Ik ben Camiel
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 14/06/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, politiek, schrijven, litteratuur, toneel, kletsen, de tijd nemen....
Het leven is veel te kort om te kniezen en te treuren en ook na 50 valt er nog heel wat te beleven en te ontdekken
Hasta la victoria siempre!
Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Een dwarse en muzikale kijk op het leven
Het leven wordt pas mooi na 50 want niets moet nog en alles mag!
12-05-2008
Einde
Oef, twintig na zes en eindelijk kon hij de deur sluiten. Hij had haar al twee keer gebeld maar ze nam niet op. Onderweg naar de tram belde hij haar nog eens. "Ik ben nu pas onderweg naar de tram" "Oh ja, ik ben wel teleurgesteld en mijn eten is helemaal naar de kloten" "Sorry hoor, maar je weet, klanten hé" "Ja, ja" "Om kwart voor acht ben ik er hoor" "Goed" en ze hing op. Hij voelde al nattigheid maar daar wou hij niet te veel aandacht aan schenken. Hij kwam binnen en ze zei nog eens hoe teleurgesteld ze wel was. Hij zei niks, alleen dat het eten toch lekker was. Even later brak de hel los. Ze ontkurkte voor zichzelf een fles wijn en dronk ze gulzig leeg. Hij dacht : "hier gaan we, het einde is in zicht" Alle verwijten van zes maanden terug kwamen weer naar boven. Ze zei : "Je leeft op mijn kosten, je doet niks thuis, je laat van je profiteren, je maakt mijn kinderen kapot, je wil mijn dochter en haar vriend buiten..." Ach, hij kende het allemaal uit het hoofd en voor hem hoefde het allemaal niet meer. En hoe zatter ze werd, hoe erger de beschuldigingen en verwijten. Toen ze zat genoeg was moest hij haar de autosleutels geven want ze ging naar haar moeder, zei ze. Hij vertikte het en er ontstond een gevecht in regel met dien verstande dat zij de klappen uitdeelde. Want neen, ze was niet zat en ja ze wou naar het politiebureau om haar alcoholgehalte te laten meten. "Ok" zei hij, "dan gaan we nu". Eenmaal daar had zij natuurlijk niet het lef om te blazen. Terug naar huis dan maar. De verwijten gingen nog een paar uren over en weer. Toen zij min of meer nuchter was gaf hij haar de autosleutels en met veel branie vertrok ze. "Laat maar", dacht hij, "die gaat gewoon naar haar winkel slapen". Hij keek door het raam en zag haar stappen met een slaapzak onder de arm. Hij belde haar ettelijke keren en probeerde haar tot rede te brengen maar hij wist dat het zinloos was. De dag nadien mompelde ze een flauw, onoprecht excuus. Ze dacht dat alles daarmee opgelost was. Hij dacht "ik hoef deze vrouw niet meer" en van het ene op het andere ogenblik was de omschakeling in zijn hoofd een feit. Op dat moment wist hij verdomd niet meer waarom hij ooit op deze vrouw verliefd was geworden en voelde hij zich emotioneel als een uitgeperste citroen. Hij had haar alles gegeven, hij leefde voor haar, hij ademde haar, hij had haar alles geleerd, hij had er een hartinfarct aan over gehouden...En hier stond hij dan : In zijn eentje, niet wetend waar naar toe, met niets dan alleen zichzelf. Hij nam zijn kleren, zijn cd's, de stereo en de computer en vertrok op weg naar een nieuw leven. De bitterheid raakte hij snel kwijt en hij dacht : "Het leven gaat verder ook zonder haar"
Zaterdagavond en ik schrijf dit met op de achtergrond mijn Last.fm radiospeler. Het eerste nummer dat ik hoorde was Feeling allright in de versie van Joe Cocker. De titel van het nummer mag je, wat mij betreft letterlijk nemen. Eventjes, vijf minuten hooguit, heb ik mij rot gevoeld toen ik bedacht hoe ik de voorbije vijf jaar emotioneel uitgeperst werd. Maar heel snel gingen mijn gedachten naar de vele mensen van wie ik zoveel vriendschap krijg dat ik het verlies van die ene persoon voor lief bij nam. Rancuneuze gedachten hebben overigens totaal geen zin want het leven gaat veder. Het is dus beter er nog iets moois van te maken in plaats van te kniezen over iets dat voorbij is en nooit meer terug komt. Eind mei vorig jaar heb ik de man met de zeis recht in de ogen gekeken. Het scheelde geen haar of hij had mij meegenomen naar zijn eeuwige jachtvelden. Gelukkig bedacht hij zich en gaf hij mij nog een kans en die grijp ik met beide handen. Niets is nog belangrijker dan leven en dan bedoel ik gulzig leven. De belangrijke dingen zijn, gelukkig, nog altijd gratis. Dus : Gezeur en gekerm kan ik missen als kiespijn
