tram belde hij haar nog eens. "Ik ben nu pas onderweg naar de tram" "Oh ja, ik ben wel teleurgesteld en mijn eten is helemaal naar de kloten" "Sorry hoor, maar je weet, klanten hé" "Ja, ja" "Om kwart voor acht ben ik er hoor" "Goed" en ze hing op. Hij voelde al nattigheid maar daar wou hij niet te veel aandacht aan schenken. Hij kwam binnen en ze zei nog eens hoe teleurgesteld ze wel was. Hij zei niks, alleen dat het eten toch lekker was. Even later brak de hel los. Ze ontkurkte voor zichzelf een fles wijn en dronk ze gulzig leeg. Hij dacht : "hier gaan we, het einde is in zicht" Alle verwijten van zes maanden terug kwamen weer naar boven. Ze zei : "Je leeft op mijn kosten, je doet niks thuis, je laat van je profiteren, je maakt mijn kinderen kapot, je wil mijn dochter en haar vriend buiten..." Ach, hij kende het allemaal uit het hoofd en voor hem hoefde het allemaal niet meer. En hoe zatter ze werd, hoe erger de beschuldigingen en verwijten. Toen ze zat genoeg was moest hij haar de autosleutels geven want ze ging naar haar moeder, zei ze. Hij vertikte het en er ontstond een gevecht in regel met dien verstande dat zij de klappen uitdeelde. Want neen, ze was niet zat en ja ze wou naar het politiebureau om haar alcoholgehalte te laten meten. "Ok" zei hij, "dan gaan we nu". Eenmaal daar had zij natuurlijk niet het lef om te blazen. Terug naar huis dan maar. De verwijten gingen nog een paar uren over en weer. Toen zij min of meer nuchter was gaf hij haar de autosleutels en met veel branie vertrok ze. "Laat maar", dacht hij, "die gaat gewoon naar haar winkel slapen". Hij keek door het raam en zag haar stappen met een slaapzak onder de arm. Hij belde haar ettelijke keren en probeerde haar tot rede te brengen maar hij wist dat het zinloos was. De dag nadien mompelde ze een flauw, onoprecht excuus. Ze dacht dat alles daarmee opgelost was. Hij dacht "ik hoef deze vrouw niet meer" en van het ene op het andere ogenblik was de omschakeling in zijn hoofd een feit. Op dat moment wist hij verdomd niet meer waarom hij ooit op deze vrouw verliefd was geworden en voelde hij zich emotioneel als een uitgeperste citroen. Hij had haar alles gegeven, hij leefde voor haar, hij ademde haar, hij had haar alles geleerd, hij had er een hartinfarct aan over gehouden...En hier stond hij dan : In zijn eentje, niet wetend waar naar toe, met niets dan alleen zichzelf. Hij nam zijn kleren, zijn cd's, de stereo en de computer en vertrok op weg naar een nieuw leven. De bitterheid raakte hij snel kwijt en hij dacht : "Het leven gaat verder ook zonder haar"
Zaterdagavond en ik schrijf dit met op de achtergrond mijn Last.fm radiospeler. Het eerste nummer dat ik hoorde was Feeling allright in de versie van Joe Cocker. De titel van het nummer mag je, wat mij betreft letterlijk nemen. Eventjes, vijf minuten hooguit, heb ik mij rot gevoeld toen ik bedacht hoe ik de voorbije vijf jaar emotioneel uitgeperst werd. Maar heel snel gingen mijn gedachten naar de vele mensen van wie ik zoveel vriendschap krijg dat ik het verlies van die ene persoon voor lief bij nam. Rancuneuze gedachten hebben overigens totaal geen zin want het leven gaat veder. Het is dus beter er nog iets moois van te maken in plaats van te kniezen over iets dat voorbij is en nooit meer terug komt. Eind mei vorig jaar heb ik de man met de zeis recht in de ogen gekeken. Het scheelde geen haar of hij had mij meegenomen naar zijn eeuwige jachtvelden. Gelukkig bedacht hij zich en gaf hij mij nog een kans en die grijp ik met beide handen. Niets is nog belangrijker dan leven en dan bedoel ik gulzig leven. De belangrijke dingen zijn, gelukkig, nog altijd gratis. Dus : Gezeur en gekerm kan ik missen als kiespijn
Waarom zoekt een bok een geit en een geit een bok of een bok een bok en een geit een geit? Is het tegen het alleen zijn of tegen de eenzaamheid? Soms is alleen zijn een therapie en werkt het helend. Eenzaam zijn is niet zo best. Toch zijn er een boel eenzame mensen die toch niet alleen zijn. Als ik rondom mij kijk zie ik zoveel mensen die opgesloten zitten in zichzelf. Meestal hebben ze een partner en kinderen en wonen ze samen. Alleen hebben ze ergens onderweg de kunst van het leven verleerd. Te druk bezig met allemaal dingen die er eigenlijk niet toe doen? Ze vinden zelfs niet meer de tijd of hebben het verleerd om goeiedag te zeggen. Ze denken dat er zo vele dingen moeten maar ze dwalen. Ik ben alleen maar niet eenzaam. Wie er de tijd voor neemt kan met een simpele glimlach iemand anders leren kennen. Er vallen zoveel dingen met anderen te delen en geld moet dat allemaal niet kosten. Ik probeer het tenminste en soms faal ik en soms slaag ik en dat maakt het leven boeiend. En wie dat doet ontmoet uiteindelijk wel zijn eigen geit of bok.
