Ik ben Camiel
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 14/06/1952 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, politiek, schrijven, litteratuur, toneel, kletsen, de tijd nemen....
Het leven is veel te kort om te kniezen en te treuren en ook na 50 valt er nog heel wat te beleven en te ontdekken
Hasta la victoria siempre!
Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Een dwarse en muzikale kijk op het leven
Het leven wordt pas mooi na 50 want niets moet nog en alles mag!
12-05-2008
Einde
Oef, twintig na zes en eindelijk kon hij de deur sluiten. Hij had haar al twee keer gebeld maar ze nam niet op. Onderweg naar de tram belde hij haar nog eens. "Ik ben nu pas onderweg naar de tram" "Oh ja, ik ben wel teleurgesteld en mijn eten is helemaal naar de kloten" "Sorry hoor, maar je weet, klanten hé" "Ja, ja" "Om kwart voor acht ben ik er hoor" "Goed" en ze hing op. Hij voelde al nattigheid maar daar wou hij niet te veel aandacht aan schenken. Hij kwam binnen en ze zei nog eens hoe teleurgesteld ze wel was. Hij zei niks, alleen dat het eten toch lekker was. Even later brak de hel los. Ze ontkurkte voor zichzelf een fles wijn en dronk ze gulzig leeg. Hij dacht : "hier gaan we, het einde is in zicht" Alle verwijten van zes maanden terug kwamen weer naar boven. Ze zei : "Je leeft op mijn kosten, je doet niks thuis, je laat van je profiteren, je maakt mijn kinderen kapot, je wil mijn dochter en haar vriend buiten..." Ach, hij kende het allemaal uit het hoofd en voor hem hoefde het allemaal niet meer. En hoe zatter ze werd, hoe erger de beschuldigingen en verwijten. Toen ze zat genoeg was moest hij haar de autosleutels geven want ze ging naar haar moeder, zei ze. Hij vertikte het en er ontstond een gevecht in regel met dien verstande dat zij de klappen uitdeelde. Want neen, ze was niet zat en ja ze wou naar het politiebureau om haar alcoholgehalte te laten meten. "Ok" zei hij, "dan gaan we nu". Eenmaal daar had zij natuurlijk niet het lef om te blazen. Terug naar huis dan maar. De verwijten gingen nog een paar uren over en weer. Toen zij min of meer nuchter was gaf hij haar de autosleutels en met veel branie vertrok ze. "Laat maar", dacht hij, "die gaat gewoon naar haar winkel slapen". Hij keek door het raam en zag haar stappen met een slaapzak onder de arm. Hij belde haar ettelijke keren en probeerde haar tot rede te brengen maar hij wist dat het zinloos was. De dag nadien mompelde ze een flauw, onoprecht excuus. Ze dacht dat alles daarmee opgelost was. Hij dacht "ik hoef deze vrouw niet meer" en van het ene op het andere ogenblik was de omschakeling in zijn hoofd een feit. Op dat moment wist hij verdomd niet meer waarom hij ooit op deze vrouw verliefd was geworden en voelde hij zich emotioneel als een uitgeperste citroen. Hij had haar alles gegeven, hij leefde voor haar, hij ademde haar, hij had haar alles geleerd, hij had er een hartinfarct aan over gehouden...En hier stond hij dan : In zijn eentje, niet wetend waar naar toe, met niets dan alleen zichzelf. Hij nam zijn kleren, zijn cd's, de stereo en de computer en vertrok op weg naar een nieuw leven. De bitterheid raakte hij snel kwijt en hij dacht : "Het leven gaat verder ook zonder haar"