Waarom zoekt een bok een geit en een geit een bok of een bok een bok en een geit een geit? Is het tegen het alleen zijn of tegen de eenzaamheid? Soms is alleen zijn een therapie en werkt het helend. Eenzaam zijn is niet zo best. Toch zijn er een boel eenzame mensen die toch niet alleen zijn. Als ik rondom mij kijk zie ik zoveel mensen die opgesloten zitten in zichzelf. Meestal hebben ze een partner en kinderen en wonen ze samen. Alleen hebben ze ergens onderweg de kunst van het leven verleerd. Te druk bezig met allemaal dingen die er eigenlijk niet toe doen? Ze vinden zelfs niet meer de tijd of hebben het verleerd om goeiedag te zeggen. Ze denken dat er zo vele dingen moeten maar ze dwalen. Ik ben alleen maar niet eenzaam. Wie er de tijd voor neemt kan met een simpele glimlach iemand anders leren kennen. Er vallen zoveel dingen met anderen te delen en geld moet dat allemaal niet kosten. Ik probeer het tenminste en soms faal ik en soms slaag ik en dat maakt het leven boeiend. En wie dat doet ontmoet uiteindelijk wel zijn eigen geit of bok.
Dagen zoals vandaag mogen er nog veel meer komen. De zon scheen, veel leuke mensen gezien en een paar goeie gesprekken gehad. Wat wil een mens nog meer? Ik laat alles gewoon op mij afkomen en met een positieve ingesteldheid komt alles goed. Wat zou er op mijn leeftijd nog moeten? Niks. Wat zou er op mijn leeftijd nog mogen? Alles. Mijn ervaring is dat, wie het leven langs de zonnige kant neemt, veel beter bestand is tegen allerlei negatieve invloeden. Ik voel mij niet "volwassen" en wil het zeker nooit worden. Kijk maar naar de foto hier naast.
Het is al laat en ik ben moe Mijn afspraak gisteren was boeiend maar triest. A en L en M waren op de afspraak maar ze konden zich niet snel genoeg vol laten lopen met wijn. Dat herinnerde mij aan mijn laatste vriendin en haar familie. Zielig hoor, mensen die elke richting in hun leven verloren zijn. In de namiddag had ik er zo nog twee gehad. B en A : ex-bajesklanten, ex-junkies en nu alcolohici en verslaafd aan wiet. Het lijkt wel of Gent vol loopt met dergelijke figuren. Maar het was niet allemaal tristesse : H is op bezoek geweest en dat is altijd lachen geblazen. En natuurlijk was er de zon, daardoor alleen zag ik het leven weer compleet zitten en dacht ik : misschien is er toch nog hoop voor al die verlopenen
Ik heb een beetje de maandagblues. De zondag kondigde zich best leuk aan maar er waren wat spanningen tussen mijn huisgenoten en daardoor was de sfeer enigszins verpest. Het gaat nu al veel beter want ik zit op mijn favoriete plekje in Gent. En straks heb ik een afspraak. Ik hoop dat het wat leuk wordt maar dat horen jullie morgen wel
Vanaf mijn dertiende is muziek de rode draad doorheen mijn leven. Het begon allemaal ergens in 1965. Ergens op en zonnige zondag knalde Rock 'n roll music door The Beatles uit de boxen en ik was meteen verkocht. Wist ik toen veel dat dit eigenlijk een nummer van Chuck Berry was. Hoe dan ook, sedert die dag zou mijn leven nooit meer hetzelfde zijn. Gaandeweg leerde ik ze allemaal kennen, al die groepen en groepjes uit de sixties. Pop en rock waren toen nog synoniem van anti-establishment. Je weet wel : Mei '68, Provo en de Kabouters in Nederland, de hippies. Voor die laatsten heb ik het nooit zo gehad. De wereld veranderen met een bloem in je haar, kom nou!!!! Ik ontdekte ook de muziek van voor de pop en rock. Rock'n roll, blues, soul, jazz...Allemaal slorpte ik het op via programma's als Domino op Omroep Brabant zaliger, Radio Veronica, Radio Caroline, Radio London... Aan rages en hypes heb ik mij nooit overgegeven. Maar ook die goddeloze, door de weldenkende burger verketterde duivelsmuziek werd door de commercie gerecupereerd. Toch zijn er altijd artiesten die dwars tegen alle rages in, hun eigen ding blijven doen. Ik noem er slechts enkele : Ry Cooder, Costello, Lieven Tavernier en Roland bij ons, The Nits in Nederland, R.E.M., Emmylou Harris... Alleen stelt zich de laatste jaren wel een probleem : Op de radio is alles eenheidsworst geworden en de eigenzinnige liedjesmakers komen niet meer of nauwelijks aan bod. Maar het internet biedt soelaas : Ik heb zelf een muziekbibliotheek aangelegd en er is Last.fm waar zowat iedereen zijn gading vindt. Met het ouder worden heb ik mijn muziekblikveld ook erg verruimd. Overal in de wereld wordt leuke en goeie muziek gemaakt. Ook het verre verleden van Mozart, Bach, Beethoven...is erg de moeite waard. Muziek is voor mij even erg noodzakelijk als eten, drinken en ademen en veel belangrijker dan eender welke vrouw. Een dag zonder muziek is voor mij een verloren dag.