Dagen zoals vandaag mogen er nog veel meer komen. De zon scheen, veel leuke mensen gezien en een paar goeie gesprekken gehad. Wat wil een mens nog meer? Ik laat alles gewoon op mij afkomen en met een positieve ingesteldheid komt alles goed. Wat zou er op mijn leeftijd nog moeten? Niks. Wat zou er op mijn leeftijd nog mogen? Alles. Mijn ervaring is dat, wie het leven langs de zonnige kant neemt, veel beter bestand is tegen allerlei negatieve invloeden. Ik voel mij niet "volwassen" en wil het zeker nooit worden. Kijk maar naar de foto hier naast.
Het is al laat en ik ben moe Mijn afspraak gisteren was boeiend maar triest. A en L en M waren op de afspraak maar ze konden zich niet snel genoeg vol laten lopen met wijn. Dat herinnerde mij aan mijn laatste vriendin en haar familie. Zielig hoor, mensen die elke richting in hun leven verloren zijn. In de namiddag had ik er zo nog twee gehad. B en A : ex-bajesklanten, ex-junkies en nu alcolohici en verslaafd aan wiet. Het lijkt wel of Gent vol loopt met dergelijke figuren. Maar het was niet allemaal tristesse : H is op bezoek geweest en dat is altijd lachen geblazen. En natuurlijk was er de zon, daardoor alleen zag ik het leven weer compleet zitten en dacht ik : misschien is er toch nog hoop voor al die verlopenen
Ik heb een beetje de maandagblues. De zondag kondigde zich best leuk aan maar er waren wat spanningen tussen mijn huisgenoten en daardoor was de sfeer enigszins verpest. Het gaat nu al veel beter want ik zit op mijn favoriete plekje in Gent. En straks heb ik een afspraak. Ik hoop dat het wat leuk wordt maar dat horen jullie morgen wel
Vanaf mijn dertiende is muziek de rode draad doorheen mijn leven. Het begon allemaal ergens in 1965. Ergens op en zonnige zondag knalde Rock 'n roll music door The Beatles uit de boxen en ik was meteen verkocht. Wist ik toen veel dat dit eigenlijk een nummer van Chuck Berry was. Hoe dan ook, sedert die dag zou mijn leven nooit meer hetzelfde zijn. Gaandeweg leerde ik ze allemaal kennen, al die groepen en groepjes uit de sixties. Pop en rock waren toen nog synoniem van anti-establishment. Je weet wel : Mei '68, Provo en de Kabouters in Nederland, de hippies. Voor die laatsten heb ik het nooit zo gehad. De wereld veranderen met een bloem in je haar, kom nou!!!! Ik ontdekte ook de muziek van voor de pop en rock. Rock'n roll, blues, soul, jazz...Allemaal slorpte ik het op via programma's als Domino op Omroep Brabant zaliger, Radio Veronica, Radio Caroline, Radio London... Aan rages en hypes heb ik mij nooit overgegeven. Maar ook die goddeloze, door de weldenkende burger verketterde duivelsmuziek werd door de commercie gerecupereerd. Toch zijn er altijd artiesten die dwars tegen alle rages in, hun eigen ding blijven doen. Ik noem er slechts enkele : Ry Cooder, Costello, Lieven Tavernier en Roland bij ons, The Nits in Nederland, R.E.M., Emmylou Harris... Alleen stelt zich de laatste jaren wel een probleem : Op de radio is alles eenheidsworst geworden en de eigenzinnige liedjesmakers komen niet meer of nauwelijks aan bod. Maar het internet biedt soelaas : Ik heb zelf een muziekbibliotheek aangelegd en er is Last.fm waar zowat iedereen zijn gading vindt. Met het ouder worden heb ik mijn muziekblikveld ook erg verruimd. Overal in de wereld wordt leuke en goeie muziek gemaakt. Ook het verre verleden van Mozart, Bach, Beethoven...is erg de moeite waard. Muziek is voor mij even erg noodzakelijk als eten, drinken en ademen en veel belangrijker dan eender welke vrouw. Een dag zonder muziek is voor mij een verloren dag.