Belofte maakt schuld : Gisteren beloofd, vandaag geschreven
Ka kwam zomaar bij mij binnenwaaien. De weldenkende burger zou denken dat Ka een beetje gek is maar ik denk dat Ka het product is van een maatschappij die helemaal dolgedraaid is. Ze was op zoek naar een goedkope zomerjas. Helaas, dat kon ik haar niet aanbieden. En toen begon ze zomaar, zonder enige aanleiding, te zeggen dat ze naar de vrederechter moest. De sociale woningmaatschappij zou haar uit haar studio laten zetten. En dat ze weg wou uit dit land en dat ze worstelde met haar conservatief-katholieke opvoeding en dat ze in de war was en dat ze gelooft in gebedsgenezers en dat ze nooit een serieuze relatie gehad heeft... Ik beloofde haar de papierwinkel over haar studio na te kijken want haar post opende ze al lang niet meer. Ka woont in een sociaal woonblok ergens in een middelgrote vlaamse stad in een troosteloze omgeving waar de maatschappij al haar menselijk afval dumpt. Het stinkt er naar pis en kak. De studio van Ka is al even troosteloos. Ze verblijft er met zes katten en ik vroeg me af hoe een mens het hier in godsnaam overleeft. Afgebladderde verf aan de muren, kapot toilet,kapotte ijskast en ook een kapotte Ka. Ka wil rijk worden, liefst binnen de vijf jaar maar Ka is bang om te leven. Als iemand te dicht bij haar komt dan zet ze haar stekels op. Ze is een late roeping, zegt ze. Ze houdt van boeken, zegt ze maar alleen van vrolijke. Ze dweept met Maeterlinck. Ka is arm in alle betekenissen van het woord. Als niemand Ka uit haar isolement haalt en haar leert te leven, vrees ik het ergste voor Ka. Dag lieve Ka, ik wens je alsnog een leven en een toekomst.
De Leentjes zijn gevaarlijke wezens. Ze zijn hard, harteloos, meedogenloos, belust op geld en materieel bezit. De Leentjes zijn nooit klaar met jou. Ze blijven je achtervolgen. Als je hen hun zin geeft dan is alles rozengeur en maneschijn. Wil je ook min of meer een eigen leven dan breekt de hel los. Dan pakken ze je waar ze maar kunnen. Op die momenten staat de haat in hun ogen te lezen. Dus : Als één van de Leentjes jou opzoekt, stuur ze dan vriendelijk maar beslist wandelen Ik kan het weten want ik heb drie Leentjes gehad en pas de laatste heb ik weggestuurd. De ellende is niet te overzien geweest Nooit wil ik nog met een Leentje optrekken
Het is middernacht en de hoogste tijd om deze dag naar de geschiedenis te verwijzen. Deze Dag van de Arbeid van het jaar 2008 bracht niets bijzonders. Lekker uitgeslapen en dan wat aan mijn muziek op de computer geprutst en een leuke, lange wandeling met Rhoff gemaakt. Rhoff is een herdershond waarover ik het later nog wel heb. Ik voel me kiplekker met mijn herwonnen vrijheid. Oh ja, ik heb ook met Ka gebeld maar daar moet ik het morgen maar eens over hebben. En natuurlijk, ik zou het bijna vergeten, heb ik deze blog gemaakt op het onvolprezen Seniorennet.
En om helemaal te besluiten : Bedankt aan de bloggers die mij welkom geheten hebben