Belofte maakt schuld : Gisteren beloofd, vandaag geschreven
Ka kwam zomaar bij mij binnenwaaien. De weldenkende burger zou denken dat Ka een beetje gek is maar ik denk dat Ka het product is van een maatschappij die helemaal dolgedraaid is. Ze was op zoek naar een goedkope zomerjas. Helaas, dat kon ik haar niet aanbieden. En toen begon ze zomaar, zonder enige aanleiding, te zeggen dat ze naar de vrederechter moest. De sociale woningmaatschappij zou haar uit haar studio laten zetten. En dat ze weg wou uit dit land en dat ze worstelde met haar conservatief-katholieke opvoeding en dat ze in de war was en dat ze gelooft in gebedsgenezers en dat ze nooit een serieuze relatie gehad heeft... Ik beloofde haar de papierwinkel over haar studio na te kijken want haar post opende ze al lang niet meer. Ka woont in een sociaal woonblok ergens in een middelgrote vlaamse stad in een troosteloze omgeving waar de maatschappij al haar menselijk afval dumpt. Het stinkt er naar pis en kak. De studio van Ka is al even troosteloos. Ze verblijft er met zes katten en ik vroeg me af hoe een mens het hier in godsnaam overleeft. Afgebladderde verf aan de muren, kapot toilet,kapotte ijskast en ook een kapotte Ka. Ka wil rijk worden, liefst binnen de vijf jaar maar Ka is bang om te leven. Als iemand te dicht bij haar komt dan zet ze haar stekels op. Ze is een late roeping, zegt ze. Ze houdt van boeken, zegt ze maar alleen van vrolijke. Ze dweept met Maeterlinck. Ka is arm in alle betekenissen van het woord. Als niemand Ka uit haar isolement haalt en haar leert te leven, vrees ik het ergste voor Ka. Dag lieve Ka, ik wens je alsnog een leven en een toekomst.
De Leentjes zijn gevaarlijke wezens. Ze zijn hard, harteloos, meedogenloos, belust op geld en materieel bezit. De Leentjes zijn nooit klaar met jou. Ze blijven je achtervolgen. Als je hen hun zin geeft dan is alles rozengeur en maneschijn. Wil je ook min of meer een eigen leven dan breekt de hel los. Dan pakken ze je waar ze maar kunnen. Op die momenten staat de haat in hun ogen te lezen. Dus : Als één van de Leentjes jou opzoekt, stuur ze dan vriendelijk maar beslist wandelen Ik kan het weten want ik heb drie Leentjes gehad en pas de laatste heb ik weggestuurd. De ellende is niet te overzien geweest Nooit wil ik nog met een Leentje optrekken
Het is middernacht en de hoogste tijd om deze dag naar de geschiedenis te verwijzen. Deze Dag van de Arbeid van het jaar 2008 bracht niets bijzonders. Lekker uitgeslapen en dan wat aan mijn muziek op de computer geprutst en een leuke, lange wandeling met Rhoff gemaakt. Rhoff is een herdershond waarover ik het later nog wel heb. Ik voel me kiplekker met mijn herwonnen vrijheid. Oh ja, ik heb ook met Ka gebeld maar daar moet ik het morgen maar eens over hebben. En natuurlijk, ik zou het bijna vergeten, heb ik deze blog gemaakt op het onvolprezen Seniorennet.
En om helemaal te besluiten : Bedankt aan de bloggers die mij welkom geheten hebben
